ერთ ჩვეულებრივ ოჯახში დაბადებული და გაზრდილი იყო თუკა დალაქიშვილი. მისი ცხოვრება არაფრით გამოირჩეოდა სხვებისგან, მაგრამ თავად ის იყო არაჩვეულებრივი.
სხვანაირი იყო და ამას ყველა ამჩნევდა.
უყვარდა სამყარო, გიჟდებოდა ღამეზე, მოწონდა მარტოობა და აფანატებდა ალვის ხეებზე.
ვერ იტანდა შემოდგომას, ეზოზღებოდა პეპლები, ეშინოდა მომავლის და ახლობლების დაკარგვის.
კერძო სახლში, პატარა უბანში იზრდებოდა მთელი ბავშვობა. დედა და მამა იმდენად უყვარდა, რომ დაუფიქრებლად გაწირავდა თავს მათთვის. ერთი ძმა ყავდა.
სანდრო..
თავისზე უფროსი..
ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებულები იყვნენ, არა მარტო გარეგნულად არამედ შინაგანათაც.
იმ უბანში სადაც თუკა ცხოვრობდა მხოლოდ ოცი სახლი იდგა.
იმდენად ლამაზი იყო ედემის ბაღსაც შეადარებდით, მაგრამ ამ ადგილს ედემის ბაღს კი არა ვანილს უწოდებდნენ.
უბანში ყველგან ვანილის სურნელი ტრიალებდა. ეს მშვენიერი და განსაკუთრებული ადგილი ქოთსუოლდს მოგაგონებდათ. მშვენიერება იყო და ამას ვერავინ უარყოფდა.
ყველაფერი მაშინ აირია, როდესაც მამამისმა კაზინოში წააგო. ვალის გასტუმრების საშვალებად მხოლოდ თავიანთი სახლი მოიზრებოდა. ოჯახში შექმნილმა პრობლემამ მისი ცხოვრება მთლიანად გარდაქმნა.
სახლი გაყიდეს და ის უბანიც დატოვეს.
ამ მშვენებიდან ლოტკინზე გადავიდნენ, ქირით. ყველა ეგუებოდა ახალ გარემოს, მაგრამ თუკა ვერა.
მას არ შეეძლო..
თოთხმეტი წელი გაატარა იმ უბანში. მიატოვა არა მარტო სახლი არამედ მეგობრებიც.
ყველაფერი თავზე დაენგრა.
თავის თავში ჩაიკეტა.
აღარაფერი უნდოდა..
ვერავის ვერ იტანდა..
ეზიზღებოდა ახალი ცხოვრება და იმ ადგილზე არსებული ყველა ადამიანი.
მარტის ბოლო იყო.
ძალიან ციოდა..
შავი ღრუბელი მოდებოდა თბილისს.
უკვე ღამდებოდა.
თუკასთვის ის დღე საშინელაბა თუ არა არც საშინელებაზე ნაკლები არ იყო. თავისი უახლოესი მეგობრის დაბ დღეზე ვერ წავიდა.
ვერ შეძლო იმ უბანში მისვლა..
თავის სახლთან ჩავლა და ჩვეულებრივად მოქცევა.
ამიტომ არ წავიდა.
საშინელ ხასიათზე მყოფი ტელევიზორის წინ იჯდა, დედამისი, რომ შევიდა მისაღებში.
-თუკა ვინმე მოგწონს? შვილს ზევიდან დახედა.
-საიდან რას მოიტან ხოლმე? თვალები აატრიალა.
-რომ მოვდიოდი ერთი ბიჭი შემხვდა.
-მერე? ინტერესში მყოფმა ტელევიზორი გამორთო.
-ასე მითხრა თქვენი შვილი მიყვარსო.
-რააა?
-ხო ასე თქვა. ქალმა თვალები დააწვრილა და თუკას ჩააშტერდა თვალებში.
-ეტყობა შეეშალა. ხელი აიქნია თუკამ.
-ასე თქვა მწვანე თვალება, პუტკუნა გოგოო.
-რაოოო? სიტყვა პუტკუნაზე სარკის წინ დადგა და თავისი სხეული აათვალიერ ჩაათვალიერა. -მხედველობაზე გაესინჯეო ვერ უთხარი? ახლა მე პუტკუნა ვარ?
-არც იქით ხარ და არც აქეთ. გაუღიმა ნინომ.
-მერე შენ რა უთხარი?
-არაფერი რა უნდა მეთქვა? ისედაც იწვის ბიჭი შენი სიყვარულით. გაეცინა ქალს.
-სად მნახა? ან ესე უცებ, როგორ შევუყვარდი ერთი თვეც არაა რაც აქ ვართ.
-დაგინახა დედიკო ეტყობა. ჩვენი ამოსახვევი რომაა აი მანდ ცხოვრობს, თეთრი ორსართულიანი სახლი, რომ დგას.
-არ მაინტერესებს.
-თუკა დღეს ერთი ქალი გავიცანი, ძალიან კარგი ქალია, სწორედ მაგ სახლის გვერდით ცხოვრობს. საღამოს ყავაზე დამპატიჟა . ხო წამოხვალ შეენც ?
-წამოვალ სხვა საქმე მაინც არ მაქვს და.... მხრები აიჩეჩა და თვის ოთახში შევიდა.
იმ დღეს დედამისის ნათქვამმა მასში რაღაც შეცვალა. ტვინში იმდენად დაუჯდა ის უცნობი ბიჭი, რომ მთელი ღამე თეთრად გაათენა.
უბრალოდ ინტერესში იყო..

