თავი 20

–მისი ბაბუა? გაკვირვებულმა შევხედე გიორგის.
–ხო,და ვფიქრობ კარგი იქნება თუ ახლავე დატოვებ აქაურობას..მას დიდად არ უყვას უცხო ხალხი..გიორგიმ ხელი მომკიდა.
–ჰეი..მოიცა
–გიორგი მართალია..ახლავე უნდა გაგიყვანოთ აქედან თქვა დათამ.
დარბაზის ცენტრს კიდევ ერთხელ შევხედე.
–ბაბუა..რა სიურპიზია შენი აქ დანახვა ხელი ჩამოართვა დემეტრემ იმ კაცს.
–მეც მიხარია შენი ნახვა შვილიშვილო.
–ჩემს ოფისში ავიდეთ სალაპარაკოდ...აქ ხმაურია.
–კარგად რომ არ გიცნობდე ვიფიქრებდი,რომ რაღაცას მიმალავ..აბა რაშია საქმე?
–არაფერი მაქვს დასამალი..
–ისევ მას დასდევ? უთხრა თემურიმ
–რათქმაუნდა,მე არასდროს დავივიწყებ იმას რაც გააკეთა.
თემურიმ ამოიხვნეშა.
–ვიცოდი,რომ არ დანებდებოდი,ბოლოსდაბოლოს ჩემი შვილიშვილიხარ.
–და ლევანი შენი შვილი. შეუბღვირა გასვიანმა.
–ის რაც ლევანიმ გააკეთა გამოუსწორებელია.
–და შენც ხარ ამაში გარეული! უფრო გაბრაზდა დემეტრე.
–ფრთხილად,შვილიშვილო.შენი ემოციები გააკონტროლე,როცა წინ მე გიდგავარ.
გასვიანმა უფრო შეუბღვირა.
–კარგად იცი თავს როგორ ვგრძნობ ამ ამბის გამო,მაგრამ მე არშემიძლია და არც მინდა მაფია ლევანის ხელში ჩავარდეს.ამიტომ აგირჩიე ლიდერად შენ...ვერასდროს ვიფიქრებდი,რომ ასეთი რაღაცის გაკეთება შეეძლო..ჩემი რომელიმე შვილი შენნაირი,რომ ყოფილიყო ეს არმოხდებოდა.
–იქნებ შენ ოჯახზე უფრო მეტი რომ გეფიქრა ვიდრე ბიზნესზე ახლა შენი მეორე შვილი ცოცხალი ყოფილიყო. უთხრა გასვიანმა.
–კარგად ვიცი,რომ შეცდომები დავუშვი და მათ ვნანობ,მაგრამ ჩემი არჩევანის განსჯა არგაბედო.
–ახლა ვხვდები ლევანი ვის დაემსგავსა სიყვარულში და ძალაუფლებაში..თვალებში ჩახედა გასვიანმა.
–შენ კარგად იცი რამდენ დროს ითხოვს ლიდერობა.
–ხო,ვიცი,მაგრამ ეს არ გამართლებს.
–გეთანხმები იმაში რასაც ამბობ,ის რადაც იქეცი ჩემი ბრალია.ვხედავ,რომ შეიცვალე.რამოხდა? შენ მამაშენს უფრო დაემსგავსე და ჩვენ ორივემ ვიცით,რომ სისუსტეს შეუძლია დაღუპოს ცხოვრება.
–მე ის ვარ რაც ვიყავი. მასავით სუსტი არვარ!
–იმედიმაქვს.

ამ დროს ელენესთან:
–წამოდი ელენე,აქეთ.
–მოვდივარ..გიორგის გავეკიდე,მაგრამ ვიღაცამ ხელი ჩამავლო.
–ვიფიქრე,რომ აქ არგნახავდი.ვიცი,რომ დემეტრემ ბრძანება გასცა ოთახში ყოფილიყავი..ნუ აბა თან ხომარ წამოგიყვანდა შერცხვებოდა..ცხვირწინ სალომე გაჩნდა.
–უკაცრავად? თუ ის მართლა ზრუნავს თავის იმიჯზე ხალხის წინ შენ არგამოგაჩენდა.
–შე პატარა...სალომე მუქარით მომიახლოვდა
–სალომე საკმარისია! გააფრთხილა გიორგიმ.
–არვიცი რატომ გახვევია ამდენი ბიჭი..გიორგი და სხვები,ჩემი ძმაც კი...მაგრამ რაღაცას გეტყვი..დემეტრეზე ეს არმოქმედებს..ის ჩემია! მითხრაა სალომემ.
