ცუდი ბიჭის პატარა გოგო (21 თავი)
ცარიელ სახლში აქეთიექთ დავრბოდი და ვცდილობდი ჩემი ძმა ან დემეტრე მეპოვა. ამ მიტოვებული შენობიდან გასასვლელს ვეძებდი, როცა გასროლის ხმა გავიგონე გული წამით გამიჩერდა.. რა ხდება გარეთ? სირბილი დავიწყე და ხელით ცრემლებს ვიშორებდი, რომელსაც შიშისგან და ნერვიულობისგან ვეღარ ვაკონტროლებდი სასწრაფოდ გასასვლელი ვიპოვე და დავინახე როგორ ჩხუბობდნენ ბიჭები. უფრო სწორედ როგორ სცემდნენ სანდრო და დემეტრე იმ კაცებს. ჩემი ძმის დანახვისას სიხარულის ცრემლები წამომივიდა, აღარ მეგონა მის ან ჩემი მეგობრების ნახვას კიდევ თუ შევძლებდი ყველაფერი სწრაფად მოხვდა, სანდრომ ჩემს დანახვისას საწყალი კაცის ცემას გაანება თავი და მისი გამწარებული სახე უცებ თბილ და წყნარ სახედ გადაიქცა -ნიაკო, კარგად ხარ? მითხრა მან და უკვე მასთან მისვლას ვაპირებდი, როცა ვიღაცამ დამიჭირა უკნიდან ისეთი ბედნიერი ვიყავი სანდროს დანახვით, რომ ვერ ვამჩნევდი ჩემს ირგვლილ რა ხდებოდა -გეგონა ესე მარტივად გაგიშვებდი ხელიხან? შენ ერთადერთი ხარ ვისაც შეუძლია დემეტრეს განადგურებაში დამეხმაროს გავიგონე საკმაოდ ნაცნობი ხმა და შიშისგან ადგილზე გავშეშდი.. შემდეგ კი ვიგრძენი როგორ მომედო ცივი რაღაც საფეთქელზე -შე დაიყვირა სანდრომ და ჩემკენ გამოიქცა, მაგრამ მისმა ხმამ ეგრევე შეაჩერა -კიდევ ერთი ნაბიჯი და შენს საყვარელ დაიკოს ტვინს გავასხმევინებ! უთხრა ბოროტული ღიმილით შეშინებული და ცრემლიანი სახით ავიხედე ზევით და დავინახე როგორ შეწყვიტა ყველამ ჩხუბი და ჩვენკენ იყურებოდნენ შეშინებულები, თითქოსდა ერთი მოძრაობაც და მე აღარ ვიარსებებ.. დავინახე სანდროს და დემეტრეს ძმაკაცები ყველა აქ იყვნენ, მაგრამ დემეტრე არსად არ ჩანდა -სასწრაფოდ დატოვეთ აქაურობა და ჯერჯერობით არ მოვკლავ დაემუქრა ჩემი გამტაცებელი ბიჭებს -ერთი თმის ღერიც ჩამოუვარდება ჩემ დას და არ გაცოცხლებ გასაგებია? დაიყვირა სანდრომ -შენ ადგილას არ ვითამაშებდი გმირის როლს, ხანდახან ისეთი მოუხერხებელი ვარ, ნებისმიერ მომენტში შეიძლება დამეჭიროს გასროლას ხელი თქვა მან და გაიცინა მისკენ მთელი ზურგით ვიყავი აკრობილი და ესეთი სიახლოვე მასთან გულს მირევდა -გამიშვი გთხოვ ჩავილაპარაკე ჩემთვის და ვცდილობდი როგორმე ცრემლები შემეკავებინა -როგორი საყვარელი ყოფილხარ თუ გგონია, რომ ესე მარტივად გაგიშვებ თქვა მან და ცდილობდა მისი სახე ჩემკენ უფრო ახლოს მოეწია, მაგრამ ვიგრძენი როგორ ვიგრძენი უკნიდან უხეში შეხება