უმაღლესი მათემატიკის ლექცია როგორც ყოველთვის, აბსოლუტურად რუტინული და მოსაწყენი იყო ტატოსთვის. ბიჭი გრძნობდა თუ როგორ ცდილობდა ლილე მისი ყურადღების მიქცევას უკანა მერხიდან და თავს იკავებდა ყველანაირად რათა არ შებრუნებულიყო და შუა თითი არ ეჩვენებინა დემონსტრაციულად. ხოლო როდესაც გოგონამ აშკარდ შეაწუხა, აბსოლუტურად ხელუხლებელი რვეულიდან ამოხია ფურცელი, დაწერა ზედ სულ რაღაც ორი სიტყვა და გადაუგდო შეყვარებულს. გზავნილში მხოლოდ ორი სიტყვა ეწერა, რაც სრულად გამოხატავდა მის ფიქრებს, ამიტომ არც კი შეუწუხებია თავი გოგონას რეაქციის ნახვით.
ტატომ იცოდა, რომ ხანდახან აბსოლუტურად იდიოტურ გადაწყვეტილებებს იღებდა, მაგრამ ამჯერად არ შებრუნება ძვირად დაუჯდა. სჯობდა ენახა ლილეს რეაქცია მის გზავნილზე "F**K YOU", იქნებ დიდი სირცხვილი აეცილებინა თავიდან.
დაახლოებით 20 წუთი ლილე არ განძრეულა, მხოლოდ წერდა. "ლექციას აკონსპექტებს", მიამიტურად ფიქრობდა ტატო, სანამ მხარზე ხელი არ დაადეს და რამდენიმე შუაში გაკეცილი ფურცელი არ მიაწოდეს:
"ჩვენ ხომ არაერთხელ გავიარეთ საგამოცდო მასალა და კარგად უნდა გცოდნოდა. აბსოლუტურად კრეტინული შეცდომები რომ გქონდა დაშვებული, ხომ იცი? მაგრამ... გუშინ ნათქვამი სიტყვები "არ ვიცი რატომ ვიღლი თავს" ნამდვილად ზედმეტი იყო. ვიცი როგორ გიჭირს... ვიცი და ამიტომ ვაღიარებ, არ ვიყავი მართალი...
გეთანხმები... კარგი სექ*ი ნამდვილად მისაღები სასჯელია."
ტატომ ჯერ ლექტორს ახედა, რომელიც მონოტონურად ხსნიდა მისთვის გაუგებარ მასალას, მერე ხმამაღლა გადაყლაპა ნერწყვი, ღრმად ჩაისუნთქა და წერილს მიუბრუნდა. ბიჭი ოდნავ ჩაიწია, რათა მშვიდად განეგრძო კითხვა.
"წარმოვიდგენ, როგორ ვწევართ ჩვენს ფართო ლოგინზე. მე მუცელზე ვწევარ, ჩემი შავი თმები დაფენილია წითელ ზეწარზე და ზურგზე ვგრძნობ შენს ცხელ სუნთქვას. შენი თითები ნაზად ეხება ჩემს ბარძაყებს და მიიწევს ზევით, შენთვის ასეთი მიმზიდველი ამობურცულობისაკენ. იცი როგორ ძალიან მომწონს შენი ზურგსუკან შეგრძნება? როდესაც ვიცი წინ რა მელის და ამას ჭკუიდან გადავყავარ. შენი გაშლილი ხელი მწარედ მხვდება დუნდულაზე და კვნესას ვერ ვიკავებ. არადა შენი სახელის წარმოთქმა მინდოდა, მაგრამ უკვე სხეულს ვეღარ ვიმორჩილებ. მესმის როგორ მძიმედ სუნთქავ, მერე კი შენს თითებს ვგრძნობ იქ, სადაც შენი სულ სხვა ორგანო მინდა რომ აღმოჩნდეს. მაწვალებ... გსიამოვნებს იმის ყურება, თუ როგორ უსიტყვოდ გნებდები. ვაღიარებ, ეს აბსოლუტური კაპიტულაციაა. უეცრად ვგრძნობ როგორ ატარებ ჩემს ზურგზე ხელს, ჯერ ნაზად, მერე კი ფრჩხილებით, მთელი ძალით. მე კი ტკივილისგან ვყვირი.
