[ანასტასია]
888
-დასჯილი ვარ-თვალებს ვატრიალებ.ჩემს საწოლზე უხერხულად ჩამომჯდარი დანიელი თვალს ადევნებს,როგორ ვეძებ ჩემი საწერი მაგიდის სათავსოში გადაკარგულ წყეული ბიოლოგიის რვეულს და მის მოცემულ ტესტების წიგნს.
-ორი კვირით? რა სისასტიკეა.
-წარმოიდგინე,შენ რომ ვინმეს სისასტიკე გაგიკვირდება-როგორც ყოველთვის გაუაზრებლად ვხუმრობ.არ ვიცი რატომ ვარ ასეთი გაბედული დღეს მასთან.ველოდები,როდის იფეთქებს და გაბრაზებული რაღაც ისეთ საშინელებას მეტყვის,რაც გულს მატკენს,მაგრამ ამის მაგივრად მისი ხითხითი მესმის.გაოცებული ვუყურებ,როგორ უჩნდება ლოყებზე ფოსოები,რომლებსაც იმდღიდან მინდა შევეხო,როცა პირველად ვნახე.
-ჯერ კიდევ ვერ შევეჩვიე.-წარბებ აწეული ღიმილს ძვლივს ვიკავებ.მის გვერდით,ჩემდა უნებურად ზედმეტად ახლოს ვჯდები და რვეულს დავყურებ.
-რას?-ჩურჩულით მეკითხება.ვგრძნობ,რომ მიყურებს და ეღიმება.
-იმას,რომ სიცილის ფუნქციაც გაქვს-მხრებს ვიჩეჩავ.კიდევ ერთხელ ვიქცევ ქვედა ტუჩს კბილებს შორის სიცილის დასამალად.მესმის,როგორ უცნაური ოხვრა ამოსდის მკერდიდან.თითებს ნიკაპზე მიჭერს,მისკენ მაბრუნებს და ჩემს ტუჩებს ეწაფება.
ჯანდაბა!
სანამ საკუთარ თავს გამაფრთხილებელ ნიშანს მივცემდე(რომელიც მახსენებს,რომ ჩემს ოთახში ვარ,ქვემოთ ჩემი მშობლები არიან და ჩემს სასტიკ მასწავლებელს ვკოცნი) მანამ ვხვევ მკლავებს კისერზე და კოცნითვე ვპასუხობ.ისეთი უცნაური გრძნობა მიპყრობს ლამის ჭკუიდან ვიშლები.მინდება უფრო ახლოს მოვიზიდო მაგრამ ამის საშუალებას არ მაძლევს,ხელებს კისრიდან მაშორებინებს და მკერდთან ისე მაგრად მაკავებს წამით ვიბნევი,თვალებს ვახელ და როცა მისას ვაწყდები გული მიჩქარდება.თავს განზე ვწევ, რა წამსაც ჩვენი ტუჩები ერთმანეთს შორდებიან.დანიელი წარბშეკრული,ისეთი მკაცრი გამომეტყველებით მიყურებს,იმასაც ვფიქრობ ხომ არ გავიქცე.
ამას რატომ აკეთებს?
ისე მექცევა თითქოს არც ვადარდებ,მერე კი ნაყინზე მეპატიჟება.ჯერ უხეშად მელაპარაკება მერე მკოცნის! რა ჯანდაბაა?
-ეს რა...
-რვეული მოიტანე-გაღიზიანებული მაწყვეტინებს სიტყვას.მინდა ვუთხრა როგორი ა მაგრამ,როგორღაც თავს ვიკავებ.რვეულს ვაძლევ და მისგან რაც შეიძლება შორს ვჯდები.მთელი გაკვეთილის განმავლობაში ზედაც აღარ ვუყურებთ ერთმანეთს.ისეთი დაძაბული ატმოსფეროა ერთი სული მაქვს მარტო როდის დავრჩები,რომ ლოგინში ჩავწვე და ტირილით გავსკდე.ნამდვილი იდიოტი ვარ! არ უნდა ვაძლევდე უფლებას ასეთი ზეგავლენა ჰქონდეს ჩემზე.
