ყველაფერი მაშინ აირია როდესაც განყოფილებაში მიგვიყვანეს და დავინახე ჩემი მშობლები როგორი განადგურებულები იყვნენ და იმ წამს მივხვდი რომ მათთვის მნიშვნელოვანი ვარ.პოლიციელმა როგორც დამარიგა ისე ვპასუხობდი კითხვებს,ძალიან შეშნებული ვიყავი და მეგონა თუ მართლა ისე არ ვიტყოდი მომკლავდნენ,მაგრამ საბედნიეროდ მთლად უფროსი კეთილი კაცი გამოდგა და ჩემი თავი გამოატან მშობლებს და დიტოს ჩემთან ახლოს მოახლოებაც აეკრძალა თორე იმ წამსვე ჩასვამდნენ ციხეში.იმ წამს ვფიქრობდი რომ ძველებურად აღარაფერი იქნებოდა და ასეც გამოდგა.დღეიდან მე მოტაცებულის სახელი მექნება და ყველა ჩემზე დაიწყებს ჭორაობას,სახლში რომ მიმიყვანეს დეიდა და ბებო დამხვდნენ და გულში ჩამიხუტეს და ვიგრძენი რომ დაცული ვიყავი,ვტიროდი და ვერ ვწყნარდებოდი მთელი ღამე ვტიროდი ოთოს გამო,ჩემი მომავლის და ოჯახის გამო,ისიც კი ვიფიქრე რომ თავი მომეკლა და ამ სირცხვილში ცხოვრება აღარ მოუწევდათ,მაგრამ ისეთი ძლიერიც ვერ აღმოვჩნდი რომ ეს გამეკეთებინა.გავიდა ორი თვე და ამ ორი თვის განმავლობაში სახლიდანარ გავსულვარ,ამ პერიოდში დედას მხრიდან ყველა ნათესავმა ზურგი შემაქცია,რადგან თვლიდნენ რომ მე შევარცხვინე იმას კი არ უყურებდნენ რომ ეს ჩემი სურვილის საწინააღმდეგოდ მოხდა,მაგრამ მათ ეს არ აინტერესებდათ,სახლში ყველა დამნაშავედ მთვლიდა,ერთი რაც მაბედნიერებდა ის იყო რომ ოთო ჩემს გვერდით იყო და ჩემი სჯეროდა,ახლაც მას ველაპარაკები:
-ჩემი ბაჭია ნეტა იცოე როგორ მენატრები
-მეც ძალიან მენატრები ჩემო ბიჭო
-ნელნელა ყველაფერი კალაპოტში ჩადგება ლიკა არ ინერვიულო შენ
-მადლობა რომ ამ დროს გვერდით დამიდექი და შენც ზურგი არ შემაქციე
-ეს არასდროს მოხდება იცოდე,მეც გამიჭირდა მაგრამ შენდამი სიყვარული უფრო დიდია
-მიყვარხარ ოთო და შენს გარდა არავინ მინდა
-მეც მასე ჩემო გოგო,რაღაც უნდა გითხრა
-რა ხდება ხო მშვიდობაა
-კი კი მშვიდობაა,დღეს დალი და თავის ქმარი მოდიან თავისებთან სტუმრად და მეც დამირეკეს მოდიო და უარი ვერ ვუთხარი და სხვა გზა არ მაქვს უნდა ვნახო ისინი
-მესმის ის შენი ნათესავია და მე ვინ ვარ რომ ჩემს გამო ურთიერთობა შეწყვიტო
-ეგ აღარ გაიმეორო,ხომ იცი რომ შენ ჩემთვის მთელი ცხოვრება ხარ
-ვიცი ჩემო დათუჩა ვიცი.წავედი ჩემები უნდა მოვიდნენ უკვე
-კაი საყვარელო მიდი როგორც კი შეძლებ მომწერე
-კაი ჩემო სიყვარულო და კიდევ ერთხელ მადლობა
-წადი ახლა სანამ გეჩხუბე
-კაი კაი ხო ( და სიცილი დავიწყე)
