ეს სხვა სამყაროა...
აქ მარტივად ხვდებიან...
მაგრამ რთულად მიდიან...
აქ წითელი ფერი ჭარბობს ყველაფერ ღიას...
აქ შენ არავის უყვარხარ...
აქ შენ ყველას უნდიხარ...

დარია შევჩენკო რვა წლის იყო დედ-მამა რომ თვალწინ ჩაუცხრილეს, 1995 წელს ბნელ საქართველოში უსამართლობის სუნი იდგა, მტირალი და ფეხშიშხელი გოგონა, რომელმაც სარდაფში დამალვა მოახერხა გამოქცეული დარბოდა იქამდე, სანამ ფეხებთან მანქანამ არ გაუჩერა.
-გამარჯობა პატარა, სად არიან შენი მშობლები?-დაღრეჯილსახიანი კაცი ძლივს ატრიალებდა ენას პირში.
-ჩემი დედა და ჩემი მამა...აღარაა...მოკლეს-თითქოს ხელახლა გაეხსნა დარიას ჭრილობა, კიდევ ერთხელ გადმოუშვა ცრემლების დიდი ნაკადი
-მოკლეს? კაი კაცო...ეს რა მითხარი...-მანქანიდან გადმოვიდა და გოგონა შეათვალიერა, საზიზღარი იყო მამაკაცის სახე, ჩაყვითლებული კბილები და ულვაშები, შავი გაზეთილი თმა, რომელიც აქა-იქ უკვე მელოტდებოდა, არაბუნებრივად მაღალი იყო, დარიას ბავშვურმა ტვინმა წამით გაიფიქრა, ნეტავ როგორ ჩაეტია ამხელა კაცი ამ პატარა მანქანაშიო.
-შენ არავინ არ გყავს?-კაცის სიტყვებში ოდნავი გულისტკივილი იგრძნობოდა, ადამიანი იფიქრებდა ზედმეტად განიცდის და გულთან მიაქვს ამ გოგოს ამბავიო, მაგრამ სინამდვილეში სულ სხვა რაღაც ხდებოდა.
-წამოდი ჩემთან, ჩემს ცოლს გაგაცნობ, ის მოგივლის...წამო პატარა ცოტა ხნით-ამ რამდენიმე წინადადებამ წარმართა დარიას ცხოვრება.
მაშინ რა იცოდა პატარა გოგომ რაოდენ ბოროტი და საზიზღარი იყო გარემო, მითუმეტეს ბნელ ოთხმოცდაათიანებში.

გურამი ერქვა დარიას მამობილს, როგორც ჩანს დიდი ხანი იყო შვილი არ უჩნდებოდათ მას და მის კნეინა ლოლას, ოჯახს არ უჭირდა, მაგრამ საკვირველი იყო მათი შემოსავლის წყარო დარიასთვის არასდროს უთქვამთ ფული საიდან მოჰქონდათ, გოგონა განათლებას სახლში იღებდა, მის სახლს ფანჯრები არ ჰქონდა, და მხოლოდ ის იცოდა ამ სახლის ქვემოთ ვიღაცას კლუბი ჰქონდა გახსნილი, საიდანაც საშინელი ხმაური პირდაპირ გოგონას ოთახში ამოდიოდა.
14 წლის იყო დარიას, რომ უთხრეს ლოლამ და გურამმა სიმართლე, მათ საროსკიპო ჰქონდათ გახსნილი და საკმაოდ მაღალი დონის, ელიტური კახპები, ესკორტები, ბედნიერი გოგონები.
დარია გაოცებული იყო, მაგრამ მისთვის, რომელსაც სახლში ჰქონდა განათლება მიღებული და გარე სამყარო თითქმის არ არსებობდა ვერც კი იაზრებდა რა იყო ცხოვრება, მხოლოდ ლოლას გურამის და ძველი მოგონებების ხარჯზე არსებობდა მისი ცნობიერი მხარე, წიგნებს კითხულობდა და ზღაპრებში ცხოვრობდა, სიყვარულისაც სჯეროდა ჩვენს ლამაზ დარიას.

