ხშირად მიფიქრია სიკვდილზე.. ყველაზე მეტად ის მაინტერესებს, რა ხდება სიკვდილის შემდეგ? ადამიანი უბრალოდ კვდება, თუ სადმე მიდის?
გამარჯობათ მე ლინდა მქვია, თვრამეტი წლის, სკოლა ახლახანს დავამთავრე და ქალაქში გადმოვედი უმაღლესი განათლების მისაღებად, ჩავირიცხე და როგორც ყველა სტუდენტი, თავიდანვე დიდი მონდომებით დავიწყე სწავლა, თუმცა მათგან განსხვავებით მე შემდეგაც კარგად ვსწავლობდი.. მოკლედ ქალაქში გადმოსვლამ არანაირი განსაკუთრებული გავლენა არ მოახდინა ჩემზე, არც დიდი ჩაცმის მოყვარული გახლდით და არც გართობის.
სწორედ ეს გამომარჩევდა სხვა თანატოლებისგან, მიყვარდა წიგნების კითხვა და ფილმების ყურება, ბავშვობაშიც კი, როცა მშობლები სხვაგან სტუმრად მიდიოდნენ, არასდროს მივყვებოდი, ვიჯექი და ტელევიზორს ვუყურებდი..
სოფელში დიდი ხის სახლი გვაქვს, ორი სართულით და აივნებით, პირველ სართულზე ბუხარი და დიდი მაგიდა თავისი ბარით, ხოლო მეორეზე საძინებლები... ყოველთვის მიყვარდა ბუხართან ჯდომა და საინტერესო წიგნის კითხვა.. ხშირად ვკითხულობდი მისტიკას და რომანებს, ახლა იტყვით სრულიად განსხვავდება ერთმანეთისგანო, მაგრამ მე სწორედ ეს მხიბლავდა, სიყვარულის არ მჯერა, ვფიქრობ რომ მწერლები უბრალოდ წერენ იმას რაც უნდათ, რომ არსებობდეს და არა არსებობს, თუმცა ამაზე ბევრთან მომსვლია კამათი, მაგრამ მაინც ვერ გადაუთქმევინებით..
მოკლედ აესეთი ჩემებური ადამიანი ვარ. ქალაქში გადმოსვლამ ცოტა დამავნია და შემაშინა, ამხელა ქალაქი, ასეთი ხმაური, ამდენი ქუჩა, ავტობუსი და ამხელა საერთო ბინები, არანაირი მცენარე, მხოლოდ ხელოვნური ყვავილები.. ეს მე არ ვიყავი, ქალაქში ჩასვლიდან რამოდენიმე კვირა მოვუნდი იმას, რომ უბრალოდ შევჩვევოდი ხმაურს და ყველა ამ საშინელებას.
ძალიან მენატრებოდა ჩემი სოფელი, ჩემი ხალხი, მეგობრები და რაღაცნაირად ვცდილობდი მეც შევრეოდი ამ ცხოვრებას ანუ ამდაგვარს როგორც აქ ცხოვრობენ.
უმივერსიტეტში მეგობარი არ მყავდა იმიტომ, რომ უბრალოდ სოფლელი ვიყავი, ეს დიდად არც მაღელვებდა, მაგრამ მაინც მარტო ყოფნა მბეზრდებოდა ხოლმე, ჩემი ყოველდღიურობა მხოლოდ სასწავლებელი და სახლი იყო...
დიდად არ გამოვირჩეოდი მრავალფეროვნებით, მეცვა ორიზომით დიდი ნაქსოვი სვიტრები და ელასტიკები, მიყვარდა ნაქსობი ქუდები, და დიდი ფართხუნა პალტოები, მაკიაჟს არ ვხმარობდი, მხოლოდ პომადა მესვა და ფეხზე ყოველთვის კეტები მეცვა.. ალბათ ახლა არც თქვენ გიკვირთ მეგობარი, რომ არ მყავდა.
კორპოსში მეხუთე სართულზე ვცხოვრობდი, პატარა ორითახიან ბინაში, ამის ქირასაც ძლივს ვიხდიდი..მარტო ყოფნისას ბევრ საინტერესო თემაზე მიყვარდა საკუთარ თავთან გონებაში საუბარი, თუმდაც ქუჩაში, დიახ ქუჩაშიც სულ ჩაფიქრებული დავდიოდი...
საშინელი წვიმა იყო, როგორც ყოველთვის სასწავლებლიდან გამოვედი და მიუხედავად იმისა, რომ სახლამდე ძალიან დიდი გზა და თან ასეთი ამინდი იყო, გადავწყვიტე ფეხით წავსულიყავი,
ცოტახანში სიცივე რომელიც ძვლებში მივლიდა გაქრა, სხეული შეეჩვია.. მხოლოდ ერთი ნაქსოვი სვიტერით და ფერადი ელასტიკით კივაბიჯებდი ქუჩაში და ჩემთვის მეღიმებოდა..
- ოხ ლინდა ახლა დედაშენი გხედავდეს თქო ვფიქრობდი..
გრძელი წელამდე გაშლილი შავი თმა წვიმამ ისე დამიმძიმა თითქოს რაღაც მძიმე მედო თავზე და ხელი თმაზე ჩამოვისვი, მართლაც ისე წვიმდა, თითქოს ვედრით ასხავენ ვიდანო...
გალუმპული სვიტრი ტანზე მეკვროდა, ტროტოარზე მივაბიჯებდი, როცა ერთმა უცნაურმა ბარმა მიიქცია ჩემი ყურადღება, წარწერა „ბარი“ ამშვენებდა, და ვიტრინაზე წიგნები ელაგა, ამან ცოტა გამაკვირვა და ღიმილიც მომგვარა სახეზე..
ძალიან ციოდა, ამიტომ გადავწყვიტე შევსულიყავი, თან ცოტას გავთბებოდი და თან წავიკითხავდი რამეს..
კარები შევაღე და სასიამოვნოდ მეცა სითბო სახეზე, ვიგრძენი როგორი გაყინული ვიყავი, ხალხი საკმაოდ იყო, არცერთი მაგიდა აღარ იყო თავისუფალი, ისევ გამოსვლა დავაპირე, როცა დამიძახეს..
- ჰეი გოგონი...
აქეთ-იქით დაბნეული ვიხედები, მერე ხელი სვიტერის სახწლოდან გამომაქვს და თითით ჩემზე ვეკითხები.„მე?“
- ჰო ჰო შენ.. სად მიდიხარ? მოდი დაკექი, მე ისედაც გასვლას ვაპირებდი, აქ ვმუშაობ ისე ჩამოვჯექი, ზრფილობიანად მითხრა იქვე კარებში მჯდომმა გოგონამ და ფეხზე წამოდგა...
- ძალან დიდი მადლობა, ნამდვილად მჭირდებოდა ეს..
ხელი ჩამოვართვი, ჩემი ხელის სიცივემ შეაკრთო, მალევე გამიშვა და ბარისკენ წასვლა, რომ დააპირა მობრუნდა.
- რამეს ხომ არ იმებებ?
- ყავა თუ შეიძლება, ტკბილი ყავა..
უსიტყვოდ გაბრუნდა და ბარისკენ წავიდა, მე გემრიელად მოვკალათდი მაგიდასთან, ჩემდა საბედნიეროდ იქვე ფანჯარასთან გამათბობელიც იდგა...
ვგრძნობდი როგორ მაშრებოდა ტანსაცმელი...
წიგნებს ჩამოვუარე და თვალში ძვლების ქალაქი მომხვდა, ავიღე და კითხვა დავიწყე, კლერის ნამდვილად გაუმართლა მეთქი ჩავილაპარაკე, და მეათე გვერდზე გადავშალე, მაგრამ სწორედ ამ დროს მოვიდა ოფიციანტიც..
- ინებე შენი ყავა..
მხარზე ხელი დამადო, რომ იგრძნო რა სველი ვიყავი, თვალები გაუფართოვდა და თან გაეცინა..
- წამომყევი..
- კი, მაგრამ სად?
გაკვირვებისგან და შიშისგან მოვათვალიერე ბარი..
- ნუ გეშინია, გამოიცვალე, მე მოგცემ ჩემს ტანსაცმელს სანამ ეგ გაშრება, მე მაინც უმიფორმა მაცვია..
თბილი ღიმილით მანიშნა გასახდელისკენ..
- არა მადლიბთ, ნამდვილად არ მინდა, ასე უკეთ ვგრძნობ თავს, მადლობთ ყავისთვის.
თბილადვე ვუპასუხე, და ყავა მოვსვი...
- კარგი, შენ როგორც გინდა.
ბარისკენ წავიდა და რამოდენიმე წუთში სულ დაიკარგა..
საჭირო ოთახის პოვნას ვცდილობდი, ხან იქით გავედი და ხან აქეთ გამოვედი, ბოლოს მაინც ვნახე, სარკეში ჩავიხედე, და თმა ჩავიწენი..
გამოსულს წიგნი აღარ დამხვდა მაგიდაზე...შეშინებულმა და თან დაბნეულმა დავიწყე აქეთ-იქით ყურება, ბოლოს ვართან მივედი, და იმ ვარდისფერ თმიან ოფიციანტს ვკითხე..
- ბოდიშს გიხდი, უბრსლოდ წიგნს, რომელსაც რამოდენიმე წუთის წინრე.. უაზრო კანკალი და ნერვების შლა უკვე ჩვევად მექცა, თითქოს ვერ ვხვდებოდი ისე მერყეოდა ფსიქიკა, ნელ-ნელა...
წერა-კითხვა თუ მშველოდა მარტო.- ბოდიშს გიხდი, უბრსლოდ წიგნს, რომელსაც რამოდენიმე წუთის წინ ვკითხულობდი ვეღარ ვპოულობ.
სირცხვილით შევხურდი..
- არაუშავს, მოდი დაჯექი, ვისკის დაგისხამ..
- არა მადლობთ, არ ვსვამ.
თითებზე ნერვიულად დავიწყე თამაში, არადა როგორ მაინტერესებდა როგორ დასრულდებოდა წიგნი, თანაც თუ დავკარგე ნამდვილად ფულს გამომართმევდნენ, ახლა კი ერთი თეთრიც არ მიგდია ჯიბეში..
- შეგიძლია დამეხმარო?
მიმტანს ჩაეცინა, ჩემს მაგიდას გახედა და შემდეგ მზერა ისევ ჩემსკენ გადმოიტანა..
- შენი წიგნი მაგიდაზე დევს..
სირცხვილით წამოვხურდი, დარწმუნებული ვარ სახეზეც გავწითლდი, წამოვდექი ბარის მაღალი სკამიდან და ნელა გავიხედე მაგიდისკენ, წიგნი მართლაც იქ იდო, არადა დარწმუნებული ვარ, რომ ჩემი გამისვლის დროს მაგიდაზე არაფერი იდო..
ნელა შემოვბრუნდი და მიმტანს ბოდიში მოვუხადე.
საშინლად დავიბენი, ვერ ვხვდები საიდან გაჩნდა ეს წიგნი ასე უცებ მაგიდაზე.
როცა ისევ მაგიდას დავუბრუნდი და თბილი ყავა მოვსვი, ჩემმა ფიქრებმა ისევ დაიწყეს ტრიალი გონებაში.
არასდროს ვყოფილვარ ჩვეულებრივი ბავშვი, არც მოსიყვარულე ოჯახი მყოლია, მართალია ვერ ვიტყვი, რომ ცუდი მშობლები მყავდა, მაგრამ კარგად არასდროს მექცეოდნენ, ჩემს სახლში მუდმივად ყვირილი და ლანძღვა იყო, დედაჩემი განუწყვეტლივ აგრძელებდა ჩემს დამცირებას, ოჯახს დიდი პრობლემები და ვალები ჰქონდა, როცა ამ ყველაფერს ვერ შველოდნენ სიბრაზე ჩემზე გადმოჰქონდათ, მე ვიღლებოდი მათი წყევლა-გინებით, მათი უაზრო უხეშობით და ირონიული სიტყვებით, მხოლოდ მაშინ გამოხატავდნენ სითბოს, როცა ვჭირდებოდი, მაგრამ ხანდახან არც მაშინ..
მტკიოდა, მაგრამ ტკივილი რას შველოდა მომხდარს, თავი ისე მეჭირა, თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, მაშინ როცა რეალურად თავზე მენგრეოდა ყველაფერი, იმ ზომამდე მივედი, რომ რამდენჯერმე ც გავიფიქ
ყავის არომატმა და სითბომ ცოტა მომაკეთა, გავთბი, გამოვფხიზლდი, მხოლიდ ახლაღა შევათვალიერე ბარი და გაოცებისგან თვალები დავჭყიტე, მაღალჭერინი შენობა ოქროსფერი კედლოვანი რიკულებით, ამ რიკულებში უამრავი წიგნი, სიმართლე ითქვას ბიბლიოთეკას უფრო ჰგავდა ვიდრე ბარს, მაგრამ მიუხედავად ამისა აქ ქეიფის და კითხვის საზოგადოება ერთად იკრიბებოდა, დიდი კარის პირდაპირ ორი მაგიდა იდგა ბართან კი სამი, თითოეულს ხუთი სკამი ედგა, ოქროსფერი სკამები ბანტებით, კუთხეებში სავარძლები იდგა, თავისი პატარა საწიგნე მაგიდებით, მომხიბლა ამ სილამაზემ და ამ ბარის ატმოსფერომ, გაოცებული ვაკვირდები ამ ხალხის ურთიერთობას, აშკარა იყო, რომ ერთმანეთს იცნობდნენ, მე ახალი ვიყავი...
ბარის ჭერზე დიდი ლამაზი ბურთები ეკიდა, სხვადასხვა ფერის..
თვალებს აქეთ-იქით ვატრიალებ, აღელვებული და აღბრთოვსნებული. იატაკი დიდი მარმარილოსგან იყო, კარგად მოპრიალებული, სხვადასხვა წარწერებით..
ბარის დათვარიელებას რომ მოვრჩი წიგნი ისევ მეათე გვერდზე გადავშალე და ის იყო უნდა დამეწყო კითხვა, რომ ვიღაციის დაჟინებული მზერა ვიგრძენი.
ჩემს წინ იჯდა ვიღაც და მიყურებდა, არც გამიხედავს ისე ავიღე წიგნი და კითხვა დავიწყე.
წიგნი საშინლად საინტერესო იყო, ლანდმონადირეებზე, საიდუმლო სასახლეზე, რუნებზე და სავარაუდოდ სიყვარულზეც.. ჩამითრია და მთელი გულით ვკითხულობდი, საინტერესო იქებოდა ეს ნამდვილ ცხოვრებაშიც რომ ხდებოდეს..
გავიფიქრე და თავი მაღლა ავწიე, ერთი საათი გასულიყო, ძალიან გავერთე წიგნის კითხვაში, თუმცა არსად მეჩქარებოდა, უბრალოდ კითხვისას წყალი მომინდა და მიმტანს დავუძახე, მანაც არ დააყოვნა და მაშინვე ჩემთან გაჩნდა.
- რა მიგართვათ?
ისევ ის ვარდისფერ თმიანი გოგო თბილი ღიმილით.
- წყალი თუ შეიძლებქ, მაგრამ მინდა გითხრათ, რომ აღბრთოვანებული ვარ თქვენი ბარით, გარედან დიდი არაფერი, მაგრამ ვინც შემოვა არ ინანებს.
ღიმილით ვუყურებ მიმტანს და თან აღბრთოვანევბისგან თვალები მიბრწყინავს.
- ძალიან დიდი მადლობა, აქ ყველა ყველას იცნობს, შეგიძლია ხშირად შემოირბინო..
- მემგონი აქაურობის ხშირი სტუმარი გავხდები.
გავუღიმე და ისევ წიგნს დავუბრუნდი, მაგრამ არ მშორდებოდა ეს დაჟინებული მზერა, კანი მეწვოდა უკვე და მოუვენრად ვტრიალებდი..
მომინდა სახლში წავსულიყავი, მაგრამ წიგნმა ძალიან დამაინტერესა.
- მიირთვით.
ზრდილობიანად მითხრა მიმტანმა და წყლის ჭიქა მაგიდაზე დადო.
ის იყო უნდა გაბრუნებულიყო რომ მოვაბრუნე.
- შეიძლება ეს წიგნი რომბწავიღო და ხვალ ისევ მოვიტანო?
- კი.. მაგრამ აუცილებლად უნდა დააბრუნო ხვალ.
ჩაიღიმა და წიგნის ნომერი ფურცელზე დაიწერა.
სასწრაფოდ ავიღე წიგნი და სახლში წამოვედი, გარეთ აღარ წვიმდა, ოდნავი სუსხი იყო, მიყვარს სიცივე, თავს ცოცხლად მაგრძნობინებს.
ბარიდან გასულს ტანში მცრის, მერე ისევ ჩერდება და ნელი ნაბიჯით მივყვები ქუჩას.. ჩემს სახლამდე დიდი გზაა..
ისევ ფიქრებმა შემომიტიეს..
ნეტავ მართლა რომ არსებობდეს ლანდმონადირეთაბოჯახი და ის არსებები რასაც ისინი წიგნში ებრძვიან ჩვენი ცხოვრება როგორი იქნებოდა? იქნებ უფრო მრავალფეროვანი და არა ასეთი გახყნებული.
ასფალტს წვიმის სუნი ასდის, ზეცა ნამს აფრქვევს, ამ დროს თავს ყველაზე ბედნიერად ვგრძნობ...
ფიქერებიდან მანქანის ხმას გამოვყავარ..შავი მანქანა, დაბურული მინებით ნელა მოდის გზაზე, დიდად ყურადღება არც მიმიქცევია ისე გავაგრძელე გზა, საკმაოდ სუსხიანი ამინდი იყო, ზუსტად ისეთი მე რომ მიყვარს, ჰო და ბავშვურად, ხტუნვით მივდიოდი სახლისკენ, ძალიან ცოცხლად ვგრძნობდი თავს, ალბათ გაგეცინებათ ჩემს ნათქვამზე, მაგრამ წვიმა მართლა მაბედნიერებს, ასფალტის სუნი და ნამი, სუსხი რომელსაც ზეცა მჩუქნის, ერთი წუთით შევჩერდი, ჯიბიდან ყურსასმენები უბდა ამომეღო, მაგრამ ინსტიქტურად უკან მივიხედე, მანქანა ისევ ჩვეულად ნელა მოდიოდა, რაღაც მომენტში გავიფიქრე მე მომდევს თქო და თითქოს ამაკანკალა, მაგრამ მერე საკუთარ რეაქციაზე გამეცინა, ვიფიქრე შენ ვინ უნდა მოგსდევდეს შვილო თქო და გზა გავაგრძელე, მთვარიანი ღამე იყო, ლამპიონები გზის ორივე მხრიდან ანათებდნენ არე-მარეს, სასიამოვნო ნიავი ტრიალებდა, მართალია სახე გამყინვოდა, მაგრამ მაინც არ მციოდა, ყურსასმენებში საამოდ ჟღერდა
Shawn Mendes - There's Nothing Holdin' Me Back ისე გავიარე გზა სახლამდე, ალბათ ვერაფერს ვერ გავიგებდი ბომბიც რომ აფეთქებულიყო.
ბნელ სადარბაზოში მხოლოდ ერთ სართულზე იყო სინათლე და ისიც საცოდავად ბჟუტავდა, ნელი ნაბიჯით კისერმოწყვეტილი მივყვები კიბეებს, უსასრულობა შთანთქავს თითოეულ ფეხის დადგმის ხმას, მესამე სართულზე ასული რაღაც ძლიერ ბიძგს ვგრძნობ და უეცრად კედელს ვეხეთქები, სუნთქვა რამოდენიმე წამით მეკვრის, მერე მიჩქარდება, მეშინია, მაგრამ მაინტერესებს კიდეც, ხელი ჯიბისკენ წავიღე ტელეფონის ამოსაღებად, მაგრამ ვიღაცამ ხელი მაგრად დამიჭირა, იმდენად ძლიერად, რომ მეგონა მომტეხდა, ტკივილისგან ამოვიკვნესე...
- გამიშვი.. ვინ ხარ, რა გინდა?
ის ხმას ისევ არ იღებს, მისი გამყინავი სუნთქვა სახეზე მედება..
- ვინ ხარ თქო...
ხელი კედელზე მიმადებინა, ვგრძნობდი მისი სახე ჩემსას როგორ უახლოვდებოდა და მისი სუნთქვა მესმოდა, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, უკვე საკმაოდ ახლოს იყო, როცა თავი გვერდით გავიწე და მისი სუნთქვის სიხშირემ შემაშინა.. ხელი გამიშვა და კიბეებზე ისე სწრაფად გაირბინა, შუქიან სართულზე მხოლოდ მისი შავი ქურთუკის დანახვა მოვასწარი და მის გრძელ თითებს მოვკარი თვალი როცა კიბის მოაჯირს დაადო ხელი, ტანში ჯერ კიდევ ჟრუანტელი მივლიდა, ძლივს ავიარე ორი სართული სახლის კარი, რომ შევაღე მხოლოდ მაშინ ვიგრძენი როგორ გამყინვოდა თითები კეტებში და გამეღიმა, ჩვეულად შევედი ჩემს ოთახში და კეტები გავიხადე, მომინდა შხაპი მიმეღო, თანაც იმ ყველაფრის შემდეგ რაც გადამხდა ნამდვილად მისწრება იყო ჩემთვის. კაბინაში შევდივარ, ცხელ წყალს ვუშვებ, მხოლოდ ახლაღა ვაკვირდები, რომ მაჯა გალურჯებული მაქვს, მეღიმება და ხელს ვისვამ, ისევ ტკივილი მიმეორდება, ახლა შიში მიპყრობს, ცხელი წყალი მთენთავს, კაბინაში ვჯდები და თავდახრილი დუშის ქვეშ ვიკუნტები, მახსენდება მისი გახშირებული სუნთქვა, მისი ცივი შეხება და მისი ცივი სუნთქვის ჩემს სახეზე მოხვედრის გრძნობა, ცუდად ვხდები, რაღაცნაირად ტანში მბურძგლავს, მეშინია...
აბაზანამ ნამდვილად დამამშვიდა, ხალათის ამარა გამოვდივარ საძინებელში, თმას ვიშრობ, ყურსასმენებს ვიკეთებ და საწოლში კომფორტულად ვჯდები, ვიღებ „ ძვლების ქალაქს“ და დავიწყებას ვაძლევ საკუთარ თავს..
დილით თვალებს ძლივს ვახელ, ყურებში ისევ სასიამოვნო მუსიკა მიედინება, წიგნთან ერთად ჩამძინებია, ათი საათია, ერთ საათში უმივერსიტეტში უნდა წავიდე, ძლივს ავწიე თავი ბალიშიდან და იქვე პატარა ტუმბოს თავზე გამზადებულ ტანსაცმელს ძლივს გაწელვის ხარჯზე ვწვდები და დიდ ნაქსოვ ლურჯ სვიტერს ვიცმევ, ტრუსის ამარა გავდივარ სამზარეულოში და ყავას ვაკეთებ, ფანჯარაზე მტრედებისთვის ნამცეცებს ვყრი და მოხარშულ ყავას ჭიქაში ვისხამ, სამზარეულოზე ვჯდები და ყავით ტკბობას ვიწყებ.
