ვატოს გამოჩენა და ხასიათი ასე რო არ ჩაივლიდა მშვიდად ზუსტად ვიცოდი,
- რა ვქნა? - ვკითხე ირაკლის როდესაც ყოველივე მოუყევი
- არ ვიცი ნატა რა გირჩიო აბა??... ესე მარტივი არ არის ბავშვის დამალვა ადრე თუ გვიან ყველაფერი სააშკარაოზე რომ გამოდის შენც ხომ კარგად იცი?
- და რა გავაკეთო?? კარგი დავუშვათ ვუთხარი რომ მისი შვილია... მერე?? მერე რა იქნება?
- მაგის წინდახედვა არავის შეუძლია... მე თუ მკითხავ ჯობია შენვე დაელაპარაკო და ერთხელ და საბოლოოდ დასვა წერტილი ყველაფერზე
- ხო ალბათ მართალი ხარ...
ბევრი ვიფიქრე ირაკლის ნათქვამზე ვატოსზე ბავშვზე მოკლედ სიტუაციაზე...
მორიგი ვიზიტი მიწევდა ექიმთან და მეც გავემართე რომ მდგომარეობა გამეგო ხომ ყველაფერი კარგად მინიოდა თანაც უკვე სქესი თავისუფლად გაირკვეოდა და მივფრინავდი ისე მივდიოდი, მოსაცდელში ცოტა ხანს მომიწია მოცდა და ჩემი რიგირც დადგა. ზოგადად მის ვინაობას ჩემთვის მნიშვნელობა არ ჰქონია მაგრამ არ ვიცი რატომ მაინც ბიჭის ყოლა მსურდა... ალბთ ვატოს ნაირი რომ ყოფილიყო მაგიტომ... საჭირო დრო დავყავი ექიმთან და გარეთ ფურცლებით გამოვედი, მზიანი ამინდი იყო და ფეხით გასეირნება გადავწყვიტე.
- რაო ექიმმა.. ყველაფერი კარგად არის?
- შენ აქ რა გინდა?- გამიკვირდა
- ხომ იცი,,მე იქ ვარ სადაც არ მელოდებიან- თქვა და სიცილი აუტყდა, მეც გამეცნა, რაღაც კარგ გუნებაზე ვიყავი და...
- ხო შენ მართლაც მასე ხარ...
-საით მიდიხარ?- მკითხა ვატომ
- სახლისკენ შენ?
- რაღაც სხვანაირი ხარ - გაკვირვებულმა მკითხა - ასეთი არ მახსოვხარ
- ხო უბრალოდ კარგ გუნებაზე ვარ - გავუღიმე
- იმედია ხშირად იქნები მასეთ გუნებაზე - მითხრა და ხელი გადამხვია
- არ გინდა ეგ ზედმეტია - რბილად ვუთხარი
- კარგი კარგი... წამო გაგაცილებ
- წამოდი სადმე მყუდრო ადგილას და იქ ვილაპარაკოთ მე და შენ - შევთავაზე მე
- შენ თუ ლაპარაკს მაღირსებ...- თქვა და ტაქსი გააჩერა, უსიტყვოდ დავყევი მის ნებას და გავყევი.- არ მკითხავ სად მივდივართ?
- რა მნიშვნელობა აქ ვატო? მთავარია რომ ვილაპარაკებთ
- ვაუ, ნატა მაოცებ სასიამოვნოდ - თვალები უბრწყინავდა
შორს და ბევრი არ გვივლია. ისევ თავის მამისეულ სახლში მივედით, გასაღები კარს მოარგო და შემიპატიჯა
- მოდი სამზარეულოში.. ან მისაღებში სავარძელში ჩამოჯექი იქ უფრო კომფორტულია - ღელავდა
- ვატო.. დაწყნარდი და წამოდი სამზარეულოში თან წყალი მინდა..
ცოტა სული მოვითქვი, ვატომაც მიმოიარა ოთახი და წინ ჩამომიჯდა
- რამე ხო არ გინდა.. გამიგია რაღაცეები უნდებათ ხოლმეო და - ისე სერიოზულად მკითხა ძალიან გამეცინა - რა იყო?- გაიკვირვა
- არაფერი ძაან საყვარელი ხარ უბრალოდ.. არა არაფერი არ მინდა .. შენ რა კითხვა გაქ მკითხე და გიპასუხებ..
