მზის სხივები დამთამაშებდნენ სახეზე. თვალები გავახილე, საათს დავხედე და მომზადება დავიწყე.. არ მინდოდა მდინარეზე წასვლა.. წყლის შიში იმდენად არის მოდებული ჩემს გონებას, რომ ფიქრიც მზარავს.. ფიქრი იმაზე, რომ ზღვაც, ასეთი მშვენიერება ათასი გზააბნეული სულის და სხეულის მკვლელადააა ქცეული..
ჭრელი სარაფანა გადავიცვი და ბავშვებთან გავედი..
- მალაქია? მოიცა მელანდება თუ თავის დროზე მოხვედი? კარგად ხარ? შუბლზე მომადო ხელი ელემ..
ფიქრებში წავედი, არ ვუპასუხე. ღამე ძლივს მოვხუჭე თვალი და ჩავთვლემდი თუ არა მაშინვე კოშმარები მესიზმრებოდა, თითქოს ზღვაში შევდიოდი, მაგრამ უკან აღარ გამოვდიოდი..
ლუკა მომიახლოვდა - მალაქია. ვიცი არ გინდა წამოსვლა, გეტყობა რომ ვერც კარგად ხარ, მოდი გადავიფიქროთ
- ლუკა ნინი მოდის და სჯობს იმას მიეგებო.
ამასობაში ბექაც გამოჩნდა და შემახსენა, რომ დღეს დალაპარაკებას აპირებდა..
მდინარემდე მისასვლელად დიდი მდელო უნდა გაგვევლო.. ულამაზესი პეიზაჟი იშლებოდა ჩვენს თვალწინ.. ზედმეტად იდეალური დღეა. მზის სხივები გვაცილებენ და პატარა ფერადი ყვავილები გზას გვილამაზებენ.
ნინი გამუდმებით ლუკას გვერდითაა და სელფებს იღებს.. დათიმ ყვავილების გვირგვინი დაუწნა ელეს თავზე გაუკეთა და ჩვენსკენ მოატრიალა..
- მოკლედ ჩვენ გადავწყვიტეთ არ დავმალოთ მალაქია და ლუკას ბედი, რომ არ გავიზიაროთ და თავიდანვე გითხრაღ, რომ ერთად ვართ.
- რა? თვალები გავაფართოვე.. ეს როგორ არ ვიცოდი აქამდე ქალბატონო ?
- მოიცათ, მოიცათ რას გულისხმობდით მალაქიას და ლუკას რომ ახსენებდით? წამოიწიკვინა ნინიმ..
- დაწყნარდი ჩიტუნია , ისინი ადრე შეყვარებულები იყვნენ, მაგრამ ეს წარსულია და აწმყო ჩემს და შენს სასიკეთოდ შემოტრიალდა. გაიკრიჭა ბექა.. ჰო, ვინაიდან სასიყვარულო შესვენება გვაქვს, მაშინ მეც ვიტყვი ჩემს სათქმელს.. მალაქია გითხარი, რომ დღეს შენთან ლაპარაკი მინდოდა.. ახლა კი ყველას წინაშე მინდა გითხრა, რომ პირველივე დღიდან ძალიან მომწონხარ, ჩემს გულში შემოიპარე და შენი ადგილი დაიკავე, ამიტომ მინდა ვცადოთ ურთიერთობის აწყობა. მინდა უფრო მეტი ვიყოთ ვიდრე მეგობრები.
ვიცოდი, რომ რამე ასეთს მეტყოდა, მაგრამ ყველას წინაშე ?! რამ გააგიჟა თუ გონია, რომ ხალხში უარს არ ვეტყვი ?! რა მეტი ან დამეგობრება როდის მოვასწარით..
- იცი ბექა კარგი ბიჭი ხარ ( გოგოების მრავალჯერ გადაღეჭილი სიტყვებით დავიწყე) , მაგრამ ძალიან ჩქარობ. მე კი სიყარულის საძიებლად არ ვარ აქ, უბრალოდ დასვენება მინდა..
ლუკას სახე გაებადრა და სიამოვნების ფერი გადაეკრა.. ნინი კი ისე მიყურებდა თითქოს ახლახან ჯეკპოტის ბილეთი გადავუხიე და თავზე დავაყარე..
მდინარესთან მივედით, წყალი სუფთა და ღრმა იყო.. ბიჭები მაშინვე შეცვივდნენ.. ნინიმ გახდა დაიწყო და როგორც იტყვიან თავზე დაგვალაგა თავისი სიმდიდრეები.. მე იქვე ჩამოვჯექი და გავყურებდი როგორ ერთობოდნენ მდინარეზე ბავშვები და ვგრძნობდი სევდა როგორ მეკვროდა, ხასიათს უფრო მეტად მიმძიმებდა.. მდინარიდან ამოვიდნენ და ცოტა მოშორებით ჩამოჯდნენ. ლაპარაკობდნენ , მღეროდნენ.. შორიდან მესმოდა ჩემი სახელი, ელე იყო . წამოვდექი მათთან მისასვლელად, მაგრამ ფეხი დამიცურდა, წავბორძიკდი , ეს ერთი წამი უსაშველოდ გამეწელა, სული შემეხუთა და ვიგრძენი როგორ მომიმწყვდია წყალმა მის ხელებში.. ნინიმ დამინახა... დაყვირება ვცადე, მაგრამ ვერ შევძელი..
ნინის ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, ბავშვებთა მივიდა..
- მალაქია სადაა ? იკითხა ელემ.
- წყალში დავინახე , ეტყობა მარტომ მოინდომა გართობა . სიცილით თქვა ნინიმ.
- წყალში ? გართობა? გაგიჟდი ?! ხომ ვთქვი წყლის ეშინია მეთქი. უღრიალა ლუკამ და გმდინარისკენ გაიქცა.. მირბოდა და წამები საუკუნეებად ეჩვენებოდა.. გული გამალებით უცემდა და როცა შიში შეეპარებოდა უჩერდებოდა..