და როგორ წავიქეცი ძირს.. მისი მკლავებიდან განვთავისუფლდი და სასწრაფოდ სანდროსკენ სირბილი დავიწყე, როცა შეშინებულმა უკან გავიხედე დავინახე როგორ დაიჭირა დემეტრემ ის კაცი და რომ ცდილობდა იარაღი ხელიდან დაეგდებინა -დემეტრე დავიყვირე მისი სახელი და მასკენ ვაპირებდი უკან გაქცევას, მაგრამ სანდრომ დამიჭირა -ნიაკო, კარგად ხარ? მკითხა სანდრომ, მაგრამ ეხლა საერთოდ არ მაინტერესებდა ის რას იძახდა, დემეტრე მის წინ დგას და ცდილობს იარაღი წაართვას -ჩემ. პატარა. გოგოს. აღარ. შეეხები. აღარასდროს! გასაგებია? უთხრა დემეტრემ მას სიტყვა სიტყვით და ისე მწარედ ამოარტყა საწყალმა კაცმა პირიდან სისხლი გადმოაფურთხა დემეტრე ჩემკენ მოტრიალდა და თავისი ღიმილით შემომხედა -დემეტრე ფრთხილად! დავიყვირე ბოლო ხმაზე როცა დავინახე იმ კაცმა ძირიდან თოფი აიღო და დემეტრეს ფეხში ესროლა. დემეტრე მუხლებზე წაიქცა და ტკივილისგან საშინელ ხმებს უშვებდა.. ესე ძალიან ცხოვრებაში არასდროს შემშინებია, მეშინია იმის გაფიქრებისაც კი რომ ჩემი საყვარელი ადამიანი შეიძლება დავკარგო.. ეს ყველაფერი კი ჩემ თვალწინ ხდებოდა.. სანდროს მკლავებიდან განვთავისუფლდი და დემეტრესკენ გავიქეცი მასთან ერთდ ჩავიკუზე და ტირილით მისი სახე ჩემსაში მოვიქციე -დემეტრე.. ვაპირებდი მისთვის რამე გამამხნევებელი მეთქვა, მაგრამ დავინახე როგორ წამოდგა ის კაცი ფეხზე და ახლა ცდილობდა წესიერად დაემიზნებინა დემეტრესთვის -არ გაბედო დავიყვირე ეს და დემეტრეს წინ ამოვუდექი, თვალები დავხუჭე და ველოდებოდი როგორ მომხვებოდა ტყვია სხეულში. რამდენიმე წამი გავიდა და როცა ვერაფერი ვერ ვიგრძენი თვალები პატარაზე გავახილე ლუკას და საბას ყავდათ დაჭერილი ის და ისე სწრაფად და მაგრად ურტყავდნენ ალბათ ვერც გადარჩებოდა ცოცხალი.. დემეტრესკენ მივბუნდი და პატარაზე ჩავეხუტე -პატარა, ყველაფერი კარგად იქნება, ამაზე უარესებიც მქონია მითხრა დემეტრემ და ხელით სახეზე მეფერებოდა ცრემლიანი თვალებით ვუყურებდი მას როცა უკნიდან სანდრო და მისი ძმაკაცები მოგვიახლოვდნენ -ნიაკო, სასწრაფოდ მანქანაში ჩაჯექი თქვა სანდრომ და სევდიანი სახით ავხედე -კიმაგრამ მას ესე ვერ მივატოვებ ვთქვი მე და როცა სანდროს უემოციო სახე დავინახე საშინლად შემეშინდა -ჩვენ აქ ვართ და მივხედავთ, ნუ გეშინია თქვა ლუკამ და თვალი ჩამიკრა დემეტრეს კიდევ ერთხელ შევხედე თვალებში წასვლის წინ სანამ სანდრო არ მომკიდებდა ხელს და მანქანისკენ არ წამიყვანდა, ის კიდევ ისეთი