–ეს თვითონ დემეტრეს უთხარი.მას არადარდებ იმიტომ,რომ სხვა შენნაირ ანალოგიურ ბოზ**ბთან ატარებს დროს თვალი ჩავუკარი სალომეს და გავუღიმე.
–მომისმინე! თუ გაბედავ და დემეტრეს ან ჩემ ძმას მიუახლოვდებ მოგკლავ!.
მისკენ ახლოს დავდექი.
–კარგი იქნებოდა მენახა როგორ ცდილობ! გახსოვს ბოლო ბრძოლაში ვინ გაიმარჯვა?
ხალხმა შემოგვხედა..და ჩურჩული ატეხა.
–კარგი დრო ვერ შეარჩიეთ ჩხუბისთვის..უნდა წავიდეთ ელენე..სალომემ შეამჩნია გაპარვას,რომ ვცდილობდით და ბოროტულად ჩაიღიმა..
–შე ძუკ** როგორ ბედავ თავს,რომ მესხმი? ხმამაღლა დაიყვირა სალომემ არადა ხელი საერთოდ არ შემიხია.
–რა? პირველმა შენ შემომიტიე.
–აქ რახდება? გაისმა ბოხი ხმა..და ბაბუა და მისი მცველი ჩვენსკენ მოვიდნენ.
მისი მეშინია..ძალიან საშიშად გამოიყურებოდა..მისი საქმე და ყველაფერი არ მაშინებდა,მაგრმ მისი თვალები..ის ძალიან ცივი ადამიანი იყო..გვერძე დემეტრე გამოჩნდა კიდევკაი.
–ვიკითხე რამოხდა მეთქი!
სალომემ ტირილი ატეხა.
–მამა,ეს გოგო თავს დამესხა ტირილით უთხრა იმ კაცს,რომელიც მცველი მეგონა.
-რა? პირიქით..დავიწყე მაგრამ გიორგიმ ხელი ჩამავლო და მივხვდი,რომ უნდა გავჩერებულიყავი.
–შენ..როგორ გაბედე და ჩემს შვილს შეეხე? ამას არ მოვითმენ მითუმეტეს შენგან..შემომიღრინა სალომეს მამამ...–რას აკეთებს დეტექტივი აქ? მითუმეტეს ნაგავი ლაშხის შთამომავალი?
–მე შენ შვილს არ შევხებივარ! და საერთოდ ვინ გდიხარ,რომ მამაჩემზე ასეთ ლაპარაკს ბედავ?
–ელენე...მიჩურჩულა გიორგიმ.
–სიწყნარე! დაიჭექა თემურის ხმამ.
გაბედულად შევუბღვირე მაფიის ძველ ლიდერს.
–ესეიგი შენ ელენე ლაშხი ხარ.
–მე..
გასვიანი მიხვდა,რომ ლაშხს ხხმაში შიში ეპარებოდა..და სერიოზული ხმით ხმამაღლა თქვა.
–ბაბუა...
იმედიანი თვალებით შევხედე დემეტრეს.
–გაკვირვებული არხარ მისი აქ დანახვით დაასრულა დემეტრემ წინადადება.
–მართალი ხარ დემეტრე,გაკვირვებული არვარ..უკვე გავიგე,რომ გოგონა გყავს სახლში,რომელსაც გვერდიდან არიშორებ.
–ვიცი რასაც ვაკეთებ..გეგმამაქვს,და დარწმუნებული იყავი,რომ გაამართლებს.
-ხომ იცი რახდება,როცა მაფიაში პოლიციელი ერევა? მითუმეტეს წამყვან მაფიაში..შენ იცი,რომ მხოლოდ შენს მოსანახულებლად არვარ აქ. არმინდა რამე საიდუმლო გქონდეს ჩემთან.
–როგორც უკვე ვთქვი ვიცი რასაც ვაკეთებ! უნდა მენდო და მაცადო პრობლემის მოგვარება ჩემით..დემეტრეს თვალებში შევხედე და მანაც შემომხედა..მისი თვალები ბაბუამისივით შავი და ცივია,მაგრამ განსხვავებული,რადგან მისი ყურება შიშს არ მგვრის...პირიქით ეს მიზიდავს..შეიძლება ეს იმიტომ ხდება,რომ დემეტრეს თვალებში ღრმად არაერთხელ ჩამიხედავს...ის ფაქტი,რომ მის თვალებში არანაირი ემოციაა ხელს არმიშლის იმაში,რომ თავი მის გვერდით უსაფრთხოდ ვიგრძნო და ასეც არის..ვიცი,რომ არავის მისცემს უფლებას რამე დამიშავონ.
