მოწყენილი ჩამეხუტა და ხმას ვერ იღებდა...მეც მშვიდად მოვეხვიე და არაფერს ვეკითხებოდი, ვიცოდი როცა დამშვიდდებოდა თვითონ მომიყვებოდა. ბოლოს პუფზე დაჯდა და აღელვებულმა დაიწყო:
-დათომ მოგვატყუა, აქედან როცა წავედი მამაჩემი სახლში დამხვდა და მკაცრად დამელაპარაკა, თუ ამას დალაპარაკებად ჩავთვლით, მითხრა რომ ან ამ ყველაფერს მოვრჩები ან მასთან დავამთავრებდი ურთიერთობას_არ ვიცი რა სახით ვუყურებდი ამის თქმის დროს მაგრამ მოწყენილმა გამიღიმა და ლოყაზე მომეფერა_დამიჯერე ამად ღირხარ, ჩემთვის უმნიშვნელოვანესი ხარ და არავის მივცემ უფლებას შენი თავი წამართვას. მიყვარხარ_მთელი ძალიტ მომეხვია და ჩემს თმებს დაუწყო თამაში. მე კი ასე იოლად შეგუებას არ ვაპირებდი, არც დათოს ვაპატიებდი ასე მოქცევას, უფლება არ ქონდა თვითონ გადაეწყვიტა სხვისი ცხოვრების ბედი. არ მინდოდა ლუკას რამე შეემჩნია ამიტომ საღამომდე თითქოს მშვიდად ვიყავი, საჭმელი გავუმზადე ერთადაც ვივახშმეთ და ბოლოს როგორც იქნა ბუნაგიდან წამოსვლა გადავწყვიტე. მისი იქ დატოვება საშინლად არ მინდოდა მაგრამ არც სხვა გზა მქონდა, მე იქ ვერ დავრჩებოდი დედა მომკლავდა, სახლშიც ვერ წავიყვანდი უარესად მომკლავდა... ბოლოს დასამშვიდობებლად ვაკოცე და ტკბილი ძილი ვუსურვე, სახლიდან გამოსულმა კი ტელეფონში დათოს ნომერი მოვძებნე და დავურეკე. მე თვითონაც გამიკვირდა ჩემი მტკიცე ხმა რომელიც ტელეფონში ჟღერდა. 15 წუთში მოვიდა. რა თქმა უნდა დამცინავი სახით:
-რა იყო ძვირფასო ასე მალე მოგენატრე_და ირონიული ღიმილით ჩემი კოცნა მოინდომა თუმცა არ ვიცი ამდენი ძალა საიდან მაგრამ იმდენად მაგარი სილა მიიღო სახეში გვერძე გადაიხარა. ხელი ლოყაზე მიიდო და გაცოფებულმა გამომხედა. სანამ რამეს მოიმოქმედებდა თითი სახის წინ მივუშვირე და მთელი ხმით დავიყვირე:
-ნაძირალა,ეგოისტი,შურიანი და უნამუსო ხარ, ეხა რომ იცოდე როგორ მძულხარ შენივე ფეხით წაეთრეოდი აქედან, მაგრამ შენ ხომ სინდისი არ გაგაჩნია, სხვისი ცხოვრების გამწარებით ხარ დაკავებული იმიტომ რომ საკუთარი არ გაგაჩნია, შეყვარებულიც კი მხოლოდ პოპულარობისთვის გყავს. მამაშენის ერთი იდიოტი ლაქია ხარ და მისთვის ყველაფერს გააკეთებ თუნდაც ეს შენს მეგობრებს ეხებოდეს. მეც კი ნაწილობრივ შენნაირი გამხადე იმიტომ რომ ადამიანი არასდროს გამომიყენებია და ასეთი სიტყვები არასდროს მითქვამს თუმცა შენი თავის გარდა ვერავის დააბრალებ რადგან შენთვითონ მაიძულე. იცოდი რომ ერთმანეთის გამო მე და