სამზარეულოდან გასულს, ისღა დამრჩენია შავი ელასტიკი და სტარები ჩავიცვა და წავიდე იმ დაწყევლილ უმივერსიტეტში..
სახლიდან გავდივარ, კიბეებს თვალების ფშვნეტით მივუყვები, მესანე სართულთან ვჩერდები და გუშინდელის გახსენებაზე თითქოს სუნთქვა ისევ მეკვრება, მაგრამ სულ წამებში მოვდივარ გონს და ჩავდივარ ეზოში...
გუშინდელი შავი მანქანა, ქუჩის მეორე ნაპირზე დგას, რატომღაც არ მეშინია, არამგონია ის იყოს, არ ვიცი რატომ, მაგრამ ასეა....
გუშინდელი სუსხი არსად ჩანდა, მზე იყო, მაგრამ არ ათბობდა, ნოტიო ჰაერი მეფერებოდა სახეზე და ნაქსოვ სვიტრში შედიოდა, სასიამოვნოდ ცუდად მხდიდა..
***
- გამარჯობა ქალბატონო ლინდა, რა იყო რა გაცვია!? გინდა გათხოვო?
დამცინავი მზერით კარებშივე მხვდება ჩემი კურსელი ლიზა და თავის ტოპზე მიმანიშნებს.
- არა მადლობთ.
თავს ვხრი და უმივერსიტეტის კიბეზე ავდივარ..
ლექციები ძალიან ჩვეულებრივ მიმდინარეობდა, ზოგი პომადას ისმევდა, ზოგი ფანქრით მერხზე ხატავდა, მე კი ჩემთვის ჩანაწერებს ვაკეთებდი დაფიდან.
ბოლოს ავდექი და წამოვედი, სილურჯე ყველაფერს მახსენებდა და აზრი აღარ ქონდა დარჩენას, მაინც სულ სხვაგან ვიყავი გონებით და ვერ ვისმენდი..
ისევ იმ ბარში შევიარე და დაპირებული წიგნი მივიტანე უკან..
- გამარჯობა...
ღიმილი მომეფინა სახეზე ამ თბილი ხალხის დანახვაზე, ბართან მივედი და ვისკი შევუკვეთე, თან წიგნი ადგილზე დავდე.
- აბა არ ვსვამო..?
ეშმაკური მზერით გამოვიდა ვარდისფერთმიანი.
- გუშინ ისეთები გადამხდა, რომ არ ვიხრჩობი სასმელში არ გიკვირს?
ვისკის ჭიქა ავიღე და სწრაფად დავლიე.
- მაინც რა!? შეგიძლია მენდო აქაურების თითქმის ყველაფერი ვიცი და მაინცდამაინც შენსას გავთქვამ?
ჭიქაში კიდევ დამიმატა ვისკი და ისევ ეშმაკურად შემომხედა.
- ჰო მართლა წიგნი მოვტანე..
- კარგი.. არ დაგაძალებ..
ხუთი ჭიქა ვისკის მერე გამოვედი ბარიდან და სახლის გზას გავუდექი.
უკან აღარც მომიხედავს, ჩემთვის ვღიღინებდი, თხუთმეტ წუთში ისევ სახლის შესასვლელთან ვიყავი, ძლივს ავიარე კიბეები და მესამე სართულის გახსენებაზე გამაკანკალა, ზუსტად იმ ადგილზე ვიდექი სადაც მოხდა.. ნუ არაფერი არ მომხდარა, მაგრამ რავი... ინსტიქტურად მაჯისკენ წავიღე ხელი.. ისევ ბიძგი და კედელი..
ამ ჯერად ვკივი, მაგრამ მალევე მაფარებს პირზე ხელს..
მეორე ხელს ისევ მკლავზე მიჭერს და ტკივილით მუხლები მეკვეთება.
- გაგიშვებ.. ოღონდ არ უნდა იკივლო.. კბილებში გამოსცრა, მისი ბოხი ხმა გაისმა სადარბაზოში... ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და ცრემლები წამსკდა, ამაზე არანაირი რეაქცია არ ქონია.
- ვინნ ჯანდაბა ხარ?ძლივს ამოვიკვნესე, მან კი ხმა ისევ არ ამოიღო, ხელებს უგზო-უკვლოდ ვაფათურებდი სიბნელეში, ბოლოს ნაჭერი ვიგრძენი და ნელ-ნელა დავიწყე ხელებით მისი გაცნობა, ძლიერი მკლავები ჰქონდა, საკმაოდ ნავატჯიშები მუცელი და განიერი მხრები, ბოლოს სახესაც მივაღწიე, თითებით ვცდილობდი წარმომედგინა და მთელი ნაკვთები თითებით მოვუხაზე, ვგრძნობდი ჩემი ცივი თითებით მისი კანის სიმხურვალეს, დიდი ტუჩები, კურნოსა ცხვირი და გრძელი წარბები ჰქონდა.. უცებ მოულოდნელად ხელები დამიჭირა და ისევ კედელზე ამაკრა.. მაჯა ძალიან მტკიოდა და კვნესა ვეღარ შევიკავე....
- აჰჰ მეტკინა, გამიშვი.
ხელები გამიშვა თუ არა, მაშინვე გაქცევა ვცადე, მაგრამ უშედეგოდ.
- კიდევ ერთი მცდელობა და საკუთარ თავზე პასუხს არ
არ ვაგებ..
ვიგრძენი როგორ შემახო ხელები წელზე და იქიდან დაიწყო ჩემი ტანჯვა, მეშინოდა არაფერი დაეშავებინა, ნელ-ნელა მიჰყვებოდა ჩემს სხეულს, ბოლოს სახემდეც ავიდა და მისი თითების შეხებამ სასიამოვნოდ შემაცია, ძალიან მთვრალი ვიყავი, ის კი ძალიან ახლოს იდგა ჩემთან და ალკოჰოლის სუნი ეცა ალბათ..
- შენ რა დალიე?
სიბრაზისგან კედელს მუშტი დაარტყა, შევხტი და კუთხეში მივიყუჟე.
- მერე შენ რა!
გაბედულად ვუთხარი და ახლა უკვე მის წინ ვიდექი.
- აღარ დაგინახო მეორედ დალიო, თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ..
- საკუთარ თავზე პაასუხს არ ვაგებ დავეჭყანე, ხელი ვკარი და გაქცევა ამ ჯერად მოვახერხე, მაგრამ ერთი კიბეც არ მქონდა ავლილი რომ დამეწია, ხელში ამწია მხარზე მომიგგდო და ჩემი კივილის მიუხედავად ჩემს ოთახამდე ასე მატარა, საწოლზე დამაგდო, თვითონ ზეიდან მოექცა, შიშისგან კინაღამ გული წამივიდა, ცოტაც და მაკოცებდა, რომ ისევ სწრაფად ადგა, და გაქრა . მთლიანად ვკანკალებდი მეშინოდა, სინათლის ასანთებად ავდექი და ისევ დამექანა, საწოლზე დამაგდო და კბილებში გამოსცრა...
- რასაც ვიტყვი შენთვის კანონი უნდა იყოს..
საშინელი ბრაზი მომაწვა, ლამის ბრაზით თითები მოვიტეხო..
- შენ ვინ ჯანდაბა ხარ, რომ შენი სიტყვა ჩემთვის კანონი უნდა იყოს, მე არავის ვემორჩილები და მითუმეტეს შენ არ დაგემორჩილები...
ჩუმად და კატეგორიული ტონით ვესაუბრები, ვიცი რომ ახლა აფეთქდება, მაგრამ არ მეშინია, უკვე ზედმეტი მოსდის.
- ისე ლამაზად დამემორჩილები, ტაშს დაგიკრავენ..
გადაიხარხარა უკუნეთ სიბნელეში გაუჩინარებულმა, შიშმა შემიპყრო.
- წადი აქედან.ვჩურჩულებ ჩემთვის და ხელები ისე მიკანკალებს ვერ ვაჩერებ, ჩემდა გასაკვირად ასეც იქცევა, კარებს ისე იჯახუნებს ლამის ფანჯრები ჩამოვარდეს.მთელი ღამე არ მიძინია, წყლის ჭიქით ხელში ვიჯექი და ფანჯარაში ვიყურებოდი, მბჟუტავი ლამპიონები გზას ნახევრად ანათებედნენ, ხალხი არ ჩანდა, მხოლოდ ერთი ორი მთვრალი კაცი თუ გამოივლიდა და ბოთლით ხელში ბანცალით აირჩევდა გზაჯვარედინიდან საკუთარ გზას, ჩუმი მშვიდი ღამე იყო, მთვარე აუღელვებლად ცურავდა ღრუბლებს შორის.. დაახლოებით ერთი საათით ჩამეძინა გამთენიისას და დილით ვერ ავდექი ადრე, რომ გავიღვიძე ჩემი ლურჯი მაჯა მომხვდა თვალში და თითქოს შიშით გულმა ლაპარაკი დაიწყო, მაგრამ იძულებული ვიყავი, მაინც წავსულიყავი უმივერსიტეტში, წამოვდექი, ხალათი მოვიცვი და იქვე კედელზე აყუდებულ სარკეში ჩავიხედე, თვალები ტირილისგან ჩამსებოდა და ჩამწითლებოდა, მაჯა უარესად გალურჯებულიყო, ფეხშიშველი გავტანტალდი სამზარეულოში და მაცივრიდან გამოღებული ყინული მაჯაზე დავიდე, ყინულის სიცივისგან და მაჯის ტკივილისგან ტანში გამაჟრჟოლა, ისევ სამზარეულოზე ავხტი და ყინულის დადნობამდე გარეთ ვიყურებოდი, მტერდები განჯარაზე დაყრილ ნამცეცებს შეექცეოდნენ, გარეთ მზე იყო, თუმცა ძლიერი ქარი.. ვიგრძენი წყლის წვეთი როგორ ჩამოვიდა იდაყვამდე, მაჯიდან ყინყლის პარკი მოვიშორე და იქვე ნაგავში მოვისროლე, მაჯა ცოტათი ჩამიცხრა, ოთახშიგავედი და ამ ჯერად გადავწყვიტე მოკლე ტოპი მაიკა ჩამეცვა შავ ელასტიკსა და ადიდასის შავ ბოტასებზე, რამოდენიმე წუთში მართლაც მზად ვიყავი, სახლის კარი დავკეტე და ლიფტი გამოვიძახე, არ მინდოდა ისევ გამხსენებოდა ოს საშინელებები..
ეზოში ჩასულს მანქანა აღარ დამხვდა, გამეღიმა, ღრმად ჩავისუნთქე და გაჩერებულ ტაქსიში ჩავჯექი, მზე არ მომწონს, ზედმეტად თბილია ჩემთვის, ჩავიბურტყუნე ტაქსში ჩაჯდომისას და ღვედი შევიკარი.მთელი გზა, იმაზე ვფიქრობდი თუ რა შეიძლებოდა მომხდარიყო ადამიანებს ფრენა რომ შეეძლოთ, გადავვარდი ჩემს ფანტაზიებში, წარმოვიდგინე თუ როგორ დაფრინავენ პრეზიდენტი და მსგავსი პირები და ჩავიცინე..
ტაქსიც გაჩერდა..
- დიდი მადლობა.
ტაქსისტს მადლობა გადავუხადე, ფული მივეცი და უმივერსიტეტის კარი შევაღე...
ლექციებიც დაიწყო, მაჯას რაც შემეძლო ვმალავდი, მაგრამ ლიზამ მაინც მოახერხა დანახვა, ხელი წამავლო და შუა აუდიტორიაში ფეხზე ამაყენა..
- შეხედეთ, ეტყობა გუშინ ძალიან მხურვალე ღამე ჰქონდა.
აუდიტორიაში ხარხარი ატყდა..
ტვინში სისხლმა ამასხა, ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ფავსკდებოდი ბრაზისგან, ხელი მოწყვეტით დავიქნიე, გავმთავისუფლდი და აუდიტორია დავტოვე, ცრემლებს ვერ ვიკაბებდი და გულიანად ვილანძღებოდი, გამწარებული შევვარდი ბარში და ბარმენს სამი ბოთლი ტეკილა შევუკვეთე, მერე ისევ ჩემს ადგილს კარებთან დავუბრუნდი და თითების ტკაცუნით ველოდებოდი სასმელს..
ჩემი ყურადღება, ისევ ჩემს წინ მჯდომმა მიიქცია, მაგრამ კიდევ არ ჩანდა, მიუხედავად იმისა, რომ შებინდებული იყო, უმოვერსიტეტში ხომ რამოდენიმე ლექციას დავესწარი, ვგრძნობ, რომ მიყურებს და მეც ჯინაზე არ ვაშორებ თვალს, ამასობაში მიმტანსაც მოაქვს სასმელი.
- ამ ბოლო დროს, ძალან გაგვილოთდი..
ღიმილი არ შორდება სახეზე...
- ამ ბოლო დროს ძალიან დავმძიმდი.
მალევე ვუბრუნებ პასუხს და პირველ ბოთლს ვხსნი..
- არ მომიყვები?
ეშმაკურად მიყურებს მიმტანი, არ ვიცი თავი როგორ დავიძვრინო, არ მინდქ ვაწყენინო და არც ის მინდა რამე მოვუყვე..
„,ოფიციანტ“ გაისმა ხმა მოპირდაპირე მაგიდიდან, ის კაპიშონიანი იძახდა, მიმტანმაც აღარ დააყოვნა, მის მერე აღარც მინახავს იმ დღეს, სამივე ბოთლი სასმელი გამოვცალე დაახლოებით ათი საათი იყო, სახლში საბრუნება, რომ გადავწყვიტე, გარეთ გასულს ჩემდა საბედნიეროდ ტაქსი გაჩერებული დამხვდა, მეც ჩავჯექი უკანა სავარძელზე და გავიშხლართე, დიდი დრო არ მქონდა აქედან მანქანით ხუთ წუთში სახლში ვიქნებოდი, მაგრამ თვალები მაინც დავხუჭე, ხუთ წუთში მართლაც სადარბაზოსთან ვიყავი..
კიბეებზე ავდივარ და ცრემლები თავისით მომდის..
მესამე სართულზე იმ ადგილზე მაინცდამაინც იქ ხდება ყველაფერი, წავბორძიკდი..
ამ ჯერად არავინ ყოფილა თქო ამის გაფიქრება და ჩემი ხელში აწევა და კედელზე მიბჯენა ერთი იყო..
- შემეშვი ისედაც ცუდად ვარ..
ამოვიკვნესე და ხელებით მისი მოშორება ვცადე..
- არ მაინტერესებს, მე შენ გითხარი, რომ არ უნდა დაგელია..
- დავლიე, დამილევია და დავლევ კიდეც..
მკაცრი ტონით ვეპასუხები უცნობს.
- რასაც მე გეტყვი იმას გააკეთებ.
- ხო ხვდები რო ზედმეტი მოგდის? მე შენი სახელიც კი არ ვიცი და რატომ უნდა ვემორჩილებოდე ისეთ ადამიანს, რომელსაც ჩემი ეშინია?
კედელზე მიბჯენილს ფეხები მის წელზე მქონდა, მისი კანის სიმხურვალე მათბობდა..
ცინიკურად ჩაიცინა და უცებ ხელი ჩაასრიალა, მთვრალი ვიყავი, ცოტაც და გონებას დავკარგავდი, სიამოვნების კვნესა ვეღარ შევიკავე, ამან სულ გადარია, მაგრამ მეტის უფლება აღარ მიმიცია, ხელი გავარტყი, მას მაინც კედელთან ვყავდი აკრული, უკვე ზედმეტად ცუდადაც კი ვიყავი..
- გამიშვი, თორემ ვიკივლებ..
ძლივს ამოვილუღლუღე, ამჯერად გამიშვა, მე მაშინვე ჯერ გული ამერია, შემდეგ კი გუკი წამივიდა..
დიკით ჩემს საწოლში მეღვიძება..საშინლად დაბუჟებული და დაღლილი ვარ, აზრზე ვერ მოვდივარ კარგ ხანს, თავი მტკივა და გულისრევის შეგრძნება არ მასვენებს, დღეს შაბათია, არსად მეჩქარება, და გადავწყვიტე ცოტა წამეძინა, ისევ გავაგრძელე ძილი, რომ გავიღვიძე უკვე საღამოს ხუთი იყო, საკმაოდ თბილი ამინდი, წვიმის ნასახი არ იყო გარეთ, ვერ ვიტყვი, რომ წვიმა არ მბეზრდება, უბრალოდ ძალიან მიყვარს..
ამ ჯერად თავი აღარ მტკიოდა, მაგრამ სასმლის სუნად ვყარდი, სწრაფად ავდექი და აბაზანაში შევვარდი, გუშინდელი დღის გახსენებას ვცდილიბდი, მაგრამ ამაოდ, ჯერ კიდევ ნაბახუსევი ვიყავი, ცხელი შხაპი მსიამოვნებდა, თითქოს ჩემს მარად გაყინყლ სხეულზე ლავასავით მიედინებიდა და ტანში სასიამოვნოდ მცრიდა, წყალმა ნდგომარეობიდან გამომიყვანა, აბაზანიდან გამოსულმაბგადავწყვიტე ბარში წავსულიყავი, სვიტერი და მოკლე ჯინსის კაბა ავირჩიე, ჩავიცვი და ყურსასმებები ავიღე, რომელიც კარებთან ვიპოვე დავარდნილი „ამას აქ რა უნდა?“ გამეღიმა და სახლი დავტოვე, კიბეები ჩვეულებისამებრ ჩქარა ჩავირბინე, სადარბაზოში როგორც ყოველთვისბაუტანელი სუნი და მტვერი იყო, თითებით ვეხებოდი კიბის მოაჯირებს და მისიბთეთრი გრძელი თითები მახსენდებოდა, როგორ შეუძლია იყოს თან ასეთი ნატიფი და თან ასეთი ძლიერი? რატომ ეშინია ჩემი ან რატომ არ მენახება? მე ხომ არავისთვის არაფრის დაშავებას არ ვაპირებ, როგორ მაინტერესებს როგორი სახე აქვს...
ამ ფიქრებში გართული ვიჯექი ტაქსიში და ვათვალიერებდი შემოდგომის სუსხ შეპარულ კლდეებს რომელნიც ჩაკარგულიყვნენ ქალაქის უკიდეგანო სივრცის მიღმა, თითქოსბგალავნები არიანბრომელთაც ზეცა უჭირავთ.
- გოგონა, მოვედით.
ბოხი, მაგრამ არც ისე სასიამოვნო ხმა მაღვიძებს, ჩემი ჰანტაზიის სიზმრებს მწყვეტს და ფანჯრიდან მზერა ტაქსისტზე გადამაქვს.
- აჰ დიახ, უკაცრავად, დიდი მადლობა.
ფული გადავუხადე და გავუშვი ტაქსი.
ბარში ჩვეულად შევაბიჯე და წიგნებიან რიკულებში დავიკარგე, თითებით ვგრძნობდი მათ წარწერებს და მათი სუნი გონებას მაკარგინებდა, მათი არაერთფეროვანისიძველის და ნესტის სუნი, რომელთაც თან ღვინის და თამბაქოს სუნი შეჰპარვოდათ, თვალში ერთი თეთრი წიგნი მომხვდა, მომეწონა სათაური „მე შენამდე“ წიგნი გადავშალე, თან ვკითხულობდი და თან ჩემი მაგიდისკენ მივდიოდი, როცა ის ვარდისფერ თმიანი მიმტანი გამოჩნდა.
- გამარჯობა გოგონი.
წიგნმა იმდენად ჩამითრია ჩაფლული ვიყავი მის სამყაროში და მისმა ამ "გამარჯობა გოგონიმ„ წამიერად შემახტუნა და წიგნი ხელიდან გამივარდა.
- გაგიმარჯოს.
ზრდილი, რბილი ხმით ვუთხარი და წიგნის ასაღებად ნარნარილოს იატაკს თითებით შევეხე, ის ის იყო თავი წამოვწიე, რომ კაპიშონიანმა შემოაღო კარი, „რამდები იდუმალი დადის ამ ქალაქში“ გავიფიქრე და ჩემს ადგილამდე როგორც იქნა მივაღწიე.
წიგნმა ჩემში ერთდროულად გააღვიძა: ბავშვი, მოზარდი, სრულფასოვანი პიროვნება, მეოცნებე პატარა გოგონა, ( რომელიც ისედაც ვიყავი) ადგილს ვეღარ ვპოულობდი, ამდენი ემოციის მოზღვავება არასდროს მქონია, ზუსტად ორი საათი თავდახრილი ვკითხულობდი წიგნს, მართაკია პატარა წიგნი იყო, მაგრამ მინდოდა თითოეული მომენტი წარმომედგინა და ყოველი აბზაცი გამეაზრებინა, ამ წიგნმა თავი შემაყვარა..
კითხვა რომ დავამთავრე და თავი ავწიე, ჩემს წინ წებოვანი ფურცელი ეკრა, „არ დალიო, იცოდე მე თან ყველგან ვარ და თაბ არსად არ ვარ“ ბრაზისგან გამაკანკალა, წიგნი რიკულებში დავაბრუნე, ჩემი ყურსასმენები და ტელეფონი ავიღე და ბარის კარი ისე მოვაჯახუნე მეგონა კედლები დაიმსხვრა.
„მაინც რა არის ადამიანის სიცოცხლე, ერთი უბრალო შემთხვევა და თავზე გენგრევა ყბელაფერი, რა უსამართლობაა, მას ხომ უყვარდა, საკუთარი ბედნიერების მისთვის დასათმობად და მასთან გასანაწილებლად მზად იყო, მაგრამ არა.. მან მაინც სუიციდი აირჩია, მაინც სუიციდი.. რა მოხდებოდა ადამიანები, რომ არ კვდებოდნენ? ალბათ დედამიწა გადაივსებოდა“ ისევ ფიქრებმა გამიტაცეს, ტაქსიში მჯდომი ვფიქრობდი ამ ყველაფერზე და გამახსენდა, რომ სადარბაზო ასავლელი მქონდა.. პასტა-ფურცელი ამოვიღე და წერა დავიწყე.
„ ბატონო უცნობო, დიახ უცნობო, იმიტომ რომ რატომღაც გეშინია ჩემთან შენი ნამდვილი მე-თი მოსვლა და არა შავებში და სადარბაზოში შეხვედრა, მოკლედ როგორც არის.. მინდა გითხრა, რომ ძალიან მაწუხებ, აღარ მინდა ასე გაგრძელება, თუ არ დამანებებ თავს, იძულებული გავხდები პოლიციას მივმართო, რაც ძალიან ცუდად დასრულდება, გთხოვ თავი დამანებო.. “ დიდი ფურცელი ოთხად მოვკეცე და ჯიბეში ჩავიდე.
