18 თავი

დემეტრესკენ წავედი რომელიც დარბაზში იყო და დარტყმაში ვარჯიშობდა.
მასთან მივედი და ჩემი შეხებისას ეგრევე უკან მოტრიალდა.
თავიდან, რომ დაინახა გაკვირვებული სახით შემომხედა, შემდეგ კი გაბრაზდა სიტუაცია რო გააცნობიერა და ამდენი დამცინავი მზერა, რომ დაინახა
- აქ რას აკეთებ?
თქვა დემეტრემ და ხელი ჩამკიდა.
გასასვლისკენ სანამ გავიდოდით ერთი მოტრიალდა და ბიჭებს მკვლელი მზერით შეხედა
- რო დავბრუნდები მერე მოგხედავთ
ყველამ სახის გამომეტყველება შეცვალა და სასწრაფოდ თავის საქმის კეთება განაგრძეს

ქუჩაში გავედით და ეგრევე სიცივე ვიგრძენი, ჯერ კიდევ იანვარი იყო. დემეტრე ჩემკენ მოტრიალდა გაბრაზებული სახით, მაგრამ ისეთი გამწარებული სახე აღარ ჰქონდა იმასთან შედარებით
- არ გინდა ამიხსნა რას აკეთებდი ჩემ დარბაზში? ან საერთოდ აქაურობას საიდან მოაგენი?
დამაყარა კითხვები თავს, მაგრამ ამაზე სალაპარაკოდ სულაც არ მოვსულვარ
- მისმინე დემეტრე, ხვალინდელ დღეზე მინდა დაგელაპარაკო
ვუთხარი დემეტრეს როცა მისი სახე დასერიოზულდა
-პატარა, მემგონი გასაგებად გითხარი, რომ ამაზე სალაპარაკო არაფერი არ არის თქო
თქვა დემეტრემ და ცივი სახით შემომხედა
-დემეტრე უბრალოდ მინდა შენგან მოვისმინო, რომ სანდროს არაფერს არ დაუშავებ
ვუთარი მკაცრად, მაგრამ ნელნელა უფრო და უფრო მიჭირდა ცრემლების გარეშე ლაპარაკი
-ვიცი სანდრო შენთვის არაფერს არ წარმოადგენს, მაგრამ როგორ არ გესმის? ის ჩემი ერთადერთი ძმაა რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარს
ვუთხარი და ვგრძნობდი როგორ მომდიოდა ცრემლები.
არა ნიაკო, ხომ შეპირდი შენს თავს ყველანაირი ცრელების გარეშეო, თავი ხელში აიყვანე!
-ვერგავიგე ჩემგან რას ითხოვ? გინდა ადამიანი, რომელიც მტრად მიმაჩნია ესე ადვილად გავუშვა? ის ჩემთვის არავინაა და არაფერს წაროადგენს, მე მხოლოდ შენ მაინტერესებ და არა შენი ძმის უსაფრთხოება..
არასდროს მეგონა ადამიანის პირიდან წამოსულ სიტყვებს ესეთი ტკივილის მოტანა თუ შეეძლო ჩემთვის.
ამ მომტში მინდოდა პატარა ცარიელ ოთახში ჩავკეტილიყავი და მთელი წელი მეტირა, მაგრამ თავს ძალა დავატანე და ცრელები შევიკავე
-ამით რის თქმას ცდილობ?
ვეცადე ხმა ამომეღო
-არ შემიძლია მისი დანდობა პატარა, ეს უნდა გააცნობიერო
თქვა მან და ჩემკენ წამოიწია, მაგრამ ერთი ნაბიჯი უკან გადავდგი
-მაშინ რატომ შემა-მომაწონე თავი? რატომ დაიმსახურე ჩემი ესეთი ნდობა და რატო გრძნობდი თავს ჩემთან ერთად ესე კარგად? თუ თავიდანვე აპირებდი ჩემი ძმის სიკვდილამდე ცემას რატომ გააკეთე ეს ყველაფერი?
უკვე თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი, ცხარე ცრემლების ღვრა დავიწყე, მაგრამ მაინც ვაგრძელები მასთან კამათს
-იმიტომ რომ შენ მაინტერესებ, შენთან ერთად თავს ყველაზე კარგად და ბედნიერად ვგრძნობ. არ ვიცი რატომ, მაგრამ მხოლოდ შენს გვერდით შემიძლია ამის გრძობა..
თქვა დემეტრემ და მომიახლოვდა.
ვიცოდი ამას რომ არ მატყუებდა და მართლა გულით მეუბნებოდა, მაგრამ არ შემიძლია იმ ადამიანთან ურთიერთობა ვინც ხვალ ჩემ ძმასთან სასიკვდილო ბრძოლას აპირებს
-უნდა წავიდე, გთხოვ ჩემგან თავი შორს დაიჭირე
ვთქვი ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე ძნელად სათქმელი სიტყვები.
ვიცი ამას მწარედ ვინანებ, მაგრამ სხვაგვარად არ შეიძლება.
-პატარა, შენ თუ გგონია ჩემგან ესე ადვილად განთავისუფლებას შეძლებ ძალიან ცდები
თქვა დემეტრემ და ცინიკურად ჩაიცინა, როგორც თითონ ჩვევია ხოლმე.
სასწრაფოდ გამოვიქეცი ადგილიდან და თან ცრელებს ვიწმენდდი სახიდან.
რთულია შენი საყვარელი ადამინისგან გაქცევა, მაგრამ ამჯერად სხვა გამოსავალი არ იყო..


