სახლში შესვლისთანავე ამოვისუნთქე გაგიკვირდებათ და რთული საუბარი იყო ჩემთვის. ანდრეას რომ ვხედავ რაღაც მემართება ანუ ზოგმა გოგომ როიცის პეპლები დაფრინავენ მუცელშიო ეგ კიარა, ყველაფერი იხლართება ტვინში, იმდენად მინდა მისი ტუჩების თავიდან შეგრძნება რომ მზად ვარ ამისთვის ყველაფერი გავაკეთო, რაღაც საოცარი გრძნობა მაქვს გულში და ტანში მაჟრიალებს. "არა,მარიანა ამოიგდე თავიდან არ შეიძლება მასზე ფიქრი ის, მას არაფერში ჭირდები უბრალოდ არაფერში, როგორც ყველა ეგეც მდიდარი მამიკოს შვილია და გასართობად გამოგიყენებს" ვეუბნები ჩემს თავს და ვცდილობ რომ ანდრეა თავიდან ამოვიგდო რაც ნაკლებად გამომდის.
ლოგინში ვწვები და ვცდილობ რამენაირად სიმშვიდე ვპოვო, არა არ გამომდის სულ ანდრეა მიტრიალებს თავში.
ბოლოს ერთი საათი ტრიალის შემდეგ 12 საათზე ლოგინიდან ავდექი და რაც შემეძლო ჩუმად მივუჯექი ტელევიზორს. არაფერი საინტერესო არ გადიოდა რაუნდა გამეკეთებინა. ბოლოს როგორც იქნა ერთერთ არხზე ჩემ საყვარელ კინოს წავაწყდი "ქაღალდის ქალაქების", დიდი სიამოვნებით დავიწყე მისი ყურება. რაღაც მოუსვენრად ვიყავი რაღაცას ვგრძნობდი თითქოს ვიღაც მიყურებდა. კინოს დასასრულს ძილი მაინც ვერ მოვახერხე ამიტომაც მუსიკის მოსმენა გადავწყვიტე, ფანჯრის რაფაზე შემოვჯექი და "შევეჩვიე ლანდებს" პირი ავაყოლე
"მე იმდენად შევეჩვიე სიკვდილს აქამდე რომ ცოცხალი ვარ მიკვირს, მე იმდენად შევეჩვიე ლანდებს მინდა თოვლშიც მათი კვალი ჩანდეს...
წუხელის გნახე ღმერთო სიზმარში ვითომ ამ მხრიდან დაეშვი, ვიცი არ უნდა გამეშვი ვიცი არ უნდა გამეშვი,
წუხელის გნახე ღმერთო სიზმარში ვითომ ამ მხრიდან დაეშვი ვიცი არ უნდა გამეშვი ვიცი არ უნდა გამეშვი..."
-რა საინტერესოა ვის უმღერი მაგ სიმღერას-მომესმა უკნიდან ანდრეას ხმა
-შენ შენ მთელი ამ დროის განმალობაში აქ იყავი?-ვკითხე დაბნეულმა
-ლოგინიდან რო ადექი გავიგონე და უკან გამოგყევი-მითხრა თავდაჯერებულმა
-ამმ მაპატიე თუ გაგაღვიძე უბრალოდ არ მეძინებოდა და ამის გამო ავდექი, უკვე წასვლას ვაპირებდი(მარიანა)
-მოიცა მარიანა არ წახვიდე(ანდრეა)
-მაგრამ რატომ?(მარიანა)
-უბრალოდ არ წახვიდე(ანდრეა)
-კარგი-ვუთხარი და გვერდით მივუჯექი
-აბააა არაფერს იტყვი?(ანდრეა)
-ამმ არა რაუნდა ვთქვა(მარიანა)
-რავიცი მაგალითად როგორი ამინდი გიყვარს?(ანდრეა)
-ჩემი საყვარელი ამინდია წვიმა ჭექა ქუხილი ელვა სეტყვა ყველაფერი რომ ირევა ერთმანეთში მიუხედავად იმისა რომ ჭექა ქუხილის მეშინია-ვამბობ სიცილით
-ჰმ საინტერესო ადამიანი ხარ მე ყველაზე მეტად მზიანი ამინდი მიყვარს რატომღაც (ანდრეა)
-არ მიყვარს მზე არასდროს მყვარებია მიუხედავად იმისა რომ ბავშვობაში თომასთან ერთად მზიან ამინდში უფრო ვერთობოდი-ვამბობ სიცილით
-თომა ვინ არის?(ანდრეა)
-არ მინდა მაგ თემაზე ლაპარაკი(მარიანა)
-კარგი(ანდრეა)
-კარგი წავედი მე ეხლა უნდა დავიძინო-ვეუბნები და ფეხზე ვდგები
-მარიანა-მიძახის და მეც მისკენ ვბრუნდები
-ძილინებისა-მეუბნება და იღიმის
-ძილინებისა-ვეუბნები მეც ღიმილით
ოთახში ბედნიერი ავდივარ თუმცა ჩემ თავს მაინც ვეუბნები რომ მას არ უნდა დავუახლოვდე. დაახლოებით ნახევარ საათში მეძინება.
დილით ტელეფონის გამაყრუებელი რეკვა მაღვიძებს
-ალო გისმენთ-ვამბობ ნამძინარევი ხმით
-ქალბატონი მარიანა თქვენ ხართ?(მეუბნება ვიღაც ქალი)
-კი მე ვარ(მარიანა)
-ბატონი თომა ავარიაში მოყვა-მეუბნება ქალი
-რა? მართლა-ვყვირი ბოლო ხმაზე
-მარიანა ვიცოდი რომ გიყვარდი ვიცოდი რომ გიყვარდი აი ხომ ვამბობდი ჩემზე ინერვიულა აი ხო ვამბობდი-მესმის თომას ხმა
ნერვებ მოშლილი ვთიშავ ტელეფონს და ძირს ვისვრი.
