თავი 14
სასტუმროში მივედით და ოთახებში დავიშალეთ...აბაზანაში შევედი უკვე დაღამებულიიყო ცხელმა წყალმა ცოტა განმტვირთა..ასე აღარშემეძლო..გასვიანი უნდა მენახა და გამერკვია ვინ ივნენ ის კაცები და ვინ გამოგზავნა ისინი..სასწრაფოდ გამოვედი სააბაზანოდან ტანსაცმლის არჩევის თავი არმქონდა ხალათი ჩავიცვი..მორჩა ერთ წუტსაც ვეღარ მოვითმენდი...სასწრაფოდ გავედი ნომრიდან...კარში რათქმაუნდა დაცვა დამხვდა.
–ქალბატონო ამ ოთახის დატოვების უფლება არგაქვთ.
–გასვიანთან სალაპარაკო მაქვს!
მეორე დაცვამ ამათვალიერა და ჩამათვალიერა..ვიცი რასაც ფიქრობენ ჩემზე..ღამის 2 საათი მეკიდევ ხალათში გამოწყობილი ვკითხულობ მათ უფროსს..თუმცა არმანაღვლებს,პასუხები მჭირდება და აუცილებლადაც მივიღებ.
–ჯერ არ დაბრუნებულა მიპასუხა დაცვამ.
–მაშინ დაველოდები..ლიფტში შევედი და გორილებიც გამომყვნენ...ვიცი,რომ ის ბოლო სართულზე ყველაზე მდიდრულ ოთახშია..ბოლო სართულზე ავედი..
–ქალბატონო მოსაცდელში მოგიწევთ დალოდება..კაი ერთი მე არვიცოდი თვალები გადავატრიალე.
–კარგი! შევუღრინე დაცვას.
ისინი კი ლიფტით უკან დაბრუნდნენ...სავარძელში მოვკალათდი.
რამდენიმე საათის შემდეგ:
გასვიანი ოთახში შედიოდა,როცა მძინარე ლაშხი დაინახა..ოდნავ ჩატეხა ტუჩის კუთხე...რა ემოციისგან ეს თვითონაც არიცოდა..
–აქ რას აკეთებ? შეეცადა წინადადებით გაეღვიძებინა და გამოუვიდა კიდეც..ელენეს გაეღვიძა...
ელენესთან:
ღრმა ძილშ არვყოფილვარ უბრალოდ ვთვლემდი,როცა გასვიანის ხმა გავიგე თვალები გავახილე და მას შევხედე დაღლილად გამოიყურებოდა..რაც იმას ნიშნავს,რომ ადამიანი ყოფილა.
–უნდა დაგელაპარაკო.
გასვიანმა ოთახის კარი გააღო და შიგნით შევიდა კარი კიდე ღია დატოვა,რომ შევსულიყავი ეს თანხმობას ნიშნავდა...შიგნით შევედი და მიმოვიხედე ნამვილად გემოვნებიანად და კარგად იყო მოწყობილი...გასვიანმა ვისკი დაისხა.
–აბა რას აკეთებ აქ? მკითხა მშვიდად.
–მე–მე რაღაც დამემართა სად გაქრა ჩემი თავდაჯერებულობა?
–დღეს რაც მოხდა შენი მხრიდან სისულელე იყო..აგრესიაზე გადმოვიდა გასვიანი.
–სხვათაშორის იმ კაცებს შენი დის მოკვლა უნდოდათ და არა ჩემი!
დაბღვერილმა შემომხედა.
–არც შენ და არც ანანოს სატუმრო არუნდა დაგეტოვებინათ.
–მაგრამ დავტოვეთ.
გასვიანმა გაბრაზებულმა შემომხედა შემდეგ კი უბრალო პიჯაკი გაიხადა და პერანგის ღილების გახსნა დაიწყო..სულ გააფრინა ამ უბედურმა..რას აკეთებდა? გავმწარდი..ისე იქცეოდა თითქოს აქ არ ვიყავი..გასვიანს ბოლო ხმაზე ვუყვირე.
–მომისმინე! მასთან ახლოს მივედი–ვის უნდა,ჩემთვის ტკივილის მოყენება შენზე მეტად?
–როდის მერე ფიქრობ,რომ შეგიძლია ბრძანებები გასცე? ან შეგიძლია მიყვირო? ჩვენ წესები შევადგინეთ ანგელოზო.