მეორე დღეს დაინახა ის უცნობი.
სკოლიდან სახლში ბრუნდებოდა..
აღმართზე ძლივს ადიოდა.
იმ სახლს ახედა.
აივანზე ის ბიჭი იდგა.
თმა აბურდული, შარვლის ამარა.
მზერა ერთმანეთს გაუშტერეს.
გოგოს დანახვაზე ბიჭი აივნის მოაჯირს მიეყინა.
თუკამ ჯერ ჩაიცინა, მერე ახედა და თავად გაშეშებულ სხეულს გაუცინა.

ისევ ჩვეულებრივ გააგძელა ცხოვრება.
ისევ იგივობით.
ხშირად ხედავდა სახლში მიმავალი თაფლისფერ თვალება ბიჭს, რომელიც მის დანახვაზე მუდამ შეშდებოდა.
უკვე მაისი იყო.
გრილი, მშვიდი და თბილი მაისი.
ღამის ათ საათზე, ნელი ნაბიჯით მისეირნობდა სახლისკენ. ორი შესახვევის გავლაღა და სახლსაც მიაღწევდა.
მოულოდნელად გარე განათებები გამოირთო.. სინათლე გაქრა..
შიშმა აიტანა და კანკალი დაიწყო.
ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო, მაგრამ დამჯდარი იყო.
-ჯანდაბა თუკა.. ჯანდაბა. ტირილის პირას მისული სიარულს ვერ განაგრძობდა.
როცა ძაღლების ხმა მოესმა მაშინ დაეწყო ისტერიკა.
მკლავზე ვიღაცის ხელი იგრძნო.
საერთოდ გაითიშა.
ასე არასდროს არ შეშინებია.
თვალები დახუჭა, სუნთქვა შეწყვიტა და ხმაც წაერთვა.
-ნუ გეშინია.. არაფერს დაგიშავებ.
მისი ხმის გაგებისას თვალები გაახილა. სიბნელეშიც კი დაინახა მისი თაფლისფერი, ბრიალა თვალები.
რამდენიმე წამი იყვნენ ერთმანეთს მიშტერებულები.
არც ერთი არ ინძრეოდა ადგილიდან.
ბიჭს ტუჩის კუთხეში ღიმილი გაეპარა.
გოგოს ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოწმინდა და უკან დაიხია.
-წამოდი... გაგაცილებ.
უხმოდ გაყვა წინ მიმავალ ბიჭს.
სახლთან მისულები გაჩერდნენ.
-მადლობა.
-ღამით აღარ იარო. მკაცრად უთხრა და გასცილდა.