- იმედი მაქ სიმართლეს მიპასუხებ- დაეჭვებით შემომხედა..
- გპირდები.- ისეთი დარწმუნებული ვუთხარი..
- ბავშVი ხომ ჩემია? ?..- ისეთI მოლოდინის თვალებით მიყურებდა და ისე უციმციმებდა მივხვდი რომ დრო იყო სიმართლე მეთქვა ყველაფერი
- კი ვატო შენია...
- ჩემი დედა ვატირეეე - წამოდგა და თავზე ხელი წაივლო- აი საღოლ მეეე,, იმენა ვიცოდი რა ვიცოდი და როგორ პროსტა როგორ არ მითხარი აქამდე...მარა ეხლა მაგას აღარ აქ მნიშვნელობა... ვაიმეე- შეყვირა და მომმვარდა და ჩამეხუტა, არ მინდოდა მისი ემოციებისთვის ხელი შემეშალა და არც ხელს ვკრავდი არც არაფერს ვეუბნებოდი- ნატა შენ არ იცი უბრალოდ როგორ მომეშვა გულზე მაინც ის მცირედი ეჭვიც კი რაც მქონდა და როგორ გამახარე, შენ ხომ იცი რომ ეხლა ყველაფერი სხვანაირად იქნება
- აი ზუსტად მაგაზე მინდოდა შენთან საუბარი
- ხოდა ვისაუბროთ - ისევ სკამზე ჩამოჯდა
- ვატო,, შენც ხომ იცი რომ ყველაფერი ასე მარტივად არ იქნება როგორც გგონია?! არის რაღაცეები და ვიღაცეები რაც უნდა გავითვალისწინოთ
- საითკენ მიგყავს ბაზარი?
- მათქმევინე ბოლომდე მომისმინე რა - ვთხოვე
- კაი მიდი - ისევ უხეში ვატო
- რას აპირებ არ ვიცი შენ კი არა მე რა როგორ უნდა ვქნა ისიც არ ვიცი მაგრამ ძალიან გთხოვ აი ძალიან ძალიან რომ ეს ბავშვია შენია მხოლოდ შენ იცოდე და არ არის საჭირო რომ გახმაურდეს ...
- ნატა რეებს ამბობ ვაფშე გესმის?? მე მამა ვიყო ჩემთვის?.. რა სისულელეა.. მე მამა ვიქნები ბავშVისთVის...
- ვატო დამაცადე გითხრა...
- შენ დამაცადე ... მე ჩემი გითხარი,,, მე ამ ბავშVის მამობაზე უარს არ ვიტყვი იცოდე და ბურდული იქნება ესეც,,, ვსო ამაზე ბაზარი დამთავრებულია- ფეხზე წამოდგა- ეხლა მე მოგხედავ და იმ ირაკლის აახვევინე ლამაზად თორემ მე ცუდად ავახვევინებ - თIთI დამიქნია
- ირაკლის რას ერჩი? ის რომ არა ალბათ მარტო ვერაფერს გავხდებოდი..
- რა იყო მაღიზიანებ?
- არა რატო... ვატო ხო ირაკლი უბრალოდ მეგობარია და მაქსიმალურად გვერდით მიდგას გვერდში... მან ისეთი რაღაცეები გააკეთა ჩემს გამო...
- ხოდა აღარ გააკეთოს..
- დაუშვათ მე მინდა მასთან ურთიერთOბა მერე?- მეც წამოვდექი და ძველებურ ნატას და ვატოს დავემსგავსეთ ორივენი
- გინდა?? ,,, იცი რამდენი რამე მინდა? მარა აბა სად არის?- ხელი გაშალა-გინდა ერთია და ჩემი თავმოყვარეობა მეორე გაიგე? მე შენ ხო გითხარი არავის მივცემ საშვალებას ჩემზე მეტი დრო გაატაროს ჩემ შვილთანთქო.. ხოდა ეს ასეც იქნება
- კარგი კარგი..- უკან დავიხიე ასე ჯობდა, არ ჰქონდა მასთან კამათს აზრი.- წავალ მე
მაგიდიდან ექიმის მოცემული დანიშნულება რამდენიმე საბუთი ავიღე და სულ ბოლოს ექოსკოპიის პოტო იდო რომელსაც თვალი მოჰკრა
- მაჩვენებ?
