მისი შემოსვლა და თითოეული ნაბიჯი ჩემში შიშს აძლიერებდა, ბავშვივით ვკანკალებდი ,მაგრამ ყველანაირად ვცდილობდი რომ ეს არ შემემჩნია. როგორც ყოველთვის დედაჩემს არც ახლა შეეშალა ჩემს მეგობართან სტუმრობის წესები და საჩუქრით ხელშ მოვიდა. ჯერ საბა გადაკოცნა შემდეგ კი ჩემსკენ წამოვიდა ჩასახუტებლად. გაყინული და გაქვავებული ერთ ადგილას ვიდექი და ხმის ამოღების მეშინოდა. როგორც იქნა სუფრასთან დავჯექით და დაძაბულობა ერთი ჭიქა ღვინოთი მოვიხსენით დედაჩემა რომ აწია ჭიქა და საბა დალოცა იმ ნათქვამის შემდეგ.

-დე რაღაცაზე მინდა დაგელაპარაკო გთხოვ უბრალოდ დამამთავრებინე.- ნერწყვს ვერ ვყლაპავდი და ამოუსუნთქავად ველაპარაკებოდი.
-კარგი დე გისმენ.
-არვიცი როგორ გითხრა ან საიდან დავიწყო, არ მინდა რომ გაწყენინო ან გაგაბრაზო, მაგრამ არმინდა რომ გატყუებდე და სიმართლეს არ გეუბნებოდე, შეიძლება ვერ გამიგო, გამიბრაზდე,მ მეჩხუბო მაგრამ მე მეტის მოთმენა აღარმინდა. შენი წასლის შემდეგ იმდენი რამე შეიცვალა ჩემს ცხოვრებაშ ალბათ ვერც კი წარმოიდგენ, რაც დრო გადის უფრო მეტად ვიზრდები და ვიცვლები. იმის მიუხედავად რომ შეიძლება ჩემი გადაწყვეტილება ვერ გაიგო მირჩევია მე გითხრა ვიდრე მოგატყო და ბოლოს რომ გაიგებ უარესი იყოს. საბა მიყვარს.
-ხო არ გაგიჟდი რამე ხუმრობა წაიკითხეთ ინტერნეტში?
-მაცადე გთხოვ.
-კარგი
-არა დე მართლა მიყვარს, რამდენიმე თვეა ასე ვართ არვიცი არც კი ვიცი , როდის ან როგორ მოხდა ეს ყველაფერი თუმცა თავისით ჩემდა უნებურად შემიყვარდა და არვიცი ეს საერთოდ თუ შესაძლებელია მაგრამ არმინდა რომ მის გარეშე ვიყო, რადგან ის ჩემში ბედნიერებას და ღიმილს იწვევს. გვერდშ მიდგას მაშინ როცა სხვა ხელს მკრავს და ყოველთვის ყველაფერს მიგებს, ამიტომ მინდოდა მეთქვა ეს შენთვსი.

გარკვეული დროის მანძილზე სიჩუმე ჩამოვარდა, თალებში შეხედვის მრცხვენოდა, თითქოს დედაჩემის სახის გამომეტყველება არ იცვლებოდა მაგრამ შინაგანად ვგრძნობდი, რომ მას ეს ყველაფერი ძალიან ეწყინა თითქოს დარდს ვხედავდი მის სახეზე მაგრამ ხმის ამოღებას ვერ ვბედავდი, ბოლოს მახსოვს ნერწყვი როგორღაც გადავყლაპე და ვთქვი:

-დე მითხარი რამე გთხოვ.
-რა გინდა რომ გითხრა? არ ხარ შენ ისეთი პატარა რომ შენს არჩევანში ხელის შეშლის უფლება მომცე. არვიცი რას ელი ჩემგან ხომ იცი რომ მე შენ ყოველთვის ყველაფერს გაგიგებ და ყოველთვის გვერდშ დაგიდგები რაც არ უნდა იყოს, რას ელოდი რომ ხელს გკრავდი და ვერ გაგიგებდი მაგრამ რატომ? მიყვარხარ ისეთი როგორიც ხარ, მითუმეტეს ნორმალური ადამიანი ხარ. არ ხარ მკვლელი, მოძალადე, ქურდი. ხარ ის ვინ იყავი და ეს არაფერს ცვლის უბრალოდ, იფიქრეთ ილაპარაკეთ შენ და საბამ და გაარკვიეთ ყველაფერი კარგად, რადგან ეს უაზრო გართობა არ იყოს.

