მეორე დღეს, დილით ადრე ავდექით. ბარგი ჩალაგებული გვქონდა.
-აბა, დავიძარით თბილისსა ქალაქსა შინა? - ტაში შემოჰკრა ნიკამ.
-ისევ, ისე ვნაწილდებით. - როგორც მივხდი, თორნიკე ჩვენთან ერთად იმგზავრებდა. გვერდი ავუარე და მანქანაში ჩავჯექი. გუშინდელი ინციდენტის შემდეგ ხმა არ გამიცია და არც თვითონ გამოუჩენია საუბრის ინიციატივა. ბალიშით არ გავწოლილვარ და კესომ გაკვირვებულმა შემომხედა.
-კარგად ხარ? - თან თორნიკეს გახედა.
-კარგად ვარ.
-როგორ მოხდა არ გაწექი. - სიცილით მითხრა და წინ შებრუნდა. გზაში მალევე მიმეძინა. სახეზე თბილი ხელები ვიგრძენი და სიამოვნებისგან გამეღიმა, თუმცა ძილ-ბუნარში მყოფს, თვალები არ გამიხელია.
უცებ, კისერი მომეღრიცა და თავი ცუდად ვიგრძენი, რის გამოც გავიღვიძე. მანქანა გაეჩერებინათ და თორნიკე მაღაზიაში გადავიდა. თურმე, ისე მეძინა, როგორც წასვლის წინ.

*

ცოტახანში კარი გაიღო და პარკით ხელში თორნიკე დაჯდა. მღვიძარე ალექსანდრას გადახედა და გაუღიმა.
-ეს შენ. - პარკი გაუწოდა. - პიცა არ იყო. - სასაცილიდ აიჩეჩა მხრები.
-არ მინდა.
-რა ბუტია ბავშვივით იქცევი.
-არ ვიქცევი ბუტია ბავშვივით.
-ხო, დამავიწყდა, რომ ისედაც ხარ.
-გამანებე თავი. - შეუბღვირა და ფანჯარაში გაიხედა. თორნიკემ პარკი გვერდით დადო, ფანჯარა ჩამოსწია და სიგარეტს მოუკიდა.
ხანგრძლივი მგზავრობის შედეგ, როგორ იქნა ჩააღწიეს თბილისში. საშინლად ცხელოდა და იწვოდა ქალაქი.
ჩასვლისთანავე წუწუნს მოჰყვნენ.
-რა გვეჩქარებოდა?
-ვერ დავეტიეთ იქ? რა გვინდოდა. - თავში ხელს ირტყამდა კესო.
-აუ, ანგარიში აღარ მაქვს, ტელეფონი მათხოვეთ, რა. - დაიწუწუნა სანდრამ.
-აიღე.
-აჰა. - კესომ და თორნიკემ ერთდროულად მიაწოდა. ჯერ თორნიკეს გახედა, შემდეგ - კესოს. კესოსკენ გასწია ხელი და ტელეფონი გამოართვა. დემნას დაურეკა.
-გისმენ, კესო.
-სანდრა ვარ. ჩემთან შევიკრიბოთ.
-კარგი.

*

საღამომდე ერთად ვიყავით.
-მე უნდა წავიდე. - ადგა კესო.
-საით?
-რომ გიყვებოდი იმაზე, უნდა ვნახო.
-ლაშა?
-ჰო.
-სად მიდიხარ? - თავი წამოყო დემნამ.
-კაფეში.
-გაგიყვან.
-არაა საჭირო, მადლობა. - კესო გავაცილეთ, მაგრამ მალევე დემნაც მიჰყვა.
აივანზე გავედი. ცოტახანს ვიდექი და შესვლას ვაპირებდი, კართან თონიკე რომ შემეფეთა. გვერდის ავლა ვცადე, მაგრამ მკლავზე მომკიდა ხელი და გამაჩერა.
-ნუ მებავშვები.
-არ გებავშვები. - შევუბრღვირე.
-ალექსანდრა.
-გისმენ.
-წამო, პიცა ვჭამოთ.
-გვიანია უკვე. - საათს დავხედე, არადა 10 სათიც არ იყო. გაეცინა და ხელი მომხვია.
-ჩემი ბუტია ბავშვი.
-არ ვარ!
-ხო, კარგი, არ ხარ. ოღონდ შენ აღარ გამებუტო და...
-და?!
-და პიცის მინისტრად დაგნიშნავ. - სიცილით თქვა და ლოყაზე ხელი მომიჭირა.

