დილის 8:00 საათი იყო ანამარია ბავშვების ხმამ რო გააღვიძა თვალები გაახილა და ანაბელას დაუწყო ძებნა რომელიც უკვე წასულიყო ფრთხილად წამოდგა და ფანჯარაში გაიხედა ბავშვების სიცილისა და თამაშის ყურებამ კარგ გუნებაზე დააყენა წარმოიდგინა თუ როგორ თამაშობდა მისი შვილიც იმ ბავშვებთან ეზოში სახლობანას ყელში ისევ ის უზარმაზარი ბურთი შემოაწვა მალე აქვითინდებოდა კიდევაც რო არა დემეთრეს ხმა რომელიც შემოსასვლელი კარებიდან მოდიოდა
-დილამშვიდობისა -დემეტრე
-დილამშვიდობისა
-წამოხვალ ? ვიღაცას შენი გაცნობა ძალიან უნდა -ანამარიამ ხმა ამოუგებლათ თავი დაუქნია და იქითკენ დაიძრა საითაც დემეტრე ანიშნებდა ეზოში ბავშვები თამაშობდნენ ...დემეტრემ თვალებით ვიღაცას ეძებდა თუმცა ამაოთ
-დემეტეეე-უკნიდან მოესმა ის პატარა ლამაზი წკრიალა ხმა და ორივემ იქითკენ გაიხედეს.. გოგონა გახარებული დემეტრესაკენ გამოიქცა და ჩაეხუტა
-სად იკავიადენიქანი ლოალ იკავი აქ მე ...მე მონენატლე სენკიდე სულ დამივიწკე ლალი ლაა უფ ლოგოლსეილება ესე -პატარა გოგონამ გაბრაზებული შეშჩივლა დემეტრეს და თავისი პატარა ხელები შეუშვა
-მაპატიეთ ქალბატონო ბეტისია თქვენ მონა მორჩილს ძალიან ბევრი საქმე ქონდა მაგრამ ეხა აქ არის თქვენ განკარგულებაში აბა რას ისურვებს ქალბატონი ანაბელა ?-დემეტრემ სიცილით წარმოსთქვა ეს სიტყვები ბეტისიამ კი ანამარიას გახედა რომელი მომღიმარი უყურებდა მათ
-სენ აქაქალ მემეგონა სულ წახვიდოდი კაქია ლოაქ ქალ ვითამაშოთ კაქიი ?
-რა ვითამაშოთ ? -ანამარია
-მოიცა თქვენ უკე ერთმანეთს იცნობთ ? და საიდან ?-დემეტრე გაკვირვებული უყურებდა გოგონებს
-ეს საქართვველოა საყვარელო -ანამარიამ დემეტრეს გუშინდელი თავისი წინადადება გაახსენდა და გამოაჯავრა
-1:1 არაა ?
-დიახთ
-ანანალია წამოქა ვიტამასოტ ლაა-ბეტისიას მობეზრდა უფროსების საუბარი მისთვის გაუგებარ ენაზე და გადაწყვიტა დიალოგში შაჩხერილიყო ....
-რა ვითამაშოთ ქალბატონო ?რას გვიბრძანებთ -დემეტრე
-დაწელობანა მინდა მე და კიდე ბასები მოვლენ ექა
-ანამარია შემოგვიერთდები? -დემეტრე
-ქალბატონ ანაბელას ამაზე უარს ვერ ვეტყვი-ანამარიამ ანაბელას რაღაც გადაუჩურჩულა და ანაბელამაც სიცილით დაიწყო სორბილი და თამაში შემდეგ სხვა ბავშვებიც შემოუერთდენ და იქ ამბავი დატრიალდაა .....მთელი ბავშვთა სახლი აიკლეს დაჭერობანას თამაშით შემდეგ ანამარიამ და დემეტრემ ბავშვებისათვის განკუთვნილი საჩუქრები დაურიგა ბიჭებს ბურთის დანახვაზე ფეხბურთის თამაში მოუნდათ მაგრამ გოგნებს ეს იდეა საშინლად არ მოეწონათ ამიტომაც წრეში ბურთის თამაში გადაწყვიტეს,საღამოსკენ ყველა ისეთი დაღლილი იყო ფეხზე ვეღარ დგებოდნენ ანამარიამ და დემეტრემაც გადაწყვიტეს ბავშვთასახლი დაეტოვებინათ, ყველას დაემშვიდობნენ
-კიდე ქო მოქალ ცემტან ?-ანამარიას ანაბელას ხმა შემოესმა და მასთან ჩაიმუხლა
-აუცლებლათ -ერთმანეთს მოეხვივნენ და მოესიყვარულნენ შემდეგ კი თბილისისაკენ გაუდგნენ გზას ....თბილისში ჩასვლისას ერთმანეთს დაემშვიდობნენ და უბრალოთ თავიანთი გზებით წავიდნენ თუმცა ბედისწერას მათი დაშორება აზრადაც არ მოსვლია ......