სადარბაზოსთან გაჩერებულს თავში ათასი აზრი მიტრიალებდა, როგორ უნდა დამედო ეს წერილი იქ ისე, რომ არ დავეჭირე. მტვრიამი კიბეების სუნს გარეთაც იგრძნობდით, ჩრდილები თავისით ხატავდნენ ღამის ზღაპრებს, მე ვიდექი სადარბაზოსთან და იქამდე ვფიქრობდი, სანამ შავი მანქანა არ დავინახე, საკმაოდ შორს იყო, მაგრამ მაინც მალე ავედი სადარბაზოში, მანქანის ახლა გამოჩენამ მაფიქრებინა, რომ აქ არ იქნებოდა, მთელი ძალები დამჭორდა იმისთვის, რომ ეს სამი სართული ამერბინა და წერილი მოაჯირაში დამეტოვებინა.
სახლში ავედი და კარები ჩავრაზე, მოკუნტული ვიჯექი კარის პირდაპირ და მესმოდა მისი ფეხის ნაბიჯები, რამოდენიმე წამი შეჩერდა, მერე მისი გამყინავი ხარხარი გავიგე და სწრაფი კიბეზე ასვლის ან ჩასვლის ხმა იყო, მე არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ავდექი და დივნის უკან ჩავძვერი, მალევე გაისმა მისი ბოდი და ფხლიწიანი ხმა.
- კარი გამიღე.
საშინლად მეშინია, ლამის გული ამომვარდეს.
- არ მინდა და არ გაგიღებ.
მაინც ვიკრებ ძალას, რომ ჩემი სიძლიერე დავუმტკიცო და ვანახო, რომ ჩემთან ეგ თამაში არ გაუვა.
- ესეიგი ვერ გაიგე ხო რა გითხარი?
ისეთი მკაცრი ტონი აქვს ალბათ ახლოს რომ იყოს ყელში წამიჭერდა.
- ზოგადად მესმის, ყრუ არ ვარ, მაგრამ არც არავის ვემორჩილები.
მართალია ხმა მიკანკალებს, მაგრამ ვცდილობ შიში არ შევიმჩნიო, არადა დივნის უკან მოკუნტული ვარ და იქიდან ველაპარაკები.
- ბოლოჯერ გაფრთხილებ, კარი გააღე.
- შენი ყვირილის არ მეშინია, მე არც საკუთარი თავის გამოჩენის მეშინია შენგან განსხვა...
დამთავრებული არ მქონდა სიტყვა, რომ კარის მტვრევის ხმა გავიგე, გავჩუმდი, ცხვირზე დელი მივიფარე, რომ არ გაეგო ჩემი სუნთქვა, რამოდენიმე წამი იტრიალა, მერე დივანზე დაჯდა და წერილის კითხვა დაიწყო, თან ხმა დაიწვრილა.
„ ბატონო უცნობო, დიახ უცნობო, იმიტომ რომ რატომღაც გეშინია ჩემთან შენი ნამდვილი მე-თი მოსვლა და არა შავებში და სადარბაზოში შეხვედრა, მოკლედ როგორც არის.. მინდა გითხრა, რომ ძალიან მაწუხებ, აღარ მინდა ასე გაგრძელება, თუ არ დამანებებ თავს, იძულებული გავხდები პოლიციას მივმართო, რაც ძალიან ცუდად დასრულდება, გთხოვ თავი დამანებო.. “
- ასეთი სულელი როგორ ხარ?
უეცრად დივნიდან გადმოიხედა და ასე მოკუნტული, რომ დამინახა გულიანად გადაიხარხარა, მერე წამებში ისევ დაუბოხდა ხმა, დივნიდან ადგა, ხელი მკლავში ჩამავლო, ამაყენა და დივანზე დამაგდო.
- გგონია პოლიციით შემაშინებ?
ისევ ჩემი მაჯა უჭირავს, კაპიშონი უფარავს ნახევარ სახეს, მე მხოლოდ მისი მსხვილი ტუჩების და მსხვილი ტატუირებებით დატვირთული ყელის დანახვა შემიძლია.
- სხვა გზას არ მიტოვებ.
ამოვილუღლუღე და მაჯის გამთავისუფლება ვცადე, მაგრამ უშედეგოდ, ისე ვფართხალებდი როგორც წყლიდან ამოღებული თებზი, მაგრამ მის ძლიერ მკლავებს მაინც ეჭირათ ჩემი მაჯები.
- გეყოფა გასაგებია? მე თოჯინა კი არა ადამიანი ვარ, არ გაწვს უფლება ასე მექცეოდე, მითუმეტეს თუ გავითვალისწინებთ, რომ არც კი გივმობ.
ახლა უკვე ყვირილზე გადავედი, რამაც სულ შეშალა.
- სწორედაც, მე როგორც მინდა ისე იქნება ყველაფერი.
წამიერად გაეცინა.
- მოგართმევ, მე არავის ვემორჩილები თქო ვთქვი და ვიტყვი კიდეც.
მაჯების განმთავისუფლებას ვცდილობდი, ბოლოს ფეხით მივაწექი და მოვიშორე.
- მე იმ არავინ ში არ შევდივარ.
ახლა უკვე წყნარი ტონით მელაპარაკება, ისე თითქოს არც არაფერი მომხდარა.
- სწორედაც, რომ არავინ ხარ, ახლა კი გადი ჩემი სახლიდან.
წამივხტი დივნიდან და თითით კარებისკენ ვანიშნე..
- შენ არ მოგიპატიჟებივარ ასე რომ ვერც გამაგდებ, ვერც თავიდან მომიშორებ, ვერც მომკლავ, ვერც მიჩივლებ და იცი რატომ? არ მეშინია და იმიტომ.
გემრიელად მოკალათდა ტახტზე და იქვე მაგიდაზე დაყრილი მზესუმზირის ჭამა დაიწყო.
- დარწმუნებუკი ვარ არ გეშინია, აბა რა? შენ არა მე ვმალავ სახეს.
გვერდით დავუჯექი და მზესუმზირის ჭამა დავიწყე.
- რატო წაიღე ამ სახით ტვინი? გგონია შენი მეშინია? სულაც არა..
- მაშინ რატომ არ მაჩვენებ სახეს!?
ახლა ხმაც შეეცვალა და ქცევაც.
- როცა ვამბობ არაა საჭირო არაა.. როცა ვამბობ, რომ არ უნდა დალიო არ უნდა დალიო, გასაგებია?
მაგიდაზე მუშტს არტყამს და არც კი მიყურებს, სუნთქვა უჩქარდება და ხელი ისევ მაგიდაზე უდევს მუშტად შეკრული.
- ეგრე არა?
ვდგები დივნიდან, სამზარეულოში გავდივარ და მაცივრიდან ლუდის ბოთლს ვიღებ, ვხსნი და ერთიანად ვსვამ.
გახსნის ხმაზე უცნობი ეგრევე ჩემი სამზარეულოს კარებთან ჩნდება, მერე სწრაფი ნაბიჯით მოდის ჩემსკენ და ლუდის ბოთლს ხელიდან მართმევს, იქვე მდგარ ნაგავს ვერც კი ამჩნევს ისე ისვრის ფანჯრიდან. ამის დანახვაზე საფეთქლები მეწვის სიბრაზით და მთელი ძალით ვურტყამ მუშტებს, მაგრამ ის ადგილიდან არ იძვრის.
- შენ რა? გინდა გამაგიჟო?
გავკივი ბოლოხმაზე, შემეშვი რა ადამიანო? რატო არ გესმის, რომ არ შეიძლება ასე უცმათ ჩნდებოდე ჩემს ცხოვრებაში და იწყებდე ჩემი ცხოვრების გაკონტროლებას.
- ტონს დაუწიე.
მშვიდად და ნელა მიმარცვლავს უცნობი.
- ჩემი სახლია და როგორც მე მინდა ისე ვილაპარაკებ.
ჩემს წინ დგას, ჩემზე ორი თავით მაღალია, მე თითისწვერებზე ვდგავარ, მაგრამ მაინც ვერ ვწვდები.
- როგორც შენ გინდა ჩემთან ისე ვერასდროს ილაპარაკებ და უნდა შეიგნო.
ისევ ეს აუღელვებელი ტონი უკვე ნერვებს მიშლის, როგორ შეიძლება ადამიანი ასეთი ნარცისი იყო, ასეთი არანორმალური...
- შენ ვინ ჯანდაბა ხარ, რომ შენთან ლაპარაკისთვის ცალკე ვამუღამო საუბარი? რაც ვარ ეს ვარ.. ახლა მიბრძანდი ჩემი სახლიდან.
ახლა უკვე მეც მშვიდად ვესაუბრები, არადა როგორ მინდა ყელში ვწვდე.
ეს ადამიანი მეზიზღება, ზუსტად ვიცი. სწრაფი ნაბიჯით ვიცვლი მიმართულებას და ახლა უკვე მკლავში ვგრძნობ ძლიერ მოჭერას
სიბრაზისგან ცოტაც და გავსკდები.
- შენი მარიონეტები ქუჩაში მოიკითხე, მე ნუ გეშლები მათში..
ამის თქმა და მის ტანზე მიკვრა ერთი იყო..
- დაიმახსოვრე, მე არავინ და არაფერი არავიში და არაფერში არ მეშლება.
ბოროტულად ჩაიცინა და მე ისევ მის ტანზე, პატარა ბავშვივით მიკრული რამოდენიმე წამით გავითიშსავით, მისი კანის სითბომ მომთენთა, მაგრამ გონს მალავე მოვედი და პასუხი დავუბრუნე.
- საინტერესოა, ბიჭს რომელიც ასეთი დარწმუნებულია საკუთარ თავში რაში სჭირდება სახის და ვინაობის დამალვა?
- ეგ შენ აღარ გეხება.
ცივი ცმის სიცივე ჩემი კანის სიცოვესაც კი აღემატებოდა.
- ჰო და რომ დამსდევ, რა იცი იქნებ შეყვარებული მყავს!?
ამის თქმა და ჩემი ხარხარი ერთი იყო, მასაც გაეღიმა, მართალია საგულდაგულოდ ნიღბავდა, მაგრამ მე ხომ მაინც შევამჩნიე.
- გეფიცები კიდევ ერთი დალევა და გატკენ.
- ისე საუბრობ, თითქოს შენი საკუთრება ვიყო.
გაბრაზებულმა გავაშვებინე ხელი და გაზქურას მივეყუდე.
- ხარ კიდეც.
მისი ირონიული ღიმილი, როგორ მინდა ახლა ყელში წავწვდე, მაგრამ თვალებს ვჭუტავ და გაუგებარი მზეეით ვუყურებ.
- მე არც შენი და არც არავისი არ ვარ, ნივთი არ ვარ რომ ვინმესი მერქვეს.
მშვიდად ვუხსნი.
- მაგაში გეთანხმები.
მისი სახის სიმხურვალე ჩემსას შეეხო, ეს ჩემი პირველი კოცნა იყო, საოცრად რბილი და საოცრად ვნებიანი, მაგრამ ხომარ შევიმჩნევდი, რომ მომეწონა, ჰო და ავდექი და ერთი კარგი სილა გავაწანი. გამწარებულმა კედელს მიმაკრა მერე ერთი სამჯერ ამოიოხრა და ისევ მოთოკა გრძნობები, მე კი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, ჩემი ბოლო სიტყვები ეს იყო
- იცოდე დღეიდან ვეღარ მნახავ. სწრაფად გამოვედი სახლიდან და კიბეებზე ჩავურბინე.სიმართლე გითხრათ, ძალიან მომეწონა ჩემი პირველი კოცნა, მართალია მე ის ცოტა უფრო სხვანაირად წარმომედგინა, მაგრამ რაც წარმომიდგენია მათ შორის ყველაზე უცნაურად მოხდა რეალურად, სიმართლე, რომ გითხრათ უნდა გამოგიტყდეთ იმაში, რომ ხშირად ვფიქრობდი, „ ნეტა სიყვარული თუ არსებობს? ან თუ არ არსებობს რატომ ჰგონიათ, რომ არსებობს? ან თუ არსებობს რამდენხანს გრძელდება? ან თუ არსებობს და მეწვევა რა გზოთ მოხდება ეს? ან თუ არარსებობს და ისე მოხდება რამე ისეთი ჩემთან როგორი იქნება?“
ამჯერად კი ეს სვირინგებიანი ნამდვილად არ მიყვარდა, მაგრამ მაინც რატომ მომეწონა მისი კოცნა ან შეხება?
ფიქრებში გართულს თითქოს თან მეღიმებოდა და თან საკუთარ თავზე ვბრაზობდი იმიტომ, რომ სულელურად ვიქცეოდი და საკუთარი თავი დავკარგე ვიღაც ბომჟი ტიპის გამო.
იმდენად გავერთე ფიქრებში, რომ გზა შეუმჩნევლად გავიარე და საავტომობილო, მთავარ გზაზე ფიქრებში გართული გადასვლას ვაპირებდი, რომ მკლავში ისევ ძლიერი მოჭერა ვიგრძენი.
- ასე ძალიან თუ აღარ გინდოდა ჩემი ნახვა ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი, მაგრამ შენდა სამწუხაროდ მოგიწევს.
მის მკლავებში გახვეული და მის ტანზე აკრული, სუნთქვა გახშირებული, პატარა ბავშვივით მოდუნებული ვარ, იმდენად გათიშული, რომ პასუხის გაცემასაც კი ვერ ვახერხებ, მისი სუნამოს სუნი თავბრუს მახვევს, ცივი სურნელი, „ ცივი“ და რაც სიტყვა „ცივს“ უკავშირდება ყველაფერი მომწონს, მაგრამ გონს მალევე რამოდენიმე წუთში მოვდივარ და იერიშს აღარ ვაგვიანებ.
- შენი ნახვა? სასაცილოა, მე შენ კი არა მხოლოდ შენს შავ კაპიშონს ვდედავ ყოველი ჩვენი შეხვედრისას.
ირონიულად გავიცინე და ხელის კვროთ მოვიშორე.
- ამის მეტი მიზეზი არარსებობს?
- მეტი მიზეზი რაღა გინდა!
ჩუმად და გარკვევით ველაპარაკები და თან ნერვიულად ვათამაშებ თითებს.
- ნუ მეტლიკინები.
ისევ მკლავში მიჭერს და თავისთან ახლოს მიბიძგებს, მკლავი ძალიან მტკივა.
- აუუ ჯანდაბა, გამიშვი, მტკივა, მართლა თოჯინა კი არ ვარ.
ტკივილით ვიგროხები, მაგრამ ვითომც არაფერი ისე აგრძელებს ლაპარაკს.
- სადაც არ უნდა წახვიდე, მაინც ვერ მომიშორებ, თუმცა ვერსადაც ვერ წახვალ, სანამ ამას მე არ მოვინდომებ.
ჩემი მკლავი ისევ ხელში აქვს მოქცეული, მე ისევ ტკივილით ვკვნესი, ამ ყველაფრის დანახვისას ერთ კეთილშობილ გამვლელს გული ეტკინა და უეცრად ჩვენთან გაჩნდა, მაღალი, ქერა თმით და ცისფერი თვალებით, მაგრამ სუსტი ბიჭი.
- ხელი გაუშვი გოგოს.
წყნარი ტონით მიმართავს სვირინგას.
- ძმაო შემეშვი.
ისიც წყნარი ტონით პასუხობს ისე, რომ ზედაც არ უყურებს.
- გითხარი გაუშვი მეთქი.
მოუმატა ტონს და ახლა უკვე ყვიროდა, ძალიან შემეშინდა, ვიცოდი, რომ ეს კარგად არ დამთავრდებოდა და ასეც მოხდა, ჩემთვის ხელი არც გაუშვია, ცალი ცელით ისეთი უთავაზა ქერას, რომ ბიჭმა სამი ნაბიჯით უკან დაიხია ინსტიქტურად, მერე ისევ შეტევაზე გადმოვიდა, ის ხელს ისევ არ მიშვებდა, ქერას მუშტი დაუბლოკა და ამჯერად უკვე წიხლით დააგდო ძორს, შემეშინდა, ვცადე დავხრილიყავი და დავხმარებოდი, მაგრამ სვირინგამ ხელი ისევ მომიჭირა და ადგილზე გამაშეშა, მერე ქერას მიუბრუნდა.
- მე გაგაბრთხილე.
მისი მუშტიდან სისხლი წვეთავდა, ის იყო ინსტიქტურად შევახე თითი, რომ ისევ მხარზე მომიგდო, დიდი კივილის და რტყმის მიუხედავად, მაინც აგრძელებდა გზას.
- ხელი გამიშვი, შე არანორმალურო, დამსვი ძირს, თორემ...
- თორემ რა? მცემ?
გადაიხარხარა სვირინგამ და ისევ უდარდელად განაგრძო გზა.
- იდიოტი ხარ.
- ბევრს ნუ ტლიკინებ.
მე მაინც არ ვჩერდებოდი და ვაგრძელებდი მის ლანძღვას.
- იდიოტო, სადისტო, საზიზღარო, ვირო, ძროხა, მუტანტო, არანორმალურო, უგრძნობო...
ის კი ისევ სტვენით, ნელ- ნელა მიუყვებოდა კიბეებს, უკვე მეოთხე სართული დაამთავრა და ბოლო კიბე რჩებოდა ისიც, რომ აიარა, სახლის კარი შეაღო და კოლიდორში უნდა ჩამოვესვი მხრიდან, როცა უეცრად ხელი მომიხვდა და კაპიშონი მოვაძრე.
ჩამომსვა, თმა გაისწორა და ირონიით შემომხედა.
- მიიღე რაც გინდოდა?
მისი ლურჯი, შეგახსენებთ ლურჯი და არა ცისფერი თვალები, რომელთაც თითქოს თეთრად სინაზე უელავდათ, მისი შავი თმა, რონელიც საკმაოდ მოწესრიგებული და მოვლილი მაღლა ქოჩორივით რომ ჰქონდა, მისი ტატუირებებით სავსე ყელი და ხელები, მისი გრძელი წარბები და გრძელი წამწამები, გამოყვანილი ტუჩები და დახვეწილი ყვრიმალები, მისი დავენიანებული ხელები, არ ვიცი რაღაც მომენტში შოკში ჩავვარდი, მერე სუნთქვა შემეკრა, უხერხულობისგან გავწითლდი, მაგრამ მაინც მოვაბი თავი მეთქვა.
- ასეთი ძნელი იყო?
მან ისევ ირონიულად შემომხედა და ჩაეცინა.
- ხომ მიიღე რაც გინდოდა.
ჩემი ყურადღება მისმა დასისხლიანებულმა ხელმა მიიპყრო, მინდოდა მენახა რამე სერიოზული ხომ არ იყო, სიმართლე გითხრათ მეც არ ვიცოდი რაში და რატომ მაინტერესებდა, მაგრამ სიმართლე ერთი იყო, მაინტერესებდა და მორჩა, თან მეშინოდა მიახლოების, თან მერიდებოდა, თან არც მინდოდა ეფიქრა, რომ მომწონდა, მაგრამ ბოლოს მაინც გადავწყვიტე ნელ-ნელა მივვახლოვებოდი, შიშისგან გული ყელში მებჯინებოდა და ფეხები მიკანკალებდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი, როგორც იქნა მივაღწიე, ხელი დავადე მის ლავასავით გახურებულ ხელზე, გაჭრილ დასისხლიანებულ ხელზე შევეხე, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, მეგონა ან შეხტებოდა ან რაიმე მსგავსი, მაგრამ შებცდი, მსგავსი რეაქცია არ ქონია, პირიქით, იდგა და უემოციოდ მიყურებდა, არ ვიცი ადამიანი ასეთი უგრძნობი როგორ შეიძლება იყოს, მის დასისხლიანებულ ხელს, რომ ვეხები მე ვხდები ცუდად და ვერ წარმომიდგენია როგორ შეიძლება ის ასე იდგეს და არაფრისმთქმელი სახით უყურებდეს როგორ ვათვალიერებ მის იარას, თითები მოვაშორე და სწრაფად შევბრუნდი, მინდოდა ბამბა და ბინტი მომეტანა შესახვევად, მაგრამ ხელი მომკიდა და ისე შემომაბზრიალა კინაღამ წავიქეცი.
- ვინ გეკითხება?
ამაზე გაბრაზებული ხელს ვაშვებინებ და დაბღვერილი, თითისწვერებზე აწეული ვუყურებ თვალებში.
- მადლობა თქვი, რომ შეხვევა მინდოდა.
ისევ ირონიულად ეღიმება.
- მადლობა.
ნაგლად მიღიმის, მე ვტოვებ მას და სამზარეულოში შევდივარ.
- აქედან წადი მერე რა, რომ ახლა მომაბრუნე, ხვალ მაინც წავალ.
ვიცოდი, რომ ამ სიტყვებზე გაგიჟდებოდა, თითქოს აღარც მეშინოდა, პირიქით მომწონდა, რომ ვაბრაზებდი, მართლაც ასე მოხდა, რამოსენიმე წუთში აბაზანაში შემოვიდა და ჩემს წინ დადგა.
- ვერსად ვერ წახვალ.
კატეგორიული ხმით თქვა და ახლა უკვე მაგიდას მიუჯდა.
- სტუმარს ყავას არ გაუკეთებ?
თვალებით მადუღარისკენ მიმანიშნა და ისევ ის ირონია მოეფინა სახეზე.
- შაქრიანი თუ უშაქრო?
ირონიულადვე ვუპასუხე.
- არ გეხუმრები, ყავა მართლა მინდა.
- მე არ მინდა.
- ყავა მოადუღე.
ისევ იმ სიბრაზემ გამოიღვიძა მასში.
- არ მინდა და არ მოვადუღებ.
ფეხზე წამოდგა და მაგიდიდან სამარილე გადმოაგდო.
- გითხარი ყავა მოადუღე.
სიბრაზისგან მუშტები შეკრა და ჩემსკან წამოვიდა.
- არ მინდა.
ჯიუტად ვუმეორებდი იქამდე, სანამ ჩემამდე არ მოაღწია, სიბრაზით ლამის აკანკალებდა, ხელი სამზარეულოს დაარტყა, მერე მის მკლავებში მომაქცია, მიმაბრუნა სამზარეულოსკენ და ყავის ყუთი ამაღებინა, ხელი ხელზე დამადო და ისე მაკეთებინებდა ყავას, თან ვგრძნობდი როგორ ბრაზობდა.
როცა უკვე ყავის კეთებას მოვრჩით და გაზქურაზე დავდგით ისევ მომაბრუნა, ხელზე მომიჭირა და თვალებში ჩამხედა.
- რასაც მე გეუბნები ის უნდა გააკეთო, გაბრაზებული ისევ ვაშვებინებ ხელს.
- მე შენი მარიონეტი არ ვარ, რომ ისე მათამაშო როგორც შენ გინდა.
ვიბღვირები და ისევ ვიშორებ.
- არავის უთქვამს, რომ მარიონეტი ხარ, მარიონეტი, რომ იყო უფრო კარგი იქნებოდა.
- ჰო და დატკბი იმედგაცრუებით.
ყავა მოიხარშა, მიბრუნდა, რომ გამოერთო გაზი, მე ამასობაში ჩემთვის, ფანჯრის მინებზე რაღაცეებს ვხატავდი.
მშვიდად დაასხა ჭიქებში ყავა და მაგიდაზე დადო, მისი შემხედვარე სიცილს ვერ ვიკავებდი, მერე კომფორტულად მოთავსდა სავარძელში და მეც მანიშნა დავმჯდარიყავი, მეც აღარ შევეწინააღმდეგე.დავჯექი და ყავა მოვსვი, ის კი პირს არ აკარებდა ჩემს მომზადებულ ყავას, ვუყურებდი როგორ უსმევდა თითს ჭიქის ზედაპირს.
