ჩაბნელებულ დერეფანში იდგა, მთვარის შუქი ფანჯრიდან აღწევდა და მხოლოდ სახის გარჩევა შეეძლო გოგონას. სხვა დანარცენი ზეპირად იცოდა, ყველა ნივთი ხომ მისთვის ნაცნობი იყო. თვალები დახუჭა , ხელები გაითავისუფლა ,თმებში შეიცურა თითები და სარჭი მოიშორა შემდეგ სწრაფად შებრუნდა და სადღაც ახლოს მდგომ სილუეტამდე მიაღწია, ხელები ყელზე შემოხვია .წამსვე გაისმა კაცის გახშირებული სუნთქვა სახლში,ყველა ოთახს მოედო და გვანცას ღიმილიც უკან გაჰყვა
-და მაინც თრობის სიმძიმე უნდა დაადგინო ...ასე არ არის?
-გვანცა , ამ ღამით არა ...- ხედავდა კაცის თვალებში მოცეკვავე ჭინკებს და კარგად იცოდა რა ხდებოდა მის მთელს სხეულში . ისიც ციოდა რა სურდა თავად ... დიდხანს არ შეუყოვნებია მიშოს სიტყვებს ,თმებში შეუცურა თითები თავისკენ მიიზიდა ტუჩებზე ტუჩებით შეეხო ,ფრთხილად თითქოს ამოწმებდა შემდეგაც იგივე სურვილი ექნებოდა თუ ყველაფერი შეიცვლებოდა , როგორც ვარაუდობდა არაფერი შეცვლილა...
გაშმაგებით უკოცნიდნენ ბაგეებს ერთმანეთს და სხეულის ტემპერატურაც ყველა ზღვარს სცდებოდა, რეალობის აღქმა გაქრა, სივრცისა და დროის შეგრძნება არ არსებობდა , მხოლოდ ბარიერი სამოსის სახით ,რომელიც ორ მხურვალე სხეულს ერთმანეთისგან აშორებდა და რამდენიმე წამში ისიც არსად ჩანდა
-ჯანდაბა! - ნახევრად შიშველ გოგოს წამით მოშორდა და მზერა მოავლო მის ლიბრგადაკრულ თვალებს- იმაზე მეტად რომ იყო მთვრალი ვიდრე ვფიქრობ?-ისე ამოიხვნეშა გვანცას გაეცინა-სურვილისგან ათრთოლებული მკლავები მხრებზე შემოხვია და სახე სახესთან ახლოს მიუტანა
-არასექსუალურს გაჩენს ეს ისტერიკა,სრულიად უდროო ისტერიკა- ყურთან აკოცა და შემდეგ ბიბილოზე მოსდო კბილები - თრობის ძალას ასუსტებ და მალე სულ მთლად გამოვფხიზლდები - ყელში უკბინა კაცს და დაძარღვულ მკლავებზე ჩამოუსვა თითები .წამში აღმოჩნდა ჰაერში და შემდეგ რბილ საწოლზე მოწყვეტით დავარდა. ვნებას აყოლილი ორი სხეული და ჯერ არ განცდილი სიამოვნება...
რამდენიმე წამით გაუნძრევლად იწვა, მუცელზე დამხობილი ბალიშებს შორის თავჩარგული და ღრმად სუნთქავდა. უკვე სრულიად გამოფხიზლებული იყო, მხოლოდ სიამოვნებისგან არეული სხეული და აჩქარებული გულისცემა შემორჩა... სახეზე ჩამოყრილი თმა გადაუწია მიშომ და შემდეგ შიშველ წელზე შეუცურა ხელი,რეაქცია არ ჰქონია და უარესად ურევდა ტვინს გვერდით მყოფს. შემდეგ ზურგზე გადაბრუნდა, წამოჯდა და თმები ზურგზე გადაიყარა. მუხლებს იდაყვებით დაეყრდნო და მიშოს გახედა,ტუჩები ენის წვერით დაისველა და ისევ უკან დაეშვა
-დავიჯერო მეტყველების უნარი აღარ დაგიბრუნდება?
