განგსტერების სამოთხე (24) +18
გასვიანის კაბინეტი: –ჩემი ნახვა გინდოდა? ოთახში გიორგი შემოვიდა.. –კი,სალაპარაკო გვაქვს უთხრა გასვიანმა. –და რაზე? –ლევანიზე,ვგრძნობ,რომ რაღაცას გეგმავს..ასპარეზზე თვითონ გამოჩნდა ეს რაღაცას უნდა ნიშნავდეს. –რამე გაიგე ამის შესახებ? –სერიოზული არაფერი. თან მისი მხრიდან ასე სწრაფად მოქმედებამ კითხვები გამიჩინა.. –იქნებ ლოდინით დაიღალა,ის რაც მას უნდა მის წინ არის და მხოლოდ შენ ხარ ბარიერი. –მართალიხარ,და კაცმა არიცის რას გააკეთებს. –ჩვენ მასზე ბევრი დაცვა გვყავს,მაგრამ თუ ის რაღაცას გეგმავს,მაშინ ეს საკმარისი არიქნება.როგორ გგონია ბაბუაშენი დაგვეხმარება? ბოლოსდაბოლოს ის ყველაზე კარგად იცნობს ლევანის. –ამ დროისთვის მისი დახმარება არ გვჭირდება. ჩემით გავუმკლავდები. მტკიცედ თქვა გასვიანმა. –დარწმუნებული ხარ? დრო მიდის და ეს იმას ნიშნავს,რომ ლევანი უფროდაუფრო ძლიერდება. და თუ ბაბუაშენის დახმარება არ გჭირდება სხვა ვინმეს სთხოვე. –საუბარი იქით მიგყავს,რომ დახმარება ლაშხს ვთხოვო? –რატომაც არა,მან თქვა,რომ მამამისმა რაღაც ფაქტები იპოვა ლევანის წინააღმდეგ სანამ მოკვდებოდა. –ხო,მაგრამ ელენემ არიცის სად დამალა მამამისმა ეს დოკუმენტები. –ჩემი აზრით თუ მას თავისჭკუაზე მივუშვებთ აუცილებლად იპოვის რამეს,რაც ჩვენ გამოგვადგება ლევანის წინააღმდეგ. გასვიანმა ამოიხვნეშა. –სათქმელად ადვილია,წადი აქ მოიყვანე. თქვა და ფურცლებს ჩააჩერდა. გიორგი წავიდა და რამდენიმე წუთში დაბრუნდა. ელენესთან: გიორგი მოვიდა და მითხრა დემეტრეს ლაპარაკი უნდაო..ამიტომაც გავყევი და კარი შევგლიჯე. –რა გინდა? –ვხედავ მაგარ ხასიეთზე ხარ სარკაზმულად ჩაილაპარაკა. –ძაან სასაცილოა,მალე რაგინდა,საშინლად მტკივა თავი და შენთან ლაპარაკი უარესად მხდის. –იმიტომმ,რომ დალევის თავი არგაქვს და მაინც სვავ. ჩაიჩურჩულა დემეტრემ. –რათქვი? –რა მოხდა? რამეს არასწორად ვამბობ? –შენ! დავუყვირე გასვიანს და დასარტყმელად გავიწიე,მაგრამ გიორგის შემაჩერა. –ხალხო დაწყნარდით! ოდესმე შეგიძლიათ შეწყვიტოთ კინკლაობა? სერიოზული საქმე გვაქვს. –კარგი. ამოვიხვნეშე და დავჯექი–ახლა რაღა ხდება? –არაფერი,ჯერ,მაგრამ ერთად მუშაობის დროა, თქვა გასვიანმა. –ისევ ლევანიმ გააკეთა რამე? –არვიცი,მაგრამ ცუდი წინათგრძნობა მაქვს. ახლა რატომ გამოჩნდა? ან რა ჯანდაბას გეგმავს?...მოკლედ ფაქტები გვჭირდება,იცი სად შეიძლება იყოს? –არვიცი..არამგონია მამაჩემს ის სახლიდან შორს დაემალა...ალბათ განყოფილებაში იქნება. –იფიქრე! სად მალავდა მნიშვნელოვან რაღაცეებს. –ვფიქრობ! დავუყვირე გასვიანს. –არარის საკმარისი,არქონდა რამე დაცული ადგილი? სეიფივით რამე. –ა რ ვ ი ც ი ვუღრიალე გასვიანს, თან არამგონია სახლში დაედო და მე და დედა საფრთხეში ჩავეგდეთ..სადმე ნეიტრალურ ადგილას იქნება,იქ სადაც ნებისმიერ დროს შეეძლო მისვლა და არც ისე ახლოს,რომ ჩვენზე ემოქმედა....რაღაც გამახსენდა..–ვიცი! –რა? სადაა? მკითხა გიორგიმ. –როდესაც პატარა ვიყავი ბებიასთან და ბაბუასთან გვიყვარდა წასვლა, იქ თავს დაცულად და მშვიდად ვგრძნობდით..ქალაქიდან არცისე შორსაა..დაახლოებით 1 საათის სავალზეა..პატარა და წყნარი ქალაქია. –ხოდა წავედით,გიორგი ბიჭები გააფრთხილე და დაცვაც წამოიყვანე. ნახევარსაათში გავდივართ თქვა დემეტრემ. –კარგი. თქვა გიორგიმ და გავიდა..ხასიათი გამიფუჭდა ძველი დრო,რომ გამახსენდა. –რა ხდება? მკითხა გასვიანმა და შემომხედა. –არაფერი..უბრალოდ იქ იმის მერე არ ვყოფილვარ,რაც მამაჩემი გარდაიცვალა...