ვერაფრით მოვისვენე და დილას 7 იყო დაწყებული რომ ავდექი, ნოეს ფრთხილად ვაკოცე ხალათი მოვიცვი ნიაკოს ოთახში შევედი საბანი გავუსწორე და ფარდები ჩამოვწიე რომ სინათლეს არ გაეღვიძებინა ჩემი ანგელოზი, სამზარეულოში გავედი და ვფიქრობდი რა გამეკეთებინა,
ყველაზე მარტივი რაც მომაფიქრდა ბლინი იყო, ამიტომაც გაზქურა ავანთე და ტაფა დავადგი გასაცხელებლად, მაცივრიდან სასურველი ინგრედიენტები გამოვიღე და რძეს რომ ვერსად მივაგენი გამოვრთე გაზქურა და გადავწყვიტე ახლომდებარე 24 საათიან სუპერმარკეტში გავსულიყავი.
ჩუმად შევედი ოთახში ნოეს მშვიდად ეძინა თხელი თეთრი სარაფანი ჩავიცვი თმები გავიშალე და ოთახიდან გამოვიპარე, მაგიდაზე პატარა ფურცელი დავტოვე „თუ ჩემს მოსვლამდე გაიღვიძე არ ინერვიულო, მაღაზიაში გავედი და მალე მოვალ... სიყვარულით ცოლი “.
რძეს კიდევ ბევრი სასურველი პროდუქტი გამოვაყოლე და უკვე თითქმის სახლთან ვიყავი ჩემი სახელი რომ გავიგონე, შევტრიალდი და რატის დანახვისას ვეცადე უსიამოვნო გრძნობა სახეზე არ დამტყობოდა და გავუღიმე
-რა ლამაზი ორსული ხარ ევა _ ღიმილით მომიახლოვდა და წინ დამიდგა, გეფიცებით მის თვალებში თქვენც შეძლებდით უსაზღვრო სევდის დანახვას
-მადლობა რატი _ უხერხულად ჩავილაპარაკე და ოდნავ უკან დავიხიე
-რა მტკივა ახლა იცი? _ უარყოფის ნიშნათ თავი გვერდულად გავაქნიე დაბნეულმა
-ის რომ ვატყობ ჩემი გეშინია, როგორცკი დამინახე ირგვლივ მიმოიხედე იმის შესამოწმებლად რომ მარტო ჩვენ ორნი ვიყავით ქუჩაზე თუ იყო ვინმე ისეთი ვისი იმედიც შეიძლებოდა გქონოდა მაგრამ როგორცკი ვერავინ დაინახე შეკრთა შენი ლამაზი თვალები და ვერცკი შეამჩნიე ისე უნებურად დაიწყე უკუსვლით სიარული... შენი აზრით შემიძლია გავნო რამე? _ ხელი წამოიღო ჩემი სახისკენ მაგრამ გადაიფიქრა და ნელა დააბრუნა ხელი უკან _ გგონია რომ შემიძლია რამე დაგიშავო თან ასეთ მდგომარეობაში?
ვუყურებდი და ვხვდებოდი როგორი გულწრფელი იყო ჩემს მიმართ თავი დავხარე და ჩუმად ამოვიბუტბუტე
-მაპატიე რატი
-არა არა... პირიქით მე მაპატიე უბრალოდ დაგინახე და ვერ შევძელი გვერდი ისე ამევლო რომ არ დამენახა ეს სუფთა თვალები, მიხარია რომ ბედნიერი ხარ... ნუ გიკვირს მერე რაა რომ ჩემს გვერდით არ ხარ, ალბათ ასეც უნდა ყოფილიყო, მაგრამ ევა ერთი რაღაც მინდა გკითხო
-გისმენ _ ჩემს ხმას თავად ვერ ვცნობდი
-რომ არ გაგეგო რომ ანასტასიას ჩემს მიმართ გრძნობები ქონდა მაშინ შეძლებდი ჩემთან ურთიერთობის დაწყებას?
დავფიქრდი ახლო წარსულს გადავხედე, რომ არა ანასტასიას გრძნობები მე ალბათ ვეცდებოდი რატისთან ურთიერთობას, რა გამოვიდოდა არ ვიცი მაგრამ ვცდიდი
-ალბათ კი
-საოცარი ადამიანი ხარ შეგიძლია მეგობრის გამო საკუთარ სურვილებზე უარი თქვა, ბედნიერებას გისურვებ ევა _ ვეღარაფერი ვუთხარი შეტრიალდა და წასვლას აპირებდა რომ დავუძახე
-რატი _ ნახევრად შემოტრიალდა და გამიღიმა როგორც მუდამ სჩვეოდა _ ძალიან კარგი ადამიანი ხარ, მინდა რომ მუდამ ბედნიერი იყო, აუცილებლად გამოჩნდება ისეთი ადამიანი ვინც დაგაფასებს... მე... მე კი მაპატიე თუ შეძლებ _ ცრემლები წამომივიდა, რატი შეტრიალდა მაგრამ ადგილიდან არ დაძრულა
-ევა გთხოვ... არასოდეს იტირო, არ უხდება შენს ლამაზ თვალებს, მე კი წავალ ახლა არ შემიძლია ვუყურო შენს ცრემლებს მაშინ როცა მაგ ცრემლების შეშრობის უფლება მე არ მაქვს... ბედნიერად ევა

