-რათქვი?-მკითხა ანდრეამ ყველანაირი ემოციით
-შენი საქმე არ არის-ვუთხარი და მანქანიდან გადავხტი
-მარიანა დაბრუნდი, შენ ორსულად ხარ ჩვენი შვილი...(ანდრეა)
-შენი არა, ეს ჩემი შვილია-ვუთხარი უხეშად და წასვლა დავაპირე როდესაც მხარში ხელი მომკიდა
-ეხლავე მანქანაში ჩაჯექი(ანდრეა)
-არა(მარიანა)
-ნებითა შენითა თუარა ძალითა ჩემითა-თქვა და მანქანაში ჩამტენა.
ცხვირი ავიბზუე და გარეთ ყურება დავიწყე
-თუ წასვლის უფლებას არ მაძლევ მუსიკას მაინც ჩავრთავ(მარიანა)
-ჩართე-თქვა სიცილით ანდრეამ.
უაზროდ გადავდიოდი ერთი სიმღერიდან მეორეზე სანამ სასურველი არ ვიპოვე "never tear us apart" ჩავრთე და ბოლომდე ავუწიე.
თავი მანქანის მინას მივადე და თვალები მივნაბე.
გადავეშვი ოცნებების სამყაროში, ვფიქრობდი იმაზე რომ ანდრეა რო არ გამოჩენილიყო ჩემს ცხოვრებაში რა მოხდებოდა. რა სიტუაცია შეიქმნებოდა, ეხლა როგორ ვიქნებოდი, გავუძლებდი თუარა მის გარეშე ყოფნას-ეს აზრები მიტრიალებდა იმ წუტში თავში სანამ ანდრეას ხმა არ გავიგონე
-მარიანა მოვედით გადმოდი-დაბნეული გადმოვედი და ისევ ამ უზარმაზარ სახლში შევედი.
მეორე სართულზე ავედი და თავისუფლად ჩავიცვი. მოვავლე გარემოს თვალი, ისევ ეს სასახლე და მასთან დაკავშირებული მოგონებები "აღარ იფიქრო ამ ყვრლაფერზე მარიანა" შემოვუძახე ჩემს თავს და ქვემოთ ჩავედი.
სამზარეულოში შევედი,ანდრეაც იქ იჯდა. უეცრად მუცლის არეში ტკივილი ვიგრძენი
-აჰჰ-ამოვიკვნესე ტკივილმორეულმა და ანდრეამაც შეშინებულმა ჩამომაჯინა
-ოხ პატარავ რატო მატკინე შენც ჩემნაირად მოუსვენარი იქნები-ვთქვი და ხელი მუცელზე მივიდე. ანდრეას გაეღიმა თუმცა მას ყურადღება არ მივაქციე
-მე ზემოთ ავალ დავისვენებ-ვუთხარი და პასუხის გაცემაც არ ვაცადე ისე ავედი საძინებელში. მუსიკა ჩავრთე the sound of silence, თან თვალები დავხუჭე, თავი ისე იყო გამოტენილი ფიქრებით რომ უკვე ვეღარაფერს ვერ ვალაგებდი, ამიტომ დაძინება გადავწყვიტე.
დაახლოებით 2 საათში გამომეღვიძა, ავდექი და ქვემოთ ჩავედი, მისაღებში ანდრეა იჯდა
-რომელი საათია?-ვიკითხე და დავამთქნარე
-ორი საათია გძინავს-მითხრა და გამიღიმა
-ეჰ პატარა შენც ძილი გიყვარს არა?-ვთქვი და ჰამბურგერი ავიღე
-ეგ არ შეჭამო-დაიყვირა ანდრეამ და ჰამბურგერი ხელიდან გამომტაცა
-მაგრამ რატომ მე ეს მინდა თანაც მშია-ვთქვი და ტუჩები დავბრიცე
-შენ ჩვენს პატარას ელოდები ამოტომ ჯანსაღად უნდა იკვებო-თქვა და მაცივრიდან ხილი, სალათები და სხვა ჯანსაღი პროდუქტები გამოიღო
-კარგი მაგრამ ეს ჩვენი შვილი კიარა ჩემი შვილია-ვუთხარი და საჭმლის ჭამა დავიწყე. გვერდით მომიჯდა და ვითომც არაფერი ისე მომაშტერდა
-რატო მიყურებ ეგრე-ვუთხარი გაბრაზებულმა და მას მივუბრუნდი
-იმიტო რო ასე მინდა-მითხრა და სახე ახლოს მომიტანა
-ანდრეა გაიწიე-ვუთხარი სუნთქვა აჩქარებულმა
-ესეიგი გავიწიო არა? რატო გამირბიხარ?(ანდრეა)
-შენ მე არ დამაფასე, მე შენ მიყვარდი და შენ ნდობაც არ გამოიჩინე ჩემდამი ამის შემდეგ შენთან ურთიერთობას მოვინდომებ შენი აზრით?(მარიანა)
-მაინც დაფიბრუნებ(ანდრეა)
-რაც გინდა ის ქენი-ვუთხარი და ფეხზე წამოვდექი. ჩემმა პირდაპირობამ მე თვითონაც გამაკვირვა,ზოგადად არ ვარ ასეთი ადამიანი, ნუ ძააან გველი კივარ მაგრამ ადამიანს გულში არ ვურტყამ ისარს. მაგრამ ეხლა ძალიან გაბრაზებული ვარ ანდრეაზე და მის საქციელზე, მან მე არ დამაფასა მიყვარდა ეხლაც მიყვრას მაგრამ მისდამი ნდობა მაქვს დაკარგული, გული აცრუებული და ძალიან ნაწყენი.
