თავი 25
მეორე დღეს გამოღვიძება დავიწყე..თავი საშინლად მტკიოდა,წამოვდექი და საშინელმა ტკივილმა დამიარა მთელ სხეულში..დილის 12 საათია..დემეტრე ოთახში არაა..სად დაბორიალობს? მაგრამ ღმერთს მადლობა,რომ მარტოვარ..არვიცი რა რეაქცია უნდა მქონდეს..ჯანდაბა რა ჩავიდინე! კარი გაიღო და ოთახში გასვიანი შემოვიდა..მას შევხედე მან კი მე შემომხედა.რამდენიმე წუთი ვუყურებდით ერთმანეთს ბოლოსკი ხმა ამოიღო..–გიორგი და ბიჭები მალე მოვლენ..ოთახიდან გავიდა და მეც მას გავაყოლე თვალები..შემდეგ ოდნავ შემოტრიალდა ისე,რომ თვალებში ვერ შემეხედა და მითხრა.
–ლია გელოდება სასაუზმოდ,თუ გინდა ისაუზმე,მაგრამ სწრაფად ბიჭები მოვლენ სადაცაა...ფანჯარა გამოაღო და მიმოიხედა მე საწოლიდან ფეხები ძირს დავალაგე...
–გუშინ ღამით რამოხდა? დემეტრესკენ შევტრიალდი მან კი თვალებში ჩამხედა...–მისმინე ეს საშინელი შეცდომა იყო. შეცდომა რომელიც უნდა დავივიწყოთ..ეს შემთხვევა არაფერს შეცვლის ჩვენ შორის,მე ეს არუნდა გამეკეთებინა მე არვარ სალომე,ვუთხარი დემეტრეს.
–მე არასდროს მითქვამს,რომ სალომე ხარ..მითხრა დემეტრემ და კედელს აეკრო.
რთული იყო თვალი გამესწორებინა მისთვის,მაგრამ ეს შევძელი..მაგრამ ყველა ის მომენტი რაც კი ჩვენს შორის ყოფილა თვალწინ დამიდგა..წამოვწითლდი,ის კი მომაშტერდა.
–ამის დედაც...თქვა და ჩემსკენ გამოექანა საწოლზე ვიჯექი..ზემოდან გადამაწვა..უნდოდა,რომ ეკოცნა,მაგრამ თავი გავწიე და ლოყაზე მაკოცა.
–არა–არა...ხელით გავწიე და წამოვჯექი...–არშემიძლია...არშეგვიძლია ეს არასწორია..თვალები ამიცრემლიანდა და ვჩურჩულებდი,.
გასვიანმა გაიგო თუ არა რასაც ვჩურჩულებდი..ჩემს თვალებს დააშტერდა თუარა ეგრევე წამოდგა და ისევ იმ ადგილას დადგა სადაც ადრე...მინდოდა მისთის მეთქვა,რომ მის გარეშე ვერ ვიცოცხლებდი,მაგრამ ამის უფლება ჩემი შინაგანი მე არმაძლევდა.
–მისმინე..მე იმდენად მე ვარ და შენ იმდენად შენ,რომ მედაშენ ვერასდროს ვიქნებით ჩვენ ვუთხარი დემეტრეს.
სახე შეეცვალა.
–არმანაღვლებს რას ფიქრობ ახლა ჩემზე,ჩემთავთან არასდროს ვაღიარებ იმას რაც გუშინ მოხდა ვუთხარი და სააბაზანოსკენ წავედი..სიარული მიჭრდა..მიდი ელენე ერთი ნაბიჯიც.
–ესეიგი ასე? თავს მოატყუებ,რომ არაფერი არარის ცვენ შორის? დემეტრეს გაღიზიანებულმა ხმამ გული ამიკანკალა..გავჩერდი ისე,რომ მისკენ არ მივბრუნებულვარ...მან ჩაიცინა.
