ჩანთებით გამოვედი ოთახიდან და ნერვიულად მოსიარულე ნოეს გავხედე, ვეცადე ემოციები მომეთოკა და ჩუმად მჯდარ აბოს მივუტრიალდი
-შეგიძლია წამიყვანო?
-მე წაგიყვან _ ხმაშეცვლილმა გამომხედა ნოემ
-არა... აბო წამიყვანს, ასე ჯობია კარგი? _ მიყურებდა და ხმას არ იღებდა
-კარგი მე ჩანთებს ჩავიტან მაშინ და ქვევით დაგელოდები ევა _ აბომ იატაკზე მყოფ ჩემოდნებს მოკიდა ხელი და ანასტასიას თვალებით ანიშნა წამოდიო
ორივე გავიდა თუ არა ოთახიდან ნოესთან მივედი
-გთხოვ ხშირად მოდი _ ჩუმად ვუთხარი, ლოყაზე ვაკოცე და სახლი დავტოვე
მანქანაში ჩავჯექი თუ არა აბომ უხმოდ დაძრა მანქანა... სამივე ჩუმად ვიყავით მთელი გზა, ანასტასია შიგადაშიგ ანერვიულებული გამომხედავდა ხოლმე...
ბინასთან მალევე მივედით და იქვე ეზოში მოსეირნე ნიაკო და დედა დავინახეთ, სახეზე ბედნიერის ნიღაბი ავიკარი და ღიმილით დავხვდი ჩვენსკენ წამოსულებს
-დედა მოვიდაა _ სიხარულით გამოიქცა ნიაკო ჩემსკენ და ჩამეხუტა
დედა გაკვირვებული უყურებდა აბოს მიერ ამოღებულ ჩემოდნებს
-შვილო რა ხდება? _ დაბნეულმა მკითხა
-დე ნოე ძირითადად სამსახურშია, მე კიდევ ხომ იცი როგორი ვარ და მეშინია სახლში მარტო ყოფნისას არ დამეწყოს ტოქსიკოზი და ვარჩიე ცოტახანი თქვენთან ვიყო სანამ ამ პერიოდს გადავლახავ... იმედია არ გაგვაგდებთ მე და ნიაკოს _ გავუცინე მაგრამ დედას ეტყობოდა რომ ბოლომდე არ სჯეროდა ჩემი
-რაპრობლემაა შვილო... წამოდით სახლში ავიდეთ თან გავამზადებ რამეს
აბოს და ტასოს გახედა და ღიმილით ანიშნა ზევით ავიდეთო
სახლში შესვლისთანავე საოცარი სიმძიმე ვიგრძენი სულში თითქოს ჰაერი აღარ მიეწოდებოდა ფილტვებს და ტასოს მაგრად მოვუჭირე შეუმჩნევლად ხელი
-დამშვიდდი პატარავ მე შენთან ვარ _ ჩამიჩურჩულა და სიჩუმის გასაფანტად დედას მიუტრიალდა
-ნინა დეიდა გავმართოთ დღეს ნამცხვარ ფართი როგორც ადრე ვაკეთებდით?
-აბა როგორ შვილო _გაეცინა დედას_ ნოე სამსახურშია? _მე გამომხედა
-ხოო დე უნდოდა რომ მას წამოვეყვანე მაგრამ აბომ ტასოს მოაკითხა და გამოვყევი ბარემ
-დედიკო აქ დავრჩებით? _ გვერდით მომიჯდა ნიაკო
-კი დე ცოტახანი აქ ვიყოთ სანამ შენი დაიკო ან ძამიკო ცოტა წამოიზრდება ხო?
-რა მაგარიაა... მაგრამ მამა მარტო უნდა იყოს დე? _ მოწყენილმა გამომხედა, მე რომ არაფერი შემჩნეოდა უფრო ფართედ გავუღიმე
-მამას სულ ვნახავთ დე...
-კარგი... ცოტახანი რომ დავხატო და მერე მოვიდე შენთან ხომ არ გეწყინება?
-არა დედი დახატე მიდი _ ლოყებზე ვაკოცე და ოთახიდან გაიქცა
-დედიკო ცოტახანი გასვლა მინდოდა რაღაცეების საყიდლად და რახან მოხვედი წავალ და მოვალ კარგი? _ უხერხულად გამომხედა დედამ
-წადი დე რამდენი ხანიც გინდა რა პრობლემაა ... აბო ხომ დალევ ყავას?