არვიცი ცრემლები თავისით ისე სწრაფად მომდიოდნენ, სიხარულის ცრემლები იყო ეს კი ნამდვილად ვიცი, ჩემს ცხოვრებაში ასეთი მომენტი არასოდეს მქონიდა არ იყო ეს ჩემთვის მარტივი მაგრამ მე იმან გამახარა და გამაბედნიერა დედაჩემა ყველაფერი ასე კარგად რომ მიიღო. ამ დროს უცნაურმა და წყნარმა ხმამ გამოგვარკვია მე და დედაჩმემი იმ განცდებიდან რომელსაც ორივენი ასე განვიცდიდით.

-მინდა რომ რაღაც გითხრათ. სანამ მოხვიდოდით კონსტანტინე მელაპარაკებოდა სულ, რომ ეწყინოს? რომ გაბრაზდეს? მხოლოდ იმაზე ნერვიულობდა რომ ეშინოდა ვერ გაუგებდით და თქვენი მხრიდან ვერ იგრძნობდა იმას რაც მას ასე ძალიან სჭირდებოდა. მადლობა მინდა გადაგიხადოთ ამ გაგებისთვის და იმისთის რომ კონსტანტინე გააჩინეთ. თქვენ შეიძლება ვერ ხედავთ ყოველდღე მას მაგრამ დარწმუნებით შემიძლია გითხრათ, რომ მისნაირი ადამიანები ბევრნი არ იბადებიან, ასეთი სიცოცხლით სავსე, კეთილი, მზრუნველი, საყვარელი და კიდევ უამრავი მიზეზი შემიძლია ვთქვა უბრალოდ არც დრო გვეყოფა ამისთვის და არც სიტყვები. უბრალოდ მინდა იცოდეთ რომ თქვენი სიტყვებით კონსტანტინეს ის იმედი მიეცით რას მას აცოცხლებს და ბედნიერს ხდის.
-მადლობა საბა და მჯერა რომ შენც იგივეს ფიქრობ არვიცი, როგორ იქცევიან დედები ამ დროს უბრალოდ მართლა კარგია კოსტა და შენც კარგი ხარ და მინდა რომ ეს ყველაფერი , ეს ბედნიერება და ჩემი შვილის ცხოვრების საუკეთესო მომენტები თქვენთან ერთად გავიზიარო და განვიცადო ჩემი სიშორის მიუხედავათ. ხოდა ეხა სწრაფად ჩაიცვით სადღაც მივდივართ.

კითხვის დასმას აზრი არ ქონდა ვიცოდი რომ მაინც არ მეტყოდა სად მივდიოდით, გამოვიცვალეთ სწრაფად ერთი ჭიქა ღვინო დავლიეთ და წავედით. დედაჩემი ახალგაზრდა იყო, გართობაზე შეყვარებული ქალი იყო ამიტომაც გადაწყვიტა რომ დაქალის წვეულებაზე უნდა წავსულიყავით სადაც მარტო აპირებდა წასვლა. მე და საბა მთელი გზა ტაქსიში ხელ ჩაკიდებულები ვისხედით და შინაგანი ბედნიერებისგან ღრიალის გრძნობას ვეწინააღმდეგებოდი , მინდოდა მეყვირა, მეცინა, მეტირა, მეცინა ყველაფერი ერთად მინდოდა.

-მობრძანდით. კოსტა როგორ მომენატრე რამხელა ბიჭი გაზრდილხარ.
-მადლობა თეა მეც ძალიან მომენატრე.
-შემოდით.

დედაჩემი და თეა გადაეხვივნენ ერთმანეთს, ხოლო ჩესკენ თეას შვილი ალექსი წამოვიდა, თავის მეგობარ ბიჭთან ერთად. ეს ცოტა გამიკვირდა, ალექსის კარგად ვიცნობდი მაგრამ ის ბიჭი თვალით არ მყავდა ნანახი, ბევრი ხალხი არც იყო წვეუულებაზე ზედმეტად ახლობლები იყვნენ, ბავშობიდან ერთად რომ იზრდებიან ისეთები. არვიცი დედაჩემა რატომ მოიფიქრა აქ რომ უნდა წამოვეყვანეთ მაგრამ რაღაცას აპირებდა აშკარა იყო.

-კოსტა როგორ ხარ? -ალექსი გადამეხვია და ლუდიც მომაწოდა.
-კარგად ალექს შენ?
-კარგად. გაიცანი ჩემი ბიჭი გაბო.
-სასიამოვნოა, გაიცანით ეს საბაა.

ჩემი ბიჭიო რომ მითხრა ყურადღება არ მივაქციე ასეთი ხუმრობა იცოდა,სიმთვრალეშ განსაკუთრებით. ბართან მივედით ალექსიმ ვისკი დაგვისხა და ორი ჭიქა სწრაფად დავლიეთ, არ მინდდა ფხიზლად ყოფნა, რადგან სიფხიზლეში მორცხვი (ტიპი) ვიყავი.

-დე მოდი ერთ წამს ჩემთან.