თან საკუთარ თავზე ვბრაზობ,რომ უფრო ადრე არ გამახსენდა. –გასაგებია...შენთავე ნუ ბრაზობ..ეს ჩემი ბრალიცაა,იცი? საშუალება არ მოგეცი,რომ ამაზე გეფიქრა და თან ზუსტად არვიცით იქარის თუარა ფაქტები. ასერომ ყველაფერი რიგზეა. –მართალიხარ,შეიძლება იქ არარის..და თ ასეა მაშინ წარმოდგენა არმაქვს სად შეიძლება იყოს. –ვიპოვით გზას,რომ ლევანი მოვიშოროთ...ფაქტებით თუ მის გარეშე. –ჩემს სახლში უნდა მივიდეთ და გასაღები წამოვიღო,ის სახლი ახლა დაკეტილია და თან იქ არავინ ცხოვრობს. –კარგი,გავივლით შენთან. –ტანსაცმელი უნდა გამოვიცვალო ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი. ნახევარ საათში ყველა მზად იყო,მანქანები გახურებული იყო და გასასვლელად მზად იყო...გასვიანი ჩამოვიდა. –წავედით..ჯერ ელენესთან გასაღები უნდა ავიღოთ.. ელენე კაბით ჩამოვიდა და გასვიანს შეხედა. –სულ პიჯაკი უნდა გეცვას? –და შენ მაისურს სულ კაბად უნდა ხმარობდე? კაბის სიგრძეზე მიმითითა და წარბები შეკრა. –ჩემი ბრალი არარის,რომ ჩემი ტანსაცმელი არ მაქვს და ამ კაბისთვის შენ დას უბღვირე. –შენ ატარებ მას და არა ის. –რაცგინდა ის ქენი არმაინტერესებს..ისე ნუ გამაკეთებინებ,რომ სულ გავიხადო გავუღიმე. გვერძე ბიჭები იდგნენ: –რაზე ლაპარაკობენ ეს ორნი? ჩაიჩურჩულა ნიკუშამ. –წარმოდგენა არმაქვს უპასუხა დათამ..მანქანიდან გიორგი გადმოხტა. –შეგიძლიათ თქვენ ორნი გაჩერდეთ და გასაღები აიღოთ? –ბრძანებებს ნუ მაძლევ შეუღრინა გასვიანმა. და კორუსში შევიდა მე თვალები ავატრიალე და მას გავყევი...გიორგიც გამოგვყვა. –კარი ღია დატოვე? ჩემს ბინასთან გასვიანი შემომიტრიალდა. –კარი ღია,რომ დამეტოვებინა მეცოდინებოდა,ვთქვი სარკაზმულად და დემეტრეს შევხედე.–თვებია აქ არ ვყოფილვარ...–არდამიტოვებია,კარს ყოველთვის ვკეტავ. გასვიანმა კარი ფეხით შეგლიჯა..–ესეიგი ვიღაც დაუპატიჟებლად გესტუმრა...მითხრა და იარაღი ამოიღო..მეც შიგნით შესვლა დავაპირე,მაგრამ გასვიანმა მაჯაში ხელი ჩამავლო. –მოიცადე...იქნებ ის ისევ აქარის...გასვიანმა იარაღი ამოიღო და პირველი შევიდა...გიორგიმაც ამოიღო იარაღი და მიყვა. –არავინაა,შეგიძლია შემოხვიდე,მიტხრა გასვიანმა. სახლში მარჯვენა ფეხი შევდგი. –ჰოუმ სვიით ჰოუმ ჩავილაპარაკე და სახლში შევედი. –როგორ შეიძლება ვინმე ასეთ ფეხსაცმლის ყუთის ზომის სახლში ცხოვრობდეს? გაიცინა გასვიანმა. თვალები ავატრიალე. –უკაცრავად,მაგრამ ყველა მდიდარი ვერ იქნება და სასახლეში ვერ იცხოვრებს. –შენ იცხოვრებ გამიღმა გასვიანმა. რევერანსი გავუკეთე და სარკაზმულად ვუთხარი. –გმადლობ,თქვენო უდიდებულესობავ. –ჩანს ვიღაც რაღაცას ეძებდა თქვა გიორგიმ.–ალბათ ფაქტებს მივედი და გასაღები ავიღე..აქარის ავიქნიე. –კარგია..მაშინ წავედით. წავალ ბიჭებს ვეტყვი,რომ მოემზადნონ.. გასვიანი შეტრიალდა და დაფას შეხედა,რომელზეც სულ თვითონ იყო გამოსახული ეს მაშინ გავაკეთე,როცა მასზე ვნადირობდი..სულ მისი ფოტოები ეკრა..სად დადიოდა,რომელ საათზე ვისთან ერთად და ა.შ...მივიდა და ერთი ფოტო აიღო. –ასე ძალიან ცდილობდი? მიმითითა დაფაზე. –მოკეტე და წავედით! ვუთხარი გასვიანს. –არმეგონა ჩემით შეპყრობილი თუ იყავი. –შეპყრობილი არვარ. სახლიდან გამოვედი და კარი გამოვიკეტე. გასვიანი უკან გამომყვა. –ოჰ,წარმომიდგენია რა მაგარია მთელი დაფა ჩემი სურათებით..გაიღმა დემეტრემ და თვალი ჩამიკრა..შევეცადე მისი თვითკმაყოფილი და საყვარელი ღიმილისთვის ყურადღება არმიმექცია...