დილით როდესაც ანუკიმ გაიღვიძა, ხალათი შემოიცვა და სამზარეულოში გავიდა. იქ ალექსანდრე იჯდა ტელეფონში აკეთებდა რაღაცას.
-ყავა უნდა მოვიდუღო, გინდა?-ჰკითხა ალექსს. მან კი გაკვირვებულმა ახედა, ვერ ხვდებოდა რა იყო მისი თავაზიანობის მიზეზი.
-კი.
შემდეგ ისევ ჰკითხა.
-შაქრით?
-ორი კოვზი-უკვე ეგონა რომ რამის ჩაყრას აპირებდა.
როდესაც ყავა გაკეთდა, ალექსს მოუტანა და პირისპირ დაუჯდა.
-ნორმალური გამოვიდა?
მან თავი დაუქნია.
-ალექსს, შენთან მინდა ლაპარაკი.
-რაზე?
-მესმის ჩემი საქმე არ არის, მაგრამ რას აპირებ?
-რას ვაპირებ?
-ლიზის ხო შენი შვილი ეყოლება.
-და?
-რა და, არ აპირებ რო დაეხმარო?
-მოდი ამ თემაზე ნუ ინერვიულებ, მეთითონ მოვაგვარებ.
-არ ვნერვიულობ, ლიზი მეცოდება ესეთი ადამიანის ხელში. როგორ აპირებ მის დახმარებას?
-ფულით ნუკი რა კითხვებს სვამ?
-მარტო ფულით დახმარება გგონია შენ მამობა, მადლობა ღმერთს მე შენგან არასდროს დავფეხმძიმდები. ალექსს, შენი გვარი უნდა მისცე, ხალხს როგორ აუხსნი ამ ყველაფერს?
-თუ შენ თავმოყვარეობაზე ნერვიულობ...
-ვაიმე, არაფერზე არ ვნერვიულობ. თავმოყვარეობა დიდიხნის უკან დავკარგე როდესაც თავის დროზე არ წავედი აქედან და დედაშენს არ დავუჯერე. ისე ნინამ იცის?
-არა და არც არის საჭირო. გვარს მივცემ, ვიტყვი რომ დიდიხნის უკან მოხდა ეს ყველაფერი.
-დრო? მე და შენ 3 თვეზე მეტია რაც ერთად ვართ. იქამდე დაუშვად ხო უნდა გაგვეცნო ერთმანეთი, ლიზის ჯერ მუცელიც არ გაზრდია.
-ანუკი, ეგ შენი სადარდებელი არ არის. მართლა არ მინდა ცუდად გითხრა რამე ამიტომ მოეშვი ლიზის და ჩემ შვილს.
-მე უბრალოდ დახმარება მინდა.
-და საიდან ესეთი კეთილშობილება ლიზის მიმართ?
-არსაიდან. მე უბრალოდ ბავშვზე ვნერვიულობ რომელსაც ისიც ეყოფა რომ შენ მამამისი იქნები-წამოდგა, ალექსანდრეს ყავა გამოაცალა და გადაასხა.
-რისთვისღა აადუღე?
-იმედი მქონდა ტვინს გაგიხსნიდა. არ გამოვიდა. ბავშვი საგანი არ არის.
-შენ დედაჩემი ხარ ვერ გავიგე? შვილი გყოლია და გამოცდილებიდან მეუბნები ამ ყველაფერს?
-არა, ღმერთმა დამიფაროს შენნაირი შვილი მყავდეს. და ვაფშე ყველა დაიფაროს. ძაან მეცოდება ნინა შენ ხელში. მოკლედ დავიღალე, ტვინი ამტკივდა შენთან ლაპარაკით. მივდივარ.
-სად მიდიხარ?-ალექსმა უცებ შეკრა წარბები და ანუკის გახედა.
-ნინი და სანდრო უნდა ვნახო.
-არ მსიამოვნებს შენ და სანდროს ურთიერთობა.
