როგორც იქნა,ჩვენს ოქროს, გალიაში ვართ.მართალია,ძალიან, შეშინებული და,დაძაბული ვარ, მაგრამ,აქ,თავს, გაცილებით მშვიდად ვგრძნობ.გიოსაც მოსწონს აქაურობა.ადვილად შეეგუა.გახარებულია ჩემს გვერდით რომ,არის.მისთვის სულ ერთია ალბათ სად ,ვიქნებით,მთავარია რომ ის ჩემს გვერდითაა.
მოუსვენრად ვარ სავაში, კაბინეტშია,გიოს სძინავს.მე კიდევ ტელევიზორი მბეზრდება.რავქნა?ბევრი ყოყმანიას შემდეგ,ჩაის ვუმზადებ და სავაშისთვის მიმაქვს.კარზე ვაკაკუნებ მაგრამ ხმას არავინ მცემს და,მეც შევდივარ.არავინაა, მაგიდასთან მივდივარ ჩაის ფინჯანს ვდებ და,უცბათ თვალში მხვდება ის კონვერტი რომელიც მე გადმომცეს.ცნობისმოყვარეობას ვერაფერს, ვუშვრები და, გაუბედავად ხელებ აკანკალებული ვიღებ, ხელში.ოთხადაა დაკეცილი. ვშლი და კითხვას ვიწყებ.
-ლამაზმანს მოუფრთხილდი!კაცმა არ იცის რა შეიძლება მოხდეს...საცოდაობა,იქნება მისი, სილამაზე და სექსუალურობა გაქრეს ამ სამყაროდან!
გაოგნებული რამდენჯერმე ხელახლა ვკითხულობ.აქ აშკარად ჩემზეა საუბარი?!ღმერთო...ერთის, მხრივ შვებას ვგრძნობ რომ ,საქმე სავაშს არ ეხება...ნუ სიკვდილით მას არ ემუქრებიან.ჩემს თავზე არ მეშინია...ზუსტად ვიცი სავაში დამიცავს.უაზრო გრძნობა მეუფლება,სიხარული მთელს ტანში მივლის და,გული მიჩუყდება.მიხარია მიხარია სავაშს რომ არ ემუქრებიან...მიუხედავად იმისა რომ საქმე მე,მეხება ჩემს, სიკვდილზეა, საუბარი მე მაინც ასე სულელივით, იდიოტივით, სიხარულის ცრემლები მცვივა.ვინემ რომ მკითხოს რა გატირებსო, პასუხს ვერ გავცემ...უფროსწორად გავცემ, მაგრამ ყველა გიჟად ჩამთვლიდა.
ამ ჩემს ემოციას ვუღრმავდები, რომ ,ფიქრებში ჩამესმის ,სავაშის შეშფოთებული,მზრუნველი და, ცოტა გაღიზიანებუკი ბარიტონი.
-აქ რას აკეთებ?რა გატირებს?
ვცბები თავს ვუქნევ და სულელივით მეღიმება.
-იცი...ვიცი რომ ჯერ ბავშვი ვარ...ნუ შენი გადმოსახედიდან.მართალია სულ რაღაც 6დღეში 18ტის ვხვდები მაგრამ...იმიტომ არ ხარ დარწმუნებული ჩემს გრძნობებში?გგონია სულელი ბავშვი ვარ?გგონია გულწრფელი და უანგარო სიყვარული არბშემიძლია?
დაბნეული და ჩაფიქრებული მიყურებს.აშკარაა იმაზე ფიქრობს რაც ვუთხარი.მაგიდას გვერდს უვლის და შუშის კედელთან მიდის.ჩემს ზურგ შექცევით დგება და სივრცეში იკარგება.
-ალბათ.
მისი გულახდილობა.გულს მწყვეტს.მისი უნდობლობა გულში თითქოს მტკივნეულად მერსობა.
აღელვებული გულ მოკლული ვეჩურჩულები.
-შენ არ მენდობი....ვერ ვხვდები...საერთოდ არ მესმის აბა ამდენს რისთვის აკეთებ?ან მე რა მინდა აქ.რა მინდა აქ?!
-იმიტომ რომ არშემიძლია შენი გაშვება!