ლუკა ყველაფერს გავაკეთებდით და ეს გამოიყენე და იცი რატომ? იმიტომ ეს სიყვარულია დათო, სიყვარული რომელიც შენ არ შეგიძლია და ვერც ვერასოდეს შეძლებ. მეცოდებიან ადამიანები რომლებსაც შენს გვერდით უწევთ ყოფნა და მიხარია რომ მე მათ რიცხვში აღარ შევდივარ_ბოლო სიტყვები ზიზღით ამოვთქვი და საოცრად გაოცებული სახით დავტოვე, ალბათ ჩემგან ამას არ ელოდა, თუმცა არც მე. სახლში მისული ლოგინზე დავენარცხე და ამდენი ფიქრით თავ ატკივებულმა ბალიში დავიფარე. არ ვიცი რატომ მაგრამ ოდნავ გულზე მომეშვა როცა ეს ყველაფერი ვთქვი და თამაში აღარ მომიწევდა. დილით ჩვეულებრივად წავედი სკოლაში, დათო არ დამინახავს ალბათ სკოლაში არ იყო, ოდნავ არ მომეწონა მაგრამ დიდად ყურადღება არ მიმიქცევია. რამოდენიმე დღე ისე გავიდა არ მოსულა. უკვე ვფიქრობდი სად იყო დაკარგული თუმცა მალევე გამოჩნდა და ჩვეულებრივად გაგრძელდა ყველაფერი. ჩემთან მოსვლას ვერ ბედავდა, მეც რა თქმა უნდა რაც შეიძლებოდა შორს ვიჭერდი თავს. ერთხელაც ბუნაგში ლუკას ველოდებოდი, უკვე ორი კვირა იყო გასული რაც არაფერი მომხდარა ყველაფერი ჩვეულებრივად მიდიოდა, მე და ლუკა თითქმის ერთად ვცხოვრობდით, დათოს აღარც ვეკარებოდი, დედასთანაც ასე თუ ისე შეთანხმებული ვიყავი და ვოცნებობდი რომ ცოტახანს კიდევ გაგრძელებულიყო ასეთი ''ბედნიერი'' ცხოვრება როცა ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა, სწორედ ამ დროს ლუკაც შემოვიდა.
გაღიმებულმა გავხედე და ხელის დაქნევით მივესალმე თან ტელეფონი მოვძებნე რომ მეპასუხა თუმცა როგორც კი დავხედე სხეული გამიშეშდა.ორი კვირის შემდეგ პირველად ეწერა ჩემი ტელეფონის ეკრანზე ''დათო''.
-რა ხდება ახალი ინტრიგა მოიგონე და მთავარი გმირი გჭირდება?_ჩემი მტკიცე ხმა მე თვითონვე მეუცხოვა, ლუკამ კი გაკვირვებულმა გამომხედა და ყური ტელეფონს მოადო რომ გაეგო რა ხდებოდა. ეტყობოდა ჩემმა ხმამ დააბნია, დაიბნა და ენა დაება...
-არა...მე...რადა...უბრალოდ....მე....
-გამოცნობანა ვითამაშოთ თუ ბოლოსდაბოლოს იტყვი რა გინდა?
-შენი ნახვა_როგორც იქნა ორი სიტყვის ტქმა მოახერხა გადაბმულად.
-რაა?შენ რა დამცინი?_ყურებს არ ვუჯერებდი ლუკა კი ხელ გამოწვდილი მელოდა როდის მივცემდი ტელეფონს თუმცა არ ვაპირებდი.
-არა,რადაც არ უნდა დამიჯდეს მაინც უნდა გნახო თუნდაც ბოლოჯერ,შემიძლია დაგემუქრო და ისე გამოგიყვანო მაგრამ ძალიან გთხოვ ამას ნუ მაიძულებ და უბრალოდ მარტო ქვემოთ ჩამოდი, სულ 5 წუთით მეტი არ მჭირდება.