მივხვდი რომ მე და წყალი ერთ მთლიანობად ვიქეცით . მერე, მერე იყო წამი და წყლის ხელებში მომწყვდევა. ისევ უმისამართოდ ვიქნევდი ხელებს. ყველა წყლისგან თავის დაღწევის მცდელობაზე ხარბად ვისუნთქავდი ჰაერს. თითქოს ამას უკანასკნელად ვაკეთებდი და ისევ სიღრმისკენ მივექანებოდი. ისევ ის დაწყევლილი წამი. მე დავიღალე ჰაერთან ჩამღაუჭებით. მოვდუნდი,დავნებდი, თვალები დავხუჭე და მარცხს შევეგუე. ნელნელა შორდები წყლის ზედაპირს და სიღრმისკენ ეცემი. ვერაფერს გრძნობ და არაფერი გესმის. წყალი აკვნად გედება და გარწევს. სიკვდილის მელოდიით ღრმა ძილისკენ მიგაქანებს. და იყო დარტყმა, გამოფხიზლება. სიკვდილისთვის სიცოცხლისგან სახეში გალაწუნება. ტალღის და სხეულის შეჯახება. თვალის ზღვის ნაპირზე გახელა და ჰაერის ისევ ხარბად ჩასუნთქვა. ფილტვები წყლის მაგივრად ამ ჰაერით ივსება და ხვდები, რომ გადარჩი.. თვალები, რომ გავახილე წყლის ნაცვლად ლუკას ხელებში ვიყავი მომწყვდეული.. ისე მაგრად მიჭერდა თითქოს წყალს ეპაექრებოდა და უმტკიცებდა, რომ აღარ გაატანდა ჩემს თავს..
- ლუკა.. ძლივს ამოვილაპარაკე
- დამშვიდდი, შენთან ვარ. ყველაფერი კარგადაა.. მალაქია ჩემო სიყვარულო. შენნ რომ რამე მოგსვლოდა, შენ რომ დამეკარგე .. იმეორებდა და გულზე მიხუტებდა.. მე კი პირველად არაფრის თქმის თავი არ მქონდა.. ყველამ მოირბინა.. ბუნდოვნად ვხედავდი სახეეებს .. ნელ-ნელა თვალებს ვხუჭავდი და ლუკას ათრთოლებული სხეულით ვეკვროდი..
- გადარჩა.. კარგადაა ახლა წავიდეთ ბექა წამოიყვანს.. ჩამესმოდა ნინის ხმა..
ვგრნობდი , რომ ამ ფრაზის შემდეგ მეტად ჩამიხუტა ლუკამ და სხეულზე მიმიკრა. მე წამოვიყვან, მხოლოდ მე დაუყვირა და გავითიშე.. მის მკლავებს ვენდე, საკუთარი წყალთან ბრძოლა გამოვლილი სხეული და სული მივანდე..

თვალები, რომ გავახილე ისევ დღე იყო, მაგრამ მეორე დღე.. სისუსტეს ვგრძნობდი.. შიში ახლა უფრო მეტად შემოვიდა ჩემში და სამუდამოდ ჩასახლდა.. ტელეფონს დავხედე ლუკას უამრავი გამოტოვებული ზარი და სმს დამხვდა..
- კარგად ვარ. გმადლობ.. მხოლოდ ამ სიტყვების გაგზავნა შევძელი. არადა რამდენი რამის თქმა მინდოდა მისთვი.. ორწამში პასუხი დამიბრუნა
- უნდა ვილაპარაკოთ მალაქია .




-------------------
იმედია ახალი თავი მოგეწონებათ.. ძალიან მაინტერესებს თქვენი აზრი და კიდევ ერთხელ გმადლობთ, რომ ჩემს ნაწერს კითხულობთ <3