დაბლა ვეგდე უგონოდ და ვიგრძენი წყლის დასხმა მაშინვე გონზე მოვედი,მაგრამ უკვე სიკვდილს ვნატრობდი,მეშინოდა იმ დღეების რისი გადატანაც მომიწევდა.როგორც კი დამინახა გიომ რომ თვალები გავახილე მაშინვე ყვირილი დაიწყო:
-დღეიდან სკოლაში მე წაგათრევ და იქიდანაც მე წამოგიყვან,არ გაპატიებ თავზე რომ დამა*ვი ინანებ ყველაფერს
-გთხოვ მომისმინე
-რა უნდა მოგისმინო გოგო ნუ გადაგყავარ ჭკუიდან,რა უნდა მითხრა რომ გიყვარს,რა დროს შენი სიყვარულია ან ვაფშე რას ნიშნავს იცი
-ილოცე რომ დედამ ვერ გაიგოს.
ზუსტად ამ დროს დედაც შემოვიდა ოთახში თურმე ყველაფერი გაუგონია და იმ წამს მოვკვდი როცა ხელი შემახო,იმ წამს დავკარგე დედაც და ძმაც როცა ჩემზე ხელი აწიეს,ტკივილს ვეღარ ვუძლებდი მაგრამ ხმას არ ვიღებდი,ცოტახანში ოთახში შემათრია გიომ და კარები ჩამიკეტა,ავდექი და სარკეში ჩავიხედე და სახეზე თითები მეტყობოდა,ხელიდან სისხლი მომდიოდა ეტყობა დედამ გამკრა და თავი ძალიან მტკიოდა,ვიდექი და ვუყურებდი ჩემს თავს და ვფიქრობდი თ რა დავაშავე ჩვენ ხომ ერთმანეთი გვიყვარდა და ცუდს არაფერს ვაკეთებდით.მთელი ღამე გავათენე მეორე დღეს კი სკოლაში არ წავედი ასეთი ვერსად გამოვჩნდებოდი,კიდევ კარგი იმ დღისით სამივე მუშაობდა და კარები ჩამიკეტეს გარედან,ტელეფონი ჩამომართვეს და წავიდნენ,მაგრამ დაავიწყდათ ნოუთბუქის გამორთმევ.მივხვდი რომ ჩემს ფეისბუქზე ვერ შევიდოდი და უცბად გავაკეთე ახალი სხვა სახელით და დავიმატე მხოლოდ ჩემი მეგობარი,რატომღაც ვიფიქრე რომ სხვა ვერავის ვენდობოდი,იმის მიუხედავად რომ სალომე მხოლოდ ორჯერ მყავდა ნანახი ღია კარის დღეზე,იმ მომენტში დამიდგა გვერდით.ყველაფერი მოვუყევი და შოკში იყო არ იცოდა რა ეთქვა,ის რომ არა იმ წამსვე მოვიკლავდი თავს,შემდეგ კარების ხმა გავიგე და მაშინვე დავმალე ლეპტოპი,თურმე მამაჩემი იყო ოთახში შემოიხედა და შეამოწმა იქ ვიყავი თუ არა.ვხვდები რომ ჯოჯოხეთური დღეები მელოდა წინ,მეორე დღეს მართლაც გიომ წამიყვანა სკოლაში და ისეთი თვალებით მიყურებდა თთქოს კაცი მოვკალი,კლასში შევედი თუ არა დალი გამოიქცა და ჩამეხუტა:
-ლიკა როგორ ხარ?რამე დაგიშავეს რა გითხრეს
-ნეტა მოვეკალი დალი და დავისვენებდი (ავიწიე სვიტერი და ვაჩვენე ხელი რა დღეში მქონდა)
-ნუ იძახი მასე რაა,ისიც იცი როგორ განიცდის
-რას განიცდის დალი რას მითხარი ვეუბნეოდი დამაცადე მე დრო მოვა და ვეტყვი მაგრამ მან თავის ძმაკაცებს დაუჯერა და ხედავ რა შედეგიც მოჰყვა აამას
-ნუ ნერვიულობ რაა დაელაპარაკე ოთოს?