მერე ვგრძნობ როგორ ნაზად მკოცნი ნატკენ ადგილას. ასე მთხოვ პატიებას, მაგრამ მე უხეშად გიშორებ მხრით:
-რაში მჭირდება შენი ბოდიში. მიდი, ტატო, გამხადე შენი! მინდა გიგრძნო ჩემში... ისე ძლიერად, რომ საკუთარი სახელი დამავიწყდეს... მიდი, ტატო!
ამის მერე ხელს ისევ ჩემს დუნდულებზე აბრუნებ და ძლიერად მიჭერ ხელს.
წარმომიდგენია როგორ გამოვიყურები შენს თვალში. ზნედაცემული, ვნებას აყოლილი, მაცდური, მიმზიდველი... სასურველი... ვიცი როგორ მოქმედებს შენზე ჩემი კვნესა და თხოვნა, ამიტომ, ჩემო პირველო, ერთადერთო სიყვარულო, თანახმა ვარ შენს თვალში ვიყო ყველაზე მდაბალი არსება, მთავარია შენ გასიამოვნო და მივიღო შენგან ის სიამოვნება, რასაც სხვა ვერასოდეს მაჩუქებს.
-ტატო, გთხოვ!- ვერ ვიკავებ თავს, მაგრამ შენ თითებით განაგრძობ ჩემს წვალებას.
ჩუმი ხარ, უჩვეულოდ ჩუმი.
-ტატო... ტატო... ტატო...
ისევ ნაზად მკოცნი ზურგზე, მაგრამ ამჯერად ეს ბოდიშის მოხდა არაა... შენ გესმის ჩემი და მაძლევ იმას, რაც ასე მჭირდება. მაგრამ... იქამდე რწმუნდები, რომ მე კომფორტულად ვარ და არაფერს მატკენ. ყოველთვის ასე იქცევი და ამის გამო კიდევ უფრო მიყვარხარ.
მარცხენა ხელის თითებს ერთმანეთში ხლართავ და ძლიერად მიჭერ, მარჯვენა ხელით კი საკუთარ თავს ეხმარები და მიმართულებას აძლევ, თან მხარზე მკოცნი, რათა პირველი შერწყმის უსიამოვნო შეგრძნებები გამიქარწყლო. მიუხედავად იმისა, რომ არაერთხელ ვყოფილვართ ერთად, ისე მექცევი, თითქოს ეს ჩემთვის პირველია. როგორ მინდა პირველი იყოს და ისევ მოგანიჭო ის სიამოვნება, ვიყო ისეთივე ვიწრო და გამოუცდელი.
როგორც იქნა გავხდით ერთი მთლიანი, გგრძნობ ჩემში და ეს თავს მაკარგვინებს. სწრაფი და ძლიერი ფრიქციები... ყვირილი და ხვეწნა, "უფრო ძლიერად" ან "უფრო ღრმად"... როგორი დაუცველი ვარ შენს წინაშე. ასეთ დროს ყველაზე მძაფრად ვგრძნობ ამას.
ასევე ვხვდები, თუ რატომ ხარ ასე ჩუმად და მე ვყვირი ორივეს ნაცვლად. მორიგი ღრმა ფრიქციის შემდეგ შენ ოდნავ გასაგონად კვნესი, მაგრამ ჩემო სკანდინავიურო ღვთაებავ, შენს ხმას მაინც გავიგებ სულ რომ დავყრუვდე.
-ნუთუ ტირი, პატარავ?- დაგცინი და ეს გაგიჟებს. უფრო აჩქარებ ფრიქციებს და სწორედ ამ დროს დგება ჩვენი პირადი არმაგედონი, როდესაც სამყარო ფეთქდება და უფსკრულისკენ მიექანები. ვგრძნობ როგორ იღვრება ჩემში შენი სიყვარული და თავს ვერ ვიკავებ:
-ტატო!- ვყვირი მე.