- რა თქმა უნდა - და გავუწოდე. ნამდვილად ვერ იგებდა ალბათ რას უყურებდა მაგრამ ბედნიერი გამომეტყველება კი ჰქონდა - ბიჭია - ვუთხარი და ისეთI თვალებით გამომხედა
- იმენა საღოლ მეეე- კიდევ დაიყვირა რაზეც ძალიან შევკრთი



* * *

ეს ამბებიც მეტ ნაკლებად დავალაგეთ, ვატო კვირაში ორჯერ მაკითხავდა მკითხულობდა გასეირნებას მთავაზობდა მოჰქონდა თუ კი რამე ჰქონდა გაგებული რომ ფეხმძიმე ქალისთVის სასარგებლოა, ექიმთან ვიზიტის ერთ შეხვედრაზეც მიმაცილა მაგრამ რათქმა უნდა შიგნით არ შემიყოლებია. ყველა თავის ცხოვრებას მისდევდა, სკოლა დამთავრდა დაიწყო არდადეგები და დიდი გამოცდები, ვატო სამწუხაროდ 9 კლასის ატესტატის მქონე იყო 11 კლასი ვერ აიღო და რაღაც კოლეჯში მოუწყიათ მშობლებს სადაც არც კი მისულკა უბრალოდ როგორც სტუდენტი. ვატო როგორც ასეთი თვით დასაქმებული დამოუკიდებელი გახდა, საკუთარი პატარა საქმე წამოიწყეს დათომ და მან და ახლა ზრდასრული ადამიანივით ცდილობდა ცხოვრება მოეწყო.ჩაიარა ზაფხულმა, ჩემი ზაფხული თბილისში იყო, ცოტა რთUლი ფეხმძიმობის გამო ვერსად გავედი.

- რაღაც ვერ ვარ კარგად- ვთქვი როდესაც სააბაზანოდან გამოვედი
- ნატა დედა ხო არაფერი გტკივა?!- მომიახლოვდა დედა-
- არ ვიცი მემგონი კი.. უცნაური გრძნობა მაქ ტკივილი არა მარა რაღაცა...
- ვაიმე დედა- შეყვირა დედაჩემმა
- დედა კარგი რა- სავარძელში ჩავჯექი- მობილური მომაწოდე
- ვის ურეკავ?- მკითხა როცა მომცა
- ირაკლის დაურეკავ მოვიდეს- ავკრიფე ნომერი, ზარი რამდენჯერმე გავიდა მაგრამ არ მიპასუხა, მივხვდი რაღაც მნიშვნელოვან საქმეზე იყო სხვა შემთხვევაში ასე არ მოიქცეოდა უპასუხოდ არ დამტოვებდა. წელის და მუცლის ტკივილმა შემომიტია, გადავწყვიტე ტაქსი გამომეძახა, და ასეც გავაკეთე. ჯერ ჩემი მშობიარობის დრო არ იყო ჯერ კიდევ მთელი თვე წინ მქონდა ამიტომ არც არაფერი მქნდა მომზადებული და ასეთ მდგომარეობაში რა უნდა მექნა არ ვიცოდი, მთავარი იყო წავსულიყავი, ჩემს ექიმს დავურეკე და ისიც მელოდა.
- ვატო სად ხარ?- არ ვიცი რატომ მაგრამ ჩავთვალე რომ უნდა დამერეკა და სახელი ვატოს ხსენებაზე დედაჩემს ლამის გულყრა დაემართა
- ოფისში რა ხდება? მოხდა რამე?