–ჯოჯოხეთში მოიკითხე ანგელოზი!
ხელი დამიჭირა და მისკენ მიმიზიდა..მას თვალებშ ვუყურებდი..მას პერანგზე დავხედე,რომელიც ნახევრად გახსნილი ქონდა...არა გთხოვ ოღონდ ისევ ეს არა საკუთარ თავს ვეუბნებოდი მაგრამ უშედეგოდ.. გასვიანიც ჩურჩულებდა..–არა,ეს არ გააკეთო..ცდილობდა,რომ შეეჩერებინა საკუთარი თავი..ელენემ თვალებში შეხედა ის კი ჩურჩულებდა–გაჩერდი იქამდე სანამ შეგიძლია,შეგიძლია აქედან უბედურების გარეშე გამოხვიდე...სრული,საშინელი,მტკივნეული უბედურების..
თვალებში ვუყურებდი..ის კი ტუჩებზე მიყურებდა ლოყაზე რამდენიმე თითი ჩამომისვა.
–ეს არარის ზღაპარი და მე არვარ შენი პრინცი.
გავშეშდი და ურეაქციოდ ვიდექი..ასე სწრაფად ცხოვრებაში არ გამოვფხიზლებულვარ..თვალები ცრემლით ამევსო მეწყინა თუ გავბრაზდი არვიცი მაგრამ მისგან სასწრაფოდ გამოვიქეცი და ოთახში წავედი უკნიდან კი გასვიანის მზერა მწვავდა.
მეორე დილით უცნაური რამ მოხდა...ანანოსთან ერთად ვიჯექი კაფეში. რატომ არც მე არვიცი.
–შემახსენე აქ რატომ ვარ?!
–კიდევ გაგიმეორებ,რომ მე მოვიწყინე და მე მჭირდება ვინმე ვისთან ერთადაც გავიყვან დროს.
ყავა მოვსვი და თან გავიფიქრე,რომ ეს ორი დღე გასვიანებისთვის მგონი რაღაც მაგნიტური იყო..ვერ არიან დალაგებულები ესენი მერჩივნა მთელი ეს დღეები 24 საათი ჩემი უფროსისთვის მეყურებინა ვიდრე ამათთვის.
–და მე რავქნა? შენი კლოუნი ვიყო? ამოვიხვნეშე.
–რათქმაუნდა,თუ გინდა.
–ის,რომ ორიდღის წინ ერთად ჩავვარდით ხიფათში არნიშნავს,რომ ერთად უნდა ვსვათ ყოველდღე ყავა ან საუკეთესო მეგობრები გავხდეთ. არგახსოვს? ჩვენ ერთმანეთი არმოგვწონს.
–ჰაჰ..ვინ თქვა,რომ შენნაირი მეგობარი მინდა? გირჩევნია ოთახშ იყო გამოკეტილი? კიბატონო შემიძლია ეს მოვაგვარო.
–რათქმაუნდა არმინდა ოთახში მთელი დღით ყოფნა მაგრამ არც აქ მინდა შენთან ერთად.
–მაშინ მოკეტე და მადლობელი იყავი ჩემთან ერთად,რომ წამოგიყვანე.
ახლა ჩემი გეგმები საერთოდ სხვა იყო მასთან ერთად მხოლოდ იმიტომ გავალ,რომ გაქცევის დიდი შანსი მექნება...მიმოვიხედე და კაფეში ხალხზე მეტი ჩვენი დაცვა იყო..რათქმაუნდა რეპტილია არსად არგაგვიშვებს გორილების არმიის გარეშე..
–ძალიან მოსაწყენი ხარ..არუნდა წამომეყვანე ჩემთან ერთად მითხრა ანანომ.
–არც მითხოვია...ანანომ ლაპარაკი გააგრძელა,მაგრამ არვუსმენდი ახლა ჩემი ფიქრები სუ სხვაგან იყო...გამახსენდა მისი თვალები და მისი ჩურჩულიც,რომ ეს საზიზღარი მტკივნეული უბედურება იყო და ის,რომ თავი დაეღწია...მისი შეხება ლოყაზე და სიტყვები,რომლებმაც გული მატკინეს..არვიცი რატომ მაგრამ მეწყინა...ფიქრებიდან ძალით გამოვედი..