-ლილე!"
-ლილე!- იყვირა ტატომ და მხოლოდ მერე გააცნობიერა თუ სად იმყოფებოდა. ბიჭი თითქმის 100%_ით დარწმუნებული იყო, რომ აუდიტორიაში ყველამ იცოდა თუ რა წაიკითხა.
ყველა მას უყურებდა გაოცებული, მაგრამ ვერავინ ვერ ბედავდა ეკითხა რაიმე მაინც, რადგან ყველამ იცოდა მისი ფეთქებადი ხასიათის ამბავი და თან ბატონი კახაბერის ლექციაზე ზედმეტად ხმის ამოღება ფაქტიურად სიკვდილის ტოლფასი იყო, რადგან მაშინვე დაფასთან უწევდა გასვლა ზედმეტად აქტიურს.
ტატოს ერთადერთი სურვილი ჰქონდა, ამდგარიყო, გაქცეულიყო აუდიტორიიდან და არასოდეს დაბრუნებულიყო იქ, მაგრამ ერთი ძალიან დიდი პრობლემა ჰქონდა, რომელსაც წარმატებით ფარავდა მაგიდა.
-პრობლემები გაქვთ ტატო?- იკითხა აუღელვებლად ლექტორმა და გამომცდელად შეხედა ბიჭს. ტატომ მაშინვე დაკუჭა წერილი და ხელები დამალა მერხის ქვეშ.
-ა... არა ბატონო კახაბერ.
-ლილემ რაიმე დაგიშავათ თუ წესად გაქვთ დღეში რამდენჯერმე მისი სახელის ხმამაღლა წამოყვირება?
ტატომ პირი გააღო პასუხის გასაცემად, მაგრამ ზურგსუკან გაიგო ხითხითი და გაჩუმდა.
-არა,- თქვა რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ.
უეცრად ლექტორი წამოდგა თავისი ადგილიდან, წიგნი დახურა და ხმამაღლა გამოაცხადა:
-მაშინ, ყველანი თავისუფლები ხართ,- ტატომ ხმამაღლა ამოისუნთქა და თავი მერხზე დადო, რათა არავისთვის შეეხედა თვალებში.
როგორც კი აუდიტორია ყველამ დატოვა ტატოს და ლილეს გარდა, თავადაც კარისკენ გაემართა, ხოლო უკვე გასასვლელთან მისული ბიჭს მიუბრუნდა:
-კიდევ ერთი, ტატო...
ბიჭმა თავი ფრთხილად ასწია და შეხვდა ლექტორის მხიარულებით მოციმციმე თვალებს:
-ლექციის დაწყებამდე ლილეს ვესაუბრე და ვერ ვხედავ მიზეზს, რის გამოც შემიძლია არ დაგაწერინოთ ტესტი განმეორებით.
ბიჭი გაოგნებული ახამხამებდა თვალებს და უეცრად იგრძნო ხელის შეხება მხარზე. ალბათ მილიონი ადამიანიდან გამოარჩევდა ამ ერთის შეხებას. მხოლოდ ლილეს შეეძლო ასე ნაზად და ამავე დროს ძლიერად შეხება.
-ლილე, თუკი კიდევ ერთხელ შევამჩნევ რომ წერილს გადასცემთ ტატოს ლექციის დროს, დაუყოვნებლივ დაგატოვებინებთ აუდიტორიას,- მერე ჩაიცინა,- ანტიბაქტერიული სალფეთქები ზედა უჯრაში დევს.

 და სიტყვებით "რა თაობა იზრდება, პატარა გარყვნილი თავხედები" გაიხურა კარი.

