თავი 23
–კი მოვიგეთ,მაგრამ ვერდაინახეთ რა გააკეთა იმ ტიპმა? წავიდეთ და ვნახოთ ვინ არის..თქვა დათამ...ყველა დარბაზში გავედით..იქ გიორგი და გასვიანი იდგნენ ისინი რო დავინახე დავმშვიდდი..მათკენ წავედით...დემეტრეს შევხედე ისიც მე მიყურებდა..გაკვირვებული და ამავდროულად ნასიამოვნები...უცბად ტაშის დაკვრის ხმა გაიგეთ და იქით მივტრიალდით საიდანაც ხმა მოდიოდა..უცხო ტიპს ისევ ჩაფხუტი ეკეთა და თან უფრო ბევრი მცველი ახლდა ვიდრე ჩვენ..
–მშვენივრად გაართვით თავი გვითხრა უცხო კაცმა..გასვიანმა მის გვერდით მყოფ კაცს შეუღრინა იმ კაცს შევხედე და რამის გული ჩამივარდა ფეხებში..ის კაცი იყო კაფესან და მერე სავაჭრო ცენტრიდან,რომელიც გვაფრთხილებდა,რომ ლევანის საქმეს შევშვებოდით...უცხო კაცმა ჩაფხუტი მოიხსნა და მის ადგილას შემზარავი თვალებით და ღიმილით კაცი გამოჩნდა.. მან დემეტრეს ბოროტულად გაუუღიმა..დემეტრე კი წყრობიდან გამოდიოდა..
–რამოხდა,ძმიშვილო? მკლავები გაშალა ლევანიმ..–ბიძაშენს არმიესალმები? დემეტრეს შევხედე..მუშტები შეეკრა და თვალები სიძულვილით ავსებოდა..
–აქ როგორ შემოხვედი? აქ ვეღარავინ დაგიცავს ჩემგან ხრიწიანი ხმით უთხრა დემეტრემ...
–შეიძლება,ან შეიძლება არა. აქ იმისთვის მოვედი,რომ გამარჯვება მოგილოცო.. უთხრა ლევანიმ..
ვერაფერს ვერ ვხედავდი,რადგან ბიჭებმა უკან გამიყვანეს და წინ კედლებივით ამეფარნენ..ყველა მცველი ასეთუისე გავწიე,რომ ლევანი დამენახა..მან შემაშინებელი თვალებით გამომხედა..ესეიგი ეს არის ლევან გასვიანი..და თუ რეპტილიამ სიმართლე თქვა ის ერთადერთია ვისაც მამაჩემის მოკვლა შეეძლო..თვალებში ძლიერი სპაზმი მომაწვა..ხელები ამიკანკალდა..მინდოდა მისთვის თვალები დამეთხარა.
–ოუ,ელენე ლაშხი,ვიმედოვნებდი,რომ თქვენც გნახავდით...შემდეგ იმ ბიჭს შეხედა მის გვერდით..
–ლუკა მართალი ყოფილხარ,ის რეალობაში უფრო ლამაზია..უთხრა ლევანიმ.
–ჰმმ..
გასვიანმა შემომხედა..
–სასიამოვნოა შენი კიდევ ერთხელ ნახვა ელენე...მითხრა აწ უკვე ლუკამ...არმეგონა კიდევ ერთხელ თუ მოვახერხებდი შენს ნახვას,იმ შეხვედრების შემდეგ..სახე ყველას შეეცვალა,ვიღაცა ნაზად შემეხო მკლავზე და კედელთან მიმიმწყვდია..ეს დემეტრე იყო,სახე გაბადროდა და სერიოზული ხმით მკითხა..
–რაზე ლაპარაკობს?
სახე შემეცვალა,შემეშინდა..არა დემეტრესი არამედ იმის,რომ ისევ საშინელი ურთიერთობა გვექნებოდა,იმის მერე რაც გაიგებდა,რომ ასეთი მნიშვნელოვანი ამბავი დავუმალე..
–ესეიგი მისთვის არ გითქვამს ჩვენი შეხვედრების შესახებ..თქვა ლუკამ..
–მე..მე.
ლევანიმ ხმამაღლა გადაიხარხარა..
–რატომ გიკვირს ძმიშვილო? რათქმაუნდა არ გეტყოდა. ბოლოსდაბოლოს ახლაც დაჭერილი გყავს,ასეთი გაოცებული არუნდა იყო ის ხომ ტყვედ გყავს...გასვიანმა უფრო მკაცრად შემომხედა წამში ხელი მკრა და გიორგის მკლავებში მომაქცია თვითონ კი წინ ამეფარა დასაცავად..გიორგიმ დამიჭირა ეს წინასწარ დაგეგმილს არგავდა,მაგრამ გამოუვიდათ..ლევანიმ შეამჩნია,რომ დემეტრე ელენეს დამალვას ცდილობდა,რამაც დააინტერესა ეს მისთვის უცხო იყო...ლუკამ კი ლევანის ინტერესი შეამჩნია ელენეს მიმართ.
–მხოლოდ ერთხელ ვიტყვი! გაისმა დემეტრეს ხმა..და აჯობებს გაიგოთ..ახლავე გაეთრიეთ,ან აღარ გაგიშვებთ..და დარჩენის შემტხვევაში დარწმუნებულები იყავით,რომ ამ ადგილიდან მხოლო თქვენს გვამებს გაიტანენ.
ლევანიმ გაიცინა..
–მაგრამ მე ძალიან ვხალისობდი შენი და შენი პატარა დეტექტივის საუბრით. ვნახოთ აბა თუ გეტყვის რაზე ილაპარაკეს მან და ლუკამ,როდესაც კაფეში შეხვდნენ..
გასვიანს მზერა გაუმკაცრდა..
–და რამოხდება თუ ის გადაწყვეტს,რომ ჩვენ მხარეს გადმოვიდეს? ბოროტულად გაიღიმა ლევანიმ.
რაზე ლაპარაკობს? ლუკას ჩემთვის არაფერი არ უთქვამს მათთან გადასვლაზე ეს ტყუილია..გასვიანი გამწარდა მის ერთ დაცვას იარაღი გამოსტაცა და ლევანის დაუმიზნა..ლევანიმაც იგივე გააკეთა,ორივეს მცველებმა იარაღი ერთმანეთს დაუმიზნეს..გიორგის ცალი ხელით მე ვეჭირე მეორე ხელით ლუკას უმიზებდა იარაღს..
ლევანის გაეცინა..
–ოჰ,კარგი რა დემეტრე..შენ მაინც ვერ ისვრი..მაშინაც კი ვერ ისვრი თუ ამის მშვენირი მიზეზი გაქვს.