-არა არა ევა ბარემ წავალ მეც სამსახურში უნდა გავიდე თან ქალბატონ ნინასაც გავიყვან თუ წინააღმდეგი არიქნება
-ოხ გაგახარებს შვილო ღმერთი, წავიდეთ მაშინ
აბომ წასვლამდე გვერდით გამიყვანა დედას რომ არ გაეგო საუბარი
-არაფერზე იდარდო და რაც არუნდა დაგჭირდეს ჩემი იმედი გქონდეს იცოდე კარგი?
-დიდი მადლობა აბო... შენი იმედი მაქვს ოღონდ ამ სიტყვებს მთელი სიგულწრფელით ვამბობ... ვიცი რომ ნოე ჩემზე მეტად დარდობს ჩემს აქ წამოსვლას უთხარი რომ კარგად ვარ და არაფერზე ვნერვიულობ კარგი?
-საოცარი ხარ ევა ... საოცარი, მშვიდად იყავი მასთან ვიქნები
ოთახში დავბრუნდით და სანამ დედა მოემზადებოდა ანასტასიასთან მივიდა აბო და ნიკაპქვეშ ამოდო ხელი
-ჭკუით იყავი ხო? დაგირეკავ და ყურადღებით იყავი ტელეფონთან
-კარგი აბო ნუ მარიგებ სულ ბავშვივით ჭკუას _ ბუზღუნით ჩაილაპარაკა ანასტასიამ
-ევა შენს დაქალს თავი დიდი გონია? _ გაეცინა აბოს და წასასვლელად გამზადებულ დედასთან ერთად დატოვა სახლი
-რა ვქნათ ახლა ჩვენ? _ ჩაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა ანასტასიამ _ მოვიფიქრე... ნიაკოოოოო _ ბოლო ხმაზე დაიყვირა
-მოვდივააარ _ მეორე ოთახიდან გამოსძახა ნიამ და მალევე შემოვიდა ოთახში _ რაიყოო?
-მოდი ჩემთან, შენ ხომ დიდი გოგო ხარ უკვე რადროს ხატვაა დაგვიჯექი ქალებს... ესეიგი დედა არის მოწყენილი და უნდა გავამხიარულოთ
-მამიკო მოვუყვანოთ _ სიხარულით დაიძახა ნიაკომ და გამეღიმა
-მოდი რაა ჩაეხუტე დედას _ ჩამეხუტა და თითქოს სულიერი სინაკლულე შევივსე
-მოვიფიქრე _ მოულოდნელად მომშორდა ოთახიდან გავარდა და შავი მარკერით დაბრუნდა _ კატებივით მოვიხატოთ სახეები
-ეე რა მაგარიაა, დედაშენით დავიწყოთ _ სიცილით მომმვარდა ორივე და აქედან იქედან დამიდგა
-გაგიჟდით? _ გამეცინა
-გთხოოვ რა დეე

***ნოე***
ბარში ვიჯექი და მარტო ვსვამდი აბომ რომ დამირეკა
-აბო რა ქენი მიიყვანე? როგორაა?
-მაცალე მაცალე ამომასუნთქე _ გაეცინა _ მივიყვანე და სახლშია, ცოტა დამშვიდა, ნიაკო და ტასო მოსვენებას არ მისცემენ მაინც შეძლებენ რომ გაამხიარულონ რამენაირად ცომ იცი
-ჯიგარი ხარ აბო, სად ხარ შენ?
-სამსახურში უნდა მივიდე სანამ გამომაგდეს კინწისკვრით
-მიდი მიდი _ ტელეფონი გავუთიშე და ბარმენს მივუბრუნდი _ ერთიც დაასხი _ გადავკარი და ქუჩაში გამოვედი მანქანა იქვე დავტოვე დავდიოდი და ვფიქრობდი
"ცოტაც.. ძალიან ცოტაც ჩემო ევა და ისევ ჩემთან მეყოლები"
მასთან დარეკვას ვაპირებდი მისგან შეტყობინება რომ მომივიდა გავხსენი და კატასავით მოხატული ნიაკოს და ევას სურათის ამოვარდა ეკრანზე, რომლებსაც თმები შუაზე გადაეყოთ და აქედან იქედან 'კიკინები' გაეკეთებინათ...

