ოთახში შევიდა და საწოლზე წამოწვა,დღევანდელ დღეზე დაიწყო ფიქრი და უნებლიედ ამოუტივტივდა თვში ის მომენტი როდესაც ანის ჩაეხუტა,გაახსენდა ის ჟრუანტელი რომელმაც ტანში დაუარა გოგონას შეხების დროს.შეუყვარდა ,და ვერ ხვდებოდა იმას თუ როგორ მოახერხა ამპატარა გოგონამ ასე მალე მისი გულის დაპატრონება ,თუმცა ის უკვე აშკარა იყო ,რომ მას ის ძალიან უყვარდა.არადა ადრე ,რომ გეკიტხა ერთი ნახვით სიყვარულის თუ გჯერაო სიცილით აგიკლებდა,ახლა კი კუპიდონმა სამიზნეში ის ამოიღო.
ანი? ანიც თავის ოთხსია და ფიქრობს იმაზე თუ რა ემართებოდა როდესაც ვაჩეს გვერდითაა.ვერ ხვდებოდა ამის მიზეს?როგორ არა ხვდებოდა და ღმერთს მადლობა აღიარა კიდეც,რომ შსეუყვარდა.ვერ ხვდებოდა ვაჩეს ქცევის მიზეზს.მის უეცარ ჩახუტებებს,ზედმეტსახელებს და ვერ ხვდება თუ რა იქნება შემდეგი.ეშინია,ეშინია იმის ,რომ ანანოს ნათქვამი მართალი აღმოჩდება და ვაჩეს სულაც არაააქვს იმის სურვილი,რომ ვინმესთან რაღაც სახის ურთიერთობა მაინც ჰქონდეს , ეშინია იმის ,რომ ისიც "მორიგირ სათამაშო"' აღმოჩნდება.
დილით ანანოს ძილი კარზე გაბმულმა ზარმა დაარღვია,ჯერ ადგომა არ უნდოდა თუმცა როდესაც ზარის ხმა არ შემწყდარა ვაჩეს ოთახისკენ გატანტალდა.ჯერ ცდილობდა ,რომ დაბალი ხმით გაეღვიძებია,შუბლზე აკოცა თუმცა როესაც არც არაფერმა გაჭრა ხელი დაავლო საბანს და ძირში გადმოაგდო.აი საბანს კი თვით ბატონი ვაჩეც გადმოყვა.არც მაშინ გაუღვიძია როდესაც ანანო საბანს იქით-აქით დაათრევდა,მხოლოდ მაშინ ინება ფეხზე წამოხტომა თავი კარადას ,რომ მიარტყა.დას გაეკიდა ანანომკი დრო იხელთა ქვევით ჩაირბინა და კარები გააღო.იქ კი ორი მასხარა დაუხვდათ დემეტრეს და დემნას სახით.აი როდესაც ვაჩე დაინახეს საცვლების ამარა იქვე ჩაიკეცნენ.
-ბიჭო,ტანსაცმელი დაპატარავდა თუ რა ჯანდაბაა? დემნა ვაჩეს მიაშტერდა ბოლოს კი ძმას ადგომაში მიეხმარა.
-აუ შე ჩემა ,ამ დილაადრიან აქ რა ჯანდაბა გინდათ?
-საქმე.მოკლედ მოუჭრა დემეტრემ და ანანოს გადახვია ხელი.
-კაი წავალ ჩვიცვამ და ჩამოვალ.
ვაჩე ზევით ავიდა,ხოლო დანარჩენები მისაღებში შელაგდნენ.
-აუ ბიჭებო სანამ რამეს დაიწყებთ რაღაცა უნდა გითხრათ.
-კაი მიდი აბა.
-მოკლედ ,ალბათ ამჩნევთ არა ჩემი ძმის ცვლილებებს როდესაც ანაა მასთან ერთად.
-აუ ვანგა ხარ ტო?
-ვანგა რა შუაშია.
-ჩვენც მაგ საკითხზე მოვედით.
-მოკლედ რაღც მოვიფიქრე და თქვენი დახმარება მჭირდება.
-კაი აბა გისმენთ.