–როგორც ჩანს რაღაც ხდება შენთავს..მითხარი მწვანე თვალება,რა გაწუხებს?
თუ მანაც შეამჩნია,რომ რამე მაწუხებს ესეიგი შეშლის ზღვარზე ვარ.
–უკეთესი კითხვა იქნებოდა „რა არ მაწუხებს“? ვუპასუხე აგდებულად.
–ჰაჰ,არვიცი რატომ ვცდილობ შენთან დიალოგის გაბმას. ამოიხვნეშა ანანომ.,,როცა დაცვა მოვიდა.
–უკაცრავად,ქალბატონო ანანო ბატონ გასვიანს თქვენთან ლაპარაკი უნდა მობილური გაუწოდა დაცვამ..ანანომ გამოართვა.
–ხო დემე.....
ის თავის ნაბი** ძმას ელაპარაკება! ეს მე მაწუხებს იმიტომ,რომ მისი ხმა მესმის მობილურიდან! არმინდა არც მისი დანახვა და არც მისი ხმის გაგონება.
–ხო,რათქმაუნდა ანანომ მიმოიხედა–დარწმუნებული ხარ? უპასუხა თავის ძმას.
ოფიციანტმა შემთხვევით ყინულებიანი წყალი გადამაქცია..ცოტა შევყვირე ანანო კიდე შემოტრიალდა მობილური ისევ ეჭირა. სწრაფად ავდექი ფეხზეე ცივია თან ძაან.
–ღმერთო ჩემო..მაპატიეთ ქალბატონო! ძალიან ვწუხვარ.
ცოტა გაბრაზებულმა ვუპასუხე..
–არაფერია ანანოს შევხედე..საპირფარეშოში გავალ..და წამოვედი..დაცვა გამომყვა..შიგნით შევდიოდი,როცა დაცვას მოვუტრიალდი.
–ეს ქალებისაა,მარტო შევალ!
უკან გატრიალდა და წავიდა...ვცდილობდი ტანსაცმელი გამეშრო..ყოველთვის ყველა მე რატომ უნდა მაქცევდეს სასმელს? 5 წუთის შემდეგ,როგორც იქნა გაშრა...თუ არ წავიდოდი დაცვა მოვიდოდა და შემამოწმებდა..კარი გაიღო და ვიღაც შემოვიდა.
–მოვრჩი! შეგიძლიათ საპირფარეშოში არ შემოვარდეთ! მისკენ შევტრიალდი...უცნაურია..შეიძლება გავგიჟდი,მაგრამ განგსტერებთან საკმარისი დრო გავატარე,მაგრამ შემიძლია დავიფიცო,რომ ეს კაცი არასდროს მინახავს..ეს ნამდვილად არარის რეპტილიას დაცვა...თან მას მზისსათვალე უკეთია მათ კი არა.
–მგონი საპირფარეშო შეგეშალათ,ეს ქალებისაა,კაცების შემდეგი კარია..მან ბოროტულად გაიღიმა და კარი მიკეტა..თავისდასაცავად მოვემზადე.
–მგონი ელენეხარ..ახლოს მოვიდა.
–ვინხარ და რაგინდა ჩემგან?
სათვალე მოიხსნა და საკმაოდ სიმპატიური იყო..ვინ არის ეს კაცი? თან მან ჩემი სახელი იცის.
–არშეგეშინდეს,მე არმინდა რამე დაგიშავო.
–რათქმაუნდა,ადვილი სათქმელია,საპირფარეშოში მივარდება ვიღაც უცნობი ადამიანი და ისეა გაჭედილი კარებში,რომ გასასვლელ გზას ბლოკავს.
მან გაიცინა და მშვიდად დაიწყო ლაპარაკი.
–სერიოზულად,ჩემი არუნდა გეშინოდეს,მე უბრალოდ შენთან ლაპარაკი მინდა. მგონი ხვდები,რომ მიმტანთან ინციდენტი უბრალო შემთხვევა არყოფილა...
ეს მან გააკეთა? სპეციალურად? ახლა უკვე მეშინია,
–ვინ ხარ?
–ეს არარის მნიშვნელოვანი.ცოტა დრო მაქვს სანამ შენი მეგობარი შენს შესამოწმებლად მოვა.
–გგონია მოგისმენ თუარმეტყვი ვინ ხარ?
