1თვის შემდეგ
ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივი მაღვიძებს.
სახიდან სალის თმებს ვიშორებ და ასადგომად ვემზადები.
სააბაზანოში ნელი ნაბიჯებით შევდივარ , შემდეგ წყალს ვუშვებ და სახეზე ვისხამ.
პროცედურების შემდეგ ოთახში დავბრუნდი. სალის კვლავ სძინავს.
შარვალი და მოკლე მაისური გამოვიღე კარადიდან და მოვირგე.
უჩუმრად გავედი ოთახიდან და გუჯას ოთახისაკენ ავიღე გეზი.
მის საწოლს ნელი ნაბიჯებით ვუახლოვდები. ფრთხილად ვჯდები საწოლის თავში და გუჯას ლამაზ ნაკვთებს დავშტერებივარ.
ვფრიქრობ, რა კარგია, რომ ასეთი შემხვდამეთქი და ისიც ამასობაში იღვიძებს და გაკვირვებული მაპყრობს მის ლამაზ თვალებს.
-ერთი ამ პატარა გოგოს დამიხედეთ...- მიღიმის და თან ასადგომად ემზადება.
-ადრიანად გამეღვიძა და უცებ შენი ნახვა მომინდა- მე
-უხ, მოდი ერთი კარგად გაკოცო
მივუახლოვდი და გულზე ფრთხილად ავეკარი. მანაც ხელები მომხვიდა და კისრის ტერიტორიაზ ფრთხილად მაკოცა.
-იცი დღეს რა მოხდება?-მეუბნება და თან ინტერესიან თვალებს ჩემს მზერას აგებებს.
-რახდება?-მე
-დღეს ვბრუნდებით...
-რა? მო...იცა... რა...? ვვ...ბბ...ვბრუნდებით? გუჯა? მართლა?... ხომ არ მეღადავები?  წინადადებას, წინადადებაზე ძვლივსღა ვაბავდი. აღარ ვიცოდი სად წავსულიყავი, რა მეთქვა, როგორ გამომეხატა ეს ემოცია უბრალოდ მაგრამ მოვხვიე მას ხელები და მადლობა გადავუხადე.
დიახ...
მე, მადლიერი ვარ მისი.
დღემდე ხომ მისი წყალობით ვარ ცოცხალი.
დღემდე ხომ მისით მიდგას სული.
ჩემს გამო ხომ მან, საკუთარი ბიძაზე თქვა უარი.
მე მისით ვვარსებობ.
მე მისით ვსუნთქა .
მე მისით მიძგერს ისევ გული.
მე ის ხომ მიყვარს.
და... ყველაზე დიდი ბედნიერება, ის არის, რომ მასაც ვუყვარვარ. მისთვის ძვირფასი ვარ, სწორედ ეს მახარებს და მაბედნიერებს.


-და... ბიძაშენი?- ისევ სევდა მომერია და ისევ დრამატულს თემას ვუწყე გახსენება.
-მომისმინე პატარავ... ის უკვე მაგრად , იცი რატო? იმიტო, რო აღარ არსებობს. განადგურდა ხო გესმის? აღარ არის. გაქრა ჩვენი ცხოვრებიდან. დაივიწყე. ახლა იცი რა უნდა ვქნათ? ჩვენს მშობლიურ ქვეყანას უნდა დავუბრუნდეთ, ჩვენს დედაქალაქს, შენ დედა უნდა ნახო, ძმა უნდა გაიცნო, მამას შეცდომები აპატიო. მე კი... მე ჩემი და უნდა დავიბრუნო და... ყველაზე მთავარი... მალე ხელი უნდა გთხოვი.
ბედნიერებისაგან, გაბადრულმა მთელი სახე დავუკოცნე.
ხელი ჩამჭიდა და მასზე მიმითითა
-ხედავ? ეს ყოველთვის ასე იქნება, პირობას გაძლევ ჩვენი სიყვარული იმ ქვეყნადაც გაგვყვება.
- ახლა... მე შენ მიყვარხარ!
-მეც, მეც ძალიან მიყვარხარ.