სახლში საოცრად სევდიანი დავბრუნდი, ძალიან იმოქმედა ჩემზე ამ ინციდენტმა, მაგიდაზე უძრავად მყოფი ფურცელი ავიღე და სანაგვე ყუთში ჩავაგდე, გამოღებული და ახალმოტანილი ინგრედიენტები მაცივარში შევალაგე, ოთახში ჩუმად შევედი ისევ პიჟამო ჩავიცვი და ნოეს გვერდით მივუწექი... ვეფერებოდი მის თმებს და ვფიქრობდი რატის შეხვედრის ამბავი მისთვის როგორ მომეყოლა, ობოლი ცრემლი შევიშრე და მისკენ უფრო ახლოს მივიწიე.

დაახლოებით საათნახევარი უმოძრაოდ ვიწექი, შიგადაშიგ ჩემი პატარა მახსენებდა რომ ძალიან შიოდა და იძულებული გავხდი ავმდგარიყავი
ქვევით ჩავედი და გუშინ მორჩენილ ნამცხვარს გემრიელად შევექეცი, მოულოდნელად სურათის გადაღების ხმა გავიგე გვერდით გავიხედე და კარებიდან ნოე მიცინოდა
-ამ სურათს მამას ვაჟკაცს ვანახებ დიდიბიჭი რომ გაიზრდება _ სიცილით მომიახლოვდა და მაკოცა
-დღეს განსაკუთრებულად ტკბილი ტუჩები გაქვს, საყვარელ ქმარს რას აჭმევ?
ფრთხილად წამოვდექი და მუცელზე ხელი მოვისვი
-ჩვენ გავძეხით ახლა მამიკო დავანაყროთ დედი... _ ნოეს წინ დავუდექი და ვეცადე ლოყაზე მეკოცნა, სიცილით დაიხარა ოდნავ და კვლავ ჩემს ბაგეებს დაეწაფა
-მუდამ ჩემი პატარა ბავშვი იქნები
-აბა რას შეჭამს ყველაზე ბუზღუნა მეუღლე?
-ყავას დავლევ და სამსახურში უნდა გავიქცე
წყლის ჩასასხმელად აღებული ჩაიდანი გამომართვა ხელიდან და ონკანს შეუშვირა
-ნოე მე როგორ გავაგრძელებ სწავლას ? _ მოწყენილმა გავხედე
-მე გავარკვევ პატარავ ისე რომ მხოლოდ გამოცდებზე მოხვალ მაგაზე არ იდარდო
-ნოე ხვალ ქორწილია მე და ნიას კი ჯერ ფეხსაცმელები არ გვაქვს
-თათბირი მაქვს და როგორცკი დავამთავრებ მოგაკითხავ, წავიდეთ და ვიყიდოთ კარგი?
ღიმილით დავუქნიე თავი და ოთახში შემოტანტალებულ ნიაკოს გავხედე
-დე ნუ დადიხარ ფეხშიშველი რა _ შეწუხებულმა ამოვილაპარაკე და თავი დავწიე რომ მისთვის მეკოცნა

ნოე გავაცილეთ, ნიაკოს გავუმზადე საუზმე და ანასტასიას დავურეკე
-ტას გღვიძავს?
-რა დამაძინებს შექალო ხვალ ვსაღდები როგორც შენ ამბობ _ ორივეს გაგვეცინა და უცებვე გამახსენდა რა მიზნითაც დავურეკე
-ტასი შეგიძლია მოხვიდე?
-ახლა გამოვდიოდი ზუსტად შენთან
-გელოდები ტას
ტელეფონი გავთიშე და ნიაკოსთან ერთად ანიმაციებს მივუჯექი
-დე შენ გინდა რომ რამე სხვას ვუყუროთ? _ მზრუნველობით გამომხედა
-არა ჩემო პატარა იყოს ეს
-დედი ჩემი ძამიკო როდის უნდა დაიბადოს?
-სულ ცოტა დარჩა დე და ჩავეხუტებით
-მე შენ ძალიან მეყვარები და სულ მოგივლი _მუცელზე მაკოცა, ხელი მომისვა და ფრთხილად დამადო თავი