მისი ღრიალი მაკრთობს.ტრიალდება ჩემთან მოდის მკლავებში ძლიერად მავლებს ხელს და თვალებში მიყურებს.
-ვერ გენდობი.არ მჯერა...ვიცი გაიზრდები და შეხედულებებიც შეგეცვლება.ვიცი ჯერ ძალიან პატარა ხარ.მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა ვერ გიშვებ!მიყბარხარ გესმის!მიყვარხარ!
დაბნეული თვალების ცეცებით ვაშტერდები.არაფერიც არ მესმის!
-და შენ ამას სიყვარულს ეძახი?! სიყვარულით მე მიყვარხარ...შენ არა!მე შენ გენდობი.შენ არა.
სევდიანად იღიმის.
-შენ უბრალოდ მადლიერების გრძნობა გაქვს ჩემს მიმართ.
გაპაკასებული ვცდილობ რომ.ხელიდან დავუსხლტე.ვცდილობ და გამომდის კიდეც.
-სულელიხარ!თუ ფიქრობ რომ ამ ყველაფერს მადლიერების გამო ვაკეთებ სულელი ხარ!თუ გგონია რომ არ მიყვარცარ სულელი ხარ!
თავს საშინლად დამცირებულად ვგრძნობ.უკან მოუხედავად გავრბივარ საძინებელში.საწოლზე მოწყვეტით ვეცემი,ბალისში თავს ვრგავ და ვტირივარ.როგორ დავუმტკიცო რომ მიყვარს?მე არ შემიძლია მისსავით ძვირფასი საჩუქრები მივართვა.მე ვერაფერს ვერ ვაჩუქებ გარდა ჩემი გულის და სულისა.ნუთუ ვერ ხვდება რომ მასზე ვგიჟდები?!ნუთუ ასეთი უემოციოვარ ?!
-არგინდა გთხოვ!
მოულოდნელობისგან ვხტები.ლოგინზე,თავის მხარეს ზურგზე წვება და ჭერს აშტერდება.
-არაფრის გამო რატომ ისიებ მაგ მშვენიერ თვალებს!
-არაფრის გამო?!სავაშ მე შენ მიყვარხარ!
-გთხოვ!ილუზიებით...
-რატომ!რატომ არ გჯერა ჩემი?
-მე რეალისტივარ!ვიცი იმ სასოწარკვეთის დროს ჩემს მაგივრად სხვა რომ შემოსულიყო მისდამიც ეს ნდობა გრძნობა,გაგიჩნდებოდა.შენ ჩემი მადლიერიხარ ესაა და ეს.სამაგიეროდ მე მართლა მიყვარხარ.ბედნიერიხარ რადგან აქ საქმე ფულში არაა!
პირდაღებული,გამწარებული ვაკვირდები.მინდა...მინდა რაღაც ისეთი ვუთხრა რომ გავამწარო მაგრამ ვერაფერს ვიგონებ ამ გადამწვარ ტვინით.უცებ ფეღზე ვდგები მასაც ვაიძულე ბრომ ადგეს...ის გაოგნებული უსიტყოდ მემორჩილება.სარკის წინ მიმყავს და ერთი ხელის მოსმით ძირს ვყრი მისივე ნაჩუქარ ძვირფას,ძვირად ღირებულ სუნამოებს,თეთრი ოქროს ყელსაბამებს და ბრილიანტებს.ძირს ხმაურით ეცემა ყველაფერი.ერთმანეთში არეული სუნამოს სუნით, მძაფრად იჟღინთება ,ოთახი.მაგრამ ამ ყველაფერს ყურადღებას საერთოდ არ ვაქცევ.არც სავშს ვაქცევ ყურადღებას,გაოცებული რომ ოყურება,ჯერ, ძირს შემდეგ სარკეში.მინდა იმ რეალობას შევახედო რასაც ჩემითვალით ვხედავ.არ მინდა იმ ილუზიას უყუროს რაც მისი თვალით სჩანს.მის უკან ვდგები.
-ჩაიხედე!შეხედე შენს თავს!
მკაცრად და ნაწყენი ვებურტყუნები.ის უარესად გაოცებული შემომყურებს სარკიდან.