*

-გამარჯობა. - კაფეში შესულმა კესომ, ლაშასკენ მიაშურა.
-კესო, როგორ ხარ? - გაუღიმა ბიჭმა.
-კარგად, შენ?
-მეც. დღეს ჩამოხვედი?
-ჰო, ძალიან ცხელა. - როგორც იცოდა დაიწუწუნა. საუბრობდნენ ყველა თემაზე. ყველაფერს მიედ-მოედნენ. ბოლოს, საათს რომ დახედა 12-ს უჩვენებდა.
-ჩემი წასვლის დროა.
-გაგაცილებ. - კაფე ერთად დატოვეს. წვიმა ახალი გადაღებული იყო, აგრილდა და სასიამოვნო სურნელიც ტრიალებდა. სიცივისგან ოდნავ გააკანკალა და მკლავზე ხელი დაისვა. ლაშამ მოსაცმელი გაიხადა და კესოს მოაფარა.
-მადლობა. - ბიჭმა გაუღიმა და ხელი გადახვია. უსიამოვნოდ შეიშმუშნა და ოდნავ გაიწია.
-ბოდიში. - მიხვდა და ხელი უკან წაიღო.
-კესო, - საკუთარი სახელი მოესმა და უკან გაიხედა.
-დემნა, აქ რა გინდა? - გაკვირვებულმა გახედა.
-რავი, ეე, ბარში ვიყავი და დაგინახე. - კესოდან მზერა ლაშაზე გადაიტანა. -არ გამაცნობ შენს კავალერს?
-ჩემი მეგობარი - ლაშა. ლაშა ეს დემნაა. - უსტატუსოდ გააცნო დემნა და გაიღიმა.
-წამო, მანქანით ვარ და გაგიყვან.
-არ მინდა, ლაშა მაცილებს.
-კარგი. - შებრუნდა და დაუმშვიდობებლად წავიდა.

*

-გაწვიმდა.
-პიცის ჭამაში ხელს არ შეგვიშლის.
-ჰო. - ცოტა უხასიათოდ ჩანდა.
-რა გჭირს?
-ის მართლა მითხარი? - ჩაფიქრებულმა ჰკითხა.
-რა სულელი ხარ. - გაეცინა. - რა თქმა უნდა, არა. უბრალოდ, შენ მიიღე სერიოზულად.
პიცა გემრიელად მიირთვეს. წვიმამ რომ გადაიღო, ალექსანდრას თხოვნით, ცოტა გაისეირნეს, შემდეგ უკან დაბრუნდნენ და უკვე მანქანით, სახლამდე წაიყვანა.

*

-გუშინ, დემნა შემხვდა. ცოტა მთვრალი იყო. მიგიყვან, მანქანით ვარო. ლაშა მაცილებდა და ხო არ მივაგდებდი, სირცხვილი იყო. დემნას უარი ვუთხარი, კარგიო, შებრუნდა და ისე წავიდა არც დამემშვიდობა.
-ეწყინა.
-უკაცრავად, თავის ნათიას მიხედოს. - დაისისინა კესომ.
-ჩვენ პიცა ვჭამეთ, ვისეირნეთ და მერე სახლამდე მომაცილა.
-ალექსანდრა, მოგწონს? - მკითხა და თავი ჩავხარე. - არააა, - დაიკივლა კესომ და ტაში შემოჰკრა. - რა მაგარია. - ლოგინზე ახტა.
-დაწყნარდი, ერეკლე შემოვა.
-ერეკლემ არ იცის, ხო?
-არ იცის. მეც არ ვიცი, წესიერად. ვერ გამიგია. ძალიან საყვარელია, მაგრამ ზოგჯერ ისეთს მეტყვის, მისი მოკვლის სურვილი მიჩნდება.
-მასაც მოსწონხარ.
-კაი, რა სისულელეა. - ხელი ავუქნიე. მართლა სისულელე იყო, როგორ შეიძლება თორნიკეს მე მოვწონებოდი.
-აი, გითხარი მე და გამიხსენებ. - თითი გამაფრთხილებლად დამიქნია. ცოტახანს სიჩუმე ჩამოვარდა. ბოლოს კესომ წამოიკივლა.
-დემნა და ნათია ერთად არ არიან!
-კესო, კარგად ხარ? - შუბლზე ხელი მივადე. - არა, სიცხე არ გაქვს.
-ანუ ერთად კი არიან, მაგრამ, რეალურად, შეყვარებულები არ არიან. მეგობრები არიან.
-საიდან დაასკვენი? რა გენიოსობას იტყვი ხოლმე.
-მთელი ორი კვირა - არანაირი ფლირტი, სასიყვარულო კოცნა და ამბები. უბრალოდ, დემნა ცდილობს ჩემს ეჭვიანობას, რაც არ გამოუვიდა. ხო, კარგი, ცოტა გამოუვიდა, მაგრამ... - თვალები დაიწვრილა. უცებ გამახსენდა, ის სიტუაცია, როდესაც ჯოკერს თამაშობდნენ.
-დემნამ გაკოცებო, რომ გითხრა, აშკარა იყო, რაც იგულისხმა, მაგრამ ნათიას რეაქცია არ ჰქონია. -ჩაფიქრებულმა ვთქვი. - თავი აგენტი 007 მგონია.
-"ეფბიაი" კარები გააღეთ. - ხელებით იარაღის იმიტაცია გააკეთა. - თქვენ ბრალი გედებათ, კესარიას ეჭვიანობასა და მის მოსტყუებაში. - ღმერთო, რა დარტყმულია ეს გოგო.