როგორც ჩანს დივანზე მიმძინებია და ანასტასიას შეხებამ გამომაღვიძა
-მოვედი ჩემო გაბერილო აბა რა ხდება
-ტასუნა... ჩამძინებია _ გამეღიმა წამოვდექი და მიფარებული პლედი რომ დავინახე ნიაკოს გავხედე სიყვარულით
-ყველაზე კარგი შვილი ხარ დე _ ვაკოცე და ტასოს ვანიშნე სამზარეულოში გამოდი თქო

ჯერ რატიზე მოვუყევი ყველაფერი და გაოცებული მისმენდა მერე კი საქმეზე გადავედი
-ტას მინდა რომ ტორტის გამოცხობაში დამეხმარო
-ხდება რამე თუ ისე მოგინდა?
-დღეს ლილეს დაბადების დღეა, ვიცი რომ ნოე დილას ადრე მაგიტომ ადგა და წავიდა რომ ჩემთვის არაფერი ეგრძნობინებინა, მინდა რომ ნიაკო წაიყვანოს საღამოს სასაფლაოზე
-მეც კი მაოცებ ევაჩკა

ტორტი უკვე მზად იყო ნოემ მომწერა რომ დააგვიანდებოდა საათნახევარი ამიტომაც მე, ანასტასია და ნიაკო წავედით ფეხსაცმელების საყიდლად... ძალიან ბევრი ვიარეთ მაგრამ ღირდა სიარულად რადგან საბოლოოდ ვიპოვე სასურველი ფეხსაცმელი ჩემთვისაც და ნიაკოსაც
-რას იფიქრებდი ჩემს ქორწილში რომ მაღლებზე არ შემოხტებოდი არა დაო? _ როგორც ყოველთვის პოზიტიურად იყო ანასტასია
-ოხ ტასო ტასო, გაიბერები შენც და გიყურებ რას ჩაიცვამ _ გამეცინა და ნიაკოს ხელი მოვკიდე
-დე მომშივდა _ დაღლილმა გამომხედა ნიამ
-წავიდეთ დე სახლში ხო? თან მამიკოც მოვა მალე
ტაქსი გავაჩერეთ ჯერ ტასო დავტოვეთ სახლში და მერე ჩვენ ...
სახლთან ნოეს მანქანა იდგა და ღიმილით შევედი სახლში
-ახლა გირეკავდით ზუსტად, სად იყავით? _ გაკვირვებულმა გამომხედა მაკოცა და ნიაკო ხელში აიყვანა
-მაა დამსვი ნახე რა განახო მე და დედამ რა ლამაზი ერთნაირი ფეხსაცმელები ვიყიდეთ
ჩამოხტა ნოეს მკლავებიდან, პარკი გამომართვა და ნოეს აჩვენა
-ძალიან ძალიან ლამაზია მამას ფერიავ, მიდი აბა აირბინე და ოთახში აიტანე კაბასთან დადევი და მოდი მერე ხო? _ ნიაკო სიხარულით გაიქცა ოთახში და ნოე მე მომიტრიალდა
-რატომ არ დამელოდეთ? _ თითქოს ნაწყენი ჩანდა
-მერე ვერ მოასწრებდით _ ჩუმად ვთქვი და თავი დავხარე
-რას ვერ მოვასწრებდით ? _ გაკვირვებული იყო
არაფერი მითქვია სამზარეულოში შევედი და მაცივრიდან ტორტი გამოვიღე მაგიდაზე დავდევი ...დანარჩენი პარკში მოთავსებული პროდუქტების გადმოდებას ვაპირებდი მაგრამ მემძიმა
ნოეს მივუტრიალდი და ღრმად ამოვისუნთქე
-ნოე ვიცი რომ დღეს ლილეს დაბადებისდღეა მინდა რომ ნიაკო წაიყვანო ჯერ ეკლესიაში ეს პარკი დატოვეთ მიცვალებულების კუთხესთან ლილეს სახელზე და შემდეგ ეს ტორტი სასაფლაოზე წაიღეთ აი დიდი კონტეინერიც ამაში ჩავდებ ნიაკოს დაადებინე და სანთელი აანთებინე კარგი?
ნოე ჩუმად იდგა და ვერაფერს ამბობდა, ამან ცოტა უხერხულ მდგომარეობაში ჩამაგდო და ოთახიდან გამოსვლას ვაპირებდი ხელი რომ დამიჭირა
-დღითიდღე უფრო და უფრო მაოცებ
მეტი არაფერი უთქვია და ჩამეხუტა...
ნიაკო და ნოე მალევე წავიდა მე კი სახლში მარტო ვიყავი და კვლავ რატიზე ფიქრი ამეკვიატა, მინდოდა რომ ნოესთვის მეთქვა მაგრამ ძალიან მეშინოდა მისი რეაქციის, შეძლებისდაგვარად მივალაგე ყველაფერი და ბავშვისთვის წინასწარ მოწყობილ ოთახში შევედი... ხელში პატარა ბაჩუჩები ავიღე და გამეღიმა, ყველაფერი ნელნელა მიტივტივდებოდა გონებაში და მახსენდებოდა როგორ ვნერვიულობდი ჩემს უშვილობას და როგორ ვცდილობდი ეს ტკივილი არავის არ ეგრძნო....