-ხედავ სავაშ?მე ამ ადამიანს ვხედავ როცა გიყურებ!მაღალს,ყოველთვის მოწესრიგებულს,საოცარი თაფლისფერი თვალებით.ოდნავ წამოზრდილი წვერით,შენი თმები...ცხვირი,სურნელი...
ხელში მის ხელს ვიქცევ.
-შენი თლილი და გრძელი თითები...შენ ჩემი ღმერთ კაციხარ!
ჩაიხედე...სადმე ხედავ...ხედავ ძვირადღირებულ სუნამოს?მილიონად შეფასებულ სამკაულს?შენს ბანკნოტებს?ხედავ?მე ასეთად აღგიქვამ!შენ იმაზე ძვირფასიხარ ვიდრე ის ყველაფერი!მე ბავშვი აღარვარ და,მე მიყვარხარ!მიყვარხარ ისე როგორც არასდროს, არავინ მყვარებია!მიყვარხარ იმიტომ რომ ჩემთვის ძვირფასი ხარ!მიყვარხარ იმიტომ რომ, შემიძლია გენდო! მინდა გაგაგებინო ეს ყველაფერი!მინდა შენც მენდობოდე!მინდა ჩემი სიყვარულის ირწმუნო!მინდა ჩემი გჯეროდეს!აუღელვებლად დავთმობ ჩემს სიცოცხლეს შენს გამო და,არ გაბედო და ეს ყოველივე ბავშვობას არ მიაწერო!მე უკვე სრულ წლოვანი ვხვდები და,ჩემი უბედური ცხოვრების გადამკიდე ბევრად ზრდასრულივით, ვაზროვნებ ვიდრე სხვა დანარჩენი!ბოლომდე მაქვს გაცნობიერებული ჩემი შენდამი სიყვარული!შენ ჩემშიხარ!შენ და არა შენი მილიარდები!მიყვარხარ გესმის!მიყვარხარ!
მონუსხული დაუჯერებელი მზერით მიყურებს სარკიდან.სუნთქვა უხშირდება.ვერ ვხვდები...ვერვხვდები რაზე ფიქრობს.მოულოდნელად ტრიალდება ხელს მავლებს და სარკის წინ მსვამს.ჩემს ფეხებს შორის ექცევა და,ამოუცნობი მზერით ისევ მაკვირდება.ყელში მავლებს ხელს,თავს ზევით მაწევინებს და სულ ოდნავ მაგრამ მაინც მიჭერს.ისევ თვალებში მიყურებს.პირს აღებს თვალებს ხუჭავს და ჩავარდნილი ხრინწიანი ხმით მეჩურჩულება.
-გაიმეორე!
ხელებით მაგიდას ვეყრდნობი.კისერი მეჭიმება მაგრამ თუ ეს დაეხმარება არც კი გავინძრევი.
-მიყვარხარ!
სუნთქვა კიდევ უფრო უხშირდება.
-კიდევ!
ვერ გამირჩევია,მისი ხმა, ბრძანებაა თუ ვედრება.
-მიყვარხარ!მიყვარხარ!მიყვა....
აღარ მაბოლოებინებს,მოულოდნელად ტუჩებზე მვარდება და ხარბათ,მკოცნის.კისერი მტკივა.თითქოს ხვდება ხელებს მიშვებს და ერთი ხელის მოძრაობით რბილ აბრეშუმის, მაისურს მახევს.იმდენად მოულოდნელია ეს ყველაფერი ოდნავ მაგრამ შიშისგან ვკივი.
ჩემს კისერში ცხვირით ეფლობა.ღრმად და ნეტარებით ისუნთქავს ჩემს სურნელს.ეს ყველაფერი საშუნლად მსიამოვნებს.ლავიწიდან ზევით კოცნის ბილიკებით მიუყვება.ჩემს ყურთან ირონიული ჩაცინება მესმის...
-იმედია გული არ დაგწყდება ამ მაისურის გამო.
ჩაცინებას კი მისი ხავერდოვანი ჩავარდნილი ხმაც მოსდევს.მთელს ტანში ჟრუანტელი მივლის.ის წინიდან მაწვება.მთელს ზურგზე აუტანელ სიცივეს ვგრძნობ და ვხვდები რომ სარკეზევარ მიბჯენილი.სიცივით ვცბები და მას ვეხვევი.ის კი მოულოდნელად წელზე ძლიერად, მხვევს ხელებს,მიყვანს და ლოგინისკენ მივყავარ.