–თავიდანვე ვიცოდი,რომ ტყუილში ცხოვრებას ვერ იტანდი,მაგრამ არასდროს შემიმჩნევია,რომ ასეთი მშიშარა იყავი..იმის აღიარების გეშინია,რომ განგსტერი შეგიყვარდა..მითხარი ელენე,ამას რატომ არ აღიარებ? შოკი მივიღე მისი ამ სიტყვების გამო..რაც გავიღვიძე ვცდილობ ემოციები შევიკავო ახლა კი...სანათი ავიღე მივტრიალდი და თავში გავუქანე..აიცილა და კედელზევე დაიმსხვრა.
შემეშინდა მართლა არ მოხვედროდა და წამოვიკივლე,მაგრამ პირზე ხელი ავიფარე..გასვიანი ჩემსკენ გამოიქცა და კედელზე ამაკრო..
–დაგავიწყდა,რომ ზავი დავდეთ?
ვცადე გამეწია მაგრამ უშედეგოდ ამიტომ ახლა გარტყმა მინდოდა..მაგრამ ხელი დამიჭირა ნაზად შემომაბრუნა თავის ტანზე მიმიკრა..
–მეორეჯერ აღარ გაგაფრთილებ და დამიჯერე,ნუ ცდი ჩემს მოთმინებას,ანგელოზო.
–ოჰ,ნუ ნერვიულობ.არდამვიწყებია,რომ ზავი დავდეტ..მაგრამ მაინც მინდა სახეში მოგდო,როცა გხედავ.
მასზე უფრო ამიკრო...ძვლივს ვსუნტქავდი..გასვიანი დაიხარა და ჩამჩურჩულა.
–ძნელი დასაჯერებელია არა?! მიტუმეტეს ორივემ ვიცით,რომ გუშინ ღამე სხვა აზრზე იყავი..
–ჯანდაბაშიც წასულხარ.
დემეტრემ კისერში მაკოცა რაზეც გამაჟრჟოლა.
–ბოდიში,რომ გაგაკვირვე,მაგრამ ეს მოხდა...ხელი გამიშვა..ამოვიხვნეშე და მეორე რაუნდის დასაწყებად შევტრიალდი..მაგრამ უკვე კართან იდგა..ასე უბრალოდ არგავუშვებდი...პირსახოცს ხელი ჩავავლე,რომელიც ლიამ გამომიგზავნე და გასვიანს გავუქანე..თუმცა გასვიანმა კარის მიკეტვა მოასწრო და პირსახოცი კარს მოხვდა..ბოლოხმაზეე ვიყვირე ნერვებისგან და მინდოდა გავყოლოდი,მაგრამ გავჩერდი..შევეცადე თავი გამეკონტროლებინა,რომ ჩემი ხმა ლიას და მის ქმარს არგაეგოთ..–აღარ დაბრუნდე შე ურჩხულო გულში მივაძახე დემეტრეს...კარებთან ჩავიკეე და ფეხები მოვკეცე..როგორ მინდოდა ბოლოხმაზე მეყვირა,მეტირა ყველაფერი დამემსხვრია..ის ჩემში ყოველთვის მხოლოდ ცუდს აღვიძებ....ის არასწორია...

1 საათის შემდეგ:
ქვემოდან ხმები მომესმა და ფანჯრიდან გადავიხედე..ბიჭების მანქანები იდგნენ..როგორც იქნა მოვიდნენ ჩვენს წასაყვანად..ოტახიდან გასვლა დავაპირე,მაგრამ კარზე კაკუნი გაისმა.
–ახლა რაღა გინდა? გავძახე ოთახიდან..
–ოჰ,ძვირფასო მე ვარ ლია...ბოდიში,რომ შეგაწუხე.
კარი სწრაფად გავაღე..
–დიდი ბოდიშით...ვფიქრობდი,რომ იყო..
–არინერვიულო ძვირფასო.შენმა საქმრომ თქვა,რომ ასეთი ხასიათი გქონდა..ლიამ თვალები აატრიალა..–კაცები..
სერიოზულად? კიდე მე მქონდა ცუდი ხასიათი? ნაბი**რი.