–დამიჯერე მიზეზი კიარა მიზეზები მაქვს..დაემუქრა დემეტრე..
–უკეთესი იქება თუ წახვალთ..რბოლა დასრულდა და იმედია დღეს საღამოს წვეულებაზე არმოხვალთ. გიორგიმ ლუკას შეხედა..–უბრალოდ წადით,ყველანაირი თამაშების გარეშე თქვა გიორგიმ.
–რატომ არუნდა მოვიდე? მე ამ რბოლის მონაწილე ვარ,მინდა მოვალ მინდა არმოვალ რა მაკავებს? თანაც არშემიძლია ელენეს ნახვის შანსი გავუშვა..თქვა ლევანიმ..–თან დარწმუნებულივარ ეს ლუკასაც გაუხარდება ასე არარის? კარგი წყვილი იქნებოდით..ლუკას არაფერი უთქვამს.
–ეს ელენეს არ ეხება! დაიყვირა დემეტრემ.
–ჰმმ? იქნება ჯერ არეხება? ბოლოსდაბოლოს ის ამ საზიზღარი საქმის ნაწილია...დემეტრემ თავი ჩახარა და ლევანის შეუბღვირა.
–ის ამ საქმეში ჩემსგამო არარის..ის შენსგამოა აქ...უფრო გაბრაზდა გასვიანი..–იმიტომ,რომ შენ დახოცე ჩვენი მშობლები!
სახე შემეცვალა მათ ხსენებაზე მუხლები მომეკვეთა..
–სიტყვები შეარჩიე,პატარა ბიჭო. თქვა ლევანიმ.
დემეტრემ ახლა ლუკას შეხედა.
–გადაწყვიტე ვისკენ ხარ ბოლოსდაბოლოს...ახლა ხო იცი სიმართლე..მან დახოცა ჩვენი მშობლები.
–ჰმმ? ასე ელაპარაკები შენს უფროს ძმას? ლუკა ხო გეუბნებოდი,რომ ბავშვობაშივე მოგეკლა სანამ გაიზრდებოდა და პრობლემებს შექმნიდა თქვა ლევანიმ.
უფროსი ძმა? ის..ის რა შევხედე ლუკას...ახლა გამახსენდა..როდესაც მამაჩემის დოკუმენტები ვნახე..გასვიანის ოჯახზე ცოტა,რამ ეწერა,მაგრა იქ ძმაც ეწერა..მხოლოდ ის ეწერა,რომ ძმა ყავს..მეტი არაფერი დანარჩენი ყველაფერი მაფიას ეხებოდა.
ლევანიმ ამოიხვნეშა.
–დამიჯერეთ ვიცი როგორი მომაბზრებლია პატარა ძმა..ერთხელ ვცადე მომეკლა როცა 5 წლის ვიყავი,მაგრამ დედამ მომისწრო.
–ამან ხელი არშეგიშალა,რომ მეორეჯერაც გეცადა დაუყვირა დემეტრემ..სიბრაზე უფრო ემატებოდა..ამას ვხვდებოდი,რადგა ყელზე ძარღვი ებერებოდა..
–ჰმმ..არვიცი რაზე ლაპარაკობ..მაგრამ ჩემი ძმის მკვლელობას არგუმენტების გარეშე ვერ დამაბრალებ თქვა ლევანიმ...ლევანიმ იარაღი დაუშვა..იგივე გააკეთეს მისმა მცველებმაც შეტრიალდა და უკნიდან მოგვაძახა..–ამის გასარჩევად შესაბამისი ადგილი არარის...
–ლევანი! დაუყვირა დემეტრემ..–ეს დასასრული არარის!
–ამაში დარწმუნებული იყავი! უპასუხა მანაც..ლუკა და მისი მცველებიც შეტრიალდნენ და წავიდნენ..გიორგიმ ამოიხვნეშა და ხელი გამიშვა..ეს რაიყო?..დემეტრე ახლა ჩემსკენ შემობრუნდა გაგიჟებული თვალებიტ და ხელები მკლავში ჩამავლო..
–რა ჯანდაბა გააკეთე?!
თვალები დავხუჭე მის ყვირილს ვერ ვუძლებდი..ის კი მანჯღრევდა..და უფრო მიყვიროდა.
–გკითხე რა ჯანდაბა გააკეთე თქო!..ხელები კისერზე შემომხვია და თავი ამაწევინა..
მეკი ფეხში ჩავარტყი ძლიერად და კისერზე შემოვხვიე ხელები..
ეს პირველი შემთხვევა არიყო..როცა ერთმანეთის დახრჩობა გვინდოდა,მაგრამ მის თვალებში ამხელა ზიზღი და ბრაზი არასდროს დამინახავს..
–გაუშვი!უთხრა გიორგიმ..დემეტრემ ხელი გამიშვა,მაგრამ იმდენად სუსტად ვიყავი,რომ ძირს დავვარდი არაა მარტივი იმ კაცის ნახვა,რომლებმაც მშობლები დაგიხოცა..ძირს დავვარდი და ჩავიკეცე..გიორგი და დემეტრე ერტმანეთისკენ გაიქცნენ დასარტყმელად..ერთმანეთს ურტყავდნენ ეს ძალიან მოულოდნელი იყო ყველასთვის...ბიჭებმა ძვლივს გააშველეს..დემეტრე გაგიჟებული გავარდა დარბაზის ცენტრში...გიორგი კი ჩემსკენ დაიხარა.
–კარგად ხარ?..არაფერი მითქვამს ფეხზე წამოვდექი..
დემეტრეს რაც ხელში მოყვებოდა ყველაფერს ამსხვრევდა ეს მაგიჟებდა..სკამზე ჩამოვჯექი ახლა მხოლოდ იმაზე შემეძლო ფიქრი,რაც დავინახე უფროსწორად ვინც დავინახე არშემეძლო..ასე უბრალოდ შევხვედროდი იმ ადამიანს ვინც მშობლები დამიხოცა..
–ელენე..დაიწყო ისევ გიორგიმ..ნამდვილად არმინდოდა მას დაესვა კიტხვები ლუკასთან დაკავშირებით.
–რამე ხომ არგაქვს სათქმელი?
ძირს დავიხედე..
–მე ლუკას ერთხელ შევხვდი..
დემეტრე მოშორებით იდგა,მაგრამ ელენეს ყურადღებით უსმენდა..
–ეს მაშინ მოხდა,როცა იტალიაში ვიყავით..ერთხელ ანანომ სასეირნოდ გაყოლა მთხოვა.კაფეში ვიყავით..როცა ეს მოხდა..