***ევა***
სურათის გაგზავნიდან დაახლოებით ერთი საათი გავიდა, სახის დაბანას ვაპირებდი ზარი რომ შემოვიდა ჩემს ტელეფონზე, ვუპასუხე და გავჩუმდი, თვითონაც ჩუმად იყო ვიფიქრე შეიძლება უცებ გამოეშვა ზარი თქო ხმა რომ ამოიღო
-გიბრძანებ რომ ახლავე კრუტუნით ჩამოხვიდე სადარბაზოსთან _ გამეღიმა და ტელეფონი გავუთიშე და სამზარეულოში მჯდომ მოხატულ დედას და ანასტასიას შევუხედე
-არა რა ამხელა ქალიც თქვენს ჭკუაზე გადამიყვანეთ _ ქოთქოთებდა დედა
-რაგინდა ნინა დეიდა გიხდება _ სიცილით აყვა ანასტასია
-ქვევით ჩავალ და მალე ამოვალ
-ასე სად მიდიხარ შვილო _ სახეზე შემომხედა გაკვირვებულმა დედამ
-ნოეა ქვევით ვნახავ და დავბრუნდები
-ასე თუ წახვალ შეიძლება სამუდამოდ აქ დაგტოვოს შვილო _ გაეცინა დედას და ანასტასიაც აყვა, ბუზღუნით დავტოვე სამზარეულო და ქვევით ჩავირბინე, ნოე დავინახე თუ არა მივირბინე და ჩავეხუტე
-მიყვარხარ _ მომიშორა და სახეზე შემომხედა
-ჩემი კნუტი _ გამეღიმა მაგრამ გამომეტყველება შემეცვალა როცა სასმლის სუნი ვიგრძენი
-ნასვამი ხარ?
-ხო ცოტა დავლიე... არ ინერვიულო შენ
-არ ამოხვალ ზევით? გაუხარდება ნიაკოს _ თემის გადატანის მიზნით ჩავილაპარაკე
-არა პატარავ ახლა არა... უბრალოდ შენი ნახვა მინდოდა, ხომ კარგად ხარ?
-კარგად ვარ
-ნამდვილად?
-შენთავსფიცავარ!
-ხვალ ექიმთან წავიდეთ ხო _ ცხვირზე მაკოცა და ჩამეხუტა
სადარბაზოში მამა შემოვიდა და გაკვირვებულმა გამოგვხედა
-აქ რას აკეთებთ? _ შეყვარებულს წყვილს რომ სადმე გამოიჭერენ ისე მოვშორდი ნოეს და უხერხულად გავხედე მამას
-არაფერი მამი უბრალოდ ნოე ჩემს სანახავად მოვიდა
-ხო დამირეკა ნინამ ევა ჩვენთან იქნება ცოტახანსო
-ცოტახნით მოგტაცებთ ბატონო დავით თქვენს ფისუნიას იმედია არ მიწყენთ
-მამამ სერიოზული სახით დახედა საათს და შემდეგ ნოეს გახედა
-6 საათია 12 საათამდე გოგონა სახლში უნდა დააბრუნო რაინდო
-არის უფროსო _ სიცილით მომკიდა ნოემ ხელი და სადარბაზოდან გამომიყვანა
მე გაკვირვებული ვუყურებდი
-მივდივართ სადმე?
-კი... ძალიან გემრიელად უნდა ვავახშმო ჩემი ფერია
ჩემს თავს დავხედე და თავი უხერხულად ვიგრძენი ჯინსის ელასტიკებს უგებსა და დიდ ნაქსოვ ზედაში, სახეზე ბავშვივით მოხატული და პეპის ვარცხნილობით
-მოვწესრიგდები და წავიდეთ კარგი?
-არა... ასე... გთხოვ კარგი? _ თხოვნით გამომხედა
-კარგი _ გამეცინა და ტაქსი გააჩერა მისამართი უკარნახა და უკანა სავარძელზე მიმიხუტა
-მანქანა სად გყავს?
-ბართან დავტოვე, სანდრიკას დავურეკე ( ნოეს მეგობარი ) იქვე ცხოვრობს და მოიკითხავს მალე
ნაცნობი რესტორნის დანახვისას ბედნიერება ვერ დავმალე და ნოეს ჩავეხუტე,
-იციი მე აქ ნამყოფი ვარ , მაგრამ მაშინ სხვა სახელი ეწერა თუ არ ვცდები სხვა სახელი ერქვა
რესტორანს გავხედე რომელსაც დიდი ასოებით "EVANIA" ეწერა... ნოეს გაეცინა და შიგნით შემიყვანა, მომსახურე პერსონალმა ჩემი სახის დანახვისას სიცილი ძვლივს შეიკავა
-მობრძანდით ბატონო ნოე
თავისუფალი ადგილისკენ წავედით და ვუყურებდი ადგილს რომელიც დანახვისთანავე შემიყვარდა, რესტორანი რომლის კედლები წიგნებით იყოო სავსე, კედლები რომელსაც არცერთუ კუთხე არ ჰქონდა... თითქოს გვიან გავიაზე მიმტანის ნათქვამი და ნოეს გავხედე
-რას ინებებთ ბატონო ნოე? _ ღიმილით მიუტრიალდა გოგონა ნოეს
-ორი ყავა მოგვიტანეთ და ერთი ნაჭერი შოკოლადის ტორტი
გოგონა გაგვშორდა თუარა ვერ მოვითმინე და ვკითხე
-რაიცოდა რომ ნოე გქვია?
