-აბა რაგჩირდა ჩემო ქალბატონო გუშინ??მეკითხება დემეტრეროცა ჩემი ფერებით იჯერა თავიი..
-არაფერიი.. გადავწყვიტე არაფერი არ მეთქვა, ეს ჩემი პრობლემა იკო და საჭიროდ ჩავთვალე რომ არ მეთქვაა..
-კარგი რადგან საჭიროდ თვლი რომ არ მომიყვეე აღარ ჩაგეძიებიი, მაგრამ მე ყოველთვის მოგისმენ ეს იცოდეე კარგი...
-მადლობაა რომ გამოჩნდიი ჩემს ცხოვრბაშიი.. შენ ხარ ჩემიი უაზროო ცხოვრების ნათელიი წერტილიი.. არასოდეეს არ მიმატოვოო კარგიი.. ვესაუბრებიი ისე რომ მის თვალებს არ ვშორდებიი და ცალიი ხელით ვეფერებიი სახეზეე.. ჩემს ყოველ სიტყვაზე კი სახეე ეცვლებაა კმაყოფილებიით..-მისკენ ვიწევიი და ძალიან ნაზად ვეხებიი ტუჩებზეე.. იცოდეე გავგიჯდებიი ამათ სხვაც რომ შეეხოსს.. ვეუბნებიი სიცილიით
-ლიზიი არ გინდა სასწავლებლად თბილისში გადმოხვიდე?? მეუბნება დიდი ფიქრის შემდეგ
-იციი არასოდეს არ მინდოდა თბილისში ცხოვრებაადა იქ სწავლაა , მაგრამა ხლა ეგ ყველაზე მეტად მინდა და ისიც ვიციი რომ არანაირიი შანსიია რ მაქვს.. ჩემიი ძმა წელს აბარებს მეორე 11 გადადისს ამიტო ასე ვერ დავაწვებიი ჩემს ოჯახს.. მაგრამ გპირდები როგორც კი შანსი იქნება იქ ჩამოსვლის ჩამოვალლ.. შენც ხომ ჩამოხვალლ
-რათქმაუნდა მე შენსგარეშე ვერ გავძლებბ.. გინდა ამ საღამოს ციცინათელაში წავიდეთ??
-დემეე არ გამომიშვებენ.. ვეუბნები ნაღვლიანი ხმით, ისე რომ ცოტაც და ავტირდები, იმის გამო რომ დემეტრესთან ვერ ვატარებ და ვუთმობ იმდენ დროს რამდენსაც იმსახურებს.. თვალები ცრემლებით მევსება და საპირისპირო მხარეს ვიყურები რომ ვერ შემამჩნიოს..
მიუხედავად იმისა რომ თვითონაც გაბრაზდა ჩემი უარის გამოო მაინც ვერ გაძლო და დამელაპარაკაა;
-ლიზიი გამომხედეე.. მანქანა გზიდან გადაიყვანა და მკაცრად მითხრაა-ლიზიი მეთქიი.. დიდი ლოდინის შემდეგ გავხედეე.. ჩემი ცრემლების დანახვისას სახე ეცვალაა-რატო ტირიი? მიუეხდავად მისი გამომეტყველებისა მაინც მკაცრად მესაუბრებოდა და არ მეხებოდაა-ლიზიი
-დემეტრეე.. ამოვილუღლუღე სიტყვებს თავს ვერ ვუყრიდიი -ყველაზე მეტად ის მინდა რომ შენთან ერთად ბევრი დრო გავატარო,რადგან შენ რომ წახვალ შეიძლება ჭკუიდან გადავიდე.. ასეთი ურთიერთობა კი შეიძლება ადვილად მოგბეზრდეს.. უკვე აღარც კი მეხები, არ მეხუტები და მამშვიდებ.. კიდევ რაღაცის თქმას ვაპირებდიი უხეშმა კოცნამ რომ შემაჩერა..
-მე შენ არასდროს მომბეზრდები გაიგეე.. დაიწყო ისე რომ შუბლი შუბლზე არ მოუშორებიაა.. -მიუხედავად იმისა რომ ცოტათი გავბრაზდი რომ არ მომყვებიი,მაინ მიყვარხარ იმიტომ რომ ხარ ასეთი და არ გავხარ სხვას.. თან ტირილიი ძალიან გიხდებაა, უბრალოდ მხოლოდ ბედნიერების ცრემლებით.. ყოველთვის როცა მიბრაზდები, და მებუტები უფრო მიყვარდებიიი..
უკვე მართლა ბედნიერების ცრემლებით ვტიროდი..
-მინდა იცოდე რომ სუნთქვაც კი არ მინდა სხვისთვის.. ყოველთვის შენ ხარ ყველგანნ .. მიუხედავად იმისა რომ ყოვედღე გნახულობ მაინც სულ მენატრებიი.. მთელი საუბრის განმავლობაში ისე მესაუბრებოდა გული ამოვარდნას მქონდა
-სულ ასეთი იყავი კარგიი.. ვუთხარი მომთხოვნი ხმით.. მთელი გზა მისი თითებით ვთამაშობდიი..