კიდევ ორი თვე გავიდა.
თუკა ისევ ისე აგრძელებდა ცხოვრრბას.
იმ ბიჭს ხშირად ნახულობდა უბანში. უმეტეს შემთხვევაში "ბირჟაზე" იდგა ბიჭებთან ერთად. თუკას დანახვაზე თავს გააბრუნებდა და თავს მოარიდებდა, თითქოს არც კი არსებობდა ის.
გვერდით მცხოვრები, მეზობლის ნათესავისგან გაიგო მასზე ყველაფერი.
გაგა გოცირიძე, უბნის ყველაზე საყვარელი ბიჭი. თავისებური ადამიანი. ძალიან სხვანაირი.
-თუკა შენ მოწონხარ ვიცი. მტკიცეთ ამბობდა ლიკა.
-რა იცი?
-ვიცი. ჩემი მეგობრის ძმაკაცია და იმან მითხრა.
-კარგი რა.
-დაჟე უყვარხარ.
-სისულელეა.
-მართლა.
-მაშინ მოვიდოდა და მეტყოდა.
-ხო და ეგაა მთავარი. ასე უთქვია პატარააო.
-რა არისო?
-პატარააო.
-თვითონ რამდენისაა?
-ჩვიდმეტი.
-ჩემზე სამი წლით უფროსია და თავისი თავი დიდი გონია? ნუ ჩემზე დიდი კი არის მაგრამ ისე?
-თავისებურუათქო ხომ გითხარი?
-მეც ჩემებური ვარ ეგრე.
-ისე შენ მოგწონს?
-არა. რანაირად უნდა მომეწონოს არც კი ვიცნობ.
-ხო ეგეც მართალია.

ღამის ცრა საათი იყო, როცა მამამისი შემოვიდა ოთახში გახარებული.
-რა მოხდა ნიკო? ნინო ფეხზე წამოდგა.
-უკან ვბრუნდებით.
-საად?
-ჩვენ უბანში.
-რანაირად?
-ასე ვბრუნდებით. ბიძათქვენმა ფული გამომიგზავნა, თავისი სახლი ჩაუდია ბანკში.. ჩვენი სახლის წინ უკვე ვიყიდე ვასაძეების ბინა. დღეს დაცლიან.. ხვალ ჩვენ გადავალთ.
-არ მჯერა. ნინო დივანზე დაჯდა.
-ვბარგდები. გამხიარულებული შევიდა ოთახში და თავისი ნივთების ჩალაგება დაიწყო.

ჩაძინებული ხმაურმა გამოაღვიძა.
ფეხზე წამოდგა, შარვალი და მაისური გადაიცვა და მისაღებში გავიდა.
-რა ხდება? ფანჯარასთან მდგომ სანდროს კითხა.
-ამოსასვლელში, რომ სახლია ის იწვის.
თუკა მაშინვე სახლიდან გავარდა.
მხოლოდ გაგა ედგა თვალწინ.
ვერაფერზე ვერ ფიქრობდა.
გიჟივით გარბოდა.
მთავარ ქუჩაზე გასულმა დაინახა გაგა, რომელიც შეკრებილ ხალხს შორის იდგა.
თუკა გიჟივით მივარდა გოცირიძესთან და ხელი მკლავში ჩაავლო.
არც ერთს არაფერი უთქვია..
მხოლოდ ერთმანეთი აათვალიერეს.
გეგა სახე წაშლილი.. განადგურებული სახით მისჩერებოდა თუკას. გაყინული თვალებით უყურებდა მწვანე თვალებს და იქ ისეთ სხივს ეძებდა, რომელიც ძალას შემატებდა.
თუკა უყურებდა..
ძალიან, ძალიან დითხანს. როცა დარწმუნდა, რომ არაფერი სჭირდა ხელი გაუშვა. უკან დაიხია.. მიბრუნდა.. ზურგი აქცია და სახლისკენ წავიდა.

მეორე დღესვე გადავიდნენ თავიანთ უბანში. თუკას აქამდე საყვარელი უბანი ახლა გაუცხოებული იყო.
რაღაც ღრნიდა..
რაღაც ტანჯავდა..
მოსვენებას არ აძლევდა და სულს ართმევდა.