-არა ცოტახანი ასე აჯობებს იქნებ დამივიწყოს კიდევაც
-იმედია ხუმრობ.მე ვიცი როგორც გიყვართ ერთმანეთი და დარწმუნებული ვარ ყველაფერს გაუძლებთ ამ გრძნობის დასაცავად
-არ ვიცი დალი მართლა არ ვიცი რამდენ ხანს გავუძლებ ამ ტანჯვას.
და დავიწყე ტირილი მაშინვე ჩამეხუტა დალი,ტმებზე მეფერებოდა და სცდილობდა დავეწყნარებინე,როგორც კი ცოტა დავაწყნარდი თავისი ტელეფონი გამომიწოდა და მთხოვა ოთოსთვის დამერეკა,პირველ გაკვეთილზე არ შედით თითქოს დალი იყო ცუდათ,ის სუსტი იყო და ხშირად ხდებოდა ცუდათ და მასწავლებელმაც დაიჯერა,დავურეკე ოთოს:
-რა ხდება დალი მშვიდობაა
-დალი არ ვარ
-ვაიმე ჩემო სიცოცხლე ენი ხმის გაგონმება როგორ მომენატრა,სად ხარ ეხლავე მოვალ და გნახავ
-არა ვერ გნახავ,რადგან სკოლის წინ ჩემი ძმის ძმაკაცები დგანან და მაშინვე ჩხუბი ატყდება
-არავისი მეშინია მე
-არა მეთქი ოთო აღარ მჭირდება მეტი პრობლემა
-კაი კაი.რა ხმა გაქვს ბევრი იტირე
-მაგას მნიშვნელობა არ აქვს.შენ ის მითხარი როგორ ხარ ჩემ ძმამ რამე ხომ არ დაგიშავა
-მაგარი საცემი კი იყო მაგრამ თავი შვიკავე მაინც ჩემი მომავალი ცოლის ძმა არის,მითხრა რომ თავი დაგანებო და მეც დავთანხმდი
-რა?? ანუ რა გამოდის??ჩვენ?
-არა არა ნუ ღელავ უბრალოდ მასე იყო საჭირო თორე ჩხუბი ატყდებოდა,მე შნზე უარს არასდროს ვიტყვი ჩემო ფერია
-არ ვიცი ოთო მართლა არ ვიცი რაღა ვიფიქრო
-რა მოხდა ხელით ხომ არ შეგეხნენ?
-არა რა ხელით
-არ დამიმალო იცოდე
-არა არ გატყუებ.კაი წავედი ეხლა ახალი ფბ გავაკეტე ჩუმად და იქიდან მოგწერ თ საშუალება მომეცა,თუ არადა შაბათ-კვირა უწევს და ორშაბათამდე მოგიწევს ლოდინი
-რატო?
