სახლში არაფერი საქმე მქონდა ამიტომ წიგნის კითხვა დავიწყე. "დელირიუმი" მოვიმარჯვე ხელში თან აივანზე გავედი და იქვე ჩამოკიდებულ საქანელაზე დავჯექი...
50 გვერდამდე მექნებოდა წაკითხული ქვემოდან ეველინის ძახილი რომ გავიგონე
-მატასი ჩამო ერთი წამი რა უნდა დაგელაპარაკო
-რაგინდა ეველინ შემეშვი
-მატასი სალაპარაკო მაქვს ჩამოდი-
აღარ შევეწინააღმდეგე და ქვემოთ ჩავედი. ფეხით გავუყევით გზას
-მატასი უნდა ვილაპარაკოთ
-რაზე?
-ყველაფერზე
-მე არ მსურს ლაპარაკი და შენ თუ გინდა ილაპარაკე
-მატასი ასე არ შეიძლება შენთან ლაპარაკი მინდა
-კარგი ხო გისმენ
ამოისუნთქა
-მივხვდი რომ წინა წელს მომხდარი ამბავი გაიგე, სრულყოფილად. იმასაც მივხვდი რომ შეიცვალე
-ხო შევიცვალე და ყველაფერი ვიცი რაც წინა წელს მოხდა ასე რომ ტყუილად თუ ეცდები რაიმეს..
-მე ამის მიზეზი მქონდა, მაშინ შენზე გაბრაზებული განაწყენებული, ყველაფერი ერთად ვიყავი
-და რაიყო ამის მიზეზი რა დაგიშავე?
-ჩემი შეყვარებული ნიკა გახსოვს? ნუ მოკლედ მას შენ შეუყვარდი
-რააააააა???-გამიფართოვდა თვალები ჯერ ამ ამბავზე შემდეგ კი ეველინის უზრდელობაზე
-მატასი ბრაზმა დამაბრმავა, არ მინდოდა ასე მომხდარიყო ყველაფერი უბრალოდ იმ აზრმა რომ ნიკას შენდამი გრძნობები ქონდა და მე მშორდებოდა დამაბრმავა
-მე მაგაში არაფერ შუაში ვიყავი
-შენ ეს მსუქანი გოგო როგორ შეუყვარდი ყველაზე მეტად ამაზე ვვრაზდებოდი-დაიყვირა ეველინმა
-მე შენს უბედურებაში არაფერ შუაში ვიყავი, მე ამის შესახებ არც კი ვიცოდი, შენ ჩემი საუკეთესო მეგობარი იყავი, ყველაფერს გიმხელდი ისიც კი იცოდი რონ გეგა მომწონდა და ამ ყველაფრის შემდეგ ეს გააკეთე, მე მთელი ჩემი ცხოვრების განმალობაში რომ გაპატიო მაინც არ დავივიწყებ იმას რაც შენ გამიკეთე-ვთქვი და ატირებული სახლში წასვლა გადავწყვიტე როდესაც წინ გეგა ამესვეტა
-გეგა გამატარე
-რომ არ გაგატარო რამოხდება?
-გეგა გამატარე მეთქი-ვთქვი და გავლა დავაპირე როდესაც წელზე ხელები შემომხვია და ახლოს მიმიზიდა
-გეგა გეყო რას აკეთებ-ვუთხარი გაბრაზებულმა
-რაც აქამდეც უნდა გამეკეთებინა-მითხრა და ტუჩები ახლოს მომიტანა
-მომშორდი-დავუყვირე და სახეში ხელი ვუთავაზე
-ამას არ შეგარჩენ-მომაძახა გეგამ და ეს ხმა სახლში შემყვა. ნერვებ აშლილი ოთახში ჩავიკეტე და ტირილი დავიწყე.
ჩემი ტელეფონის ხნა გაისმა დემნა იყო
-რამოხდა-ვუპასუხე ნერვებ მოშლილმა
-მატასი შენ რა ტირი?
-არა რაგინდა-ვუთხარი უფრო ხმამაღლა
-ჩამოდი-მითხრა სერიოზული ხმით.
ტელეფონის გათიშვის თანავე მივხვდი რომ დემნას ვაწყენინე, თანაც სხვაზე გაბრაზებულმა მასზე ამოვიყარე ჯავრი.
დედას ნებართვა ვთხოვე და ქვემოთ ჩავედი..
ჩვეულებისამებრ იდგა დემნა, თავისი ყავისფერი თმები ზუსტად ისე ქონდა როგორც მე მომწონდა, მისი ყავისფერი თვალები ბევრის მთქმელი იყო. მისი სხეული, იმდენად მინდოდა მისი შეგრძნება რომ გონება მეკარგებოდა..
-აკი არ ვტიროდიო-მითხრა დემნამ ბრაზშეპარული ხმით
-დემნა მაპატიე სხვაზე გაბრაზებულმა შენზე ამოვიყარე ჯავრი-ვთქვი და იქვე ჩამოვჯექი
-რამოხდა?
-არაფერი
-რა მოხდა მეთქი?-მითხრა უფრო გაბრაზებულმა
-ეველინმა მითხრა რომ მის შეყვარებულს მე ვუყვარდი ამიტომ გააკეთა ასეთი რაღაც, შემდეგ გეგამ სცადა ჩემი კოცნა და სახეში გავარტყი..