გათენდა თუარა ღიმილით გავახილე თვალები, გვერდით გავიხედე და ნოე არ იწვა... ავდექი და ქვევით ჩავედი სადაც სადაც სამზარეულოში მოფუსფუსე მამაშვილი დამხვდა
-დედიკო აი რა გაგიკეთეთ _ ღიმილით აიღო ბლინებიანი თევში და მომაწოდა
-პატარავ 12 ზე უკვე ტასოსთან უნდა ვიყოთ სახლში _ შუბლზე მაკოცა და ნიაკოს თვალი ჩაუკრა
-აი ახლა ჩავიცმევ და სალონში წავალთ მე და ნიაკო
გემრიელად მივირთვი ქმარ-შვილის მორთმეული საუზმე და ჯერ ნიაკოს ჩავაცვი შემდეგ კი მე შევედი ოთახში და ვეცადე ჩემით ჩამეცვა მაგრამ ამაოდ
-ნოეეე _ დავიყვირე ბოლო ხმაზე და სიცილით შემოვიდა ნოე ოთახში
-ამ წამს ველოდებოდი, ვიცოდი რომ დამიძახებდი
გამეცინა მეც და მუცლამდე ჩაცმულ კაბაზე თვალით მივუთითე, ნოემ მომეხმარა კაბის ჩაცმაში და ფრთხილად დამატრიალა
-მგონი სალონში წასვლა არ გჭირდება პატარავ...
მე და ნიაკო სალონიდან გამოვედით თუ არა ანასტასიასთან წაგვიყვანა ნოემ
კარებში მდგარი ანასტასიას მამის დანახვისას სიხარულისგან შევყვირე და ჩავეხუტე
-ძია აჩი როგორ მომენატრეეთ
-პატარა ევა რამხელა გოგო გაზრდილა, ძია აჩისაც მოენატრე

ოთახში შევედი თუ არა ანგელოზივით ლამაზი ანასტასია დავინახე
-საოცრად ლამაზი ხარ ტასუნა _ მოვეხვიე და ცრემლები ვერ შევიკავე