- არაფერი არა, ტაქს ველოდები და მივდივარ რაღაცა ვერ ვარ კარგად - გათიშა, გამიკვიირდა . 10 წუთში ტაქსიც მოვიდა და ძლივს ძლივს ჩავაღწიე სადარბაზოს, იქ კი ვატო დამხვდა დათოსთან და გიგისთან ერთად,
- წამოდი მე წაგიყვან - მანქანისკენ მანიშნა და დედაჩემს მიესალმა
- ვისი მანქანაა?- ვკითხე მე
- ვაიმე ნატა როგორ მაოცებ... წამოდი და დაჯექი..
რულთან გიგი იჯდა ძალიან მალევე მივედით დანიშნულ ადგილას, ტკივილი ძლიერდებოდა და ძლიერდებოდა და უკვე მოძრაობაც ძალიან მიჭირდა. გარეთ რა ხდებოდა არ ვიცი ნამდვილად, მაგრამ მახსოვს ჩემი განწირული ყვილი ტკივილის ატანა შეუძლებელი იყო, დედა შემოდიოდა ხოლმე დამხედავდა და გავიდოდა, ვატოც გარეთ იყო და ირაკლიც მოსულა. სულ გადავირიე ამ ამბავზე ოღონდაც ეხლა რამე არ მოხდესთქო
- ვატო..- ძლივს ვლაპარაკობდი - ოღონდ ეხლა რამე შარი არ ჩაატარო მანდ
- ნამშვიდდი შენ წყნარად იყავი... - მამშვიდებდა- არაფერს არ ვატარებ.. შენ მიხედე თავს და ბავშვს გკოცნი ბევრს..
გულზე დამაწვინეს პატარა ბურდული, სახელი ნადვილად არ მქონდა მოფიქრებული, არ მეჯერა თუ კი ეს პატარა არსება ჩემი შვილლი იყო და თU მას შეეძლო შეზედულებების გადაფასებებისკენ ებიძგე. რამდენიმე წამის დანახული მყავდა და მიყვარდა სასტიკად.
რამდენიმე საათში რათქმა უნდა პატივისცემის საფასურად დედა შემოვიდა და გვინახულა, თან ტელეფონი მომაწოდა დაურეკე ვატოსო
- ნატაა... - აშკარად ნასვამი და ბედნიერი იყო- შენ თU ნებას დამრთავ მოვალ
- როდის აქეთ არის ჩემგან იღებ ნებართვას?- გამეცინა
- ეხლა ვიღებ- მასაც გაეცინა
- მოდი და ნახე ვინ გყავს - ძალიან მწყდებოდა გული რომ ასეთ სიტუაციაში და ასე გავიცანი ვატო... მე მისგან შვილი მყავდა და შესაბამისად მე მის მიმართ დამოკიდებულება კი არა უკვე გრძნობაც მქონდა მაგრამ ამას საკუთარ თავსაც ძლივს ვუღიარებდი არამც თუ ვინმესთVის მეთქვა. მე და ვატოს ხომ არასოდეს გვექნებოდა რასაც ქვია ოჯახი?! იქნებოდა ასე მუდმივად საერთო კვანძი შვილი, ხოლო შვილს ალბათ თავად ვატო ან მე ავუხსნიდი რატომ მოხდა ასე ყველაფერი, მთავარია რომ ისინი გვერდით ყოფილიყვნენ. არ ვიცი დედობამ თუ რა ასპექტმა იმოქმედა მაგრამ ასე ვფიქრობდი
- ვაიმე რა პატარაა- აკვირდებოდა
- კი პატარაა.. და შენია ეხლა უკვე
- ჩვენია ნატა... შენ ხო იცი მე რაც ვარ და ვინც ვარ,, არასოდეს შეგეშინდეს რომ მარტო დაგტოვოთ... მაქსიმალურად ახლოს ვიქნები... ცოტყა დრო გავიდეს ცოტააა
- რა იყო გინდა რო გაიზარდო?!- მივხვდი რომ ასაკის მატებას გულისხმობდა
- გაზრდილი რო ვარ შენც იცი .. მე რას ვგულისხმობ კარგად ხვდები
- კი კი გასაგები
მალევე წავიდა, მადლობების გადახდის და იმედების დატოვების შემდეგ ისევ თავის სამყაროს შეუერთდა,სამეგობრო და მათთან დროის ტარება.