ცოტახანი სიჩუმე ჩამოვარდა
-არ შევარჩენ-ჩაილაპარაკა თავისთვის
ისევ სიჩუმე...
-გინდა გვირილები განახო?
-რააა?? ვგიჟდები გვირილებზე-ვუთხარი და ბედნიერი გადავეხვიე.
ხელები მომხვია და ჩემი სურნელი შეისუნთქა.. მხოლოდ შემდეგ მივხვდი რას ვაკეთებდი და უცბად გავეცალე მას
-მაპატიე მე უბრალოდ ემოციებს ვერ ვაკონტროლებ-ავბლუყუნდი ჩემებურად
-არაუშავს წამოდი-თქვა და კამერა ჩართო
-ეს რისთვის
-მოგონებებისთვის-თქვა და კადრში მე გამომაჩინა, თან სიმღერა ჩართო "more than you know" და ხელი ჩამკიდა, თან გვირილების მდელოსკენ წამიყვანა.
კარგი სიმღერა, გარშემო გვირილები და საყვარელი ადამიანი. დიახ საყვარელი ადამიანი, გამოვუტყდი ჩემ თავს რომ დემნა შემიყვარდა, იმაზე მეტად შემიყვარდა ვიდრე ოდესმე ვინმე მყვარებია...
მთელი გვირილების მდელო დავლაშქრეთ ბოლოს კი დაღლილები მინდორზე დავწექით
-რა მაგარი იყო-ვთქვი თუმცა დამავიწყდა რომ კამერა ჯერ კიდევ ჩართული იყო
-ესეიგი მაგარი იყო-თქვა დემნამ და კამერა მომიშვირა
-გაჩერდი ნუ მიღებ-ვთქვი სიცილით და კამერას ყვავილი ავაფარე
-კაი ხო აღარ გიღებ
-უკვე დაბნელებულა-ვთქვი როდესაც ვარსკვლავები შევნიშნე ცაზე
-რა სწრაფად გაირბინა დრომ-მითხრა და ფეხზე წამომაყენა სეირნობისას კი ხელი ჩამკიდა დემნამ.
-მართლაც
-გაყინული გაქვს ხელები-თქვა და ორივე ხელის გათბობა დაიწო
-არვიცი ასე რატო მოხდა, ზოგადად მუდამ თბილი ხელები მაქვს თუმცა ასე მაშინ მემართება როდესაც ვინმე მნიშვნელოვან ადამიანთან ვარ...-დავიწყე ლაპარაკი და იმდენად შევყევი სისულელეების ლაპარაკი დავიწყე. ლოყებ დაწითლებული ავხედე მომღიმარ დემნას
-ნუ დამცინი
-არ დაგცინი
-როგორ არა დამცინი,ნახე გეღიმება
-იქნებ იმაზე არ მეღიმება რომ ასეთი ბრძნული რაღაცა თქვი
-შენ თვლი რომ ეს ბრძნულია?-ვუთხარი სიცილით
-ნუ ეხა მე მაწყობს რომ სიბრძნე იყოს-თქვა და თმა გადამიწია.
-დემნა ოდესმე ვინმე გყვარებია?
-არასდროს აქამდე
-აქამდე? კიმაგრამ ეხლა ვინმე გიყვარს?
-მგონი ამაზე პასუხი შენც იცი-თქვა და თვალებში ჩამხედა. თან ჩემ სახლსაც მივუახლოვდით
-არა არ ვიცი
-ოხ მატასი რა სულელი ხარ-თქვა და გაიცინა
-ისევ დამცინი-ამჯერად გავბრაზდი მე
-მისმინე სულ გაიღიმე კარგი? არ მინდა შენ გაბრაზებულ ან ნამტირალევ სახეს ვხედავდე
-კარგი
დემნამ შუბლზე მაკოცა
-საოცარი ადამიანი ხარ დემნა
-ოხ მართლა? ეგ ჩემთვის არავის უთქვია
-ხოდა კომპლიმენტად შეიფერე-ვუთხარი და გავიცინე
-მატასი ეველინს აპატიე რა
-არავითარ შემთხვევაში ეს როგორ ვაპატიო ხოარ გაგიჟდი?
-ძალიან ნანობს თავის საქციელს, პატიების თხოვნა უნდა, იქნებ ცადო...
-არა
-კარგი მაგრამ დამპირდი რომ იფიქრებ მაინც
-კარგი ხო ვიფიქრებ-ვთქვი და გავიცინე
-ისე კიდევ ხომ არ წამოხვიდოდი ჩემთან ერთად სადმე
-მე..ანუ არა..რადგან ძალიან გვიანია თანაც მე თითქმის არ გიცნობ-ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე
-სულ მალე იმაზე მეტად გამიცნობ ვიდრე ფიქრობ-ჩაილაპარაკა თავისთვის
-რამე თქვი?
-არა არაფერი-თქვა და ტუჩის კუთხეში მაკოცა-ტკბილი ძილი პატარა-
და დამტოვა ასე გაშეშებული, დაახლოებით ათ წუთში გამოვფხიზლდი და ანერვიულებული სახლში შევედი. იმ ღამეს თითქმის არ მძინებია..
პს. დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის, უბრალოდ ხომ გესმით აღდგომა მოდის და..თანაც სკოლა, მასწავლებლები...
იმედია ისიამოვნებთ ახალი თავით