-ტელეფონი წამაღთვეს და არამგონია ასე მალე დამიბრუნონ ან საერთოდ თუ დამიბრუნებენ არ ვიცი
-არ ინერვიულო ჩემო სიყვარულო შენ გპირდები ყველაფერს მოვაგვარებ
-კაი წავედი თავს გაუფრთხილდი
-მიყვარხარ პატარა
-მეც დათუჩა (ასე ვეძახდი მას)
ერთი სული მქონდა სალხში მივსულიყაი და სალოსთვის მიმეწერა,რაღაცნაირად მასთან ლაპარაკი მამშვიდებს,თითქოს მთელი ცხოვრება ვიცნობ ისეთიი შეგრძნება მაქვს.გაკვეთილებზე კი ვიჯექი მაგრამ სულ იმაზე ვფიქრობდი რა მელოდა წინ?კიდევ ვნახავდი თუ არა ჩემს სიცოცხლეს? და საერთოდ ვიქნებოდით თუ არა ერთად? ეს კითხვები არ მასვენებდა,დალი სცდილობდა ჩემს გართობას მაგრამ უშედეგოდ,როგორც იქნა დამთავრდა მეექვსე გაკვეთილიც და გავედი გარეთ თუ არა გიო დავინახე მანქანით,ჩუმად ჩავჯექი მანქანაში და სახლში წამიყვანა,როგორც კი მივედით სახლში მაშინვე ოთახში შევიკეტე კარები დავკეტე და კარებთან ცავიკეცე და ტირილი დავიწყე,რომ დავირალე ტირილი ლოგინზე წამოვწექი და მაშინვე ჩამეძინა,რომ გამეღვიძა უკვე საღამოს ცხრა საათი იყო,არც ჭამა მინდოდა და არც ოთახიდან გასვლა ლეპტოპი ჩავრთე და სალო მივწერე კიდევ კარგი საიტზე იყო,12 საათამდე ვიმესიჯეთ,რატომღაც ოთომ პასუხიც კი არ დამიბრუნა ვიფიქრე არ სცალია მეთქი და დავიძინე.ასე გავიდა ორი დღე გარეთ არ გავსულვარ,არც მიჭამია წყალიც კი არ დამილევია,რამეებს ტირილში ვათენებდი,ორშაბათი რომ გათენდა,აბაზანაში შვედი ტავბრუ მეხვეოდა,მაგრამ უჭმელობას დავაბრალე შემდეგ ძლივას გავემზადე და როგორც კი ოთახის კარები გავღე მასინვე გული წამივიდა,"ჩემს მშობლებს" რომ ხმაური გაიგესთ გამოვიდნენ ოთახიდან და იატაკზე დამინახე დავარდნილი,თურმე ეგონათ რომ წამლები დავლიე და გადავწყვიტე,მასინვე სასწრაფოს გამოუძახეს და როდესაც თვალები გავახილე საავადმყოფოში ვიყავი,ჩემი ხელი "დედას" ეჭირა დაელოდებოდა როდის გავიღვიძებდი,რომ შეამჩნია გავმოძრავდი მაისნვე მითხრა "ასე არარასდროს შეგვაშინო" მე კი პასუხიც არ გავეი,რადგან ის უკვე ჩემთვის აღარ არსებობდა,სხვებთან თქვეს რომ გაზით მოვიწამლე ვითომ გაზქურის ჩაქრობა დამავიწყდა.სახლში რომ გამწერეს ჩემი დეიდაშვილები იყვნენ ჩემს სანახავად,პატარა არის 11 წლის და ვთხოვე ტელეფონი ეთხოვებინა და კარებთან დამდგარიყო როცა გაიგებდა ფეხის ხმას ეთქვა ჩემთვის და დანარჩენს მერე ავუხსნიდი,მაშინვე ოთოსთან დავრეკე
-გისმენთ
-ლიკა ვარ
-როგორ ხარ წინაღამ გავგიჟდი,დალიმ მითხრა ცუდათ არისო
-ხო ეს დღეები არაფერი მიჭამია,თან ნერვული აშილობა დაემატა და გავითიშ საშიში არაფერია
-როგორ არაა საშიში გაუფრთხილდი თავს
-კარგი ვეცდები
-ეცდები არა ჩვენი ხათრით
-კარგი მეტი დრო არ მაქვს უბრალოდ ვციოდი ინერვიულებდი და დაგირეკე,წავედი ეხლა სანამ ვინმე შემოვიდა ოთახში
-კაი მიდიი სიყვარულო და მერე კიდევ გამაგებინე როგორ იქნები იცოდე რომ ძალიან მიყვარხარ.