მთელს სხეულს მიკოცნის.მეც მინდა,მინდა მოვეფერო ,მაგრამ, იმდენად ბურუსში ვარ რომ ხელს ვერ ვწევ.
-კიდევ გამიმეორე!
მისი ბრძანება ჩამესმის შორიდან!მეღიმება,მის აბრეშუმივით თმებში ხელებს, ვაცურებ ჩემსკენ ვიზიდავ და ზედ მის ყურთან მეც ჩავარდნილი, ხმით ვეჩურჩულები.
-მიყვარხარ!აუტანლად მიყვარხარ!
სიამოვნებისგან თითქოს ჟრუანტელი უვლის.კვნევის.
-სიგიჟემდე მინდიხარ! მიყვარხარ! მეც მიყვარხარ ჩემო პატარავ!
მეც!მეც!მიხვდა?!დავარწმუნე რომ მიყვარს?რა ბედნიერებაა...მინდა მინდა გავიაზრო.მაგრამ მისი ალერსი ამის საშუალებას არ მაძლევს და მთლიანად ვიკარგები ვნებაში.
ჯერ კიდევ აქოშინებულები ერთმანეთს ვუყურებთ, თვალებში.ლოგინზე ხელებითაა დაყრდნობილი და, ზემოდან ბედნიერი დამყურებს.ირონიული ღიმილით ეპობა ტუჩები.
-უნდა ვაღიარო, რომ,საოცარი დარწმუნების ნიჭიგაქცს.
მეც მორცხვად მეღიმება.
-მე ამ ყველაფერთან არაფერი მესაქმება.როგორც მახსოვს მე მარტო გელაპარაკებოდი.
ხელს სარკისკენ ვიშვერ.
-იქ...იმ ადგილზე აქ როგორ აღმოვჩნდი არცკი მახსოვს.
ისე საყვარლად და თბილად იცინის.
-ჰო.მართალიხარ აქ,მე ,მოგიყვანე და არც ვნანობ სასიამოვნო სიამოვნებაც, მივიღე.
-მივიღეთ!
ვუსწორებ გაბუტული.
ის მოწყვეტით მკოცნის ტუჩებში და ჩემს გვერდით ზურგზე წვება.
-იმედია მიხვდით რომ მე თქვენ მიყვარხართ შეიხო! ყოველგვარი დანამატების გარეშე!
-იმედია იცი რიმ მე ამ დანამატებით გერგე.
მეცინება ბედნიერი ვარ რომ მიხვდა თუ რა ძლიერად მიყვარს.
-რათქმაუნდა.ეს ხელს არაფერში შემიშლის.
-კარგია!
-ხო და შეგიძლია ის სუნამოები ხელახლა მიყიდო რომელიც სხვათაშორის თქვენს გამო დაიმსხვრა.
-მე უკვე გიყიდე უნდა მოფრთხილებოდი.სხვათაშორის ფული ჰაერიდან არ იშოვება.ცოტა  ხელმომჭირე უნდა იყო.
-ოო ასე უცბათ გაძუნწდიი?!სად წავიდა ჩემი ხელგაშლილი ბიჭიი!დამიბრუნეთ!
-მოგწონდა?
-რა!მისი ხელგაშლილობა?მე შენ უფრო მომწონხარ.სავაშ იდიოტი უნდა ვიყო რომ გითხრა ფული არ მაინტერესებსთქო.მაგრამ მე შენ მიყვარხარ! შენს გამო მზად ვარ მოვკვდე.
ისევ თავიდან ვიწყებთ?!
-ვიცი.ვიცი.ვიცი რომ გიყვარვარ.
ის ოხრავს და სერიოზულდება.
-ძალიან მეშინოდა...ჩემი თავი იმდენად მიყვარს რომ მზად ვიყავი ჩემში ეს გრძნობა ჩამეხშო რადგან კიდევ არ დავტანჯულიყავი.არავის არ ვხვდებოდი საწრთოდ.ნუ იქაურობას თუ არ ჩავთვლოთ სადაც სხვათაშორის შენ გაგიცანი.