ანანო კომფორტულად მოეწყო და გეგმა დაწვრილებით ჩააბარა ტყუპებს,რომელიც ასეთი იყო:ყველა ცალ-ცალკე 5 საათისთვის მივიდოდა ახალ გახსნილ კაფე სესილიაში.ყველას თავისისტილით უნდა მოსულიყო და ვისიც ერთმანეთშ დაემთხვეოდა ერთ გუნდში იქნებოდნენ და სხვა და სხვა დავალებების შესრულება მოუწევდათ,თუმცა მთავარი ის იყო,რომ იქ ვაჩეს და ანას გარდა არავინ მივიდოდა.
-აუ მაგარია,და იმედია რამეს მაინც იზამს .
-იმედია.
-აბა ,უჩემოდ რაზე იჭორიკნეთ?
-ჩემ ბათუმის ამბებს ვყვებოდი.ანანომ უცებ მოიფიქრა თავის დასაღწევი ტყუილი.
-აჰა,გასაგებია.
-აუ ვაჩე ,რა მაგარი რაღც მოვიფიქრეთ იცი? დემნა უცებ წამოიწია და ლაპარაკში ჩაერთო.
-აბა დაყევი.
დემნამ უცებ უთხრა ყველაფერი შეკრებაზე თუმცა ბოლო ნაწილი გამოტოვა.მაღტალია ვაჟბატონი ჯერ უარზე იყო თუმცა ბოლოს დაითანხმეს.
ტყუპები მალე წავიდნენ სახლში რათა გოგონებისთვის გაეცნო ეს ამბავი.სახლში მისულებს სალომე ისევ საწოლში დახვდათ აი ანი კი მისაღებში იყო და კალათბურთს უყურებდა.
-ანუკი,რას უყურებ? გვერდით დემეტრე მიუსკუპტა ხელე გადახვია და შუბლზე აკოცა.
-გოლდენ სთეიდის და კავალერსის თამაშია.
-აბა ვის გულშემატკივრობ?
-რა თქმა უნდა გოლდენ სთეიდს.
-ჩემი ჭკვიანი ხარ შენ.გოოგნას ხელი დაავლო და ჩაიხუტა.ოთახში კი დემნა შემოძვრა.
-ცხოვრება არ მოგენატრე?
-არა,სულაც არ მომენატრეთ.ისე შენც რატო გეხუტები? სად დამტოვეთ და წახვდეით? კარგი იმას ძინავს და თუ არ გააღვიძეე არ ადგება მთელი რე მაგრამ მე რაღა დავაშავე.
-კარგი რა ცხოვრება არ გამიბრაზდე რა.დემნამაც უცებ მოწყენილი სახის იმიტირება გააკეთა.
-აუ,შენ როგორ უნდა გაგიბრაზდე ჰა? ანაც უცებ წამოხტა და ეხლა დემნას გადაეხვია.
-მე წავალ ძილისგუდას გავაღვიძებ რაღც საქმე გვაქვს თქვენთნ.დემეტრემ ძმა და "დაიკო" მისაღებსი დატოვა თვითონ კი ბევრი მცდელობის შემდეგ ძლივს გააღვიძა სალომე.
-ვუაიმე,როგორც იქნა.გოგო ამდენი ძლიი ვის გაუგია ტო?
-აუ დემნა მაცადე.
-დემეტრე ვარ მე.
-გინდ ანი იყავი წადი დაიკარგე.
-სალომე საქმე გვაქვს .
-ოო ხო კაი ავდგები.დემეტრე ისევ მისაღებში დაბრუნდა ცოტახანში კი მას თმა გაბურძგნული სალომე მიჰყვა. ერთად მოიყარეს თავი და გოგონებს თავიანთი დღის გასართობი ჩამოურაკრაკს,აი როცა სალომე მარტო დაიგულეს მას ბოლო ნაწილიც გააცნეს.
და-ძმა ხან რას აკეთებდა ხან რას,ანანოსკი ერთი სული ჰქონდა როდეის მოვიდოდა 5 საათი და რაც შეიძლება მალე გაეგო თუ რა როგორ მოხდებოდა.დრო არც თუ ისე ჩქარა გადიოდა,თუმცა 5 საათიც მალე დადგა.უცებ მომზადა ვაჩე და ჩაწერილ მისამართზე წაიდა.პირველი მივიდა ადგილზე და იქვე დიდ მაგიდასთან დაჯდა და ელოდა თუ როდის მოვიდოდნენ სხვები. ცოტახანში კი კარრებბი გაიღო და ანი შევიდა.დაბნეული იქით-აქით იყურებოდა ვინმე მაინც ,რომ შეემჩნია ბოლოს კი ვაჩეს მოკრა თვალი და იმ მაგიდასთან მივიდა სადაც ახვლედიანი იჯდა.