როგორც კი გავუთიშე მაშინვე ლიზის მოვუყევი ყველაფერი და არ სჯეროდა რომ დეიდამისი და გიო ასე მომექცნენ მაგრამ ფაქტი სახეზე იყო,დამაწყნარა და მითხრა რომ ჩემს გვერდით იყო და რამე თუ შეეძლო დამეხმარებოდა,მაშინვე გულში ჩავიკარი რა კარგი გრძნობა იყო რიცა მივხვდი რომ სხვასაც ვუყვარვარ.ექიმმა 1 კვირა წოლითი რეჟმი დამინისჰნა და წამლებიც გამომიწერა,იმის მერე ლიზი ყოველდღე მოდიოდა ჩემთან რომ ოთოს დავლაპარაკებოდი ცოტახნით,მისი უზომოდ მადლიერი ვიყავი,როგორც იქნა მომცეს უფლება სახლიდან გასვლის და მაშინ დამიბრუნეს ტელეფონი,ოღონდ სხვა ნომრით. 4 საათზე ფიზიკა მქონდა და ახალი ნომრტ ოთოს დავურეკე და ვუთხარი რომ მოსულიყო რადგან ჩეი ძმა სამასხურში იყო და ის ვერ დამხვდებოდა მასწისგან რომ გამოვედი,იქ კი ერთი ადგილი იყო ისეთი რომ ვერავინ დაგვინახავდი,რა თქმა უნდა დამთანხმდა,ერთი სული მქონდა ფიზიკაზე რომ ვიყავი ერთი საათი და მენახა ჩემი სიცოცხლე,უკვე 2კვირა არ მყავს ნანახი.როგორც კი სადარბაზოდან გავედი მაშინვე დავინახე ოთო და თთქოს ახლიდან დავიბადე,გავიქეცი და ძალიან მაგრად ჩავეხუტე და ისიც ისე ძლიერად მეხუტებოდა რომ სიტყვებიც კი ზედმეტი იყო,შემდეგ მონატრებულ ბაგეებზე დამეწაფა და დიდი მონატრებით მკოცნიდა,მთელი გრძნობით მეც ისე მომნატრებია მისი კოცნა,ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ ის პირველად მკოცნიდა ასე ვიყავით ნახევარი საათი,საბედნიეროდ ჩემს ხელზე შრამი ვერ დაინახა,თორემ რა დატრიალდებოდა წარმოდგენაც არ მინდოდა,ისედაც ძლივს ჩაწყნარდა სიტუაცია,თურმე მანქანაში თავისი ძმა და ბიძაშვილი ისხდნენ მე კი ბოლოს შევამჩნიე და ძალიან შემრხცვა,სულ გავწიტლდი ოთო მაშინვე მიხვდა და სიცილი დაიწყო,ბიჭებს დაუძახა და გამაცნო,მათ ისე გამამხიარულეს რომ ყველაფერი დამავწიყდა მათთან კარგი იყო,მაგრამ ჩემი წასვლის დრო იყო,ოთო არ მიშვებდა მაგრამ თუ ახლავე არ წავიდოდი ჩემები მომაკითხავდნენ და დიდი უბედურება დატრიალდება,რასაც ვერ დავუშვებდი,დავემშვიდობე ბიჭებს და სახლისაკენ გავემართე.ჩემს ფეისბუქზე დავბლოკე ოთო თითქოს კავშირი გავწყვიტე რომ ჩემს ძმას არაფერი ეეჭვა,მაგრამ არავინ იცოდა ჩემი ახალი ფბს შესახებ მარტო ოთომ და სალომ მატ იქიდან ვწერდი,არ ვიცი სალო რომ არა იმ დღეებს როგორ გადავიტანდი,თითქოს ყველაფერი სწორდებოდა მეგონა რომ ივიწყებდნენ ჩემი ოჯახის წევრები იმ ამბავს,მაგრამ მე არაფერი გამომდიოდა ვერ ვივიწყებდი იმ საღამოს როცა არ დამინდეს არც ერთმა.




ბოდიშით რომ ასე დავაგვიანე <3 <3 იმედია მოგეწონებათ და დამიფიქსირეთ თქვენი აზრი <3 <3