–ანანომ ის დაინახა? ყვირილით მოირბინა გასვიანმა.
–არამგონია,ის საპირფარეშოში გამომყვა.არვიცოდი ვინ იყო,არც მისი სახელი ვიცოდი.
–რა უნდოდა? მკიტხა დემეტრემ.
–მან მითხრა,რომ იმ ადამიანს იცნობდა ვინც მამაჩემი მოკლა.
–მან გითხრა,რომ მე მოვკალი მამაშენი ასე არაა? გაბრაზდა დემეტრე.
–არა.
გაკვირვებულმა შემომხედა..
–მან თქვა,რომ თავი უნდა დამენებებინა იმ ადამიანისთვის..რადგან ეს საშიში იყო..და რომ ეს ძიება კიდევ ბევრ გვამს ნიშნავდა..
დემეტრეს შევხედე.
–მან ასევე მითხრა,რომ შენც უნდა შეშვებოდი ამ საქმეს.
–იოცნებოს,და მან მათთან გაწევრიანება შემოგთავაზა?
სკამიდან წამოვხტი.
–რა? არა..
გასვიანი ჩემსკენ წამოვიდა.
–ჯაშუში იყავი არა?
–ა..რა ასე არარის..გეფიცებით!! მე..მე
–ეს ისაა რასაც ჯაშუში იტყოდა..
გავმწარდი.
–კარგი,მისმინე! არმანაღვლებს თუ პარანოიდი ხარ! მას ჩემთვის არასდროს შემოუთავაზებია მსგავსი რა! მან უბრალოდ გამაფრთხილა ან გამომცადა,ღმერთმა იცის რა იგულისხმა.
გასვიანმა დაეჭვებით გამომხედა.
–თან მე ფაქტი მაქვს.
–რა ფაქტი?
–წერილი...ეს წერილი გუშინ მივიღე სავაჭრო ცენტრში,რომ ვიყავი ანანოსთან ერთად.
გასვიანი აფეთქდა.
–რა? ერეკლე ეს როგორ მოხდა?
–არაფერი ვიცი წერილის შესახებ. მაგრამ დარწმუნებულივარ,რომ ის იქ არიყო იმ მომენტში..ვერ ვხსნი ეს როგორ მოხდა. უპასუხა ერეკლემ.
–ეს დაუჯერებელია..მან მოახერხა მიახლოვებოდა ანანოს და დალაპარაკებოდა ელენეს ისევ და ეს ისე გააკეთა,რომ ვერავინ შეამჩნია.
–წერილში რა ეწერა? ამოისუნთქა დემეტრემ.
–წერილი ჩემს ოთახში მაქვს..ის ისევ გვაფრთხილებს,რომ შევეშვათ ამ საქმეს და ფრთხილად ვიოთ ასევე უკან უნდა მივიხედოთ..შეიძლება ვცდები,მაგრამ რატომღაც მგონია,რომ ჩვენი დაცვა უნდა.
–შეუძლებელია! შენ მას არიცნობ თავი გააქნია დემეტრემ.
–ჯანდაბა! ესეიგი ჯაშუში გვყავს ბანდაში!
–ვიღაც უფრო ახლო იქნება,ვიღაც ვინ უფრო შიგნით დაძრწის და ელენეს ხშიად ნახულობს,ის ვინც იცის სად არის ელენე და როდის. თქვა გასვიანმა.
–ახლა რა გეგმაგვაქვს? იკითხა მათემ.
–სახლში ვბრუნდებით..საღამოს წვეულებაგვაქვს.

ამდროს ლევანისთან:
ოფისში იჯდა და საბუთებს კითხულობდა.
–ჰმმ...რაღაც საინტერესო ვიპოვე..იქნებ ეს ვიღაცას ვუთხრა?
–ეს ელენე ლაშხის საბუთები არარის? იკითხა ლუკამ.
–კი.
–და?
–მოდი წარმოიდგინე,რომ ვიპოვე ადამიანი რომელიც გამოგვადგება და რომელსაც ძალიან უნდა ელენე ლაშხი.
–და? ეს დემეტრესთან როგორ გამოგვადგება?
–მას უბრალოდ მახეში გავაბავთ მოდი უბრალოდ ეს საბუთები მის მაგიდაზე დავყაროტ გაიცინა ლევანიმ.
ლუკამ საბუთები აიღო რომელშიც სურათები ეკრა..სურათებზე კი დეტექტივი ალექსანდრე იყო გამოსახული.
ელენესთან:
აქ სიბნელეა და სიჩუმე..აქ როგორ მოვხვდი? სად ვარ? ძირს ვიჯექი..ვცდილობდი ფეხზე დავმდგარიყავი..მაგრამ განძრევა არშემეძლო,მხოლოდ თავს ვამოძრავებდი.მხოლოდ დანახვა შემეძლო..მაგრამ აქ არაფერი იყო..უცბად იარაღის გასროლის ხმა გაისმა..შევეცადე გავმოძრავებულიყავი იქით მივიხედე საიდანაც ხმა ისმოდა...იქ დემეტრე იდგა..თვალებში ღრმად მიყურებდა.არც ინძრეოდა და არც ხმას იღებდა ვცდილობდი მასთან მისვლას მაგრამ არ გამომდიოდა...მინდოდა რაღაც მეთქვა,მაგრამ ახლა მეორე მხრიდან გაისროლეს იარაღი და მეც მივტრიალდი იქ ლევანი იდგა..დემეტრეს და ლევანის შორის ვიდექი..ერთმანეთს იარაღს უმიზნებდნენ..ვცდილობდი გავქცეულიყავი ან მეყვირა..არვიცოდი ვინ გაიმარჯვება,არმინდოდა აქ სისხლის ტბა დამდგარიყო. თვალები დავხუჭე და თავი გავაქნიე. თვალები გავახილე და დავინახე,რომ ორივე მათგანი მე მიმიზნებდა იარაღს..რა? კი მაგრა ეს...ცრემლები წამომივიდა ძალიან შეშინებული ვიყავი..თვალები დავხუჭე და იარაღის გასროლის ხმას დაველოდე..ორივე თოფზე გამოკრეს სასხლეტი და ტკივილი..ტკივილი რომელიც მწავდა..ვკიოდი ტკივილისგან..ვგრძნობდი..როგორ შემოიღა ჩემს ორგანიზმში ტყვია და როგორ შევწყვიტე სიცოცხლე....სწრაფად ავდექი და გამოვფხიზლდი. შევეცადე დავწყნარებულიყავი..პლედში ვიყავი გახვეული..საწოლზე გადავწექი..უბრალოდ კოშმარი იყო,მაგრამ ძალიან გავდა რეალობას. რამდენიმე საათი მეძინა..დღევანდელმა მოვლენებმა დამასუსტა. წამოვდექი..ხელები ისევ მიკანკალებდა კოშმარის გამო..ასეთი სიზმარი მაშინაც დამესიზმრა დემეტრეს გვერდით,რომ მეძინა..კარზე კაკუნი გაისმა..კარი გავაღე ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო?