-დავიჯერო იქიდან საერთოდ არავინ მოგწონებია?
ის მაჩერდება მკლავს თავქვეშ მიცურებს და გულზე მიხუტებს.
-საერთოდ.პირველი იყავი შენ.ყველა მემორჩილებოდა იმას აკეთებდნენ რასაც ვეტყოდი.შენ კი...შენ მე სილაცკი გამარტყი...უარს ამბობდი ჩემზე...შენ ჩემთვის,გამოწვევა იყავი.უცხო და ახალი.ვიცოდი ვიცოდი ღრმად რომ შევტოპავდი მაგრამ უკვე გვიანი იყო.ასე შემიყვარდი თავნება,ჯიუტი,უხეში და ცოტა უზრდელიც კი.ოღონდ არ გააპროტესტო ეს ასეა.
მინდა შევეწინააღმდეგო მაგრამ მაჩუმებს.
-ნიტა თუ გიყვარვარ...და მზად ხარ ჩემთან ერთად ყოფნისთვის მაშინ...ხალხში უნდა გამოგაჩინო,აღარ მინდა გმალავდე.
-მმალავდე?!მე არ ვიმალები ხომ დავდივართ ერთად სასეირნოთ?
-ძვირფასო ეგ სხვა რამაა...მე ჩემს თანამშრომლებზე,პარტნიორებზე,მაღალ საზოგადოებაზე გეუბნები.სხვათაშორის ზეგ საკმაოდ ნაყოფიერ საზოგადოებასთან მაქვს შეხვედრა.
-შეხვედრა?!გინდა რომ მეც წამიყვანო?შეხვედრაზე?
-უფროსწორად წვეულებაზე.ჩემს პატივსაცემად აწყობენ რადგან საკმაოდ დიდი ფირმა დავაფინანსე...ჯერ ამის გასაგებად პატარახარ მაგრამ საბედნიეროდ,არც ისე ,პატარა რომ გვერდი დამინშვენო.
-მე პატარა აღარ ვარ მაინცდამაინც 18ტის უნდა გავხდე რომ დიდი დამიძახო?
-ნუ ბუზღუნებ, ძვირფასო.მე საქმეზე გეუბნებოდი...თუმცა 38ტისაც რომ გახდე შენ ჩემთვის მაინც პატარა იქნები.
 -ვერ წამოვალ.
-ნუთუ!და შეგიძლია მიზეზი ამიხსნა?
მეშინია.არაფერი გამეგება,რამეს ისეთს წამოვროშავ,მეშინია,არავინ არ დამცინოს,რადგან მსგავს წვეულებებზე მართლაც რომ არასდროს არ ვყოფილვარ.მაგრამ არავითარ შემთხვევაში ამას შენ არ გეტყვი შეიხო.დასაცინად თავს არ ჩაგიგდებ.
-იმიტომ...იმიტომ...
-რატომ!
-იმიტომ რომ.ჩასაცმელი არამაქვს.
მისი ხარხარი მაკრთობს.მიხარია რომ გაგამხიარულეთ ბატონო შეიხო!
-ვიყიდით!სულ ესაა?
რათქმაუნდა თქვენ ხომ უფულობას არ განიცდით ეს როგორ დამავიწყდა.
-არა!მომაბეზრებელი იქნება...გამიგია.მომეწყინება რამინდა იქ.
-მეგონა ნებისმიერ ადგილზე კარგათ იგრძნობდი თავს ჩემს გვერდით.აი ამას ჰქვია სიყვარული.
-კარგი, კარგი.მოვდივარ.მაგრამ მეორედ ასე აღარ მითხრა!
-რა ძვირფასო?
-ნუ მასწავლი სიყვარულს რა, ჰქვია.
მკერდზე თავს ვადებ და მისი, გული ცემა იავნანასავით ჩამესმის.ის მელაპარაკება მაგრამ მე ვფრძნობ რომ ვითიშები.სასიამოვნოდ დაღლილს ძალა აღარ მყოფნის რომ,გამოვფხიზლდე.ბოლოს ვნებდები და საშუალებას ვაძლევ ძილს რომ თავისთან წამიყვანოს. რომელიც უკვე ორივე ხელით მექაჩება.
....