უმაღლესი მათემატიკის ლექცია როგორც ყოველთვის, აბსოლუტურად რუტინული და მოსაწყენი იყო ტატოსთვის. ბიჭი გრძნობდა თუ როგორ ცდილობდა ლილე მისი ყურადღების მიქცევას უკანა მერხიდან და თავს იკავებდა ყველანაირად რათა არ შებრუნებულიყო და შუა თითი არ ეჩვენებინა დემონსტრაციულად. ხოლო როდესაც გოგონამ აშკარდ შეაწუხა, აბსოლუტურად ხელუხლებელი რვეულიდან ამოხია ფურცელი, დაწერა ზედ სულ რაღაც ორი სიტყვა და გადაუგდო შეყვარებულს. გზავნილში მხოლოდ ორი სიტყვა ეწერა, რაც სრულად გამოხატავდა მის ფიქრებს, ამიტომ არც კი შეუწუხებია თავი გოგონას რეაქციის ნახვით.
ტატომ იცოდა, რომ ხანდახან აბსოლუტურად იდიოტურ გადაწყვეტილებებს იღებდა, მაგრამ ამჯერად არ შებრუნება ძვირად დაუჯდა. სჯობდა ენახა ლილეს რეაქცია მის გზავნილზე "F**K YOU", იქნებ დიდი სირცხვილი აეცილებინა თავიდან.
დაახლოებით 20 წუთი ლილე არ განძრეულა, მხოლოდ წერდა. "ლექციას აკონსპექტებს", მიამიტურად ფიქრობდა ტატო, სანამ მხარზე ხელი არ დაადეს და რამდენიმე შუაში გაკეცილი ფურცელი არ მიაწოდეს:
"ჩვენ ხომ არაერთხელ გავიარეთ საგამოცდო მასალა და კარგად უნდა გცოდნოდა. აბსოლუტურად კრეტინული შეცდომები რომ გქონდა დაშვებული, ხომ იცი? მაგრამ... გუშინ ნათქვამი სიტყვები "არ ვიცი რატომ ვიღლი თავს" ნამდვილად ზედმეტი იყო. ვიცი როგორ გიჭირს... ვიცი და ამიტომ ვაღიარებ, არ ვიყავი მართალი...
გეთანხმები... კარგი სექ*ი ნამდვილად მისაღები სასჯელია."
ტატომ ჯერ ლექტორს ახედა, რომელიც მონოტონურად ხსნიდა მისთვის გაუგებარ მასალას, მერე ხმამაღლა გადაყლაპა ნერწყვი, ღრმად ჩაისუნთქა და წერილს მიუბრუნდა. ბიჭი ოდნავ ჩაიწია, რათა მშვიდად განეგრძო კითხვა.
"წარმოვიდგენ, როგორ ვწევართ ჩვენს ფართო ლოგინზე. მე მუცელზე ვწევარ, ჩემი შავი თმები დაფენილია წითელ ზეწარზე და ზურგზე ვგრძნობ შენს ცხელ სუნთქვას. შენი თითები ნაზად ეხება ჩემს ბარძაყებს და მიიწევს ზევით, შენთვის ასეთი მიმზიდველი ამობურცულობისაკენ. იცი როგორ ძალიან მომწონს შენი ზურგსუკან შეგრძნება? როდესაც ვიცი წინ რა მელის და ამას ჭკუიდან გადავყავარ. შენი გაშლილი ხელი მწარედ მხვდება დუნდულაზე და კვნესას ვერ ვიკავებ. არადა შენი სახელის წარმოთქმა მინდოდა, მაგრამ უკვე სხეულს ვეღარ ვიმორჩილებ. მესმის როგორ მძიმედ სუნთქავ, მერე კი შენს თითებს ვგრძნობ იქ, სადაც შენი სულ სხვა ორგანო მინდა რომ აღმოჩნდეს. მაწვალებ... გსიამოვნებს იმის ყურება, თუ როგორ უსიტყვოდ გნებდები. ვაღიარებ, ეს აბსოლუტური კაპიტულაციაა. უეცრად ვგრძნობ როგორ ატარებ ჩემს ზურგზე ხელს, ჯერ ნაზად, მერე კი ფრჩხილებით, მთელი ძალით. მე კი ტკივილისგან ვყვირი.
