მანქანაში ჯდება.ის უბრსლოდ კიარა საშინლად გაცეცხლებულია.გაბრაზებულ მზერას მავლებს და მთელი გზა ხმას არ იღებს.ვერ ვხვდები ჩემზეა გაბრაზებული?ან იმ კონვერტში რა იდო?
მანქანა ჩერდება ის გადადის და სანამ მეც გავაღო კარი და გადავიდე ის მასწრებს.ხელს ძლიერად მიჭერს და მიმათრევს.ჰო ეს ადრეც გაუკეთებია და იმიტომ რომ ჩემზე გაცეცხლებული იყო.მაშინ როცა პოლიციიდან წამომიყვანა.მაგრამ ახლა რა დავაშავე?
ბარათს ატარებს კარი იღება და ჩვენც შევდივართ.კარებს ნერვიულად კრავს ხელს და ხმაურით იკეტება.ნაბიჯს უფრო უსწრაფებს მისაღებში შევდივართ და დივანზე მსვამს.ნუ მსვამს არა მაგდებს.აღშფოთებისგან პირი მეღება და მინდა რამე ვუთხრა.მაგრამ მის მზერას ვეჯახები და გადაწყვეტილებას ვიღებ რომ მოვკეტო.არ მინდა კიდევ უფრო გავაღიზიანო.მაგრამ მე რა შუაში ვარ?!
ის ოთახში ბოლთას სცენს.ტრიალდება და ავის მომასწავლებლად თითს მიქნევს.
-მომისმუნე! მილიონჯერ გაგაფრთხილე რომ.დაცვის გარეშე ფეხი არსად არ გაადფათქო.ან მე!ან დაცვა!გითხარი!
ღრიალებს ბოლოხმაზე.შიშისგან ადგილზე ვხტები.
-მე...
არცკი ვიცი რავუთხრა.მე არაფერი დამიშავებია.
-იცი რა დამემართა როცა მოვბრუნდი და იქ არ დამხვდი!
-მაპატიე!მაგრამ გარეთ დაცვა იყო და ვიფიქრე...
-ძალიან უაზროდ ფიქრობ ყოველთვის!
ვიცი რომ გაბრაზებული ხარ მაგრამ ეს შეურაწყობები არაა საჭირო.ტირილი მინდა ტუჩებს მაგრად ვუჭერ რადგან მითრთის.თვალებს ვხუჭავ და ნერწყვს ხმაურით ვყლაპავ.ესეც ასე შეკავებული ცრემლებით ცხვირიცკი მეწვება.მაგრამ ღირსეყლად ვიკავებ თავს.
-როდემდე უნდა მოიქცე ტუტუცი ბავშვივით.ვერ ხვდები რომ ამით შენს თავს საბრთხეში აგდებ!
მეგონა ჩემი სიტუტუცე მოგწონდა!ბრაზი მეც მივლის მთელს სხეულში და ფეღზე ვდგები.
-თუ წესიერად ამიხსნი რა დავაშავე.ბოდიშსაც მოვიხდი.მაპატიე მაგრამ საერთოდ ვერ ვხვდები რა დავაშავე და რატომ ანთხევ ამ ბოღმას ჩემზე!
ხელებს თეძოებზე იდებს და დამრგვალებული თვალებით მიყურებს.
-ვერ ხვდები?!ვერ ხვდები?შენ რესტორნიდან გამოხვედი უჩემოდ...დაცვის გარეშე და, მოახერხე და პირდაპირ, ჩემს მტერს ჩაუვარდი მკლავებში, რომელმაც ჩემთვის ბარათი გადმოქცა.
მტეერს?!რომელ მტერს?!ჯანდაბა სავაშის სიტყვები მახსენდება:მათ ჩემზე ყველაფერი იციან!
ჩვენ რა მართლა გვითვალთვალებენ?!კიმაგრამ რაიციან აქ რომ ვართ?!იმ ბარათში რა ეწერა?!
-რაეწერა იმ ბარათში?
-ნიტა.თავს ნუ იძვრენ და სხვა თემაზე ნუ გადაგაქვს საუბარი.
-სავაშ.წარმოდგენა არ მქონდა რომ რამე ცუდს ვაკეთებდი მანქანისკენ რომ მივდიოდი,მეტიც ვინმე თუ, გვითვალთვალებდა.
-შენ საერთოდ არასდროს არაფერზე გაქვს წარმოდგენა!
ღმუის ის.მე სიბრაზისგან ტუჩები ერთ წვრილ ხაზად მეკუმება.
-დიახაც.რადგან არასდროს, არაფერ არ მიყვები!