–მეგონა მაგაზე საინტერესო თემები გაინტერესებდა მაგალითად ინფორმაცია ისეთ ადამიანზე ვინც მამაშენი მოკლა.
–ვინ ჯანდაბა ხარ? და რაიცი მამაჩემზე?
–მოდი ჩავთვალოთ,რომ მე იმაზე ბევრ რამ ვიცი მამაშენზე ვიდრე ოდესმე შენ გცოდნია..ის ახლოს მოციდა და ლოყაზე ხელი ჩამომისვა ვერგავიგე ამ ლოყაზე თაფლი მისვია?
–საოცრად ლამაზი ხარ...ახლა ვხვდები რატომ ყავხარ დემეტრეს მასთან ასე ახლოს...მისი ხელი მოვიშორე.
–არშემეხო! და ახლა მითხარი ვინ ხარ და რაიცი.
–ჰმმ...აქ შენ კითხვებზე საპასუხოდ არმოვსულვარ..აქ იმისთვის მოვედი,რომ გითხრა დროა უკვე დანებდე.
–რაა?
–მორჩი იმ ადამიანზე ინფორმაციის ძიებას ვინც მამაშენი მოკლა..კარგი იქნება თუ წარსულს წარსულად დატოვებ და დაივიწყებ...ძიება მხოლოდ სიკვდილს მოგიტანს..ისევე როგორც დემეტრეს.ორივეთქვენგანი ამ საქმეს უნდა ჩამოშორდეთ.
–შეშლილიხარ თუ ფიქრობ,რომ ამ საქმეს ასე დავტოვებ! მე ვიპოვი იმ ადამიანს ვინ მამაჩემი მოკლა და შემდეგ მოვკლავ..სულ,რომ სიცოცხლის ბოლო ქმედება ეს იყოს ამას მაინც გავაკეთებ.
–ჰაჰ..შენი არჩევანია,მე გაგაფრთხილე..კარისკენ წავიდა წასვლას აპირებდა მაგრამ შემოტრიალდა...ვვარაუდობ ერთმანეთს ისევ შევხვდებით..იფიქრე იმაზე რაც გითხარი და ეცადე სწორი არჩევანი გააკეთო,კიდევ ერთი მკვდარი სხეული საჭირო არარის. კარი გაიკეტა და წავიდა.
–მოიცადე! გავეკიდე მაგრამ იქ არიყო,თითქოს აორთქლდა.,,მაგიდასთან დავბრუნდი.
–კარგად ხარ? მკითხა ანანომ..
თავი ისე უნდა მოვაჩვენო თითქოს ყველაფერი კარგადაა..–კი კარგად ვარ.უბრალოდ წყალი იყო.
–კარგი მაშინ სასტუმროში დავბრუნდეთ..
კაფის გარეთ:
კაცი ანანოს მიშტერებოდა რომელიც ელენეს ელაპარაკებოდა შემდეგ შეტრიალდა და წავიდა.
ანანო მიხვდა,რომ ვიღაც უყურებდა ფანჯრისკენ შეტრიალდა..
–სწრაფად უნდა წავიდეთ სასტუმროში თქვა და ჩანთას დაავლო ხელი...
სასტუმროში მივედით და მანქანიდან ჩამოვედით..დაცვაც გამოგყვა..სასტუმროშ შევედით.
–გაერთეთ? შემოგვეგება ნიკუშა.
ანანო მეგობრულად გადაეხვია..
–ნიკუშ,აქ რას აკეთებ? გაუკვირდა ანანოს.
–გართობას ხო არ გამოვტოვებდი? გავიგე თქვენ ორს ორი დღის წინ თავგადასავალი გადაგხდათ,
–არაფერი სერიოზული,მარტო ჩამოხვედი თუ მათეს აქაა? ლიფტში შევედით...არაფერი სერიოზული? კინაღამ მოგკვლეს დიდი არაფერი...მოიცა ლიფტი რატომ ადის ბოლო სართულზე?
–დემეტრეს შენთან ლაპარაკი უნდა ანანო უთხრა ნიკუშამ.
არა,არა,არა,არა! ღმერთო როგორ გავაჩერო ეს ლიფტი? გავჭედო? თუ გადავხტე? რანაირად უნდა გადახტე ელენე შენც მაგარი ხარ რა..დამშვიდდი პანიკას არ აყვე.