-ეხა მოკეტე, შენ შვილი გყავს ლიზისგან. და ჩემ და სანდროს მეგობრობაზე ხმა არა გაქ ამოსაღები.
-აუ ჩემი, ესღა მაკლდა. ჭამე და ისე წადი, ხო გთხოვე არ მაიძულო ყოველდღე გახსენო წამლები თქო.
-მახსოვდა, რომ არც გეთქვა-ანუკიმ პური აიღო, ჩაკბიჩა და შემდეგ წამალი მიაყოლა-დამშვიდდი? ხო არ შეამოწმებ გადავყლაპე თუ არა. მადლიობა-ოთახში გავიდა და ჩაცმა დაიწყო. ალექსანდრეს გაეცინა, ისევ ისეთი ანუკი დაბრუნდა. თავიდან შეეშინდა ესეთი თავაზიანი რომ ნახა, მაგრამ მხოლოდ შემდეგ მიხვდა ამის მიზეზს. რომ ანუკის ლიზის სიტუაცია აინტერესებდა. ცოტახანში ოთახიდან გამოვიდა. თეთრი დახეული ჯინსები და შავი ზედა ეცვა. ფეხზე კი კეტები. ქურთუკს ხელი დაავლო და ალექსთან მივიდა.
-იცი, მე მაინტერესებს როგორია შენი ლიზა. ოღონდ მართლა. არ გამაცნობ?
-არ დამთახნმდება.
-რატომ?
-თავმოყვარეობა აქვს.
-ანუ მე არ მაქვს?
-არა,... ანუ გაქ, მაგრამ ლიზი ამას შეურაცყოფად ჩათვლის. შენ ცოლი ხარ, ის კიდე.. მოკლედ არა.
-ალექსს, მე დახმარება მინდა.
-თუ დახმარება გინდა მაშინ წადი მეგობრებთან და დაიკიდე ჩემი პრობლემებია.
-უბრალოდ როგორც ცოლს მინდოდა დახმარება, კაი დაიკიდე. წავედი-ლოყაზე აკოცა და წავიდა. ალექსი საგონებელში ჩავარდა, იფიქრა სულ გაგიჟდაო, ან ჩემი ნერვების მოშლას აპირებსო, მაგრამ ბევრი აღარ უფიქრია, რადგან ლიზიმ დაურეკა.
-ხო ლიზი?
-რა ხო? დაგავიწყდა ექიმთან რო მივდივართ?
-რა გვინდა ექიმთან?
-რა რა გვინდა ალეექს? ბავშვის გამო. ანალიზები უნდა ავიღო და ეხოსკოპია უნდა გავიკეთო.
-მერე გაიკეთე, ფული გინდა?
-ალექს! შენც უნდა წამოხვიდე.
-მე რატო?
-ვაიმე იმიტო რო შენი შვილიც არის.
-აუ კაროჩე...
-არ გინდოდა შვილი და დაგეტია შარვალში...
-კაი, გეყოფა. მოვალ.
-და ანუკი?
-რა ანუკი?
-ჩემ შვილს ნაბი*ვარი უნდა ეძახონ? არ გაშორდები?
-ლიზი, მანდ გაწყვიტე, თორე ძაან ვიჩხუბებთ და შენთვის ნერვიულობა არ შეილება. მოვდივარ.
ალექსანდრემ გათიშა ტელეფონი და წავიდა.
***
-ძაან ცუდი გეგმაა, ანუკი შურისძიება არაფერს არ მოგცემს.