ჩემთან მოვიდა და ყურში ჩამჩურჩულა. –ამ ფოტოებს სხვა რამისთვის ხომ არ იყენებდი? –რ–რა? სახეზე გადავწითლდი კრეტინი!...ჩამიარა და გამიცინა. ერთი საათის შემდეგ ქალაქში ჩავედით.. –შეხედეთ აქ ცირკია. იქნებ წავიდეთ თქვა დათამ. –ამისთვის დრო არგვაქვს თქვა დემეტრემ. –აქ შეუხვიე ვუთხარი დემეტრეს.. შეუხვია. –აქ გააჩერე მივუთითე ეზოზე. გასვიანმა დაამუხრუჭა..ყველანი ჩამოვედით და სახლის წინ დავჯექით. –მოიცადეთ იქით გაიხედეთ თქვა გიგიმ და თეთრ მერსედესზე გვანიშნა. –აქ ვიღაც არის თქვა გასვიანმა. –როგორ ფიქრობ...დავიწყე ლაპარაკი. –ხო,შეიძლება იგივე ადამიანი იყოს ვინ შენს ბინაში მითხრა გასვიანმა. –გასაგებია,რომ ბინაში ფაქტებს ეძებდა,მაგრამ აქ როგორ მოვიდა? ვთქვი აღელვებულმა. –ამას ნიშვნელობა არაქვს..გასვიანმა 4 კაცს ანიშნა წადით და შეამოწმეთო. –დიახ უფროსო. ორი მათგანი სახლში შევიდა,ორი კი ეზოში. გასვიანმა იარაღი ამოიღო.–გიორგი,აქ მოდი! დათა და ნიკუშა თქვენ ელენესთან დარჩით და დანარჩენი დაცვაც აქ დარჩეს.. –კარგი! უპასუხა ყველამ და ბრძანებას დაემორჩილნენ. გიორგი და დემეტრე სახლში შევიდნენ...თუ ფიქრობენ,რომ აქ ასე დამტოვებენ ცდებიან..სახლში შევირბინე. –ელენე მოიცა...და ის წავიდა. ჯანდაბა! თქვა დათამ და გამომეკიდა. გასვიანს და გიორგის ჩავურბინე. –რათქმაუნდა არდამემორჩილებოდა თავი გაიქნია დემეტრემ. –აქ არავინაა შეამოწმა ოთახი გიორგიმ. –ესეიგი გაიქცა,რომ დაგვინახა. ირგვლივ მიმოვიხედე..ყველაფერი ისე იყო როგორც აქამდე..ეს მოგონებები ჭკუიდან მშლის..სურათს შევხედე სადაც სკოლა დამემთავრებინა და აღსანიშნავად მე დედამ და მამამ სურათი გადავიღეთ...ცრემლები წამომივიდა. –ელენე რას იტყვი? უკნიდან გიორგის ხმა მომესმა...ცრემლები მოვიწმინდე. –რა? მაპატიე შეგიძლია გაიმეორო? გასვიანმა დაეჭვებით გადმომხედა მიხვდა,რომ ვტიროდი. –მე ვთქვი:სად უნდა ვეძებოთ თქო გამიმეორა გიორგიმ. –მე..მე არვიცი..სახლი დავათვალიეროდ და იქნებ რამე ვიპოვოთ. –კარგი..გიორგიმ დაცვას ანიშნა და ძებნა დაიწყეს. გასვიანი ჩემთან მოვიდა. –კარგად ხარ? –კი..კარგად ვარ. –წარმომიდგენია რა რთულია შენი აქ დაბრუნება,მაგრამ ახლა ეს გრძნობები უნდა გადადო და ფოკუსირება საქმეზე მოახდინო. მალე ფაქტებს ვიპოვით,და ლევანის იმისთვის ვაზღვევინებთ რაც გააკეთა. –კარგი. რამდენიმეწუთი გავიდა. –რამე იპოვეთ? იკიტხა დემეტრემ. –ვერაფერი..შენ? უპასუხა გიორგიმ. –ვერაფერი,უფროსო უთხრეს დანარჩენებმაც. –ჯანდაბა! ელენე კიდევ სად შეიძლება იყოს? –ამმმმ. ფიქრი დავიწყე. –იფიქრე! რამე განსაკუთრებული ადგილი არის აქ? –განსაკუთრებული ადგილი?? გამახსენდა..–კი არის!! გარეთ გამოვიქეცი..ბაღში გავიქეცი და დიდი მუხის წინ გავჩერდი. მუხა? ფიქრობდა გასვიანი და ელენეს ზურგს უკან იდგა. ხელი მივადე ხეს... –ეს ხე ძალიან მნიშვნელოვანია ჩემი ოჯახისთვის..ეს ბებიამ და ბაბუამ მაშინ დარგეს,როდესაც მამაჩემი 5 წლის იყო...მან მითხრა როგორ სთხოვა ბაბუაჩემმა მამაჩემს ხის არჩვეა და მან მუხა აირჩია. ტირილი დავიწყე და ჩავიკეცე.. –აქ..ამ ხის ქვეშ ფუღუროა სადაც ჩემი სახლი იყო..და მე და მამა ვთამაშობდით..აქ ჩემი ცხოვრების საუკეთესო მომენტები მაქვს გატარებული..ტირილს ვერ ვწყვეტდი..–აქ ვიცინოდი,აქ ვტიროდი,აქ ვისწავლე რას ნიშნავს ბედნიერება. გასვიანის თვალებს შევეჩეხე.. –მაპატიეთ ფოკუსირება უნდა მოვახდინო..ცრემლები მოვიწმინდე. –მახსოვს როგორ ვთამაშობდი მამასთან ერთად დახუჭობანას. და მე ვიხუჭებოდი..