–რათქმაუნდა გენდობი,შენ ჩემი შთამომავალი ხარ და იცი როგორ მიიღო გადაწყვეტილება.პატივსვცემ ამას,შილიშვილო,მაგრამ უნდა გაგაფრთხილო,რომ ფრთხილად იყო. ეს გოგო აქ არუნდა იყოს..ესეიგი არნაირი პრობლემა აღარგვაქვს არა? თემურიმ სალომეს და მამამისს გადახედა.
–ა,არა ბატონო შეშინებულმა უთხრა სალომემ მამამისმა კი ხმაც ვერ ამოიღო..
–კარგია. თემური წავიდა და მცველებიც გაყვნენ.
–გიორგი მოუბრუნდა დემტერე,
–ელენე კიბეზე ადი..მიუხვდა გიორგიც.
გიორგის დავემორჩილე და ბოლოჯერ გამოვიხედე..დავინახე როგორ აეკრო სალომე დემეტრეს და ანანოს დიტყვები გამახსენდა..სალომე მასზე დაქორწინებას აპირებდა..მივბრუნდი...
ელენე მართლაც წავიდა,მაგრმ მის უკან ვერ დაინახა როგორ მოიშორა გაღიზიანებულმა დემეტრემ სალომეს ხელები და გავიდა...

მეორე დღე გასვიანის კაბინეტი.
–ჩემი ნახვა გინდოდა? კაბინეტში გიორგი შევიდა.
–ხო იმაზე უნდა ვილაპარაკოთ რაც გუშინ ღამით მოხდა.
გიორგიმ სერიოზულად შეხედა.
–გუშინ რატომ მოხდა ეს გაუთვალისწინებელი შემთხვევა?! აღარ მინდა ასეთ სიტუაციაში მეორეჯერ მოვხვდე.
გიორგიმ თავი დახარა.
–ბაბუაჩემის სტუმრობა გეგმაში არიყო...როგორ შემოაღწია ისე,რომ წინასწარ მე არ გამაგებინეთ>
–ვეცდები გავარკვიო..იქნებ ჩვენმა მცველებმა ჩათვალეს,რომ ბაბუაშენის კარებში გაჩერება და ნებართვა არასწორი იყო,და უბრალოდ შემოუშვეს.
–და ელენე რა გააკეთა! გასვიანი გაბრაზდა..–ყველაფერი რაც მან გააკეთა..და ყოველთვის მწყობრიდან გამოვყავარ. მან ნამდვილად ჩაშალა წვეულება...მეგონა,რომ გავცოფდებოდი...თან იმ ბო**თან ჩხუბი ატეხა რამაც ბაბუაჩემის ყურადღება მიიქცია...მოკლედ საშინელება იყო.
–ვიცი ახლა ეს მნიშვნელოვანი არარის,მაგრამ სალომემ შეუტია ელენეს პირველმა.
–ვიცი,მაგრამ ბაბუაჩემაა ელენე დაინახა და ახლა ახალი პრობლემა მაქვს...ეს ქალი მომკლავს მე.
–მან არიცოდა..მას მხოლოდ ის უნდოდა,რომ მისთვის ყურადღება მიგექცია..უთხრა გასვიანს და თან ჩაიბურტყუნა..მაგრამ ვერ ვხვდები რატომ..
–უნდა აღმოვფხვრა.
გიორგის თვალები გაუფართოვდა

რამდენიმე საათის შემდეგ:
თახში ვიჯექი,როცა კარზე კაკუნი გავიგე..კარი გავაღე და გიორგი დამხვდა...
–გიორგი? რით შემიძლია დაგეხმარო?
–ჩაიცვი. მივდივართ.
–ჰაჰ? სად? ან რატომ?...მეგონა რეპტილია ოთახში ჩამკეტავდა მთელი ჩემი ცხოვრება გუშინდელი ღამის გამო.
–ნახავ....რაღაც კარგად არარის..
–კარგი 10 წუთი მომეცი...გიორგი უკან გაბრუნდა..ოთახიდან გამოვედი.
–მზად ვარ.
–წავედით. მანქანა გარეთ დგას.