-მე შენ გაგაფრთხილე რომ დაცვის გარეშე არ უნდა გადადგა.ერთი!ნახევარი სანტიმეტრიც კი.
-მე საერთოდ წარმოდგენაც არ მქონდა რომ ვინმე გითვალთვალებდა.ან მე მიცნობდა ვინმე!საერთოდ რაიციან მე შენთვის ვინ ვარ.
-შენ,იმ წუთიდან გითვალთვალებენ რა, წუთიდანაც დაწესებულიდან წამოგიყვანე.იციან,შენ ჩემთვის რა ძვირფასიც ხარ და,მთელი ამხნის მანძილზე ამ,მომენტს ელოდნენ რომ.შენი სახით გადმოეცათ ბარათი.მალადეც შენ ეს მოახერხე!
-მე...კაი რა.ასეთი რამე მარტო სერიალებში მეგონა...
რა წერია შიგ? ან რატომ ემტერებიან?რა ხდება საერთოდ ამ ადამიანის თავზე?ნუთუ ისინი არიან ვინც ოჯახი ამოუწყვიტა?არა არა არ მინდა ამის წარმოდგენა.თვალს მისკენ ვაპარებ.ჩერდება ხელებს ნერვიულად მაღლა სწევს.
-კეთილი იყოს ჩემს სამყაროში შემოსვლა!
იმდენად ირონიული ზიზღით ამბობს რომ ტანში მცრის.თუმცა ამ ყველაფერთან შიშსაც ვგრძნობ.მას ეშინია.ეშინია რომ მე მისგან წავალ და მივატოვებ?ეს ყველაფერი შემაშინებ?თუმცა უნდა ვაღიარო რომ საქმე მართლაც საშიშია და ჰო მეც მეშინია.მაგრამ მე მისგან არსად წავალ.მე ის მაშინებს რომ.მას საფრთხე ემუქრება.რა იდიოტი ვარ იმ საქმის გაგრძელება აღარ მოვაყოლე.ზუსტად ვიცი სავაში გულხელ დაკრეფილი არ იჯდებოდა და შურს იძიებდა მისი ოჯახის გამო.სულელო!... უნდა ვაგრძნობინო რომ მასთან ვარ.
-კარი ღიაა?
გაოცებული მიყურებს,შემდეგ კარისკენ იყურება.
-შენი სამყაროს კარი!
რამდენადაც შემიძლია იმდენად ,უდარდელად ვუღიმი.
მასაც ეღიმება ოღონდ ნერვიულად.
-მიხარია ამ სიტვაციის კომიზმს თუ იჭერ.
-ვიცი დაუფიქრებლად მოვიქეცი...უფროსწორედ არ ვიცი.დაცვა ხომ 3 მეტრში იდგა.თანაც უკან შენ უნდა გამომყოლოდი.ნამდვილად არ მეგონა საბრთხე თუ გემუქრებოდა  და ვინმე თუ მითვალთვალებდა.მაგრამ ამას მნიშვნელობა აღარააქვს.უფროსწორად აქვს მაგრამ...ჩვენ უკვე ვივით რომ გვითვალთვალებენ და რამეს მოვიმოქმედებთ.
-მნიშვნელობა არააქვს?!საქმე ჩემში კიარა შენშია!კიდევ ერთ საყვარელ ადამიანის დაკარგვას ვერ გადავიტან.მათ იციან რომ შენ ჩემი სუსტი წერტილიხარ.
აი თურმე რაც.ჩემზე ნერვიულობს.აქამდე როგორ ვერ მივხვდი.
-ნუ გეშინია მე არაფერი დამემართება.სავაშ.გპირდები ასე აღარასდროს აღარ მოვიქცევი.ჩემით მანიპულირებას ვეღარ მოახდენენ.
ის დაეჭვებული მიყურებს.
-შენ ყოველთვის,მპირდები,მპირდები და მპირდები.მაგრამ პირობის ასრულება რატომღაც გავიწყდება.
ზუსტად ესაა ჩემი პრობლემა.ვერ გენდობი ნიტა.წინასწარ არ ვიცი რისი გაკეთება გინდა.კაცმა არ იცი ტვინში რა დაგარტყავს და რას გააკეთებ.
მინდა ამ სიტყვებისთვის მაგრად გავლანძღო...მაგრამ რომ ვუფიქრდები მართალია.მე იმდენჯერ დავარღვიე მიცემული პირობა რომ ვერ მენდობა.
-აქამდე სიბრთხილის აზრს ვერ ვწვდებოდი...ახლა ყველაფერს ვხვდები.ვიცი საქმე მარტო მე არ მეხება...ჯანდაბა.სავაშ მათ გიოზეც ეცოდინებათ.
