ანდრეიმ თავის სახლში მიმიყვანა,მე ვყვიროდი და ვურტყამდი მაგრამ აზრი არ ჰქონდა.. ანდრეიმ თავის ოთახში ჩამკეტა და გავიგონე,როდორ დაეშვა კიბეებზე ისე რომ სიტყვაც არ უთქვამს ჩემთვის.. მივხვდი ემილისთან შესახვედრად წავიდა...


ოთახში ყურყუტი ყელში ამოვიდა.. აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,როგორ ჩამომეშორებინა ანდრეი ემილისთვის..
სიმართლე გითხრათ ბევრჯერ მიფიქრია ანდრეისთვის კიდევ ერთი შანსი მიმეცა და მე და ემილიას მასთან ერთად ბედნიერად გვეცხოვრა,მაგრამ მეორეს მხრივ მინდა დავივიწყო,რადგან მამაკაცს რომელსაც ეჭვი შეეპარება საყვარელ ქალში,ის აღარ იმსახურებს მეორე შანსს.
ჩემი მისდამი გრძნობები განუზომლად დიდი იყო...
მაგრამ ვერადავერ ვპატიობდი..
ოთახის კარები გაიღო და ის რუსი ქალი შემოვიდა,რომელც ავარისს დღეს ანდრეის მანქანაში უჯდა.გატეხილი ქართულით დაიწყო ჩემთან საუბარი.
-ვინ ხარ ასეთი მოსვენება რომ დაგვაკარგინე?-მომმართა მან.
-უკაცრავად?
-ჰო რა გაიკვირვე? იმ დღის შემდეგ რაც გამოჩნდი ანდრეი სახლში აღარ ჩერდება..
-შენ თვითონ ვინ ხარ?-დავინტერესდი მე
-მე ანდრეის საცოლე ვარ..-გამეცინა,რადგან ანდრეის რომ ეს ქალი ყვარებოდა მე არ დამიწყებდა დევნას.
-კარგი,მაშინ ასე მოვიქცეთ.. მე ახლა წავალ და შენ ანდრეი შეინარჩუნე რა გზითაც გინდა.-ქალს გვერდი ავუარე და კიბეებისაკენ გავიქეცი.
-სად გარბიხარ? ანდრეი მომკლავს რომ გაიგოს მე გაგიშვი..-ქალს ყურადღება არ მივაქციე და წავედი.

ემილისთან ბაღში გავიქეცი.. შესასვლელითან ანდრეი დავინახე,მანქანაზე მიყრდნობილი ელოდა ემილიას გამოჩენას.დამინახა თუ არა გაიღიმა..
-აი დედიკოც მოვიდა..
-ანდრეი რა გინდა ჩვენგან.. რატომ არ გვანებებ თავს?
-მე შენ და ჩვენი შვილი მჭირდებით..
-შვილი,რომლის არსებობის შესახებ არაფერი იცოდი? შვილი რომლის შენარჩუნებაც გუგას დამსახურებაა? შვილი რომლის გამოც მთელი ლალის სანათესაო გადავიმტერემათ შორის ლალიც?
-ჰო ეგ შვილი კესანე.. ნუთუ მეტყვი რომ ჩემს გვერდით არ გინდა?
-მე გეტყვი რომ შენს გვერდიც ცხოვრება მინდა მაგრამ არა შენი ცხედრის ტირილი. მე შენ ცოცხალი მჭირდები და არა მკვდარი.. მირჩევნია შენგან შორს ვიყო ვიდრე მერე დავიტანჯო როცა შენს უსულო სხეულს სახლში მომიტნენ.
-უბრალოდ მითხარი რომ გჭირდები და ახალი საბუთებით მე შენ და ჩვენი შვილი ახალ ცხოვრებას დავიწყებთ საზღვარგარეთ.
-როგორ იიფიქრე რომ არ მჭირდებოდი?-ანდრეიმ ისე მგრძნებარედ მაკოცა,რომ იმ წლების ტკივილი სადღაც.. შორს.. ღრმად მივიწყებულ გულის კუნჭულში გადაიწია..
ემილი ბაღიდან გამოვიდა თუ არა ანდრეიმ საკუთარი თვითმფრინავის მოწესრიგება ბრძანა..
-სად მივემგზავრებით ან როგორ როცა ახალი საბუთები არ გვაქვს?
-მაგაზე არ იდარდო ჩემო ძვირფასო,აეროპორტში ყველაფერი დაგვხვდება..
-ეგ როგორ? ან ასე მალე როგორ მოახერხებ?
-რამოდენიმე დღის წინ შევუკვეთე საბუთები,თქვენს მოტაცებას ვგეგმავდი.-გამიცინა და მანქანის კარები გამიღო.
ემილი აღტაცებული იყო იმ ფაქტით რომ უნდა გვემოგზაურა..
თვითმფრინავში რომ ჩავსხედით მაშინ შევამოწმე ჩემი ახალი სახელი.. ამჯერად მე ვიკი მერქვა,ემილიას ემა,ანდრეის სახელი კი უცვლელი იყო,იმის მიუხედავად რომ ახალ ცხოვრებას დაგვპირდა..
ვიცოდი ანდრეი ვერასოდეს დაივიწყებბდა მის ძველ ცხოვრებას და ჩემს ჩუმად მაინც განაგრძობდა იმ საქმიანობას,საიდანაც გაქცევა მინდოდა,მაგრამ ბედს დავმორჩილდი და ცხოვრებას მივენდე,რადგან ჩემი სიყვარული მის მიმართ განუზომლად დიდი იყო..



პ.ს მაპატიეთ მეგობრებო,მაგრამ მაინც მომიწია ისტორიის დასრულება,მიუხედავად იმისა რომ კიდევ ორი თავი მქონდა გამიზნული,მაგრამ გაგრძელებას უკვე აზრი აღარ ჰქონდა და ინტრიგები სხვა მოთხრობისთვის შემოვინახე..
მადლობა რომ კითხულობდით და იყავით ჩემს გვერდით..
მაინტერესებს თქვენი შეხედულება ისტორიასთან დაკავშირებით.. შესაძლოა ფინალზე იმედები გაგიცრუეთ