-ნინი, დავიღალე. ყელში ამოხვედით ყველა ვაბშე. არაფერს არ მოგცემს! და ალექსი რა ჯანდაბას მაძლევს?! ნორმალურ, მშვიდ თუ თავისუფალ ცხოვრებას?! მთელ თბილისში გავარდა უკვე ჭორი რო ლიზაკუნა ფეხმძიმედაა. მე არ მაქვს პრეტენზია რო ლიზი უყვარს, 4წელია ერთად არიან ჩემამდეც უყვარდა, მე იმაზე მაქვს პრეტენზია რო მათ შვილი ეყოლებათ, და ეს ხო ვაფშე დიდიხნის განმალობაში იქნება გარჩევის საგნად. თან არც მალავს! ამ ლიზისაც არ უტყდება ვიღაცის საყვარელი როა. ვიღაც მაინც მიხვდებოდა რო ცოლ-ქმარი არ ვართ, როგორც წესი და რიგია. იციან რო ლიზისთან დიდიხანი იყო, ჩემთან? ჩემზე რო არავინ არაფერი იცოდა? მე უფრო ვგავარ საყვარელს ვიდრე ის. და ნერვები მეშლება. რო მალავდეს ხმას არ ამოვიღებდი. მაგრამ დავიღალე. თან სერიოზულად დავიღალე. ღმერთო ეხა სიგარეტი ან ლუდი მომცა...
-აბა, ეხლავე. მოგატეხავ ხელებს ძირში-სანდრო წამოფრინდა.
-ხო აი სანდრო ერთი თვე მაგისთვის ვიწექი კლინიკაში რო ეხა თავიდან დავიწყო. უბრალოდ მინდა და რა გავაკეთო. არ ვაპირებ არაფერს.
-მაინც არ მომწონს ეს გეგმა, სხვანაირად შეგვეძლო შური გვეძია.
-სანდროსთან არ მინდა გავიმეორო ის რაც მან გააკეთა, მარა მემგონი მოვყევი ხო? ყველამ იცის უკვე. ამას არ ვაპატიებ.
-კაი ნინი დაანებე, დაიკიდებს მალე და მორჩა.
-არა, სანდრო. არ დავიკიდებ. დამიჯერე მე ამას არ შევარჩენ. გავშორდები, თავისუფალი ვიქნები და კომპანიის ერთ პროცენტსაც ვერ მიიღებს. ოღონდ მანამდე კარგად გავერთობით.
ნინიმ ღრმად ამოისუნთქა.
-შენთვისვე ვამბობ.
-დამეხმარები თუ არა?
-დაგეხმარები, რათქმაუნდა პროსტა...
-ვსო, ეგ მინდოდა რომ მომესმინა. თქვენც მიხვდებით ხოლმე როცა საჭიროა მსახიობობა. კაროჩე, სან შენ იმედზე ვარ დღეს.
-კაი, ჯანდაბას.
***
საღამოს ალექსანდრე ანუკიზე ადრე მივიდა სახლში. ცოტახანში ყვირილი გაიგო, ნუკის ხმას გავდა, მაგრამ სხვისი ხმაც ესმოდა... ვიღაც ბიჭის. ალექსი წამოდგა და გარეთ გავიდა, დაინახა თუ როგორ გამალებით ჩხუბობდა ნუკი სანდროსთან.
-ნუკი შენთვის ვამბობ!!! მერე ისევ შენ უნდა იყო ცუდად!!!
-მომშორდი! რადგან ამაში არ მეხმარები ანუ სხვა არაფერში არ უნდა მქონდეს შენი იმედი. წადი და ეკოცნავე ეხლა შენ თხათას თუ რაც ქვია. იმას ხო უსრულებ ყველაფერს! ის რო ეჭვიანობს ჩემზე ვაფშე აღარ მნახო! გული არ ეტკინოს!
-შენ უფრო ეჭვიანობ თათაზე ვიდრე თათა შენზე.
-შენზე? მემგონი კარგად იცი რო არ მიყვარხარ, სულ რომ მიყვარდე დავიღალე უკვე ამ ცალმხრივი სიყვარულებით და ტანჯვებით.
-თათა რატო გარიე, ისევ თემას ცვლი. ნუკი...
-არა, მორჩა. აღარ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი, წადი.
-კაი არ გინდა...