ნერვიულობისგან მეც ბოლთას ვიწყებ.
თვალებს სიმწრით ხუჭავს და დაღლილი გამომეტყველებით დივანზე მოწყვეტით ეცემა.
-ნუ ღელავ დაცვა უკვე მივუჩინე.
მეც მის გვერდით ასევე მოწყვეტით ვეცემი.
-ჰო შენი სამყარო მართლაც რომ მრავალფეროვანია.
ის იღიმის ხელს მხვევს თავისკენ მიზიდავს და თავზე მკოცნის.მისი სიახლოვით მეც შედარებით ვწყნარდები.
-მეტყვი რა ეწერა?
-არა!
-რომ გეხვეწო.აზრი არააქვს?
-მაგ შენი კრუტუნით, მაინც ვერ მათქმევინებ და,საერთოდ არ მინდა ამასთან რამე გაკავშირებდეს.
-ისინი არიან?ვინც შენი ოჯახი დახოცა?
ცბება.თვალებში მაკვირდება.უსიტყოდ დგება და სასადილო ოთახში გადის.
უნდა თუ არა მოუწევს ჩემთან ლაპარაკი.ძალიან სერიოზული საბრთხის წინაშეა თუ მართლა ისინი არიან.მეც თან ვყვები.არ ვაპირებ დანებებას.
-მაპატიე მაგრან ასე ვერ დამტოვებ!
-როგორ ასე ნიტა!
-გაურკვევლად.მინდა ვიცოდე რა ხდება!
მწარედ ეღიმება.
-და შენ კიდევ ვერ ჩაწვდი ამ სისაზიზღრის არსს?!
-ნუ ხარ ასე განწყობილი.შესანიშნავად შემიძლია გავერკვე ყველაფერში.
-ნიტა ყველაზე ნაკლებად ის მინდა რომ ,ამ ყველაფერში გაერკვე.საერთოდ შენ ეს არც უნდა შეგხებოდა და,ამ წამს საკუთარ თავზე ვარ გამწარებული რომ ,გაგრიე.საერთოდ არ უნდა მოგკარებოდი.ასე ახლოს არ უნდა მომეშვი.ჩემი ემოციების გამო შენ საბრთხეში ჩაგაგდე და ,არ გაბედო რამის თქმა და კითხვა ამ თემაზე.ნუ გეშინია შენამდე ვეღარასოდეს ვერ მოაღწევენ.უბრალოდ ამ ბოლოდროს ძაან მოვდუნდი.ჩემი სიყვარულით ვიყავი გატაცებული და, კინაღამ შეცდომა დავუშვი.არ მინდოდა საერთოდ შენამდე მოსულიყვნენ.
-სავშ.მე არ მეშინია...უფროსწორად ჩემსგამო არ მეშინია...არ მინდა რამე დაგემართოს.უბრალოდ...მეც იგივეს ვგრძნობ...იმ ტკივილის მეშინია...შენთუ რამე დაგემართება უბრალოდ ამდენს ვეღარ გავუძლებ.ამდენ ტკივილს ვეღარ ავიტან.ჩვენ მართლა საერთო გვაქვს.სამწუხაროდ ორივემ შესანიშნავად ვიცით რაა ახლობელი ადამიანის დაკარგვა.
-ამ თემაზე საუბარი მორჩა!
-კარგი რააა!
-ტანსაცმელს არ ამოალაფებ.
-კარგი.ვჩუმდები.მაგრამ იცოდე რომ არ დავნებდები.
-სამწუხაროდ ვიცი რომ არ დანებდები. არ ინერვიულო რამეს მოგიხერხებ.
მეც ვცვლი თემას რადგან ამ მომენტში აზრი არააქვს რამის თქმას.
-გიოს მოეწონება სათამაშოები?
-რათქმაუნდა ძვირფასო.ხვალ რომ მოვა ნახავ.
-ესეიგი ხვალაც მომიყვან?
-ხვალაც და იმდღეებშიც როცა ბაღი ექნება.
-მიყვარხარ.
ის თავდაჯერებული მიღიმის.
-ვიცი.ახლა უნდა ვიმუშაო ნიტა და...გთხოვ რამე სისულელე არ ჩაიდინო კაი!
