- ორი დღე იყო დარჩენილი სოფელში წასვლამდე,თებემ აიტეხა ჩემ გოგონებს გაგაცნობო და "1904" - ში წაიყვანა,შესვლისთანავე რაღაც უცხო დაეუფლა,თითქოს პირველივე ჩასუნთქვაზე გაუშინაურდა გარემოსო,თავისი ადგილი დაიკავა გოგონებთან და ღიმილით გაეცნო თითოეულს.
- მოკლედ,ესაა ქეთათო ამაღლობელი,ჩემი ბღარობის მეგობარი,ქეთო ეს ნიტა შერვაშიძეა,ეს ლალა შიაშვილი - როგორც ყოველი გაცნობის შემდეგ,მათაც დასჭექეს ერთხმად სასიამოვნოაო და ახალ წელთან დაკავშირებული გეგმები გამოკითხეს ერთმანეთს.
- მე ვიფიქრე თებეასთან წავალთ-მეთქი, მაგრამ ირაკლიმ ანა უნდა გავაცნო კარგად ოჯახს და სოფლის სახლში ერთი კვირით მინდა წავიდეთო,ვჭირდები მე,თორემ დედაჩემი ცოცხლად შეჭამს იმ საწყალ გოგოს - მომაბეზრებლად აატრიალა ნიტამ თვალები და სიცილით მოსვა დარიჩინის ჩაი.
- ისე ანა მყავს ნანახი და ცოტა წუწუნა რომ არ იყოს იდეალური გოგოა
- ლალა შენ ერთხელ ნახე და ჩემნაირად,კვირაში სამჯერ ორ-ორი საათით რომ უსიმნო გაგიჟდები ალბათ,ყველაფერს ცუდად იგებს,არა,ცუდი კი არაა,უბრალიდ ძალიან ბავშვურია რა საშინელი ტოქსიკოზი ექნება ორსულობისას მაგას და გააწამებს იკუნას,ისე ღირსი კია,რის გაძლებაც ანას მოუწევს..კი შეავსებენ ერთმანეთს.ისეთებზე კამათობენ ნახევარი საათი მაინც მოსასულიერებელი ვარ ხოლმე.
- აუუ,მიდი რა მოყევი - აცუნდრუკდა თებე.
- მოკლედ - წელში გაიმართა,მეტი სერიოზულობისთვის ჩაახველა კიდეც და დაიწყო - ასე ერთი კვირის წინ შემომიარეს სამსახურში რა,ნათლობაში მიდიოდნენ და ლამაზი კულონი აგვარჩევინეო,მეც დიდი ბუდარაობის შემდეგ დავუდგი წინ ხუთი,ჩემთვის გამორჩეული კულონი და მივაჩერდი,აღსანიშნავია! - ზუსტად 15 წუთი უყურებდნენ ჩუმად,გავგიჟდი რამის,უკვე გადაწყვეტილი ჰქონდათ იკას ყოფილი რომ შემოფრატუნდა,ეგ გოგო დღემდე ძალიან მიყვარს და ხელებ-გაშლილი გავემართე,აზრზე არ ვარ იმან საიდან იცნო მაგრამ სახეზე შევატყე ცოტაც და გაჩეჩავდა,თითქოს ნელ მომენტებში უყურებდა იკას და თათას გადაკოცნა-გადახვევასო,არ ვიცი მომეჩვენა თუ არა მაგრამ საგრძნობლად ესწრევა ეს თათა,რას გშორდებოდი რა ბიჭი დამდგარხარო თუ რაღაც მასეთი და თან ძაან ამრეზით გახედა ანას,უკვე ხმის ამოღებას აპირებდა იკამ კიდევ კარგი დავშორდით თორემ ახლა საცოლის სახით ჩემი ანა კი არ მედგებოდაო,იმანაც დაადგა საშველი შეძენას როგორღაც და მოვუბრუნდი ისევ ამათ.ახლა მოკლედ აღგიწერთ შუა მაღაზიაში გაჩაღებულ დიალოგს.
- ზუსტად ოთხი წუთი დაგჭირდა იმის გადასახარშად საცოლე რომ გედგა გვერდით!
- იცოდა ისედაც!
- ააა,ბოდიში,დამავიწყდა როგორი ახლო ურთიერთობაც გაქვთ.
- არა ანჩო,შენ მაგაზე არ ინერვიულო არ დამნებებია ის.