–ამდენი მანქანა რატომ დგას? მეგონა მხოლოდ მედა შენ მივდიოდით..შენი მანქანით..და არა ამით.
–გიორგი სად მივდივართ? ხმა დავასერიოზულე.
–ელენე მენდობი?
გიორგის შევხედე.
–კი...
–კარგია ახლა მხოლოდ ესაა მნიშვნელოვანი წავედით...მანქანაში ჩავჯექი..გიორგი სხვა მანქანაში ჩაჯდა და წავედით....რამდენიმე წუთში გიორგიმ ისე გააკეთა,რომ ელენე გიორგის მანქანაში აღმოჩნდა.
–რახდება? სად მივდივარ? მანქანაში ჩავჯექი.
–უბრალოდ სავახშმოდ გამიცინა გიორგიმ.
–მართლა? და ამდენი მანქანით?
–რას გულისხმობ? ყველაფერი ნორმალურადაა.
–ხო,მაგრამ ჩვენ 5 მანქანა მოგვყვება მცველებით სავსე.
–ხომ იცი,რომ დემეტრე მცველების გარეშე არსად არ გიშვებს..ვახშამე ძვლივს გამოვაშვებინე შენი თავი.
–მართლა?,მაგრამ რა საჭირო იყო?
–ვიფიქრე გუშინდელის მერე გესიამოვნებოდა.
–მადლობა..საშინელება იყო.
–არაფერია,პირიქით ამას სიამოვნებით ვაკეთებ,მანქანა რესტორანთან გააჩერა...მენიუში ჩავიხედე,,
–მომწონს აქაურობა. მყუდრო და ლამაზია..მიხარია განგსტერებით სავსე რესტორანში,რომ არ მომიყვანე.
გიორგი გამიცინა.
–ვიფიქრე დაღლილი იქნებოდი განგსტერებით ბოლო ამბების მერე.
–ხო..განსაკუთრბით თემურით.
–დამშვიდდი დემეტრე ყველაფერს მოაგვარებს.
–ოთახში უნდა დავრჩენილიყავი,,მაგრამ ისე ჩემი სულელური საქციელის გამო...რეპტილიას რჩევა ხანდახან უნდა გავითვალისწინო.
–ხო,უნდა გაითვალისწინო..დემეტრეს ბაბუა სახუმარო არაა. სიურპრიზები უყვარს..მაგალითად ისეთი,როგორიც გუშინ ღამით გააკეთა.
–და მაინც რისთვის მოვიდა?
–დემეტრეს შესამოწმებლად.
–რატომ?რეპტილია ზრდასრულია უკვე.
–კი არიდ,მაგრამ ბაბუამისი ჩვეულებრივი მოხუცი კაცი არარის,მას ყველაფერი აინტერესებს და უნდა,რომ იცოდეს,დემეტრესგან ამით განსხვავდება.
–ესეიგი ის არენდობა რეპტილიას.
–ენდობა,მაგრამ ის ვერ ეგუება იმ ფაქტს,რომ დემეტრე გაიზარდა.
–ესეიგი ცხვირს ყველგან ყოფს...მათ ოოჯახზე ბევრი რამ იცი არა?
–ჩემი ცხოვრების უმეტესი ნაწილი მათთან მაქვს გატარებული ასერომ ხო.
–როდიდან მეგობრობთ შენდა რეპტილია?
–არცკი მახსოვს..მამაჩვენები მეგობრები იყვნენ და ფაქტიურად ერთად გავიზარდეთ.მამაჩემი მამამისის მარჯვენა ხელი იყო...იმის მერე რაც დემეტრეს მშობლები დაიღუპნენ..მამაჩემი მაფიიდან წამოვიდა არუნდოდა ოჯახი საფრთხეში ჩაეგდო..ამიტომაც გადაწყვიტა ქალაქგარეთ წავეყვანე,მაგრამ მე დემეტრე მარტო ვერ დავტოვე..მას ვჭირდებოდი.
–მესმის,მაგრამ მაინც ვერ ვხვდები რატომ აირჩიე ეს ცხოვრება..ვინ ხარ? ამდენი წლის განმავლობაში სხვა გიორგის ვიცნობდი..
გიორგიმ ხელი მომკიდა..მე კი ხელებს შევხედე.