გადიოდა დღეები..
გადიოდა თვეები და წლები.

„სიყვარულის გარეშე ცხოვრება უფრო მარტივია, უბრალოდ, მის გარეშე აზრს კარგავს“ - ლევ ტოლსტოი

ოთხი წელი ისე გავიდა არც ერთი არ შეხვედია ერთმანეთს.
ამბობენ თბილისი პატარააო, მაგრამ ასეთი პატარაც არ ყოფილა.
თუკა თავის ცხოვრებას აგრძელებდა, მაგრამ მაინც აკლდა ის რაღაც.
რაღაც რაც მის ცხოვრებას გაალამაზებდა.
სკოლა დაამთავრა და იმ წელსვე უნევერსიტეტში ჩაირიცხა.
პირველი კურსი წარმატებით დახურა.

იმ ზაფხულს არავითარი გეგმა არ ქონდა.
არც არსად უნდოდა წასვლა.

-თუკა ძაან გთხოვ წამო რა. თავისი კურსელი ეპატიჟებოდა თავის სოფელში.
-არ მინდა მიშო არსად წასვლა.
-კაი რა არ გინდა?.. მთელი სასტავი იქ იქნება. სულ ჩვენიანები. ნიაკოც მოდის დაჟე. არ გამიტეხო ეხლა. თუკა..
-აუ არ მინდა რა.
-გინდა. გაუღიმა გოგოს.
-ვერ წამოვალ მე ხვალ.
-რატო?
-სანდროს დაბადებისდღეა.
-კაი მაშინ ზეგ წავიდეთ მე და შენ.
-შენ, რომ ადამიანს შეუჩნდები. ვინები მივდივართო რა თქვი?
-ესეიგი სულ ათნი ვიქნებით. ბიჭებიდან კოკაია, ბარამიძე, ნოზაძე, ვაჩეიშვილი და კაკულია. გოგოებიდან ლიკუნა და ნიაკო.. და ხო კიდევ ჩემი ძმაკაცი იქნება რა. ვსო..
-ზეგ ორი წუთიც, რომ დაიგვიანო გადავიფიქრებ.
-9 საათზე ვიდგები პოსტზე. თვალი ჩაუკრა და გასცილდა.
თუკამ თავი გააქნია ღიმილით.

მიშო სახლის წინ ელოდა.
თუკა სახე დამანჭული გამოვიდა ეზოდან. ხელში დაჭერილი ჩანთა ბიჭმა გამოართვა და უკან ჩადო.
ღიმილით დაქოქა მანქანა და რაჭისკენ წავიდნენ.
არასოდეს ყოფილა ნამყოფი, მაგრამ მაინც ყველაზე ლამაზ ადგილად თვლიდა. ყოველთვის უნდოდა რაჭის დათვალიერება და ეს სურვილი სწორედ ახლა უხდებოდა.
-ისინი იქ არიან უკვე?
-ხო.. დაბინავებულები იქნებიან უკვე. გაუღიმა გვერდით მჯდომს.