გიორგის იდგა და თვალს მარიდებდა..
–ჰეი.
ის კიდევ გაბრაზებული იყო იმისგამო,რომ ლუკაზე არვუთხარი.
–გამარჯობა.. გვერძე გამოვიწიე,რომ შემოსულიყო.
–როგორ ხარ? შეეცადა ჩემთვის გაეღიმა.
–ვიტყოდი,რომ კარგად,მაგრამ...
–ელენე..ყველაფერი კარგადაა..მესმის ეს რატომ გააკეთე..არ გვენდობი,და შენი არჩევანი იყო იტყოდი თუ არა...თან ჩემს მიმართ უკვე დაკარგე ნდობა იმის მერე ასერომ..
–არა! ეს შენ არგეხება!..არვიცი რატომ..მაგრამ ერთადერთი ადამიანი ვისთვისაც ამ ამბის დამალვა მინდოა რეპრილია იყო..შეიძლება იმიტომ,რომ ლუკამ ის ახსენა..ვწუხვარ.
–არარის ბოდიში საჭირო...ყოელშემთხვევაში სწრაფად უნდა მოემზადო წვეულებითვის ანანო ცოფებს ყრის გელოდება..
–რა?...მეგონა აქ ვიქნებოდი ჩაკეტილი იმისთვის რაც გავაკეთე...–მაგრამ როგორ?
–დემეტრემ გამომაგზავნა,რომ წამომეყვანე.
მისი სახელის ხსენებაზე დამბურძგლა არვიცი შიშისგან თუ სიზმრის გამო მაგრამ დამბურძგლა.
–მაშინ წავალ გამოვიცვლი. აქ დამელოდ გთხოვ..ვუთხარი გიორგის..
გიორგი საწოლზე ჩამოჯდა..მე კი გამოსაცვლელად შევედი..რა დებილივარ!ის ხო ისედაც დასალოდებლად მოვიდა...კაბებს შევხედე რა ჩავიცვა? ჰმ..ერთერთი გადმოვიღე...ეს გუშინ ვიყიდე ნამდვილად იმუშავებს..ყელამდე კაბა იყო რომელიც მხოლოდ მკერდს ფარავდა მხრებზე გახსნილი იყო და კისერთან იკვრებოდა..უკნიდან სულ ამოღებული წელიც ჩანდა ხოლო ქვემოთ მოტკეცილი და ჩაჭრილი შავი ფერის იყო რაც ელეგანტურობას მატებდა,მაგრამ იგივე პრობლემა მქონდა,რაც მაღაზიაში ჩემით ვერ ვიკრავდი..მაკიაჟი გავიკეთე..თმები გადმოვიყარე და თმის სამაგრით დავიმაგრე..
–მზად ვარ. ოთახშ დავბრუნდი..–მაგრამ დახმარება მჭირდება..
გიორგი ადგა..
–რათქმაუნდა რახდება? ჩემსკენ შემოტრიალდა..და გაშტერდა..თვალები გაუდდიდა მშვენიერია ახლა უხამსი ატმოსფეროა ჩვენს შორის.. მისკენ ზურგით მივტრიალდი და შესაკრავზე მივუთითე.
–რათქმაუნდა ჩაიჩურჩულა...მომიახლოვდა და ზურგზე ხელით მეხებოდა სანამ არ შეკრა..ეს სხვანაირი შეგრძნება იყო..ისეთი არა როგორიც მაშინ როდესაც ერეკლემ შემიკრა,ეს რაღაც უფრო უხამსად ჩანდა..გთხოვ სწრაფად დაასრულე...თავს დამნაშავედ ვიგრძნობ რამის იმედი,რომ მივცე..
–მორჩა,წავედით?
–კი,წავედი?
გიორგი წინ წავიდა და გზა დამითმო ოთახიდა გავედი..და მანქანისკენ წავედით.
–შესანიშნავად გამოიყურები.
–მადლობა.

15 წუთის შემდეგ..წვეულება:
მანქანიდან გადმოვედით და შესასვლელთან გავჩერდით..
–აი სად ხართ დათა ჩვენსკენ წამოვიდა..მას ანანოც გამოყვა..
–ჰმმ ამჯერად საყვარლად გამოიყურები მწვანეთვალება..დაიწყო ანანომ..
–კომპლიმენტად მივიღებ.
ანანომ ოდნავ გამკრა ხელი.
–როგორც გინდა ისე მიიღე.
–დემეტრეს უნდა ვუთხრა,რომ მოვედი..თქვა გიორგიმ.
–არინერვიულო,უკვე დაგინახა..გაიღიმა დათამ..–ნუ შენ არ გიყურებდა მაგრამ..დათამ ჩემსკენ გამომცდელად გამოიხედა და გაიღიმა...თავი ისე მოვაჩვენე,რომ ვითომ ვერგავიგე რათვქა..
–ელენე..ერეკლე გამოჩნდა და ჩემსკენ წამოვიდა..ის დავაიგნორე და მისგვერდით კაცს სევხედე ის კაცი იყო სტრიპტიზ კლუბში ,რომ იჯდა ის ვისთვისაც წესით მკვდარი უნდა ვყოფილიყავი..და ვიზეც ეჭვი ქონდათ,რომ ლევანის ჯაშუში იყო..
მან გაიცინა.
–ვიცი,რომ გგონია მიცნობ,მაგრამ პირველად,როდესაც შევხვდით მე მაგიდასთან ვიჯექი შენ კი შესანიშნავი შოუ დადგი სცენაზე.
–რასვიზავთ მიყვარს შთაბეჭდილებას რო ვახდენ ადამიანებზე.
მან ისევ გაიცინა.
–გამოგივიდა კიდეც,მე თორნიკე ლაბაძე ვარ. ნუუ შენზე მსმენია..
–იმედიმაქვს მხოლოდ კარგი.
–რათქმაუნდა.