-ასეთი მაგარიც არ ყოფილა,დარწმუნებული ვარ უკეთესადაც შეძლებ ასეთი არეული რომ არ გექნება ტვინი
-და მაინც მე უფრო მათრობელა ვარ თუ შენ
-ვენახები გააშენე მეღვინევ,შემდეგ შენივე ღვინის გრადუსი გაზომე
-უკვე მაქვს ვაზი და ღვინოც ,შენ ნუ იფიქრებ მაგაზე - ნიკაპზე მოუჭირა თუთები და ტუჩებში აკოცა-ახლა უფრო რბილი და ფაფუკია შენი ტუჩები
-უფრო დაკბენილი და დასიებული... ერთი ორად გამეზარდა ტუჩები , ამ მეთოდს არ ვცნობდი აქამდე - გაიცინა და ტუჩები ისევ გაილოკა -მგონი უკვე თენდება-უცებ შეამჩნია ფარდებიდან შემოსული სინათლე და მიშოს მკლავებიდან გამოძვრა-ლილია და ილიკო რომ მოვიდნენ შოკში ჩავარდებიან
-ჯერ ექვსიც არაა , არ მოვლენ ...დაიძინე
-არ მეძინება საერთოდ
-გვანცა დავიჯერო ისევ ენერგიის მოჭარბებას გრძნობ?
-ისევ არა...რომ მოვედი ცუდად ვიყავი , საშინელ ხასიათზე ,დაღლილი და განადგურებული ახლა უკეთ ვარ აშკარად.რა არ მიცდია განწყობის ამაღლებისთვის და თურმე მთავარი არ ვიცოდი - საბანში ჩაძვრა და ბალიშს მოხვია ხელები
-როგორი ხარ ... სრულიად ამირიე გონება უკვე აღარ ვიცი მომავალ ავოკატს ვუყურებ , ცივი გონებით მოაზროვნე თავისუფალ გოგონას თუ ერთ არანორმალურს რომელსაც ყველაფერი მაგრად ჰკიდია
-რატომ მიფუჭებ წარმოდგენას? რატომ გეგონა რომ ახლა ისტერიკა მექნებოდა თმებს დავიწიწკნიდი და ვიწიოკებდი ეს რა ვქენი უცხო კაცს როგორ ჩავუწექი,სიამოვნება როგორ მივიღე და თავი როგორ დავიმშვიდე-თქო ...
-შენ ჩემი გახდი და ხომ იცი რომ ყველაფერი შეიცვლება
-რა თქმა უნდა შეიცვლება, ცუდად რომ ვიქნები მარტივად დავმშვიდდები და ყურადღებას სხვა რამეზე გადავიტან
-გვანცა მე არ ვარ ის ტიპი ასე უბრალოდ რომ ატარებდეს ღამეს ვინმესთან .შენ ჩემთვის უბრალოდ გასართობი არ ხარ და იცოდე რომ ზედმეტად ეგოისტი ვარ , რაც ჩემია სამუდამოდ ჩემი იქნება !- სრულიად სერიოზული ჩანდა ბატონი ჩარკვიანი ,რაც გვანცას საერთოდ არ ადარდებდა იმ წამს მითუმეტეს
-არ შემიძლია ეს არაფრისმთქმელი წინადადებები ,რომლებიც ახალს არაფერს მეუბნებიან.რატომ გვიყვარს ადამიანებს ზედმეტი ფიქრითა და ამ ფიქრით შთაგონებული წინადადებებით სიტუაციის გაფუჭება
-არის ისეთი რამ რაც უნდა თქვა ,დააზუსტო და თავიდანვე გაარკვიო
-ასე რომ გვეფიქრა რამდენიმე საათის წინ სჯა-ბაასს დავიწყებდით და ბოლოს გადავწყვეტდით რომ ახლა და აქ არ უნდა გვქონოდა სექ*ი საერთოდაც არ უნდა ვიყოთ ერთად იმიტომ რომ მე და შენ არავინ ვართ ერთმანეთისთვის ! აი ეს არის ის რაც უნდა გაირკვეს ჩვენ შორის და სხვა არაფერია მიშიკო
-ხომ ვიცოდი რაც მოხდებოდა , რა ძნელი მისახვედრი იყო ,მაგრამ მაინც ავყევი შენს სურვილს ... ტვინს რომ აგირევს პატარა ჭირვეული ქალი
-ღმერთო ჩემო , ძალას მაცლის უკვე შენი ჯუჯღუნი... ნაოჭები გაგიჩნდება ამდენი დარდისგან . შეგიძლია წახვიდე და მარტომ დაიმშვიდო ნერვები, მე მეძინება დღეს უნდა დავისვენო ხვალ სწავლა იწყება დამიჯერე ისე გავა თვეები ვერც კი დამინახავ- საბანს მოხვია ისევ მკლავები და თვალები დახუჭა. ჩარკვიანი თვალებიდან ცეცხლს ისროდა, რამდენად დიდი იყო მათ შორის განსხვავება ,რამხელა უფსკრული იყო იმ წამს და მაინც ერთნაირები იყვნენ ერთი არსების ორი ნაწილი ეს კი მიხეილისთვის ცხადზე ცხადი იყო... გვანცას დაჰყურებდა ზემოდან თვალები ისევ რომ გაახილა ქალბატონმა, ტუჩები წინ გამოსწია და თითები მკლავზე მოხვია ჩარკვიანს-უბრალოდ დავიძინოთ ,ხომ შეიძლება არა? - წამში ისე გადაიქცა საყვარელ გვანციკოდ რომ მიშომ ღიმილი ვერ შეიკავა. საწოლში დაბრუნდა, მკლავები მოხვია გოგონას და მისი მშვიდი სუნთქვის ფონზე თავადაც ჩაეძინა.