ერთხელ სააბაზანოში შესულ დარიას შემთხვევით დგუში ძირს დაუვარდა და წყლის წვეთების ნაკადი პირდაპირ მისი ვარდივით გადაფურჩქნული ვაგინისკენ დაიძრა, დარია გაოგნებული იყო იმ შეგრძნებით, რაც მოულოდნელად განიცადა, გოგონა ვერ ჩერდებოდა ხელში დაიჭირა დგუში და წრიული მოძრაობებით ისხამდა წყალს, სიამოვნება ნელ-ნელა იმატებდა და ამასთან ერთად დარია უკვე სიამოვნებისგან კედელს მიყუდებული კვნესას ვერ იკავებდა, ნელა გადაწია ხელი და წყლის ნაკადს მოუმაატა, დარიამ თითები შეახო მის აკანკალებულ საშოს და წამით ყველაფერი გაჩერდა, გოგონამ პირველად გაათავა და ორგაზმის გემო გაიგო.
ამის შემდეგ ეშინოდა, ეგონა რომ ყველაზე წაბილწული არსება იყო დედამიწის ზურგზე და ამას მშობლები არ აპატიებდნენ, მაგრამ მათ ხომ იცოდნენ რა იყო ეს, ეს, უდიდესი სიამოვნება...ნეტარება, რომელზეც უარის თქმა ძალიან რთულია.
დარია მიუხედავად შიშისა ყოველ ღამე ეხებოდა საკუთარ თავს, იმ პერიოდში არ აინტერესებდა არაფერი, მხოლოდ ის იყო და სიამოვნების წყარო, წყარო რომელშიც წყალი არასდროს დასრულდებოდა.
დარია არნახული სილამაზის პატრონი იყო უკვე 18 წლის ასაკში, ნამდვილი სლავური გარეგნობა ჰქონდა.
რაც მთავარია ისეთი მკერდის პატრონი იყო, ნამდვილი ათქვირებული, ვარდისფერკერტიანი, ორი ბურთულა ვერცერთ ნატურალ მამაკაცს ვერ აპატიებდა გულგრილობას, მისი სრიალა კანი, რომელსაც ახალშობილის სურნელი ასდიოდა, ითხოვდა მამაკაცის ტუჩების შეხებას, მსუქანი ბაგეები, რომელიც იწევდნენ ალერსისკენ, მაღალი ფეხები და მომრგვალებული თეძოები ის უკანასკნელი შტრიხი იყო, რაც გოგონას უნიკალურს ხდიდა. ასეთი იყო დარია, მამაკაცებისთვის დამალული და ამავდროულად უზომოდ სასურველი გოგონა.
სამწუხაროდ უზრუნველი და სრულყოფილი ცხოვრება დიდხანს არ გაგრძელდა, ამჯერადაც გამოეცალა მშობლები გოგონას ხელიდან, გურამს გულის შეტევა მოუვიდა და მომენტალურად გარდაიცვალა, კარგად ახსოვს დარიას, როგორ შემოვარდნენ გასვნების მერე განადგურებულ ოჯახში შავებში ჩაცმული კაცები და მთელი სახლი გადაჩხრიკეს, მერე ლოლა და დარია მანქანაში შეყარეს და სადღაც წაიყვანეს.
ორივეს თვალები აუხვიეს და უთხრეს, რომ დღეიდან ყველაფერი ნოლიდან უნდა დაეწყოთ, არაფერი ჰქონდათ და არავინ ყავდათ ერთმანეთის გარდა, სახლიც ჩამოართვეს და საროსკიპოც, მხოლოდ გურამის ნორმალური სახელის გამო არ იჭერდნენ და ციხეში არ სვამდნენ ლოლას.
ამის შემდეგ 1 წელის იცხოვრეს ლოლამ და დარიამ სოციალურად გაჭირვებულებისთვის განკუთვნილ საცხოვრებელში, იქ გაიგო ლოლამ რა არის ადამიანობა, სიკეთე, დახმარება...
ერთი ბიჭიც გაიცნო კოტე, რომელიც დევნილი იყო, წარმოშობით გორიდან.
-ძალიან ლამაზი ღიმილი გაქვს-თვალს ვერ აშორებდა ბიჭი დარიას, რომელიც უბრალო ტანსაცმელშიც კი ბრწყინავდა.