-გამარჯობა,შენს გარდა არავინ მოსულა?
-როგროც ხედავ.
-კარგი მაშინ დაველოდოთ სხვა რა გზაა.
-ხო,დალევ რამეს?
-არა მადლობა.
დიდი ხანი ელოდნენ თუ როდის მოვიდოდა რომელიმე მათგანი თუმცა ამაოდ.ბოლოს ეს ლოდინი მობეზრდათ და ერთდროულად წამოიძახეს.
-ანანოს დავურეკავ.
-კარგი შენ შენ დას დაურეკე ,მე კიდევ დემეტრეს დავურეკავ.ანიმ უცებ გადაჭრა პრობლემა და ბიწს დაბნეულმა გაუღიმა,ჯიიდან მობილური ამოიღო და დემეტრესთან დარეკაა,ბოლოს კი როგორც იქნა ინება ბატონმა ტელეფონზე პასუხი.
-გისმენ.
-გისმენ კი არა სად ხარ?
-აა,და შენ?
-მე და ვაჩე უკვე ნახევარი საათია ვზივართ და გელოდებით თუ როდის ინებებთ მობრძანებას.
-კარგიმეც მიყვარხარ.ეს უთხრა და გაუთიშა.სასწაულებრივად დაიბნა,რას ნიშნავდა მისი ესეთი საქციელი. დემეტრეს მიურუნდა ,რომელსაც ჯერ კიდევ არ დაუსრულებია ანანოსთან ლაპარაკი,ხოლო როდესაც მობილური დადო მაშინვე აჯახა კითხვა.
-რაო?
-არაფერი არ უთქვამს იმის შესახებ თუ რატომ არ მოვიდა,მეც მიყვარხარო და გათიშა.
-ეგენი შეკრულები ხომ არ არიან?
-რატო?
-დემეტრემაც ზუსტად ეგ მითხრა.
-მგონი ეგენი მოსვლას არ აპირებენ და წამო სადმ სხვაგან წავიდეთ.მართალია ანი ჯერ უარზე იყო თუმცა ახვლედიანმა ის მაინც დაიყოლია.დიდიხნის მგაზავრობის შემდეგ რაღაც კორპუსთან გააჩერა მანქანა,ძალიან გაუკვირდა თუ რა უნდოდათ აქ თუმცა ხმა არ ამოუღია.
კორპუსის სახურავზე ავიდნენ,საიდანაც საოცარი ხედი იშლებოდა.ძალიან ლამაზი იყო იქაურობა .მითუმეტეს მზის ჩასვლის მომენტი.იქვე დასხდნენ და ჩუმათ აკვირდებოდნენ მზისჩასვლას.ასე ჩამოაღამდათ და ცა ვარსკვლავების შუქით აკაშკაშდა,მილიონობით პატარა მნათობი წერტილი ცაშიიყო გამოკიდებული და ზემოდან ანათებდა ქალაქს.
-შეხედე ვარსკვლავი ჩამოვარდა მიდი აბა სურვილი ჩაიფიქრე.დუმილი ვაჩემ დაარღვია.
-ჩავიფიქრე.
-და არ მეტყვი რა.
-რომ გითხრა აღარ ამიხდება.
-კარგი მაინ მე ვიტყვი.
-არ გინდა,რომ აგიხდეს?
-პირიქით ძალიან მინდა.
-და რაარის ასეთი.
-მინდა იმ ადამიანს ,რომელსაც დღეს ჩემ გრძნოებს გავუმხელ იმავე გრძნობით მიპასუხოს.
-ანუ...შენ შეყვარებული ხარ?
-კი და იცი რა ლამაზია,ყველაზე ლამაზი.ვაჩეს სიტყვები ანას მახვილივით ეცემოდა გულზე,ცდილობდა ყველანაირად ცდილობდა არ შეემჩნია თუმცა თვალებში მაინც გაუნათდა ცრემლი.