–მე ნამდვილი ვარ. აქამდე უკვე ვილაპარაკეთ ამაზე..არასდროს მეგონა ოდესმე ჩემთვის ამდენს თუ ნიშნავდი...შენ ჩემი მეგობარი გახდი...პოლიციის აკადემიაში იმიტომ ჩავირიცხე,რომ ამით ჩემს მეგობარს დავიცავდუ..რამდენიმე დეტექტივმა მისის საქმე მოიშორა,იცი?შეიძლება ახლა არგესმის,მაგრამ ის არარის იმდენად ცუდი რამდენადაც შენ გგონია.
მისის ხელი გავწიე.
–მაგრამ ის კრიმინალია,მას საშინელი საქმეები აქვს ჩადენილი!
–კი,აქვს ჩადენილი და დარწმუნებული ვარ,რომ ისევ ჩაიდენს,მაგრამ ის არარის უბრალოდ კრიმინალი..ის გულგატეხილია ისევე როგორც შენ,მაგრამ ამ ამბის მოყოლა არშემიძლია..ის ერთადერთია ვისაც შეუძლია ეს მოგიყვეს.
–ჩვენ არვართ ერთნაირები! სახლში მინდა დავიღალე..სახლს ვეძახი ადგილს სადაც დატყვევებულივარ.
–წაგიყვან სახლში,მაგრამ იქამდე რაღაც უნდა გააკეთო.
ჩანთა მომაწოდა და გამოვართვი.
–ეს რა არის?
–უბრალოდ ქვემოდან ჩაიცვი..საპირფარეშოში გავედი..
გიორგი მაგიდასთან იჯდა..მისი ტელეფონი რეკავს..
–გისმენთ?
–მზადაა,ყველაფერი ავტოკატასტროფას დაემსგავსება,შეგიძლია სახლში მაშინ დაბრუნდე,როცა მზად იქნები.
–კარგი 10 წუთში გავალთ უთხრა გიორგიმ დათას და გაუთიშა.
საპირფარეშოდან გამოვედი და მეზღვაურის ფორმა მეცვა.
–ეს რატომ უნდა ვატარო?
–რავიცი უბრალოდ ვიფიქრე მოგიხდებოდა გამიღიმა გიორგიმ..ეს საჩუქარია.წინააღმდეგი,ხომ არხარ თმა ქუდში,რომ მოიქციო?
–კარგი..ის რაღაცას მალავს მოდი ვეთამაშოთ გამეღიმა და თმა ქუდში დავმალე
–წავედით..რესტორნიდან გამოვედით და მანქანაში ჩავჯექით...ფანჯარაში გავიხედე და რაღაც ქოხხში მივედით
–ეს რა არის? ბინას არგავს.
–ხო ვიცი,მაგრამ დღეს აქ დავრჩებით.
–რატომ? გიორგი რა ჯანდაბა ხდება? ბოლოს ვიფეთქე.
–უბრალოდ შედი და გეტყვი...მანქანიდან ჩამოვედი და სახლში შევედი...ახლა მითხარი.
–ნუუ დემეტრეს უნდოდა,რომ დღეს ღამე სხვაგან ყოფილიყავი.
–ისევ თავისი გეგმები ჩემთან შეუთანხმებლად.
–ეს უსაფრთხო მანევრია,მისი საქმე ბაბუამისთან სახიფათოა შენთვის.
–კარგი...
–თუ დასვენება გინდა,საძინებელი პირდაპირაა.
–წავალ დავიძინებ დავამთქნარე და ოთახში შევედი.
–ძილინებისა.
გიორგის ტელეფონი აწრიპინდა.
–ხო დემეტრე..უკვე სახლში ვართ.
მათ ლაპარაკს ჩუმად ვუსმენდი.
–დათამ თქვა,რომ ინციდენტივით იქნებოდა,ამიტომ მას უკვე მკვდარი ეგონება ელენე...რა?!
–დარწმუნბულიხარ? არამგონია კარგი იდეა იყოს ელენეს აქ დატოვება მარტო...კარგი,მაშინ საღამოს გნახავ,ნახვამდის..კარს მოვშორდი..ნეტა რას გეგმავენ...გიორგიმ იეჭვა ვუსმენდი თუ არა და შესამოწმებლად წამოვიდა..კარი გააღო და მეც თავი მოვიმძინარე..გიორგიმაც გაიკეტა კარი...ნეტავ რას მალავთ? თვალი გავახილე.


პ.ს შეაფასეთ და იაქტიურედ..ცოტა ჩაიხლართა და მეც ვვერ ვხვდები რაღაცეებს მოკლედ დაწერეთ თქვენი აზრი კომენტარებში <3 <3