ანამარიამ მთელი ერთი თვე ისე გაატარა სახში ნორმალურად არც ყოფილა სულ ბავშვთასახში იყო ანაბელას გვერდიდან არ სცილდებოდა ერთ ერთი ასეთი სტუმრობის დროს გაიგო რომ
-გამარჯობა ანა დეიდა როგორ ხართ ?
-კარგათ შვილო შენ როგორ ხარ
-მადლობთ კარგათ ბეტისია სად არის ?
-იცი შვილო ბეტისია -ქალს ძალიან უჭირდა ანამარიასთან საუბარი რადგანაც იცოდა თუ როგორ უყვარდა გოგონა
-რახდება ?
-შვილო ბეტისიას შვილად აყვანა უნდა ახალგაზრდა უშვილო ოჯახს რომლებსაც ძალიან უნდოდა მაისი შვილად აყვანა და ბატონი ნიკოლოზი მათ საბუთებს სწორედ ახლა განიხილავს
-რაა რას ამბოფ მე ხომ მას ვთხოვე არა ამას ესე არ დავტოვებ-ანამარია გამწარებული გაემართა დირექტორის კაბინეტისაკენ და აუკაკუნებლათ შეაღო კარები
-როგორ ბედავთ? ვენ რაზე შევთახმნდით ხომ გთხოვეთ ანაბელაას გაშვილების საქმეზე არავისათან გესაუბრათ ხომ გთხოვეთ !
-ანამარია დაწყნარდი -ანამარიას დემეტრეს ხმა შემოესმა რომელიც ბატონი ნიკოლოზის წინა სავარძელში კომფორტულად იყო მოთავსებული
-რა როგორ უნდა დავწყნარდე მეხუმრები არაა !
-ანამარია მაპატიე შვილო ბავშვთა უფლებების თანახმად ერთ მშობელს არაქვს უფლება შვილად აყვანის
-დიახ, მესმის ბატონო ნიკოლოზ მაგრამ თქვენ ჩვენ ვერგაგვიგეთ მე და ანამარია ვქორწინდებით -დემეტრეს სიტყვების შემდეგ გაცოფებულმა ანამარიამ მზერა დემეტრესაკენ გადაიტანა რომელი თვლებით ანიშნებდა გაჩუმდი მთელი გეგმა არ ჩამიშალოვო
-მართლა? მაპატიეთ ბავშვებო მე არვიცოდი ამ შემთხვევაში თქვენ უნდა მოაწეროთ ხელი და ანაბელას საბუთებს გადმოცემას მხოლოდ ამის შემდეგ გადმოგცემთ იმ ოჯახს კი მე დაველაპარაკები
-დიდი მადლობა ბატონო ნიკოლოზ რომ გაგვიგეთ -ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს და კაბინეტი დატოვეს ...
-რა ვქორწინდებით შენ სულ გადაირიე ხო? -ანამარია ნაპრეწკლებს ყრიდა თვალებიდან
-მომისმინე არ გესმოდა რა თქვა ნიკოლოზმა ჩვენ ცალ-ცალკე ანაბელას შვილად აყვანა არ შეგვიძლია თუმცა თუ დავქორწინდებით ყველაფერი კარგად იქნება და 1 წლის შემდეგ ჩვენ ჩვენი გზით წავალთ ეს ყველაფერი ანაბელასთვის კეთდება და ძალიან გთხოვ თავი ხელში აიყვანე
-კი მაგრამ ერთ ჭერქვეშ ჩვენი ცხოვრება როგორ წარმოგიდგენია ?