დავინახე როგორ დაძრწოდა ხალხში სალომე ოქროსფერი მბზინავი კაბით და როგორ ელაპარაკებოდა ხალხს...ის უკანასკნელი იყო ვისი ნახვა აქ მინდოდა. მისი შემაწუხებელი სიცილი მტელს დარბაზში ისმის. ის ხალხის ჯგუფთან მივიდა სადაც გასვიანიც იყო..მშვენიერია,ესეც მეორე ადამიანი ვისი ნახვაც ახლა არმინდა...სალომემ დაიკიდა ის ფაქტი,რომ დემეტრე ვიღაცეებს ელაპარაკებოდა,გზა გადაუჭრა და კისერზე ჩამოეკიდა..შემდეგ კი აკოცა..გასვიანმა კოცნა შეწყვიტა და წელზე ხელი მოხვია..
–აბა,რასიტყვი ელენე? მკითხა დათამ.
–რა?
–მე გკითე გინდოდა თუ არა ჩვენთან ერთად პოკერის თამაში..დთამ იმ მხარეს გაიხედა საითაც მე ვიყურებოდი.
–მაპატიე,მაგრამ ვერა..თამაში არვიცი.
–დარწმუნებულიხარ? შეგიძლია ჩვენ გვიყურო როგორ ვთამაშობთ და შენც აითვისებ მიტხრა თორნიკემ.
–არა.
–კარგი.ის მოსაწყენია,წავიდეთ ანანომ ბიჭებს ხელი მოკიდა და წავიდა,ხოლო გიორგი და ერეკლე ჩემთან დარჩნენ.
–შენტან უნდა ვიყო დემეტრემ მიტხრა,რომ შენთვის თვალი მედევნებინა. მითხრა გიორგიმ.
–ყველაფერი რიგზეა მე დავრჩები მასთან.წადი შენ და ცოტა გაერთე..დარწმუნებული ვარ,რომ ელენე შარში არგაეხვევა..უთხრა ერეკლემ.
–ხო ასეა,წადი და ითამაშე.გპირდები აქ ვიქნები და პრობლემებს არ შევქმნი ვუთხარი გიორგის,არმინდოდა აქ მხოლოდ იმისგამო დარჩენილიყო,რომ დემეტრემ ასე უთხრა ის კიდევ ბრაზობდა ჩემზე.
–არვიცი ელენე,უკეთესი იქნება თუ შენთან ერთად...
ღვინის ჭიქა ავიღე.
–შეწყვიტე ნერვიულობა მიზეზების გარეშე. უბრალოდ წადი.კარგად ვარ.
–არ ინერვიულო,კარგად იქნება დაამატა ერეკლემაც.
–კარგი..მალე დავბრუნდები თქვა გიორგიმ და წავიდა.
–აბა..რისი გაკეთება გინდა? მკითხა ერეკლემ.
–არვიცი.
–ეს კაბა მომწონს გამომცდელად მიტხრა ერეკლემ..
–კი კარგი კაბაა.
მან გაიცინა.
–რას იტყვი,იქნებ პოკერი გვეთამაშა ჩვენ რუს მეგობრებტან ერთად? ერეკლემ ვიღაცეებზე მიმანიშნა.
–ხომ გიტხარი,რომ არვიცი თამაში? რატომ გადაეკიდა ამ პოკერს? შევტრიალდი და ივანიც დავინახე..რომელიც რბოლაზე იყო..ქალები ეჯდა კალთაში და მთვრალი იყო.
–შენ არმოგიწევს ტამაში უბრალოდ შენი დახმარება მჭირდება.
–შენ რა გინდა,რომ რუსი მაფიოზები თამაშის დროს დავაბნიო?
–შშ,ჩუმად,და ნუ ნერვიულობ,უკანონოდ არაფერს არ ვაკეთებთ,უბრალოდ გაკვეთილს ვასწავლით...მიდი რა ელენე ვიცი,რომ ივანი გაღიზიანებს,ასერომ რატომაც არა? ორივემ ვიცით,რომ მეორე უფრო ბოროტი მხარეც გაქვს.
წესით ერეკლეს უნდა შევეწინააღმდეგ,მაგრამ ის მართალია ის იმ პერიოდში გავიცანი,როცა მისი და თმით მეჭირა,მერე სტრიპტის კლუბში ვიცეკვე ნახევრად შიშველმა და რამის მის წინ გამოვიცვალე კაბა,ერთადერთი ვარ ვისი ბრალიცაა,რომ მას ასეთი ვგონივარ...თან ეს იდეა მომწონს თანაც რეპტილია,რომელსაც სულ ცოტა აკლია გაშიშვლებამდე და სალომეს შეცდენამდე (ვინ ვის აცდენს ეგეც საკიტხავია) მე რატომ უნდა ვიჯდე ასე?
–კარგი,როგორ ვაპირებთ ამის გაკეთებას?

ნახევარ საათში:
ყალბი ღიმილით დავდიოდი მაგიდის გარშემო და მოტამაშეებს ხელ მხრებზე ვუთათუნებდი.
–მადლობა,რომ თამაში ყურების უფლება მომეცით..ივანის წინ გავჩერდი.
ივანი საშინლად მტვრალი იყო..
–არანაირი პრობლემა,საყვარელო. პირიქით მიხარია,რომ თამაშის დროს შენნაირ ლამაზ ქალბატონს ვხედავ..მიუხედავად იმისა,რომ ვეღარ ვტამაშობ აქ,რომ ხარ..ყალბად გაიცინა ივანმა.
–ხოიცი,როგორ ამბობენ..ვისაც პოკერში უმართლებს..იმას სიყვარულში არ უმართლებსო..გავუღიმე ივანს და ერეკლეს შევხედე..
თმა გადავიყარე..ერეკლემ მოასწრო ივანის კარტის დანახვა..და თვალი ჩამიკრა..
–ხო ასეა,სიყვარულში არმიმართლებს,შენნაირ ლამაზ ქალს ჯერ არ შევხვედრილვარ..
ერეკლემ კარტები გადმოყარა.
–და მე მოვიგე ისევ.. ჩაიღიმა.
გავიღმე და სიარული განვაგრძე.
–ვხედავ იღბლიანი ყოფილხარ..გაიცინა ივანმა და ერეკლეს შეხედა..
ერეკლეს სკამთან გავჩერდი და ხელები მის მხრებზე ჩამოვალაგე..
–რა შემიძლია ვთქვა? მე ჩემი წარმატების თილისმა მყავს აქ..ჩემი ხელი აიღო და მაკოცა.
–კიდევ ერთი ხელი ვითამაშოთ? იკითხა ერეკლემ.
–არა. დღეისთვის საკმარისია..მაგიდის გარშემო განვაგრძე
სიარული და კიდევ ერთი ჭიქა ავიღე...უცბად ივანმა ხელი ჩამავლო.