-ვფიქრობ დღეისთვის საკმარისია-მწველ სიჩუმეს დედაჩემის წკრიალა ხმა არღვევს,ოთახში შემოდის და სწრაფად ათვალიერებს აქაურობას.ამ კვირაში პირველად,ისეთი მშვიდია წარბები თავისით ამდის შუბლზე.-როგორ მიდის საქმე?-დოდოს ასეთი ტკბილი საუბარი საბოლოოდ შოკში მაგდებს,წამით პირღია შევყურებ,როგორ უღიმის დანიელს.
-გაცდენებმა უარესად იმოქმედა,როგორც ვვარაუდობდი-დანიც დედაჩემს ბაძავს და მაშნვე ტკბება.ვცდილობ სურვილი,რომ ორივე სადღაც ჯანდაბაში გადვკარგო ჩემში ჩავკლა და რვეულების თავის ადგილზე დალაგებას ვიწყებ.-ბევრი მუშაობაა საჭირო.მით უმეტეს,რომ ეროვნულ გამოცდებზე მეოთხე საგნად ბიოლოგია აირჩია.
-რათქმაუნდა.როგორც კი გამოჯანმრთელდება.მე გპირდებით,რომ აღარ გააცდენს.-ისევ სულელივით იღიმება დოდო.მის ამ საქციელზე თვალებს ვატრიალებ და ორივეს ვუახლოვდები.
-მასწავლებელს ეჩქარება დედა.-,,მასწავლებელი“ ისე უცნაურად ჟღერს წამით სამივენი ღრმად ვისუნთქავთ ჰაერს.
-მართალია.უნდა წავიდე.-უხერხულად მიკრავს კვერს დანიელიც.
-რათქმა უნდა.მადლობა რომ შემოგვიარეთ. ტასიკო გაგაცილებთ-ჩემი ზედმეტი სახელის წარმოთქმისას ვგრძნობ,როგორ მიხურდება სახე და ალბათ ჭარხალივით ვწითლდები. ჯანდაბა!
გარეთ ისე გავდივართ ჩემი დესპოტი მასწავლებლისკენ წამითაც არ ვიხედები.
-ხვალ,სკოლაში თუ არა,სახლში მაინც მოდი.მერე მართლა გაგიჭირდება.-ამბობს როგორც იქნა და თეთრ ხელებს გრძელი მანტოს ჯიბეებში მალავს.
-კარგი...-თავს გაუბედავად ვუქნევ თანხმობის ნიშნად.ჯერ კიდევ ვერ ვუყურებ თვალებში,გამუდმებით განზე ვიხედები,რაც საშინლად უხერხულია მაგრამ არ შემიძლია.-შენი მეგობარი,როგორ არის?
-უკეთ.ხვალ წერენ სახლში.-რაღაც ღიმილისმაგვარი უკრთება სახეზე.რამდენიმე წამი სრულ დუმილში გადის.ისე მრცხვენია არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო.
-ხვალ ხომ მოხვალ?-მეჩვენება,რომ თავს ცუდათ გრძნობს.გამომეტყველება ისევ ისეთი ცივი და პირქუში აქვს,მაგრამ თვალები უცნაური სევდით სავსე.
-ვეცდები...დედაჩემს ისე მოეწონე, დიდი ალბათობით უნდა გამათავისუფლოს ამ საშინელი ,,პატიმრობიდან“-მხრებს ვიჩეჩავ და როცა სიცივისგან ცახცახს ვიწყებ,ხელებს მკლავებზე ვიხვევ.
-კარგი... ჩემი წასვლის დროა.სახლში შედი!-ამბობს ჩვეული მკაცრი ტონით.თითებს წინ ჩამოყრილ თმაში იცურებს და უკან ივარცხნის.-გაცივდები ტასიკო!-როგორც კი მაჯავრებს,ტუჩებს მაგრად აჭერს ერთმანეთზე სიცილის შესაკავებლად.ისეთი საოცარი სანახავია გაწითლებასაც ვერ ვახერხებ.ასეთი ბიპოლარულობა წარმოუდგენლად მეჩვენება და იმასაც კი ვფიქრო,რომ არ არის მთალად ჯანმრთელი.