ჯვარი საემებაში დაიწერეს, უკვე რესტორანში უნდა წავსულიყავით როცა ნიაკო მამას მანქანაში ჩასვა ნოემ და მე თვალებით მანიშნა წამოდიო
მანქანაში ჩავჯექით და ყველა წავიდა ჩვენს გარდა
-მოხდა რამე? _ ჩუმად ვკითხე
-მოხდა ... ეს დედამო**ული სხვისგან რატომ უნდა ვიგებდე რომ რატისთან ერთსაათიანი საუბარი გქონდა ჩვენს ქუჩაზე
-მე.. _ დავიბენი _ ის შემთხვევით შემხვდა ნოე, მაღაზიაში ჩავედი და ...
-რატომ არ მითხარი _ ამდენი ხნის განმავლობაში შემიძლია დავიფიცო რომ ნოე ასე მკაცრი არასოდეს მინახავს
-ვაპირებდი მა.._ სიტყვის დამთავრება არ მაცადა და ირონიულად ჩაილაპარაკა
-ჰმ... აპირებდა
მანქანა დაძრა და რესტორნის მიმართულებით წავიდა, მალევე მივედით და ანასტასია ხელს მიქნევდა მოდიო, მის გვერდით დავჯექი და ღიმილით გამომხედა
-ხალხმა ლამის უმეგობროდ შემრაცხა უმეჯვარეოდ რომ ვიჯექი _ გაიცინა მაგრამ წამში დასერიოზულდა
-რა გჭირს? _ ვეცადე რომ დღევანდელი დღე არ გამეფუჭებინა მისთვის და გავუღიმე
-არაფერი ანგელოზო არაფერი
დაიწყო გრძელი მომაბეზრებელი სადღეგრძელოები მე თვალებით ნოეს ვეძებდი მაგრამ ვერსად რომ ვერ შევამჩნიე რესტორნის ვერანდაზე გავედი, სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქე და დედა დამიდგა გვერდით
-დედიკო მოხდა რამე?
-არა დე, უბრალოდ სუფთა ჰაერზე გამოვედი
-კარგი მაგრამ იცოდე დედის გული არ ცდება, ვხვდები რაღაც გაწუხებს ადრე როგორცკი რამე გეტკინებოდა ჩემთან მორბოდი ახლა კი როგორ გაიზარდე
ცრემლები ვერ შევიკავე და ჩავეხუტე
-დამშვიდდი დე საზიანოა შენი ნერვიულობა ბავშვისათვის
-ნინა დეიდა მე დავრჩები ჩემს ცოლთან _ ისევ ჰქონდა შერჩენილი სიმკაცრე ნოეს დედას არ ესიამოვნა მაგრამ დაგვტოვა მარტო, მე კი მოულოდნელად ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი და კივილი ვერ შევიკავე

*** ნოე ***
ვერანდაზე მტირალი ევას დანახვისას საოცარი სევდა ვიგრძენი მაგრამ ვერ ვპატიობდი იმას რომ მან ჩემთვის ასეთი მნიშვნელოვანი დეტალის დანახვა შეძლო
ვერანდაზე გავედი თუ არა სიმკაცრე ისევ ვერ გავაკონტროლე და ევას დედა იძულებული გახდა მასთან მარტო დავეტოვებინე, ვეცადე მასთან საუბარი წამომეწყო მაგრამ მოულოდნელად დაიკივლა და ჩაიკეცა დაბნეულმა ვერაფერი მოვიფიქრე და ხელშიაყვანილმა შევიყვანე რესტორანში საიდანაც ხალხის მზერისთვის ყურადღება არ მიმიქცევია და პირდაპირ გასასვლელი კარებისკენ წავედი, ყველა ევა-ევას გაიძახოდა.

საავადმყოფოში მივედით თუარა ევა საკაცეზე დააწვინეს და სამშობიარო განყოფილებაში შეიყვანეს... ერთადერთი რაც შევძელი მოსაცდელში დავჯექი და თავი ხელებში ჩავრგე.
ნელნელა საავადმყოფო ჩვენიანებით აივსო, ყველა ჩემთან იყო აბო გვერდით მომიჯდა და ხელი მხარზე დამადო
-ადრეა ძმაო ჯერ... ჯერ ადრეა _ მეტ ვერაფერი ვთქვი და ვიგრძენი ცრემლებმა როგორ გაიკვლიეს გზა ჩემი სახის მიმართულებით