მართლაც როგორც კი გავუთიშე მალევე მოვიდნენ ჩემები,ისევ ისეთ სახეებით მიყურებდნენ და ისევ დაბრუნდა ჩემი ყოველდღიურობა,უკვე მივეჩვიე რომ ისინი ჩემთვის ერთ თბილ სიტყვასაც აღარ იმეტებდნენ.იმ დღისით ვეღარ მოვახერხე რომ ოთოსთვის მიმეწერა და მეორე დღეს კი სპეციალურად არ მივწერე რადგან ვიცოდი რომ დალის ოჯახში იქნებოდა და არ მინდოდა უხერხულობაში ჩამდგარიყო,მთელი დღე ველოდებოდი როდის მომწერდა,მაგრამ ისე დაღამდა არაფერი მომწერა და ბოლოს რომ უკვე ვეღარ მოვითმინე მე მივწერედა ვკიტე რას შვრებოდა,მაგრამ პასუხი ისევ არ იყო მერე 5ჯერ დავურეკე კიდევაც და არც კი მიპასუხა არც ერთ ზარზე,გული უკვე ძალიან ცუდს მიგრძნობდა და 23:45წუთზე მომდის სმს და თუ გამოიცნობთ ვისგან არის,რათქმა უნდა ოთოსგან და ვიწყებ კითვას "მეზიზღები აღარ გაბედო და ჩემი სახელი აღარ ახსენო,არც კი მომწერო და საერთოდ გაქრი ჩემი ცხოვრებიდან,გული მერევა შენს ფოტოებს რომ ვუყურებ და საერთოდ აღარ მინდა შენთან რაიმე საერთო მქონდეს თუნდაც მოგონება" იმდენჯერ წავიკითხე უკვე დავიზეპირე,ვერ ვიჯერებდი რომ ეს ჩემს თავს ხდებოდა მანაც ზურგი მაქცია და ისიც წავიდა ჩემი ცხოვრებიდან,მანაც კი მიმატოვა ვისთვისაც შეეძლო სიცოცხლე გამეწირა,მივხვდი რომ ჩემი ცხოვრება დამთავრდა და აზრი დაეკარგა ყველაფერს,უკვე ჩემს გარშემო ყველაფერს შავ ფერში ვხედავ.სამოდენიმე კვირა უბრალოდ ვსუნთქავდი და მეტი არაფერი და დადგა 15 სექტემბერი როცა სკოლაში უნდა წავსულიყავი,სხვა გზა არ მქონდა,ჩავიცვი თეთრი ლამაზი კაბა მუხლს ზემოთ მქონდა და თმები გავისწორე,მზადაც ვიყავი და ჩემები სამსახურში მიდიოდნენ ზუსტად მაშინ და მიტხრეს რომ წამიყვანდნენ.ჩავედით ბიიდან დ მანქანასი ჩავსხედით რატომღაც წინ მე დავჯექი,სკოლასტან უკვე მსიულები ვიყავით რომ ოთო დავინახე როგორ იდგა გაჩერებაზე მანაც შემამჩნია და სუ ორი წამით ჩვენი თვალები ერთმანეთს ისევ შეხვდნენ ერთმანეთს,იმ წამს უფრო ძლიერად მივხვდი მისი მონატრების სიძლიერეს.მივედით კიდევაც სკოლასთან მანქანიდან გადავედი,დავემშვიდობე მათ და შევედი ეზოში მაშინვე ვიგრძენი ყველა ჩემზე როგორ ლაპარაკობდა და შეფარვით რომ მათვალიერებდნენ,იქით გავემართე სადაც ის მეგობრები იდგენენ რომლებმაც ზურგი არ შმაქციე და ყველაფრის მიუხედავად ჩემს გვერდით არიან,დღემ ძალიან საშინლად ჩაიარა ბევრჯერ მინდოდა ტირილი მაგრამ არავის დავანახე ჩემი სისუსტე და თავი ძლიერად მეჭირა.როგორც იქნა სახლში მივედი,ცოტა გუკის გადასაყოლად ფილმი ჩავრთე და მისი ყურება დავიწყე,ამასობაში დაღამდა კიდევაც და ჩემს ოთახში ვიყავი და წიგნს ვკითხულობდი "მე,შენამდე" ამ დროს სმს მომივიდა და ოთოსგან:
-როგორ ხარ?
-ვაა როგორ მოხდა რომ მომწერე
-თუ შეგაწუხე აღარ მოგწერ
-არა არა უბრალოდ ზაიან გამიკვირდა რომ მომწერე შენი ბოლო სმს მერე
-ალბად რომ არც დაგენახე არც მომწერდი
-ლამაზი იყავი დღეს,მაგრამ რაღაც გაკლდა
-რა??სილამაზე??
-არა..ადრენდილევით აღარ გიბრწინავდა თვალები
-უკვე ორი კვირაა ასე არის,ის ძველი ლიკა მოკვდა და ახლა სხვა ვარ
-მასე ნუ იძახი რაა
-მასეა ოთო მასეე შენც წახვედი და მარტო დამტოვე,რა მოხდა მასეთი
-დალი მელაპარაკა
-ჰაჰ რა თქმა უნდა როგორ ვერ მივხვდი,მან ხო თავისას მიაღწია
-რას??
-არა არაფერს,ახლა იმედია ბედნიერია
-და შენ?
-რა მე?
-შენ ბედნიერი ხარ??