-კარგი,მაშინ წავალ თუ დღეს უნდა გაუმხილო შნი გრძნობების შესახებ მე აქ ზედმეტი ვარ.
-არა დარჩი.
-შენც ხომ მიდიხარ არა?
-არა ,ის აქ არის ძალიან ახლოს შენი წასვლა კი აუცილებელი არაა რადგან მთავარ როლს შეასრულებ.
-და ის გოგონა სადაა ,ძალიან ახლოსააო ხომ თქვი?
-ძალიან გაინტერესებს?
-კი
-დარწმუნებული ხარ?
-აჰამ.
-ის...ისახლა ჩემ გვერდით დგას ,მისი ლამაზი და გაუგებარი ფელის თვალებით მიცქერს და თვალებში ცრემლი აქვს ჩამდგარი.ანიმ გარემოს თვალი მოავლო რათა გაეგოიქ ვინემე იყო თუ არა მათ გარდა..
-ვაჩე აქ ჩვენ გარდა არავინაა.
-ანი მიყვარხარ,ეს შენ ხარ ცემი რჩეული და ის ვისაც ჩემი გრძნობები უკვე გავუმხილე.
-მე...შენ..კი მაგრამ.გოგონამთავი ჩახარადა ცრემლები წასკდა.დაიბნა ძალიან დაიბნა.
-ანა,ან რატომ ტირი?
-მეშინია.
-რილი?
-რომ გადაგიყვარდე?
-შენ მაგსა ძალიან ადვილად გაიგებ.
-და როგორ?
-დაგირეკავენ და გეტყვიან მოკვდაო.ამის გაგონებისას შეცბა.
-არა.ხმამაღლა წამოიძახა და ხელები მოხვია.-არასდროს,არასდროს არ მოკვდე თხოვ.
-მხოლოდ მაშინ მოვკვდები როდესაცარ მეყვარები.
-გახსოვს რა ვთქვი? თუ ვინმეს შევიყვარებ ის :პირველი და უკანსკმნელი" იქნება მეთქი.
-ჩემი პატარა ,ჩემი სიცოცხლე ხარ .
დიდიხანი იდგენე ესე ჩახუტებულები ბოლოს,ი სახლში წასვლა გადაწყვიტეს,ვაჩემ ცებ ამოაძრო ტელეფონი და ანანოს დაურეკა.
-გისმენ ძამიკო.
-ოჰ მისმენ არა,სად ხართ? სად ხართ ყველა?
-ჩვენთან.
-მერე ეს რა თამაში მოიგონეთ ჰა?
-ვაჩე,ვაჩე ანი ის სად არის?
-ახლა გაგახსენდათ,იცი როგორ გაბრაზდა? სახლში წავიდა.არ გაბედოტ და მაქედან ფეხი არცერთმა მოიცვალოტ თორემ რეანიმაციაც ვეღარ აგაწყობთ. ტელეფონი გათიშა და ჩიღიმა.
აი ანანოსთან კი სრული ალიაქოთი იყო.ქოჯერს თამაშობდნენ და ყველა იქ იყო თავმოყრილი.ტყუპები ,სალომე ,ლუკა ,დამიანე და ალექსანდრეც.წუთი არ გასულა ისე ალექსანდრეს და ანანოს ერთმანეტისთვის არ წაეკბინათ და არ მოეშხამათ ერთმანეთი ,ამაზე კი სხვები იშლებოდნენ ჭკუიდან,ახლა კი მოუთმენლად ესოდნენ იმ ორის მოსვლას.
ყურადღება კარებისკნ მხოლოდ მაშინ გადაიტანეს როდეასაც იქ ორ ჩახუტებულ ადამიან მოკრეს თვალი.ანი კარებში იდგა ვაჩე კი მის უკან იდგა ხელები წელზე ქონდა შემოხვეული გოგონასთვის დავი კი მის მხარზე ჩამოედო,და მოთამაშე მეგობრებს შეჰყურებდა.მათი დანახვისას კი ყველა იქ მყოფი გაშეშდა.ბოლოს კი ყველა ანანოს და სალომე კივილმა გამოაცოცხლა.
-იესს,ეშველათთ,ვუუუუ რა მაგარია.გაიძახოდნენ და იქით-აქით დახტოდნენ