*** ანასტასია ***
ვერანდიდან ევა რომელიც მხოლოდ ორ სიტყვას იმერორებდა „ მტკივა ... ძალიან მტკივა „ ხელშიაყვანილმა შემოიყვანა ნოემ და პირდაპირ გასასვლელი კარებისკენ წავიდა...
ნოეს მშობლები, ევას მშობლები, ჩვენ ყველა მათ გავყევით და საავადმყოფოში წავედით, ყველა დაბნეული და შეშინებული იყო, ნოე განადგურებული ... ჯერ თვენახევარი არის იყო ევას მშობიარობამდე დარჩენილი...
სამშობიაროდან ექიმი გამოვიდა თუ არა ყველა მას მივვარდით
-ექიმო რახდება
-ტკივილებს ვერ ვუყუჩებთ, საკეისრო კვეთით უნდა ამოვიყვანოთ ბავშვი, მეუღლის თანხმობა გვჭირდება ოპერაციის დასაწყებად რადგან უბედური შემთხვევის დროს საავადმყოფო იხსნის პასუხისმგებლობას და ამასთანავე წინასწარ მინდა გკითხოთ თუ არჩევანი გაკეთება მოგვიწევს დედა გადავარჩინოთ თუ შვილი
ნოე თავი ვერ შეიკავა და ექიმს მივარდა
-არანაირი უბედური შემთხვევა ორივე ჯანმრთელი უნდა იყოს, ორივე უვნებელი მჭირდება გესმით? _ ვუყურებდი და მისი წილი ტკივილიც მტკიოდა თან მეშინოდა ძალიან მეშინოდა მისი არჩევანის, ისიც ვიცოდი ნოეს რომ ევა აერჩია ევა არასოდეს აპატიებდა ისე ელოდებოდა ამ ბავშვის დაბადებას.
-დამშვიდდით ბატონო მე უბრალოდ მინდა ვიცოდე როგორ მოვიქცეთ უკიდურეს მდგომარეობაში
-ევა... ევა არ უნდა დავკარგო, მაგრამ გთხოვთ ყველაფერი ეცადეთ რომ ორივე უვნებელი დამიბრუნოთ .
თითქოს ვეებერთელა კაცი წამში დაპატარავდა და საავადმყოფოს დერეფანი დატოვა, აბო აპირებდა გაყოლას მაგრამ ნოეს მამამ ანიშნა გაჩერდიო და თვითონ გაყვა ნოეს, თავი ვერ შევიკავე საავადმყოფოს კედელთან ჩავიკეცე და ტირილი დავიწყე, აბო მოვიდა ფეხზე წამომაყენა საპატარძლო კაბა ხელით ასწია და ჩამეხუტა
-ყველაფერი კარგად იქნება პატარავ ევა ძლიერი გოგოა

*** ნოე ***
მანქანასთან მივედი და ხელი მთელი ძალით დავარტყი, მამა მომიახლოვდა და მომეხვია, მეც თავი ვერ შევიკავე და ავტირდი
-რატომ მამა რატომ, მაინცდამაინც მე რატომ.. ჯერ ლილე ახლა ევა... რა ცოდვა მაქვს ასეთი რომ უფალი ბედნიერებას არ მპატიობს
-დამშვიდდი ნოე, შენ ასეთი არ ხარ შენ ძლიერი ხარ გესმის? რას აკეთებ ახლა? იმის მაგივრად რომ ზევით შენს ცოლთან იყო დგანხარ და ცოცხალ ადამიანს დასტირი _ ძალიან მკაცრი იყო მამა მაგრამ ვხვდებოდი რამდენად უჯდებოდა ეს სიმკაცრე
-ბავშვს რომ რამე მოუვიდეს არ მაპატიებს... არასოდეს მაპატიებს
-მთავარია ცოცხალი იყოს და კარგად იყოს, იმედი არ დაკარგო ორივე კარგად იქნება
-მამა ზევით ადი მეც მალე მოვალ

აღარაფერი მითქვია და ლილეს სასაფლაოზე წავედი, მის სურათთან ჩამოვჯექი და ცოტახანი ვუყურებდი
-ხომ გინდოდა რომ ბედნიერი ვყოფილიყავი, ხომ გინდოდა რომ შენს შვილს ბედნიერი ბავშვობა ქონოდა, მეორედ ნუ მომკლავ ლილე, ნუ იქნები ეგოისტი არ დაუშვა რომ ევაც მანდ წამოვიდეს... ის საუკეთესო ცოლი და ბევრად უფრო კარგი დედაა... შენს შემდეგ ძვლივს დავუბრუნდი ნორმალურ ცხოვრებას და მომეცი საშუალება რომ ასე გავაგრძელო... მომეცი უფლება რომ სიცოცხლე შევძლო

საავადმყოფოში მალევე დავბრუნდი ყველა ტიროდა, სუნთქვა შემეკრა და ნაბიჯის გადადგმა ვერ გავბედე დავითმა დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა და მომეხვია
-გილოცავ ნოე, ორივე კარგად იქნება უფალი ჩვენთანაა უფალი არ გვტოვებს
ამოვისუნთქე და დავითს მაგრად მოვხვიე ხელი.
მოსაცდელში ვიყავით და სანამ ექიმი გამოვიდოდა ანასტასიამ ყავები ამოიტანა ქვევიდან და ყველას დაგვირიგა, გვერდით მჯდომ აბოს გავხედე და ჩუმად გადავულაპარაკე
-ანასტასია წაიყვანე სახლში ცოდოა თან ამხელა კაბით
-ვუთხარი მაგრამ ვერ მოვისვენებ სახლშიო
ექიმი გამოვიდა თუარა მასთან მივედი
-გილოცავთ თამამად შეგიძლიათ იწამოთ სასწაულების, პატარა ვაჟკაცი გყავთ რომელიც დროებით ინკუპატორში გადავიყვანეთ, შეგიძლიათ შორიდან ნახოთ თქვენი ბიჭი
სიხარულით გავყევი ექიმს და პატარა მტირალი არსების დანახვისას თითქოს პირველად ვიგრძენი რას ნიშნავს იყო მამა, ვუყურებდი რა პატარა და უსუსური იყო, როგორ სჭირდებოდა ჩვენი დაცვა...