მომღიმარი სახით მოყურებდა, თითქოსდა არაფერი არ მომხდარიყოსო მთელი გზა ხმა არ ამომიღია, ან რა უნდა მეთქვა? ჩემი საკუთარი ძმა ალბათ ვერ მიტანს თავს ძალიან ცუდად ვგრძნობდი, ყველაზე მეტად მინდა ეხლა დემეტრეს გვერდით ვიყო და ვეხმარებოდე, ალბათ როგორ ტკივა.. სანდროზე გაბრაზებული ვიყავი დარჩენის საშვალება რო არ მომცა, მაგრამ ერთი მხრივ ვერ ვამტყუვნებ მას ალბათ უკვე ყველაფერი გაიგო ჩემი და დემეტრეს შესახებ და ჩემი დანახვაც აღარ უნდა! ვერც კი შევამჩნიე პატარა ცრემლი როგორ წამომივიდა სანამ სანდრომ არ მომწინდა ის -სახლში ვართ უკვე, მანქანიდან გამდმოდი მითხრა მან და პატარაზე იძულებით გაიღიმა სანდრომ მითხრა შენ ოთახში შედი და დაისვენეო, შემდეგ კი რაღაცაზე მინდა დაგელაპარაკოო შეშინებულმა თავი დავუქნიე და ჩემ ოთახში ჩავიკეტე საშინლად არ მინდოდა მასთან ლაპარაკი.. ოთახში შევედი და რათქმაუნდა პირველი რაც გავაკეთე ეს ანასთან დარეკვა იყო ჩემი ხმის გაგონებისას გავიგონე როგორ დაიწყო ხმამაღლა ტირილი -შენ საერთოდ ნორმალური ხარ? მეორეჯერ აღარ გაბედო ვინმემ, რომ მოგიტაცოს გასაგებია? დაიყვირა მან გაბრაზებული ხმით -სად ხარ? როგორ ხარ? რამე ხო არ გატკინეს? სანდროსგან ვცდილობდი გამეგო რამე, მაგრამ არაფერს არ მეუბნებოდა თქვა მან და ვიგრძენი როგორ წამომივიდა პატარაზე ცრემლი, ყველაზე კარგი მეგობარი მყავს -კი ანა კარგად ვარ, სანდრომ სიმართლე გაიგო და ახლა ჩემთან ლაპარაკი უნდა. როცა მოვრჩები დაგირეკავ და ჩემთან მოდი, არამგონია სადმე გამომიშვას ვუთხარი ანას და მალევე გავუთიშე. როგორ მჭირდებოდა მისი ხმის გაგონება, ახლა მხოლოდ დემეტრესთან ლაპარაკი მჭირდება.. აბაზანაში შევედი საბანაოდ და როცა ყველანაირად მოვწესრიგდი ტანსაცმელი ჩავიცვი და სანდროსთან სალაპარაკოდ გავედი. სანდრო პატარა საწოლზე იჯდა და მელოდებოდა, მე რომ დამინახა ფეხზე წამოდგა და ჩემკენ წამოვიდა -სანდრო, ვიცი რომ მოგატყუე და პატიებას არ ვიმსახურებ, მაგრამ მინდა იცოდ.. სიტყვის დამთავრება ვერ მოვასწარი ისე მომხვია სანდრომ ხელები და მაგრად ჩამეხუტა -სულელო, ჩემ პატარა დაიკოს როგორ არ უნდა ვაპატიო? თქვა მან და მეც ღიმილით შევეხედე მას -თან შენ კი არ უნდა ითხოვდე პატიებას, ამას მე უნდა ვაკეთებდე, რამდენი წელი გატყუებდი თქვა მან იმედგაცრუებული სახით და თავი დაბლა დახარა -სანდრო, ვიცი მისი სახე ჩემ ხელებში მოვიქციე -ვიცი რომ ამ ყველაფერს ჩემთვის აკეთებდი და ცდილობდი რომ ყოველთვის კარგად