- რატომ არ სვამ? ასეთი დაჟინებით გამაკეთებინე ყავა და პირსაც არ აკარებ?
ყავა ჩემსკენ გამოწია და სერიოზული გამომეტყველება მიიღო.
- მე ყავა კი არა, იმის შემოწმება მინდოდა, თუ რამდენად სწორად იგებ ჩემს სიტყვებს.
ადგა და კარისკენ წავიდა, მეც მივყევი და სანამ კარამდე მიაღწევდა კარს ავეკარი.
- საკმარისია, ვინ ხარ? შემოიჭერი აქ ჩემს ცხოვრებაში და თითქოს შენი თოჯინა ვიყო ისე იქცევი, მე ყველაფერს, რომ სწორად ვიგებ ეგ ერთი, მერე მეორე საშინლად მაღიზიანებს შენი საქციელი, ან შენ წახვალ ჩემი ცხოვრებიდან ან მე..
სიტყვები ერთმანეთზე მივაყარე, რომ არ დავბნეულიყავი და გავშეშდი, თან მის თვალებში დავიკარგე, ლურჯი თვალები ჰქონდა, ცისფერი არ ეთქმოდა, ნამდვილი ლურჯი, როგორც კრასკა, არ ვიცი ასეთი უცნაური ადამიანის მნახველი არ ვარ, ყველანაირად უცნაური და ყველანაირად უგრძნობი..
- ვერსადაც ვერ წახვალ.
მისი თავდაჯერებულობა უკვე ყელში ამომივიდა..
- ასე გგონია?
- მგონია არა, ასეა.
- რა თავდაჯერებული ბრძანდებით?
- დიახ.
- კარგი ვნახოთ.
კარი გავაღე და თავ-ქუდ მოგლეჯილმა ჩავირბინე კიბეები, მერე ასფალტზე ფეხი გადამიბრუნდა, და წავიქეცი, ძლივს წამოვდექი ფეხზე, მაგრამ ისევ მოწყვეტით დავეშვი ძირს, კოჭი მტკიოდა, ისე, რომ უკვე ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი, ძალიან ცუდად ვიყავი, რამდენჯერაც წამოდგომა ვცადე, იმდენჯერ დავენარცხე ძირს, ტკივილისგან ცოტაც და გული შემიღონდებოდა, მაგრამ მაინც არ ვნებდებოდი, ვცდილობდი წამოდგომას, რადგან ვიცოდი გამომეკიდებოდა, ძალიან ცუდად კი ვიყავი, მაგრამ სულ არ მომწონდა ფაქტი, რომ მას უნდა დავმორჩილებოდი, ვიბრძვოდი, მტკიოდა, დიდი დრო არ იყო გასული ჩემი წაქცევიდან, ეს ყბელაგერი სულ წამებში მოხდა, მაგრამ საუკუნედ მეჩვენებოდა, ცოტა ხანში თვალებში დამიბნელდა, მეტი აღარფერი მახსოვს, მეღვიძება სადღაც შუაღამის სამის ნახევარია, თვალებს ძლივს ვახელ, ვაცნობიერებ, რომ ჩემს ოთხში ვარ, გაკვირვებული ვიხედები სიბნელეში, გვერდით ტუმბოზე მდგარ სანათს დიდი გაჭირვებით მივწვდი და ავანთე, მერე ისევ მოწყვეტით დავეშვი საწოლზე, გაკვირვებისგან თვალები გამიფართოვდა, ერთი შეხედვით უგრძნობი მუტატი ჩემს სავარძელში კომფორტულად მოთავსებულიყო და ტკბილად ეძინა, გადავწყვიტე შემემოწმებინა თუ რამდენად ვაღელვებდი, იქნებ ვალის მოხდის მიზნით დარჩა მეთქი ვიგიქრე და იქვე ტუმბოზე მდგარი წყლის ჭოქა ჩამოვაგდე, შეშინებული და დაბნეული წამოხტა, ერთი ორჯერ თვალებზე მოისვა ხელი და მომვარდა.
- ხომ კარგად ხარ?
ჭიქა აიღო, ისევ წყლით აავსო და მომაწოდა.
- ბალიში კარგად არის?
გაკვირვებისგან კინაღამ გამოვშტერდი, რამოდენიმე წამი როგორც იდიოტი ისე ვიყურებოდი.
- ბალიში კარგად გაქვს თქო?
ახლა უკვე მკაცრი და ხმამაღალი ტონით მომმართა, მაშინვე ძირს დავეშვი ჩემი ფანტაზიიდან, ვიფიქრე გამოსწორდა მეთქი, მაგრამ თურმე სულ ტყუილად.
- ნუ ღელავ, შენი მარიონეტი კარგადაა.
- არავინ ამბობს, რომ მარიინეტი ხარ, მე უბრალოდ..
- ეს უბრალოდ არ მაინტერესებს, შენ არავითარი უფლება არ გაქვს ჩემი ასე გამოკეტვის, ხვალ კვირაა, ხვალ გადაწყდება ყველაფერი.
ნაგლად წავუღიმე და სხვა მხარეს გადავბრუნდი, ის ოთახიდან არ გასულა, ისევ სავარძელში ჩაჯდა, რომელიც პირდაპირ ჩემი საწოლის გვერდით იდგა, მიყურებდა და ვერ გამეგო როგორ, სიყვარულით, სიბრალულით თუ უბრალოდ იმიტომ, რომ რამე მეფიქრა? ყველაფერი მაბნევდა, ყელში ამომივიდა ასეთი ურთიერთობა, გადავწყვიტე, ხვალ წავალ, ვითომ სახლში დავბრუნდი, მაგრამ ლოლასთან წავალ, ბიცოლაჩემთან, მას ვეტყვი, რომ ერთი ღამით მასთან დარჩენა მომინდა, მე და ბიცოლას საკმაოდ „დაქალური“ ურთიერთობა გვაქვს, არ მეხათრება მასთან მისვლა.
ფიქრებდან გამოვფხიზლდი და მისი მზერის ასარიდებლად საპირისპიროდ გადავბრუნდი, ფეხის ტკივილმა საშინლად გამაწამა, არადა არ მინდოდა, რომ მისთვოს მეთქვა, არაფერი არ მითქვამს, ისე ტკივილით დავიძინე, ცრემლები მდიოდა, ვიცოდი რომც მეთქვა რეაქცია არ ექნებოდა, ჩამეძინა, ძილში ვუგრძენი, როგორ მეხებოდა სისველე და სწრაფადვე გავიღვიძე, ვიკივლე შიშით, ზოგადად ძალიან მეშინია ძილში ყველაფრის, ხელში სვირინგა შემრჩა, ვერ ვხვდები ეს ბიჭი სადისტია? თუ უბრალოდ თავს მაჩვენებს, იმიტომ, რომ როგორც კი ხვდება არ ვუყურებ, მაშინვე იწყებს გაუგებარ ქცევას, თითქოს ძალიან ვენაღვლებოდე, კივილმა შეაშინა, მშინვე დამალა ცივი ტილო და ახლოს მოვიდა.
- ნუ კივი რა.
კბილებში ცრის და მიბღვერს.
- უკაცრავად.
მერე ისევ ვწვები და თვალებს ვხუჭავ, თავს ვაჩვენებ თითქოს ჩამეძინა, რამოდენიმე წუთში იგივეს აგრძელებს, ოდნავ ვახელ თვალებს და ვაკვირდები, ის ნწლა მისმევს ნატკენ ფეხზე სველ ტილოს და სულს მიბერავს, თან ჩუმად ბურტყუნებს.
- რა ჯიუტია, რა არანორმური, რა საშინლად საყვარელი, მაიმუნი, არანორმალური, ცივი, სუსტი.
და თავოსთვის ეღიმება, მეც ჩემებურად ვმაიმუნობ და საპირისპიროდ ვბრუნდები, ისე, რომ ფეხი მყვენბა და ტკივილისგან ვიჭყანები, არ მინდა გამეღიმოს და სახეზე ბალიშს ვიფარებ, მერე ისევ ვიშორწბ, ახლა უკვე ისიც ამ მხარეს არის, და ისევ თავისებურად, ძალიან ნელა და ნაზად უსმევს ტილოს ჩემს გალურჯებულ ფეხს.
- რა არანორმალურია, ნუთუ არ შეუძლია დამემორჩილოს? აუცილებლად დამემორჩილება, ის ჩემი თოჯინა არარის, მაგრამ არც სხვისია.
ცდილობს არ გამაღვიძოს, მისი მკვეთრი მოძრაობის შემდეგ გამოიხედება ხოლმე და მამოწმებს, როგორ გინდა არ გაგეღიმოს? ხო და რომ ვცდილობ, რომ არ გავიცინო მეღიმება, ამიტომ ვთამაშობ თითქოს ისევ გამეღვიძა, ის ისევ ისე იქცევა.
- რატო ხარ ასეთი?
- როგორი?
- ასეთი.
- ჰო და როგორი თქო?
- დეგენერატი.
ბალიში ვესროლე და ისევ ძილი ვცადე, მაგრამ მომინდა გარეთ გავსულიყავი, მომინდა მესეინა, თანაც გარეთ წვიმდა.
- მე გარეთ უნდა წავიდე.
- არსად არ წახვალ.
- წავალ.
- არა თქო.
- შენი საქმე არაა გასაგებია?
გადაიხარხარა და ნაგლად მომაგება მზერა.
- და მაინც, როგორ აპირებ?
- წვიმს, სახლში ვერ გაბჩერდები, შანსი არაა, მააინც გავალ.
- კარგი, მიდი.
ხელით კარისკენ მანიშნებს და თვითონ სავარძელში ჯდება.
- ეჭვიც არ შეგეპაროს.
ნელა გადმოვათრიე საწოლიდან ჩემი ნატკენი ფეხი, მერე მეორე და დავდექი, ეს დადგომა ძალან მძვირად დამიჯდა, ისე დავეცი, ოღონდ ამ ჯერად ისე, რომ ვერ შევიკავე თავი და ტირილი დავიწყე.
- უბედური, მოუხერხებელი, ფეთხუმი ადამიანი ვარ, არ ვიცი ასეთი რა გავჩნდი, ჯანდაბა, წვიმს და მე სახლში ფეხმოტეხილი ვგდივარ.
სვირინგა ამ ჯერად ძალიან ნერვიულად მოიქნია სკამი და სწრაფად მოვიდა ჩემთან.
- ნუთუ მართლა არ შეგიძლია იყო ნორმალური?
- რა ნორმალურობაზე მელაპარაკები, ცუდად ვარ, მინდა გარეთ გავიდე.
ხელში ამწწია, საერთოდ არაფერი ეცვა ზემოდან, გარდა მოკლე კლავიანისა, ისე ხელში აწეულმა ჩამატარა ოთხი სართული და გარეთ გავიდა, წვიმამ დამისველა თმა, ტანსაცმელი ნუ ტანსაცმელი რა პიჟამოები და სიცილი ავტეხე, მის სხეულზე მიკრულს კისკისით აღარ შემიძლია, მასაც მეტი არ უნდა, მაბზრიალებს და მავზრიალებს...
წვიმამ ისე დაგვასველა, სახლში ასვილისას კიბეებზე წყლის ხმაურით ავედით, მე ისევ ვკისკისებდი, მას ისევ სერიოზული სახე ჰქონდა, ხანდახან ჩაეღიმებოდა ხოლმე, მთელი ძალით ვეჭიდებოდი მის მაისურს, მეშინოდა ამ სველზე არ ჩაუვარდე მეთქი.
სახლში ასულებს სასიამოვნო სითბო მოგვედო, ჯერ სავარძელში ჩამაჯინა, მერე გამათბობელთან გააგო პლედი და ზედ ბალიშები საალაგა, მერე ისევ ამწია და ბალიშებზე სამსვა.
- არ გაინძრე.
ისევ მკაცრად მითხრა და სამზარეულოში გავიდა.
- კი, ვირბენ.
ირონიულად დავუბრუნე პასუხი და გამათბობელს მივეკარი.
სამზარეულოდან გამოსულს ორი ჭიქა ეჭირა ხელში, ერთი ალკოჰოლის, მეორე ჩაის.
- დალიე.
ისევ ეს ჯხეში ტონი.
- შეგეძლო გეთქვა მიირთვი და თან ეგეთი სახით არა, მაგრამ მაინც მადლობა.
ჩემს ნათქვამს არ იმჩნევს, გვერდით მიჯდება და ჩემს ნატკენ ფეხს მუხლებზე იდებს და ათვალიერებს, თითებს მისმევს, ტკივილით ვიკლაკნები.
- შემეშვი მტკივა.
ამოვიკრუტუნე. ჩემი ფეხი ისევ ჩემს კენ გასმოდო და მიწვა, მე არ ჩამძინებია, მართალია გეხი დამიწყნარდა და ჩამიცხრა, მაგრამ რატომღაც ძალიან მომწონდა მისი ყურება, ვათვალიერებდი, ვაკვირდებოდი მისი სახის ნაკვთებს, კუნთებს და ტატუირებებს, თითქოს ყველა მათგანს, თავისი დანიშნულება ჰქონდა, მისი მაჯიდან დაწყებყლი მსხვილი ვენები კუნთებამდე აღწევდა, შავი სისველისგან მოტკეცილი მაიკა კარგად კვეთავდა მის განიერ მხრებს და ნავარჯიშებ სხეულს, მისი თითები, გრძელი და თხელი, ნატიფი თითები ლამაზად ესვენა ჩემს ჭრელ ბალიშებზე.
- ღმერთო, თითი გაუჭრია, სისხლი სდიოდა, მხოლოდ ახლაღა შევამჩნიე მისი ჭრილობა. ჩემი პიჟამოს მკლავი გავხიე, რომელიც ჯერ კიდევ გაჟღენთილი იყო და მისი ხელის შეხვევა დავიწყე, ის იარაც შევუხვიე მაშინ უფლება, რომ არ მომცა, ამ წამს გარეთ, თავსხმა წვიმაში ვიყავით, ის კი მაინც იწვის, მის ვენებს ვაყოლებ თითებს და უეცრად ეღვიძება, თვალებს იფშვნეტს, მეც დროს ვიყენებ და კალთაში ვუდებ თავს, აშკარაა, რომ წეღან ჩემი სიახლოვე იგრძნო და ახლა, რომ გავეცალო, ხომ უფრო მიხვდება ყველაფერს.
ის ნაზად მეხება თმებზე, მეთამაშება, ხან მიხვევს, ხან მიბურდავს, მე ვითენთები და მეძინება.დიდხანს მაინც არ დამაძინა ფეხის ტკივილმა, ძილში ისე ამტკივდა, რომ ტირილით გამეღვიძა, სვირინგა ჩემს ერთ მოძრაობაზეც კი ახელდა თვალს და არც ახლა უღალატია ტრადიციისთვის, მე კი უკვე იმ დონეზე ვიყავი, რომ აღარც ის მაინტერესებდა და საერთოდ აღარც არაფერი, ისე მტკიოდა ბალიში ავიღე და შიგ დავიწყე კივიილი ამის დანახვაზე სვირინგამ მოლოდინს გადააჭარბა, ბალიში გამომართვა და გულში ჩამიკრა.
- მტკივა.
ამოვილუღლუღე და ისევ ჩავეხუტე.
- ნეტა ვისი ბრალია?
ხელები გავაშვებინე და თვალებში ჩავხედე.
- ანუ რა გინდა თქვა, რომ ჩემი ბრალია?
ისევ გვერდი ვაქციე, ჩემთვის ბალიშს ჩავეხუტე და ტირილი განვაგრძე.
- დიახ, შენი ბრალია ჩემი, რომ არ გესმის და შენ რასაც გინდა იმას აკეთებ.
ისევ თავისას აგრძელებს, მაგრამ ამ ჯერად უკვე ფეხზე დგას და ნერვიულობისგან ადგილს ვერ პოულობს.
- მორჩა, ასე აღარ შემიძლია, ადექი... ადექი კი არადა.
ხელში ამწია, მერე პლედი მიმაფარა და ისე, როგორც პატარა ბავშვები გაჰყავთ პლედში გახვეული გამიყვანა სადარბაზოში, მეც მთელი ძალით ვეხუტები, საშინლად მტკივა და ვცდილობ უხმოდ ვიტირო, მაგრამ რამდენიმე კვნესა მაინც ამომდის.
- დაწყნარდი მალე მივალთ.
ისევ უხეში ტონი, ამ ჯერად ყველაზე უხეში რაც კი ოდესმე ჰქონია, ეს ბიჭი მაკვირვებს, იმის მაგივრად, რომ დამამშვიდოს აქეთ მედიდგულება, მაგრამ ახლა ისე ცუდად ვარ, არაფრის თავი არ მაქვს და საკადრის პასუხს ვერ ვცემ, ჩამიყვანა ეზოში გამოაღო ბრაბუსის კარი და უკანა სავარძელზე ჩემთან ერთად დაჯდა, წინ მისი ძმაკაცი იჯდა.
- სად მივდივართ?
გადმოყო თავი და ამათვალიერ- ჩამათვალიერა, მე მაშინვე სვირინგას მივეკარი.
- თვალები მოაშორე, მანდ არ გადმომიყვანო.
საცოდავი სახით ავხედე სვირინგას, რომელიც ჯერ კიდევ მის სავარაუდოდ ძმაკაცს, უბღვიროდა და რაც შემეძლო მოვიკუნტე, მან კურტკის ზმეიკა გაიხსნა და მომაფარა.
- ისეთი, ისეთი
ამოილუღლუღა და სათქმელი ვეღარ დაასრულა ისე ამაცილა მზერა, როგორც უკვე ვთქვი, ძალიან ცუდად ვიყავი, მის მაიკაზე ხელი მქონდა ჩაჭიდებული და ყოველი შემოტევითი ტკივილისას უფრო და უფრო ვუჭერდი, ისიც უფრო და უფრო მიხუტებდა, მისი სითბო მინდოდა დამემახსივრებინა, მისი ეს მხარე, მინდოდა ისედაც ასეთი ყოფილიყო, სიმართლე გითხრათ თან მინდოდა, თან არც მინდოდა, არასდროს მომწონდა ბანალური ბიჭები, მართალია არც ამდაგვარ ძეგლზე ვვოცნებობდი, მაგრამ ასე მოხდა, ჯერჯერობით მის მხოლოდ რაღაც ნაწილს ვიცნობ, ასე მოხდაში კი არ ვგულისხმობ იმას, რომ შემიყვარდა, მე მისი საქციელიდან გამომდინარე გესაუბრებით.
გზა უსაშველოდ გაიწელა, მე უკვე ვტიროდი, ვეღარ ვითმენდი ტკივილს.
- ცოტა ჩქარა.
დაუღრიალა სვირინგამ ძმაკაცს, როცა ჩემი ცრენმლი მკლავზე დაეცა, მის მაიკაზე ჩაჭიდებულს, მხოლოდ ტირილიღა დამრჩენოდა, მას კი ჩახუტებული ვყავდი და ფეხიდან სველ ტილოს არ მაშორებდა.
- ილოცე, რომ მოტეხილი არ გქონდეს, თორემ ვერ გადამირჩები.
ამის თქმა იყო და მეტი ვეღარ მოვითმინე, მეორე სავარძელზე ძლივს გადავბობღდი და ზურგი ვაქციე, იმის ნიშნად, რომ ზედმეტი მოსდიოდა, მაგრამ მან ისევ ძლიერად მომკიდა ხელი და კალთაზე დამიჯინა, ისევ კურტკა დამაფარა და ამ ჯერად თმაზე დამიწყო თამაში,
მთელი გზა ისე გავიდა, აღარაფერი უთქვამს, საავადმყოფოს კარი ერთი აჟიოტაჟით გააღო და გამვლელ ექიმს საკაცე მოატანინა, მერე ისევ გავითიშე.
გონს მოსულს, სვირინგა ისეთი სახით დამხვდა, მეგონა ვკვდებოდი.
- რა მოხდა ვკვდები?
გადავიხარხარე.
- მოკეტე.
მკაცრად მითხრა და ჩემს გვერდზე ჩამოჯდა.
- იდიოტი ხარ.
ისევ გავიბუტე და გვერდზე გადანრუნება ვცადე, მაგრამ ფეხი ისე მეტკინა, რომ წამოვიკივლე.
- კარგი იქნება ნაკლებს თუ იფართხალებ.
- კარგი იქნება ნაკლებს თუ ილაპარაკებ, იმიტომ, რომ უკვე ყელში ამომივიდა შენი ცინიზმი.
ხმას ავუწიე და ბალიშს ჩავეხუტე.
უხმოდ ადგა საწოლიდან და ისევ სავარძელს დაუბრუნდა.
თავდაჯერებული იდიოტი, ჩავილაპარაკე ხმამაღლა და თვალები დავხუჭე, ძილბორანში ვარ, ვგრძნობ როგორ მეხება თმაზე და მეთამაშება, მერე თითებით მიჰყვება ჩემს ხელებს მხრიდან თითენის ბოლომდე, ტანში სასიამოვნოდ მოვლის, მერე ისევ უკან მოჰუვება, და ასე თამაშობს, ინსტიქტურად მომინდა გადავბრუნებულიყავი და გადავბრუნდი კიდეც, მაგრამ ამ ჯერად ფეხი არ მტკენია, რადგნ მან მოასწრო დაჭერა რომ არ დავწოლილიყავი ნატკენ ფეხზე.
მაინც რატომ არის ასეთი ცივი? ან თუ თამაშობს, რატომ? იქნებ უბრალოდ არ შეუძლია და სითბოს თავისებურად გამოხატავს?
თვალებს ვახელ, ამ ჯერად უკან არ იხევს, პირიქით გვერდით მიწვება.
- არ გაინძრე.
კბილებში ცრის და მეხუტება.
- ბარემ ისიც მითხარი არ ისუნთქოო.
გავბრაზდი.
- არ ისუნთქო.
ჯინაზე შევიკავე სუნთქვა და იქამდე გავძელი სანამ ლამის გული არ გამიჩერდა, მერე ღრმა სუნთქვით დავუბრუნდი აზროვნებას.
- რა ჯანდაბა გააკეთე?
წამოხტა ინსტიქტურად.
- რა იყო!? მართლა აღარ ვისუნთქო, თუ როგორ არის შენი საქმე?!
-ისევ მოკუნტული ვეკითხები, ოღონდ ამ ჯერად ზურგს ვაქცევ.
- ისუნთქე, მაგრამ ასე არასდროს, ცუდად მხდი.
ისევ დაწვა, მთელი ღამე რაღაცნაურად მშვიდად მეძინა, მის მკლავებში გახვეულს, მაგრამ არ ვასვენებდი, ზოგადად ასეთი ძილი ვიცი ხან იქით ვარ ხან აქეთ, ის კი მხოლოდ ჩემს ფეხს იჭერდა, არც კი სძინებია.
- დილამშვიდობისა.
თვალები გავახილე და ექიმს მივესალმე, რომელიც უკვე ღიმილით მედგა თავზე.