***
თვალებს ვახელ და სააბაზანოში შევდივარ რომ მოვწესრიგდე.
სარკეში ჩავიხედე და შემეშინდა, მაგრამ მერე მივხვდი ჩემ თავს რომ ვუყურებდი.
გუშინდელი ტირილის შემედეგ თვალები სულ ჩაწითლებული მქონდა, საშინლად არ მინდოდა დღეს სახლიდან გასვლა, მაგრამ სამწუხაროდ ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი დღე უკვე დადგა.
დღეს ჩემი შეყვარებული და საკუთარი ძმა ალბათ მოკლავდნენ ერთმანეთს რინგზე..

სამზარეულოში გავედი და საჭმლის მომზადება დავიწყე როცა ზარის ხმა გავიგე.
კართან მივედი და ნაცნობი სილუეტის დანახვისას კარი ცოტა ბედნიერი სახით გავაღე
-ანა ესე ადრე რას აკეთებ?
გავუღე ანას კარი და საათს ავხედე როცა ჯერ კიდევ დილის 10 საათი იყო
-შენი მარტო დატოვება არ მინდოდა, მითეტესს დღეს
თქვა ანამ და ხელი მომხვია, თავი ცოტახნით კარგად ვიგძენი, მაგრამ რათქმაუნდა საჭმლის სუნზე ეგრევე მარტო დამტოვა და სამზარეულოსკენ გაიქცა. როგორ მეხმარება..!

მთელი დღე ველოდებით საღამოს მოსვლას სანდრო და თავის ძმაკაცები. რომ მოსულიყვნენ.
დრო ისე ნელა გადიოდა სკოლასაც გადაუჯოკრა.
აქეთიქეთ ანერვიულებული დავდიოდი, ანა კი იჯდა და თავს ჩემ მოძრაობებს აყოლებდა
-სად არიან ამდენ ხანს?
ჩავილაპარაკე გაბრაზეულმა
უცებ კარის ხმა გავიგეთ და სასწრაფოდ ადგილიდან წამოვხტით
-სანდრო სად იყავი, არ უნდა უპასუხო ტელეფონს?
ვუთხარი გაბრაზებულმა ის კი ნერვიული სახით მოყურებს.
სულ სველია იყო, ალბათ ვარჯიშობდა ჩხუბის წინ
-ყველაზე ნაკლებად მინდა ახლა ამის გაკეთება, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს.. შენც აუცილებლად უნდა იყო დარბაზში, სხვაგვარად არ შეიძლება
თქვა მან და გაბრაზებული სახე მიიღო
-სანდრო ნუ სულელობ, რათქმაუნდა უნდა წამოვიდე
-და მეც
ვუპასუხე სწრაფად როცა ანამაც თავი გამოყო ჩემს უკან.
სანდროს არაფრის თქმა არ დასჭირდა, ერთი სახით გახედა ლევანის და მანაც თავი დაუქნია.
ლევანი ადგილიდან დაიძრა და ანასკენ წავიდა, სწრაფადვე აიტაცა ხელში და კარისკენ წაიყვანა.
ანამ რათქმაუნდა ყვირილი და ფართხალი დაიწყო, მაგრამ უშედეგოდ.


ყველაზე ნაკლებად მინდოდა ახლა აქ, ამ ხალხთან ერთად ჯდომა და ჩემი ორი უძვირფასესი ადამიანის ჩხუბის ყურება.
რინგთან ძალიან ახლოს დავექი, ჩვენ ადრე მივედით და ვხედავდი როგორ ივსებოდა ნელნელა დარბაზი.
აქ უამრავი ხალხი იყო მოსული, თითქმის ორჯერ მეტი ვიდრე ჩემი პირველი აქ მოსვლისას.
თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, ჩემს გვერდით ლაშა იყო და ცდილობდა ჩემს დაწყნარებას.
ასე ამბობდა ბიჭების ჩხუბში სანერვიულო არაფერი არ არისო..
ეგ როცა ქუჩაში ჩხუბობენ და არა რინგზე, სადაც ათასობით ადამიანი ბილეთს ყიდულობს ამით სიამოვნება, რომ მიიღონ..