–რას იტყვი ელენე? იქნებ დამამშვიდო? შეშინებულმა შევხედე და მერე გავბრაზდი,ერთადერთი ახლა რითიც ვასიამოვნებ მუშტი იქნება მის სახეში.
ერეკლე ფეხე წამოხტა და ჩემთან მოვიდა წელზე მჭიდროდ მომიჭირა ხელი.
–მაპატიე,ივან,მაგრამ მას ვერავის დავუთმობ,დარწმუნებულივარ შეგიძლია ვინმე სხვა ქალიც მონახო.
თვალებით დარბაზი მოვათვალიერე და გასვიანის მკაცრ თვალებს წავაწყდი.
ის ისევ იქ იდგა სადაც აქამდე,სალომეც მასთან ერთად იყო,მაგრამ რაღაც შეცვლილი იყო..შეიძლება არ იცოდა,რომ აქამდეც ვუყურებდი,მაგრამ ახლა ის ჩემზეა ფოკოზირებული,რადგან ვგრძნობ როგორ ხტუნაობს ჩემი გული...სალომეც აქეთ იყურება ალბათ ძამიკოზე ეჭვიანობს რომელსაც მკერდზე ვყვარ მიხუტებული შტერანოზავრი ივანის გამო..ერთი გასროლით ორი კურდღელი! არვიცი ეს ალკოჰოლის გამო ხდება თუ არა,მაგრამ ერთი ბილწი აზრი მომივიდა..ბოროტულად გავიღმე..
–ოჰ,კარგი რა ერეკლე,დარწმუნებულივარ ელენე არიქნება წინააღმდეგი თუ ოთახში შემომიერთდება.
–სიმართლე რო ვთქვა ივან,ვშიშობ,მაგრამ ვერ დაგთანხმდები.
ერეკლეს კისერზე ხელები შემოვხვიე და ჩემსკენ ჩამოვწიე..
–ვერდავუშვებ,რომ ჩემმა შეყვარებულმა მარტო აღნიშნოს ასეთი გამარჯვება..
ცალი თვალით დემეტრეს და სალომეს ვუყურებდი რომლებიც გაკვირვებულები იყვნენ ცალი თვალით კი ერეკლეს რომელიც ჩემი ქცევით გაოცებული იყო...ბოლოს ისიც ამყვა უფრო ახლოს მიმიზდა და რუსებს ბოროტულად გაუღიმა...მინდა,რომ სიცილით მოვკვდე,მეცინებოდა ამიტომ სახე ერეკლეს კისერში დავმალე.
–მაპატიეთ,მაგრამ არშემიძლია ის მოვაცდინო,ტან დღევანდელი დღე უნდა ავღნიშნოტ არა საყვარელო? წელზე უფრო მომიჭირა ხელი მე კი მას ავხედე..ვიცი,რომ უნდა ამიტომ მეც თანახმა ვარ!...მე ჩემი მიზეზი მაქვს რასაც ახლა ვაკეთებ,და გეფიცებით ეს მიზეზი ძალიან მაცდუნებელია..და მეც ვეღარ ვუძლებ ცდუნებას,ბოლოჯერ გავხედე დემეტრეს..მის თვალებში სიბრაზე დავინახე..
–ხო უნდა ავღნიშნოთ..ვუთხარი ერეკლეს და ტუჩებში ვაკოცე..მისი თმა მეჭირა ბოლოს ერეკლემ კოცნა შეწყვიტა,რადგან ამოგვესუნთქა..მან კისერში მაკოცა..მე კი თვალები გავახილე..იქით გავიხედე სადაც გასვიანი იდგა,ერეკლე ისევ კისერში მკოცნიდა...გასვიანს ისეთი სახე ქონდა ალბათ ახლა ყველაფერს დალეწავდა..რა? მეაშუაში ვარ? თვითონ მითხრა ვისთანაც გინდა იმასთან დაწექიო,მიტხრა,რომ არ მიშლიდა ამას.თან ნასიამოვნებიც იქნებოდა თუ მას სალომე დარჩებოდა მეკი ერეკლე ანუ და–ძმა.
ერეკლემ ისევ მაკოცა,მაგრამ მე ისევ გასვიანს ვუყურებდი...მე სხვა კაცს ვკოცნი,მაგრამ ჩემი თვალები მხოლოდ ერთს ამჩნევენ,კაცს რომელსაც ასეთივე კოცნით შეუძლია მთელი ჩემი სამყარო შეარყიოს. ერეკლემ ნამდვილად კარგი კოცნა იცის,მაგამ ...ეს არაფერია იმასთან შედარებით,როდესაც რეპტილია ახლოსაა.
გასვიანი აფეთქდა და ჩვენსკენ წამოვიდა..ისეთივე საშიში გამომეტყველებით მოდიოდა როგორიც მას შეეფერებოდა.ახლა გული დამარტყავს! შევეცადე ყურადღება კოცნაზე გადამეტანა..შარში ვართ! თვალები დავხუჭე..რამდენიმე წამი მქონდა სანამ დემეტრე არმოვიდოდა..და მისი რეაქციით არ გამაკვირვებდა..ერეკლემ ხელში ამიყვანა და მეორე მხარეს შემომატრიალა..ახლა გასვიანის დანახვა ერეკლეს მხრიდან შემეძლო..თვალები გავახილე და ლევანი დავინახე..მან გაიცინა..კოცნა შევწყვიტე..
–ის აქარის! ვიკივლე ბოლო ხმაზე..ყველამ მე შემომხედა ჩემი კოშმარი გამახსენდა..კანკალი დამეწყო..დემეტრემ მკლავში ხელი ჩამავლო და მისკენ მიმწია..ვცდილობდი მისი მკლავებისგან თავი დამეძვრინა.
–გამიშვი! ის აქარის! ჯანდაბა! გამიშვი! ვერხედავ? ის აქარის..ვფართალებდი და ვტიროდი გასვიანამ მკერდზე მიმიკრო...ნაზად მომკიდა ხელი და ცრემლები მომწმინდა.
–ვინ არის აქ?
ხმას ვერ ვიღებდი,მეშინოდა,ძალიან მეშინოდა..ვკანკალებდი ენა დამება..
–ელენე,ვინ არის აქ? მკიტხა ისევ..
რაღაც ჩავიბურტყუნე და იმ ადგილისკენ გავიქეცი,მაგრამ ის იქ არიდგა..გაქრა თითქოს არყოფილა..რანაირად?