- კარგი ამბავი მაქვს, შეგიძლიათ სახლში წახვიდეთ, მაგრამ იცოდეთ, ფეხი ზედმეტად არ დატვირთოთ ერთი-ორი დღე მაინც.
ექიმს თვალი მოვარიდე და სვირინგას შევხედე, სავარძელში ჩასძინებოდა დილით ადრე ამდგარს უძილობისგან, მოკუნტულიყო და ფეხებსშორის ბალიში ჩაედო, მეც ზუსტად ასე მძინავს ხოლმე, მის შემხედვარეს ჩამეცინა, რაც არც ექიმს გამოპარვია.
- ასეთი ადამიანი, რომ მყაბდეს გვერდით არც მე დავიბღვირებოდი, მთელი ღამე შენი ნატკენი ფეხი ეჭირა, მართალია გამაბრთხილა არაფერი მეთქვა, მაგრამ მაინც გითხარი, თანაც როგორ შემეძლო არ მეთქვა, ის ისეთი სიამოვნებით გეფერებოდა თმაზე.
ტანში გამაჟრჟოლა, მაგრამ მერე მისი სიტყვები გამახსენდა, „მოუხერხებელი, სულელი, ცანცარა“ და გამახსენდა თუ როგორია რეალურად, ანუ ჩემთან მაშინ როცა მღვიძავს და მალევე გადამიარა.
- დიახ, მადლობთ.
თავაზიანობის გამო ვუღიმი.
- სასწავლებელში წასვლას შევძლებ?
ექიმი ჩაფიქრდა.
- იცით? სამწუხაროდ ვერა.
- ჯანდაბა
ამოვიხვნეშე და ნელა წამოვდექი.
- თქვენი ტანსაცმელი მზადაა, ახლავე მოვატანინებ.
მინდოდა წყალი დამელია, მაგრამ ჭიქა ხელიდან დამისხლტა.
სვირინგა ეგრევე წამოხტა და გამოუფხიზლებლად მივარდა საწოლს.
- რა გჭირს?
ხელებს საწოლზე აფათურებს,ერე თვალებს სამი-ოთხჯერ ხუჭავს და ფეხზე, რომ მხედავს საერთოდ გიჟდება.
- რატომ ადექი? ვინ მოგცა უფლება? ახლავე დაწექი.
- დამშვიდდი რა!
- რას ქვია...
- ექიმმა, ექიმმა მითხრა.
წამოვიყვირე და ნაბიჯი გადავდგი.
- ხმას დაუწიე.ტუჩებზე ამაფარა ხელი.
- არ მინდა და არ დაუწევ.
თავი გავაქნიე და ისევ ჯიუტად ჩავხედე თვალებში.
- ნაკლებად მაინტერესებს შენ რა გინდა და რა არა.
თითით საწოლისკენ მიმანიშნა.
ახლა უკვე ნერვები მომეშალა.
- რა სასიამოვნოა, როცა ადამიანს იგივე დამოკიდებულება აქვს შენს მიმართ, რაც შენ მის მიმართ.
ხელი ტუმბოზე დავდე და ნახევრად დავეყუდე.
- ნეტავ ასე იყოს.
ჩუმად ჩაილაპარაკა სვირინგამ და ისევ უხეშად შემომხედა.
- ასეც არის.
მოულოდნელად დავუბრუნე პასუხი.
- ჰო კარგი, როგორც არის, ახლა დაწექი საწოლზე.
გაბრაზებით დამიყვირა და საწოლისკენ თითი გაიშვირა.
- არა.. გასაგებად გითხარი, რომ ექიმმა გამიშვა.
ხელები სიბრაზოთ დამეძაბა და სახე ამიწითლდა, ისევ ავიღე ხელი ტუმბოდან და გავსწორდი.
- აღარ გავიმეორებ.
კბილებში გამოსცრა და ფანჯრისკენ მიტრიალდა.
მეც პატარა დასჯილი ბავშვივით მივჩანჩალდი საწოლამდე და ნელა წამოვწექი.
- კმაყოფილი ხარ?
ნაწყენი ხმით, გაბუსხული ვეუბნები და ვუყურებ.
ის არც კი გატოკებულა, უბრალოდ დგას და ფანჯრიდან იყურება. ვითენთები და მეძინება, რამდენიმე წუთის შემდეგ უცნაურად იკეცება კედელთან და რაღაცნაირად მიყურებს.
- რა იყო?
გაკვირვებისგან და უხერხულობისგან გავწითლდი და ფეხზე წამივდექი.
- დაწექი.
ისეთი ტონით მითხრა, თითქოს ადგომით ქვეყანა დავაქციე.
- კი მაგრამ, ისე მიყურებ, გეგონება პირველად მნახე.
ისევ დავუბრუნდი საწოლზე, ამ დროს ექიმმაც შემოაღო კარი.
- ინებეთ თქვენი ტანსაცმელი.
ზრდილობიანი ტონით მომაწიდა ჩემი ნაქსოვი მწვანე სვირტი და ბოიფრებდის ჯინსი, მეორე ხელში სტარის წითელი კეტები ეჭირა.
- ჩემი შავი სტარები სადაა?
გაკვირვებული შევხედე, ჯერ სტარებს, მერე ექიმს.
- ეს ისინია რაც დატოვეთ ქალბატონო, ძირს დადო და ოთახიდან გავიდა.
ნერვიულობისგან ადგილს ვერ ვპოულობდი, ის კი ისევ ისე იჯდა კედელთან და უცნაურ მზერას აფრქვევდა თან თითქოს ეღიმებოდა.
- დაჯდები? დამეხვა თავბრუ.
მოულოდნელად წამოიყვირა, შემეშინდა ტამში შიშმა დამიარა და წამიერად გავშეშდი.
- ნუ ყვირი.
მეც დავიკივლე და საწოლზე დავჯექი, ჩემმა კივილმა თითქოს შეაკრთო, ოდნავ ანერვიულდა.
- კარგი, ჩაიცვი წავიდეთ.
- გადი, რომ ჩავიცვა.
თვალებით კარისკენ ვანიშნე, მაგრამ თითქოს არც გაუგონია.
- გადი მეთქი.
უკვე ხმას აუწიე და კარისკენ კიდევ ერთხელ მივანიშნე.
- რა ხარ ასეთი? ჩემთან გოგოები თავიანთი სურვილით არიან ხოლმე და შენ ვინ ხარ ვითომ?
- სულ არ მაინტერესებს ვისთან რას აკეთებ ხოლმე, გადი ეხლა აქედან.
უკვე ირონიული სახით მივმართავ და შარვალს ვიღებ ხელში, ისიც ამ ჯერად მემორჩილება, მშვიდად გადის ოთახიდან.
ქვემოოთ ჩასულს ისევ ბრაბუსი, მისი ძმაკაცი და სვირინგა მხვდებიან.
- ჩაჯექი.
- ვჯდები
- დროზე.
- დამაცადე.
ძლივს ავწიე ნატკენი ფეხი, ოსოც გვერდით მომიჯდა, ოღონდ მეორე მხრიდან და თავი ისევ მხარზე დავადე.
მისი ძმაკაცის ძუნწი მზერა ვიგრძენი საკუთარ სხეულზე და კანი ამეწვა, სვირინგას ორივე ხელით მივეკარი მკლავზე და ღრმად ჩავისუნთქე.
- ყველაფერი კარგადაა..
ამ ჯერად მშვიდი ხმა უჩანდა.
ხელი გამაშვებინა მკლავიდან და თავი ისევ კალთაში ჩავუდე, ფეხები მაღლა, სავარძელზე ავაწყე, ნატკენი ფეხი ოდნავ მაღლა უნდა მდებოდა და მანქანის განჯარას მივადე, რათქმაუნდა კეტები გავიხადე, აბა შემეცოდა მანქანა.
სახლიდან კლინიკამდე საკმაოდ დიდი მანძილი იყო, სვირინგა და მისი მეგობარი განუწყვეტლივ საუბრობდნენ, მაგრამ სვირინგა ისევ თმაზე მეფერებოდა.
- ეს გოგონა სად გაიცანი?
მზერა ჩემზე გადმოიტანა ძმაკაცმა, მისი ჩემზე საუბარი და სვირინგას მაისურზე ჩემი მთელი ძალით ჩაბღაუჭება ერთი იყო, ერთი წუთით თითქოს შეკრთა ჩემი ცივი ხელის შეხებაზე, შემდეგ მზერა მომაპყრო და დამცინავად ჩაიღიმა.
- ეს ერთი გოგოა, რომელიც მანქანაში მიხტებოდა ფეხი, რომ მოიტეხა.
გადაიხარხარა და ისევ გააგრძელა თმებზე თამაში.
- სრულ ჭკუაზე ხარ? ირონიული სახით გავხედე სვირინგას.
- ვაა სანდრექს, რა გოგო აგიგდიაა.
გადაიხარხარა სვირინგას ძმაკაცმა.
- სანდრექს? სახელიც გავიგე.
- ჰო სანდრექს, რა იყო გაგიკვირდა?
- რატომ უნდა გამკვირვებოდა?
სავარძელზე კომფორტულად მოთავსებული ვეესაუბრები სანდრექსას.
- ისეთი აღშფოთებით თქვი...
- არაფერი არ გამკვირვებია.
საუბარში ისევ ძმაკაცი ჩაერთო.
- მაინც სად ააგდე ასეთი მშვენიერი გოგო?
ტვინში სისხლმა ამასხა, თავიდან ვიფიქრე მოვითმენ მეთქი, მაგრამ მაინც ვერ მოვითმინე, წინა სავარძელს გადავწვდი და თმებში წავავლე ხელი.მე შენ გიჩვენებ..
ძმაკაცმა ძლივს მომაშორებინა ხელი და ისევ სანდრექსას დავუბრუნდი, რომელიც უაზროდ იღიმებოდა, ამაზე ნერვები მოშლილმა ირონიულად გავუღიმე და ფანჯარაში გავყე თავი.
- ჩამოდი გაცივდები.
რამოდენიმე წამში მესმის რაღაც ყვირილნარევი, ხვეწნა-მუდარისებური ხმა.
თითქოს არც მესმოდა, ისე ვტკბებოდი ქარით, რომელიც თმას საამოდ მიწეწავდა.
- ჩამოდი მეთქი.
ფეხიდან მომქაჩა და ისევ სავარძელზე დავვარდი.
- კიდევ გავიმეორო?
- რაც გინდა ის ქენი.
გაბუტილი ისევ ფანჯარაში ვიყურები.
- რასაც მე გეტყვი, ის უნდა გააკეთო.
- თოჯინები მაღაზიაშიც იყიდება.
ირონიულად გავხედე და გავუღიმე.
- მე ჩემი მირჩევნია.
ფეხზე დამისვა ხელი.
- შენი? მე არავისი არ ვარ.
გაბრაზებისგან სახე ამიწითლდა, ისე ვუპასუხე თითქოს იარაღს მიმიზნებდა, მერე ისევ ფანჯარაში გავყე თავი.
ფეხი ჯერ კიდევ მტკიოდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი.
- ვახ რა მკაცრი ხარ გოგონი?
ისევ დამცინავი ხმით უბრუნდება საუბარს ძმაკაცი.
- შეგიძლია შენი ცინიზმი ტელეფონში ჩაიწერო და მრავალჯერ მოუსმინო თუ ასე გეამაყება.
ფანჯარას მოვშორდი და ძმაკაცს შევუბღვირე.
- შენ გოგო..
ჩემსკენ წამოიწია, ცალი ხელით რული ეჭირა, შიშისგან კინაღამ გული ამომვარდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი, თვალები დავხუჭე, წამიერად ძლიერი ქარი ვიგრძენი, თვალი რომ გავახილე, დავინახე ბოძი, რომელზეც მანქანის წინა ნაწილი შეჭეჭყილი იყო მიკრული, შიშით სულ ავკანკალდი, ბოძის გარდა ვეღარაფერს ვხედავდი, მხოლოდ ხმა მესმოდა. „ მისთვის ამდენი არ უნდა გაგებედა შე ს..ო“ მერე თვალებში დამიბნელდა, თითები შუქზე ავწიე, მაინტერესევდა ხომ არ მესიზმრებოდა, მაგრამ მერე საბოლოოდ გავითიშე.
ძლიერი ქარი მეხება სახეზე, ვცდილობ გავინძრე, მაგრამ ამაოდ, ხელები ერთად მაქვს შეკრული, თვალებს ვახელ, მაგრამ სიბნელეა, ვერაფერს ვხედავ, საშინლად ბნელა, ვცდილობ ფეხები მაინც გავინმთავისუფლო, მაგრამ ვერ ვახერხებ, რადგან ისიც თოკით მქავს შეკრული, კივილი დავიწყე.
- დამეხმარეთ, მიშველეთ, სანდრექს დამეხმარე...
ვკიოდი და სარსოწარკვეთა პიკს აღწევდა, სუნთქვა მეკვრებოდა, თვალები მეწვიდა, თოკის მოჭერის ადგილები მტკიოდა, საშინლად ცუდი სუნი იდგა, თითქოს გვამი იყო იმ ოთახში, ოთახს მხოლოდ ერთი პატარა სარკმელი ანათებდა, ისიც მხოლოდ ხაზებად, უკვე დავიღალე, ცოტაც და გავითიშებოდი, თავში ათასი აზრი მიტრიალებდა და ერთდროულად ყველა გრძნობით ავივსე, მეშინოდა, მიყვარდა, მეზიზღებოდა.. ყვრლაფერი ერთად.
უკიფეგანო იბნელეში მხოლოდ რამოდენიმე მზის სხივის ხაზს ვხედავდი და იმედი მეღვინთებოდა გულში, ვცდილობდი არ მეტირა და არ ავყოლოდი ემოციებს, მაგრამ რაც უფრო ვცდილობდი, მით უფრო მომდიოდა ვრემლები, კივილისგან ხმაც ჩამიწყდა, ყელიც მტკიოდა, თოკები იმდენად მიჭერდნენ, რომ ტკივილით ტანში ჟრუანტელი მივლიდა, მზის სხივების ბუნდოვნებით თუ ვიმსჯელებთ ოთაცში საშინელი მტვერი იდგა, ჩემი კივილი ექოებად ისნოდა, რაც იმას მოასწავებდა, რომ სადღაც დიდ შენობაში ვყავდი, სუნით თუ ვიმსჯელებთ მიტოვებული ადგილი იყო, დაღკილს მხოლოდ ტირილიღა დამრჩენოდა, როცა უსასრულობაში სინათლემ შემოანათა საზარელი ჭრაწუნით გაიღო კარი.
- გამარჯობა.
ბოხმა ფხრიწიანმა ხმამ მოიცვა სიჩუმე.
- შენ ის სანაქებო გოგონა ხარ, რომელიც იმ სანდრექსას მოსწინს, ხომ ასეა?
ნელი აუჩქარებელი ფეხის ხმა მესმის, თითოეული ნაბიჯი შიშს მიორკეცებს.
- ასეც, რომ იყოს მერე რა?
- რა და ის მოვა შენს გადასარჩენად და ადვილი გახდება მისი მოკვლა.
- იქნებ არც მოვიდეს?
აკანკალებულიხმით ვეუბნები სადღაც უსასრულობაში ვაცეცებ თვალებს, იქიდან კი შემზარავი სიცილის ხმა მესმის.
- ასე გგონია? ჯერ არ მინახავს გოგო ასე შეჰყვარებოდეს.
გაკვირვებისგან და მოულოდნელობისგან გული ამიჩქარდა.
- შეუყვარდა? და თქვენ რა იცით?
ამ ჯერად ცინიზმით სავსე ხნით ვეკითხები და ლამის გავგლიჯო თოკები.
- შენი აზრით, გოგოს რომელიც არ მოსწონს ბიჭი თვალთვალს დაუწყებს? ან თუ არ უყვარს მის სურათს ატარებს?
ძალაგამოცლილი ისევ თოკების გაგლეჯას ვცდილობ.
- ნამდვილად ვერ ხართ თქვენს ჭკუაზე, მე არაფერ შუში ვარ.
ბრაზისგან ლამის მეკივლა, მაგრამ კბილებში ვცრიდი სიტყვებს.
- ეგ მე ვიცი ხარ თუ არა შუაში, მალე ნახავ მოვა შენს გადასარჩენად, ამჟამად გათიშული გდია ნაავარიებ მანქანაში, ის მძღოლი კი მისი ძმაკაცის ფორმაში გადაცმული, ჩემი ჯაშუში იყო.
მისი ბოხი ხმა ელვასავით ეცემოდა და იფაბტებოდა გარშემო, მე მაკანკალებდა სიცივით და ბრაზით, ვეღარაფერს ვგრძნობდი, ერთადერთი სურვილი მქონდა, ამ კაცისთვის ყელში წამეჭირა და საკუთარი ხელით მომეღრჩო, იმაზე ფიქრიც მაშინებდა სანდრექსა, რომ არ მოსულიყო, ამ ბრაზს და შიშს არ ვიმჩნევდი, ისევ გაბედული ყონით ვესაუბრებოდი ხმას.
- და თუ სანდრექსა არ მოვა?
ისევ საზარელი სიცილი, ოღონდ ამ ჯერად რაღაცას აკაკუნებს.. რიტმულად და შემაძრწუნებლად.
-მაგ შემთხვევაში შენ მოკვდები.
ძალიან მშვიდად და აუღელვებლად, ისე მეუბნებოდა თითქოს არც არაფერს ამბობდა ისეთს.
- ვინ ხარ? სანდრექსასგან რა გინდა? ან რატომ დასდევ?
ხელები ზურგს უკან მაქვს შეკრული, სკამზე ვარ მიბმული და ფეხებიც ძირზე მაქვს მიმაგრებული, რაც შემიძლია ვაკეთებ, რომ განვმთავისუგლდე.
- ეგ შენი სანდრექსა საშინელი ადამიანია, მან ჩემი ფული მოიპარა, მაშინ როცა ჩემთან მუშაობდა, მილიონ ცხრაასიათასი დოლარი.
წამიერად კაკუნი შეაჩერა, ერთი ჩაახველა და მერე ისევ განაგრძო.
- ჩემი აზრით, თქვენ უფრო ხართ ბოროტმოქმედი, ვიდრე სანდრექსა.
- რაო ახლა უკვე იცავ კიდეც?
ახლა უკვე ზურგს უკან დგას და ყურში მეჩურჩულება, მისი სიგარეტის სუნი ისეთი მყრალია, ლამის გული წამივიდეს.
- თქვენ საშინელი ადამიანი ბრძანდებით მე, რომ ვყოფილიყავი სანდრექსას ადგილზე ალბათ მთლიანად გაგძარცვავდით.
სხეულზე რაღაც ცივი ვიგრძენი, ნელ-ნელა მოდიოდა და ბოლოს კისერთან გაჩერდა, სწრაფი მოძრაობით გაიელვა კანზე და სისხლმა დაიწყო წამოსვლა.
- ნორმალურად ილაპარაკე, თორემ სანდრექსას აღარ დაველოდები ისე ამოგხდი სულს.
ცრემლები ღაპა-ღუპით მდის.ლ, მტკივა ჭრილობა, ვტირი, ვკივი და რახ შეიძლება ვხმაურობ, იმედი მაქვს, რომ სანდრექსა გაიგომებს და მივა.
- არავის ეშინია შენი შე იდიოტო.
იმხელა დავიკივლე, კინაღამ საკუთარი კივილით დავყრუვდი, ამ დროს მესმის სამდრექსას ხმა.
- ჩემს გოგოს რას ერჩოდი შე ახ..რო? მე ვერ ვხედავ, საშინელი სიბნელეა, მეშინია, მხოლოდ დარტყმის ხმა მესმის.
- სანდრექს კარგად ხარ?
ვკივი ბოლო ხმაზე, მერე უკვე სამი გასროლის ხმა იყო. გავითიშე, თვალები ღია მქონდა, მაგრამ ვერაფერს ვხედავდი, მხოლოდ აქეთ-იქით უმისამართოდ ვატრიალებდი, ერთადერთი ის მახსოვს, რომ სანდრექსამ ამიყვანა.
სახლში მეღვიძება, სანდრექსა ისევ თავისებურად მოკალათებულა ჩემს სავარძელში და მომშტერებია, ჯერ გომნს ვერ მოვედი, თვალები რამდენიმეჯერ დავისრისე და გავახილე, სანდრექსა ავათვალიერ-ჩავათვალიერე, მერე გაბუტვის ნიშნად საპირისპირო მხარეს გადავბრუნდი.
- ვინ ხარ?
მკაცრი ტომით დავუწყე საუბარი.
- ალექსანდრე აბაშიძე.
მოკლედ და კონკრეტულად გამცა პასუხი.
- მე რომ გავიგე, რომ ქურდიც ხარ?
- მაგ კაცმა ცხოვრება დამინგრია, მე არაფერი მომიპარავს მაგისთვის, მე საკმაოდ მაქვს ქონება და კომპანიები, სწორედ ამან დამღუპა, მას შურს ჩემი და არც მსგავსი ოპერაციების ჩატარებაა მისთვის ლრობლემა, როგორიცაა: გადაცმა, ჯაშუშობა, მოტაცება, მას არასდროს ჰყოფნიდა გამბედაობა და სულასეთ ხერხს მიმართავდა.
ამდენი ახსნა-განმარტების მიუხედავად, მაინც არ გადმოვბრუნებულვარ.
- პოლიციაა მოსული, უნდა დაგკითხონ.
- კარგი, შემოუშვი.
წყნარი ხმოთ დავუდასტურე
ალექსანდრეს .
რამოდენიმე წამში შემივიდა ინსპექტირიც, შავებში ჩაცმული დიდი მამაკაცი, რომელიც ჩემს საწოლზე ჩამოჯდა.
- გამარჯობა, მე ინსპექტორი ლევან ალალიშვილი გახლავართ.
- სასიამოვნოა.
არც გავნძრეულვარ, ისე ვესაუბრებიდი ინსპექტორს, ალექსანდრეც ჩემს გვერდით დაჯდა, სავარძელზე.
- შეიძლება რამდენიმე კითხვა დაგისვათ?
გამომწვევად გამომხედა ინსპექტორმა.
- რათქმაუნდა.
- რატომ მოგიტაცეს?
„ რომ, ვუთხრა სანდრექსას გამონმეთქი, მეტყვის ის რა შუშიაო და მომიწევს ვუთხრა, რომ ქურდობას აბრალებენ, რითაც მას ზიანს მივაყენებ“
- უბრალოდ ჩემი გაუბედურება უნდოდათ.
- რატომ?
- უკაცრავად?
- რატომ უნდოდათ შენი შეცდენა?
ჩამეცინა. (კარგი მსახიობი ვარ)
- ძალიან გამომწვევად მეცვა.
სანდრექსა ადგილს ვეღარ პოულობს, რამოდენიმეჯერ სცადა სიმართლე ეთქვა, მაგრამ პირზე ხელი ავაფარე.
- გასაგებია, სად ხდებოდა ეს ყველაფერი?
- არ მახსოვს.
სანდრექსა წამოიწია.
- მიტო..
- გთხოვ ალექსანდრე, ვიცით რატოც.
გაოცებული
ალექსანდრე მიყურებდა და გაკვირვებული იყო ჩემი მსახიობური ნიჭით..