მოგონებებში გადავეშვი. –9...10 ვიხილები და მოვდივარ ვინც არარის დამალული ჩემი ბრალი არარის! თვალი გავახილე და მიმოვიხედე...სად შეიძლება იყოს მამა? მამიკო ხის უკნიდან გამოხტა... –დაგიჭირე! მე გავიმარჯვე გაიცინა მამამ. –მაგრამ...შენ სწორად არ ითამაშე! დედიკოსთან გავიქეცი და ხელში ავაყვანინე თავი. –დედიკო! მამიკომ მომატყუა! –ოუ საყვარელო..გამიღმა დედამ..და მამას შეხედა..შენ ის გაანაწყენე ახლა კი ბოდიში მოუხადე ჩემს გოგოს უთხრა დედამ მამას. –კარგი,კარგი..მაპატიე ჩემო ყვავილო,მაპატიებ? –ახალ თოჯინას მომიტან? –თუ მაპატიებ რათქმაუნდა.. –მაშინ გაპატიე. –წადი მამიკოს აკოცე და შერიგდით მიტხრა დედამ.. მამიკოსთან გავიქეცი და ხმაურიანად ვაკოცე ლოყაზე, –ვახშამი უნდა მოვამზადო,არ დააგვიანოთ დედიკონ გაგვიცინა და წავიდა. –კარგი! მივაძახეთ და ხესთან ჩამოვჯექით. –მამა ხის უკან რატომ დაიმალე? –იმიტომ,რომ თავიდანვე არ აგვიკრძალია ხის უკან დამალვა თვალი ჩამიკრა მამამ..ხანდახან იმას რასაც გარშემო ეძებ შენს ცხვირწინაა. –ცვირწინ? ვუთხარი მამას და მოგონებების კორიანტელიდან გამოვაღწიე. –ცხვირწინ! ვთქვი და ხის ქვეშ ფუღუროს ძებნა დავიწყე..ვიპოვე..ფუღუროდან კოდიანი ჩემოდანი გამოვიღე. –ყოჩაღ ელენე! მითხრა გიორგიმ. –ჩემოდანი..ახლა კი კოდი გვჭირდება. თქვა გასვიანმა. ისევ მოგონებებმა შემომიტიეს და იმ ნაწილას დავბრუნდი. –შემდეგ ჯერზე ვეცდები ცხვირწინ ვიყურო მამიკო... –მიყვარხარ ჩემო ყვავილო. –მეც ძალიან მიყვარხარ ვუთხარი მამას და გამოვფხიზლდი ტირილი ამივარდა.. –მაპატიეთ..ახლა ამის გაკეთება არ შემიძლია..ჩემოდანი გიორგის შევაჩეჩე და გამოვიქეცი. –ელენე..მოიცადე..ეს უსაფრთხო არაა..ჯანდაბა! იყვირა გასვიანმა. –გიორგი ჩემოდანი სახლში წაიღე. დათა ნიკუშა და სხვა მცველებიც წაიყვანე ჩემოდანი უსაფრთხო ადგილად დადე..მე ელენეს ვიპოვი და ჩვენ მოვალთ თქვა გასვიანმა და ელენეს გაეკიდა. რამდენიმე წუთის შემდეგ: ვტიროდი და ქალაქში დავდიოდი..ეს ზედმეტი იყო ამდენს ვეღარ გავუძლებდი..როგორ მენატრებით..ხელზე შეხება ვიგრძენი თვალი გავახილე და შევხტი როცა გასვიანის სახე ჩემს სახესთან ძალიან ახლოს დავინახე. –დამშვიდდი მითხრა დემეტრემ და ხელით ლოყაზე მომეფერა. ფართხალი დავიწყე. –გამიშვი! ახლა შენთან ჩხუბის თავი არმაქვს. მან შემანჯღრია..უკვე ჩაბჟირებული ვიყავი ძვლივს ვსუნთქვადი.. –დამშვიდდი...შშშ. ვცდილობდი დავმშვიდებულიყავი. –აქ რას აკეთებ? ამდენი ხანია მომყვები და ყველაზე ცუდი მომენტი აარჩიე.. გასვიანმა არაფერი მითხრა. თავი გავინთავისუფლე და მივხვდი სად ვიყავი..ცირკის წინ ვიდექი ხალხით სავსე ბრბოში. გასვიანი უკან მომყვებოდა..ეს არ მეხმარება..ისევ გამაჩერა. –უნდა წავიდეთ,აქ უსაფრთხოდ არვართ..ადამიანი რომელიც სახლში შეიჭრა შეიძლება სადმე აქ იყოს. –ხოდა წადი. აქ დამტოვე,მე აქ ვრჩები! გასვიანმა ხელები მკლავში ჩამავლო. –უკან ბრუნდები! თანაც ახლავე! –რაში განაღვლებ? –გგონია მარტივია ჩემთვის შენი ასეთ მდგომარეობაში დანახვა? მითხრა დემეტრემ. –კარგი..წამოვალ მიმოვიხედე და დავრწმუნდი,რომ ის მართალი იყო. –კარგია..ხელი გამიშვა და სიარული განვაგრძეთ. –ამ გზით წავიდეთ..ვუთხარი და შევუხვიეთ. რამდენიმე წუთის შემდეგ: –დავიკარგეთ.. –მოგვყვებიან! მითხრა გასვიანმა. –რა?! გასვიანმა მიმოიხედა. –ჩემთან ახლოს იყავი მითხრა დემეტრემ. ხელი მაგრად ჩამჭიდა და მიმიხუტა ცალი ხელი იარაღზე ედო. –წამოდი..ცირკში შევედით და ვცდილობდით ხალხში შევრეულიყავით. –სხვა გზა უნდა ვნახოთ სახლში დასაბრუნებლად..უკანა კარით ვცადოთ..