შავი ატლასის კაბას ვიცვამ.რომელიც ბოლომდეა დაშვებული და ზურგი საერთოდ არააქვს.თვითოეულ ნაკვთს მიჩენს.მიუხედავად რომ მართლაც კარგი ტანიმაქვს მაინც ვკომპლექსდები.აი ახლა ვგრძნობ რომ ბავშვი ვარ.აა...უფროსწორად თინეიჯერი...ჯერ კიდევ თინეიჯერი.თუმცა სავაშისაც მესმის რატომ ამირჩია ეს მოდელი.ამ ფორმაში ვერავინ იტყვის რომ ჯერ კიდევ 17ტი წლის ვარ მართალია სულ რაღაც 3დღეღა დამრჩა სრულწლოვებამდე მაგრამ მაინც.
თმას სრულიად სადათ ვიკეთებ ისევე როგორც მაკიაჟს.ფიზიკურად მზად ვარ მისაღებში ჩავიდე და სავაშს გავყვე.მაგრამ სულიერად არა.ძალიან შეშინებული დაძაბული და აფორიაქებული ვარ.მეშინია ცუდი თვალით არ შემომხედონ.სხვა გზა არ მაქვს გამომეტყველებით ვეშვები კიბეზე.კიბის ბოლოში სავაში და გიო დგანან.სავში თვალებით მჭამს და თვალს არ მაშორებს.აშკარაა შეიხს მოვეწონე და თუ აქამდე არ ვუყვარდი ახლა ნამდვილად შევუყვარდებოდი რადგან ისეთი გამომეტყველებით მიყურებს.თვალებით მეფერება,მჭამს.
-ჩემო სიცოცხლევ აიშეს დაუჯერე კარგი?
-რათქმაუნდა ნიტ.არ გავაბრაზებ.
-ხომ არ გწყინს რომ არ მიმყავხარ?
-ნიტა წადი მე არ მოვიქცევი ცუდად.ხომ მითხარი იქ ბავშვები არ იქნებიანო და რატომ უნდა მეწყინოს?!
სავაშს სახე უნათდება და გამხიარულებული ფრუტუნებს.
-მართლა ასე გითხრა?!
გაკაპასებული ვუბრუნდები.
-რა მოვიტყუე რამე?
-ჰო ძვირფასო შენ ხომ იქნები.
სავაშს ვუბღვერ,გიოს მაგრად ვკოცნი და გასასვლელისკენ მივდივარ ესეც ასე ახლა იმაზე იფიქრე როგორ შემომირიგო შეიხო.
-მოიცადე !მოიცადე!დაგავიწყდა პირობები!
-რა პირობები?!
-შენ ლივტში მარტო შედიხარ!ნიტა აღარ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი თორე კამათს აღარ დავჯერდები.
-კარგი რა მე ხომ უბრალოდ გაბრაზებული გავრბოდი.არცკი მიფიქრია მარტოს ჩასვლა.
-ესეიგი ბრაზობთ რომ პატარას გეძახით?
-მგონი ეს აშკარად მაწერია სახეზე!
-კარგი რა...ნიტა ისე ხომ არ ნერვიულობ?რაღაც არ მომწონხარ რაღაცას აშკარაა განიცდი.
-რათქმაუნდა მე ხომ მსოფლიოში, ერთერთ,სასურველ სასიძოსთან ერთად ,თურქეთის,როგორც შენ სთქვი ,ნოყიერ საზოგადოებასთან მივდივარ.ქალები ნამდვილად ჩამქოლავენ.
-სულ ესაა სანერვიულო?მოუცა შენ რა ეჭვიანობ?!
გაოცებისგან პირი ეღება.თუმცა იმასაც შესანიშნავად ვხვდები რომ სიამოვნებს.
მე კი ვითომ ხუმრობით ვეუბნები მაგრამ მართლა მეშინია იმ საზოგადოებამ თვალში არ ამომიღონ.ბოღმით არ გასკდნენ და გამამწარონ.
-ნუ ღელავ ძვირფასო მე შენს გარდა არავინ მინდა.
მიახლოვდება საჩვენებელ თითს ნიკაპში მკიდებს და თავს მაღლა მაწევინებს.თბილად ძალიან საყვარლად მაკვირდება.