- ოთხი წუთი! ოთხი დღე ახლოს მოკარებული არ გნახო! თვითონ აარჩიე კულონი და მარტო მოდი ნათლობაში! ცოტახნით ჩემი არათითიც დაისვენებს და მოვაშორებ ზედმეტ კილოგრამებს,უფრო ადვილად ავარდებიან ბიჭები იკუნ.
- ანა ნერვებზე ნუ თამაშობ.
- ნახვანდის ნიტუ,გნახავ ამ დღეებში
- ანა-მეთქი!
- როგორ თქვი? არ დამნებებიაო?
- არა..ვიხუმრე რა ეგ...ვაიმე,უფროსწორად ანუ..არა
- ხუთი დღე!
- ანაააა,მეღადავები? ცოლად აღარ მოგიყვან
- ახლა აქვე მოვიხსნი ამ ბეჭედს იცოდე - ასე ლაპარაკ-ლაპარკში გავიდნენ მაღაზიიდან და მთელი კოლექტივი დავიწვით მაგათი სიყვარულით.
- ვაიმეეე,რა საყვარელი გოგოოაა - ყველას სიცილი აუტყდა იკას და ანას ისტორიაზე.ასე ტკბილად საუბრობდნენ ირაკლი რომ დაადგათ თავზე თავის ორ ძმაკაცთან ერთად,ერთ-ერთი თებეს მიუჯდა და რაღაცაზე გაუბა საუბარი.ქეთათოს ტელეფონი რომ ახმაურდა ბოდიში მოიხადა და გარეთ გავიდა.
- თორნიიი,ქართული ნომრით? ჩამოხვედი ბიჭოო?
- იქნებ და შემოიჭყიტო იმ დაბურულ მინებში - თავიდან ვერ გაიაზრა მოსმენილი,მერე ფეხებთან მდგარ მანქანას დააკვირდა და მინის იქეთ ძლივს-ძლივობით გარჩეულ სილუეტში თორნიკე რომ ამოიცნო კარიც გაიღო.
- არ არსებოოოოობს! როგორ მომენატრეე - ხელში აიტაცა ქეთათო და მონატრებული სხეულის ბზრიალს მოჰყვა,ბავშვობაში ძალიან გამხდარმა ქეთათომ ასე ათი წლის ასაკიდან იწყო მომატება მაგრამ შემდეგ თავს შემოუძახა და დაიკლო კიდევაც,გარდატეხის ასაკის მიწურულს კი უჭირს ერთი წონის შენარჩუნება მაგრამ იმედოვნებს ზრდასრულობის პერიოდში მლიანად მოიშორებს ზედმეტ კილოს. თან ბებოსთან ცხოვრებას ხომ არ ეხუმრებით,სულ საჭმელებით დასდევს.მოკლედ რომ მოიკლეს მონატრება და გაშორდნენ ერთმანეთს,კაფეში შევიდნენ და მაგიდისკენ გაემართნენ,თებე ზურგით იჯდა და გვერდით მჯდარ ნიკოს გაფაციცებით უსმენდა,თან შიგადაშიგ გაიღიმებდა კიდეც,მერე დაჟინებული მზერა იგრძნო და უკვე მოახლოებულ წყვილს შეხედა,ღიმილი სახეზე შეაშრა თორნიკეს დანახვისას,მლიანად აალდა და აზუზუნებულ ტელეფონს დასწვდა,უცბად წამოდგა,ქეთათოს თვალებით ანიშნა მოვალო და გარეთაც გავიდა.ერთი ღრმად ამოისუნთქა,გულზე ხელი მიიბჯინა და მოწოლილი ემოციების უკუგდებას შეეცადა,ტელეფონის ეკრნაზე მომღიმარი მიშო კი არა და არ წყვეტდა რეკვას.
- ჰოუ
- სად ხართ თებე?
- 1904 - ში,რა იყო?
- კაი,თავისუფლებაზე ვარ და ამოვალ უცბად მაშინ. - ყურმილი დაკიდა,ხარბად შეიგრძნო მოთამაშე ჟანგბადი და ვითომ დაწყნარებული,კაფეში,თავის ადგილს დაუბრუნდა.
- გამარჯობა თებე - ორგანიზმში რაღაც უჩვეულო დატრიალდა...ან იქნებ ნაცნობიც.