-მადლობა-მოსწონდა დარიას ბიჭის ყურადღება, მაგრამ არ შეეძლო არაფრის წარმოდგენა, ის ხომ ძალიან ახალგაზრდა იყო, არც კი იცოდა რა იყო ის გრძნობა, როცა მამაკაცი თბილად გექცევა, პატარა ბავშვივით ყველაფერს თავიდან სწავლობდა და ითავისებდა.
-დარია გინდა დღეს სადმე გავისეირნოთ?
-სად?
-არ ვიცი, კინოში წავიდეთ თუ გინდა, ბილეთებს ვიყიდი
-მე არასდროს ვყოფილვარ კინოში-გულწრფელად გაუხარდა გოგონას
-არ ყოფილხარ კინოში? კი მაგრამ რომელი პლანეტიდან ხარ?-სიცილით უთხრა კოტემ
დარიას ეწყინა, ბიჭისგან დაცინვა ვერ გაიგო და თავი ჩახარა.
-დარია, დარია ვიხუმრე, კარგი რა გამებუტე, შემომხედე გთხოვ-კოტე შეწუხებული ცდილობდა დარია მისკენ გამოეხედა-მართალია შენ ისეთი ლამაზი ხარ დედამიწიდან ვერ იქნები-ნათქვამის გამოსწორება სცადა კოტემ და ნამდვილად გამოუვიდა.
დარიას თვალებში ისევ სხივი ათამაშდა
-წავიდეთ დღეს კინოში?
-წავიდეთ.-ლამაზი კბილები გამოამზეურა გოგონამ და სახლში შევიდა.

პოპკორნის რიგში იდგნენ დარიამ მოულოდნელად რაღაც მაგარის შეხება, რომ იგრძნო საჯდომთან, მისი მოკლე კაბის ბოლოები სიამოვნებისგან ლამის თვითონ აფრინდნენ, დარიას სუნთქვა გაუხშირდა, ყურში კი კოტეს ხმა ესმოდა.
-ლიფი რატომ არ გაცვია, გინდა რომ უფრო გამაგიჟო?-გოგონას ეს სიტყვები იმდენად ესიამოვნა, რომ თავი უკან გადააგდო და თვალები დახუჭა.
დარბაზში, რომ შევიდნენ დაბლა მიმავალი დარია შეაჩერა კოტემ და უკანა ადგილებისკენ თვალებით ეშმაკურად ანიშნა, გოგონაც ღიმილით გაყვა და ფეხი-ფეხზე მოხერხებულად გადაიდო, შუქი ჩაქვრა და დარიას მხარზე ტუჩები მოულოდნელად ათამაშდნენ, ბიჭი საკმაოდ ოსტატურად დაასრიალებდა ტუჩებს გოგონას კანზე, ბოლოს იმდენად შევიდა როლში, რომ დარიას მკერდი ხელებში ჩაბხუჯა და სრესვა დაუწყო თან ტუჩებს აჭამდა ისე კოცნიდა.
-აღარ შემიძლია, მინდა ძალიან მინდა, წამოდი ჩემთან სახლში, მაგიჟებ-ბიჭი თავის თავს არ გავდა, დარია კი ჯერ კიდევ ჰაერში დაფრინავდა, მიუხედავად იმისა, რომ გოგონას ინიციატივა არ გამოუჩენია და უბრალოდ იჯდა, მისი სექსუალურობა მაინც არ იმალებოდა, სიამოვნების ტალღებიდან, რომ გამოცურა და თვალების გაღება ინება მიხვდა, რომ მათ არავინ არ უყურებდა მხოლოდ გვერდზე მჯდომი კოტე იყო საშინელ დღეში.
-იმპოტენტს გამხდი შენ-ბიჭი საყვარლად ბუზღუნებდა და შარვალს იკრავდა.
დარიამ გემრიელად გაიცინა და მოწყვეტით აკოცა.
-ეს დამასაჩუქრე?
-ხო...
-და არ გინდა უფრო მეტად დამასაჩუქრო? წავიდეთ რა ჩემთან.
-კოტე ქალიშვილი ვარ0ამაყად გამოუცხადა დარიამ და პირდაღებული დატოვა ბიჭი.
-არა, არ არსებობს, ამას აქამდე...ამ ტანს აქამდე არავინ შეხებია? მეხუმრები?
-ხო ასე, მოხდა...დავიღალე და წავიდეთ ხო?
-წავიდეთ.