-მე შენ მიყვარხარ!შენს გარდა არავინ არ მაინტერესებს.როგორ გგონია რამდენ ადამიანს ჰქონდა შანსი შენს ადგილზე მოხვედრილიყო?
-ძალიან ბევრს.
-მაგრამ მარტო შენ მოხვდი...შენ მოერგე ამ ჩემდ გულს.ასე რომ თავი ამაყად აწიე და შევიდეთ.ჩვენი შესვლა ხომ ეფექტური იქნებოდა მაგრამ ახლა უფრო ეფექტური იქნება რადგან შენი ეჭვიანობის გადამკიდე ძალიან დავაგვიანეთ და,ჰო!უმშვენიერესად გამოიყურები!
ტუჩებზე მოწყვეტით მკოცნის და წინ მიძღვება.
ღმერთო რა ძლიერად მიყვარს ეს ადამიანი?!ნუთუ ეს ყოველივე შესაძლებეკია?მეშინია ამ სიყვარულის ამ გრძნობის ნამდვილად მეშინია.ხალხის უზარმაზარ ტალღაში შევდივართ.აშკარაა ყველა გაოცებული იყურება.ალბათ ჩემი აქ ყოფნა აოცებთ.მაგრამ თავს იმით ვიმშვიდებ რომ ჩემს ადგილზე ვინცარ უნდა ყოფილიყი ყველას ასე შეხედავდნენ.ისეთი შთაბეჭდილება მრჩება რომ მოღმისგან სადაცაა გასკდებიან.ჰო თინეიჯერი გოგოსთვის ეს გასართობი უნდა იყოს.ხოდა მეც ამ შიშს რამენაირად მოვერევი დაძაბულობას მოვიშორებ და მაგრად გავერთობი.სავაშს ათასი ვინმე ესალმება..უფროსწორად,აქ, ვინცაა ,ყველა სათითაოდ და,უკვე, მეცოდება ჩემი შეიხი...ამ მილიონობის მოპოვება ,არც ისე, ადვილი ყოფილა.ბოდიშს მიხდის თავაზიანად სავაში და მტოვებს...თვალს შეშინებული ბავშვივით ვადევნებ და ვხედავ ვიღაც ასაკიან,სასიამოვნო გარეგნობის კაცთან ერთად გადის.
-გამარჯობათ!
ვიღაც მესალმება და ჩემს დაზვერვის ობიექტს თვალთახედვიდან მიკარგავს,რადგან იძულებულივარ მას შევხედო.
-გამარჯობათ!
მეც თავაზიანად ვესალმები.ახალგაზრდა მამაკაცია მაგრამ რატომღაც ანაფორასავით რაღაც აცვია.ღმერთო!თავში გიოს სიტყვები მიტივტივდება მას სულ კაბა აცვია.არაა,ის აქ არ იქნება...სავაში მარტოს ხომ არ დამტოვებდა.მეტის არც კი წამომიყვანდა.
-დაგინახეთ ბატონ შეიხთან ერთად მობრძანდით.
-დიახ.
-მისი ნახვა მინდოდა.მინდოდა მივსალმებოდი.სამწუხაროდ ვეღარ მოვასწარი ხომ.
ვმშვიდდები.მეჰმედი ნამდვილად არ მოისურვებდა მასთან პირისპირ შეხვედრას ასე რომ ის ვერ იქნება.
-არა აქაა.აქვეა გასული ასე რომ შეგეძლებათ მასთან მისალმება.
-მადლობა.მაშინ მოვძებნი.მე მუსტაფა მქვია.
მადლობა ღმერთს!საბოლოოდ ვრწმუნდები რომ ეს ის არაა.ისე მიყურებს აშკარად ჩემს სახელის წარმოთქმას ელოდება.
-მე ნიტა!