გავედით და ცირკის უკანა ეზოში მოვხვდით. –ბინძური ადგილია,სწრაფად უნდაწავიდეთ მითხრა გასვიანმა. –დარწმუნებულიხარ? მე ვერაფერი შევამ...უცბად იარაღმა გაისროლა და ცირკის ტრაილერის ფანჯარა ჩაიტვრა ხელები სახეზე ავიფარე,რომ ნამსხვრევები არ მომხვედროდა დაველოდე როდის მეტკინებოდა ფეხი,ხელი ან რამე ეგეთი შუშა უნდა შემრჭობოდა წესით..თვალები გავახილე და დემეტრე დავინახე რომელიც ზემოდან გადამფარებულიყო და ზურგში დაჭრილი იყო..შუშისგან..იარაღი ამოიღო და ტყვიები ჩაუდო..წამოდგა და მიმოიხედა ეძებდა ვინ ისროლა. ქარავანის უკან დავიმალეთ..გასვიანმა შემომხედა და კიდევ გამიმეორა.. –მიწაზე დარჩი! იარაღმა ისევ გაისროლა და ისევ ჩაიმტვრა ქარავნის ფანჯარა..ეს პირველი შემთხვევა არარის რაც ჩემი სიცოცხლე საფრთხეშია,მაგრამ ახლა განძრევა არ შემიძლია..ჯანდაბა,აქედან ვერ გავაღწევთ..შანსი არ გვაქვს...დავინახე როგორ გაისროლეს ცემი თავის მიმართულებით ტყვია..ესეც ბოლო წამები..გასვიანმა ხელი მომკიდა და აქეთ გამომწია ტყვია ამცდა..სირბილით მეორე ქარავნისკენ გავიქეცით..გასვიანმა მოიხედა..უცბად ჩამეხუტა და ძირს დამაგდო..ეს იმიტომ,რომ ტყვიას ჩემთვის შუბლი არ გაეხვრიტა. –უნდა დავაბნიოთ...ისინი ძალიან ბევრნი არიან მეკიდევ არშემიძლია მათ შვუტიო როცა შენ ხარ აქ. მინდოდა მისთვის რაღაც მეთქვა,მაგრამ იარაღი არ ჩერდებოდა..დემეტრე ზემოდან გადამაწვა,რომ დავეცავი.. –ყველაფერი რიგზე გაქვს? მკითხა და ჩემი შეთვალიერება დაიწყო...არაფერი მითქვამს მას ვუყურებდი ამას რატომ აკეთებდა? ბოლო 5 წუთში 4 ჯერ გადამარჩინა სიკვდილს და თან თავისი სიცოცხლის საფრთხის წინაშე დაყენებით...დემეტრე წამოდგა და მეც წამომაყენა..მობილური ამოიღო და ნომერი აკრიფა... –ჯანდაბა! მობილური გადააგდო ხელი ჩამავლო და მეორე მხარეს მომატრიალა.. –ელენე მომისმინე ჩემი სახე თავის ხელებში მოიქცია..–რამდენიმე ეზოს იქით ქუჩაა..მინდა,რომ იქ მიხვიდე და დაიცადო იქამდე სანამ არ მოვალ და არ წაგიყვან.. –რა? არა აქ არ დაგტოვებ. –შენთან კამათის დრო არ მაქვს ახლა ალქაჯო,უბრალოდ რაც შეგიძლია სწრაფად გაიქეცი,შევთანხმდით? ამოვიხვნეშე... შუბლზე მაკოცა.. –ძალიან კარგი მითხრა ზურგს უკან ამომიყენა და იარაღის სროლა განაგრძო...ეს ჩემი ნიშანი იყო..გავიქეცი..არმაინტერესებდა ის,რომ ჩვეულებრივად შეეძლო რომელიმე ტყვიას ჩემთვის შუბლი გაეხვრიტა..არ მაინტერესებდა იმიტომ,რომ ვიცოდი დემეტრე აქ იყო ჩემთან და მიცავდა...წავბორძიკდი და მუხლებზე დავვარდი იდაყვის დავარტყი...ჯანდაბა..წამოვდექი ტკივილს ყურადღებას არ ვაქცევდი ისევ გავრბოდი... გასვიანთან: ელენე უსაფრთხოდა..ახლა კი..ქარავნის უკნიდან გამოვედი..და დავინახე 20 მდე კაციროგორ მიმიზნებდა იარაღს ეს პირველი შემთხვევა არიყო...იარაღი გადავტენე და 5 სროლით 5 მოვიშორე.. ელენესთან: რამდენიმე ნაბიჯიც...უცბად გავჩერდი იმიტომ,რომ გზაზე გამოვედი..გავიგე მანქანის სიგნალი და ფარები..ეს ჩვენი შანსი იყო.. გასვიანთან: დაღლილი ვიყავი,მაგრამ ბევრი მოვკალი ზოგი დავჭერი.. ერთერთმა მათგანმა მობილურს უპასუხა. –დიახ უფროსო. –წამოდი და მცველები წამოიყვანე გეგმა ბ ზე გადავდივართ.. –კარგი უფროსო. მობილური დაუკიდა და გასვიანს შეხედა,რომელიც გაუჩერებლად ხოცავდა მის კაცებს.. უკვე ძვლივს ვსუნთქავდი უკან იხევდნენ,მაგრამ მეოცეც მოვკალი,ჩრდილში კი 2 მაღალი ტიპი დავინახე უფროსები იყვნენ ალბათ უკან იხევდნენ ამიტომ შევეშვი. ელენესთან: მანქანას წინ გადავუდექი. –გააჩერეთ! მანქანამ სწრაფად დაამუხრუჭა..