ვყოფილიყავით და არაფერი არ მოგვკლდებოდა ვუთხარი მას და მის დაწყნარებას ვცდილობდი კიდევ რამდენიმე წუთი ვიყავით ესე თბილად ჩახუტებულები, მაგამ უცებ სანდრო რეალობას დაუბრუნდა -ცოტახნით აქედან უნდა წავიდეთ მითხრა სანდრომ სერიოზული სახით -რა? ვუპასუხე გაოცებულმა, ვერ ვხდებოდი რას გულისხმობდა -რა და ქალაქიდან უნდა წავიდეთ, შენი უსაფრთხოების გამო პირღია ვუყურებდი მას, არ მჯეროდა რასაც ეხლა ამბობდა -ამას ვერ გავაკეთებ, სახლში მინდა ვუთხარი გაბრაზებული სახით -იქ სამუდამოდ არ მივდივართ, უბრალოდ შენ დაცვას ვცდილობ, თამაშზე ყველამ დაგინახა და ცოტა დრო სჭირდება ხალხს, რომ დაავიწყდეს ყველაფერი თქვა მან და კარისკენ წავიდა -აი იმ ნაძირალა დემეტრეს ნახვას კი ვეღარ შეძლებ! ეს თქვა მკაცრად და ოთახიდან გავიდა დემეტრეს ნახვას ვეღარ შევძლებ? შანსი არაა.. არ მესმის როგორ შეუძლია სანდროს ამის თქმა დემეტრეზე, მან ხომ საკუთარი თავი გაწირა ჩემს გამო? *** 1 კვირის შემდეგ *** უკვე ერთი კვირა გავიდა რაც სხვა ქალაქში ვართ და რაღაც მოტელში დავბინავდით სანროს რათქმაუნდა ლაშა და ლევანი წამოყვნენ აქ დარჩენა საშინლება იყო, მაგრამ სხვა გზა არ გვქონდა რადგან ბიჭებს გზაში მანქანა გაუფუჭდათ. წამოსვლის წინ ანას დავემშვიდობე და რათქმაუნდა ერთმანეთს ყოველდღე ვწერთ, თუ გამიმართლებს და ხალხს ჩემი არსებობის შესახებ დაავიწყდება მალე წავალთ სახლში.. რამენიმე დღის წინ ლუკას მივწერე, ასე თქვა დემეტრე უკვე საკმაოდ კარგად არისო და ჩვეულბრივად დადისო, სირბილიც კი შეუძლიაო. არ მესმის რატო არ შემხმიანებია დემეტრე ამდენ ხანს, ალბათ საერთოდ დაავიწყდა ჩემი არსებობაც კი. მას ხომ ამდენი თაყვანისმცემელი გოგო ყავს, ალბათ ეხლა რომელიმე მოეწონა ჩემზე მეტად და მასთან ერთადაა არ ვიცი რატო ვფიქრობ ესეთ საშინელ რაღაცეებს, მაგრამ ვგრძნობ როგორ წამომივიდა თვალიდან პატარა ცრემლი ჩემი საძინებლიდან გავედი და შემოსასვლელ ოთახში გავედი სადაც ბიჭები იყვნენ და კარტს თამაშობდნენ მეც მათთან ჩამოვჯექი და ვცდილობდი მათი თამაშისთვის მეყურებინა, მაგრამ როცა მივხვდი რო აზრზე არ ვიყავი თამაშის წესების ერთ ადგილს მივაშტერდი და ათას რამეზე ფიქრი დავიწყე ესე გაშტერებული ვუყურებდი რაღაცას, როცა ხმაურიანმა ბრახუნმა არ გამომაფხიზლა ყველამ კარს შევხედეთ, წარმოდგენაც არ გვქონდა ვინ შეიძლება ყოფილიყო -მე ვნახავ თქვა ლევანიმ და კართან მივიდა ცალი თვალით გაიჭყიტა და რამდენიმე წამში ჩვენკენ შემოტრიალდა -ისაა ხო? რანაირად მოაგნო? თქვა სანდრომ გაბრაზებულად და პატარაზე მაგიდას დაარტყა ხელი -მოიცა რა ხდება? ვუთხარი მეც გაკვირვებული სახით -ნიაკო უნდა დავმალოთ სანამ დაინახავს ამჯერად ლაშამ დაილაპარაკა და სამივემ მე შემომხედა, მაგრამ უცებ ჩემი საყვარელი ხმა გავიგონე -იმედია ხვდებით, რომ თქვენი ხმა მესმის ხო? დაილაპარაკა დემეტრემ და გეფიცებით უკვე წარმომიდგენია როგორია მისი სახე ამ კარის უკან -ამის დედაც შეიგინა სანდრომ -მისმინეთ უბრალოდ ლაპარაკი მინდა, კარს არ გამიღებთ? თქვა დემეტრემ და ისევ კარზე კაკუნი დაიწყო -ჩვენ ნიზლავი გვქონდა რო თავს დაანებებდი ჩემ დას გახსოვს? ახლა კი გაეთრიე აქედან სანამ ჩხუბზე გადმოვედით ურხრა სანდრომ გაბრაზებული ხმით -მე ვცადე, ახლა თქვენ თავებს დააბრალეთ ეს თქვა თუ არა რამდენიმე წამი გავიდა და დემეტრემ კარი შემოამტვრია, ეს ბიჭი არ არის ნორმალური ხო? შემოვიდა თუ არა ვიგრძენი როგორ შეხვდნენ ჩვენი თვალები ერთმანეთს. ღმერთო, როგორ მომენატრა! დემეტრემ ტუჩებით მოწყენილი სახე მიიღო და პატარაზე "ბოდიში" ჩაიჩურჩულა, ვერ მივხდი რა იგულისხმა ჯიბიდან რაღაც ამოიღო და ძირს დაახეთქა, სანდრო უკვე ჩხუბზე გადადიოდა, მაგრამ დავინახე როგორ გაჩნდა ოთახში ბოლი.. ბოლოს კი რაც მახსოვს ის იყო რო თვალები დამეხუჭა და ძირს დავარდი... თვალებს ვახელ და დავინახე როგორ ზის მომღიმარი დემეტრე ჩემს გვერდით -რა? რა ხდება? ადგილზე ფართხალი დავიწყე, გვერდიგვერდ გავიხედე და ჩვენ მანქანაში ვიჯექით და ცარიელ ტრასაზე მივდიოდით -დემეტრე, შენ საერთოდ ნორმალური ხარ? რა გააკეთე? ვუთხარი გაბრაზებულად -თავიდან წესიერად დავიწყე, მაგრამ როცა არაფერი არ გამოვიდა, შენი წაყვანა გადავწყვიტე ჩემ სახლში! მითხრა მან მომღიმარი სახით -რა სულელი ხარ! ვუთხარი ხმამაღლა და გვერდით გავიხედე, მაგრამ შემდეგ გამეცინა. -შენ რა ჩემი ძმა და მისი ძმაკაცები სერიოზლად დააძინე იმ ბოლის მეშვეობით? ვუხარი დაინტერესებულმა -კი და სახეზეც დავახატე ერთი რაღაც თქვა მან და ტელეფონი გამომიწოდა სადაც სურათი იყო ბიჭების, რომლებიც გათიშულები იყვნენ და შუბლზე ბიჭის "ის" ეხატათ -ვაიმე ვუთხარი და პატარაზე ხელი დავარტყი მხარზე ვიცი საშინლება იყო რაც გააკეთა, მაგრამ ამ ბოლო დროს არ შემიძლია დემერეზე გაბრაზებული დავრჩე /ავტორის გაფრთხილება: (სუსტი გულის მქონეებმა არ გააგრძელოთ კითხვა :3 ) -დემეტრე არ მჯერა რომ ამხელა სახლი გაქვს! ვუთხარი გაოცებული სახით და სახლის თვალიერება