- გასაგებია, ძალიან დიდი მადლობა, გამოძიება გაგრძელდება.
ოფიციალურად ჩამომართვა ხელი ინსპექტირმა და ოთახო დატოვა.
ალექსანდრე ისევ ჩემთან იჯდა.
- კარგი მსახიობი ყოფილხარ, მადლობა დაცვისთვის, მაგრამ ახლა შენს ჭრილობას უნდა მივხედო.
პირველადი დახმარების ყუთი ამოიღო, შემდეგ სპირტი და ბამბა და ჩემი ჭრილობის დამუშავება დაიწყო, ტანში ტკივილისგან ჟრუანტელი მუვლიდა, მაგრამ ვცდილობდი არ შემემჩნია და ბალიშს მთელი ძალით ვუჭერდი ხელს, ის კი ისევ აგრძელებდა.
- გტკივა?
- არა..
ისევ მისმევდა სპირტიან ბამბას და თან სულს მიბერავდა.ალექსანდრე მიყურებდა და გაკვირვებული იყო ჩემი მსახიობური ნიჭით..
- გასაგებია, ძალიან დიდი მადლობა, გამოძიება გაგრძელდება.
ოფიციალურად ჩამომართვა ხელი ინსპექტირმა და ოთახი დატოვა.
ალექსანდრე ისევ ჩემთან იჯდა პირველადი დახმარების ყუთი ამოიღო, შემდეგ სპირტი და ბამბა და ჩემი ჭრილობის დამუშავება დაიწყო, ტანში ტკივილისგან ჟრუანტელი მივლიდა, თუმცა არ ვიმჩნევდი.
- შენ არასდროს შეიცვლები არა?
გაიღიმა და ჭრილობაზე სანტავიკი დამაკრა.
- რას ნიშნავს არასდროს შეიცვლები?
ჯიქურად გავხედე, მისი ღიმილის შემხედვარეს მიჭირდა სერიოზული სახით ჯდიმა და ღიმილს ძლივს ვიკავებდი, ალბაღ სახეზეც გავწითლდი.
- აღიარე, დღეს მაგრად შეგეშინდა.
თვალებში მიყურებს, ერთი წამითაც არ მარიდებს თვალს, ამიტომ მე გადამაქვს მზერა და მხრებს ვიჩეჩავ.
- აღიარე მეთქი.
ახლა უკვე მბრძანებლური ტონით მომმართავს და თითებით თავს მისკენ მატრიალებინებს, რათა თვალებში ჩავხედო.
- ჰომ.. კაი... ვაღიარებ, რომ ძალიან შემეშინდა და მეტკინა ეს სიტუაცია და მათი ასეთი ზიზღი.
ჩემსკენ ნელ-ნელა მოდის და თავს მის მხარზე მადებინებს.
- შენ რომ რამე მოგსვლოდა...
ერთ ამოსუნთქვაში ტევს ამ სიტყვებს და დაუკითხავათ მთელი ძალით მიკრავს გულში.
- არაფერი მომსვლია..
მის მკლავებში მოქცეული ძლივს ვიღებდი ხმას.
- ხომ შეიძლებოდა მოგსვლოდა?
თმაში თავი ჩამირგო და შეუმჩნევლად მაკოცა.
- და შენ, რომ მიგსვლოდა რამე?
ცხოვრებაში პირველად ვიგრძენი სხვისი დაკარგვის შიში, თვალები უნებურად ალაპარაკდნენ, აცრემლიანდნენ, ხელებიც ნებართვის გარეშე შეეხნენ მის წელს და მოეხვივნენ.
- მე არაფერი მომივა, ისინი ვერაფერს დამიშავებენ, მე იმის მეშინია, რომ შეიძლება შენ გახდე ჩემი სატყუარა და შენ მოგივიდეს რამე.
მისი გრძელი თითები შემიცურა თმაში და მთელი არსებით ჩამიხუტა.
- რატომ? რატომ დაგდევენ?
ხმააკანკალებული, ძლივსღა ვაბამ სიტყვებს თავს.
ხელს მიშვებს, სხეულიდან მიშორებს, საწოლის კედელს მაყრდნობს და ისევ თვალებში მიყურებს.
- მომისმინე, არსებობენ ადამიანები და ამფიბია ადამიანები, რომრლთაც მხოლოდ იმის დაჯერება სურთ რაც თავად უნდათ.
თავი კალთაში ჩამიდო და ჩემს მუხლებს ზთითებით ხაზავდა.
- პირველად სად მნახე?
- საიდან გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში?
თითები ბრთხილად შევახე მის სწორ თმას და ბრთხილად დავუსვი.
- ერთ საღამოს, ძლივს გამოვექეცი ლევანს და იქვე პატარა კაფეში დავიმალე, ცოტა ხანში შენც შემოაღე კარი, დაბნეული, დასველებული და ატუზული შემოხვედი კაფეში, თვალი მოავლე და ის იყო გარეთ უნდა გაბრუნებულიყავი, რომ ადგილი დაგითმეს, ნელი ნაბიჯით მიდიოდი მაგიდისკენ და თან თვალები გიბრწყინავდა, აქეთ-იქით იყურებოდი და ყველა დეტალს დიდი გულისყურით აკვირდებოდი, მე კი შენ გიყურებდი, მაშინ რაც ვიგრძენი, ჩემთვის უცხო იყო, მე არ მჯეროდა სიყვარულის, მითუმეტეს ერთი ნახვით სიყვარულის და ვერც ეხლა გეტყვი, რომ შემიყვარდი ვგულისხმობ, რომ უბრალოდ ერთი ნახვით არ შემყვარებიხარ, ამას უფრო დაინტერესებას დავარქმევდი.
ერთი ამოისუნთქა და ჩემსკენ გადმოტრიალდა, თავი ისევ ჩეს კალთაში ედო, და ჩემს გრძელ თმას ასე, რომ ვთწვათ სუნავდა.
- მაგიდასთან კომფორტულად მოთავსდი, მეც აგათვალიერ-ჩაგათვალიერე, შენმა სისუსტემ გამაოგნა, მომენტში გამეცინა, ვიფიქრე ასეთი სუსტი ალბათ ქარს დაჰყავს მეთქი, მაგიდაზე ნაზად უსმევდი შენს გრძელ დახვეწილ თითებს, ტანში ჟრუანტელი მივლიდა, ეს გრძნობა მსიამოვნებდა, მაღიზიანებდა და მშლიდა, გამათბობელთან მაგიდაზე მოკალათებულს გიყურებდი და მინდოდა მოვსუკიყავი, ხელი მომეკიდა და ჩაგხუტებოდი, მაგრამ ვიცოდი არც შენ მაპატიებდი და საფრთხეშიც ჩაგაგდებდი, ცოტახანში წამოდექი და წიგნის რიკულებს დაუყევი, საჩვენებელი თითით წიგნების დასათაურებებს ნაზად აყოლებდი თვალს და ბოლოს ერთი აირჩიე, რატომღაც დამაინტერესა რა წიგნი იყო, როგორ არ ვცადე და მაინც ვერ დავინახე, შენ მთელი ინტერესით კითხულობდი, სვიტერი ისევ მიგკრობოდა სხეულზე, ამ ჯერად ცოტა შემშრალი.
თმებზე მეთამაშება და გახშირებულად სუნთქავს.
- შენ ის შავებში ჩაცმული ტიპი იყავი?
გაოცებისგან გავიყინე.
- ჰომ..
- თუმცა რა გამიკვირდა, თითქოს ვხვდებოდი კიდეც.
ამოვიხვნეშე და ისევ გავაგრძელე მის თმებზე თამაში.
- ჩემს მიმართ ასეთი მკაცრი, რატომ იყავი?
- ვიყავი და ვიქნები კიდეც.
უცებ შეეცვალა საუბრის ტონი.
- კი მაგრამ..
- ხმა.
წამოიყვირა, წამოდგა და ბნელი ფარდა ჩამოაფარა, ისევ მომიწვა, გვერდით გადამაბრუნა და სხეულზე მიმიკრა.. ასე ჩაგვეძინა.
შავი კედლები ლაბირინთს ქმნიდნენ, ადამიანების შემაძრწუნებელი, ხმამაღალი კივილი ცამდე სწვდებოდა, ძირს სისხლიანი თაგვები ეყარა ადამიანის ჩონჩხებთან ერთად, კედლებზე მარყუჟები იყო, ისევ ის შემზარავი ხმა გაისმა „შენ სატყუარა ხარ“ შიშისგან მუხლები მომეკვეთა, უეცრად მიწა გაიხსნა და უკუდეგანო სივრცეში დაბლა ვვარდებოდი, ვგრძნობდი გული როგორ მიჩერდებიდა.
- არა გთხოვთ, დამეხმარეთ, მე არაფერი დამიშავებია..
ბოლო სიტყვები იყოანამ, სანამ სამუდამოდ დავიკარგებოდი ცივი ჰაერისა და გვამთა სურნელის სივრცეში.
- მიშველეთ, დამეხმარეთ..
წამივხტი.. ცივი ოფლი დამსხმოდა, ალექსი მაშინვე მომეხვია, ისევ დამაწვინა და იმდენად ჩამიკრა გულში, თავადაც მიკვირს როგორ ამოვისუნთქე.
- ვერავონ შეგეხება.
ამ დროს კარზე კაკუნია..- აქ იყავი, არც კი ისუნთქო, იცოდე არ გამოხვიდე გარეთ, გეფიცები განანებ.
კბილებში გამოსცრა და ლოყაზე მაკოცა შოკისგან და შიშისგან გაქვავებულს..
მის ნაბიჯებს ვუსმენდი და გული მისკდებოდა, თითქოს საგულეში აღარ ეტეოდა და გარეთ გადმოსვლას ცდილიბდა, სუნთქვა მეკვროდა, კისერი მეჭიმებოდა, თვალები მიცრემლიანდებოდა, მოკლედ შოკში ვიყავი.
- გამარჯობათ..
ქალის ხმა იყო.
- გისმენთ.
ალექსის მკვახე ხმა გაისმა.
- უკაცრავად, თქვენ?
- მე მისი მეგობარი ვარ.
მშვიდი საუბარი.
- უბრალოდ პური მინდოდა, მე მისი მეზიბელი ვარ.
(ჯაბდაბა ლიანა დეიდა, რაღა ეხლა?) სიბრაზისგან თეთრეულს ვუჭერ.
- ეხლავე.
***
- მეზობელი იყო
მშვიდად შემოაღო კარი ალექსანდერმა.
- ჰომ.. მესმოდა საუბარი.
მომეშვა, მოვდუნდი, მასაც ვამჩნევდი როგორ დამშვიდდა, მისი სახე ბავშვისას ჰგავდა ამ წამებში, შიშნარევი და თან მხიარული.
- რაც შენ ხარ ის გყავს მეზობლებიც.
გამომხედა და ისევ ირონიული ღიმილი მოეკრა სახეზე.
- რას ნიშნავს რაც შენ ხარ ის გყავს მეზობლებიც!? რას მერჩი ერთი.
მეც ნაგლად მივშტერებივარ თვალებში, ხელს ძლიერად მკიდებს მაჯაზე და საწოლზე მაგდებს, თვითონ ზემოდან ექცევა.
- რას გერჩი და იმას, რომ არ მინდა ასეთი მიამიტი იყო.
სახე ახლოს მოაქვს, მე თვალებს ძლიერად ვხუჭავ, მის კოცნას ლოყაზე ვგრძნობ და მეღიმება.
- მიამიტი არ ვარ.
ახლა უკვე ყელზე გადადის, წამიერად თვავს წევს და თვალებში მიყურებს.
- ხარ მეთქი.
- არ ვარ.
ღრმა სუნთქას ამოვაყოლე და თითქბით მის სახეს შევეხე.
- აბა რა ქვია ამას?
ალექსი გვერდით მომიწვა და ჭერს მიაშტერდა.
- არ ვიცი.
- მე ვიცი.
ისევ ჭერს მიშტერებიდა, ხელები თავქვეშ ამოედო და თითქოს თვალებსაც არ ახამხამებდა ისე გაუნძრევლად იყურებოდა სივრცრში.
- რა იცი?
ხმააკანკალებული ძლივს ვუბედავ შეხებას და მის თუთს ჩემს ხუთივე თითს ვხვევ.
- დღეიდან გარეთ აღარ გახვალ.
სახეზე წამოვხურდი, თვალებუ სუბრაზით გამიშრა, ხელები ამიკანკალდა და ხმა დამიბოხდა.
- რას ქვია.. მე შენი თოჯინა კი არ ვარ, რომ რიგორც გინდა ისე მატრიალო, სადაც გინდა იქ შემინახო, როგორც გინდა ისე ჩამაცვა და ისე მატარო.
წამოვხტი და ნერვებით ხელებ დაჭიმული საკუთარ სიბრაზეს ვერ ვთოკავდი, ვხვდებისი ამას თუ არ შევძლებდი სიბრაზე ცრემლებში გადავიდოდა.
- ზუსტადაც, რომ ხარ გუშინ კინაღამ ჭკუიდან გადავედი, გეფიცები შენ რომ ხელი შეგახონ, ან თუმდაც კიდევ ერთხელ შეგეხონ, მათაც მოვკლავ და თავსაც მოვიკლავ.
მე სიბრაზე უფრო მიმწვავდებიდა.
- და მე რა დავაშავე? შენს გამო გარეთ ვერ უნდა გავიდე? ისე ლამაზად გავალ, რომ ჩიტებიც იჭიქჭიკებენ რაა.
ალექსი საწოლიდან წამოდგა, ნელ-ნელა ჩემსკენ წამოვიდა, ხელი მაგრად ჩამჭიდა მაჯაში და კედელს მიმაყრდნო, მერე ერთი დაუღრიალა, მუშტი გააქანა და კედელს დაარტყა, ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, შემეშინდა, მე ის მადარდებდა, მის გამო მეშინოდა და არ ვიცოდი რატომ, აქამდე ასეთი არავინ იყო ჩემთვის.
- გითხარი არსად, არანაირად, არცერთი მიზეზით არ გახვალ..
მუშტი მოაშორა კედელს, არც კი შეუმჩნევია ისე, მერე მისი აკანკალებული ხელი სახესთან მომიტანა და ცრემლი მომწმინდა.
- გეტკინა?
სარსოწარკვეთილი ვეფერები მის ხელს და ცრემლები ღაპა-ღუპით მდის.
- არა..
წარბშეუხრელად მპასუხობს ის და მეორე ხელითაც მეხება სახეზე.
- რატომ მაიძულებ ასე ცხოვრებას.
ამოვილუღლუღე და ხელები ისევ თავნება ბავშვებივით დაუკითხავად მოეხვივნენ მას. ისევ ის სურნელი, სასიამოვნო და საამო, თავი მის მკერდზე მიდევს და ძლივს ვსუნთქავ, რომ იტყვიან ტირილისგან გულამოვარდნილი პატარა ბავშვივით მიეკარი ალექსს.
- შენ ჩემი ხარ.
ტუჩები თმაში ჩამირგო და ნაზად მაკოცა.
- მე არავისი არ ვარ.
წამოვწიე თავი და მის უკიდეგანო მუქ ლურჯ თვალებში ჩავხედე.
- შენ ჩემი თოჯინა ხარ, ის თოჯინა ბავშვს რომ აქვს და უფრთხილდება არაფერინმოტყდეს.
- სიყვარულის გჯერა?
- არა.
გულწრფელად მიპასუხა და ხელის მაჯებზე მომკიდა ხელები.
- არც მე.
გადავიხარხარე და საწოლზე საწოლისკენ წავედი.
- აბა რის გჯერა?
ნკითხა და ისიც მომყვა.
- მსგავსი არაფრის, მე უფრო სიგიჟის მჯერა ან იმ გრძნობის რასაც ვნებისა და სიხარულის ნაზავს ვუწიდებ.
მოწყვეტით დავეცი საწოლზე.
გაშლილი ხელები მომიდუნდა, მთლიანათ მივდუნდი და ნელ-ნელა ვგრძნობდი როგორ მეხუჭებოდა თვალები, ალექსი საწილზე იჯდა და ჩემს ხელის გულებზე თითებით სხვადასხვა ფიგურას ხაზავდა, ნელ-ნელა მხრისკენ მოჰყვებოდა, მერე ისევ უკან.
- არ ვიცი შენ რისი გჯერა, მაგრამ მე ის არ ვიცი რას ვგრძნობ.
ისევ გვერდით მონიწვა და ჩამეხუტა, მისი სუნთქვა ზურგზე სასიამოვნოდ მედებოდა და ტანში ჟრუანტელს მგვრიდა, ისეთი მოთენთილი ვიყავი, რომ საერთოდ ვერ ვინძრეოდი, მითუმეტეს ალექსს მთელი ძალით ვყავდი ჩახუტებული და აბა რაღა გამანძრევდა ადგილიდან!? თვალები დავხუჭე და ეგრევე ჩამეძინა, მისმა სხეულის სიმხურვალემ გამთიშა.
***
მზის სხივები ისევ თავხედურად მივავს თვალებს, ვცდილიბ თვალები გავახილო, გამოსახულება ბუნდოვანია, მხოლიდ რამოდენიმე დახანხამების შენდეგ სწირდება, ალექსი ისევ ჩემს გვერდითაა და მომშტერებია.
- დილამშვიდობისა.
- ძალიან, ხომ არ შეეჩვიე ჩემს საწილს?
დამცინავი სახით გავხედე და წამოვდექი, კარადიდან ჩემი შავი დიდი სვიტერის გამოსაღებად, მაგრამ იქ აღარ დამხვდა.
- ჯანდაბა, სვიტერი სადარის?
გრძელი თმა სახიდან გადავიწიე და გარდერობში შევძვერი.
- კარგას ნახე?
ალექსი ისევ საწოლში ნებივრობდა.
- კი.. არა გეუბნები ის შავი სტარებიც და მგონი ზედაც იქ დამრჩა.
კარადიდან გამოვძვერი და საწოლის ქვეშ შევძვერი.
- კარგი, დაწყბარდი, დღეს ჩემ ზედას გათხოვებ.
- შენს ზედას არ ჩავიცვამ.
საწოლიდან თავი გამოვყე და ის იყო უნდა ავმდგარიყავი, რომ საწოლის ფიცარს ავარტყი თავი.
- გეუბნები ფეთხუმი ხარ მეთქი და არ მიჯერებ რაა..
მაშინვე ჩემთან გაჩნდა ალექსი..
- არ ვარ ფეთხუმი, შენი ბრალია.
წამოვდექი და ისევ კარადას მივუბრუნდი.
- ჰო რათქმაუნდა, ქალები ხომ სულ მართლები ხართ!? ხო და ჩემი დანაშაულის გამოსასყიდად მიიღე ეს საჩუქარი.
უცებ თავზე მისი შავი კაპიშონიანი სპურტული ჩამომაცვა, ჩემ გარდა კიდევ სამი კაცი ჩაწტეოდა, სიგრძეში მუხლებანდე მწვდებოდა.
- რა სუსტი ხარ? ქარმა არ წაგიღოს.
ამათვალიერ-ჩამათვალიერა და ფეხზე ამისვა ხელი, ეს იყო და სახეში სილა გავაწანი.
- მადლიბა ზედისთვის.
შარვალი აღარ ჩამიცვამს, მაინც კაბასავით მქონდა, სწრაფი ნაბიჯოთ გავესი გარეთ.
- ან დამელოდები, ან, ფეხსაც ვერ გაადგამ.
გამოიჯახუნა კარი ალექსმა და მაჯაში ხელი წამავლო, თავი ვეღარ შევიკავე და მისმკერდს მივასკდი.
- სასწავლებელშიც შენ უნდა შემომყვე?
უცბათვე გამოვეშორე და კითხვით მივუვრუნდი.
- მე საქმეები მაქვს.
მოკლედ მომიჭრა და კარისკნ მანიშნა
***
- კეთილი იყოს შენი გამოჩენა ლინდა, როგორ მოგვანატრე თავი?
ლექტორი მესალმება ღიმილით.
- დიახ, რამოდენიმე დღით სოფელში ვიყავი.
ლექტორს ზურგს უკან შავებში ჩაცმული კაცი დაცინახე, იმალებოდა, მაგრამ აეც ისე კარგად- კეთილი იყოს შენი გამოჩენა ლინდა, როგორ მოგვანატრე თავი?
ლექტორი მესალმება ღიმილით.
- დიახ, რამოდენიმე დღით სოფელში ვიყავი.
ლექტორს ზურგს უკან შავებში ჩაცმული კაცი დაცინახე, იმალებოდა, მაგრამ არც ისე კარგად.
- კარგი, მოგესალმები, იმედია სწავლის რეჟიმს დაუბრუნდები.
ლექტორს არც ვუყურებ, იმ შავმა კაცმა ჩემში ეჭვი დაბადა, ახლა მხოლოდ ის მინდოდა გამეგი, თუ რატომ იყო აქ ან ვინ იყო, მე ფამდევდა თუ არა და ასე შემდეგ.
- აუცილებლად.
გვერდი ავუარე ლექტორს და შავებში ჩაცმულისკენ წავედი, როგორც კი დაინახა მისკენ მივდიოდი, მაშინვე გაიქცა.
- ჰეი შენ.. დამელოდე..
სასწავლებლიდან გარეთ გასულს, თმები ყალყზე დამიდგა ქარისგან, შავებში ჩაცმული ვერ დავინახე, აქეთ-იქით ვიხედებოდი, მაგრამ ამაოდ, ის იყო უნდა შემოვბრუნებულიყავი, რომ დავინახე როგორ ეფარებოდა სასწავლებლის აივანზე დიდ მსხვილ კედლებს შორის, საკუთარმა თავმა მაშინ პირველად გამაკვირვა, უშიშრად გავეშურე შავებში ჩაცმულისკენ, ნუ ვერ ვიტყვი, რომ გული საგულეში იდგა, მაგრამ ძალიანაც არ მეშინოდა, შავებში ჩაცმული კედელზე აეკრა.
- ვინ ხარ?
წინ დავუდექი, ვცდილობდი შავი კაპიშონის ქვეშ დამალული სახე დამენახა, მაგრამ მხოლოდ ნიკაპს ვხედავდი, ის კი ხმას ისევ არ იღებდა.
- მიპასუხებ?
გამწარებული, უკვე მწყობრიდან გამოვდივარ.
- თუ ისევ იმ ხალხისგან ხარ ალექსს, რომ ეძებენ, გეფიცები მოგკლავ, მითუმეტეს თუ ალექსს დაუშავებ რამეს.
გაპრიალებულ ფეხსაცმელზე, მთელი ძალით კეტი დავაჭირე.
- აოო.. კარგი ჰო.. არავისგანაც არ ვარ, ალექსმა დამავალა შენთვის მეთვალთვალა.
კაპიშონი მოიხადა, შავგრემანი ალექსზე ოდნავ დაბალი და შავთვალა ბიჭი იყო, მე შეშინებული და სირცხვიკისგან დამწვარი ეგრევე გამოვეცალე, მხოლოდ ბოდიშით შემოვიფარგლე და სასწავლებელში დავბრუნდი, აუდიტორიაში შესვლისას ეგრევე მევა ლიზა.
- ვაიმე.. შეხედეთ, ამასაც ვინმესთან თუ ექნებოდა რას წარმოვიდგენდი?