მერე ვგრძნობ როგორ ნაზად მკოცნი ნატკენ ადგილას. ასე მთხოვ პატიებას, მაგრამ მე უხეშად გიშორებ მხრით:
-რაში მჭირდება შენი ბოდიში. მიდი, ტატო, გამხადე შენი! მინდა გიგრძნო ჩემში... ისე ძლიერად, რომ საკუთარი სახელი დამავიწყდეს... მიდი, ტატო!
ამის მერე ხელს ისევ ჩემს დუნდულებზე აბრუნებ და ძლიერად მიჭერ ხელს.
წარმომიდგენია როგორ გამოვიყურები შენს თვალში. ზნედაცემული, ვნებას აყოლილი, მაცდური, მიმზიდველი... სასურველი... ვიცი როგორ მოქმედებს შენზე ჩემი კვნესა და თხოვნა, ამიტომ, ჩემო პირველო, ერთადერთო სიყვარულო, თანახმა ვარ შენს თვალში ვიყო ყველაზე მდაბალი არსება, მთავარია შენ გასიამოვნო და მივიღო შენგან ის სიამოვნება, რასაც სხვა ვერასოდეს მაჩუქებს.
-ტატო, გთხოვ!- ვერ ვიკავებ თავს, მაგრამ შენ თითებით განაგრძობ ჩემს წვალებას.
ჩუმი ხარ, უჩვეულოდ ჩუმი.
-ტატო... ტატო... ტატო...
ისევ ნაზად მკოცნი ზურგზე, მაგრამ ამჯერად ეს ბოდიშის მოხდა არაა... შენ გესმის ჩემი და მაძლევ იმას, რაც ასე მჭირდება. მაგრამ... იქამდე რწმუნდები, რომ მე კომფორტულად ვარ და არაფერს მატკენ. ყოველთვის ასე იქცევი და ამის გამო კიდევ უფრო მიყვარხარ.
მარცხენა ხელის თითებს ერთმანეთში ხლართავ და ძლიერად მიჭერ, მარჯვენა ხელით კი საკუთარ თავს ეხმარები და მიმართულებას აძლევ, თან მხარზე მკოცნი, რათა პირველი შერწყმის უსიამოვნო შეგრძნებები გამიქარწყლო. მიუხედავად იმისა, რომ არაერთხელ ვყოფილვართ ერთად, ისე მექცევი, თითქოს ეს ჩემთვის პირველია. როგორ მინდა პირველი იყოს და ისევ მოგანიჭო ის სიამოვნება, ვიყო ისეთივე ვიწრო და გამოუცდელი.
როგორც იქნა გავხდით ერთი მთლიანი, გგრძნობ ჩემში და ეს თავს მაკარგვინებს. სწრაფი და ძლიერი ფრიქციები... ყვირილი და ხვეწნა, "უფრო ძლიერად" ან "უფრო ღრმად"... როგორი დაუცველი ვარ შენს წინაშე. ასეთ დროს ყველაზე მძაფრად ვგრძნობ ამას.
ასევე ვხვდები, თუ რატომ ხარ ასე ჩუმად და მე ვყვირი ორივეს ნაცვლად. მორიგი ღრმა ფრიქციის შემდეგ შენ ოდნავ გასაგონად კვნესი, მაგრამ ჩემო სკანდინავიურო ღვთაებავ, შენს ხმას მაინც გავიგებ სულ რომ დავყრუვდე.
-ნუთუ ტირი, პატარავ?- დაგცინი და ეს გაგიჟებს. უფრო აჩქარებ ფრიქციებს და სწორედ ამ დროს დგება ჩვენი პირადი არმაგედონი, როდესაც სამყარო ფეთქდება და უფსკრულისკენ მიექანები. ვგრძნობ როგორ იღვრება ჩემში შენი სიყვარული და თავს ვერ ვიკავებ:
-ტატო!- ვყვირი მე.
-ლილე!"
