-არ მჯერა,რომ ეს დღე დადგა-გულს ამოაყოლა მაქსიმემ ეს სიტყვები -რომ მოვედი,ისეთი სახე გქონდა, გული ცუდს მიგრძნობდა, მაგრამ თურმე სულ ტყუილად- ბედნიერებისგან გაეღიმა-ძალიან გამახარე შენი თანხმობით-შუბლზე თბილად აკოცა

-მეც მიხარია რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე. არ მინდა შენი დაკარგვა-თავი მის კისერში ჩარგო

-მაგისი იმედი ნუ გექნება. შენ ჯერ კიდევ არ იცი რა შარში ყოფ თავს-გაუცინა და უფრო მაგრად მიიხუტა

-შენნაირ ,,შარს’’ მთელი ცხოვრება ავიტან-მარიამსაც გაეცინა. მაქსიმემ თვალები დახუჭა ბედნიერებისგან. ღიმილი არ შორდებოდა მის სახეს

-არ მეტყვი ასე ცუდად რატომ იყავი რომ მოვედი?-ცოტა ხნის შემდეგ ჰკითხა.ვერ გადაეწყვიტა მარიამს, ეთქვა თუ არა სალომეს ვიზიტის შესახებ

-გეტყვი,ოღონდ არ გაბრაზდე-შეპარვით დაუწყო-შენს მოსვლამდე სალომე იყო ჩემთან-პაუზა გააკეთა-თავიდან ბოდიში მომიხადა და თითქოს შერიგება უნდოდა,მაგრამ მერე ჩვენზე მკითხა.ძალიან გაბრაზდა რომ გაიგო რაც გვაკავშირებს,ხოდა ულტიმატუმი წამომიყენა, თუ შენთან ვიქნები,მას დავკარგავ-ჩაურაკრაკა ყველაფერი,რადგან არ უნდოდა მისთვის რამე დაემალა და მერე ეს გამხდარიყო მათ შორის უსიამოვნების მიზეზი.მაქსიმეს სახე შეეცვალა

-მოკლედ,ვერ შევაგნებინე მაგ გოგოს,რომ სხვის საქმეში ცხვირი არ უნდა ჩაყოს. არა, ხომ გავაფრთხილე?-ძალიან გაბრაზებული ჩანდა-რომ ვნახავ, საკადრის პასუხს გავცემ

-ამიტომ არ მითქვამს,რომ გაუბრაზდე-შეწუხდა მარიამი- მინდოდა გცოდნოდა რაც მოხდა,მეტი არაფერი. არ მინდა,ჩემს გამო და-ძმას უსიამოვნება გქონდეთ

-ჩაიცვი და წამომყევი-უცებ ფეხზე წამოხტა

-რა?სად?-გაუკვირდა

-სალომესთან! ორივე დაველაპარაკებით და ერთხელ და სამუდამოდ მორჩება ეს ამბავი. მე არ მინდა რომ შენ განიცდიდე ამ ყველაფერს, მინდა ბოლომდე ბედნიერი იყო, ამისათვის ეს საქმე ბოლომდე გასარკვევია. დაე, მოხდეს რაც მოსახდენია.

-არამგონია დღეს ღირდეს მასთან ლაპარაკი

-მნიშვნელობა არ აქვს როდის დაველაპარაკებით,ამიტომ ჯობს ახლავე მოვისტუმროთ.წამო

-კარგი,გავემზადები და წავიდეთ-უთხრა და საძინებლისკენ წავიდა.

მაქსიმე განერვიულდა. არ მოსწონდა სალომეს ასეთი ჭირვეულობა. რა ჯანდაბა დაემართა? მარიამი ხომ მისი ბავშვობის მეგობარია და განა არ უხარია რომ ბედნიერია? არ ესმის მისი და რა ქნას.