ეს თხოვნას კიარა უფრო მუქარას ჰგავს.მაგრამ რა გაეწყობა თანხმობის ნიშნად თავს ვუკრავ.ის გადის სამუშაოდ საძინებელში და მე მარტო ვრჩები ჩემს ფიქრებთან ერთად.ინტერესი მკლავს რახდება ჩვენს თავს.მაგრამ როგორ ვათქმევინო?რამე უნდა მოვიფიქრო...ან იქნებ სავაში მართალია და არ ღირს ამაში გარევა?მაგრამ რაც სავაშს ეხება ის მეც მეხება...უფროსწორად მე მეც მეხება რადგან ის წერილი მე გადმომცეს.მაინცდამაინც ახლა მოუნდათ?მან ხომ.სიყვარული ამიხსნა.არ გაცლიან ბედნიერების განცდას რა....
....
-კიდევ სძინავს?
-ჰო! ნამდვილი ძილის გუდაა შენი და.
-ჩემი და გიყვარს?
საბანში თავს რგავ და ძლივს ვიკავებ რომ არ გადავიხარხარო.სავაში აშკარად დაბნეულობისგან ახველებს.
-გიო.ჩვენ ვაჟკაცებივართ ხომ.
-ჰო.ნამდვილი ჯელტეტები.
-ჰო ნამდვილი ჯელტეტებივართ.ჰოდა როგორც შენ ამბობ ამ ჯელტეტებს გოგოები უყვარდებათ.
-გოგოებუ თუ ერთი გოგო?
გიო აშკარად იბნევა.
-თუ მასეა შენდაზე გოგოს საერთოდ ვერ იტყვი.ნამდვილი ქაჯია!
თავს ვყოფ საბნიდან და ბალიშს ვესვრი.
-საზიზღარო!სხვათაშორის ეგ.ჯელტეტობა არაა!
-აი ხომ გითხარი გიო ქაჯია, ქაჯი.
-გიო საყვარელო.გაიმეორე აბა ჯელტმენი.
აშკარად ღიზიანდება.
-არ მაინტერესებს მე ჯელტეტობა.თუ ჩემს დას აწყენინებ...ის ქაჯი არაა მას ნიტა ჰქვია.არ აწყენინო ჩემს დას თორემ სახეში შეგათხლიშავ.
სავაში იცინის და დანებების მიზნით ხელებს მაღლა სწევს.
-ვატყობ იობაშვილების ოჯახი სრულ იერიშზე არიან.
შეიძლება სავაშისთვის ეს სასაცილოა მაგრამ აშკარაა ბავშვს რაღაც სჭირს.აგრესიულია.თან ასეთ სიტყვებს ის არასდროს არ ამბობდა.
-გოი რაგჭირს?მოდი ჩემთან და ამიხსენი რატომ ხარ ასე აგრესიული აბა.
ის სევდიანად მოდის.აშკარად რაღაც აწუხებს 1კვირაა,რაც, დადის აქ მაგრამ ,ასე არასდროს არ ყოფილა.პირიქით სულ ვამბობდი სავაში და გიო, ცალკე თემაათქო.სავაში თვალით მანიშნებს რომ, არაფერი ვუთხრა ბავშვს.მაგრამ ვინ აქცევს ყურადღებას.
-გიო რახდება აბა!
-არაფერი.
-გიო...მითხარი ხომ იცი ,რომ ,ჩვენ, ერთმანეთს არაფერს არ ვუმალავთ?
-შენ ხომ დამიმალე უკვე...
გული მიჩქარდება ნერვიულობით. საწოლში ვჯდები და თვალებში ვუყურებ.
-გიო მითხარი რა დაგიმალე.
-ვიცი რომ მასთან ერთად უნდა წახვიდე ისევ...
-ეს ვინ გითხრა?ხომ შეგპირდი სულ მალე, ჩემთან დარჩები და, აღარასოდეს არ დაგტოვებთქო?
-მე ვიცი რომ მასთან უნდა წახვიდე თურქეთში.
ჯანდაბა!ლილიმ უთხრა ეს ყველაფერი.მიხვდნენ რომ მე აქ ვარ?
-თანაც ,ისიც ვიცი,შეიხებს 3ცოლი რომ ჰყავთ.ბევრი ბავშვები და მე აღარ გეყვარებით.
სავაში კარებსაა მიყრდნობილი და მომღიმარე სახე უსერიოზულდება.
-ვინ გითხრა ეს ყველაფერი გიო!სხვებს უჯერი და მე არა?რამდენი ბავშვიც არ უნდა გვყავდეს შენ, ყველაზე მეტად მეყცარები.განა ეს შენც არ იცი?ლილის უჯერებ და მე არა?!
-ლილის არც უთქცამს...მეჰმედმა მითხრა.მაგრამ არ მინდა გაწყენინოს,სავაშმა.მითხრა შენი და დაიტანჯება, მას თუ გაყვებაო.ამოირჩიე ან მე ან ის.თანაც ლილი თქვა მოვიდეს აქო თუ შენთან ყოფნა უნდაო.