კაცი გადმოვიდა და ჩემთან მოვიდა.. –ქალბატონო რა მოხდა? –მე..მე დახმარება მჭირდება..ისინი მოგვყვებიან და ჩვენზე მეტნი არიან თან იარაღი აქვთ..შეშინებული ვიყავი..იმ კაცმა უცნაურად გაიცინა რაღაც ისე არარის..ხელი ჩამავლო..ვეცადე გავნთავისუფლებულიყავი. –რამოხდა,საყვარელო? მეგონა დახმარება გჭირდებოდა. გაიცინა და მანქანის კარებზე ამაკრო.. –შენი დედაც! კაცი გაბრაზდა..მკლავი მანქანის კარში მომაყოლა შემდეგ თავი მიმარტყმევინა და ძირს დამაგდო.. –ჯანდაბა!! ტკივილისგან ამოვიგმინე და მკლავზე დავიდე მეორე ხელი,ძალიან მტკიოდა იმედია მოტეხილი არაა...ის კაცი მომიახლოვდა ფეხზე ამაყენა და ახლა მხრებში ჩამავლო ხელები და შემანჯღრია...–ახლა დაგეხმარე ლამაზო?..ტკივილისგან იყვირე..მუხლი ფეხებსშორის ამოვარტყი..მან იღმუვლა და ხელი გამიშვა მეც ძირს დავვარდი..ვეცადე მისგან ხოხვით დამეღწია თავი..მან კი ფეხში ჩამავლო..ვიკივლე.. –შე ძუკნა! მიყვირა და იარაღი ამოიღო..შუბლში დამიმიზნა..და გასროლის ხმაც იყო,მაგრამ ჩემს მაგივრად ეს კაცი დავარდა..ნელა ავდექი,და მანქანას დავეყრდენი ვეცადე იქეთ მივბრუნებულიყავი საიდანაც ნაბიჯების ხმა მესმოდა..მკლავზე ხელი მჭიდროს მეკიდა..მოვტრიალდი და მას ავეკარი დემეტრე აქ იყო ჩემთან..თვალებში ჩავხედე..შემდეგ კი თავი მის მკერდს მივადე ამოვიხვნეშე..როგორ გამეძლო მისი ასეთი თვალების გარეშე მას,რომ რამე მოსვლოდა? დემეტრემ ხელი ნიკაპზე მომკიდა და თავი ამაწევინა.. –მაპატიე. გასვიანმა ახლა ბოდიში მოიხადა ღმერთო ჩემო. –გაპატიო? რისთვის პირიქით მადლობა შენ,რომ არა მე არც კი.. –ელენე შენ თავს შეხედე..ეს არუნდა მოგსვლოდა. –დემეტრე..მე კარგად ვარ. –შენ,რომ რამე მოგსვლოდა.. –რა? მე რომ რამე მომსვლოდა რა? –სხვა შენნაირ ალქაჯს ვერ ვიპოვიდი..გამიღიმა და ხელში ამიყვანა უკანა სავარძელზე მომათავსა,რულთან დაჯდა და მანქანა დაძრა. –სად მივდივართ? მანქანა გააჩერე! უკან უნდა დავბრუნდეთ გიორგისთან და სხვებთან..ჩემოდანი.. –დამშვიდდი ყველაფერი მოვაგვარე. –გასაგებია. –მისმინე შეიძლება ისინი მოგვყვებიან ამიტომ გაჩუმდი და მაცადე მანქანის ტარება.ადგილი უნდა ვიპოვოთ სადაც ღამის გათევას შევძლებთ. რამდენიმე წუთი ჩუმად ვმგზავრობდით შემდეგ კითავი ფანჯარას მივადე..ალბათ გავგიჟდი..მაგრამ მე ისე ვინერვიულე როცა დემეტრე იქ იყო..რა მემართება,ის მე მიცავდა ისე მეფარებოდა როგორც ფარი,მამშვიდებდა და ჩემი გულისთვის თავს წირავდა,ეს მე და გასვიანს არ გვგავს. ნახევარი საათის შემდეგ: უკვე ვითიშებოდი.მკლავი მიცხრებოდა..თვალებს ძვლივს ვახელდი. –ახლა არ დაიძინო ამდენი ხნის შემდეგ ხმა ამოიღო გასვიანმა. თვალები გავახილე და მას შევხედე..რაღაცეებს ეტყოდი,მაგრამ ახლა ამის ენერგია არ მქონდა...მკლავს შევხედე და გამოძრავება ვცადე..ისევ მტკიოდა..მეორე ხელი დავიდე,რომ მენახა მოტეხილი იყო თუ არა..ამოვიხვნეშე..გადავრჩი მოტეხილი არიყო,მაგრამ ყინული უნდა დამედო უფრო ნაღრძობს გავდა.. გასვიანმა მანქანა გააჩერა..მინდოდა მეკითხა რატომ გავჩერდით მაგრამ დემეტრე მანქანიდან გადმოვიდა და კარი გამიღო. –გადმოდი.. –რატომ? გადმოვედი და რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი..შუა გზაზე ვიყავით.. –აქ რატომ გავჩერდით? შუაგზაზე ვართ..აქ არანაირი სიცოცხლის ნიშან წყალი არაა. –კიტხვების გარეშე. მანქანის კარი მიხურა და ჩემსკენ წამოვიდა..