-წადი! გაეთრიე!! ეს ყოველთვის ადვილად გამოგდიოდა!-სახლში გიჟივით შევარდა, ალექსანდრეს მხარი გაკრა და ოთახში შეიკეტა. ისიც არ შეყოვნდა, სახლში შებრუნდა და მას გაეკიდა.
-კარი გამიღე. , გესმის? კარი გამიღე.
-მოშორდი!! ჯანდაბაშიც გზა გქონიათ ორივეს!
-იცოდე კარს ჩამოვიღებ და ფულს შენ გადაიხდი ხელოსნის. დროზე!-იქამდე უკაკუნა სანამ როგორც იქნა არ გაუღო. როგორც კი კარი გაიღო ანუკი ალექსანდრეს ეცა და ჩაეხუტა. თან ტიროდა. ცოტახანი დაბნეული იდგა, მაგრამ შემდეგ მანაც შემოხვია წელზე ხელები.
-რა მოხდა, რაზე იჩხუბეთ?
-არაფერზე...-მძიმედ სუნთქავდა და ძლივს იკავებდა თავს ტირილისგან.
-კაი, დამშვიდდი. წამო ჩაის გაგიკეთებ... ან არ ვიცი.. გეხვეწები არ იტირო.
ნუკიმ ცრემლები მოიწმინდა და სამზარეულოში გაყვა.
-არ მომიყვები რა მოხდა?
-რაღაცაზე ვიჩხუბეთ.
-ეგ მეც მივხვდი მაგრამ შუა ქუჩაში რა გაყვირებდათ.
-არ მინდა ამაზე ლაპარაკი.
-შეყვარებული ჰყავს?-წამით შეხედა და შემდეგ ყურადღება ისევ ჩაიზე გადაიტანა. თითქოს დიდად არ აინტერესებდაო.
-ხო, მაგრამ ეგ არაფერ შუაშია.
-აბა?
-ალექსანდრე არ მინდა მეთქი ამაზე ლაპარაკი.
-კაი, დამშვიდდი-ალექსანდრემ ჩაი გაუწოდა.
-მადლობა.
-გაგიჭირდა კლინიკაში?
-არა. რეზი და ვაკო მნახულობდნენ ხოლმე.
-ტატო?
-ტატო იმის მერე არ მინახავს, რამდენჯერაც დავურეკე არ აიღო.
-რამე მოხდა?
-დაახლოებით ვხვდები რაც ჭირს, მარა არაუშავს. მერე დაველაპარაკები... ალექსს, რაღაც უნდა გთხოვო.
-რა?
-დღეს მამაჩემის კომპანია წვეულებას აწყობს, ყოველ წელს დავდიოდი. ყოველთვის მე და სანდრო მივდიოდით ერთად, ერთადერთხელ წავედი საბასთან ერთად. სანდრო თავის შეყვარებულთან ერთად მიდის, არ ვიცი შეილება ლიზისთან ერთად მიდიოდი შენც... მაგრამ მარტო წასვლა არ მინდა...
-ხო, წაგიყვან, არა მე და ლიზი ეგეთ ადგილებში ერთად არ დავდივართ-ალექსი მის სახეს აკვირდებოდა და ცდილობდა გამოეცნო ანუკის ჩანაფიქრი, მაგრამ უშედეგოდ. რომელ საათზეა?
-ეხა... ცოტახანში?
-ეხლა?
-რამე პრობლემაა?
-არა... კაი მიდი ჩაიცვი და წავიდეთ.
-მადლობაა-ოთახში გაიქცა და კარი მოიხურა. ალექსმა ტელეფონი აიღო და ლიზის დაურეკა.
-მოდიხარ ბუუ?
-რაღაც საქმეები გამომიჩნდა.
-რა საქმეები?!
-კომპანიაში ლიზი, ვერ მოვალ.
-ალექსს? სერიოზულად ამბობ? ადრე არ გიჩნდებოდა ესეთი საქმეები.