დავიწყე -ეს კლუბის ფულით ვიყიდე და უკვე კაი ხანია რაც აქ არ ვყოფილვარ. ამიტომ იყო 1 წელი დაკარგული, რომ ვიყავი და შენი ძმა რო გახდა ბოქსის ჩეპიონი მითხრა დემეტრემ და საყვარელი სახით შემომხედა. ეგ საერთოდ არ მახსოვდა, აი თურმე სად იყო დემეტრე მანამდე -არ გშია? წამო რამე გავაკეთოთ უკვე რამდენიმე საათი გავიდა რაც ამ სახლში ვართ სახლი ძალიან ლამაზი იყო, რადგან სახლის წინ ზღვა იყო და თითქმის არცერთი სახლი არ იყო ახლოს, ამიტომ სულ მარტოები გამოვდივართ მე და დემეტრემ ვჭამეთ და შემდეგ რაღაც კინოს ყურება გადავწყვიტეთ, რომელიც არცერთს არ გვაინტერესებდა და უბრალოდ ერთმანეთთან ვიყავით ჩახუტებულები. დემეტრემ უკვე ჩემ ოთახში გამომიშვა და დამემშვიდობა, მე კი აბაზანაში შესვლა გადავწყვიტე -ჯანდაბა! უკვე ტანსაცმელი გავიხადე და ტანიც დავისველე როცა აღმოვაჩინე, რომ საპონი არ იყო აქ! არადა პირველ საერთულზე, რომ აბაზანაა იქ ზუსტად მახსოვს რომ იყო. სხვა გზა არ მქონდა დარჩენილი, პირსახოცი შემოვიხვიე ტანზე და დაბლა გავიქეცი, იმედია დემეტრე არ გამოვა თავის ოთახიდან ბანაობას მოვრჩი და ჩემი სველი თმა მხრებზე ჩამოვიშალე. კარი გავაღე და სწრაფად მინდოდა ჩემ ოთახში, რომ ავსულიყავი, მაგრამ რათქმაუნდა მე რის ნიაკო ვიქნებოდი სველი ფეხი რომ არ ამსრიალებოდა და ერთი ადგილით არ დავარდნილიყავი ძირს.. პატარაზე დავიყვირე და წამოდგომას ვცდილობდი -პატარა კარგად ხარ? გამოვიდა დემეტრე მაისურის გარეშე თავის ოთახიდან და ჩემკნე წამოვიდა -კი უბრალოდ ფეხი გადავიბრუნე ვუთხარი და ადგომას ვცდილობდი, მაგრამ ფეხი საშინლად მტკიოდა -წამო ერთი კრემი მაქვს და ეგრევე გიშველის დემეტრემ არაფრის თქმა არ მაცადა ისე ამიტაცა ხელში და თავის ოთახში გამიყვანა საწოლზე დამაწვინა და რაღაც კრემის ძებნა დაიწო თავის კარადაში. იმედია ახლა ხვდება, რომ არაფერი არ მაცვია ამ პირსახოცის გარდა! დემეტრე ჩემთან ახლოს ჩამოჯდა და კრემის წასმა დამიწყო, ცოტა არ იყოს მრცხვენოდა მისი, მაგრამ შუქი რომ ჩამქვრალი იყო კარგად ვერ ხედავდა ყველაფერს -კარგი მე წავედი ვთქვი და ფრთხილად ფეხზე წამოვხტი უკვე კარს ვუახლოვდებოდი როცა დემეტრეს ხმამ შემაჩერა -პატარა, შეგიძლია დარჩე? არ ვიცი რატომ, მაგრამ არც მე არ მინდოდა მისი დატოვება რა ხდება? კართან ვიდექი გაშეშებული და არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა შემდეგ კი გადავწყვიტე დავრჩენილიყავი და მისკენ შევტრიალდი მისკენ მივტრიალდი თუ არა