უკვე რამდენიმე საათი გავიდა რაც აქ ვართ, სანდროს და დემეტრეს წინ კიდევ რამდენიმე ბიჭმა იჩხუბა და ამის ყურება საშინელება იყო, ცხოვრებაში ვერასდროს წარმოვიდგენდი ფიზიკის გაკვეთილებზე საშინელება რამ არსებობდა ამ ქვეყანაზე, როგოც ვჩანს ვცდებოდი.
ჩხუბი ერთი საწყალი ბიჭის გათიშვით დასრულდა და ახლა მთავარი კაცი ავიდა შემდეგი ბრძოლის გამოსაცხადებლად
-ახლააა კიიი ბრძოლაა რომელსააც ყველაააა ამდენიიი ხანიაა ველით!! რისთვისაც ყველაა შევიკრიბეთ ეხლააააა ამი ისტორიული მომენტიის სანახავად!
დაიწყო ამ კაცმა ყვირილი და მისი ხმა თითქმის არ ისმოდა ისე ხმამაღლა ყვიროდა და ტაშს უკრავდა ხალხი
-ჩვეენნიიიიი სეზონიის შარშანდელიიიი გამარჯვეებულიი უძლიეერეესიიი დაა დაუნდობელიი სანდროოო
დაიყვირა მან და ეგრევე ყვირილის და ტაშის ხმა ისმოდა მთელ დარბაზში.
სანდრო რინგე გამოვიდა და გახურება დაიწყო, შემდეგ კი მეორე გამოცხადების დროც დადგა
-ჩვენიიიი ყველაზეეე ცნობილიი ბოქსიორიი!! ჩემპიოოონიი! დაუმარცხებელიი და დაუნდობელიიი დემეტრეეეეე
დაიყვირა კაცმა მიკროფონში და ვგრძნობდი როგორ გამისკდებოდა ამ წუთასვე ყურის ბარაბანი მასკიანი დემეტრე რომ გამოვიდა რინგზე.
ხალხმა მის დანახვისას წივილი და ყვირილი დაიწყეს, ისეთი ხმაური იყო ლამის ცუდად გავხდი.
მართალია მასკა ეკეთა, მაგრამ მაინც ვგრძნობდი როგორი ცინიკური ღიმილით იყურებოდა აქეთიქეთ და ამ ყველაფერზე საერთოდ არ დარდობდა.
ალბათ საერთოდ ფეხებზე ვკიდივარ მეც და ის ფაქტიც მას რომ დავშორდი.. ალბათ მართალიც არი, მას ხომ არასდროს არ უთქვამს ჩემთვის რომ ვუყვარდი?
დარწმუნებული ვარ აღარც ვემახსოვრები მალე..
ამაზე ფიქრისას ვერც კი შევამჩნიე პატარა ცრემლი, რომელიც თვალიდან წამომივიდა სანამ ლაშამ არ მომწინდა
-ყველაფერი კაგადაა?
ღიმილით დავუქნიე თავი და ისევ რინგს ავხედე.
დავინახე დემეტრე როგორ მაშტერდებოდა და გეფიცებით წამით მისი თვალებიც დავინახე, რომელიც საშინლად ცივი მზერით იყურებოდა, თითქოსდა მზად იყო მოეკლა ვინმე

-დააა ახლაააააა ბრძოლააა რომელსააც ყველააა ველიიიით
დაიყვირა კაცმა და დემეტრე და სანდრო ახლა ერთმანეთს უპირისპირებოდნენ.
სანდრო აქეთიქეთ ხტუნაობდა და გაუხერბას ცდილობდა, როცა დემეტრეს სახეზე ღიმილი იგრძნობოდა და მხოლოდ კისერი გადაატკაცუნა სხვადასხვა მხარეს.
სასტვენის ხმა გაისმა და ჩხუბი ეგრევე დაიწყო.
ხალხი ჭკუაზე არ იყვნენ, ისე ხმამაღლა წიოდა ყველა.
პირველი დარტყმა დემეტრესი იყო და ძლივს შეიკავა სანდრო წონასწორობა წაქცევისგან..
ეს ცუდის ნიშანია ხო? პირველივე დარტყმა, რომ ესეთი მწარეა.
ყველაფერი ისე სწრაფ-სწრაფად ხდებოდა ძნელი იყო თვალის დევნა.
შემდეგი რამ რაც დავინახე ეს იყო სანდრო რომელიც ძირს დავარდა და ცხვირიდან სისხლი სდიოდა.
სანდრო სწრაფადვე წამოდგა და ყველანაირად ცდილობდა წინააღმდეგბის გაწევას.
კიდევ ერთი დარტყმა, კიდევ ერთი ფეხით დარტყმა.. ესენი უსასრულოდ იყო და არ მთავრდებოდა, სახეზე ხელი ავიფარე, მაგრამ მაინც ვხედავდი ყველფერი როგორ სასტიკად მიდიოდა