სამი დღის თავზე გამოსაწერად ვემზადებოდი, ერთ სული მქონდა სახლში დავბრუნებულიყავი. ვატოს რამდენჯერმე დავურეკე ხან დათOმ მიპასუხა ხან არ მპასუხობდა, დალევა გადააბა და იმიტომ ვერ გელაპარაკებაო. არც შემიწუხებია დიდად მასთან რეკვით თავი მას თავის ცხოვრება ჰქონდა და ვიფიქრე რომ როცა მოუნდება მაშინ გამოჩნდება. ფორმალური საკითხი მოვაგვარეთ და სამშობიარო სახლი დავტოვე. მეგონა მჯეროდა რომ ვატო იკნებოდა მაგრამ შევცდი, არ დამხვდა.. არავინ დამხვდა დედას გარდა, ძალიან მეწყინა. სახლში რომ დავბრუნდი ირაკლი იქ მესტუმრა
- რა ხდება დაბადების მოწმობაზე?
- ამ ეტაპზე ბავშვი შენს გვარზეა დაწერილი მამად მე ვწერივა,მართალია შენი დაფეხმძიმების პერიოდში ვატო სრულწლოვანი იყო და ამაზე პრობლემა არ შიექმნება მაგრამ მაინც მოვიცადოთ და მერე ჩვეულებრივად მისცემს გვარს
- კარგია, მთავარია ხელა ვატო რას იტყვი... დავურეკავ და ავუხსნი.- მობილურს დავწვდი
- ნატა მოიცა - გამაჩერა ირაკლიმ
- რა ხდება.. რატო მაჩერებ
- ვატო ვერ გიპასუხებს...
- რატომ?- ვიფიქრე ან ცოლი მოიყვანა ან ფეხებზე დამიკიდათქო მაგრამ ასეთს ვერ წარმოვიდგენდი
- სავადმყოფოშია ...
- ვერ გავიგე?!- გავიგე მარა მაინც ვერ გავიგე
-ავარიაში მოყვა ვატო და გიგი..ხოდა ეხლა - დანარჩენი აღარ მესმოდა. საშIნელმა კანკალმა ამიტანა და ვერაფერს ვხედავდი და არაფერი მესმოდა, რა უნდა მექნა??? იქ წავსულიყავი? როგორ რა მეთქვა ვინ ვარ რატომ ვარ იქ? არ წავსულიყავი? მაშინ ესე როგორ ვმჯდარიყავი უმოქმედოდ??


* * *

- იმ ღამეს ბევრი დავლიეთ - მითხრა დათომ - მაგრამ არც ისე ბევრი რომ გონება დაგვეკარგა,ხან ერთ მეგობართან ხან მეორესთან მერე უბანშI.. მოკლედ ვინც ვატოსთVის ახლო იყო ყველას ამცნო თავის ამბავი, რათქმა უნდა ბიჭებიც გახარებულები შეხვდნენ ამ ამბავს, შვილი შVილია, მოკლედ გამთენიისას გიგი და ვატო ატყდნენ გავალთ მაღაზიაშI და მოვალთO, როცა ვატოს მამისეულ სახლში "სასტავი" ავღნიშნვდით, ძალიან ნასვამები უკკვე აღარ იყვნენ ალბათ უზილობა დაღლა ალკოჰოლი, ყველაფერმა ერთად იმოქმედა და იმიტმ.... მე რომ დამირეკეს სადღაც საათI იყო გასული და მეგონა რომ აღარ მოვიდოდნენ და შენთან წამოვიდოდნენ და აღარ დამირეკავს, სამაგიეროდ სავადმყოფოდან დამირეკე, ვატოს ბოლო ზარი ჩემთან ჰქონდა გაკეთებული და...მოკლედ ავარიაა ნატა
- ეხლა როგორ არიან?- მაკანკალებდა სიცივისგან თU ნერვიულობისგან არ ვიცოდი
- გიგი ძალიან ცუდად ვიდრე ვატო, მაგრამ კარგად არცერთი არარის,
- დათO... მე რა ვქნა? - მუდარით ვკითხე - მე როგორ მოვიდე იქ? რა ვთქვა?