ბედნიერმა დავბრუნდი სალისთან ოთახში.
მძინარე ფეხზე წამოვაგდე და ახალი ამბავი ვაცნობე.
დანაღვლიანებულმა მიმოიხედა, არემარეს თვალი მოავლო და დამწუხრებით წარმოთქვა
-ეჰ, ჩემო საბერძნეთო რაცუდია რომ  გტოვებ. დამიჯერე, ისევ შევხვდებით.
-გოგო, ნუ ბოდიალობ ბარგი ჩავალაგოთ და გარეთ გავიდეთ, ბოლოჯერ გავიგულაოთ.
-კაი ჰო
მალევე მომოვრჩით საქმეს და გარეთაც გავედით.
გუჯა და ბექა სასტუმროში დავტოვეთ, ლუდს დავლევთ თქვენ გაიარეთო.

მალევე მივუახლოვდით ნაცნობ კაფეს.
შიგნით შესვლისთანავე შევუკვეთეთ ყავა.
ცოტა ვილაპარაკეთ.
საბედნიეროდ დღემ მშვიდად განვლო და დადგა დრო, როდესაც მოვიდა ჩვენი წასვლის დროც.

აეროპორტში მოუსვენრად დავდივარ აქეთიქეთ. ვცახცახებ და ვერ ვისვენებ.
სამწუხაროდ ბოლო გასვლა ვართ, რის გამოც ალბათ შინ გამთენიისას დავბრუნდებით.

-ანასტასია, მოისვენე. მოდი აქ, ყველაფერი კარგადაა, მალე ჩვენი დროც მოვა.-გამამხნევა გუჯამ და სკამზე, მის გვერდით დამსვა.
-კი მაგრამ როდის მოვა ჩვენი დრო?!-წარმოვთქვი გაბრაზებულმა.
-სულ მალე-გუჯა
გავიდა ნახევარი საათი, შემდეგ საათნახევარი, უკვე ორი საათი.
-გუჯა, ასე თუ უნდა გვეცადა სასტუმროში მაინც გავჩერებულიყავით-მე
-არვიცი , რაღაც ვერაა რიგზე, აქამდე უნდა გავფრენილიყავით. წავალ გავარკვევ და მოვალ-გუჯა
-მეც წამოვალ-ბექა

ისევ ჩვეულ მდგომარეობას დავუბრუნდი.
აფორიაქებული აქეთიქეთ დავდივარ და უკვე ემოციებისგან ფრჩხილებიც კი დავიკვნიტე.
-ანა, უკვე ყველაფერი ტრიალებს. მოისვენე.-სალი
-გაჩუმდი, ისედაც ვერ ვარ.-მე
-აუ, მომშივდა.
-მოდიან, ძვლივს.
-გასვლის დროა-გუჯა
ნანატრი წამები.
სამშობლოს ვუბრუნდები.
თითქოს ემიგრაციიდან ვთავისუფლდები.

თვითმფრინავში ადგილს ვიკავებთ.
მალევე დაიწყო აფრენა.
უკვე აღარ მეშინია.
ყველაფერი კარგადაა.
გუჯა ხომ ჩემს გვერდითაა.






ვიღაცის თბილი ან ცხელი ხელები სახეს მიწვავს. გუჯაა. ჩემს სახეზე ნელა ამოძრავებს მის რბილ თითებს.
თითქოს მაღვიძებს.
-ოც წუთში დაფრინდება თვითმფრინავი.
მეუბნება, თან შუბლზე ნელა მკოცნის.
-კარგი. სალი... ბექა...?
-უკან არიან.

ოც წუთში აეროპორტიც დავტოვეთ.
გეზი უკვე "ჩვენი" სახლისკენ ავიღეთ.
სულ მალე ისევ შევიგრძნობ დედის სურნელს.
ისევ ჩავიკრავ მას გულში.
და ისევ შევძლებ, ვუთხრა , რომ უსაზღვროდ მიყვარს.
შემდეგ ალბათ მამის ნახვასაც მოვისურვებ და მასაც არ დავტოვებ უყურადღებოდ.
შემდეგ კი... დადგება ის წამი და წუთი, როდესაც შევძლებ ძმის გაცნობას.