დიდხანს ურეკავდა ლილია გვანცას, უნდოდა გაეგო როგორ ჩაიარა კურსელებთან შეხვედრამ თავისი ამბების მოყოლაც სურდა ,მაგრამ ვერაფერი მოახერხა სანამ ქალბატონი არ გამოფხიზლდა,მოწესრიგდა მიშიკოს დაემშვიდობა და თბილისში დაბრუნდა. ისევ მობილური ეჭირა ლილიას ოთახში რომ შევიდა და საწოლზე დაეშვა
-ტელეფონი სად გაქვს მთელი დღეა გირეკავ ...წუხელაც გირეკავდი და ვიფიქრე ხმა არ ესმის-თქო
-სულ ამბობ არ ღირს ზედმეტი ნევრიულობაო და ახლა რას დაპანიკდი ყვავილო? ჩემზე ნერვიულობ ხომ?- მისკენ მიცოცდა და თავი მუხლებზე დაადო
-გვანცა რა მოხდა წუხელ? სხვანაირად ჭიკჭიკებ...ახლა წესით გაბრაზებული უნდა იყო მშობლებთან კამათის გამო და გეგმებს აწყობდე
-გადავალ და მორჩა...
-ანგარიში რომ გაგიყინეს?
-ვიმუშავებ...ბავშვი ხომ არ ვარ,ისედაც ვაპირებდი მუშაობის დაწყებას.თანაც მაქვს ქეში და გამოვიყენებ.ვიცოდი რას გააკეთებდნენ და წინასწარ გავთვალე - გაიცინა და ლილიას ნაწნავის ბოლოს დაუწყო თამაში
-სწავლას და მუშაობას ერთად რომ არ აპირებდი?
-დროა გამცოდილება ავიმაღლო რაში მჭირდება ეს წითელი დიპლომი... რა უბედურებაა. მუშაობას დავიწყებ სადმე ნორმალურ საადვოკატო ფირმაში თუნდაც თანაშემწედ ვისწავლი ყველაფერს შემდეგ მაგისტრატურასაც გავივლი . არაფერია მოუგვარებელი
-მართალია,მაგრამ მაინც მშობლებს ხომ არ მიატოვებ?
-თვითონ მიმატოვეს დიდი ხნის წინათ და თავადვე უნდა დამიბრუნონ, დაიხიონ უკან და მიხვდნენ რომ მათზე დამოკიდებულია რასდროს ვყოფილვარ ,არც არასდროს ვიქნები
-ხომ იცი რომ შენი ოთახი ამ სახლში სულ მზად არის... იაკომ მითხრა ჩვენთან გადმოვიდეს,მარტოს რა უნდაო მოიწყენსო
-მარტოს მინდა, თქვენთან არ ვარ სულ? იაკოს მე დაველაპარაკები ...შენთან რა მოხდა? შენი მობილური რატომ წკრიალებს?
-გუშინ წიგნების მაღაზიაში შევხვდი კონსტანტინეს...ვისაუბრეთ
-მერე? რა მოხდა?