რამოდენიმე ფოტო გადავუღე და გარეთ მყოფთ ვანახე, ყველა სიხარულით უყურებდა ჩემს ანგელოზს, მაგრამ მე მაინც ვერ ვისვენებდი, ვიცოდი რომ ევას სტკიოდა და საოცარ ტკივილს მგვრიდა ეს მეც
-ექიმო შეიძლება ევა ვნახო?
-გთხოვთ დილამდე მოითმინეთ და ხვალ დილას ნახავთ თქვენს მეუღლეს

დიდი თხოვნის შემდეგ ყველა დავითანხმე რომ სახლში წასულიყვნენ და დილას დაბრუნებულიყვნენ რადგან დილამდე ევას მაინც ვერცერთი ვნახავდით, მხოლოდ მე და დავითი დავრჩით
-ნოე იცი? ყოველთვის საოცარი შვილი იყო ევა, ყოველთვის ძალიან თბილი და მოსიყვარულე, ვერსად მიმყავდა ისე რომ სადმე ვინმეს არ შეყვარებოდა, სულ იმას განიცდიდა როცა ვინმე შეიყვარებდა რადგან მე იგივე გრძნობით ვერ ვუპასუხებო. მაშინ როცა ავარიაში მოვხვდით თითქოს ყველაფერი დამთავრდა მისთვის, საოცრად უიმედოდ იყო, როცა შენ გამოჩნდი მის ცხოვრებაში წინააღმდეგი ვიყავი თქვენი ურთიერთობის მაგრამ როცა დავინახე რამდენად სხვანაირი იყო შენთან ყველაფერი დალაგდა ჩემში... თითქოს ის ბავშვი დამიბრუნე რომელიც ავარიამდე იყო, როცა ჩვენთან გადმოვიდა და ვეღარ მოდიოდი თითქოს ყველგან გეძებდა, არაფერს იმჩნევდა და არაფერს ამბობდა ასეთი იყო ყოველთვის... დღეს უფალმა მესამედ მაჩუქა შვილი, გაუფრთხილდი გთხოვ, ის ერთადერთია რაც ამ ცხოვრებაში მეძვირფასება... იციი არ მეგონა ნიაკოს ასე შეყვარებას თუ შეძლებდა, ხომ ვიცი რამდენად საოცარია ჩემი შვილი მაგრამ მაინც არ მეგონა ასეთი კარგი დედა თუ იქნებოდა.
დავითს ვუსმენდი და ვერაფერს ვამბობდი ჩუმად ვიყავი, საავადმყოფოში შემოსული ჩემსკენ მომავალი რატი რომ დავინახე ძალიან გამიკვირდა
-როგორ არის? _ ჩუმად და საოცრად სევდიანი ხმით მკითხა, მივხვდი რომ არც გაბრაზების და არც ჩხუბის დრო იყო, დავითმა მეგობრულად დაადო მხარზე ხელი
-საფრთხემ ჩაიარა ყველაფერი კარგად იქნება
რატიმ ისევ მე გამომხედა
-არ იფიქრო რომ თქვენ ორს შორის ჩარევას ვაპირევ, პირიქით მიხარია მას ბედნიერს რომ ვხედავ, უბრალოდ ვერ მოვისვენებდი ამბავი რომ არ გამეგო
-გაიხარე რატი
-კიდევ რაღაცის თქმას ვაპირებდი ექიმმა რომ დამიძახა
-ბატონო ნოე პაციენტი თქვენს სახელს გაიძახის, წამობრძანდით
-მთავარია კარგად იქნება, ბედნიერებას გისურვებთ _ მხარზე ხელი დამადო რატიმ და წავიდა
მე ექიმს გავყევი... თეთრ პალატაში გაფითრებული ევა რომ დავინახე , რომელიც მძიმედ ახამხამებდა ლამაზ თვალებს , სკამი მივწიე და გვერდით დავუჯექი