მარიამი მალე გამოვიდა ოთახიდან და მაქსიმესთან წავიდნენ სახლში.
სალომე შინ დახვდათ. ტელევიზორს უყურებდა და პოპკორნს მიირთმევდა.
მათი მისვლა რომ გაიგო,გვერდულად გახედა და ვითომც არაფერიო,ფილმის ყურება განაგრძო.მაქსიმემ უბოდიშოდ გამოართვა პულტი და ტელევიზორი გამორთო

-მე მგონი ვუყურებდი-გაბრაზებულმა მიუგო სალომემ

-მე მგონი სალაპარაკო გვაქვს-არც მაქსიმემ დააკლო გაბრაზება.სალომემ ტუჩები აიბზუა და ბატიბუტის ჯამი მაგიდაზე დადო.მარიამი განცალკევებით იდგა. არ მოსწონდა ეს სიტუაცია,რაშიც ახლა იმყოფებოდა. მაქსიმემ ხელით ანიშნა მასთან მისულიყო,ისიც მივიდა და გვერდიგვერდ ჩამოსხდნენ დივანზე.

-გისმენ-ვითომ არაფერიო ისე თქვა

- მე და მარიამს გვინდა რაღაც გითხრათ-უთხრა და ხელი ჩაკიდა

-ვიცი რაც უნდა მითხრა,ამიტომ ტყუილად არ დაიღალო

-ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს!

-მოგილოცოთ თუ რას ელი ჩემგან?-ირონიულად ჰკითხა

-სალომე,მშვენივრად ხვდები რაც მინდა!-მკაცრად მიუგი მაქსიმემ

-მათეს გადაყვარება და მაქსიმეს შეყვარება რა მცირე დროში მოგიხერხებია,ყოჩაღ მარიამ, შენ არ ხუმრობ ხომ იცი?-ცინიკური სიცილით მიუბრუნდა მარიამს-არადა ჩემი გიკვირდა ხოლმე და არც შენ ყოფილხარ ნაკლები-სისინებდა სალომე. მარიამს ნერვები ძალიან მოეშალა

-სალომე,წესიერად მეთქი!-მაქსიმემ დაასწრო-დეტალებს შენ არავინ გითანხმებს. არც აზრს გეკითხებით, უბრალოდ ფაქტს გაცნობთ და შენი ნებაა შეეგუები თუ არა, მაგრამ მარიამის შეურაცხყოფის უფლებას არ მოგცემ,არასდროს!

-სულ სხვანაირი მეგონე,სულ ტყუილად-ისევ მარიამს მიუბრუნდა-ეს შტერი დაბრმავებულია შენი სიყვარულით და ვერც კი ხვდება მის გამოყენებას რომ ცდილობ-დაუყვირა გამწარებულმა

-სალომე...-დაიყვირა მაქსიმემ-კიდევ რამე ისე რომ თქვა,გეფიცები ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ-გამწარდა. სალომემ ტუჩები დაპრუწა და თვალები აატრიალა

-მაქსიმე...-ხმაჩამწყდარმა გააჩუმა მარიამმა-მარტო დაგვტოვე გთხოვ

-რა სისულელეა!

-გთხოვ-მუდარით მიუგო

-მარიამ...

-არაფერი მოხდება, უბრალოდ დაველაპარაკები-მაქსიმემ ეჭვით გახედა,მაგრმ მერე მისი თხოვნა გაითვალისწინა

-სიგარეტს ვიყიდი და ამოვალ- გამაფრთხილებელი ტონით თქვა და მარტო დატოვა

-ასეთი ღვარძლიანი რატომ ხარ ჩემს მიმართ?-გავიდა თუ არა მაქსიმე,ეგრევე სალომეს მიუბრუნდა

-საკმაო მიზეზი მაქვს-მხრები აიჩეჩა

-არა,არ გაქვს,უბრალოდ შენ გინდა რომ გქონდეს

-საკმარისი არ არის ის,რომ ჩემი შეყვარებული გიყვარდა და ახლა ჩემს ძმას ატყუებ?