დღეები ერთმანეთზე უკეთ გადიოდა.. მაგრამ დღითიდღე ვაცნოებიერებდი რომ ძალიან ცოტა დრო რჩებოდა დემეტრეს წასვლამდე და არ ვიცოდიი რაიქნებოდა შემდეგ.. მაშინ როცა ის საქართველოს ერთ ხოლო მე მეორე მხარეს ვიქნებოდით.. არასოდეს არ ვიმჩნევდიი მასთან ამას რადგან ვიცოდიი გამიბრაზდებოდა.. და აი დადგაა ის დღეც როცა დემეტრე აუცილებლად უნდა წასულიყო თბილისში..
-ბუჩქოო არ იტიროო კარგიი ძალიან ძალინა მალე გნახავვ.. არ მოიწყინოო..
-კარგიი რა დემეტრეე მალე როგორ მნახავ.. იქნებბ საერთოდ ვეღარც კი უნდა შევხდეთ..
უკვე ტირილის პირას მისულმაა, დემეტრეს ზურგი ვაქციეე და ისე ავტირდიი.ის კი ზურგიდან მომეხვია და ყელში მაკოცაა..
-ჩემიი ხო გჯერაა ლუუ ??? ისე მესიამოვნა ჩემი სახელის ასე განსხვავებულად დაძახებამ რომ ერთიანად მოვეშვი..
-რათქმაუნდა.. ამოვისრტუტუნე და მის მოხვეულ ხელებს ჩემი მოვხვიეე..
-შენს თავს გეფიცებიი ისემალეე დავბრუნდებიი მონატრებასაც კიო ვერ მოასწრებ.. თვალებში შემომციცინებდა და ისე მესაუბრებოდაა.. ვერ ვხდებოდიი ასე მშვიდად რატომ იყოო .. ნუთუ საერთოდ არ უძნელდებოდა რომ ჩემსგან მიდიოდა.. დამშვიდობებისას უამრავჯერ ვაკოცეე და გავუშვი .. მაგრამ თან გავაყოლეე ჩემიი ფიქრებიი და გულიი.. სწავლა იწყებოდა მე კი არაფრის ნახვა და გაგნება არ მინდოდა .. ამ სამი თვის განბმავლობაში იმდენად მივეჩვიე დემეტრეს რომ მისი არსებობის იქეთ ვერაფერს ვხედავდი მასთან როცა ვიყავიი.. როცა ვბრუნდებოდიი არსებულ რეალობაში ისევ ძველიი ლიზიი ვხდებოდიი.. რადგჰან არმინდოდა შეემჩნიათ ჩემი ცვლილებაა.. ერ მთავარი დაბკოლება გადასალახიი იყო.. ამიტომ არ მსურდა ჩემს მშობლებს რაიმე გაეგოთ.. მხოლოდ 3 დაქალმა იცოდა ამის შესახებ..
-დემე ჩახვედიი?? ვკითხე ბედნიერიი ხმითთითქოს არც არაფერიი..
-კიი ჩემო სიცოცხლეე ახლა მოვედიი სახლშიი მე და დედა ვზივართ და ვსაუბრობთ.. იმის წარმოდგენაზე რომ დედამისმა ყველაფერი იცის და მისი თანდასწრებით ასე მესაუბრაა ძალიან გამაოცაა და ხმა ვეღარ ამოვიღ.. -ლიზიი მისმეენ?
-კიი კიი გისმენ.. მერეე დაგირეკავ მაშინ.. ესაუბრეე დედას.. ვუთხარი და ეგრევე გავუთიშეე
„აი ახლაა გავგიდებიი ისე მინდა შენთან ვიყოო და მაგ სირცხვილისგან აწითლებულ ლოყებზეე ძალიან ძალიან ბევრიი გაკოცოოო“
„ეგრეე გააგრძელე და მხოლოდ ლოყაზეე გაკოცნინებბ ამის შემდეგ“ მიდიის თუ არა წერილი ეგრევეე მირეკავსს
-რაოო რასვიზამოო?? - ნუ ნერვიულობ მარტო ვარ..
-შენნ ნორმალურიი ხარ ბიჭო .. დედაშნის თანდასწრებით როიგორ მესაუბრეეე.. მივაყარე გაცხარებულმა
-კარგიი რა იციი როგორ მოწონხარრ.. შენი ფოტოებიი ვაჩვენეე.. არა მხოლოდ მას.. ჩემი ოჯახის ყველა წევრმა იციი სშენზეე.. მე დასამალი არაფერი მაქვსს.. ამ წინადადებამ კიი გულში რაღაც ჩამწყვიტაა.
-და მე რამაქვს დემეტრეე დასამალიი.. რამდენერ შეიძლებაერთი და იგიივე თემაზე ვიკამათოთ.. რატომ ვერ მიგებ?
-ხოო ვერ გიგებ იმიტოო რო არ მინდა ამისს გაგება გაიგეე? იმდნად უხეშად მიპასუხა ეგრეევე გავთიშე ტელეფონიი .. დაიმ დღეს საერთოდ აღარ ჩამირთავს.ხვალ სწავლა იწყებაა.. დემეტრე თბილისში ჩავიდა და ჩვენმა ჩხუბმაც არ დაააყოვნა.. ზუსტად ამის მეშინოდა..
---