–ერეკლეც აქაა თქვა ნიკუშამ
კიდევ ერთი? ეს სახელი აქამდე ამათთან არმსმენია,კიდევ ერთი ადამიანი რომელიც მეზიზღება.თუ რეპტილიას თავის დასთან ლაპარაკი უნდა მაშინ მეც რატომ მივყავარ? ჯანდაბა!მისი ნახვა არმინდა! მათ შეუძლიათ ჩემ სართულზე დამტოვონ.
–ერეკლე ცერცვაძე? ეს ნიშნავს რომ...ლიფტი გაჩერდა. და ლიფტის კარებშივე ნახევრად შიშველი სალომე იდგა.
–მისი დაც აქაა დაასრულა ანანომ დაწყებული წინადადება და თვალები გადაატრიალა.
–მეც მიხარია შენი ნახვა ანანო და ელენე. ვერც კი წარმოიდგენ როგორი გაოცებული ვარ,რომ ამდენი ხნის შემდეგ დაშავებული არხარ შემომხედა და ჩაიცინა ბოროტულად,,თან პერანგის შეკვრა დაიწყო...ნამდვილად მოვკლავ...დავანაწევრებ. დაა კისერზე რააქვს? რა ჯანდაბაა? ზასოსი..რათქმაუნდა..გასვიანთან იყო და.
–უკაცრავად სალომე,მაგრამ გაიწიე დემეტრე უნდა ვნახო შეუბღვირა ანანომ.
სალომე თვალებისტრიალით გაიწია.
–რათქმაუნდა გაუღიმა ანანოს.
ანანომ სალომეს ჩაუარა და ნიკუშაც მიყვა..მეკიდე ისევ ლიფტში ვიდექი არვიცოდი როგორ მოვქცეულიყავი.
–ელენე მოდიხარ? გამომხედა ნიკუშამ.
–არა.ოთახში მივდივარ დავინახე როგორ მაკვირდებოდა სალომე და მას შევხედე მომაკვდინებელი მზერით.,,სალომე ლიფტში შემოვიდა და ჩემს სართულს დააჭირა.
მაგარია..ანანო არ მაკლდა ჩემ სართულზე ახლა ისიც 16 ზეა. ავათვალაიერა,,უბრალოდ უნდა შეგეხედათ! ნახევრად შიშველი,მხოლოდ თეთრი პეანგით და ისიც მუცლამდე ჩახსნილი,აჩეჩილი თმით და სახეზე სულელური ღიმილით,რომ ვუყურებ სისხლის მიდუღდება...მისი ღიმილი უფრო ნერვებს მიშლის ვიდრე ის,რომ შიშველია...თან მას გასვიანის სუნი ასდის ეს მგონი მეწყინა და ძირს დავიხედე.
–შეგიძლია ჩემი თვალიერება შეწყვიტო? ვერხვდები ასე რატომ ვარ? იმიტომ,რომ დემეტრეს ჩემი ნახვა ძალიან გაუხარდა. გაიღიმა გესლიანად. დარწმუნებულივარ ასეც იქნებოდა! ისევ ვერ ვიჯერებ,რომ მან 24 საათი გაატარა იმ ქმედებაში რითაც სალომე ასეთი კმაყოფილია. რათქმაუნდა ეპტილია მას ვერ შეეწინააღმდეგებოდა. მექალთანე! ავიბზუე ცხვირი.
ლიფტი გაჩერდა,
–ეჭვიანობა არგიხდება ელენე მითხრა სალომემ და ლიფტიდან გავიდა.
ოთახში შევვარდი და კარი მივიბრახუნე მე? ეჭვიანობა? უკანასკნელია ეჭვიანობა იმათ შორის რასაც გავაკეთებდი! არმადარდებს ვისთან წევს გასვიანი! მე ვიცი,რომ სალომე ცერცვაძეს ჩემი გაბრაზება უნდა,და თუ ის ასე გააგძელებს მიიღებს კიდეც. მორჩა უკან აღარ დავიხევ! ტანსაცმელი გავიხადე და მოვისროლე სააბაზანოში შევედი და ქაფით გავავსე შიგნით ჩავწექი...ძალიან ნერვებს მიშლის ის წითელთავა (სალომე რიჟაა) აბაზანიდან გამოვედი გავმშრალდი და ხალათი ჩავიცვი საწოლზე წამოვწექი..კარზე კაკუნი იყო..მშვენიერია ეხლა მოგინდათ? ავდექი და კარი გავაღე ანანო იყო..ოთახში შემოვიდა და მეც ირონიულად ვუთხარი.