მე ვერაფერს ვერ ვხვდები,ვინაა მეჰმედი.ვინაა ბავშვს თავგზას რომ ურევს?აშკარად თურქია სახელით თუ ვინსჯელებ...ჯანდაბა დაცვის წევრია?სავაში მიდის და გიოს თავისკენ ატრიალებს.
-გაიმეორე რა გითხრა მეჰმედმა?
-არა!ის შემპირდა რომ თუ შენ ჩამოგვშორდები მე და ნიტა სულ ერთად ვიქნებით.
-გიო ამას ჩვენცხო შეგპირდით?
რაუქნეს ბავშვს.საცაში თვალებში მიყურებს და მაგრძნობინებს რომ მათ საუბარში არ უნდა ჩავერიო.
-ვიცი სავაში გიყვარს ნიტა მაგრამ...მეცხომ გიყვარვარ? არ მინდა ლილისთან და ანზორისთან. ისინი სულ მიყვირიან და მცემენ.
ნუ გეშინია შენც წამოდი.ისე აღარ იქნება.მე გავიგონე ლილის რომ, უთხრა ანზორმა.ბავშვს ხელი აღარ დააკარო თუ გინდა რომ მისი ნდობა მოვიპოვოთო.მეჰმედამ გააფრთხილა.ახლა ის დაგვიცავს.
-გიო.აბა მითხარი მეჰმედი როგორი კაცია.
-კარგი.
-ვიცი რომ კარგი კაცია.ის შენ გიცავს.მაგრამ როგორ გამოიყურება.
-მან მითხრა რომ მის შესახებ არ მელაპარაკა.თქვენც ხომ მითხარით არაფერი თქვაო?მე არაფერი არ მითქვამს თქვენზე და არც იმაზე ვიტყვი.
-კარგი შენ არ თქვა მე გეტყბი და თუ ისეთია უბრალოდ თავი დამიქნიე კარგი?შენ უბრალოდ თავი მიქნიე ხმას არ ამოიღებ არც ჩაქეთვლება თქმაში.
-კარგი.
-კარგი.მეჰმედი დაბალია?
-ჯუჯა არაა.
მის ბავშვურ აზროვნებაზე ეცინება.თუმცა ვერვხვდები როგორ ახერხებს ასე მავიდად და უდარდელად საუბარს.
-ჯუჯა არარის.ნიტას სიმაღლეა ხომ.
ის თანხმობის ნიშნად თავს უქნევს.
-და მერომ მაქვს,იმაზე დიდი წვერიაქვს ხომ.
გიო ისევ თანხმობის ნიშნად თავს უკრავს.
-და ლამაზი ტანსაცმელი შარვალი აცვია არა.
უარყოფის ნიშნად თავს აქნევს.
-არა სულ კაბა აცვია.
ვიცი მდგომარეობა რთულია მაგრამ.გიოს სიტყვებზე ორივეს გვეღიმება.ალბათ სტრესის ბრალია.თორემ ნორმალური ადამიან აქ სასაცილოს ვერაფერს ვერ დაინახავს.
-და მეუბნევა რომ...
თვალებში შემომციცინებს და აშკარაა ვერ გაუბედია რაღაცის თქმა.
-რას ჩემო სიცოცხლევ?
-სავაში ძაან გიყვარს?
ღმერთო როგორ ავუხსნა ბავშვს ეს ყველაფერი.
-გიო..მე შენც მიყვარხარ.თანაც ძალიანძალიან.
-მასზე ძალია?
-ჰო!
-ამქვეყნად შენზე ძვირფასი აღარავინ დამრჩა.თუმცა სავაშიც მიყვარს.ის ხომ კეთილია...
-როგორც დედას უყვარდა მამა.
-ჰო.სავაშიც ხომ ისეთია როგორც მამა.ის ხომ თბილად და კარგათ გექცევა?
-ჰო.უბრალოდ ნებას არ მრთავს ღამეც შენთან...თქვენთან დავრჩე.მაგრამ იმ კაცმა მითხრა, თუ ისე მოექცევი შენ
, როგორც სავაშს სულ ,ერთად ვიქნებით, სამივე.უნდა რომ მასთან გადავიდეთ საცხოვრებლად.
გიო მეჩურჩულება.აშკარაა დავალებულიაქვს რომ სავაშმა ეს ყველაფერი არ გაიგოს.შიში მთელს სხეულში ცახცახად მივლის.თვალს მისკენ ვაპარებ.კითხვით სავსე მზერით მიყურებს.