–მოკლედ აქ იმიტომ ვარ,რომ გითხრა..შენი მეგობრები მოვიდნენ..რომ სახლში წაგიყვანონ..და ტანსაცმელიც მოგიტანეს..ტანსაცმელი გამომიწოდა..
–მადლობა..და ბოდიში,რომ საუზმეზე ვერ დაგეწვიეთ..მე უბრალოდ..დაღლილი ვიყავი.
–ხო,რათქმაუნდა მესმოდა ქალმა ალმაცერად გამიღიმა..
–რ–რა? სირცხვილისგან სად დავმალულიყავი აღარ ვიცოდი.
–არაფერი,არაფერი..წავალ,რომ გამოიცვალო,ქვემოთ ჩავალ იქნებ თქვენს მეგობრებს ყავა ან რამე სწირდებათ მიტხრა ლიამ და გავიდა.
ნეტა რა გაიგო? ჯანდაბა?! სრცხვილისგან ვიწვი..ამოვიხვნეშე და კარი დავკეტე.

5 წუთის შემდეგ:
გასვიანი ბიჭებთან ერთად მანქანაზე იყო აყუდებული..მათ ელაპარაკებოდა და თან ეწეოდა.
–თქვენ ონი მარტოები არუნდა დაგვეტოვებინეთ თქვა გიორგიმ..
–შენ ის გააკეთე რაც გიტხარი. იმ კაცებე რაისმის სახლტან,რომ გველოდებიან? უთხრა გასვიანმა.
–არპასუხობენ.
–რამდენიმე კაცი გაგზავნე წავიდნენ და უკან მათი მანქანებით დაბრუნდნენ ოღონდ მათ გარეშე ჩაიცინა დემეტრემ. გასვიანმა ხელი მანქანას მიარტყა. სახლში,რომ მივალთ იქაურობა გასუფთავებული იყოს,ისე,რომ პოლიცია ვერაფერს მიხვდეს.
–მართლა,ელენე სად არის? იკიტხა გიორგიმ.
–ალბათ ისევ თავისს ოტახშია,,არმაინტერესებს,მასზე ლაპარაკი არმინდა თქვა დემეტრემ.
რაღაც მოხდა..მაგრამ ის ამას არმეტყვის ფიქრობდა გიორგი..
***
კიბეებზე ჩავბოდიალდი და დავინახე დემეტრე და გიორგი როგორ ელაპარაკებოდნენ ლიას და მის ქმარს,მათ გარშემო კი უამრავი მცველი იდგა..კარებშიც მელოდა რამდენიმე როგორც კი ჩამოვედი გარშემო შემომეხვივნენ კედლებივით..
–არარის საჭირო ვუთხარი მათ.
–ბოდიში ქალბატონო ელენე ეს ბატონი დემეტრეს ბრძანებაა.
ნერვი უფრო მომეშალა..ახლა კი მათკენ წავედი..
–ელენე! გიორგი ეგრევე ჩემსკენ წამოვიდა..და ჩამეხუტა.
–კარგად ხარ? შენზე ძალიან ვრელავდი მითხრა გიორგიმ პირი გავაღე,რომ რაღაც მეთქვა,მაგრამ–გიორგი უნდა წავიდეთ. შეგიძლია შენს „დას!“ მოგვიანებით ელაპარაკო–გასვიანის მკაცრმა ტონმა შეგვაწყვეტინა...დას–ო ისე ტქვა,რომ აშკარად ხაზი გაუსვა.
–ჩემს რას? გიორგი გაკვირვებული შეტრიალდა დემეტრესკენ.
დემეტრემ კი მკაცრად შეუბღვირა...ვეცადე ტემა შემეცვალა.
–ამმ..ლია ბოდიში სანათისთვის..შემტხვევიტ ძირს დამივარდა.და ასევე პირსახოცისთვის..
–ნუ ნერვიულობ ძვირფასო.ისინი მხოლოდ ნივთებია..თან შენმა საქმრომ ზარალი დაფარა.
ჯანდაბა არ შეუძლია,რომ შეწყვიტოს საქმროს ძახილი?