-ანამარია ყველაფერი კარგად იქნება ეხა მთავარია ყველა საჭირო საბუთი შევაგროვოთ და კიდევ ერთი რამ დღესვე ჩემთან უნდა გადმოხვიდე საცხოვრებლათ შენი ნივთები ჩაალაგე და რაც შეილება მალე მიხვიდე აი ამ მისამართზე მე კი საბუთებს მივხედავ აი გასაღებიც აიღე - თავშესაფრიდან ისე წამოვიდნენ ანაბელა არცკი უნახიათ......დემეტრემ გოგონა მის სახლთან დატოვა და თვითონ მანქალა ადგილიდან მოსწყვიტა....ანამარია სახში შევიდა და თავის ოთახში მაშინვე აირბინა ჩემოდანი გადმოიღო და თავისი ბარგის ჩალაგება დაიწყო
-ეს რაარის შვილო სადმიდიხარ -ოთახში ლინდამ შემოყო თავი და ანამარიას გაკვირვებული თვალებით შეხედა
-ვთხოვდებიი-ანამარია
-რაა?? რა ?? რასნიშნავს თხოვდები ?-ლინდა
-აი იმას რო ვთხოვდები და დემეტრესტან გადავდივარ საცხოვრებლათ ...ლინდა ჩემი შავი კაბა სადავდე ხოარ გინდახია-ანამარია
-რეებს აკეთებ შვილო ლილე გაგიჟდება ეს რომ გაიგოს -ლინდა
-ნუ დარდობ ლნდა აი აგერაა ქალბატონი ლილე და უკვე ყველაფერი იცის-ანამარიამ სარკეში დედამისის ანარეკლი დაინახა და სიცილით განაგრძო საუბარი
-რასაკეთებ ?-ლილე
-ვთხოვდები დედა ვთხოვდებიიი .... ეხა მაინც არვარ 16 წლის რომ შენ ჭკუაზე მატარო -ანამარიამ ჩემოდანი შეკრა და გასასვლელისკენ გაემართა
-არსადაც არ მიდიხარ -ლილე
-ხელი გამიშვი -ანამარიამ ხელი მოიშორა
-მე შენ გითხარი აღარ გეყო შენი შეცომები არა ? შენ შენი შვილი მოკალი როგორ შეძლეფ სხვისი შვილის დედა გერქავს ანამარია ?
-ჩემი შვილი მეკიარა შენ მოკალი შენ დაასამარე ის იმედი რაც გამაჩნდა შენ ? შენ როგორ შეილება დედა გერქვას როგორ მოგანიჭა უფალმა ესეთი დიდი მადლი შენაირ ცივსხლიან ადამიანს-ამსიტყვემის წარმოთქმის თანავე ანამარიას სახე სილის გარტყმისგან აეწვა
-ნახვამდის -ანამარიამ ყველა დააიგნორა ის ტკივიის კი რომელიც დედამ მიაყენა და სახლი დატოვა ქვემოთ უკვე გამოძახებული ტაქსის მძღოლი ელოდა,მანქნის კარები გამოაღო და კომფორტულად მოთავსა მძღოლს დემეტრეს მიერ მიცემული მისამართი უკარნახა და ჰორიზონტს გახედა ...აკვირდებოდა ქუჩებს და ფიქრობდა თუ ვინ იყო იგი ფიქრობდა თუ რატომ აკეთებდა ამ ყველაფერს ამ ერთი პატარა გოგონას გამო რატო მიდიოდა ამხელა რისკზე მას ხომ სრულიად უცხო ადამიანთან მოუწევდა ცხოვრება ვერ ხვდებოდა რა უნდოდა ან რა იქნებოდა შემდეგ მაგრამ იცოდა თუ ვისთვის აკთებდა ამას.....
------------------------------------------------
დიდი ბოდიში დაგვიანებისათვის იმედია მოგეწონათ