-გიო.მოდი შენ ითამაშე ან მულთფილმს უყურე.მედა სავაშს სალაპარაკო გვაქვს კარგი?
ის მას უბრუნდება.
-ჩემზე ბრაზოობ?გეწყინა ხომ...
-არა ჩემო ვაჟკაცო.საიდან მოიტანე.
-მაშინ მულთფილმს ერთად ვუყუროთ როგორც ადრე.
-გიო მე და სავაშს სალაპარაკო გვაქვს და რომ მოვრჩებით შემოგიერთდებით კარგი?
ის ნაწყენი თავს გვიკრავს.თუმცა მის სანუგეშოდ ნამდვილად არ მცალია. სასწრაფოდ უნდა ველაპარაკო სავაშს და გავიგო რახდება.ვინ ჯანდაბაა აჰმედი და რატომ უნდა რომ მასთან ვიცხოვროთ და საერთოდ ბავშვს ტვინს რატომ ურეცხავს.
მისაღებში გავდივარ და მისი ნაბიჯების ხმით ვხვდები რომ ისიც მომდევს.ჩემს,ზურგს უკან ჩერდება.
-ვინაა აჰმედი?
-ნიტა.გითხარი შენ ამაში არ ჩაგრევ თქო.ერთადერთხელ მინდოდა საქმე კანონიერად მომეგვარა მაგრამ...როგორცსჩანს ღმერთს არსურს მე და კანონი დავახლოვდეთ.
საერთოდ ვერ ვხვდები რაზე მელაპარაკება.მაგრამ ზუსტად ვიცი,ამ ირონიული საუბრით ჩემი, ყურადღების გაფანტვა უნდა.უნდა მაგრძნობინოს რომ საშიში არაფერია.
-რას გულისხმობ?
-აქედან მივდივართ ახლავე.
-გაგიჟდი გოი აქ დავტოვო?!
-და მერე ვინ გითხრა რომ, გიოც, ჩვენთან ერთად არ მოდის?
თქვენ მოემზადეთ და მე საბუთებს დავამზადებინებ.აქედან უნდა წავიდთ. დასარეკი მაქვს მოემზადეთ.
მე მისკენ ვტრიალდები და თვალებში ვაკვირდები.
-მას სურს რომ მასთან ერთად ვიცხოვრო.გიოსთვის უთქვამს ისე, შემიყვაროს როგორც სავაში და, ერთად ვიცხოვრებთ ბედნიერადო.
ზუსტად ვერ გადმოგცემთ რა დაემართა სავაშს ამ სიტყვებზე.არაადამიანური სახე მიიღო და იქვე მდგარ სავარძელს ფეხი ამოარტყა.სავარძელი ტრუალდება და გვერდზე ეცემა.მაგიდაზე საყვავილეა ყვავილებით სავსე და ერთი ხელი მოქნევით ძირს ხმაურით ეცემა და ათას ნაწილად იშლება.
-სავაშ!
-მაგის დედაც!ჯერ წერილი არ ეყო. ახლა ბავშვს აბარებს!ჩემი ბრალია მაშინ უნდა გამომეკრა, ჩახმახს ხელი...არ უნდა შემცოდებოდა ეგ ნაბი...რი.
შენი დედაც მეჰმედ ვერ გადამირჩები ახლა ვეღარ!
მე არც მიმჩნევს.ბოლო ხმაზე ღრიალებს და საშუნლად უწმაწურ სიტყვებს ამბობს.მოიცა მოიცა...უნდა მომეკლაო?!
-სავაშ შენ რა...სწორედ გავიგე რაც თქვი?
-ნიტა ახლა შენი გაურკვევლობის თავი არმაქვს ძვირფასო.
-გეყოფა!დიახაც ყველაფერს მომიყვები მაინტერესებს შენ რა ვინმე მოკალი!
ბოლო ფრაზის წარმოთქმისას ჩურჩულამდე მივარდება ხმა.
-და შენი აზროთ?გეგონა ჩემი დის...ჩემი მშობლების სისხლს შევარჩენდი?!
-ღმერთო!შენ...შენ.მისი მშობლები მოკალი?!
-ნიტა...ისიც უნდა მომეკლა...მაგრამ თითქმის ჩემი ტოლი იყო...შემეცოდა და ვერ გავბედე...ჯერ ცხოვრება წინ ჰქონდა.და აი ასე მიხდის სამაგიეროს!
-შენ მკვლელი ხაარ?!