ეგრევე მის სხეულს დავეჯახე და შემდეგ კი დემეტრემ კედელს დამაჯახა -პატარა მაგიჟებ ეს თქვა თუ არა ჩემ ტუჩებს გიჟივით ეცა, თითქოს იგუდებოდესო და მე ჰაერი ვყოფილიყავი მე თავიდან გამიკვირდა მისი საქციელი, მაგრამ შემდეგ მეც ავყევი მას ვგრძნობ როგორ ჩადის ტუჩებიდან ყელში და ყველგან მკოცნის სადაც კი კოცნა შეიძლება ჩემი ხელები დემეტრეს თმაში შევაცურე და ისე დავუწყე კოცნა. ამდენ კოცნაში ვერც კი შევამჩნიე ისე მომძვრა პირსახოცი და მის წინ სრულიად შიშველი ვიდექი -ულამაზესი ხარ ამბობდა დემეტრე კოცნებს შორის -აღარ მგონია შეჩერება შევძლო ეს მითხრა და ჩემი ფეხები წელზე შემოვხვიე, შემდეგ კი რამდენიმე წამი გავიდა რაც მის საწოლში აღმოვჩნდი -არც არის საჭირო ეს ვუთხარი და მოხვდა ის რაც ცხოვრებაში ალბათ არასოდეს ვინანებ, ეს ერთადერთი ადამიანია ვინც მთელი ცხოვრება მეყარება! *** დილით დიდი სათამაშოს გვერძე მძინავს, ის ისეთი თბილი იყო და ძალიან ძლიერი ხელები ჰქონდა, არ მესმის რატო ჰქონდა დათუნიას ესეთი ძლიერი ხელები უკვე ნელნელა ვფხიზლდებოდი და დათუნიას უფრო მაგრად მივეხუტე. თვალებს ნელნელა ვახელ და ჩემ გაოცებას საზღვარი არააქვს ყურებამდე გაღიმებული დემეტრე რომ დავინახე თურმე დემეტრეზე ვიყავი ჩახუტებული მთელი ღამე! -დილამშვიდობისა პატარა გუშინდელი ღამის გახსენებისას შემრცხვა და თავი მის კისერში დავმალე მას კი ამაზე ხმამაღლა გაეცინა უკვე სამზარეულოში ვართ და ბლინებს ვაკეთებთ საუზმეზე. მე გამოვიცვალე და შორტები და თხელი ჯემპრი ჩავიცვი რომელიც დემეტრემ წინასწარ მიყიდა. მართალა ჯერ კიდევ ზამთარი იყო, მაგრამ ამ სახლში საერთოდ არ ციოდა -დემეტრე გამანებე თავი ვცდილობ ბლინები გავაკეთო! ვუთხარი მკაცრად როცა დემეტრე ხელს მიშლიდა ბლინების გაკეთებაში და კისერში მკოცნიდა ტაფა გამოვრთე და საჩხუბრად შევტრიალდი -თუ გინდა ლამაზი და გემრიელი ბლინები გამოვიდეს გაჩერდი ხმამაღლა ვუთხარი, მაგრამ მან ღიმილით მიპასუხა -მე უფრო გემრიელი რაღაც მინდა იქნებ თქვა მან და ჩემი კოცნა დაიწყო, მეც ავყევი ამ არანოლმალურ ადამიანს და მაგიდაზე დამსვა ერთი სიმაღლის, რომ ვყოფილიყავით ფეხები წელზე შემოვხვიე და ესე ვეფერებოდით ერთმანეთს, როცა მეორე ოთახიდან კარის გაღების ხმა გავიგონე ჩემ გაოცებას საზღვარი არ ჰქონდა, პირღია ვუყურებდი მას როცა დემეტრემაც შეამჩნია სასწრაფოდ მაგიდიდან ჩამომსვა და მისკენ მიბრუნდა.. -მამა? |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