გასვიანმა ხელი მკლავში ჩამავლო..მასთან ჩხუბს ახლა არ ვაპირებდი..ზედმეტად ბევრი გადავიტანე ერთი დღისთვის.
–მე გკითხე ვინ არ..
–არვიცი! აღარაფერი ვიცი..ჭკუიდან ვიშლები..ნუთუ ეს ჩემი წარმოსახვა იყო?
გასვიანმა თვალები დამიბრიალა,ახლა გამახსენდა რა გავაკეთე ერეკლესთან და მისკენ გავიხედე..დავინახე სალომე რომელიც მას ელაპარაკებოდა,საშინლად გაბრაზებული იყო...გასვიანმა უფრო მომიჭირა ხელი,რომ მისთვისაც შემეხედა...მან კი შემომიღრინა.
–როგორ ფიქრობ რას აკეთებ?
–რას გულისხმობ? ვკითხე სარკაზმულად.
გასვიანი გამწარდა სწრაფად მიმიკრო მკერდზე და გასასვლელისკენ წამიყვანა.
–დემეტრე! დაუყვირა სალომემ და გამოყოლა უნდოდა,მაგრამ ერეკლემ შეაჩერა.
ყოჩაღ ერეკლე,ამ უსიამოვნებაში შენ ჩამაგდე და ახლა შენთვითონ უნდა ამომიყვანო.
ყველა ჩვენ გვიყურებდა,განსაკუთრებიტ დემეტრეს.
–არსად არ წამოვალ! ვუტხარი გასვიანს ამაზე საერთოდ გადაირია და წამის მეასედში ზურგზე გადამიკიდა..
–ეიი! ვყვიროდი და ყველას ყურადრებას ვიქცევდი..–დამსვი! გასვიანო! ახლავე დამსვი! გინდ ამას ელაპარაკე და გინდ ხეს ხეს უფრო შეაგნებინებ..სვანი ხისთავიანი.
გასასვლელისკენ მივყავდი..მოიცა რომელი ფეხი ტკიოდა რბოლის შემდეგ? მუშტი იმ ფეხში დავარტყი..გასვიანმა ტკივილსგან ოდნავ დაიღრიალა.
–ამა ტუ კიდევ იზავ,ინანებ დამემუქრა.
–უკვე ვქენი!
უკნიდან გიორგის ხმა გავიგე..
–დემეტრე! შენ..
ჯანდაბა ისიც აქ იყო თავი ავწიე და ის დავინახე..ალბათ მანაც დაინახა ერეკლეს,რომ ვაკოცე..ჯანდაბა სევ ყველაფერი გავაფუჭე..ძალიან ვწუხვარ.
გასვიანმა გიორგის ყურადღება არ მიაქცია,მარტო მიაძახა.
–დაგვტოვე! ტანაც ისეთი ხმით,რომ შემეშინდა..
გიორგი გაჩერდა.
–დამსვი! ღმერთო ყოველთვის რატომ ვანადგურებ იმას რისი გადარჩენაც მინდა?
კამერების ოთახში შემიყვანა და ჩამომსვა..
ვირაც ქალი მოვიდა.
–აქ რას აკეთებთ? აქ ყოფნის უფლება არგაქვთ.დაცვას დავურეკავ...
–გაეთრიე! დაუყვირა გასვიანმა.
–მე..მე სწრაფად ადგა და ოთახიდან გაიქცა.
გასვიანი მაგიდას მიეყრდნო და თვალებით მანიშნა..დაჯექი თორე ძალით დაგაბავო.
მის წინ სკამზე დავჯექი და ფეხები მაგიდაზე შემოვალაგე.
–და რახდება?
გასვიანმა ფეხებზე შემომხედა,მერე კიდე სახეზე..
–რა დაინახე?
–რაზე ლაპარაკობ? ვითომ ვერ მივხვდი.
შემომიბღვირა..მიტრიალდა და კომპიუტერში რაღაცეები ჩაწერა.
–შეხედე.
იმ მომენტზე გადაახვია როდესაც ერეკლეს ვკოცნიდი ეს აღარასდროს მოხდებოდა..დემეტრე კამერებს კი არა მე მიყურებდა,ისეთივე რეაქციით როგორც მაშინ როდესაც სულ თავიდან მომათრიეს.
–რა უნდა დამენახა..
–უბრალოდ უყურე.
იმ მომნტში კამერასთან ხალხი იდგა..არადა ზუსტად იმ დროს მეგონა,რომ დავინახე ლევანი.
ვიდეო გააჩერა.
–აბა,რა დაინახე?
–არაფერი..ამოვიხვნეშე..–ხო გითხარი უბრალოდ მომეჩვენა.
–ნუ მატყუებ! ჩემსკენ წამოვიდა..სკამი დავატრიალე და მისკენ ზურგით შევბურნდი.
გასვიანი გაოცებული იყო ელენეს ასეთი ბავშვური ქცევით და ახლა მეორე მხრიდან შემოუარა..
ისევ მოვატრიალე და ისევ ზურგი შევაქციე..გასვიანი გამოშტერდა სკამი დაიჭირა და მისკენ შემატრიალა..
–რას აკეთებ? მკიტხა ინტერესით.
–თავს გარიდებ! ეს არგინდოდა? ბოლოსდაბოლო ის გავაკეთე რაც შენ გინდოდა.
–ელენე მიპასუხე ჩემს კითხვაზე..ხელი გაუშვა სკამს და პიჯაკი მაგიდაზე მოისროლა.
–რატომ გამოგზავნე გიორგი იმისთვის,რომ წვეულებაზე წავეყვანე? მეგონა,რომ რბოლის მერე ჩემი ნახვა არგენდომებოდა...ვიცი,რომ ცეცხლს ვეთამაშები,მაგრამ მართლა მინდა ვნახო,როგორ გამოდის წყობრიდან.
გასვიანმა ამოიხვნეშა..ჰალსტუხი შეიხსნა და რაღაც ჩაიბუტყუნა.
–ჭკუიდან გადაგყავარ...მიტხრა გასვიანმა.
–მაშინ ჩვენ ორნი ვართ.გეფიცები,არვიცი რა მემართება,მაგრამ შენ შეცდომებამდე მიგყავარ..ფეხზე ავდექი და ახლა დივაზე ჩამოვჯექი..ის კი ჩემთან მოვიდა და ზემოდან გადამაწვა.
–ვიცი რაც გემართება.
მას თვალებში ვუყურებდი.