-ლილე!- იყვირა ტატომ და მხოლოდ მერე გააცნობიერა თუ სად იმყოფებოდა. ბიჭი თითქმის 100%_ით დარწმუნებული იყო, რომ აუდიტორიაში ყველამ იცოდა თუ რა წაიკითხა.
ყველა მას უყურებდა გაოცებული, მაგრამ ვერავინ ვერ ბედავდა ეკითხა რაიმე მაინც, რადგან ყველამ იცოდა მისი ფეთქებადი ხასიათის ამბავი და თან ბატონი კახაბერის ლექციაზე ზედმეტად ხმის ამოღება ფაქტიურად სიკვდილის ტოლფასი იყო, რადგან მაშინვე დაფასთან უწევდა გასვლა ზედმეტად აქტიურს.
ტატოს ერთადერთი სურვილი ჰქონდა, ამდგარიყო, გაქცეულიყო აუდიტორიიდან და არასოდეს დაბრუნებულიყო იქ, მაგრამ ერთი ძალიან დიდი პრობლემა ჰქონდა, რომელსაც წარმატებით ფარავდა მაგიდა.
-პრობლემები გაქვთ ტატო?- იკითხა აუღელვებლად ლექტორმა და გამომცდელად შეხედა ბიჭს. ტატომ მაშინვე დაკუჭა წერილი და ხელები დამალა მერხის ქვეშ.
-ა... არა ბატონო კახაბერ.
-ლილემ რაიმე დაგიშავათ თუ წესად გაქვთ დღეში რამდენჯერმე მისი სახელის ხმამაღლა წამოყვირება?
ტატომ პირი გააღო პასუხის გასაცემად, მაგრამ ზურგსუკან გაიგო ხითხითი და გაჩუმდა.
-არა,- თქვა რამდენიმე წუთიანი დუმილის შემდეგ.
უეცრად ლექტორი წამოდგა თავისი ადგილიდან, წიგნი დახურა და ხმამაღლა გამოაცხადა:
-მაშინ, ყველანი თავისუფლები ხართ,- ტატომ ხმამაღლა ამოისუნთქა და თავი მერხზე დადო, რათა არავისთვის შეეხედა თვალებში.
როგორც კი აუდიტორია ყველამ დატოვა ტატოს და ლილეს გარდა, თავადაც კარისკენ გაემართა, ხოლო უკვე გასასვლელთან მისული ბიჭს მიუბრუნდა:
-კიდევ ერთი, ტატო...
ბიჭმა თავი ფრთხილად ასწია და შეხვდა ლექტორის მხიარულებით მოციმციმე თვალებს:
-ლექციის დაწყებამდე ლილეს ვესაუბრე და ვერ ვხედავ მიზეზს, რის გამოც შემიძლია არ დაგაწერინოთ ტესტი განმეორებით.
ბიჭი გაოგნებული ახამხამებდა თვალებს და უეცრად იგრძნო ხელის შეხება მხარზე. ალბათ მილიონი ადამიანიდან გამოარჩევდა ამ ერთის შეხებას. მხოლოდ ლილეს შეეძლო ასე ნაზად და ამავე დროს ძლიერად შეხება.
-ლილე, თუკი კიდევ ერთხელ შევამჩნევ რომ წერილს გადასცემთ ტატოს ლექციის დროს, დაუყოვნებლივ დაგატოვებინებთ აუდიტორიას,- მერე ჩაიცინა,- ანტიბაქტერიული სალფეთქები ზედა უჯრაში დევს.
და სიტყვებით "რა თაობა იზრდება, პატარა გარყვნილი თავხედები" გაიხურა კარი.
ლილემ კი ხმის ამოღება ვერ მოასწრო ისე გააკრეს მერხს:
-იმედია რბილი საწოლის ნაცვლად მყარი მერხი გამოდგება.ლილემ კი ხმის ამოღება ვერ მოასწრო ისე გააკრეს მერხს:
-იმედია რბილი საწოლის ნაცვლად მყარი მერხი გამოდგება.