- როგორ?... რას ქვია როგორ?,, შენ არ იცი ვატო რას იზავდა და რას გეტყოდა ახლა?- გაოგნებულმა მითხრა დათOმ- შენ მისი შვილის დედა ხარ და დანარჩენს არაფერს აღარ აქვს მნიშვნელობა... ვინ რა უნდა გითხრას დედამისმა?? კაი რა ნატა.. სხვებმა? ვის რა ეკითხება?!
არც დავფიქრებულვარ ისე გავყევი სავადმყოფოში, ფოიეში უბნის ბიჭები იდგნენ, ღამე იყო და საბედნიეროდ ნატესაობა ბევრი არავინ ყოფილა, არც ისე ჰქონიათ დიდი გვარი, დედამის თავჩახრილი ჩაუარე, არ ვიცოდი რა მეთქვა როგორ შემეხედა თვალებშI
- ნატა- თავადვე გამაჩერა, ხმა წასული ჰქონდა თვალები დასიებული- ბავშVის ნახვა მინდა - არაფერი მითქვამს თავი დავხარე და გავიარე. შნურებშI და აპარატებშI დაბმული ვატო და გიგა, ასეთI ვატო? ვერასოდეს წარმოვიდგენდი მართლაც...
- რამე რომ მოუვიდეს?- მივუტრიალდი დათოს
- არცერთს არაFერი არ მოუვა- მკაცრად მითხრა- არცერთს და მეორედ ეგეთი რაღაცა არ თქვა იცოდე
- ხო ხო მართალი ხარ,,, არ მოუვათ...
- მოგწონს?- ხმა გავიგონე ცოტა მოშორებით, ქეთI, ტიროდა- მოგწონს როგორსაც ხედავ?- მიახლოვდებოდა და დათO დაავლო მკლავში ხელი და წაყვანას დილობდა
- ქეთI რეებს აკეტებ?-ექაჩებოდა დათO
- შენი ბრალია- თითს ჩემკენ იშვერდა და მიყვიროდა- შენი ბრალია საერთოდ ყველაფერი... რაც შენ გამოჩდი დაღUპე ეს ბიჭI,,არც გააბედნიერე არც დააწყნარე... ხოდა აჰა გააუბედურე ხო?!.. ეხლა დაისვენებ? ეხლა დაწყნარდები?- მიყვიროდა ქეთI და მოშორებით მდგარი ბიჭები ნელნელა მიიფანტნენ უხერხულ სიტუაციას თავი აარიდეს, ვატოს დედა და გურამი ურეაქციოდ იყვნენ
- ქეთი - დაუღრიალა დათOმ
- რა ქეთI რა?? ტყუილს ვამბობ?? ამ ქალბატონის ბრალია რო ესეთ დღEშI ვართ ყველანი... -ამის თქმა იყო და დათOმ ისეთI სილა სტკიცა საშინელი ლაწანის ხმა გაისმა ქეთI ინერციით გვერზე წაბორძიკდა - შენ მე ხელი დამარტყი?
- დაწყნარდი - ახლოს მისვლა სცადა დათOმ
- შემეშვი- დაუყვირა ქეთიმ
ვიდექი და მინდოდა უცბად გავმქრალიყავი მაგრა აბა როგორ? ალბათ ნაწილობრივ ქეთი მართალი იყო რმ მითხრა შენი ბრალია.. შეიძლება წვლილი მეც მიმიძღVის მაგრამ არც მე გამომივლია მშვიდობიანი გზა აქამდე. მეც ვდარდობდი ვატოზე ძალიან. მაგრამ ალბათ ყველას ეგონა რომ უბრალოდ მოვალეობას ვიხდიდი რადგან ცემი გრძნობების შესახებ ხომ არავისთVის არაფერი მითქვამს... მაგრამ ალბათ ვატო ამ მომენტში მეტყოდა " ნატა, შენ ხომ მიცნობ,შენ ხომ იცი ვინც ვარ და რაც ვარ, მე იმას ვაკეთებ რაც მინდა და მაინც ასე მოვიქცეოდი თავიდან რომ დავიწყო"- ალბათ ეს აზრი იყო რაც თავშI მითრიალებდა. ვატოს ხმა ვატოს ქცევები ვატოს თავდაჯერებული საუბარი.........