–რამდენიმე კილომეტრში ნიშანია სადაც წერია,რომ აქ დასახლებაა. საუკეთესო ადგილია იმისთვის,რომ მათ გზა ავუბნიოთ თქვა გასვიანმა. ვერვხვდები როგორ შეიძლება ადამიანს ასე სწრაფად ეცვლებოდეს ხასიეთი?! –კარგი! უკან გავყევი გასვიანს. 15 წუთის შემდეგ: დავდიოდი,მაგრამ სადაცაა წავიქცეოდი..გავჩერდი,რომ შემესვენა. –ჩამორჩი..იმოძრავე მომიტრიალდა გასვიანი.. ისეთი სახე ქონდა,რომ არ მემოძრავა ნამდვილად მომკლავდა თავი ჯარში მგონია! ამოვიხვნეშე და სიარული განვაგრძე. –რამდენ ხანში მივალთ? –მოვედით. სახლები პატარა და მყუდრო იყო..მხოლოდ თით მანქანა ეყენათ ეზოში. რომელიღაც სახლში შევედით საოჯახო სასტუმროსავით იყო..არამგონია აქ ტურისტები ხშირად დადიოდნენ ამიტომაც აქ მშვენიერი გარემო,რომ დამხვდა გამიკვირდა...დივანზე გავწექი და მკლავის გაშლა ვცადე. –ვინმე არის აქ? ვკითხე დემეტრეს. მან კი შემომიღრინა. –სერიოზულად. გვიანი და რადგან შუქი ანთია ეს იმას არნი... უცბად ვირაც ქალი გამოჩნდა. –ოჰ,ღმერთო,თქვენ ორნი აქ რას აკეთებთ? წარმოდგენა მაინც გაქვთ რომელი საათია? იმ ქალისკენ შევტრიალდი..მიდი ელენე იფიქრე იფიქრე რა ტყუილი ჯობს.. რაღაცის ტქმა მინდოდა,მაგრამ დემეტრემ დამასწრო ჩემთან მოვიდა და წელზე ხელი მომხვია. –მე და ჩემი ქალბატონი ავარიაში მოვყევით. კიდევ კარგი დროზე მოვასწარი დამუხრუჭება და არაფერი სერიოზული არ დაგვემართა..შემდეგ კი თქვენი ბანერი დავინახეთ და ვიფიქრეთ აქ დავრჩებოდით.. გასვიანმა უკნიდან მიმიხუტა მე კი გაოცებულმა შევედე..თვალებით მანიშნებდა არაფერი სისულელე არ გააკეთოო...მეც მოვიტყუებოდი,მაგრამ ასეთ საშინელებას არა. ქალი შეშინდა და გვითხრა. –ოჰ! კარგად ხართ? შემოგვხედა გასვიანს წელით როგორ ვეჭირე. ახლა კი აირე გასვიანო შენი ხელი სანამ იფიქრა,რომ ორსულად ვარ. –კარგად ვართ,მაგრამ ადგილი გვჭირდება,რომ გავათიოთ,უკვე ძალიან გვიანია და ჩემი ცოლი საშინლად არის დაღლილი. სახეზე ყალბი ღიმილი ავიკარი. –დიახ. ბოდიშით ასე გვიან,რომ მოვედით,მაგრამ ჩემი ქმარი მართალია..მართლა გვჭირდება დახმარება და თუ დაგვეხმარებით თქვენი მადლობლები ვიქნებით. –მაშ კარგი,დაგეხმარებით..ახლა ვირაც კაცი გამოვიდა ოთახიდან. –სტუმრები გვყავს? –ხო,საყვარელო ქალმა უამბო „ჩვენი ამბავი“ –გასაგებია,მადლობა ღმერთს კარგად ხართ. მე კახა ვარ ეს კი ჩემი ცოლია ლია. –სასიამოვნოა თქვენი გაცნობა. –მე ელენე ვარ ეს კი ჩემი ქმარი....დემეტრეა. რამდენიმე წუთით ვლაპარაკობდით დემეტრე კი გასუსული იჯდა. –მობილური გაქვთ,რომ დამარეკინოთ? მანქანას გამოვიძახებ თქვა დემეტრემ. –ოჰ,მაგრამ ამ დროს ვერანაირ პრობლემას ვერ მოაგვარებთ,ხვალამდე მოიცადე და დილით დარეკეთ თქვა ლიამ. დემეტრეს შევხედე ის ბრაზონდა..თუ ასე გააგრძელებდა მათ ყურებას მზერით მოკლავდა.. –კარგი. ხვალ დავრეკავთ ასე არარის ძვირფასო? იმედიანად გადავხედე დემეტრეს. დემეტრეს თვალები მაინც არ ცხრებოდა. ხელი მაგრად ჩავჭიდე და როცა მისი ხელი დაძაბული აღარ იყო ამოვიხვნეშე..ესეიგი აღარ ბრაზობდა..რამდენიმე წუთის მერე დავამთქნარე.. –დაღლილები იქნებით,მაპატიეთ ამდენ ხანს,რომ გაგაჩერეთ,აქ ბევრი ხალხი არ მოდის ამიტომაც,სიამოვნებით გესაუბრებით. ნება მომეცით საუკეთესო ოთახი მოგცეთ თქვა ლიამ. –მადლობა ვუთხარი და დერეფანში გავყევი..–ერთხელ უკვე გვყავდა აქ თქვენნაირი ახალდაქორწინებულები კარი გააღო და ოთახში შეგვიძღვა..ესეც ასე სინათლე აანთო..