ნელნელა ვხედავ სახლის ნაცრისფერ სახურავს.
შემდეგ ეზოს ვერცხლისფერ, კედელივით დიდ ღობეს.
შემდეგ კი ჭიშკარს.
მალე ავტომატურად გაიღო კარი და ჩვენც შიგ შევედით.
გახარებული, პირზე ხელაფარებული დედა მეგებება და წამშივე ვგრძნობ მის სხეულს, რომელიც უსაშველოდ მეკვრის და მეხუტება.
-დედი... ჩემო ფერია დე... როგორ შევსებულხარ ჩემო ვარდო. -აფორიაქებული მისმევს ხელს სახეზე.
-დე მომენატრე...-ვამბობ და ისევ მაგრად ვაჭდობ ხელებს.
-მეც ძალიან ჩემო პრინცესა.

დიდი სიყვარულის და მონატრების გამოხატვის შემდეგ, შხაპის დროც მოვიდა. დაღლილმა, ნანერვიულებმა და სიყვარულისგან, მონატრებისგან დაღლილმა, მალევე მიმეძინა კუთვნილ საწოლზე.


დილით ვიღვიძებ და ვხვდები, რომ ასე კარგად დიდი ხანია არ მძინებია.
საწოლიდან ნელა ვწევ თავს, შემდეგ საათს ვუყურებ და ვხედავ, რომ უკვე სამის ნახევარია. არც მიკვირს, არც ვბრაზდები უბრალოდ ვდგები და ვემზადები ქვემოთ ჩასასვლელად.
ყველას გაეღვიძებია.
გუჯაც იქ იყო და დედაც გარდა სალისა.
-დილა მშვიდობისა. სალი სად არის?- ჯერ დედას შემდეგ კი გუჯას ვკოცნი და ადგილს დივანზე, გუჯას გვერდით ვიკავებ.
-ბექამ წაიყვანა დღეს თანასწორები არიან.-გუჯა
-ჰაა? რა?-მე
-ანუ... სიმართლის დროა.-გუჯა
-ვერ გავიგე-მე
-გრძნობების გამოაშკარავების დრო დადგათქო რა ვერ გაიგე-გუჯა
-ანუ... ესეიგი... მათ....???-მე
-ხო, მათ ერთმანეთი უყვართ, მაგრამ იმდენად ამაყები და ჯიუტები არიან შენსავით, რომ აი... ხომ ხედავ.
-ხო, ხო კაი. უკვე ისადილეთ?
-კი ვისადილეთ შვილო, წამო ახლა გაგიმზადებ რამეს და ჭამე.- დედა
-ხო კაი
-დღეს გავდივართ ისე ცოდნისთვის შვიდის ნახევარზე მზად უნდა იყო.-გუჯა
-რატო?-მე
-შენი ძმის და მამის ნახვა არ გინდა?
-ხო როგორ არა.


დედის გამზადებულ კერძებს მაინც არაფერი სჯობს.
სამნაირი კერძი ერთიანად დავაგემოვნე, ისე, რომ არც კი გავჩერებულვარ.
ისევ გუჯასთან დავბრუნდი და ვთხოვე, რომ დაეჩქარებინა პროცესი, რომელიც მამის და დაკარგული ძმის გამოჩენას უკავშირდებოდა.
პასუხად მივიღე, რომ დაუკავშირდებოდა იგი მათ და აქ მოიყვანდა სტუმრად.
დედას კი სთხოვა, რომ კარგი ვახშამი მოემზადებინა.

დღემ უაზროდ განვლო, არსად არ გავსულვარ მამის და ძმის გადამკიდე. მხოლოდ სალი დავინახე ვერცხლის, დიდთვლიანი ბეჭდით ხელში. აფორიაქება თვალებზე, რომ ეტყობოდა. უკვე დადებითი პასუხიც კი უბიძებია ბიჭისთვის. რა ქნას უყვარს ამ მეტიჩარა, ოხერ ბავშვს და...