-ღმერთო ჩემო-თვალებს თავმობეზრებული ვატრიალებ.საბოლოოდ მეც ძვლივს ვიკავებ თავს ღიმილისგან.-შეხვედრამდე.
-კარგად იყავი ანასტასია!-წარმოდგენა არ მაქვს,როგორ ვიკრებ გამბედაობას,მხარზე ვეყრდნობი და ლოყაზე ისე სწრაფად ვკოცნი გააზრებასა ვერც ერთი ვასწრებთ.პატარა ბავშვივით უკან მოუხედავად შევრბივარ სახლში და კარებს ცხვირწინ ვუკეტავ.
აი წლის დეგენერატული საქციელიც.
888
-ვიცი,რომ საშინელაბაა-ხელევს სახეზე ვიფარებ.ჩემი თავი მეზიზღება,რადგან არვიცი რა მოვუხერხო.-როგორ შეიძლება შენი მასწავლებელი მოგწონდეს?-გაბრაზებული ვეკითხები სოფოს.
-ყველაფერს ველოდი,ამის გარდა-თვალებ გაფართოებული,ჩემს წინ საწოლზე წევს და გიჟს გავს.-მაგრამ,ხომ ვერ იტანდი? ხომ იცი... აი,ცუდათ,რომ გექცეოდა იმიტომ. უფრო სწორად ახლაც ეგრე გექცევა-თვალებს ატრიალებს ჩემი საუკეთესო მეგობარი.
-ჯანდაბა რა! წარმოდგენა არ მაქვს რანაირად.ჭკუიდან გადავყავარ! ისეთი აუტანელი და საზიზღარია-ბრაზს ვერ ვერევი,მწარედ ვსისინებ და ბალიშს იატაკზე ვისვრი.-გამუდმებით მამცირებს და მეჩხუბება.-როგორც კი მოვიდა მაშინვე მოვუყევი,როგორ ვჭამეთ ნაყინი და მერე როგორ მომაცილა სახლამდე.მაგრამ კოცნაზე არაფერი მითქვამს.არც ვაპირებდი ასეთ ინტიმურ თემაზე საუბარს.ყოველშემთხვევაში ჯერ.
-ზუსტად მაგიტომ მიკვირს.-ჩემს გვერდით წვება,საბანს თავზე იფარებს და მეც მაიძულებს იგივე გავაკეთო.მერე ტელეფონს ანთებს,როგორც ბავშვობაში.პატარა კარავის იმიტირებას აკეთებს,რაც მაშინვე დაცულად და მშვიდად მაგრძნობინებს თავს.
ლაპარაკში ისე სწრაფად გადის დრო ვერც ვამჩნევთ.,,კარავი თავზე გვენგრევა“,სოფოს ხელები უდუნდება და ძილი ერევა.
-ტას. რაღაც უნდა გითხრა.-ბუტბუტებს ნახევრად მძინარე.
-ხვალ მითხარი.ახლა დაიძინე-საბანს კისრამდე ვაფარებ.მეც თბილად ვიკალათებ მის გვერდით და თვალებს ვხუჭავ.
-ხვალ დათოს უშვებენ ციხიდან-ამბობს თუ არა გაოგნებისგან პირს ვაღებ და კვნესისმაგვარი ბგერა მცდება.მისი ძმა ხვალიდან ისევ თავისუფალი იქნება. და ისევ გააგრძელებს ჩემს დაშანტაჟებას.ან უარესი,მომკლავს იმისთვის,რომ ვუჩივლე და ჩემს გამო ორი თვე ციხეში ჯდომა მოუწია...
ღმერთო ჩემო!
-ბოდიში მის გამო. ხომ მაპატიებ როდესმე?-ძვლივს ლუღლუღებს.უკნიდან ვხვევ ხელებს მუცელზე და მაგრად ვეხუტები.ეს ნამდვილად მჭირდება ახლა.