მყუდრო ოთახი იყო. –მადლობა ვუთხარი ლიას. –ძილინებისა! ხვალ გნახავთ საუზმეზე მითხრა ლაიმ და წავიდა. კარი მივხურე და დემეტრეს შევუბრუნდი რომელიც იარაღს მაგიდაზე დებდა. –აბა სად არის ჩემი ბეჭედი? უკანასკნელი ადამიანიც,რომ ვიყო შენნაირ ურჩხულზე არ დავქორწინდები. თუმცა,უნდა გაგაფრთხილო,რომ შენი ძვირფასი სალომე ამით ძალიან გახარებული არიქნება და დარწმუნებული ვარ არც ბაბუაშენს ვეხატები გულზე,იქნებ შენ დაზე მოგიყვე რამდენად ვეზიზღები? თუ უკეტესი იქნება ბიძაშენზე?! გასვიანმა შემომიბღვირა. –აბა რამექნა ლიასთვის და მისი ქმრისთვის სიმართლე მომეყოლა? აქედან ეგრევე გაგვყვრიდა. –ჩემი ბრალი არარის,რომ შენ... –მშვიდად ანგელოზო.. –ჯოჯოხეთში მოიკითხე შენი ანგელოზი! შუა თითი ავუწიე და სააბაზანოში შევედი. გავიხადე და ცხელ შხაპში დავდექი ღმერთო ეს რა დღე იყო..იმედიმაქვს მამას ჩემოდანს გავხსნი..პირსახოცი შემოვიხვიე,ტანსაცმელი ავიღე და ოთახში გავედი. კარზე კაკუნი გაისმა. –ახლა რა ჯანდაბაღა გინდა? კარი გავაღე –ლიამ საჭმელი მოგვიტანა დასალევი და შენი მკლავისთვის ყინულები.. ყინულები პირსახოცში გავახვიე და მკლავზე დავიდე. ყურადღებას ვერ ვიკრებ როცა ის ჩემს სიახლოვესაა დგას და მიყურებს კარის დაკეტვა დამავიწყდა. პირსახოცი დამივარდა და ყინულები დამეყარა ჯანდაბა..გასვიანი ჩემს უკან გაჩნდა ყინულებით ხელშ და მკლავზე დამადო..ხელი უკან გამოვწიე..თან თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს..ხელი დამიჭირა და ისევ დამადო ყინულები..თვალები გავახილე..მგონი ახლა გული წამივა,თუ ის ასე განაგრძობს ჩემს ყურებას..და ეს მოხდა..ამჯერად მას არუკოცნია ახლა ეს ორივემ მოვინდომეთ ერთმანეთშ ვაკოცეთ ყინულები ხელიდან გაუვარდა თმაზე ხელი ჩამომისვა და ხარბად მაკოცა...კედელზე ამაკრო..პერანგის ღილები შევუხსენი..კოცნა შევწყვიტეთ და თვალები გავახილეთ.. –ამის დედაც თქვა გასვიანმა და ძლიერად მაკოცა. მე ვგრძნობდი როგორ აფრთხიალდნენ მუცელში პეპლები..პერანგი გაიხადა და ხელში ამიტაცა და საწოლზე გადამაწვინა ზემოდან გადამაწვა..მკოცნიდა..კისერზე ყელში,მუცელზე...მე მისი გაჩერება არმინდოდა..პისახოცი ერთი ხელის მოსმევით მომაშორა..ცოტა შემრცხვა..მაგრამ დავიკიდე..ყელზე მკოცნიდა გეფიცებით ხვალ ზასოსი,რომ მქონოდა სალომესავით ჩამოვახრჩობდი..მაგრამ ის საერთოდ არიყო უხეში პირიქით ძალიან ნაზად მექცეოდა..ფეხები წელზე შემოვხვიე..ის დაიხარადა ჩამჩურჩულა.. –ასე სწრაფად არა ანგელოზო. უფროდაუფრო მკოცნიდა ისე იქცეოდა თითქოს ამით შეპყრობილი იყო..მაკოცა და შემდეგ ჩემსკ მკლავთან დაიხარა..რომელიც დამიზიანდა..იქაც მაკოცა..შარვალი გაიხადა..წელზე ვჩხაპნიდი თვალებიდან ცრემლები მდიოდა ეს მტკივნეული იყო,მაგრამ სასიამოვნო მას ვენდობოდი სულ ეს იყო..გასვიანს სახე წაეშალა ჩემი ცრემლები,რომ დაინახა. გაიწია და საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა...ეს იმიტომ,გააკეთა,რომ მტკენდა მას არუნდა რამე მტკენოდა..უკნიდან ჩავეხუტე.. –არა..არგაჩერდე იმიტომ,რომ გენდობი...კისერში ვაკოცე..შემობრუნდა და ის დავამთავრეთ რაც დავიწყეთ ეს მოხდა..გვერძე გადაწვა..გული აჩქარებული მქონდა თვალები დავხუჭე ვცდილობდი თავი დამემშვიდებინა...ეს ადვილი არიყო..დემეტრემ ხელი გადამხვია და ჩამიხუტა თან საბანი გადამაფარა..ამჯერად მისთვის არმითხოვია,რომ დარჩენილიყო ის თავისით დარჩა... პ.ს ვაი დედიკონა დედა..ხოო ეს ცოტა არიყოს ბომბია..ბოდიშით დაგვიანებისთვის,მაგრამ საკმაოდ დიდი და საინტერესო თავი გამოვიდა..დააკომენტარეთ და შეაფასეთ მოტივაცია მჭირდებ ხალხნო <3 <3 <3 |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