-იმდენად უმნიშვნელო ვინე იყო საერთოდ ვერ მაშინებდა მისი სულელური ინტრიგები...რატო?იმიტომ რომ აღარავინ მყავდა ვისი სიკვდილიც გამამწარებდა...ახლა მას კოზირიაქვს შენი სახით...გიოს სახით და ვერ გავრისკავ...არ გეგონოს მეშინია.უბრალოდ არ მინდა ახლოს გაგეკარნონ...აი ასეთი დამფრთხალი სახე არ მინდა გქონდეს.ნუ გეშინია ნიტა.სიტყვას გაძლევ თქვენამდე ვერავინ ვერ მოვა ვეღარასდროს...ნამდვილად არ მეგონა იმ ვირთხას,ამდენი, გამბედაობა თუ ჰქონდა.თორემ ესეც არ მოხდებოდა.
-შენ კითხვაზე არ გიპასუხია!
-არ გესმის რას ვამბობ?!მოემზადეთ მივდივართ.
ის მიდის მაგრამ უეცრად ჩერდება და მაკვირდება.
-არ გინდა წამოსვლა?!ნანობ...ნანობ იმ კარებში,იმ დღეს შეცდომით რომ შემოვედი?
ვნანობ?არ ვიცი ვერ ვხვდები რა ვქნა.ჰო მესმის რომ ცხოვრება გაუმწარეს...ვიცი რა ძნელია...ის ავარია სხვას რომ...სხვისი ბრალი რომ ყოფილიყო ჩემი მშობლების სიკვდილი...მეც ასე მოვიქცეოდი?!მეც გამიჩნდებოდა მისი სიკვდილი სურვილი?!ღმერთო...არა... ვერ...რავქნა?ეს ცრემლები უკვე მაღიზიანებს.აღარ მინდა თავი ასე უმწეოდ რომ ვიგრძნო.
-გიოს მოვამზადებ.
-პასუხი არ გითქვამს!
-სავაშ გეყოფა...
-რა.რამეყოფა ძვირფასო!მართალი არ ვარ?
-გეყოფა!არა.არ ხარ! არაფერსაც არ ვნანობ!სიცოცხლის ბოლომდე მადლიერი ვიქნები რომ, იმ ,დღეს იმ კარებიდან შენ შემოხვედი.შენ დამაიმედე...თავი შემაყვარე...მიყვარხარ სავაშ...უბრალოდ...მეშინია არ ვიცი ,რამდენად, სასტიკი შეგიძლია იყო..
-იმდენად.რამდენადაც.ჩემს. საყვარელ, ქალს. შეეხებიან!
ნაწყვეტ,ნაწყვეტ,ხაზგასმიდთ ცრის ,კბილებიდან და გადის ოთახიდან.
ჰო მიყვარს და რამდენად სასტიკიც არ უნდა იყოს მე მას ვერ გადავიყვარებ.ვიცი.ვიცი საშინელებაა, რაც ,მან ჩაიდინა მაგრამ,არც ისინი იყვნენ წმინდაწყლის დამქცევები.მათ ცხოვრება დაუნგრიეს ,საყვარელი ადამიანები ,სასტიკად აწამეს და, არაადამიანური სიკვდილით მოკლეს.განა ეს სისასტიკე არ იყო?!ვამართლებ...მაგრამ ჩემთვის მაინც მიუღებელი არის მისი საქციელი.
...
მანქანაში ვსხდებით და მივდივართ.მივდივართ მაგრამ სად,როგორ წარმოდგენაც არამაქვს.სავარაუდოდ ვიცი საბუთები გააყალბა და ასე შევძლებთ საზღვრის გადაკვეთას.მაგრამ კითხვაც კი არ მინდა რა მოხდება აწი.არც ის არ იღებს ხმას და გიოც რატომღაც ჩუმადაა.ასე აჯობებს რადგან არაფრის თავი არ მაქვს ასე მგონია ამ ყველაფერს ვეღარ გავუძლებ...გამოვიფიტე.საშინლად დაძაბული და შეშინებული ვარ.ჩემს ფიქრებშივარ წასული რომ ვჩერდებით.რახდება?!შიში მიბყრობს და შეშინებული ვჩურჩ....ბ ისე თითქოს ვინმე გვისმენდეს.
-სავაშ რახდება?
ის გაღიზიანებული მაკვირდება.
-ცოტა წავიხემსოთ.რა არ მოგშივდათ?
-კაი რა.მეთქი რამეხდება.არ მინდა ჭამა მალე მივიდეთ სახლში რა.
ის ისევ გაღიზიანებული მიყურებს,თუმცა რა აღიზიანებს ვერ ვხვდები.შემდეგ ისე რომ, მზერას არ მარიდრბს, დაცვას, ეუბნება რომ, გიო რესტორანში, შრიყვანონ შეკვეთა მისცენ და ჩენც მივალთ.უსიტყვოდ მიდიან და გიოც თან მიყავთ.მარტო ვრჩებით მანქანაში.