ხელს მიშვერს და ძალაუნებურად, მეც ვახვედრებ ჩემსას..ის უეცრად ხელს მაგრად მიჭერს.ჯერ მკოცნის ხელზე,შემდეგ შუბლზე იდებს.ჯანდაბა მისი ტუჩების შეხებისას რაღაც არასასიამოვნო, ჟრუანტელი, მივლის.ხელს სასწრაფოდ ,ვინთავისუფლებ და, ზურგს უკან ვმალავ.ის ცოტა თავხედურადაცკი მიღიმის და მიდის.სასწრაფოდ სავაშს ვუწყებ ძებნას.აქ გაჩერება აღარ მინდა,ყოველ შემთხვევაში მის გარეშე.ასე მგონია ნაკუწებათ მაქცევენ.ისეთი ცივი და, არაფრის მთქმელი გამომეტყველებით მიმზერენ.დერეფანს მივუყვები სადაც ბოლოს სავაში მოვლანდე.ბოლომდე ჩავდივარ და შემდეგ მარცხნივ ვუხვევ რომ მაშინვე ვცნობ შეიხის ლაპარაკს.ქურდივით ჩუმად და აუჩქარებელი ნაბიჯით მივდივარ...ვერ გადამიწყვეტუა უნდა შევიდე თუ არა იდნავ შეღებილ კარში.სუნთქვას ვწყვეტ და,ჯაშუშივით ვიწყებ მოსმენას.
-...მერე!
ალბათ ის ასაკოვანი მამაკაცია.
-არ მანაღვლებს!ხომ მიცნობ!
-შესანიშნავად გიცნობ შვილო!ისიც ვიცი რა გული გაქვს.
-გეყოფა მაგის შეხსენება!
-ხომ ხედავ სადამდე მივიდა.მაშინ უნდა მოგეცა ნება...
-ბიძია!მაშინ რომ მცოდნოდა ასე მოხდებოდა მაშინაც არ მოგცემდით მისი სიკვდილის ნებას!მე მისი არ მეშინია!პირიქით ხომ ხედავ თაგვივით იმალება სოროში.
-საფრთხე რამდენად რეალურია?
-არ ვიცი იმ ჭკუა სუსტს რა უტრიალებს თავში.ნამდვილი ფსიქოპატია...ასე რომ საბრთხე რეალურია!
-ამად ღიირს?
-ამად კიარა მთელ ჩემს სიცოცხლედ ღირს!
-მაშინ დროს ის გოგონა გაგვაცნო.შენ ასე არ ფიქრობ შვილო?
-რათქმაუნდა უკვე დროა!ის აქაა...დღეს მისი გაცნობის ბედნიერება გექნება.რომ გაიცნობ მიხვდები რად ღირს.
-შენ,გაბედნიერებს.ასე რომ ჩვენ  უკვე გვიღირს.სავაშ მის შემდე ასე არასდროს არ ყოფილხარ.ჩვენ ყველაფერს გავაკეთებთ რომ თქვენამდე არ მოვუშვათ მეჰმედი!შენ ბედნიერების ღირსი ხარ!
-მადლობთ.ბიძია!ნუ ღელავ მეც მოვაგვარებ,ასე რომ არღირს შეწუხებად.ამ საბუთებსაც გადავხედოთ და ნიტასაც მოვიყვან,მინდა გაგაცნო.
გული სიხარულით მევსება.მას მთელ სამყაროდ ვუღირვარ...ის ისაა კარზე უნდა დავუკაკუნო რომ ცხვირს რაღაც უსიამოვნო სუნი მიწვავს.უეცრად ამ სუნს პირდაპირ ცხვირთან ვგრძნობ.პირზე ვიღაც ნაჭერს მაფარებს.ვცდილობ დავიყვირო შველა ვითხოვო.მაგრამ რაც უფრო ვცდილობ მით უფრო ღრმად ვისუნთქავ ამ სუნს და ვგრძნობ რომ გონებას ვკარგავ.უკანასკნელს რაც თვალით ვხედავ ეს მუსტაფაა...ჯანდაბა ეს მართლაც რომ მეჰმედი ყოფილა.ის მანქანაში მსვამს და მე უკვე სიბნელეში ვიკარგები...




გულწრფელად გიხდით ბოდიშს.ვიცი რომ საშინლად დავაგვიანე.მაგრამ სხვა გამოსავალი არ მაქვს.შეიძლება შემდეგი თავიც ასე დავაგვიანო...მომიტევეთ შეცდომები.გამიზიარეთ თქვენი შთაბეჭდილება რადგან ამ არეულობაში მართლა არ ვიცი რა დავწერე არც კი გადამიკითხია.