–გაკვირვებულიხარ..გაკვირვებულიხარ და ვერხსნი რატომ ვერ აკონტროლებ შენთავს,როდესაც ჩემს სიახლოვეს ხარ. ცდილობ შეებრძოლო შენტავს ჩემს მიმართ,მაგრამ ვერ ახერხებ და ამიტომ შენივე თავი გეზიზღება...ფიქრობ,რომ ეს უბრალოდ სისუსტეა,მაგრამ სინამდვილეში შენ ხვდები,რომ ეს ამაზე ბევრად მეტია...ბევრად მეტი..
–ასე რატომ ფიქრობ? ჩავიჩურჩულე..მან თავი ჩემს კისერთან დახარა..კისრიდან თმა გადამიწია მისი თავი ჩემს კისერში ჩარგო და ხარბად შეისუნთქა..მან ყურში ჩამჩურჩულა.
–იმიტომ,რომ შენ ერთადერთი არხარ ვინც იგივეს გრძნობს...
გამოშტერდი..ის სწრაფად მომშორდა..
–მაშინ..იქნებ..შესვენება აგვეღო და შეგვეწყვიტა ეს ომი ჩვენ შორის?
ფეხზე ავდექი და მისი ჰალსტუხი ხელში ავიღე..
–მე,შენ იმაზე მეტად მომწონხარ ვიდრე ფიქრობ,ჩემს ტავში ბევრი პრობლემაა..ლევანი და კიდევ ის ადამიანი ვისაც ჩემი მოკვლა უნდათ..და მაინც,შენ ჩემი ყველაზე დიდი პრობლემა ხარ. პატარაზე გავუღიმე.
–ისინი ვერაფერს ვერ დაგიშავებენ.
–უკაცრავად?
–ვერც ლევანი და ვერც სხვა დანარჩენები თითსაც ვერ დაგაკარებენ. ისინი ვერაფერს გატკენენ.
–რატომ?
დემეტრე მომიახლოვდა..
–იმიტომ,რომ მე არმივცემ ამის უფლებას..ხელები კისერზე შემომხვია და თითებით სახეზე მომეფერა.
ეს სიგიჟეა,მე ვიცი როგორ უნდა გავუმკლავდე გადარეულ და გაბრაზებულ დემეტრე გასვიანს,მაგრამ ეს..ეს ზედმეტია...მას თვალებში ჩავხედე.
–და მაინც,უფლებას არმაძლევ ისე მოვიქცე როგორც მინდა. ვიბრძოლო ისე როგორ მე მინდა.
–ეს ასეთი მარტივი არაა როგორც შენ გგონია,ის ვინც გეგმებს აწყობს სხვისი სიცოცხლიტ რისკავს,მზადხარ,რომ გარისკო? სხვისი სიცოცხლით და არა შენით ეს ბევრად რთულია ანგელოზო.
–ამიტომ ვგრძნობ,რომ ყოველჯერზე ვაგებ. მაგრამ შანსი არასდროს მოგიცია..შნ მე მატყუებდი და მეუბნებოდი,რომ ერთადერთი ხარ ვისაც წესების დადგენა შეუძლია..და კიდე ბლა..ბლა..ბლა.
–და შენ როგორ მოიქეცი რამდენიმე წუთის წინ?
–ერეკლეს ვაკოცე.
გასვიანი დაიძაბა.
–შენ თქვი,რომ შემიძლია ის გავაკეთო რაც მინდა,ასე არარის? შენთქვი,რომ არდამიშლიდი თუ ვინმესთან დავწვებოდი,ასერომ რატომ განაღვლებს? ხუმრობით
შევაპარე..–შენ ხო არხარ დაინტერესებული
გასვიანი უფრო მომიახლოვდა და ისევ იმ ოზიციაში დამაბრუნა ზემოდან იყო გადაწოლილი და ხელები ჩემს გარშემო ედო.
–ვინ თქვა,რომ არვარ დაინტერესებული?
ეს უკვე ნათელი იყო,ვეღარ დავმალავდით..მას მე ვუნდოდი,ის კი მე...ჩემი პულსი ჩქარდებოდა..ის ტუჩებზე მიყურებდა.
–არგაბედო ჩემი კოცნა. გავაფრთხილე წინასწარ.
–არვაპირებ. თან ბოლოს,რომ გაკოცე ისევ შენ იტკინე წელი სპორტდარბაზში.
ვეცადე ის გამეწია.
–ადექი,სახლში მინდა დაბრუნება.
კარისკენ წავედი და დემეტრესთან გავჩერდი..
–რაც არუნდა მოხდეს,როგორც არუნდა დამემუქრნონ არ შევწყვეტ ლევანის ზიზღს და არავითარ შემთხვევაში არ გადავალ მის მხარეს,არგიღალატებ დემეტრე.
–ვიცი.
–წავალ დათას დავუძახებ,რომ სახლში წაგიყვანოს..
ოთახიდან გამოვედი.

ამდროს ლევანისთან:
–სად იყავი? კითხა ლუკამ.
–წვეულებაზე და ასევე რამდენიმე ფოტოც გადავიღე.
–ფოტო? რასთან დაკავშირებით?
–არგახსოვს ლუკა? ჩვენ ანონიმური დამხმმარეები ვართ დეტექტივი ალექსანდრესთვის,რომელიც კვლავ თავისი პატარა ელენეს გამოჩენას ელის.

ალექსანდრესთან:
კარზე ზარმა დარეკა და ისიც გასარებად მივიდა..კარი გააღო მაგრამ არავინ დახვდა..მხოლოდ პორტფელიო,რომელშიც რაღაცეები იდო..ეს რა არის? გახსნა და გასვიანის და ელენეს ფოტო დაინახა..როგორ ეჭირა გასვიანს ელენე მკლავებში და როგორ ყავდა ზურგზე გადაკიდებული...ალექსანდრეს სახე გაებადრა..
–ვერავის,ვერ უნდა გაებედა ჩემი ელენესთვის ეს! ჩაილაპარაკა და კედელს მუშტი მაგრად მიარტყა.


პ.ს ხალხნო,ქალბატონებო,ბატონებო და ბავშვებო..მადლობა პირველრიგში,რომ კითხულობთ..ველოდები შეფასებებს მოუთმნლად.. ხელები მომტყდა იმდენი ვწერე და ვფიქრე ვინაიდან როგორც უკვე გითხარით იმ ავტორს აღარ უწერია ბოლომდე გაგრძელბა მეკიდე არმიყვარს შუა გზაში შეწყვეტა ასერომ რამენაირად უნდა დავასრულო..ხო ძალიან მაგარი თავი გამოვიდა მგონი..დაწერეთ რა მოგწონთ და რა არ მოგწონთ და თქვენი შთაბეჭდილებები. <3 <3