ტელეფონი გავთიშე და ფეხზე წამოვდექი, ლუკა ისეთი სახით იდგა ვიცოდი იოლად ვერ გავიდოდი, იოლად კიარა ალბათ საერთოდ ვერ გავიდოდი თუმცა მისი სუსტი წერტილები ვიცოდი, ჩემდა საბედნიეროდ და მისდა საუბედუროდ. ეშმაკური ღიმილით მივუახლოვდი და ლოყაზე მოვეფერე, მერე სახე საოცრად ნელა მივუახლოვე და რბილად ვაკოცე, სამწუხაროდ არ ამყვა თუმცა ასე
იოლად არ დავნებდებოდი, ინტერესი მკლავდა რა უნდოდა დათოს. მეორე მცდელობაზე ალბათ თავი ვეღარ შეიკავა და ამყვა თუმცა ეს არ იყო უბრალოდ საპასუხო კოცნა, არ ვიცი რა უნდა დამერქვა, საოცრად ვნებიანად მკოცნიდა და 2 წამში დათოს სახელი არაფერს მეუბნებოდა თუმცა მალევე მივხვდი რა ხდებოდა, ჩემ ხრიკზე მისივე ხრიკით მპასუხობდა. სიცილით მოვწყდი მის ტუჩებს და ამჯერად მართლა გავუღიმე:
-ასე კარგად რომ მიცნობ უკვე პრობლემას მიქმნის_მანაც სიცილით მიპასუხა:
-შემიძლია იგივე გიპასუხო, თუმცა ახლა ამ ოთახიდან გასვლის იმედი შენს ადგილზე არ მექნებოდა_და საოცრად გამიღიმა. მოვეხვიე და ყურში ჩავჩურჩულე:
-სამწუხაროდ მართლა კარგად გიცნობ, მიყვარხარ, 5 წუთში აქ ვიქნები, არ მოიწყინო._ისევ ვაკოცე და კიბეები ჩავირბინე.
შემოსასვლელთან დათო დავლანდე მივუახლოვდი და პირდაპირ ვკითხე:
-რა გინდა?_მივხვდი რომ უარესად დაიბნა რადგან მისი ბუტბუტიდან მხოლოდ ოთხი სიტყვა გავიგონე
-მე....მინდა....პატიება....გთხოვოთ....
აი თურმე რას ნიშნავდა თვალების შუბლზე ასვლა,სწორედ ასე დამემართა
-შენ გინდა...რაა?
-ხო მინდა რომ მაპატიო, არამარტო შენ ლუკამაც, სხვათაშორის მამამისი ეძებს, მე უკვე დამკითხეს._და დამნაშავეს სახით გამომხედა. აი თურმე რატომ მოვიდა. ამაზე სულ გავცეცხლდი და შევკივლე
-შენ რა ჩაგვიშვი და აქ სინდისის დასამშვიდებლად მოხვედი?ასეთი არამზადა როგორ ხარ?_გაცოფებულმა შემომხედა, უცებ მომეჭრა, მხრებზე ხელები მაგრად მომიჭირა, ოდნავ შემანჯღია და ყვირილით დაიწყო:
-შენ რა ვერაფერს ხვდები?თუმცა რას მიხვდები შენ ხომ ჩემნაირი ცხოვრება არ გქონია, არ იცი როგორია მთელი ცხოვრება მამის ჩრდილში ყოფნა, არ იცი
როგორია როცა ყოველ საღამოს შენზე უარესი სიტყვებით მლანძღავენ, არ იცი როგორია როცა თითოეულ ნივთს გაყვედრიან და გაძახებენ რომ არ იმსახურებ, რომ მამის ღირსეული შვილი არ ხარ. ამ ყველაფერს ვერ ვხედავდი სანამ შენ არ გამოჩნდი, ვერ ვხედავდი და მეგონა ცხოვრება მქონდა სანამ შენ არ შემიყვარდი._არ ვიცი როგორი სახე მქონდა მაგრამ როგორც კი ლაპარაკი შეწყვიტა და შემომხედა მაშინვე ხელები გამიშვა, თითქოს ზედმეტი წამოცდაო ორი ნაბიჯით უკან დაიხია და წარბები შიწმუხნა. უკან გაბრუნებისას კი ჩუმად ჩაილაპარაკა :