დედაჩემი და თეა დავინახე და მივედი ტერასისკენ წავედით აი ახლა ვხვდებოდი, რომ რაღაც სასწაულს გააკეთებდა დედაჩემი და მეცინებოდა.

-დე ხო გაიცანი ალექსი და გაბო?
-ხო დე რახდება?
-შეყვარებულები არიან.
-უი გამიხარდა მართლა კარგი ბიჭი ჩანს გაბო.

ვიცოდი დედაჩემს ამით იმის თქმა უნდოდა, რომ სამყაროში არ ვიყავი მარტო და იყვნენ ჩემნაირები, მითუმეტეს ჩემს წრეში და საახლობლოში. თეამ გაიღიმა და ისე შემომხედა მივხვდი რომ ყველაფერი იცოდა ამიტომაც მეც გავიღიმე. სიმართლე რომ გითხრათ ეს მართლა გამიხარდა და მართლა ვიგრძენი რომ მარტო არ ვიყავი. მალევე მოვშორდი დიდებს და საბასთან დავჯექი.

-ბავშვებო გავიდეთ მოვწიოთ.
-გააჩნია რა გაქვს.-ალექსის ვუთხარი და კარგად გულიანად ვიცინეთ.
-როგორ ფიქრობ ცუდი მექნება რამე?
-როგორ გეკადრება.

ცოტა მოფარებულ ადგილას გამოვედით არ გვინდოდა მშობლებს დავენახეთ, ისიც ეყოფფოდათ ამდენს რომ ვსვამდით. მოსაწევი ალექისმ გაახვია და ცოტა მოვწიეთ. საბამაც ბევრი მოწია შესაძლოა არ იმჩნევდა მაგრამ ისიც ნერვიულობდა და არ უნდოდა რომ ეს შეემჩნია ვინმეს. მოვწიეთ და შევედით გაბომ ცოტა ხანს გარეთ დავრჩებიო. საბას ვთხოვე წამოსულიყო და ჩვენთან ერთად ეცეკვა. ცეკვა დავიწყეთ და რაც უფრო წამები გადიოდა უფრო მეტად ვბოლდებოდი, თან სასმელისაც ვაყოლებდი და უფრო მეტად მოქონდა და მოქონდა.
მოდით უცებ ჩემს თავს გაგაცნობთ ასეთ მომენტში. დაბოლილზე და თან დალეულზე ცოტა საშიში ვარ, ისეთი რაღაცეების გაკეთება მიყვარს მეორე დღეს რომ მრცხვენია და ვცდილობ არ მახსოვდეს. ამიტომაც საბა არ მტოვებდა იცოდა შეიძლება რამე სისულელე მექნა. ალექსისთან საკმაოდ ახლოს ვცეკვავდი, მისი მომხიბვლელი თვალები და გამოხედვა უფლებას არ მაძლევდა რომ ასე არ ყოფილიყო, მაგრამ რამოდენიმე წუთს საბას ყურადღება ვერ მივაქციე და ვაწყენინე.

-ტაქსი გამოვიძახე უნდა წავიდე.
-არა. რასქვია უნდა წახვიდე? მე აქ მტოვებ?
-ხო შენ სამეგობროსთან უფრო გაერთობი მაინც ტყუილად ვარ მე აქ.
-და შენ ფიქრობ რომ ტყუილად ხარ.
-გარეთ გავიდეთ გთხოვ.

აი ახლა ვხვდებოდი რომ საბა მართალი იყო და თავის გამართლებას აზრი არ ქონდა მაგრამ იმ წამს სულ არ მიფიქრია ასეთი რამე.

-რატომ მიდიხარ?
-ვერ ხედავ ვერც კი მამჩნევ სულ დამიკიდე როცა სხვა ვინმე გამოჩნდა, ხოდა ხელს არ შეგიშლი გაერთე.
-არმინდა მადლობა მეც მოვდივარ.

ტაქსი მოვიდა ხალხს დავემშვიდობე და წამოვედით მას, რა თქმა უნდა, მარტო არ გავუშვებდი ამიტომ მეც წამოვედი, მოვიმიზეზე რომ დავიღალე და წასვლა მინდოდა.გზაში საბა არ მიყურებდა თვალებში და ის მომენტი ნათლად არ მახსოვს ყველაფრის მიუხედავად თუმცა საბას ყვირილი ახლაც ყურებშ ჩამესმის დამიჯერეთ საშინელებაა ორი მანქანის შეჯახების ხმის შემდეგ შენი საყვარელი ადამიანის ყვირილის ხმას რომ იგებ და ფრაგმენტულად, რომ გახსოვს ხალხის სახეები, სასწრაფოს მანქნა და ბოლოს საავადმყოფოს პალატა და დედაჩემის სახეზე ცრემლის დანახვის შემდეგ ჩემი პირველი კითხვა.
-საბა სად არის ან როგო არის?