გიორგის სახე წაეშალა..მეკიდევ ყალბი ღიმილი ავიკარი სახეზე..
–არცკივიცი თქვენ,რომ არა რა გვეშველებოდა..
–ეს ჩვენი მოვალეობაა,თუ ამ ადგილას კიდევ მოხვდებით გვეწვიეთ.. გვითხრა ლიამ.
–ნახვამდის და მადლობა ყველაფრისთვის ხელი დავუქნიე და მანქანაში ჩავჯექი..
მანქანაში გიორგისთან ერთად ვიჯექი და ფანჯარაში ვიყურებოდი..
–ძალიან ჩუმად ხარ,რამე მოხდა?
–არა,ამაზე საუბარი არმინდა..თვალს ვარიდებდი...ამან გიორგის ეჭვები უფრო გააღვივა.
–სად მივდივართ? ადგილი არ მეცნო..
–უკან ბებიაშენის და ბაბუაშენის სოფელში ვბრუნდებით..კაცი,რომელიც ენ და დემეტრეს გდარაჯობდათ მობილურს არ პასუხობს..
–შენ ფიქრობ რომ...
–უკვე მოვედით.
ამოვიხვნეშე და სახლს შევხედე..ისევ ეს გრძნობა..ტკივილი,და მოგონებები...კარის გაღება მინდოდა,მაგრამ დემეტემ გააღო მანქანის კარი ხელი მომკიდა და გადმომიყვანა..
–ჩემთან ახლოს ხომ გახსოვს? თვალი ჩამიკრა და დამცავი კედელივით ამეფარა.
–მახსოვს მახსოვს!
დემეტრემ მიმოიხედა.
–როგორც ვფიქრობდი..ჩაიბურტყუნა..იქ ყველა დახოცილი დაგვხდა ეს იმას ნიშნავდა,რომ მცველებიდან მოღალატეები გვყავდა..
გიორგი მოგვიახლოვდა.
–როგორ ფიქრობ რამდენნი არიან?
–არცისე ბევრნი..ამაში დარწმუნებულივარ დემეტრემ თქვა და ხელი უფრო მაგრად ჩამჭიდა..
–და ისევ..დაიწყო გიორგიმ,მაგრამ დემეტრემ გააწყვეტინა.
–ახლა,როდესაც ამას მივხვდი..დავინახე კაცი,რომელიც გარბოდა,დარწმუნებული არვარ,რადგან ყურადღება ელენეს უსაფრთხოებაზე და მათ დახოცვაზე მქონდა გადატანილი.
–გახსოვს ისინი?
–2 ნი იყვნენ,ისინი უფროსებს გავდნენ,მაგრამ მათ არვიცნობ,ერთი ქერა იყო მეორე შავგვრემანი..და ისინი ფსიქოპატებივიტ გამოიყურებოდნენ.
–ხოო? ალბათ შენ გგავდნენ ჩავიურჩულე ჩემთვის.
–გავიგონე ქალბატონო ელენე! შემომიღრინა გასვიანმა.
მაგრამ მის ნათქვამზე იმ კაცის სახე გამახსენდა,ქერასი..და იმ შავთმიანის,რომელიც იარაღს მიმიზნებდა..
–ე–ეს?? ჩავილაპარაკე შოკირებულმა და დემეტრე ჩემსკენ შემოტრიალდა ისევე როგორც გიორგი.
–ისინი ჩვენ სიცილიიდან მოგვსდევენ..აკანკალებულმა თმა გადავიწიე..მათი სახეები ისინი სრული უემოციურობით იყურებოდნენ ყველაფერზე წავიდოდნენ.
–რაზე ლაპარაკობ? შემომხედა გიორგიმ.
–ის კაცები..სიცილიის მერე გვითვალთვალებდნენ.
–ასე დარწმუნებული როგორ ხარ? ისინი ხომ არ დაგინახავს.
–დამიჯერე კარგად მახსენდება ის ადამიანები,რომლებიც იარაღს მიმიზნებენ..მათ სიცილიაში რამის მე და შენი და მოგვკვლეს.