ჩემსკენ წამოვიდა და ალექსის სვიტერს ჩააფრინდა..
- მმ გემოვნებიანი კი ყოფილა ის უბედური.
ხელიდან დავუსხლტი და მერხს მივუჯექი, ალექსზე ცალკე ვბრაზობდი, ლიზაზე ცალკე, საკუთარ თავზე კი უფრო მეტად მეშლებოდა ნერვები. „რა გაცანცარებს ამხელა გოგოს“ „ ეს მოვკლა თუ?“ ფიქრებში კალამს ვაწკაპუნებდი, მისი სურნელით ვტკბებოდი და სრული განცხრომით ვთვრებოდი.
- აბა ჩვენო ახალგამოღვიძებულო სტუდენტო.
მესმის ამაღლებული ტონი, თვალებს ვახელ, აუდიტორიაში არავინ მხვდება, მხოლოდ ლექტორი.
- უკაცრავად, ლექცია დასრულდა?
თვალებს ვიზელ და ხელით ვანიშნებ ლექტორს მერხებისკენ.
- დიახ.
მიღიმის და მათვალიერებს.
- გასაგებია.
სწრაფად ვიღებ ჩანთას და აუდიტორიის დარბაზს ვტოვებ.
გარეთ ისევ ძლიერი ქარია, ლამის ხეები მოგლიჯოს, ძლივს ვადგავ ფეხებს, გაჩერებამდე ლამის ქარმა მიმათრია, რამოდენიმე ტაქსმა ისე ჩამიარა არც შევუმჩნევივარ, ბოლოს ერთმა ძლივს გამიჩერა.
- გამარჯობა, სად მიდიხარ?
- დიდი დიღიმი, ტეტრიძის თხუტმეტ ნომერში.
- გასაგებია.
მძღოლმა გამიღიმა და თბილად გამესაუბრა.
მანქანა დაიძრა, ნაწვიმარ წუჩებს ნელ-ნელა მივუყვებოდით, თბილისი თითქოს რაღაცაზე ჩაფიქრებულაო, თითქოს ვიღაცას გული უტკენია მისთვისო, ისე ღელავდა, ხმაურობდა და ისე შფოთავდა, ქარით წვიმით ფა მანქანების შეუწყვეტი მოძრაობით, ცამდე აზიდულ კორპუსებს კი თითქოს ზეცა ეჭირათ, ნიალიანი და ნაღვლიანი ზეცა.
- ქალბატონო, უკვე მოვედით, მაგრამ ისეთი ქარია ალბათ სახლამდე მიგაფრიალებთ.
გადაიხარხარა მძღოლმა და თანხის გადასახდელად ხელი გამომიშვირა.
- ეს დიღომია.
გავუღიმე და კაპიშონი წამოვიფარე, დიდად არც მენაღვლებოდა ქარი, მე ხომ კიყვარდა სიცივე!? მართალია ქარზე არ ვგიჟდებოდი, მაგრამ ამასაც არაუშავდა, სადარბაზომდე მართლაც, რომ ფრენა ფრენით მივაღწიე, ბნელოდა, რატომღაც შემეშინდა, გული ცუდს მიგრძნობდა, ამიტომ ნარტო არ ავიარე, ისედაც შიშში ვცხოვრობ ეს რამოდენიმე დღეა, შემეშინდა ლევანის ხალხი იმ სიბნელეში არ დამხვედროდა, ამიტომ ალექსს დავურეკე.
- ალო.. ალექს სადარბაზოსთან ვარ და ჩამოხვალ?
- სახლში არ ვარ, ახლა გხედავ.
უკან გავიხედე, ალექსი პარკებით ხელში მოდიოდა ჩემსკენ, ისეთი სისწრაფით თითქოს ქუჩას მოანგრევსო, თმას ქარი უწეწავდა, ნახევრად გახსნილი საროჩკა უფრიალებდა, სახე უღიმოდა და ცელოფნის პარკებს მთელი ძალით ეჭიდებოდა, რომ ქარს არ წაერთმია.
- წამოდი ავიდეთ.
სადარბაზოში შევიდა, მე ისევ გარეთ ვიდექი.
- მეშინია თქო. ყრუ ხარ? თუ ქსიამოვნებს ამის მოსმენა?
ატუზული ვდგავარ, მის მაისურში გამოწყობილი, ატუზული არა სიცივით, არამედ შიშით, ის ჩემსკენ ბრუნდება, ირონიულად იცინის.
- ერთი წუთით შემოდი, აქ არავინ არარის, თანაც მე მეძებენ და არა შენ.
დაასერიოზულა სახე, მეც ნელ-ნელა შევედი სადარბაზოში, შიშისგან ცივი ოფლი მასხავდა, მუხლები მიკანკალებდა, უაზროდ მომიცვა შიშმა და უბრალოდ ვეღარ ვაკონტროლებდი, ალექსმა პარკები ძირს დადო, ზურგზე შემისვა, პარკები ისევ აიღო და კიბეებს აუყვა.
- ხელები კარგად ჩამჭიდე, არ გადავარდე.
აკანკალებულ ხელებს ძლივს ვიმორჩილებდი, მის მხრებზე შემოხვეულნი ისევ აგრძელებდნენ კანკალს, მესამე სართული, მეოთხე და ძლივს ავაღწიეთ სახლამდე, მე ჩამოვედი მისი ზურგიდან, სირცხვილით სად დავმალულიყავი აღარ ვიცოდი, მან თვალებით მანიშნა კარი გამეღო, გასაღები ძლივს ამოვიღე ჩანთიდან ხელების კანკალის გამო, მერე საკეტში ვცადე გამეკეთებინა, მაგრამ უშედეგოდ, უეცრად უკნიდან მისი სიმხურვალე ვიგრძენი, ხელი ხელზე დამადო და გასაღები საკეტში შედო, სამჯერაც გადაატრიალა.
- გეყოფა, ხომ ხედავ არაფერი მომხდარა.
სახლის კარი შეაღო და სამზარეულოსკენ წავიდა, მე ეგრევე სააბაზანოში შევვარდი, ცხელი წყალი მესიამოვნა, მისი სუნამოს სუნი მდიოდა ტანზე, არც მინდოდა მებანავა ამის გამო, მაგრამ ვიცოდი, რომ კომიხდებოდა აბაზანა, ციტას დამამშვიდებდა, ზედა გავიხადე და დუშის ქვეშ დავდექი, წყალმა თითქოს ყველაფერი ჩამონრეცხა: დაღლილობა, სევდა, შიში, დაუცველობა, ისეთი სასიამოვნო იყო, რომ დაახლოებით ერთი საათი გავჩერდი აბაზანაში, გამოსვლისას გადავწყვიტე ისევ ალექსის ზედა ჩამეცვა, სველი თმა პირსახოცით შევიმშრალე და გავიშალე, აბაზანიდან გამოსულს ალექსი აივანზე დამხვდა, სიგარეტს ეწეოდა, მეც არ დამიყოვნებია, ეგრევე გავედი, გარეთ ქარი აღარ იყო, ნეტიც მზემაც გამოანათა, მან ამათვალიერ-ჩამათვალიერა, ერთი უცნაურად ამოიხვნეშა და ისევ ქალაქს გახედა, შევამჩნიე ზურგს უკან რაღაცად მალავდა.
- რა გაქვს?
თვალებით ვანიშნე.
- აბა გამოიცანი?
თითი ტუჩებთან მივიტანე, ჩავფიქრდი..
- ვარდი?
- არა
დაიჭყანა, თითქოს მე გოგობარ ვყოფილიყავი, მაგრამ მერე გამახსენდა, რომ მან იცის როგორ არ მიყვარს ფორმალურობა.
- სამკაული?
- არა.
ხელი ისევ უკან ჰქონდა.
- სუნამო?
ბოლოჯერ მოქაჩა სიგარეტი და იქვე საფერფლეში ჩაწვა.
- არა, თვალები დახუჭე.
გამიკვირდა, ნუთუ ასეთ გიგანტსაც შეეძლო რამე კარგის კეთება? მეც ავდექი და დავუჯერე, თვალები დავხუჭე.
- ხელი მომეცი.
ხელიც გავიშვირე.
- ახლა გაახილე
ხელზე დიდი შოკოლადი მედო, იმ დონეზე მიყვარდა ეს შოკოლადი, რომ სადაც არ უნდა დამენახა ყველგან ვჭამდი, ამიტომ ვერც ახლა გავუძელი ცდუნებას, მალევე გავხსენი და გემრიელად დავიწყე ჭამა.
- მოიცადე, აი აქ რაღაც გაქვს.
ტუჩზე მანიშნებს ხელით.
- სად?
შოკოლადის ჭამას ვწყვეტ.
- ტუჩის მარჯვენა კუთხეში.
თითი ტუჩებთან მიმაქვს.
- აქ?
- არა.. მოიცა მე მოგაშორებ, თითით ნაზად მეხება და მწმენდს.
- მადლობა.
- უკეთესი იქნებოდა ჯერ თმა გაგეშრო.
- მართალი ხარ.
მოვბრუნდი აივნის კარი უნდა მომეხურა უკვე, როცა მეზობელი კორპუსიდან ცეცხლი გახსნეს, დავინახე როგორ ჩაიკეცა ალექსი, თითქოს წამიერად მოვკვდი, გონზე მოსვლის შემდეგ სასწრაფოდ დავიხარე და ნელ-ნელა კარისკენ გამოვაცურე, დიდი წვალებუთ დავაწვინე საწოლზე და ჭრილობას დავხედე, ბელეფონი ავიღე სასწრაფოში უნდა დამერეკა.
- არ გინდა, ასე ისინი უფრო ახლოს მოვლენ ჩვენთან.
ძლივს ამოილუღლუღა ალექსმა.
- კარგი, მაგრამ რა გავაკეთო?
დაბნეული აქეთ იქით დავდივარ, მერე სპირტი და ბამბა მოვიტანე და ჭრილობებს ვუმუშავბდი, ის ჩემს თმაზე თამაშიბდა და ისევ ღრმად ისუნთქავდა ჩემს სურნელს- არ მეგონა ასე თუ ინერვიულებდი ჩემზე.
მიუხედავად მისი მდგომარეობისა, ხუმრობას მაინც აგრძელებდა.
- საერთოდ არასდროს ჩუმდები? მე შენზე არ ვნერვიულობ, უბრალოდ იმაზე ვნერვიულობ.. იმაზე ვნერვიულობ..
ენა დამება, ვეღარაფერს მოვაბი თავი, რომ მეთქვა შენზე ვნერვუულიბ მეთქი, მეტყოდა ეს იმას ნიშნავს, რომ გიყვარვარო, რაც ნამდვილადვარარის სიმართლე..
- იმაზეს სახელი არააქვს?
ჩემი თავიდან თავი ისევ წამოწია და გადაიხარხარა..
- აჰჰ ეგ იმის პაროდია ხო?
- სათვალიანის, მაგრამ ის იაკობს ამბობს.
გადაიხარხარა და ისევ თმაში ჩარგო თავი.
- რა მნიშვნელობა აქვს !
აკანკალებულ ხელებს ძლივს ვიმორჩილებდი, ნელა ვუსმევდი ჭეილობაზე ბამბას და ლამის გული მიმდიოდა.
- რატომ მიხვევ?
გადაიხარხარა ალექსანდერმა.
- მოიცა... რას ქვია რატომ? ეს ხომ ჭრილობაა..
ისევ ვაგრძელებდი, ახლა უკვე ბინტს ვახვევდი მის სისხლისგან გაწმენდილ კანს და ხელები უფრო და უფრო მიკანკალებდა.
- მერედა ვინ გითხრა, რომ მტკივა?
- ქვა არ ხარ.
ჭრილობას საბოლოო ბინტიც გადავახვიე და კვანძის შეკვრას ვცდილობდი, მაგრამ უშედეგოდ, აკანკალებული ხელები უფლებას არ მაძლევდნენ.
- მოუხერხებელი ხარ.
მისი ხელები ჩემს აკანკალებულ ხელებს შეეხო, ვგრძნობდი მათ სიცხეს, სინაზეს და დახვეწილობას, მის ერთ ხელში ჩემი ორივე ხელი ჩაეტეოდა, თითების სიგრძეზე, რომ აღარაფერი ვთქვათ, არ ვიცი რატომ, მაგრამ მისი ყოველი შეხებისას ტანში ჟრუანტელი მივლის და წამიერად გულიც მიჩერდება, თითქოს ვკვდები და უკან ვბრუნდები, რა ძალაა ეს ან რას ნიშნავს მაგას ნამდვილად ვერ გეტყვი, მაგრამ ფაქტი ერთია.
- ისიც კი არ შეგიძლია ნასკვი შეკრა.
გამომაფხიზლა მისმა ირონიულმა ფრაზამ.
- იცი რაა? რაც გინდა ის გიქნია, მე ხომ არაფერი მეხერხება, ხო და რად გინდა ჩემნაირი გვერდით? ავდგები და წავალ.
სიბრაზევვეღარ მოვთოკე, საწოლიდან წამოვხტი და აკექსს ყვირილი სავუწყე.
- ნუ ნერვიულობ, ხომ იცი ცუდად ხდები.
დამისერიოზულა ალექსმა და მშვიდად შემომხედა თვალებში.
- რას ქვია ნუ ნერვულობ? ეს ყველაფერი აუტანელია, თუ ჩემი გამოყენება უნდათ გამომიყენონ, ოღონდ შენ..
წამიერად გავიყინე, სირცხვილისგან ავწითლდი, ხელები ნერვუყლობით გამოიფლიანდა.
- რა მე?
ალექსი ნელ-ნელა დგება საწოლიდან და მიახლოვდება, მე ინერციით უკან-უკან ვადგამ ნაბიჯებს, საბოოლოდ კი კედელს ვეჯახები.
- შენ... შენ...
- თქვი, თორემ საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ.
ხელწბი კედელს დაადო, ზუნთქვა შემეკრა.
- და მაინც რას გააკეთებ?
მთელი გამბედაობით ძლივს ვუბედავ კითხვას.
ვგრძნობ მის შეხებას ტუჩებუთ ჩემს ყელზე და ჟრუანტელი მივლის, ნელ-ნელა დაბლა ჩადის, სუნთქვა მიხშირდება გულის ძგერას უკვე აშკარად ვგრძნობ, მისი ხელები ჩემს სხეულზს სრიალებს, მე მოთენთილი თავს ძლივს ვიკავებ, რომ არ ჩავიკეცო, ვერ ვსუნთქავ თითქოს ჰაერი არ მყოფნის, მისი ხელები ჩემს მკერს ეხება, მე თითქოს სიამოვნებისგან ვკანკალებ, ის მუხლებზე დგას და მუცელს ნაზად მიკოცნის, მე ჟრუანტელისგან უკვე დაღლილი და მოთენთილი სუნთქვას ვერ ვახერხებ და ახლა უკვე ვკვნესი, ის ნელ-ნელა ისევ მაღლა ამოდის, მისი გახშირებული სუნთქვის ხმა ოთახს იპყრობს და გულს მიჩქარებს, უკვე პირისპირ დგას, ერთი ხელის მოსმით მე ფეხები უკვე მის წელზე მაქვს.
- გაჩერდი.
ძლივს ამოვილუღლუღე.
- მე დაგპირდი.
ტრიალდება და საწოლზე მაგდებს, სვიტერს მათლა წევს და მკერდზე მკოცნის, მე კვნესის მეტი რა დამრჩენია? მთელი ძალით ვეჭიდები გადასაფარებელს, ის ნელ-ნელა დაბლა ჩადის, შარვლის ღილს ხსნის, მისი აკანკალებული ხელებით თუ ვიმსჯელებთ ძალიან გაგიჟებულია, ცხელი ტუჩები, გრძელი თითები, გამომწვევი გამოხედვა, მან ჩემს შარვალში ჩაასრიალა თითები, მე უკვე აღარ შემიძლია, უბრალოდ ვგდივარ საწოლზე, თითების ნელი მოძრაობით მეფერება, მე თვალებსაც ვეღარ ვახელ სიამოვნებით, ნელ-ნელა ვგრძნობ როგორ ვსველდები, მისი სუნთქვის სიხშირე პიკს აღწევს, არც არაფერს მეკუთხება, ისე მხდის შარვალს და ტრუსზე ენით მეხება, ეს უკვე ჩემთვისაც პიკია, არ მინდა, რომ კვნესით შევხვდე ამ ამბავს, მაგრამ თავის შეკავება მიჭირს, ის ნელ-ნელა იხდის შარვალს, მხოლოდ რამოდენიმე წუთი რჩება, ის ჩემს სხეულს კიდევ ერთხელ კოცნით ამოჰყვება და ნელა შედის.. მტკინვეულია, ძალიან ძალიან.. მაგრამ ვუძლებ, მერე სასიამოვნო ხდება, ვხვდები თუ როგორ აგიჟებს ეს ყველაფრი, ასეთი არასდროს მინახავს, ხმას საერთოდ არ იღებს, მეც ძლივს ვიკავებ თავს.
- გამაგონე შენი ხმა, თორემ უარესს გიზამ.
ხმას ისევ არ ვიღებ. პირზე აფარებულ ხელს მაშორებს და მხოლოდ მაშინღა ისმის ჩემი მომაკვდავი კვნესა, ამას ჭკუიდან გადაჰყავს.. ასე გრძელდება მთელი ღამე..
არაფრის მომცემი სიმორცხვე ჩემში უკვე პიკს აღწევდა, არ მინდოდა დილა გათენებულიყო, არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვგცეულიყავი, მაგრამ ჩვენ როდი გვემორჩილება ბუნება!? ის უბრალოდ აგრძელებს თავისას, ღამეს დღე მოჰყვება, თვალებს ნელა ვახელ ვიცი, რომ მზის სხივები დამწვავს, ბუნდოვნად ჩანს, რამოდენიმე წამში სწორდება გამოსახულება,ალექსი ზის საწოლზე და მომშტერებია, სახეს ნახევრად მზის სხოვები უფარავს,არაფრის მომცემი სიმორცხვე ჩემში უკვე პიკს აღწევდა, არ მინდოდა დილა გათენებულიყო, არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვგცეულიყავი, მაგრამ ჩვენ როდი გვემორჩილება ბუნება!? ის უბრალოდ აგრძელებს თავისას, ღამეს დღე მოჰყვება, თვალებს ნელა ვახელ ვიცი, რომ მზის სხივები დამწვავს, ბუნდოვნად ჩანს, რამოდენიმე წამში სწორდება გამოსახულება,ალექსი ზის საწოლზე და მომშტერებია, სახეს ნახევრად მზის სხოვები უფარავს, მისი სვირინგებით დაფარული სხეული მზის სხივებს მეტად უნაკლოდ გამოეკვეთავთ, საწოლზე იჯდა და მშვიდად, აუღელვებლად იყურებოდა, ისე თითქოს არც კი სუნთქავსო.
- დილამშვიდობისა, როგორ ხარ?
არც კი განძრეულა ისე მომესალმა.
- უკეთ, ვიდრე ვიმსახურებ.
საბანი შემოვიხვიე სხეულზე.
- ასე ნუ ლაპარაკობ, ეს არაჩვეულებრივი იყო.
ისევ ისე ზის.
- ეს შეცდომა იყო, საწოლიდან ვდგები და ელასტიკს ვიცმევ, მერე სწრაფადვე ვიღებ ძირს დაგდებულ ზედას და ალექსს ვუყურებ, ის ნელა დგება სკამიდან, ჩემსკენ მოდის.
- ესეიგი შენ ფიქრობ, რომ ეს შეცდომა იყო?
მანძილი უფრო და უფრო იკლებს ჩვენს შორის.
- დიახ, ეს შეცდომა იყო.
თავს დაბლა ვხრი, ის ჩემთან უკვე ძალიან ახლოსაა, თითით ჩემს სახეს ეხება და ნელ-ნელა დაბლა მიიწევს.
- შეხედე როგორ გსიამოვნებს, შენი აზრით ეს დანაშაულია?
- დანაშაული არარის, ალექს მე უბრალოდ გავლა მჭირდება.
სწრაფად მოვტრიალდი და კარები ზურგს უკან მოვიჯახუნე.
ცხრა სართულიანი ბინების ნახევარი ნისლს დაეფარა, გაჩერებებზე ისევ ჩვეული არეულობა, ქალაქი ჩვეულებრივი იყო, ისეთი თითქოს გუშინ არაფერი მომხდარა, ამან ცოტა დამამშვიდა, მაგრამ მე ხომ ვიცოდი, რომ ის აღარ ვიყავი ვინც გუშინ?
„ სულელი ხარ, როგორ ვერ გაუწიე წინააღმდეგობა? “ მთელი გზა ეს მიტრიალებდა თავში, მივყვებოდი ქუჩას, ლამის ცრემლები წამომსვლოდა იმდენად ცუდად ვიყავი, მაგრამ თავს ძლივს ვიკავებდი.
“ახლა, რომ იტირო რა? ამით რამე შეიცვლება?„ თითქოს ამინდიც ჩემსავით ტიროდა, აღარ მინდოდა არც სწავლა და არც სიცოცხლე იმ მომენტში, თავს ერთ დებილ ბავშვად ვგრძნობდი და მეზიზღებოდა საკუთატრი უმწეო სხეული, უეცრადბუცნაურმა ხმამ გამომაფხიზლა საკუთარი სინდისის ხმისგან, უკან ისევ ის შავი ჯიპი დავინახე, შიშისგან მუხლები მეკვეთებოდა, მაგრამ მაინც უნდა გავქცეულიყავი, სხვა გზა არ მქონდა, თანაც ისე, რომ არ მიხვედრილიყვნენ რომ, ისინი დავინახე, დიდი გამბედაობა დამჭირდა, რომ თავს მოვრეოდი და გზა გამეგრძელებინა, ვიცოდი თუ ოდნავ მაინც შევიმჩნევდი ეგრევე შეტევაზე გადავიდოდნენ, მეშინოდა, მაგრამ ამ შიშის გულში ვიკლავდი, ვცდილობდი კანკალიც გამეჩერებინა, მაგრამ რაც მეტად ვცდილობდი უარესად მიკანკალებდა ყველაფერი, ასე გავიარე რამოდენიმე ნაბიჯი, ისინი უკან მომყვებოდნენ, მე ვცდილობდი თვალს მოვგარებიდი, მაგრამ ისინი თითქოს ყველგან იყვნენ, ეს უკვე აუტანელი ხდებიდა, ნერვებს იმდენად ავყევი, მზად ვიყავი ქვა მესროლა, მაგრამ ვიცოდი, რომ ამას უარესი შედეგი მოჰყვებოდა და შიში მეტად მიპყრობდა.
"ჩავბარდები, იქნებ ალექსს დაანებონ თავი"
ამაზე ფიქრი არ მასვენებდა, მაგრამ არც განბედაობა მყოფნიდა, ბოლოს მაინც გადავწყვიტე გავჩერებულიყავი, იქვე სკამზე ჩამვჯექი და ძლივს ვსუნთქავდი, მათაც არ დააყოვნეს და პირდაპირ ჩემს ცხვირწინ გააჩერეს მანქანა ასე მეგონა გული ამომვარდებოდა, მაგრან არ მინდოდა ჩემი შიაში შეემჩნიათ, ამიტომ თავს ვიკაბებდი.