-როგორ კრუტუნებ_ გაეცინა _ მოგწონს აქაურობა?
-ძალიან... ძალიან მომწონს ჩემი ოცნებაა მსგავსი რესტორნის ქონა... აქაურობა პირველად ერთი წლის უკან ვნახე საოცრად მოვიხიბლე
-ხოდა ჩათვალე აგიხდა ეს ოცნება _ ვითომც არაფერიო ისე ჩაილაპარაკა
-რა ოცნება? _ გაკვირვებულმა გავხედე
-რესტორნის სახელმა არაფერი გითხრა?
-ინებეთ თქვენი ყავა და ტორტი _ ღიმილით დაგვიტოვა გოგონამ შეკვეთა და დაგვტოვა
-სახელმა? მოიცა... _ გაოცებული ვიყავი _ "EVANIA" ანუ ევა და ნია რატომღაც რაღაც უცხო სიტყვად წავიკითხე... მოიცა მართლა??? _ სიხარულით რა მექნა არ ვიცოდი
-მართლა პატარავ მართლა
-გაოცებული ვარ... არ ვიცი ახლა რავთქვა ან რა ვქნა
ჯერ კიდევ ემოციების გამოხატვით ვიყავი დაკავებული მოულოდნელად ხმა რომ გავიგეთ
-თუ არ მოგაწყინეთ თავი ერთ ლექსს კიდევ წაგიკითხავთ
სცენისკენ გავიხედეთ მე და ნოემ და მიკროფონთან მდგარი რატი დავინახეთ, ხალხმა სიხარულით დაეთანხმა წაიკითხეო ჩვენ ჩუმად ვიყავით, რატიმ გამომხედა და თვალებში მიყურებდა, რაზეც ნოე წამოდგომას აპირებდა რომ დავაკავე
-იმედია ეჭვიანი ქმარივით მივარდნას არაპირებ ჩემს ცოლს რატომ უყურებო... დამშვიდდი მე შენთან ვარ _ მკაცრად ვუთხარი და რატის ხმაც მიწვდა ყურთასმენას
-შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი!
მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,
სანდომიან ცის ელვა და ფერი
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!
აფეთქებული და მოცახცახე
იწოდა ნათელ ალთა კრებული,
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული.
იწოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა,
ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი,
მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა
სხვა არის ლოცვა განუკურნელი.
მესმოდა შენი უგონო ფიცი...
მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა...
ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი:
ეს გლოვა იყო, თუ ჯვარისწერა?
ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა
და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა...
იყო ობლობა და შეცოდება,
დღესასწაულს კი ის დღე არ ჰგავდა.
ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი
სად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა!
ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი
და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა.
ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე,
თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს;
ოჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვე
ღონე-მიხდილი მივაწექ კედელს.
ასე მწუხარე ვიდექი დიდხანს
და ჩემს წინ შავი, სწორი ვერხვები
აშრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს,
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები.
და შრიალებდა ტოტი ვერხვისა,
რაზე – ვინ იცის, ვინ იცის, მერი!
ბედი, რომელიც მე არ მეღირსა –
ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი.
სთქვი: უეცარი გასხივოსნება
რად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები?
რად აშრიალდა ჩემი ოცნება,
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები?
ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი,
ან რად ვიჭერდი შუქს მოკამკამეს?
ან „მესაფლავეს“ ვისთვის ვმღეროდი,
ან ვინ ისმენდა ჩემს „მე და ღამეს“?
ქარი და წვიმის წვეთები ხშირი
წყდებოდნენ, როგორც მწყდებოდა გული
და მე ავტირდი – ვით მეფე ლირი,
ლირი, ყველასგან მიტოვებული.

მეგობრებო იმედია ისიამოვნებთ ♥