ფეხზე ვდგები და ვიცმევ თან ქვევით ჩავდივარ. ჩემი მეგობრების და ანდრეას დანახვისას კარგ ხასიათზე მოვდივარ.
-დილამშვიდობისა-ვესალმები ღიმილით და სამზარეულოში გავდივარ. სალათი სგაკეთებას ვიწყებ ჯერ პომიდორი დავჭერი შედეგ კიტრი თან ჩემთვის ვღიღინებ LP-lost on you.
შემოვბრუნდი როდესაც ძლიერ სხეულს შევეჯახე. ავიხედე და ანდრეა იყო თან საყვარლად მიყურებდა
-დილამშვიდობიდა ანდრე-ვუთხარი ღიმილით და მისაღებში გავედი. შემდგომი ორი დღე ამ აგარაკზე გავატარეთ ბოლოს კი სახლში დაბრუნება გადავწყვიტეთ. მე დავუბრუნდი ისევ ჩემს სამსახურს და ფოტოგრაფობას შევუდექი.
დილით როგორც ყოველთვის ბუძელნიკის ხმა მაღვიძებს, დღეს კომპანიაში კორპორაციული წვეულება გვაქვს, ასევე გავიგე რომ ანდრეაც იქ იქნება, რქთქმაუნდა ის ხომ ერთ ერთი დიდი კომპანიის შეფია.
ავდექი ჩავიცვი ნაოშნიკები გავიკეთე და მოლში წავედი დიდი ხანი ვეძებე სასურველი კაბა და ვერაფრით ვერ მივაგენი, ბოლოს ერთ ერთ მაღაზიაში ვიპოვე შავი მუხლამდე მოტკეცილი მის შემდეგ კი გაშლილი კაბა. ღრმა დეკოლტით და მოხსნილი ზურგით თან თმა გავიკეთე და წითელი პომადა წავისვი. წვეულებაზე მარტო მივდიოდი და ტაქსი გამოვიძახე.
დანიშნულების ადგილას მალე მივედი თუმცა დაგვიანებით. შესვლისას წვეულება დაწყებული იყო, კაბა გავისწორე და ყველას წინაშე წავსდექი. მაყურებლის თვალები ჩემსკენ გამოიქცა და მე მომაჩერდა. კიბეზე გაღიმებული ჩავედი და თმა გვერდით გადავიყარე.
კიბეებზე ნელნელა დავეშვი და ხალხის ბრბო გავარღვიე. თვალი მოვკარი ჟურნალისტებს რომლებიც ანდრეას და ვიღაც ქალს ეხვივნენ გარს რომლებიც ხელ ჩაკიდებულები იდგნენ. მათი დანახვისას ბრაზი ერთიანად შემომაწვა, ყველა იმაზე ლაპარაკობდა რომ მათი ქორწილი მალე იგეგმებოდა.
ცოტახანში სიტყვით ბატონი ვაჩე გამოვიდა ორი კომპანიის მფლობელი. ის ძალიან ახალგაზრდაა თუმცა სასიამოვნო პიროვნებაა. სიტყვის თქმა დაამთავრა და ყველამ ცეკვა დაიწყო. ანდრეა და ის ქალიც იქ იდგნენ და ის ვაჟბატანი თავლებით მჭამდა.
-მარიანა-გავიგონე უკნიდან ბატონი ვაჩეს ხმა
-ბატონო ვაჩე გამარჯობა(მარიანა)
-იმედია ბატონოს თქმას მოეშვები და ცეკვაზე დამთანხმდები-მითხრა ღიმილით. ცოტახანი დავფიქრდი შემდეგ ანდრეას და იმ ქალბატონს გავხედე და ისიც შევნიშნე როგორ ჰქონდა დაჭიმული ძარღვები ვაჟბატონს. ამის დანახვისას გავმხიარულდი და ვაჩეს ცეკვაზე დავთანხმდი.
მუსიკას ტანი ავაყოლეთ,ძალიან კარგი მოცეკვავე გამოდგა ვაჩე. რამდენჯერმე დამატრიალა თან თვალის არედან არ გამომრჩენია რომ მთელი პრესა ჩვენ გვეხვია გარშემო. ანდრეას გაცეცხლებულ და გაბრაზებულ სახესაც მოვკარი თვალი და ამაზე უფრო გავმხიარულდი. მის გასაბრაზებლად ვაჩეს კისერზე შემოვაჭდე ხელები და თავი ახლოს მივუტუნე, ცეკვა კი მის ხელზე გადაწოლით დასრულდა.
ყველა ტაშს გვიკრავდა ჟურნალისტები კი ფოტოებს გვიღებდა.
მალევე წამოვედი იქედან ნერვები არ მქონდა ანდრეასთვის და იმ თხისთვის მეყურებინა.
მეორე დილით გავიღვიძე და ტელევიზორი ჩავრთე. ყველა არხზე ერთ და იგივეს აჩვენებდნენ ანდრეას და ქალბატონ დიანას, გონება სულ დამიბინდა იმან რომ მათი ქორწილი 2 დღეში გაიმართება...
პს. ამმ მადლობა ლამაზი სიტყვებისთვის რომელსაც კომენტარებში ვკითხულობ მომავალი თავები ძალიან საინტერესო გელით ???? ველი შეფასებას