–ხო,რათქმაუნდა!მობრძანდი,თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში.
–ძაან სასაცილოა.
–ვერხვდები,რომ ერთი დღისთვის უკვე ბევრჯერ გნახე?
–მოკეტე და ეს ჩაიცვი კაბა გადმომიგდო ანანომ.
მე კაბა მივაგდე.
–არსად არმოვდივარ! სალომე წაიყვანე თუ სადმე წასვლა გინდა,დარწმუნებული ვარ ბედნიერი იქნება თუ კიდევ ერთ გასვიანს დაუკოცნის ფეხებს. გასახდელში შევედი და რამე საშინაოს არჩევა დავიწყე.
–მე არდამიპატიჟებიხარ,მე ბრძანება მოგეცი.
გავჩერდი და მას შევხედე.
–გამოვიცნობ..შენი ძმის ბრძანებები? მითუმეტეს არსად არ მოვდივარ.
ანანომ კაბა აიღო და ისევ მესროლა..–ჩაიცვი უკვე,შენი ძიძა კიარვარ! მაგრამ თ გაჯიუტდები მას დავურეკავ და აუცილებლად ჩამოვა დამემუქრა ანანო..მაგრამ გამოუვიდა მის ნახვას ახლა ყველაფერი მერჩივნა..ამოვიხვნეშე და კაბა ავიღე...კარგი გოგო გაიღიმა იაზვურად ანანომ.–მზად რო იქნები ჩემ ოთახშ შემოდი. უნდა მოგამზადო.ამ ღამეს უნდა ვანათებდეთ.
–რას გულისხმობ? ვკითხე მაგრამ უკვე წასული იყო..ღმერთო რა გიჟებში მოვხვდი.
ანანოს ოთახი:
მზად ვიყავი და მასთან შევედი იმდენს იპრანჭებოდა გადმიყვანა ჭკუიდან.
–ვერ მორჩი? სად მივდივართ?
–ცოტახანიც,თითქმის მოვრჩი. დემეტრეს მეგობართან აქ ცხოვრობს და სახლის წვეულებას აწყობს.
–და ჩვენ რატომ მივდივართ? უფროსწორედ მე რატომ მოვდივარ?
–არვიცი რატომ დემეტრეს უნდა,რომ იქ იყო,მის საქმეში ჩარევა არმინდა.
–ანუ არჩევანი არმაქვს ხო? ამოვიხვნეშე ანანო კი დუმილით დამეთანხმა.
–სალომე ცერცვაძეზე რას იტყვი? ჯანდაბა ეს რატომ ვიკითხე მე რა დებილი ვარ?
–რაში გადარდებს?
–არმადარდებს. უბრალოდ მეცინება რატომ აქვს მას ამხელა ავტორიტეტი?
–ავტორიტეტი? მწვანე თვალება..მას უნდა,რომ ქონდეს..მისი ოჯახი ძველ ორგანიზაციას მართავს და უნდათ,რომ დემეტრეზე დაქორწინდეს,მაგრამ ცუდი ის არის,რომ ბაბუაჩემი ამის წინააღმდეგი არარის პირიქით.
ესეიგი..ის მასზე დაქორწინებას გეგმავს..შესაძლოა უკვე შეყვარებულებიც იყვნენ.
–ვვარაუდობ რომ შენი ძმა არაფერსამბობს ამისშესახებ.
–მას არადარდებს სხვებს რა უნდათ. ის მაინც იმას გააკეთებს რაც უნდა.
ესეიგი ის თვლის,რომ ნორმალურია სალომეს უბრალოდ გამოყენება,როცა სალომე თვლის,რომ ეს ქორწილისკენ ნაბიჯებია. უფრო შემზიზღდა გასვიანი! თავი ვინ გონია ხალხს ესე რო იყენებს?

პ.ს ბოდიში,რომ გალოდინეთ შეაფასეთ 3 და შენიშვნებსაც გავითვალისწინებ რათქმაუნდა მადლობა,რომ კითხულობთ.