დიდი ლოდინის შემდეგ,  დადგა ის დრო და შევხვდი მე მათ.
მამას გულცივად გადავეხვიე, მაგრამ ეს სიცივე არც თუ ისე შესამჩნევი იყო.
შემდეგ ჩემ ძმას გავხედე და მის უკან მდგობ ლამაზ, ჭრელთვალება გოგონას.
ძმას ხელი ჩამოვართვი.
-არ მომეხვევი დაო?- მითხრა ცინიკურად და ხელები მხრებზე მომხვია.
დავინახე გუჯა და ის ჭრელთვალება გოგონა , როგორ ეხვეოდნენ ერთმანეთს.
გული გათბა, გალღვა და ძმისდამი სიყვარული გამიღვივა.
შემდეგ გოგონასაც მივუახლოვდი და გავეცანი, უფროსწორედ გუჯამ გაგვაცნო ერთმანეთი  მე როგორც მისი საცოლე ის კი, რა თქმა უნდა მისი ერთადერთი და.
სავახშმოდ დავჯექით. დედას და მამას როგორც ადრე ისეთივე ურთიერთობა ჰქონდათ ახლაც. დიდად მაკვირვებდა მათი ეს მდგომარეობა, მაგრამ ახლა მშვიდად ვარ.
დღეს, როდესაც ჩემი ერთადერთი დაქალი გაბედნიერდა და როდესაც მასთან ერთად ბექას ვხედავ  დიდი სიყვარულით რომ შესცქერის მის საყვარელ ქალს თვალებში, როგორ უნდა ვიყო უბედური?!
მაშინ როცა დედა და მამა სიყვარულით ეტრფიან ერთმანეთს, ისევ ამდენი ხნის შემდეგ, როგორ უნდა ვიყო უბედური?!
მაშინ როცა გუჯას თვალებში აციმციმებულ ლამპიონს ვხედავ როგორ უნდა ვიყო უბედური?!
მაშინ როცა (ნახევარ) ძმა, მყავს რომელთანაც უკვე არაჩვეულებრივი ურთიერთობა მაქვს როგორ უნდა ვიყო უბედური?!
არა?!
მე ამ ბედნიერებას მოვესწარი.
ღმერთმა არ წამართვა ეს წუთები.
ნუთი რეალობა?
არა, კი რეალობა.
ხო ეს ასეა.
მე რეალურ სამყაროში ვარ .
ჰაჰ!
მე აქ ვარ ჩემ "საყვარელ" ადამიანებთან ერთად.




აივანზე ვარ და ვარსკვლავებს შევყურებ, ერთმანეთის განლაგებით რომ არიან ჩამწკრივებულნი.
სრულ თავისუფლებას ვგრძნობ.
ბედნიერებას და განუწყვეტლივ სიყვარულს.









ჩვეულ მდგომარეობას დავუბრუნდით.
მე და დედა ისევ გუჯას სახლში ვცხოვრობთ.
სალი ბექამ წაგვართვა.
ახლა კი მე და დედა ვემზადებით ქალაქში გასასვლელად.
გუჯას მცველები გაეშვა და ჩვენთვის სრული თავისუფლება მოენიჭებინა.
მამა და ჩემი ძმა ისევ მოგზაურობენ.
ახლა უკვე დეტექტიურ, უფრო მკვლელობებში არიან ჩართულები.


-დე გავედით.
-ხო დედი მივდივარ.

ისევ საცობი ამხელა ქალაქში. ისევ პარკინგი  და ისევ წყევლა-გინება.


ესეიგი...
ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიარეთ, დაახლოებით ორმოცდაათი კაბა და თხუთმეტამდე ფეხსაცმელი ვიყიდეთ. დედა ცალკე გამოვაწყვე და სახლში დაბრუნება დავაპირეთ, როცა გუჯამ დამირეკა დღეს გაემზადეთ, სვანეთში გვაქ რეისიო.
მეც სიხარულით ავხტი და დავხტი.
ბედნიერმა წამშივე მზად ვიყავი.
გუჯამ გამოგვიარა, სახლს მცველები დაუბრუნა და ჩვენ მანქანაში გვიბოძა.