უკვე შუადღე იყო რაჭაში, რომ ჩავიდნენ. ავტომობილი სახლის წინ გააჩერეს და გადავიდნენ.
თუკამ სათვალე მოიხსნა და დიდი დაკვირვებით შეათვალერა წინ მდგომი სახლი.
მიშო წინ წავიდა.
გოგო უკან გაყვა.
ეზოში შესულებს თითქმის ყველა გარეთ დახვდათ. თუკას მხიარულად მიესალმნენ და ჰამაკში ადგილიც გაუნთავისუფლეს, რომ მგზავრობით დაღლილი დამჯდარიყო.
-არ მინდა ვივი იყავი. ღიმილით გახედა ჰამაკიდან ამდგარ ბიჭს. -მიშო რომელ ოთახში მაბინავებ?
-მეორე სართულზე. მარჯვენა მხარეს სულ ბოლოში. გაუცინა თუკას
-წავალ, მოვწესრიგდები და ჩამოვალ. თვალი მოავლო სასტავს და კიბეებს აუყვა.
დერეფანში თავ დახრილი მიდიოდა, უეცრად ვიღაცას, რომ შეასკდა. ჩანთა ხელიდან გაუარდა და გაბრაზებულმა ახედა წინ მდგომს.
თვალები გაუშეშდა.
მხოლოდ თაფლისფერ თვალებს ხედავდა.
მის თვალებს.
ოთხი წლის მონატრებულს და საოცნებოს.
ოდნავ უკან გაიწია კარგად, რომ დაკვირვებოდა.
ძალიან შეცვლილი იყო.
გაზრდილი, დაკაცებული და ჩამოყალიბებული.
ერთადერთი შეუცვლელი ხალი იყო, რომელიც მისი ტუჩის კუთხეში ლამაზად განთავსებულიყო.
ერთ დროს სწორი ცხვირი ოდნავ კეხიანი ეჩვენა.
წარბის კუთხეში პატარა შრამიც შენიშნა.
გაგაც მის დღეში იყო.
ისიც გაოცებული უყურებდა ძალია, ძალიან შეცვლილ თუკას.
ერთ დროს პატარა, ბავშვური და ჩამოუყალიბებელი გოგო, რომელიც ახლა ქალად ქცეულიყო.
-გაზრდილხარ. უცნაურად გაუღიმა და სინანულით სავსე ამღვრეული თვალებით შეხედა.
-შენც.
-ოთხი წელი არც ისე ცოტაა. ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ის პატარა ხალიც ჩაიმალა.

საღამოს ყველა მისაღებში იჯდა.
თუკა ფანჯარას გაჰყურებდა.
გაგა თუკას უყურებდა.
იგრძნო გოგომ დაჟინებული მზერა და იმ მზერის პატრონს თვალი გაუსწორა.
-თუკა. მიშო ჩამოუჯდა გვერდით
-ხო
-ის ლექსი თქვი რა. აი მე და შენ, რომ გიყვარს. შენ მაგრად ამბობ. ღიმილით გახედა თუკას.
-რომელი?
-გენრის შენ დაბრუნდები.
თუკამ გაგას გახედა და მის თვალ მოუცილებლად დაიწყო.

დილა გათენდა ისე თავხედი,
რომ სამჯერ მაინც გამახსენა შენი სახელი…
შენ დაბრუნდები -ისე წახვედი…

უბრალოდ მოხვალ თავდახრილი,
მოხვალ და ხელებს თვალებზე აიფარებ, თვალებს კი სულზე,
ხიდან ცრემლივით ჩამოვარდნილ კვირტად წახვეტილს
გიცნობ, ფეხის ხმით, ცრემლის ფერით, დუმილით, პულსით..
შენ დაბრუნდები-ისე წახვედი…

ზის უშენობა და ჩემს ნეკნზე უკრავს სალამურს..
რომ არ დაგვექცეს აკრულია ცაზე ცა ღვედით.
ვუთხრათ სალამი…ამ სტრიქონში რითმა გამებნა…
შენ დაბრუნდები – ისე წახვედი…

გაგასთვის თვალი არ მოუცილებია.
ამ ლექსით ყველაფერს ამბობდა.
ბიჭმა გოგოს თვალებს ვერ გაუძლო.
ლექსის დასასრულსაც არ მოუცადა.
ფეხზე წამოდგა, მაგიდაზე დადებული სიგარეტის კოლოფი აიღო, ერთი ღერი ამოაცურა და აივანზე სწრაფი ნაბიჯებით გავიდა.
გრილი ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა, მერე კი სიგარეტს მოუკიდა.
ფეხის ხმა მოესმა.
არ შებრუნებულა..
იცოდა ის იყო.
ნელა მივიდა ბიჭთან და გვერდით ამოუდა.
გაგამ სიგარეტი მოისროლა, თუკა თავისკენ შეაბრუნა და ძალიან, ძალიან ძლიერად ჩაიხუტა.
-ნუთუ ბედია?
-შენ ხარ ჩემი ბედი. მტკიცედ თქვა და გაღიმებულმა თავზე აკოცა.

,,მიყვარხარ იმიტომ ,რომ მთელი სამყარო ხელს მიწყობდა შენ, რომ მეპოვნე“ - პაოლო კოელიო