-ჩემთის ბედნიერება აღარ არსებობს,მე უკვე სხვანაირი ვარ რომელიც აღარასდროს იცინის და უბრალოდ სუნთქავს
-რეებს ბოდავ გოგო
-მასეა ოთო და ახლა რისთვის მომწერე ის მითხარი
-უბრალოდ დილას რომ დაგინახე მივხვდი რომ უნდა მომეწერა თან ნასვამი ვარ ცოტა
-ააა მტავარი მიზეზი ნასვამი ხარ და მეორე დღეს აღარაფერი გემახსოვრება
-მასე არ იქნება
-კარგად გიცნობ ოთო და მოდი რომ გამოფხიზლდები მერე მომწერე თუ ისევ გენდომება,რაც ძალიან მეეჭვება რომ მოგინდეს.
-კარგი ხვალ მოგიწერ
-კარგი კარგი :დ :დ :დ
ისევ იჩინა თავი მოგონებებმა,თან ვტიროდი და თან ვიხსენებდი იმ პერიოდს როდესაც ერთად ვიყავით,მახსენდებოდა თუ როგორი სითბოთი მიყურებდა როდესაც ერთად ვიყავით და კიდევ ის პერიოდი გამახსენდა როდესაც ჩვენი დაშორება უნდოდა გიორგის და რამდენი წინააღმდეგობა გადავლახეთ ერთად.ეს ყველაფერი უკვე მძლდა,ის თვეები მძლდა რაც ერთად გავატარეთ,რომელიც ერთ დროს ბედნიერებას მანიჭებდაა და ახლა უბრალოდ უბედურება მოაქვს,უკვე სულ ერთი გახდა ვინ რას ლაპარაკობდა ჩემზე და უბრალოდ დავდიოდი და ვემზადებოდი სკოლის გამოცდების ჩასაბარებლად,როგორც ვამბობდი იმ ღამის მერე ისევ დაიკარგა ოთო და მაშინაც მთვრალი რომ არ ყოფილიყო არ მომწერდა.ერთ დღისითაც ფოტო ვნახე ფეიზბუქზე სადაც ოთო და ერთი გოგო იყვნენ და ბედნიერი სახით უყურებდნენ ერთმანეთს,ისე როგორც ერთ დროს მე და ოთო,თან ფოტოზე ეწერა "ჩემი ცხოვრების ქალი" მაშინვე მივხვდი ვინც იყო ის გოგო და თითქოს ხელმეორედ დამენგრა ცხოვრება,ის იმედიც კი რაც მქონდა იმის რომ ისევ ერთად ვიქნებოდით უბრალოდ გაქრადა გადავწყვიტე მიმეწერა:
-ვაუ ოთო ვნახე ფოტო და მინდა მოგილიცო შენი სიყვარულის პოვნა და იმედია გააგაბედნიერებს და იმას მოახერხებს რაც მე ვერ შევძელი
-არ გვინდა რაა მასეთი საუბარი
-მართალია არაა საჭირო უბრალოდ მინდოდა ბედნეირება მესურვა
-მადლობა
-კარგად
ეს იყო ჩვენი ბოლო მესიჯობა,ვიგრძენი როგორ ჩამწყდა გულში რაღაც და თითქოს გულმა ფეთქვა შეწყვიტა.გადიოდა თვეეები დაა ვეჩვეოდი ამ ტკივილით ცხოვრებას,რაც დრო გადიოდა უფრო მიყვარდებოდა იმის სანაცვლოდ რომ გადამეყვარა,ამ დროს გამოცდებიც მომიახლოვდა და კარგად ჩავამთავრე 11 კლასის გამოცდები და უკვე აბიტურიენტი ვიქნებოდი სექტემბრიდან.მთელი ზაფხული სოფელში მუშები გვყავდა და თითქმის არ დამისვენია სულ მათ ვხედავდი,რადგან დედა მუშაობდა ისევ,ისე გავიდა ეს სამი თვე ვერც კი მივხვდი და დადგა სექტემბრი,როცა ვიწყებდი ეროვნულებისთვის მზადებას,ასევე 26 სექტემბერს ვხდებოდი 18 წლის და ეს ის ასაკი მეგონა რომმლის მერეც დამოუკიდებლად შემეძლო ცხოვრება.ოთოს მერე მქონდა ურთიერთობები მაგრამ 2-3 თვის მერე ვხვდებოდი რომ არ მიყვარდა არც ერთი და უბრალოდ თავს ვიტყუებდი.დაბადებისდღე რესტორანსი უნდა გადამეხადა და ვემზადები,ერთი სული მქონდა გათენებულიყო ორშაბათი,მაგრამ როდესაც 25 სექტემბერს ...