- თქვენ ისევ ის ხართ ხომ? ბატონი ალექსის სატრფო.
შავი შუშის მიღმა გაისმა ხმა, ნელ-ნელა ჩამოდიოდა შუშა და იმატებდა ჩემი შიშიც, თითქოს ცოტაც და მოვკვდებოდი, მაგრამ მაშინვე ალექსი დამიდგა თცალწინ.
- დიახ, მე ვარ.
ახლა უკვე იმატა გამბედაობამ ჩემში, თითქოს ცუდად ვიყავი, მაგრან ეს ყველაფერ ალექსის დაკარგვის შიშმა გადაფარა.
- ოჰ.. რა სასიამოვნოა კიდევ ერთხელ თქვენი ნახვა!? სამწუხაროდ თეთრი დროშა არ გვაქვს.
გადაიხარხარა შემზარავად უცნობმა, ტანზე ზიზღის ეკალმა დამაყარა, ცოტაც და შემოვარტყავდი, მეშინოდა კიდეც, მაგრამ შიში რა მოსატანია ასეთ არაადამიანობასთან.
- მას არაფერი დაუშავებია თქვენთვის.
სკამიდან წამოვდექი, გზის გასაგრძელებლად, მაგრამ უშედეგოდ, მათ ისევ ძალით ჩამსვეს მანქანაში.
- თქვენი არ მეშინია, ან როგორ უნდა შემეშინდეს იმ ადამიანების, ვისაც ძალა არააქვს ყველფერი ადამიანურად გადაწყვიტოს.
- მე კიდევ ერთი სული მაქვს, როდის გნახავ შიშველს.
გადაიხარხარა წინა სავარძელზე მჯდომმა, მისი სიტყვების კი შემეშიბდა, მაგრამ რა უნდა მექნა? რათქმაუნდა არ უნდა შემემჩნია.
- სანამ შემეხები მანამ დაბერდები.
მთელი გამბედაობის ხარჯზე წამოვიძახე ფრაზა, ეს და წებოვანი ლენტის აკვრა პირზე ერთი იყო.
სადღაც უღრან ტყეში, მიტოვებულ სახლთან მივედით, სადღაც შუასაუკუნეების ნაგებობა იყო, გარეგნულად თუ ვიმსჯელებდით გადამწვარი.
- გოგო შეიყვანე, ჩვენ მის პრინცს დაველოდებით, როდის მოვა და თავისი კეთილშობილებისთვის ტყვიას როდის დავახლით.
მთელი ძალით გადავიხარხარე, ნართალია წებოვანი ლენტი ხმას ახშობდა, მაგრამ მათ მაინც აშკარად გაიგონეს.
- დაგვცინის კიდეც, მალე ნახავ შენს სიყვას აქ გართხმულს მიწაზე.
ამაზე უფრო მეტად მეცინება, რადგან ვიცი რეალურად ვერაფერს დააკლებენ, ნუ რათქმაუნდა დარწმუნებული მაინცდამაინც არ ვარ, მაგრამ ერთი კი ნამდვილად ვიცი, ის აუცილებლად ბოლომდე იბრძოლებს.
- ჰაჰ როგორ მოახერხა შენთვის ასე შეეყვარებინა თავი? დარწმუნებული ვარ შენც ერთ-ერთი მათთაგანი ხარ, ვისაც ხმარობს და ნივთივით ისვრის.
გამომეტყველება მაშინვე შეეცვალა, ნახეთ...
ახლა თავად ხარზარებდა, მისი ხმა მთელს ტყეში ვრცელდებოდა და ექოს სახით უკან ბრუნდებოდა ცარიელი სახლიდან.
" ნუთუ მართლა ერთ-ერთი მათგანი ვარ?" ამ კითხვაზე პასუხის გაცემას, ვერც მე და ვერც საკუთარი მე ვახერხებდით, რადგან გამორიცხული არაფერი იყო და ვერც ვერაფერს გამოვრიცხავდი, "მე მას უბრალოდ შევხვდი, აბა რა მეგონა" იქნებ არც ვუყვარდი და მე უბრალოდ ამაგდო?
- მოკლედ შეიყვანეთ და არაფერი დაუშაოთ.
- არც ხელ-ფეხი შევუკრათ?
- არა...
- კი, მაგრამ უფროსო?
ამის თქმა და იარაღის დამიზნება ერთი იყო.
- კიდევ გაქვს შეკითხვები?
მცველს თვალები გაუფართოვდა.
- არა უფროსო, ყველაფერი გასაგებია.
წინააღმდეგობა არც გამიწევია, ისე შეგყევი სახლში, სახლი ერც ისე შელახული აღმოჩნდა, გარედან ჩანდა ასე, თორემ შიგნით ავეჯიც კი გადარჩენილი იყო, უბრალოდ გამურულ კედლებს შეექმნათ ცოტა შენაძრწუნებელი გარემო, აქ თითქმის ყველაფერი მთკიანი, თუნცა მურიანი იყო, ამ ორმა თუთიყუშმა ერთ ძველ დივანზე დამსვეს და თვითონაც წინ დამიჯდნენ.
- ისე საამისო ბევრ ტანსაცმელს ნახავდა კაცი აქ.. საინტერესოა რა მოეწონა ალექსს ამ მეძონძეში?
ხმას არ ვიღებ.
- ალბათ ტანი..
გასცა მეორემ პასუხი.
- თუმცა მგონი არცისე უმნიშვნელო უნდა იყოს მისთვის, რანდენ გოგოსთანაც ქონდა ურთიერთობა ყვა მოვიტაცეთ, მაგრამ ყველა დაიჯიდა, ამის გადასარჩენად კი მოვიდა და კინაღამ უფროსიც შეიწირა..
- მოდი ლაპარაკის საშუალება მივცეთ, ცოტას გავერთობით.
წებოვანი ლებტი ამაძრეს სახიდან.
-რას იტყვი?
ხმას არ ვიღებ.
- ჰომ.. საინტერესოა... გარეთ უკვე სროლა ატყდა.
ორივე აღვრთოვანებული იყურება კარისკენ, მეც დროს აღარ ვკარგავ, ვაანალიზებ, რომ არც ხელი და არ ფეხი არ მაქვს შეკრული, აქეთ-იქით ვიხედები, რაიმე ხელჩასაჭიდს ვეძებ და ვპოულობ და კიდეც, ვაზა დევს იქვე ტუმბოზე, სწრაფად ვდგები და ვიღებ, მთელი ძალით მოქნეული ვაზა ორივეს გასწვდა და დათიშა, ხელ-ფეხ აკანკალებული, ვაგრობებ ძველ ნივთებს რაც შეიძლება გამომადგეს და ნელ-ნელა კარისკენ მივდივარ, საბოლოოდ კი ხელში როდენიმწ ძველი შაბდალი, ნაჭერი, ვაზა და ფარდის გასაწევი ჯოხი მრჩება, ამდენი რამის ხელში ჭერა და თან ბრძოლა წარმოუდგებელი იყო, ამიყომ გადავწყვოტე კარებთან მომეგროვებინა, ჯობია არ მკითხოთ საიდან ამდენი გამბედაობაო რადგან პასუხი თავადაც არ მაქვს, იქვე კართან მდგარ ერთ მცველს პირზე ნაჭეი ავაფარე და სანამ ის უჰაერობით ფართხალებდა მეორეც მისი მოფართხალე სხეულის საშუალებით ვცემე, ბოლოს კი წიცლით მოვიშოეე, ეს ორი კი მოვაგვარე, მაგრამ სავინახე კიდებ ოთხი როგორ მორბოდა, შეშინებულმა კარი მოვიჯახუნე, სრულიად გაუცნობიერებლად ისინი ჩემს მოქნეულ კარს ეჯახებიან, ნთელი ძალით ვაწვები კარს, ამ დროს ვგრძნობ როგორ დამისვა დანა ვიღაცამ და სიმწრისგან ხელში რაც მყვება ჯერ კვერცხებში, შემდეგ კი სახეში ვურტყავ, მერე ბიხრები და ფარდის საწევ ჯოხებს ვიღებ, როგორც იქნა გარეთ გაბაღწიე, ალექსი შეუპოვრად ჩხუბობდა, მისი ძმაკაცებიც იგერიებდნენ მტერს, მაგრამ როგორც კი დამინახა მზერა ჩემსკენ გაუშტერდა და ცოტაც და მოკლავდნენ, ისიც კი არ მახსოვს როგორ მივაღწიე იქამდე, მხოლოდ ის მახსოვს როფორ ჩავარტყი თავში ჯოხი იმ კაცს ვინც ალექსის მოკვლას აპირებდა და როგორ დაბარდა ძირს უგონოდ, მერე ნაწყვეტ მახსოვს გამოღვიძებისას ტყეში ალექსის ზურგზე ვიყავი, ახლა...ახლა თვალებს ძლივს ვახელ, სიცივეს ვგრძნობ, თითქოს ისევ ტყეში ვარ, თვალწინ მიდგება ნაწყვეტ-ნაწყვეტ სახლის ფაქტები და გული ადგილს ვეღარ პოულობს, ხეების შემაძრწუნებელი შრიალი ცოტაც და გულს საბოლოოდ შემიღონებს, თითებით ფოთლებს ვგრძნობ, ახლა უკვე დარწმუნებული ვარ, რომ ტყეში ვარ, მგლების შორეული ყმუილი ისმის,ძლიერი ქარი თმებს მიწეწავს და მიწის სუნს ავრცელებს მთელს ტყეში, თვალებს ვახელ, სრული სიბნელეა, ჯიბეში ტელეფონს ვეძებ "იქნებ მათ გამომართვეს და აღარ მახსოვს?" შეშინებული ძლივსღა ვფიქრობ, ასეთი შიში კი ნამდვილად არასდროს მიგრძვნია ამ შიშში თითქოს მარტო შიში კი არა ყველა შემაძრწუნებელი გრძნობა იყო გაერთიანებული...
ჯიბეებს ვიჩხრეკ, იმის იმედით, რომ რამეს ვნახავ, რამეს რაც ანათებს, უეცრად ტელეფონის რეკვის ხმა მესმის, ფოთლებს ქვეშაა, სწრაფად ვაშორებ ფოთლებს ეკრანიდან, ალექსის ტელეფონია...
- გისმენთ..
აკანკალებული ხმით ვპასუხობ ტელეფონს.
- რომელი ხარ?
- მე.. მე ლინდა ვარ..
- აა.. ის სახელგანთქმული ლინდა ჩემს ძმაკაცს მისი სახელი რომ აკერია პირზე?
უცნობმა გადაიხარხარა.
-არ ვიცი რაზე საუბრიბთ, ტყეში ვარ გაჭედილი და თუ იმით ვიმსჯელებთ, რომ ალექსის ტელეფონი ვიპოვე ისიც აქაა..
-რაზე საუბრობ? სად ხართ კონკრერულად რაიმე ნიშანს ვერ მეტყვი?
ძმაკაცი მთრლი ხმით ყვიროდა,მე ტელეფონი ძლივსღა მეჭირა, ხელების კანკალისა და შიშისგან.
- არ ვიცი.. აქვე რაღაც დანგრეული სახლია, იქიდან ცოტა მოშორებით ვართ.
ტელეფონი გათიშა, შიშის გრძნობით დაღლილს ფიქრი აღარ შემეძლო, ტელეფონს სინათლე ჩავურთე და ხელში დაჭრილი ალექსი შემრჩა, იჯდა და იცინოდა.
- ნორმალური ხარ? მე აქ შიშისგანა ლამის ცუდად გავხდე, შენ ამ ყველაფერს უყურებ და იცინი?
- მომწონს შენი აკანკალებული ხმა.
გადაიხარხარა ალექსმა..
შენი აზრით ისეთი სუსტი ვარ, რომ მათ ვერ დავამარცხებდი?
- ჭრილობა?
- ეს შენ გააკეთე...
მთელი სერიოზილობით მეუბნება ალექსი.
- მართლა?
- შენი ბრალია ასეთ დღეში, რომ ვარ, იცი როგორ მტკივაა?
ერთი ამოიოხრა ალექსანდერმა და ტელეფონი ხელიდან გამომგლიჯა.
- მომეცი ტელეფონი, ან ნორმალურად გაანათე, ხომ იცი მეშინია სიბნელის?
- შენს გამო ვარ ამ დღეში.
დაინათა ჭრილობაზე, რაღაც ძალიან ღრმა ჩანდა, თითქოს ძვლანდე აცასულიც კი იყო საგანი, რომლითაც ჭრილობა იყო მიყენებული.
- ალექს არ ვიცი რა გითხრა, ნუთუ ეს მართლა მე გავაკეთე?
ხელებს ვისმევ ტანზე, მინდა რამე ვიპოვო, რომ შეხვევა შევძლო, მერე მახსებდება, რომ ჩემი ჰელოუქითის ცხვირსახოცი უნდა ნედოს ჯიბეში, ჯიბისკენ ხელი წავიღე და დიდი, დაჭმუჭნული ცხვირსახოცი ვიგრძენი, ვერასდროს წარმოვიდგენდი, თუ ოდესმე ასე გამახარებდა, ცხვირსახოცის არსბობა.
- მომისმინე, მორჩი თვალთნაქცოობას ვიცი, რომ არ გტკივა.
ქარი თითებს მიყინავდა, თმევს მიწეწდა და თვალებში სილას მაყრიდა, შემაძრწუნებელი ტურების ყმუილის ხმა, ტანში ჟრუანტელს მივლიდა, ალექსი უხმოდ იჯდა და ელოდა თავისი ძმაკაცის გამოჩენას, ტელეფონის სინათლე მის თვალებს უფრო მომხიბვლელს ხდიდა, თითქოს არც კი ვვარსებიბდი მაშინ, როცა მის თვალებში ვიხედებოდი.
- ალექს..
ვჩურჩულებ და თან ვფიქრობ ვითხრა თუ არა, თან თითქოს ცოტა მრცხვენია.
- გისმენ.
ისიც ჩურჩუკითბმპასუხობს და ტელეფონზე თამაშს აგრძელებს.
- ჩაგეხუტები?
ძლივს ამოვილუღლუღე.
- მაგას კიდევ ერთხელ მკითხავ და მოგკლავ, სულელო...
თავისკენ მთელი ძალით მიმქაჩა და ხელები მომხვია, მუცელზე ზურგით მივეყრდენი, მან კი ისევ თამაში გააგრძელა, მის ტეტუებს ამშვენებდა ჩემი ჰელოუქითის ცხვირსახოცი..
- ალექსს სიკვდილზე გიფიქრია?
უეცარი კითხვით გაოგნებული, რამოდენიმე წამით ტელეფონს აშტერდება, მერე თავს ხრის და თავზე მკოცნის..
- კი, მე ვფიქრობ სიკვდილი იმაზე დიდი თავგადასავალი იქნება, ვიდრე სიცოცხლეა..
- არ გეშინია?
მის მკლავებს ჩაჭიდებული ძლივს ვიღებ შიშით ხმას.
- კი, მეშინია, მაგრამ ჩემი სიკვდილის არა...
ტელეფონი ჩააქრო და მისი ძლიერი, თბილი, ხელები ჩემს სხეულს მოეხვივნენ, უფრო მეტად, ვიდრე ოდესმე.
- ნუ გეშინია, მალე მოვა იაკობი და აქედან წავალთ.
ყურში მეუვნება და კურტკას იხდის, რომელიც ისეთი თხელია, რომ მასაც ძლივს ათბობს.
- არ მინდა...
- მოიფარე..
- არ მინდა შენც შეგცივდება.
- მოიფარე მეთქი.
უეცრად ყვირილზე გადადის.
- არ მინდა და არ მოვიფარებ.
- შარზე ხარ?
ნახევრად გახდილი კურტკა ახლა მხრებამდე აიტანა.
- არა, უბრალოდ არ მინდა, რომ ჩემსგამო გაცივდე, თან მეც თბილად მაცვია.
- კი ძალან თბილად გაცვია, ახლავე მოუფარე.
სწრაფად გაიხადა კურტკა და როგორც კომბოსტო, ისე გამახვია მის შავ კურტკაში.
- ძალიან გიხდება ეს მზრუნველი ბიჭის როლი.
გაბუსხული, დუდღუნით ვეუბნები და თავის დახსნას ვცდილობ მისი მკლავებიდან.
- მომსისმინე, დამპირდი, რომ თუ რამე მომივა, შენ ბედნიერი იქნები.
ამ სიტყვებმა გამყინა, თვალები ამიცრემლიანა და დამაფიქრა.
- ამას რატომ მეუბნები?
- ნუთი ამ კითხვის დასმა ამ ყველაფრის შემდეგ კიდევ შეგიძლია?
მანქანის ხმამ მთელი ტყე მოიცვა და მალევე ჩვენს წინ ფარებანთებული მანქანა იდგა, ალექსმა წამომაყენა და მანქანაში ჩამსვა, თავად და იაკობი კი გარეთ იდგნენ და საუბრობდნენ, საუბარი სულ რამოდენიმე წუთით გაგრძელდა, მერე იაკობი შემობრუნდა, მანქანაში ჩაჯდა და სწრაფად დაქოქა.
- კი მაგრამ ალექსი?
წამოვიკივლე.
- ალექსს საქმეწბი აქვს.
მშვუდი ხმით მიპასუხა იაკობმა და სიჩქარეს მოუმატა, მე მხოლოდ ალექსის სილუეტსღა ვხედავდი.
- გთხოვ გამიშვი, ალექსს მარტო ვერ დავტოვებ.
ისტერიული ტირილი ამივარდა, ისე ვევედრებოდი იაკობს თითქოს არ ვიცოდი, რომ მაინც არ გამიშვებდა, ბოლოს სხვა გზა, რომ არ დამრჩა, კარები გავაღე და მანქანისან გადავხტი, გამიმართლა, რომ ფეხებზე დავეცი, ინერციით ერთი კოტრიალა გავაკეთე და მალევე შევძელი წამოდგომა, სანამ იაკობი მანქანის მობრუნებას ცდილობდა, მე მთელი ძალით გავრბოდი, უღრანი ტყის სიღრმე შიშს მგვრიდა, მაგრამ ამ შიშს მისი ნახვის და გადარჩენის სურვილი ფარავდა, მეშინოდა მისი დაკარგვის და არ მინდოდა წამით მაინც დამეგვიანა, ვიცოდი, რომ ამას მთელი ცხოვრება ვინანებდი, ის იყო ალექსი დავინახე, რომ მის მოპირდაპირე მდგომმა სილუეტმა ცეცხლი გახსნა, მე მაინც მივრბოდი, სამი ტყვია ააცილა, როგორც ჩანს საკმაოდ შორიდან ისროდნენ, ალექსიც მოძრაობდა, მისი საძმაკაცო დაეხოცათ, მათი გვამები ალექსის წინ მიმოფანტულიყვნენ, ერთ-ერთ მტერს სანათიანი ჩაფხუტი ეხურა, სწორედ ეს დამეხმარა ამ ყველაფრის დანახვაში, ალექსი ძალაგამოლეული მუხკებზე იდგა, მე ძალიან ახლის ვიყავი, ერთი ტყვიაც, იყვირა ხმამაღლა ალექსმა, ერთი ტყვიაც და დავასვენებ ლინდას...
უკვე მის წინ ვიდექი, რაც შემეძლო სწრაფად გადავდგი ნაბიჯი და ნთეკი ძალით ჩავეხუტე..
- მოდი ერთად დავისვენოთ.
მოსამართლე გაკვირვებული, გულდაწყვეტილი და თან მოვალეობის გაო გაბრაზებული მზერით მიყურებდა, ა ყველაფერს სასამართლოში ვყვებოდი, მე მხოლოდ ერთი შეცდომა დავუშვი, რომ არ მოვკალი ყველა ვინც იქ იყო, ახლა ამ მოსამართლესთან დგომა არ მომიწევდა, მახსოვდა ალექსის სიტყვები, მაგრამ ვერ ვასრულებდი, რადგან ამ ყველაფრის მოყოლა უცრელებოდ ვერ შევძელი, ვერც მის დავიწყებას შევძლებ, მართალია მე ისევ ის მშიშარა, გაუწონასწორებელი ლინდა ვარ, მაგრამ ამასთან ერთად ახლა უკვე მკვლელიც. ფიქრები იპყრობენ ჩემს გონებას, მოგონებები ცოცხლდებიან ჩემს თვალწინ, ნეტავ სულ არ გამეცანი ალექს თქო ვფიქრობ და მაინც ცრემლების დენით ვაგრძელებ თხრობას.
ერთი ღრმად ჩაისუნთქა ჩემს თმაში ჩაყოფილი თავით, მერე მაკოცა და ის სიტყვები მითხრა, რომელიც არასდროს დამავიწყდება ( მე რომ აღარ ვიქნები, შავები არ ჩაიცვა, ვინმე გაიცანი და ჩემი წილიც შენ იყავი ბედნიერი, გახსოვდეს, მე შენი ბედნიერებით იქაც ბედნიერი ვიქნები) თითქოს დრო გაჩერდა, აბა ვერ ვხვდები ამდენი რამის თქმა როგორ მოასწრო, ამის თქმა იყო და მას ზურგიდან დანა გაუყარეს, ხელებში ჩამაკვდა გესმით? მისი სისხლი ახლაც მელანდება, მისი არაამქვეყნიური, ელვისფრად ლურჯი თვაკების კვდომა და მისი მოკანკალე ხელები, მე ვეღარ მოვითნინე და ზურგისკენ მიტრიალებულ მტერს დანა ვესროლე, ის დანა, რომელიც ალექსის ძმაკაცის გვამს ეჭირა, ახლა გისმენთ მოსამართლევ.
- მნიშვნელობა არ აქვს რის გამო.. თქვენ დაპატიმრებული ხართ ადამიანის მკვლელობისთვის.
- მან არა, მე მოვკალი..
ნაცნობი ხმა, ბოხი და ფხლიწიანი, საკუთარ ყურებს ვერ ვუჯერებ, მახსოვს ალექსი როგორ იწვა მიწაზე, როცა გული წაივიდა, ახლა კი ისი ხმა უბრალოდ მელანდებოდა, არ შეიძლებოდა ის ასე გაოჩენილიყო.
ცივად ვბრუნდები კარისკენ, საკუთარ თვალებს არ ვუჯერებ, უბრალოდ ვგიჟდებოდი, ასე მეგონა ყოველ შეთხვევაში, მაგრამ ახლა ვეღარაფერს ვხედავდი და ვფიქრობდი ალექსის გარდა, მსჯავრდებულის სკაიდან კარამდე როგორ მივაღწიე აღარ მახსოვს, მაგრამ ბოლოს მისი სურნელი რომ ვიგრძენი მთელი ხით ვქვითინებდი.
- მოსამართლევ, დავინახე, რომ ამ გოგონამ ესროლა ჩემს ძაკაცს.
ალექსმა თვალებით კარისკენ მანიშნა, უბრალოდ ცოტა დავიბენი, მან ხელი ჩაჭიდა და გავიქეცით, დღედე გვეძებენ თუ არა აგას ვერ გეტყვით, მაგრა დღეს ამ ჩანაწერს ასე ვასრულებ...