-რახდება!
-რაზე მეკითხები?!
-შეშინებული ხარ!
-მეხუმრები ხომ?!
-ნიტა შრნ მე ვინ გგონივარ?გგონია შიშის საბაბი გააქვს?გონია თქვენს სიცოცხლეს საბრთხისქვეშ დავაყენებ?არ მენდობი?! ჯერ კიდევ ვერ ხვდები საქმე ვისთან გაქვს დაჭერილი.
-ვიცი...მჯერავს რომ დაგვიცავ მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ!შენ გგონია იმ, ვირთხისგან გავიქეცი? უბრალოდ, გიოს იქ ვეღარ გავუშვებდი და, რადგან კანონი დავიკიდე, ჩემს იქ, გაჩერებას აზრი აღარ ჰქონდა.უამრავი საქმემაქვს ისედაც და ჯობია სახლში დავბრუნდეთ.
-და ახლა რას იზამ.გადაემტერები და სასიკვდილო განაჩენს გამოუწერ?
-მან ,სასიკვდილო, განაჩენი თავის თავს,თვითონ გამოუწერა იმ დღეს როცა შენზე გაივლო ფიქრებში.ასე რომ მე მხოლოდ თავისივე ხელით დაწერილ განაჩენს ავასრულებ.
-სავაშ მაშინებ.
-მეგონა,ჩემი აქამდეც, გეშინოდა ძვირფასო?
ხმას აღარ ვითებ.რამენაირად უნდა დავარწმუნო რომ სიკვდილი გამოსავალი არაა.მანქანაში საშინელი სიჩუმეა გამეფებული.მთელ ჩვენს სულს ისადგურებს და უბრალოდ მრცხვენია კიდეც ეს სიჩუმე რომ დავარღვიო...მაგრსმ როგორც სჩანს სავაშს საერთოდ არ ანაღვლებს და პირველი ის არღვევს გამეფებულ სიჩუმედ.თუმცა ისე ჩუმი ხმით იწყებს ლაპარაკს რომ ვიტრუნები,თითქმის სუნთქვასაცკი ვწყვეტ რომ ხელი არ შევუშსლო და თსნ გავიგონო მისი სიტყვები.
-როცა ჩემები გარდაცვლილი ნახეს.ჩემებმა...ბიძებმა გადაწყვიტეს შურის ძიება.ყველაფერი გამოიძიეს...მეჰმედის მამა.აბდულას და მამას ჰქონიათ უთანხმოება...თურმე აბდულა მამას ერთერთ,კომპანიის წართმევას უპირებდა აბდულა.მაგრამ მამას არ დაუთმია და გაუმარჯვია საქმეში...აბდულამ ბოღმა ჩაიდო და მოკლა მამა. მაგრამ რადგან სახლში მარტო არ ცხოვრობდა თან მიაყოლეს დედაც ასიც და 7მსახურიც.რადგან მოწმე არ დარჩენილიყო.
ზუსტად ისეთი სისასტიკით გაუმკლავდნენ აბდულას და მის ოჯახს.მე მეჰმეთი უნდა მომეკლა მაგრამ...ცერ შევძელი...მიყვიროდნენ,მეჩხუბებოდნენ რომ მომეკლა მაგრამ, საბოლოო სიტყვა ,შეიხის იყო და,მე მას თავისუფლება ვაჩუქე.
ისკი ასე მიხდის სამაგიეროს ხედავ რამდენი უმადური ხალხია ამ ქვეყანაზე ძვირფადო.
-შენ...შენ მკვლრლი არ ხარ...არ მოგიკლავს...არავინ არ მოგიკლავს.
-არა არა!მეიქ ვიყავი.დიახაც მე მკვლელივარ და იმასაც ვნანობ რომ იმ დღეს ის წრუწუნა არ მოვკალი.
-მე შენ მიყვარხარ სავაშ.
მოულოდნელად ვარდები და ტუჩებში ვნებიანათ ვკოცნი.მისი შეხებით...ორივე რაღაც საოცარ პულსაციას ვგრძნობთ და თავს ძვლივს ვიკავებთ რომ პირდსპირ აქ არ ავყვეთ ბობოქარ ვნებას.




შეცდომებისთვის ბოდიშიი.როგორი გამოვიდა ეს თავი შემიფასეთ რა და,რამდენიმედღე ვერ დავდებ წინასწარ გაბრთხილებთ და ბოდიშს გიხდით.
მიყვარხაართ.