-ეხლა მიჩნდება!
-ბავშვის გამო ხო? ბავშვი არ გინდა...
-ლიზი,გეყოფა. ხვალ დილით მოვალ., რო გაიღვიძებ უკვე მანდ ვიქნები. მიდი , მიყვარხარ-პასუხს არც დაელოდა და გათიშა, ანუკიმ ეს ყველაფერი მოისმინა. ალექსმა ტელეფონი დატოვა სამზარეულოში და გავიდა ჩასაცმელად. მასაც ეს უნდოდა, ოთახიდან გამოვიდა, მისი ტელეფონი აიღო და ლიზის მიწერა , ვითომ ალექსისგან, რომ წვეულებაზე პატიჟებდა, შემდეგ მისამართიც მიწერა და წაშალა მესიჯი. ოთახში გაბრუნდა და ჩაცმა დაიწყო.
-წავედით?-ალექსი გამოვიდა ოთახიდან და ანუკის მიუკაკუნა.
-ეხლავეე-როგორც კი ოთახიდან გამოვიდა ალექსი მიაშტერდა. მას შავი ულამაზესი ოდნავ მოღებული, მოტკეცილი შავი კაბა ეცვა.
-ხომ...
-რა ხომ? ალექსანდრე, სად იყურები? აქ ვარ-ანუკის გაეცინა და თავი ააწევინა-მემგონი ორი ბავშვი არ გჭირდება.
-მყავს, მეორე შენ ხარ ან იყავი... კაი წავედით?-უცებ გამოფხიზლდა, ანუკის ხელი მოკიდა და გარეთ გაიყვანა. ორივე მანქანაში ჩაჯდა და წვეულებაზე წავიდნენ. ხალხის სახეები უნდა გენახათ როდესაც ეს ორი შენობაში შევიდნენ. ერთმანეთს ისე უხდებოდნენ როგორც არავინ. ალექსანდრემ დიდი ხნის განმალობაში პირველად ჩაიცვა კოსტუმი. მას ხელი ჰქონდა ანუკის წელზე შემოხვეული, ყველა მათ აშტერდებოდა, მაგრამ ისინი ისე იქცეოდნენ თითქოს ეს არ ადარდებდათ. ერთმანეთში ლაპარაკობდნენ და იცინოდნენ. ყველა მათ მიჩერებოდა. ანუკის მამა კი ამაყად იდგა, ოდნავ გაოცებულიც იყო რომ ორივე ერთად მოვიდა როდესაც მის შვილს გაგონებაც არ უნდოდა ალექსის სახელის. დიტოც გაკვირვებული უყურებდა მათ. სანდრო იქ იყო, მაგრამ არა თათასთან ერთად. არამედ ნინისთან. ისიც ნუკის აჩერდებოდა, პირველად ენახა ესეთ ლამაზ და გამომწვევ კაბაში. ცოტახანში მამამისი გამოფხიზლდა და მათთან მივიდა.
-მიხარია რო მოხვედით, წამოდით, უნდა წარგადგინოთ-ოთახის შუაში გაიყვანა და ხმამაღლა თქვა-მეგობრებო, თანამშრომლებო, დღეს უბედნიერესი ადამიანი ვარ, რადგან ჩემი შვილი არის ჩემ გვერდით, მის ქმართან ერთად. ესენი არიან ჩვენ...
ალექსანდრე არ უსმენდა, გარშემო მყოფებს აკვირდებოდა, თუ როგორ აჩერდებოდნენ მათ. ხალხში ლიზი შეამჩნია, რომელსაც თავი ხელებში ჰქონდა ჩარგული და ტირილს ძლივს იკავებდა. ალექსს არაფრის გაკეთება არ შეეძლო, რადგან ზურას არ უნდა დაენახა ისინი ერთად, მხოლოდ მაშინ მიხვდა ანუკის ესეთი თავაზიანობის მიზეზს.