-არ ვატყუებ, მაქსიმე მართლა მიყვარს, ნუთუ არ შეგიძლია ამის გაგება? სალომე, ნუთუ საერთოდ არ გიცნობდი?ძალიან არაადეკვატური ხარ

-პირიქით, ეს მე არ გიცნობდი თურმე-ღვარძლიანად უთხრა-მათესთან შანსი არ გქონდა, ეს მშვენივრად იცოდი, სხვა თაყვანისმცემლები შენ არასდროს გყოლია, ახლა მაქსიმე გამოჩნდა შესანიშნავი კანდიდატი და ხელიდან გაშვება არ გინდა.ამაში გაუგებარი არაფერია-ძალიან ჩვეულებრივად ჩამოაყალიბა აზრი,ვითომც არაფერიო. თითქოს თავის მტერს ელაპარაკებოდა. მარიამისთვის ეს უკვე პიკი იყო

-შენ თავში გეშლები მგონი-დაიწყო და რამდენიმეწამიანი პაუზა გააკეთა-მე შენგან მსგავსი სიტყვები არ დამიმსახურებია სალომე.

-ჩემს თავში რატომ?მე სხვისი შეყვარებული არასდროს შემყვარებია-მხრები აიჩეჩა

-სამაგიეროდ მე კაცებს არ ვიცვლიდი ფეხსაცმლებივით-ვერ მოზომა,ისე წამოაძახა

-ოჰ,ავლენ ნამდვილ სახეს?-გაეცინა- ახლა აპირებ წამომაძახო წარსულის ცოდვები?-გაეცინა

- სალომე...-შეეცადა დამშვიდებულიყო და ისე ეთქვა სათქმელი- მე სულ შენს გვერდით ვიყავი,ყოველთვის და რაც არ უნდა დაგჭირვებოდა. შეცდომებს ხშირად უშვებდი,მაგრამ,მიუხედავად ამისა,მე შენთვის ზურგი არ შემიქცევია. მყარად გედექი გვერდით,იმედია გახსოვს.

-მადლობა გადაგიხადო ახლა ამისთვის?-დაისისინა სალომემ. მარიამს ყურადღება არ მიუქცევია ისე გააგრძელა