–ისინი იყვნენ ვისაც შენი და ანანოს მოკვლა უნდოდათ?!გასვიანი გაცეცხლდა..
–ხო,თუმცა გეგმები ჩაეშალად რადგან ბიჭებმა დროულად მოგვისწრეს.
–ნაბიჭ***! მათ კიდევ ერთხელ თუ გადავეყრები...თქვა გიორგიმ.
–გიორგი დამშვიდდი და იმაზე იფიქრე,რაც რეპტილიამ თქვა.
ანუ დემეტრედან ისევ რეპტილიაზე გადავიდა? ფიქრობდა დემეტრე.
-თუ ისინი იტალიის მერე დაგვდევენ და მიზანს ვერ მიაღწიეს კიდევ ცდიან.. თქვა დემეტრემ.
–მართალია. ვუთხარი და დემეტრეს ხელიდან ჩემი ხელი გავინთავისუფლე.
–მაგრამ როგორ გგონიათ ვინ არიან? არასდროს შემიმჩნევია ჩვენს გარჩემო ისინი,არც მაფიის შეხვედრებზე და არც განყოფილებაში.
დემეტრემ ახლა წელზე შემომხვია ხელი რაზეც ჟრუანტელმა დამიარა თან სახე გაუმკაცრა.
–ვინც არუნდა იყვნენ ვერავინ ვერ შეეხება ჩემს ოჯახს! მჭიდროდ მომკიდა ხელი და თავისკენ მიმიზიდა.
–შენი ოჯახი? გაკვირვებულმა შევხედე.
–რათქმაუნდა! ის იდგება ამ ყველაფრის უკან..მანქანას მუშტი დაარტყა..და მაინც ამას როგორ უშვებს ჩემი ძმა? როგორ აძლევს ლევანის უფლებას ანანო,მისი საკუთარი და მოკლას? ანანოს ის ძალიან უყვარს.
–კი,დიდი შანსია,რომ ის იყოს,მაგრამ დემეტრე შენ სხვა მტრებიც გყავს თქვა გიორგიმ.
–ვიცი,მაგრამ 95% ით დარწმუნებული ვარ,რომ მისი ბრალია. სხვა,რომ ყოფილიყო ანანოს და ელენეს არ დაედევნებოდნენ,სხვა მტერი პირდაპირ ჩემს მოსაკლავად მოვიდოდა რადგან მე მოვეკალი...მაგრამ ის არა,ის ჯერ იმ ადამიანებს წამართმევდა ვინც მიყვარს,ის მე დამტანჯავდა და შემდეგ მომკლავდა.
–ასეთი დარწმუნებული როგორ ხარ? ვკითხხე დემეტრეს და მის ნათქვამზე გული მითბებოდა.
–იმიტომ,რომ მეც იგივეს გავაკეთებდი..ამ სიტყვებზე კი რაღაც ჩამწყდა.
–ოჰ მართლა? ახლა ვხედავ,რომ კრიმინალების ინსტიქტი სისხლში გაქვთ. მთელი ოჯახი მონსტრები ხართ.
–ამაში არ ჩაერიო!
–იცი რა? ყველაფერს ანადგურებ!
–მშვიდად ანგელოზო,დღეს უკვე მეორეჯერ შეეხე ჩემს ნერვებს,დარწმუნებული ვარ იცი რამოხდება თუ კიდევ ერთხელ მომიშლი ნერვებს.
–და რას იზავ?! გგონია რამით გამაკვირვებ? შენგან ყველაფერს მოველი! და თუ ვაპირებთ კატა თაგვობანას თამაშს ისევ,მე უკეთესად გამომდის. დღეს კი მეც მეორეჯერ მიშლი ნერვებს. ვუყვირე და მისი ხელი უხეშად მოვიცილე.