*** ევა ***
ნოე შემოვიდა თუ არა თითქოს წყვდიადი განათდა, გვერდით მომიჯდა და თვალებში მიყურებდა
-ნოე აბო... აბო სად არის?
გაკვირვებულმა გამომხედა მაგრამ პასუხი მაინც გამცა
-ანასტასია წაიყვანა სახლში პატარავ, საოცრად ანერვიულებული იყო
-არა ნოე... ჩვენი აბო პატარა აბო
-აბო? _ გაეღიმა, მე თავი დავუქნიე და ხელზე მაკოცა
-ვნახე ევა, რა პატარაა და როგორი მტირალა იცი?
-მეც მინდა რომ ვნახო
-ინკუპატორში ყავთ, ჯერ კიდევ შენი ადგომა არ შეიძლება
-ხომ კარგადაა? _ შეშინებულმა გავხედე
-კარგადაა ევა
-შენ? შენ როგორ ხარ?
-მე? მე რაგითხრა მომკალი და გამაცოცხლე შემდეგ
-მაპატიე? _ ისე ამოვიჩურჩულე ჩემი ხმა ძვლივს გავიგე
-ნუ ფიქრობ მაგაზე კარგი? ყველაფერმა ჩაიარა
-არა არა ... მითხარი რომ მაპატიე
-როდის გაპატიებ იცი? _ სერიოზულად გამომხედა
-როდის?
-აქედან ზუსტად 2 თვეში
-4 თვეში?
-ჩვენს ქორწილში
-ეს... ეს რას ნიშნავს? _ დაბნეული ვიყავი და მინდოდა რომ უფრო კონკრეტულად ეთქვა
-ძალიან გაგვეწელა დიდი და გრანდიოზული ქორწილი , მანამდე აბოც წამოიზრდება და თან ნაკერებიც მოშუშებული გექნება უკვე
ემოციები ვერ შევიკავე და ბედნიერებისგან ტირილი დავიწყე... ექიმმა მალევე გაუშვა ნოე პალატიდან.

*** 4 თვის შემდეგ ***
-ბატონო ნოე თქვენ თანახმა ხართ ცოლად მოიყვანოთ ევა მაჩაბელი და მასთან ერთად იცხოვროთ ჭირსა თუ ლხინში, მწუხარებასა თუ სიხარულში სანამ სიკვდილი არ დაგაშორებთ?
-თანახმა ვარ
-და თქვენ თანახმა ხართ ცოლად გაყვეთ ნოე საღლიანს და მასთან ერთად იცხოვროთ ჭირსა თუ ლხინში, მწუხარებასა თუ სიხარულში?
-რათქმაუნდა... თანახმა ვარ !

-დედიკო ლამაზი ვარ? _ კაბის ფრიალით მოვიდა ნიაკო ჩემთან
-ძალიან დედი, ძალიან ლამაზი ხარ

ანასტასია ჩემთან მოვიდა და მაგრად ჩამეხუტა
-სულ ვოცნებობდი თეთრ კაბაში მენახე, საოცრად ლამაზი ხარ ევა
-ტასო... ალბათ შენი ქორწილის ჩაშლას ვერასდროს მოვინელებ
-ჩშშ.. აღარ გაიმეორო, მე ქორწილი არ ჩამშლია, თითქმის იშლებოდა ხალხი უკვე და თან ულამაზესი ანგელოზი გვაჩუქე
ანასტასია ჩვენს მაგიდას მოშორდა და მიკროფონთან მივიდა
-მეგობრებო ორ წუთს ვითხოვ, 4 თვის უკან ჩემთვის ყველაზე ბედნიერ დღეს ევამ გაგვაბედნიერა და უსაყვარლესი აბო გვაჩუქა, ახლა კი მინდა იგივე სიხარული განვაცდევინო და გამოვაცხადო რომ 9 თვეში დეიდა გახდება.
აბოს გავხედე და ემოცებს ვერ მალავდა ანასტასიასთან მივარდა და გულში ჩაიკრა
-დე ანუ ტასოსაც შვილი ეყოლება? _ დაბნეულმა გამომხედა ნიაკომ
-ხო დედი ანუ ტასოსაც ეყოლება პატარა ანგელოზი რომელიც დედას დაუძახებს.
-ეეე რამაგარიააა
ღიმილით გაიქცა ნიაკო ტასოსკენ და მაგრად ჩაეხუტა
-გილოცავ ტასო ახლა შენც დედიკოსავით ბედნიერი იქნები.

---
მეგობრებო მეც არ ველოდი ისე მოულოდნელად დავასრულე...
ველოდები თქვენს შეფასებებს, იმედია ისიამოვნებთ ♥
სიყვარულით გვანცი ♥