ესეც დიდი და დამღლელი გზა აღმოჩნდა.
ღამე ჩავედით სვანეთში და ხის სახლში დავბინავდით.
მიუხედავად ზაფხულისა აქ მაინც გრილოდა.
დაღლილ დაქანცულმა ერთერთი ოთახი ავირჩიე და დასაძინებლად გავეშურე .

გამთენიისას დამადგა ბექა და სალი თავზე.
აჟიტირებულები იყვნენ, აი ისე თითქოს რაიმე ახალი გაეგოთ და მოსალოდნელ ფაქტს ელიანო.

სასადილოდ გავედით .
დედას ხაჭაპურე და კუბდარები გაეკეთებინა დილიდანვე.
არცკი დავფიქრებილვარ ისე დავეწაფე კუბდარებს.

გუჯა სახლში არ იყო.
არავინ არ იცოდა სად გაქრა ეს ბიჭი.
დავურეკე, მივწერე მაგრამ ამაოდ.
არ ვნერვიულობ, რადგან ვიცი უსაფრთხოდ ვართ . რადგან ვიცი, რომ თითოეულ ნაბიჯს საზღვრავს. ამიტომ ვენდობი მას.







სალიმ ტყეში ამიყვანა .
მიამბო, რომ აქ ხშირად დადიოდნენ სამეული.
მთელი ბავშვობა თითქმის აქ გავატარეთო.

შემდეგ დამანახა მოძველებული კოშკი.
-აი იმ კოშკში გვმალავდა  გუჯას დედა  აფეთქებების დროს. როგორც ტკბილი ასევე მწარე მოგონებებიც გვაკავშირებს თითოეულ ადგილთან.- მწარედ ჩაილაპარაკა და ისევ გამიღიმა.

ტყემ  პატარა ქოხთან მიგვიყვანა.
რამდენადაც გასაკვირი უნდა იყოს იქ გუჯა დამხვდა.
პატარა სახლში შემიყვანა და პატარა სკამზე დამსვა.
სალი წამშივე გაქრა.

-როგორ მოგწონს?- გამიღიმა და მიმანიშნა მორთულ ოთახზე .
წითელი ვარდები და პატარა, წვრილი ნათურები, რიმლებიც დიდ ერთობლივ განათებას ქმნიდნენ.
სანთლები და ლამაზი თაიგულის შეკვრა, რომელიც პატარა მაგიდაზე იდო.

თანდათან ვხვდები რაც ხდება.
ჩავუფიქრდი წარსულს და ახლა მომავალს. დავფიქრდი გუჯაზე და შემდეგ დედაზე.
მერე ჩემს თავზე და ბოლოს იმაზე, რომ დასაკარგი არაფერი მქონდა.

და...
ამოიღო ჯიბიდან პატარა შავი კოლოფი.
გახსნა და ჩაიმუხლა.
- "გახდები ჩემი ცხოვრების თანამგზავრი მთელი ცხოვრები მანძილზე?"
წარმოუდგენელი შაქარივით ტკბილი სიტყვები. თითოეული სიტყვა გავიაზრე და მივხვდი, რომ ამდენი წვალების, წამების შემდეგ დადგა ეს დღეც.
- რა თქმა უნდა- მოვეხვიე და ნაზად ვაკოცე.


2 წლის შემდეგ

- გილოცავ ანუშკი ჩემო ფერია. -დედა
-მადლობა დე-მე
-მეც გილოცავ ჩემო ვარდო- სალი
-მადლობა ჩემო ქერა-მე
-აბა ერთი ჩემს ცოლთან მიმიშვით
გილოცავ სიყვარულო. სულ ჭკვიანად გემართოს სასამართლოები.-გუჯა
-მადლობა სისხლის მსმელო ქმარო.
     
დასასრული