–შეგიძლიათ,რომ შეწყვიტოთ? ვერ ხედავთ,რომ ლევანი ყველა შანსს იყენებს ჩვენი განადგურებისთვის? მაგრამ თუ ასე გააგრძელებთ მას ეს უფრო გაუადვილდება..რაგან ერთმანეთს დახოცავთ..ვიცი,რომ თქვენ შორის რაღაც მოხდა,რა არვიცი და არც მეტყვით,მაგრამ ამაზე მნიშვნელოვანი საქმეებიც გვაქვს.
თავი დავხარე და გავიაზრე გიორგის ნათქვამი..
-ეს იმის ბრალია,რომ–გასვიანმა შემომხედა–ვიღაცა საკუთარ თავს ატყუებს და თავისივე ტყუილებში ცხოვრობს.
მანქანაში ჩაჯდა და წავიდა.
–ჩვენც უნდა წავიდეთ მიტხრა გიორგიმ მანქანაში ჩავჯექით და წავედით 40 წუთში იქ ვიყავით მანქანა პარკინგზე დავაყენეთ. დათა შემოგვეგება.
–როგორც იქნა მოხვედით,დემეტრე 10 წუთის წინ მოვიდა..ელენე გავიგე რაც მოხდა,იმედია კარგად ხარ..მეგობრულად მომეხვია.
–მადლობა კარგად ვარ..ჩემოდნის ნახვა მინდა.
–კარგი,მაგრამ ჯერ ექიმს უნდა გაესინჯო.
–არა,ჯერ ჩემოდანი.
–ელენე ჯერ ექიმს ნახავ მათემ დაურეკა უკვე. მკაცრად მითხრა გიორგიმ.
–კარგი! ახლა მათთან ჩხუბის თავი ნამდვილად არ მქონდა.
ოთახში ავედი და წამოვწექი ჩამეძინა და ცოტახანში კაკუნმა გამომაფხიზლა...წამოვდექი და თვალები მოვიფშვნიტე.
–შემოდით!
კარში მათე შემოვიდა და უკან სადღაც ჩემი ასაკის ლამაზი ქალი შემოყვა..
–შენ ალბათ ელენე ხარ! მე ქრისტი ვარ ექიმი! ხელი ჩამომართვა..ფიქრებიდან გამოვერკვიე და გავუღიმე..მათე კედელს მიეყრდნო და დაამთქნარა..ზოგადად მათეს სულ ეძინებოდა და ზარმაცობდა,მაგრამ უჭკვიანესი იყო..მაფიაში სტრატეგიების დაგეგმვა მასზე უკეთ არავის შეეძლო.
–შენ ისევ აქ რატომხარ? მიუბრუნდა ქრისტი.
–ახლა,რომ გავიდე დემეტრე უამრავს საქმეს დამავალებს ეგ კიდე მეზარება.
–თავის ტკივილი ხარ!
–ხო,მაგრამ მხოლოდ შენი თავისტკივილი თვალი ჩაუკრა მათემ..შეიძლება ისეთი დაღლილი ვარ,რომ მეჩვენება,მაგრამ ამ ორს შორის ნამდვილად ხდება რაღაც.
–ახლა ფანჯრიდან გადაგაგდებ და თუ გამიმართლებს კისერი მოგტყდება.
–მერე ისევ შენი მოსავლელი გავხდები..ენა გამოუყო მათემ.
–შ–შენ! გაწითლდა ქრისტი..–ახლავე გაეთრიე აქედან! მკაცრად თქვა და თითი კარისკენ გაიშვირა.
–კარგი მერე გნახავ..მათემ გავიდა და კარი გაიკეტა.
–ბოდიში ამისთვის ხშირად ვკინკლაობთ.
–ვერცკი წარმოიდგენ როგორ მესმის ვუტხარი და დემეტრე გამახსენდა.
–კარგი მოდი დავიწყოთ..
ქრისტინამ გამსინჯა და სერიოზული არაფერი მჭირდა,უბრალოდ ჩალურჯებებზე ყინული უნდა დამედო.
–ესეც ასე! სულ ესარის.
ხელთათმანები მოიძრო და წამოდგა.
–ქრისტი შეიძლება რაღაც გთხოვო? ეს პირადულია და მინდა,რომ ჩვენს შორის დარჩეს.