*

-კესოოო, აგკუწავ! - მესმის ვიღაცის ღრიალი. ჩემი სახელი არც თუ სასიამოვნოდ ჩამესმის. საწოლიდან უცებ ვხტები და სიცილით მივდივარ იმ ოთახში, სადაც დემნა იწვა. გუშინ ერეკლესთან დავრჩით: მე, დემნა და გოგა.
-ვაიმე, საყვარელო... - ოთახში შევდივარ და ვითომ აღშფოთებული სახით შევყურებ.
-გოგო, რას მიმაბი? ნორმალური ხარ? - ყვირის და დახსნას ცდილობს.
-რაო, საყვარელო? - სიცილით ვუახლოვდები. ზემოდან ვაჯდები. - ოუუ. - ფრჩხილებს მუცელზე ვუსვამ. - მტელი სხეული ეძაბება.
-კესო, გააჩერე ხელები.
-კესო გასულია მომსახურების ზონიდან. - თითებს მაღლა ვაცურებ და ყელზე ვაჭერ ფრჩხილებს. დაძაბული სხეული ნელ-ნელა უდუნდება და თვალები ელულება.
-მოგკლავ, გეფიცები, მოგკლავ. - ჩურჩულებს.
-კი, ასე, მომკლავ. - უცებ ვდგები. - რამე უხერხულობა არ დაგემართოს, შენი ჭირი მე! - სიცილი მიტყდება და კარისკენ მივდივარ.
-კესო, არაფერს გიზამ. გამათავისუფლე. - მუდარანარევი ხმით მეუბნება.
-ნწნწ, ნათია რომ გაიგებს რა დღეში ხარ... ნწნწ. - თავს დანანებით ვაქნევ. - ცუდი ბიჭი, ცუდი.
-ვერ გადამირჩები.
-მეც მიყვარხარ, საყვარელო! - ოთახიდან გავდივარ და კარებს ვხურავ. ერეკლე, ალექსანდრა და გოგა მოსაღებში ისხდნენ და გასვლისთანავე გამომხედეს.
-რა უქენი, ტო? - სიცილით კითხულობს ერეკლე.
-გავაუპატიურე. შენც ხო გესმის, როგორ კნავის?
-კესო, გირჩევნია გაიქცე, რომ გამოვა ოთახიდან. - იცინის გოგა და ოთახისკენ მიდის.

*

-ბიჭო, გიჟია, რა მიქნა, ტო?! - გოგა კი სიცილით კვდება. - რა გაცინებს, ? მომხსენი ეს...
-მაგრად გაგიჩალიჩა.
-ნათიაზე მიხვდა. - ტუჩის კუთხეში ეცინება და თავს აქნევს. - სად წავიდა? - მისაღებში გასულმა იკითხა.
-არ ვიცით. - მხრები აიჩეჩა და-ძმამ.
-თუ რაღაცა და... მშვიდობაა. - თვალი ჩაუკრა დემნამ და ბინიდან გავიდა. მოპირდაპირე ბინის კარზე დააკაკუნა, თან გასაღები შეათამაშა ხელში. - კესო, გააღე. - თბილი ხმით უთხრა.
-არა.
-არაფერს გიზამ.
-მატყუებ.
-მართალი ხარ. გამიღე.
-არა. წადი.
-კარგი, მართლა არაფერს გიზამ. ახლა გამიღე.
-არა, დემნა.
-ხო იცი, რომ მაინც ვერ გადამირჩები?
-ვიცი.
-ხოდა ახლა გირჩევნია გამიღო, თორემ მერე უარესი მომაფიქრდება და... - უცებ მოესმა ჩხაკუნის ხმა. კარში ატუზული კესო იდგა, თავი ჩაეხარა, თან ჩუმად ფხუკუნებდა.
-კარგი, კესო, კარგი. - შევიდა და თმაზე ხელი გადაუსვა. სახლი მოათვალიერა. კარი გადაკეტა და გასაღები ჯიბეში ჩაიდო. მაცივარში შეიჭყიტა და კესოს გახედა. - 1 კვირიანი პატიმრობა გექნება, ჩემო საყვარელო. - მიუახლოვდა და თმა გადაუწია. სუნთქვა ყელზე მიეფრქვა და სიამოვნებისგან ბუსუსებმა დააყარა. - ცუდი დემნაო, არა? - ყელზე თითები დაუსვა, შემდეგ ლავიწზე გადაატარა. მოღეღილ მაისურს ჩაუყვა და მკერდთან ახლოს გაჩერდა. - რაო კესო? რატომ ვართ ჩუმადო? - აგრძელებდა მის წვალებას. კესოს შეფერადებული სახე კი უდიდეს სიამოვნებას ანიჭებდა.


ესეც მეხუთე თავი.
იმედია მოგეწონებათ.