ზემოთ ავედი და ლინდას დავურეკე
-რას შვები სიხარულო?(მარიანა)
-რავი არაფერს გავიგე შენი ამბები(ლინდა)
-ნუ ხო ეგრე მოხდა(მარიანა)
-ესეიგი დეიდა გავხდები, მაგ ბავშვს ხო დეიდად ვეკუთვნი(ლინდა)
-აბა ისე როგორ სულ დეიდას დაემსგავსება-ვუთხარი სიცილით
-ვუაიმე როდის გაჩნდება ეგ საოცრება(ლინდა)
-მოიცადე ცოტახანი და გაჩნდება, ნენე სად არის?(მარიანა)
-ალექსანდრეს უნდა შეხვდეს-მითხრა ფხუკუნით
-ოჰაა ახალი წყვილი,სად შეგვიძლია-მარიანა
-მართლაც რომ ოჰაა(ლინდა)
-კაი ლინდ წავედი მე სიხარულო და შემეხმიანე ამ დღეებში(მარიანა)
-ოკწ-მითხრა და გამითიშა. პლედით გავედი აივანზე მიუხედავად იმისა რომ სიცხე იყო დილით,ამინდი შეიცვალა და მოწვიმა. თან მუსიკა ჩავრთე "moving on" სავარძელში მოვთავსდი და ჩემ მომავალ შვილს ლაპარაკი დავუწყე
-საყვარელო სულ მალე მოევლინები ქვეყანას, შენ ლამაზ და საყვარელ თითებს შემახებ, დედას დამიძახებ. მოევლინები ამ დიდ საგიჟეთს ცხოვრების ქარცეცხლს ჩაეჭიდები და დაიწყებ ჩემსავით ბრძოლას. ნუ ღელავ შენ მაინც ბედნიერი იქნები მთავარია იბრძოლო ამისთვის...
-მაგრამ შენ რომ არ იბრძვი ამისთვის-მომესმა უკან ანდრეას ხმა. გამოვიდა და გვერდით სავარძელში დაჯდა
-მე ვიბრძოლე უკვე(მარიანა)
-არა მარიანა არ გიბრძოლია არაფრისთვის,არც იმისთვის რომ ბედნიერი იყო და არც იმისთვის რომ ის მიიღო, ჯერ ყველაფერი შორს არის შენ მიიღებ ბედნიერებას, შუა ქარიშხალში ხარ და გზა არ გაქ მხოლოდ ბრძოლის ველი რომელზეც უნდა იბრძოლო თავგამოდებით,მაგრამ გპირდები დაგიბრუნებ-მითხრა ჩემი ხელი მისაში მოიქცია შუბლზე მაკოცა და ოთახში შევიდა მე კი დამტოვა ჩემს ფირებთან მარტო
-ღმერთო რა რთულია ეს ცხოვრება, ანდრეა მართალია მე არაფერს ვაკეთებ იმისთვის რომ ბედნიერი ვიყო, ამ ქარცეცხლში ვარ მომწყვდეული და მხოლოდ ბრძოლის ველი მაქვს, მეკი დავნებდი, ყველაფერს დავნებდი და ბრძოლა შევწყვიტე, ღმერთო გამოსავალი მაპოვნინე-ვთქვი და თავი უკან გადავწიე. მართლა ვერ ვპულობდი გამოსავალს, ანდრეას ნდობა დაკარგული მქონდა და ყველა კარი ჩაკეტილი ნელნელა უფრო და უფრო ვრწმუნდებოდი რამდენად რთულია რომ იცოცხლო. იცოცხლო ბედნიერების მოსაპოვებლად...

________
პს. დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის, ალბათ გაბრზებული ხართ ჩემზე მაგრამ ამის მიზეზი მქონდა, უბრალოდ არ მინდა ეხლა მიზეზი აქ დავწერო და თავი შეგაცოდოთ...
ესეც პატარა თავია ბოდიში ამისთვის❤ თუ მოგწონთ კომენატრში დამიწერეთ მიყვარხართ❤❤