–რათქმაუნდა..
–გუშინ ღამით საშინლი შეცდომა დავუშვი...ვგულისხმობ,რომ ამით შეიძლება დავფეხმძიმდე.
–გასაგებია..მაგრამ იმედია ეგ ჩემ ბიჭთან არ გქონდა გაიცინა ქრისტიმ.
–ო,ღმერთოჩემო,რათქმაუნდა არა! გავწითლდი.
–უბრალოდ ვიხუმრე.
–ხოდა,შეგიძლია გამარკვევინო ასეა თუარა..ორსულობის ნიშნები არ შემიმჩნევია,მაგრამ მინდა,რომ ზუსტად ვიცოდე.
–კარგი,შემდეგზე,რომ მოვალ ვეტყვი მკლავზე უნდა გავსინჯოთქო და ტესტს წამოგიღებ..
–კარგი,მადლობა.
–დაა მეგობარი მყავს,რომელსაც შეუძლია აბორტი გაგი...
–რა? აბორტი?! შანსი არაა..
–კარგი,როგორც გინდა...ქრისტი კარისკენ წავიდა.
–მადლობა.
–არაფრის,და არდაგავიწყდეს მკლავზე ყინულები და ფიზიკურად არ დაიტვირთო.
–გასაგებია გავურიმე და კარი მივხურე.

იმავე დღეს..პარკში:
ცაში ავიხედე..მოღრუბლულიყო..
–ვიცოდი,რომ აქ გნახავდი..უკნიდან ხმა შემომესმა.
–გიორგი? მისკენ შევტრიალდი.
ის გვერდით დამიჯდა.
–ექიმმა გაგსინჯა?
–კი,და თან მშვენიერი გოგოა,მას და მათეს შორის რამე ხდება?
–ხო რაღაცას მეც ვამცნევ და მიხარია..გაიცინა გიორგიმ.
–მკლავი კარგად გაქვს?
–კი,მოტეხილობა არარის ქრისტი დაბრუნდება რამდენიმე დღეში და გამსინჯავს ისევ.
–კარგია. გიორგიმ ცას ახედა..–როგორც ჩანს შტორმი დაიწყება..
–ხო,მეც ასე ვფიქრობ.
–ელენე...მე ვიცი,რომ რაღაც მოხდა..მაგრამ არშეგეკითხები თუ ამაზე ლაპარაკი არ გინდა...შენ ძლიერი გოგოხარ!
–მართლა?
–ხო.
მას ჩავეხუტე..
–მადლობა გიორგი,შენ ერთადერთიხარ ვინც ამას ფიქრობს..
ხელები გავუშვი..ცოტახანში თავსხმა წვიმა დაიწყო..გიორგიმ შუბლზე მაკოცა..რაზეც წარსულში გადავეშვი და დემეტრეს შუბლზე კოცნა გამახსენდა ის სულ სხვა იყო ის ამწამს ძალიან მენატრებოდა..თვალები დავხუჭე..
–ელენე გესმის?
–მაპატიე რათქვი? დემეტრეს კაბინეტის ფანჯარას ავხედე და დავინახე როგორ გვიყურებდა...აქედან ვერ ვხედავდი,მაგრამ ვიცოდი,რომ ეს არ სიამოვნებდა და სავარაუდოდ ის დაჭყანული სახე ექნებოდა,როდესაც რაღაცაზე ბრაზდებოდა.
–მე გითხარი,რომ შტორმი დაიწყო და უნდა წავიდეთ..
–ხო,დაიწყო..ეს შტორმზე არმიგულისხმია ეს ალბათ იმ მოსალოდნელ ომზე ვთქვი,რომელიც დემეტრეს და გიორგის შორის დაიწყებოდა,რადგან დემეტრე ახლა გიორგის ზურგს უკან იდგა გაბრაზებული სახით.
–ელენე აქ რას აკეთებ? მკიტხა დემეტრემ.
–სასეირნოდ გამოვედი.
–შტორმში?
–ხო.