- გამ..არჯობა თორნიკე - მკრთალად გაუღიმა და ისევ ნიკოს გახედა.ზუსტად ორი წუთი დასჭირდა მიშოს ნათქვამის გასააზრებლად..ანუ,მიშო აქ მოდის და...ჯანდაბა!ჯანდაბა!ჯანდაბა! არ მოხდება აქ კარგი რამ.
- ქეთათო,ერთი წუთით მოდი რა...იქეთ კედელზეა ჩემი საყვარელი წერილი და წამო განახებ - უცბად შესთხზა ტყუილი და როგორც კი თვალს მოეფარნენ მაშინვე შუბლზე შემოირტყა ხელები. - გოგო,მიშო მოდის. - თქმა და კარის გაღება ერთი იყო,ნაბიჯებზეც კი იცნობდი ჯორდიანს,ისეთი მოხდენილად და გაწონასწორებულად მოაბიჯებდა...შემოსვლისთანავე განთავისუფლდა ზედმეტი მატერიისგან,მაგიდისკენ გაიხედა და ადგილზე შედგა.ტვინი ბოლომდე ვერ ხარშავდა ნანახს,იქ,მაგიდასთან...მაგიდასთან სადაც ქეთათო და თებე უნდა მჯდარიყო,თორნიკე იჯდა.უამრავი კითხვა დაებადა,ხუთი წუთის წინ ესაუბრა დას და მას არც კი გასჩენია სურვილი მომხდარზე ეთქვა.მკლავზე სიმძიმე იგრძნო და გვერდით,დაჰიპნოზებულივით გაატრიალა თავი,ქეთათო მაგრად ჩასჭიდებოდა და გასვლას სთხოვდა,მაგიდასთან მსხდომებს ხელით ანიშნა გავალო და ქეთოს გაჰყვა,თებემ...თორნიკეს გვერდით დაიკავა ადგილი...მისგან შორს და თან ასე ახლოს.
- შენზე და თორნიკეზე ყველაფერი ვიცი მიშო - ტროტუარზე ჩამოსხდნენ და გარემოს დაუწყეს თვალიერება.-ახლა არაფრის ახსნას არ ვაპირებ,მათ შორის არც თებე,უბრალოდ ავდგებით და უკან დავბრუნდებით,ზედმეტი კითხვების გარეშე! - ნელა,აუჩქარებლად ჩამოურაკრაკა და ასადგომად მოემზადა.
- თებე ისევ ისე უყვარს? - დამწუხრებულიყვნენ ჯორდიანის სფეროები.
- პასუხი შენც ხომ იცი? - დიდად არც გაკვირვებია ამაღლობელს ეს კითხვა,თითქოს ელოდა კიდეცო,ისევ დაიკავა თავისი ადგილი,მხრებზე ხელი მოჰხვია და ყბით დაეყრდნო.
- მაშინ ხელი უნდა შემეშალა ქეთო? - ნაღვლიანად გადახედა და უფრო მიიკრო გოგონას სხეული.
- არ ვიცი მიშო,ალბათ ჯობდა თორნიკე შეგენარჩუნებინა,მითუმეტეს იმ მძიმე პერიოდში.
- ხო,ალბათ..წამოდი,შევიდეთ. - შესულებს იგივე სიტუაცია დახვდათ,იმ ვანსხვავებით რომ თებე თორნიკეს გვერდით იჯდა,მერე გოგონას გაკვირვებული სახე თვითკმაყოფილებამ შეცვალა და ქეთათო ვინ მოთვლის,უკვე მერამდენედ გააღმერთა.ალბათ გიკვირს,მიშო ჯორდიანის გული ასე როგორ მოლბა,არ გეტყვი სიყვარულით-მეთქი,რადგან დიდი ხანია ამ გრძნობას მოეცვა ვაჟის სხეული,გული და გონება...აქ რაღაც სხვა იყო..უფრო იდუმალი.

წინაზე დამავიწყდა ბოდიშის მოხდა დაგვიანებისთვის..დიდიდიდიდიდი ბოდიში..არანაირი ცუდად გახდომები და დროის არ ქონა არ ყოფილა,უბრალოდ მუზამ არ მიკადრა...მიყვარხართ და მიხარიხართ...ეს ის მცირედია რაზეც მუზა მეყო,,,იმედია მოგეწინებათ.
ველი შეფასებებს.
რაიმე არ მოგეწონებათ? ეგრევე კომენტარებით მატყობინებთ