ვხედავ როგორ მოთავსდა დემეტრე სანდროზე და მუშტების დარტყმა დაუწყო სახეში.
სანდრო წინააღმდეგობას ვეღარ უწევდა და დემეტრე ისევ აგრძელებდა მუშტების დარტყმას..
ის ხომ მოკლავს ეგრე?
სასწრაფოდ წამოვხტი ადგილიდან და ტირილით დავიძახე დემეტრეს სახელი.
ისე ხმამაღლა დავიყვირე ალბათ ამ დარბაზში ყველას გადავუჯოკრე.
რამდენიმე წამი იყო გასული როცა დემეტრემ თავი ამოწია და ვგრძნობ როგორ შეხვდნენ ჩვენი თვალები ერთმანეთს.
ჩემმა ნამტირალები თვალები მის აცეცხლებულ თვალებს...
მას ისევ ვხედავდი.. ბიჭი რომელიც მე შემიყვარდა ისევ მასში იყო და მისი დანახვა შევძელი
ესე გაშეშებული ვიყავი და უცებ მან პატარაზე თავი დამიქნია.
თავი დამიქნია?
კიმაგრამ ეს რას ნიშნავს?
პირღია ვაშტერდეოდი რინგს, როცა სანდრომ დემეტრეს გადაგდება შეძლო მისი სხეულიდან და ახლა მან დაუწყო გამწარებული სახეში დარტყმა.
მუშტი მუშტზე მოდიოდა და გამწარებული ურტყამდა სანდრო დემეტრეს, ვხედავდი რომ აღარ შეეძლო დემეტრეს მეტი და მალე დანებდებოდა.
რაღაც მომენტში გამიხარდა, ჩემი ძმა გაიმარჯვებდა. ყველაფერი ისე როგორც მინდა!
ღიმილით გავხედე რინგს კიდევ ერთხელ, მაგრამ ეგრევე ყველაფრის გაანალიზება დავიწყე..
სანდრო თუ მოიგებს ეს იმას ნიშნავს, რომ დემეტრეს ნახვას ვეღარ შევძლებ ვერასდროს?
თავზე ხელები დავიდე, აღარ შემეძლო ამდენის ატანა.
უკვე აღარ ვიცი რა და როგორ ვიფიქრო
რინგს ავხედე და დავინახე როგორ წაიქცა დემეტრე ძირს
-10!!
დაიწყო დარბაზმა ყვირილი
-9!!
დემეტრე ისევ გაუნძრევლად იყო
-8!!
სახე სულ სისხლით ჰქონდა დასვრილი
-7!!
გთხოვ დემეტრე არ ადგე
-6!!
ვლოცულობდი, რომ ადგომას ვერ შეძლებდა და ეს ყველაფერი მალე დასრულდებოდა
-5!!
დემეტრე ადგომას ცდილობდა, მაგრამ არ გამოდიოდა
-4!!
მე ცრემლებით ვიხრჩობოდი
-3!!
კიდევ ერთხელ სცადა, ისევ უშედეგოდ
-2!!
გთხოვ
-1!!
დემეტრე ადექიი!!

-დემეტრე არა!
დავიყვირე ბოლო ხმაზე, მაგრამ უკვე გვიანი იყო..
დემეტრე არ ამდგარა და გამარჯვებულიც სანდრო იყო.
რატომ ვარ ისევ მოწყენილი?
ცრემლების მოწმენდას ვაპირებდი, მაგრამ უცებ საშინელი ტკივილი ვიგრძენი..
ბოლოა კი რაც მახსოვს ყველაფერი შავი იყო...


~~~~ავტორი~~~~~

გამარჯვებული გამოცხადდა და ყველამ ყვირილი დაიწყო.
ნამდვილად არ ელოდნენ ესეთ საინტერესო ბრძოლას.
გამარჯვებულმა ბედნიერად გახედა თავის პატარა დაიკოს, რომელიც დაბნეული სახით მისკენ იყურებოდა.
რინგიდან ჩასვლას აპირებდა მასთან, რომ მისულიყო, მაგრამ უცებ საშინელი სიბნელე იყო.
ყველაფერი შავი იყო.
ხალხმა ყვირილი დაიწყო.
რამდენიმე წამი გავიდა და შუქი ისევ აინთო..
ყველაფერი ადგილზე იყო ერთი რამის გარდა..
ნიაკო იქ აღარ იყო...