-შენ არაფერ შუაში ხარ სულელო-თბილად ვუჩურჩულებ ყურში-თანაც შენი იდიოტი ძმის საერთოდ არ მეშინია-დამაჯერებლად ვტყუი,სახეს მის კისერში ვმალავ და თვალებს ვხუჭავ-დაიძინე!
იმედს ვიტოვებ ის მაინც იძინებს ტკბილად.
888
[თხრობას განაგრძობს დანიელი]
-ერთად ლანჩზე რა აზრის ხარ?-მესმის ზურგს უკან.ვცდილობ გაოცება დავმალო მიკას დანახვაზე.ერთი კვირის შემდეგ პირველად დამელაპარაკა და მეც რატომღაც შვებით ვისუნთქავ.
-კარგი იქნებოდა.-ვუღიმი იმით მადლიერი,რომ ჩემი უაზრო ბოდვისგამო აღარ მიბრაზდება და ძველებურად კარგ ურთიერთობას ვინარჩუნებთ.
-ჩვენს ადგილზე შევხვდეთ გაკვეთილების შემდეგ-საპასუხოდ იღიმება ისიც და როგორც კი ჩემი მსგავსი ფოსოები უჩნდება ლოყებზე სუნთქვა მეკვრება.
-ორი გაკვეთილის შემდეგ იქ დაგელოდები.
-კარგი,გნახავ-მემშვიდობება და მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის კაკუნით მშორდება.მე კი მტოვებს ბავშვებით სავსე დერეფანში,სრულიად გაოცებული.
888
-როგორ ფიქრობ მალე გამოჯანმრთელდება თორნიკე?-მეკითხება მიკა.ფართო,მაღალი კარადიდან ვისკის და ორ ჭიქას იღებს და მაგიდაზე აწყოს.
ლანჩის შემდეგ ისე საყვარლად შემიპატიჟა თავისთან, უარი ვერ ვუთხარი.
,,უარის თქმა არც გინდოა“-ხითხითებს ჩემი ქვეცნობიერი.
-ხვალ გამოწერენ ალბათ.მე უნდა გამოვიყვანო-მის მოწოდებულ ნახევრად სავსე ჭიქას ვიღებ,და ერთი ყლუპის შემდეგ მუხლებზე ვიდებ.ვცდილობ არ შევიმჩნიო,რომ საშინელი გემო აქვს.
-მაგარია.ადვილად გამოძვრა-მიღმის როგორც ჩვევია.დღეს უცნაურად გამოიყურება.გამუდმებით წინ ჩამოვარდნილი თმა ზემოთ აქვს აწეული.თვალებზე ჩრდილები უფრო გაუმუქებია.პომადასაც უფრო ღია ტონისას ატარებდა.-დამნაშავეები ვერ დააკავეს ?
-არა,ჯერ ახალი არაფერია.-თვალს არ ვაშორებ ისე ვლუღლუღებ, უფრო ჩემთვის ვიდრე მის გასაგონად.-საპირფარეშო საით არის?-ვკითხულობ მოულოდნელად.როცა ღია ფერის სააბაზანოში შევდივარ და კარს ვკეტავ ვმშვიდდები.სარკის წინ,როცა ჩემს ანარეკლს ვუყურევ ვხვდები, რომ ეს ქალი მჭირდება! აქვე და ახლავე!
მისაღებში დაბრუნებულს მიკა დივანზე მხვდება.ვისკის ბოთლით ხელში.მისკენ მივდივარ,ბოთლს ხელიდან ვართმევ,მის სახეს ხელებში ვიქცევ და ისე ვეკონები ტუჩებზე გააზრებასაც ვერ ვასწრებ.მეღიმება,როცა თითებს ჩემს თმებში ხლართავს,მისკენ მიზიდავს და დივანზე წვება. მეც მივყვები,ხელს თეძოზე ვასრიალებ,და ერთი მოძრაობით ვხდი ტანზე მოტმასნილ ჯერ კაბას და შემდეგ კანისფერ გეტრებს...
არამზადა ხარ დანიელ!
============