-არაფერი მითქვამს,შეგიძლიათ ბედნიერებით დატკბეთ_და ისე ამათვალიერა თითქოს ბოლოჯერ მხედავდა.ბოლოს თვალებში ფრთხილად შემომხედა და წავიდა. გულთან თითქოს რაღაც ჩამწყდა... (7)
არ ვიცი ის დღე როგორ გავძელი, ლუკა ხვდებოდა რომ რაღაც მოხდა მაგრამ ისიც იცოდა თუ თქმა მენდომებოდა ისედაც ვეტყოდი, ვხვდებოდი რომ ვერ ითმენდა მაგრამ სწორედ ამიტომ მიყვარდა ასე უაზროდ, ჩემს აზრს ყოველთვის პატივს ცემდა. დილით ჩვეულებრივად წავედი სკოლაში, ლუკა უკვე შესასვლელთან მელოდა. ხელი გადამხვია და სკოლისკენ გავემართეთ როცა დათოს მოვკარი თვალი
მის შეყვარებულთან ერთად იჯდა და ორივე მხიარულად იცინოდნენ. ცოტათი გამიკვირდა თუმცა ყველაფერს მივხვდი როცა შემომხედა და უცებ თვალი ამარიდა. არც მე შევიმჩნიე და ლუკას ჩურჩულიც გავიგონე:
-როგორც ჩანს ყველაფრისდა მიუხედავად ძველი დათო დაგვიბრუნდა. ოჰ რა ბედნიერებაა როგორ მაკლდა_სარკასტულად ჩაილაპარაკა და წასასვლელად მიბიძგა. უცებ გავჩერდი და გაკვირვებულმა შევხედე
-ყველაფრისდა მიუხედავად?რას გულისხმობ?_მოწყენილმა გაიღიმა_
-ძვირფასო არც ისეთი სულელი ვარ, ერთად საკმაოდ ბევრ დროს ატარებდით რაც ჩემი ბრალია და ჩემ თავს არასოდეს ვაპატიებ,ვიცი რომ გიყვარვარ, მაგრამ ის ბიჭია და ყველაფერი თავისთავად მოხდა. გუშინაც აღარ გკითხე არაფერი რადგან დაახლოებით ვიცი რასაც გეტყოდა დაწვრილებით კი როცა მოგინდება მომიყვები._ხელები მოვხვიე და ჩავეხუტე,მართლაც რომ უაზროდ მიყვარდა, თითონაც ყველაფერს მიხვდა სიტყვები ზედმეტი იყო მაგრამ სწორედ ამ დროს მომინდა მეთქვა
-მიყვარხარ....მართალია მეტს არავის გაუგონია მაგრამ თვალის კუთხით შევხედე როგორ წავიდა დათო სკოლის უკან... რამდენიმე დღემ მშვიდად ჩაიარა, ჩემი და ლუკას ურთიერთობა ჩვეულ რეჟიმში გრძელდებოდა, ძველი დათო დაბრუნდა თუმცა თითქმის ვერ ვხედავდი. მჯეროდა რომ როგორც იქნა მეღირსა ბედნიერად ცხოვრება მაგრამ თურმე ვცდებოდი.
ერთ დღესაც, მე და ლუკა სკოლიდან გამოვედით ყველა ეზოში იყო, როგორც იქნა ზაფხული მოდიოდა და კარგი ამინდის სახლში გატარება არავის უნდოდა, ჩვენც იქვე ბალახზე ჩამოვჯექით. უცებ
სკოლის ეზოსთან სამმა ერთნაირმა ჯიპმა დაამუხრუჭა, სანამ ვინმე რეაგირებას მოახდენდა ლუკასთან მოვარდნენ ხელი სტაცეს და მანქანისკენ გააქცუნეს. შოკისგან რა გამეკეთებინა არ ვიცოდი, მხოლოდ ლუკას ვყვიროდი, ის კი პასუხსაც ვერ მცემდა. მანქანაში ისე შეტენეს სულ ალბათ სამი წამი გავიდოდა. ცრემლები თავისთავად წამომივიდა, ამღვრეული თვალებით მიმოვიხედე
და დათოს შევხედე. ისიც მე მიყურებდა, თითქოს ჩემს ნათქვამს ელისო, მე კი ცრემლები მახრჩობდა და ვერ ვიკავებდი, თუმცა როგორც იქნა ამოვილუღლუღე -ძალიან გთხოვ_და ისიც უცებ მივარდა მანქანას და შიგნით ჩამხტარმა ადგილს მოწყვიტა...