–აქ მოდი..მიტხრა და პალტო მომახურა...წამოდი ხელები შემომხვია და ისე თითქოს იქ გიორგი არ იდგა ისე გამიყვანა.
შენობაში შევედი და სველი თმა გავიწურე.
–ოთახში ადი და თბილად ჩაიცვი გაცივდები.
–ო,ღმერთო ბატონი დემეტრე გასვიანი ჩემზე ზრუნავს.
–არა,უბრალოდ ხვალ ჩემოდანი უნდა გავხსნათ და ჯანმრთელი მჭირდები.
–გასაგებია..მისი პალტო დავუბრუნე.
ოთახში ავედი და ცხელი შხაპი მივიღე..თბილი საღამურები ჩავიცვი და დავწექი..ვერაფრით ვერ დავიძინე. მხოლოდ ჩემოდანზე ვფიქრობდი და იმაზე თუ რა შეიძლებოდა შიგნით ყოფილიყო...წამოვდექი და დემეტრეს კაბინეტში შევედი,რომ ჩემოდნის შიგნით არავინ დამხვდა..საშინლად მეძინებოდა..დივანზე წამოვწექი და თვალი დავხუჭე..მალევე ჩამეძინა..
მზის სხივმა გამომაღვიძა..თვალები მოვიფშვნიტე და მიმოვიხედე..დემეტრე ჩემს ფეხებთან იჯდა და მიყურებდა.
–მოგეწონა ჩემს დივანზე ძილი?
–არმაქვს შენი თავი სუსტად ვარ.
დემეტრეს სახე დაუსერიოზულდა და წამოდგა..მეც სწრაფადვე წამოვდექი თუმცა საშინელი ტავისტკივილი და თავბრუს ხვევა ვიგრძენი უკან გადავყირავდი,მაგრამ მკლავში ხელი ჩამავლო მისკენ ახლო მიმიზიდა..მასთან ასეთი სიახლოვის გამო თავი რაღაცნაირად ვიგრძენი.
–ელენ..კარგად ხარ? მის თვალებში იმხელა მზრუნველობა იყო ტან...მოიცადეთ! ელენ? მან მე „ელენ“ დამიძახა. ვაიდედაჩემო.
–რა გჭირს?
–არაფერი უბრალოდ სწრაფად წამოვხტი და თავბრუ დამეხვა სხვა არაფერი.
–დარწმუნებულიხარ?
–კი..ახლა შეგვიძლია ჩემოდანი გავხსნათ?
–ხო,გიორგისაც დაველოდებით და გავხსნათ..
–მოიცა რომელი საათია?
–საღამოს 5 საათი.
–რაა? ჩვენ ხო დილით უნდა შევხვედროდით აქ მაგიტო შემოვედი.
–ვიცი,უბრალოდ რო გნახეთ გეძინა და აღარ გაგაღვიძეთ თან ფერმკრთალიხარ.
–ეი! რეპტილია უკვე მაშინებს შენი მზრუნველობა!
–რასვიზავთ...
გიორგი კაბინეტში შემოვიდა.
–ოხ გაიღვიძე ქალბატონო?
–ხოო გავიზმორე და დივანზე დავჯექი.
დემეტრემ რარაც სეიფიდან ჩემოდანი ამოიღო და წინ დადგა.. პაროლიანი იყო..ჩემი სახელი ავკრიფე პაროლად და...

შემდეგში მოგიყვებით გაამართლა თუ არა.

პ.ს ბავშვებო დიდი ბოდიშით არვიცი ნახეთ თუ არა,მაგრამ ბრმა ნაწლავის შეტევა მქონდა და ოპერაცია გამიკეთეს ამიტომაც ვერმოვახერხე ისტორიის ახალი თავის დადება..რაც შეეხება დასასრულზე ბევრს ვფიქრობ და ვცდილობ ძაან არ გავწელო ისტორია ოკლედ სულ ესარის შეაფასეთ კომენტარებში <3 <3 <3 მადლობა წინასწარ <3...ხოდა დაა facebook-ზე elisabeth raly-ით მომძებნეთ <3