-მათესთან პრობლემები რომ გქონდა, პირველი ვიყავი,ვინც თქვენს შერიგებას ცდილობდა და არა პირველივე შესაძლებლობის გამოყენებას თქვენი დაშორებისა,არადა წესით ეს უნდა მნდომოდა,სხვა რომ ვყოფილიყავი და არა მე. მე არასდროს მნდომებია თქვენი ურთიერთობის დანგრევა,მიუხედავად ჩემი გრძნობისა- სალომე რაღაცის თქმას აპირებდა,მაგრამ მარიამმა თითით მიანიშნა რომ გაჩუმებულიყო - შენ? შენ რა გააკეთე როცა გაიგე ჩემი გრძნობის შესახებ? იმის მაგივრად,რომ გენუგეშებინე და შეგცოდებოდი,რომ ასე ვიტანჯებოდი,შენი ყველაზე ახლო მეგობარი, მაშინაც შენს თავზე იფიქრე და არც ერთი წამით არ გიფიქრია ჩემზე თუ რას განვიცდიდი. ისე მიმალანძღე,არაფერი გიკითხავს, შენი თავი გამოიყვანე ტანჯულად. არადა მხოლოდ შენი ბრალი იყო შენი და მათეს დაშორება და არა ჩემი და არც არავისი.
ახლა-ისევ რაღაცის თქმას აპირებდა სალომე,მაგრამ არც ახლა არ აცადა მარიამმა-რომ გაიგე შენი ძმა მიყვარს, ამისი დაჯერებაც არ გინდა და ისე მცირედითაც არ მიცნობ თურმე, რომ არ შეგიძლია ის არ იფიქრო,რაც ახლა წამომაძახე,თითქოს მაქსიმეს გამოყენება მინდოდეს და მისი გრძნობებით თამაშს ვაპირებდე. განა არ იცი,რომ მე ეს არასდროს შემეძლო და ვერც ვერასდროს შევძლებ? არ იცი, რომ მე არ ვარ ეგეთი ტიპის ადამიანი,სხვას გული ასე რომ ატკინოს? ძალიან ეგოისტი ხარ! შენ მხოლოდ შენი თავი გიყვარს და მხოლოდ შენზე ფიქრობ, გარშემო არავინ და არაფერი გაინტერესებს შენი თავის გარდა. ახლა იმის გარჩევა რომ დავიწყო, რა შეცდომები დაგიშვია წარსულში და ახლაც აგრძელებ,ძალიან დიდი დრო დამჭირდება,თანაც შენ მაინც ვერაფერს მიხვდები, ამიტომ აღარ გავაგრძელებ და აქვე გავჩერდები,სანამ საშინელებები არ მითქვამს შენთვის, შენგან განსხვავებით, მე არ შემიძლია უკანასკნელი სიტყვებით გლანძღო,მიუხედავად ყველაფრისა.
ხოდა, ახლა, რაც გინდა ის ქენი. გინდა ხმა არ გამცე, გინდა გეზიზღებოდე, დასანახად ვერ მიტანდე, არ მაინტერესებს. შენ არასდროს გაინტერესებდა ჩემი ემოციები და განცდები და ახლა, მე არ ვაპირებ შენი ახირების გამო მაქსიმეზე უარის თქმას. მინდა,ცხოვრებაში ერთხელ მაინც,მხოლოდ ჩემზე,ჩემს ბედნიერებაზე ვიფიქრო და არა იმაზე,სხვას რა რეაქცია ექნება. დავიღალე,ძალიან და უკვე საერთოდ აღარ მაინტერესებს დავკარგავთ თუ არა ერთმანეთს. მე შენთან არანაირი პრობლემა არ მაქვს, ამიტომ მე კი არ დაგკარგავ შენ,არამედ შენ დამკარგავ მე,თუ ასე გააგრძელებ და არ მიემხრობი ჩვენს ურთიერთობას, ამიტომ,როგორც გინდა ისე მოიქეცი. მე ჩემი გითხარი-ძლივს დაამთავრა ემოციურად მძიმე მონოლოგი და თითქოს დიდი ლოდი მოიხსნა გულიდან. მეტი მართლა აღარ შეეძლო.დაცლა უნდოდა ემოციებისგან. ერთი ღრმად ამოისუნთქა, დამუნჯებულ სალომეს შეხედა,რომელსაც პასუხის გაცემის თავი არ ჰქონდა, არადა ძალიან უნდოდა რამე ეთქვა,მაგრამ ვერაფერი თქვა. რამდენიმე წამი თვალებში უხმოდ უყურა და მერე და უკანმოუხედავად დატოვა მისი სახლი.

კიბეებზე ჩადიოდა,მაქსიმეს რომ შეხვდა

-რა მოხდა მარ? რამე ცუდად გითხრა?-ფერდაკარგული მარიამი რომ დაინახა კიბეზე ეგრევე ჰკითხა და ხელი მოკიდა და სახეზე მოეფერა

-პირიქით,ყველაფერი იქეთ ვუთხარი-ამოიოხრა-აწი როგორც უნდა ისე გადაწყვიტოს,მე ჩემი გავაკეთე-უთხრა და მაქსიმეს ჩაეხუტა. მეტი აღარ შეეძლო.ძალიან დაიღალა სულ რაღაცების მტკიცებებით და ახსნებით. აწი ასე აღარ იქნება. ტყუილად ნერვებს არ მოიშლის.საკმარისია რაც გადაიტანა

-გინდა სადმე ჩაი დავლიოთ?ცოტა რომ დამშვიდდე-თბილად ჰკითხა და თან კიბეზე ჩამოიყვანა

-სახლში მირჩევნია და თუ გინდა მე დაგალევინებ ჩაის-ძლივს გაუღიმა

-მშვენიერი აზრია-თითქოს არაფერი მომხდარიყოს, ისე დატოვეს სადარბაზო და მარიამის სახლისკენ დაიძრნენ.