-შემთხვევით შეხვედრებს ვწყვეტთ
გვანცამ არ მოისვენა და ყველაფერი დეტალურად მოაყოლა ლილიას. უსმენდა და მთლიანად მეგობრის ამბავში იყო ჩართული,წინა ღამე არც კი გახსენებია სანამ ლილია არ ჩაეძია
-და მაინც? წუხელ სად იყავი
-შენთან სახლში... მივედი ვღიღინებდი და ამდენი თვის უნახავი მიხეილი გამოჩნდა ავყირავდი და ზედ დავეცი.მეგონა გული გამისკდებოდა ისე მიყურებდა. ნასვამი ვიყავი, დაღლილი და გაბრაზებული მითხრა რომ ალკოჰოლზე მათრობელა ვიყავი და კოცნა დააპირა.... ჯანდაბაააა რომ ვყვები მგონია რომ ცუდად ვიქცევი ეს იმდენად სასწაული რამე იყო სიტყვებით არ უნა ვაფუჭებდე ,მაგრამ მაინც მერე ვაკოცე და შენს სახლში,ჩემს ოთახში და ყველგან ჩემი კვნესის ხმა ისმოდა. არ მეგონა ასეთი ხმის გამოცემა თუ შემეძლო , რამდენი რამ არც მახსოვს ... ყველაზე კარგი ცოდვაა რაც კი ოდესმე შეიძლება ჩაიდინო ადამიანმა
-შენ და მიშო? რამდენი ჭიქა დალიე ასე რომ შეიშალე, სულ დაკარგე აზროვნების უნარი? არც კი იცნობ , შეყვარებულებს არ აძლევდი მოახლოებსი უფლებას ადამიანებს რომლებთანაც დროს ატარებდი ...ის კი რამდენჯერ ნახე სულ ,როგორ შეძელი
-იმ იდიოტებს ნუ მიხსენებ,მიშო სხვაა ნუ მკითხავ როგორ ვხვდები,ან რა ვიცი ...არ მაინტერესებს არაფერი ,არც მაქვს მოლოდინი მისი ცოლობა კი არ მინდა .არასდროს ვინანებ ამ ღამეს...ზედმეტი განხილვაც არ სჭირდება. იმედია მთელი დღე გამყვება დადებითი ემოციები და ხვალიდან სწავლასაც ასეთი მუხტით შევუდგები
-ყოველთვის ვიცოდი რომ იმპულსური იყავი, ყოველ ჯერზე მაოცებთ შენ და შენი ტვინი
-შენ ასე არასდროს მოიქცევი და ვერც გაიგებ რა სასიამოვნოა როდესაც არავისზე და არაფერზე ფიქრობ.არაფერი გაინტერესებს ,არავითარი აზრი,კითხვა მხოლოდ სურვილი გაქვს რომელიც გმართავს
ლილიას მუხლებზე ედო თავი ის კი გვანცას თმებში დაატარებდა თითებს და უნივერსიტეტის გეგმებს აწყობდნენ. ილიკომ დაურღვიათ იდილეა და ოთახში ისე შეიჭრა როგორც ქარბორბალა, ბატონი პირველად მიდიოდა უნივერსიტეტში და ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს თავიდან უჭერდნენ მარწუხებს რომელიც 12 წლის შემდეგ ძლივს გაწყვიტა. ბოლოს ყველანი აიშალნენ და მისაღებშ ჩავიდნენ სადილისთვის.
ვახშმადაც ერთად იყვნენ და ეს დღეც მშვიდად დასრულდა მეორე დღის მოლოდინში...
....................................................
შუაღამით გააღვიძა ანამ, ჯერ შიოდა, შემდეგ უბრალოდ ვერ იძინებდა და ისიც მასთან ერთად ათენებდა. ბოლოს ორივეს ჩაეძინა , დილით გაღვიძება ვერ მოახერხა მობილურიც გაითიშა და მაღვიძარას ხმაც არსაიდან ისმოდა. უკვე შუადღე იყო რომ გაიღვიძა , საათი ძლივს იპოვნა და საწოლიდან ლამის გადმოვარდა, იგინებოდა თან ჩუმად ძლივს ჩაძნებული ანა რომ არ გაეღვიძებინა. ჩაიცვა და ანას მობლურით დაურეკა უფროსს,მაგრამ აზრი აღარ ჰქონდა ტყუილის მოფიქრების დროც აღარ იყო თათბირი მის გარეშე დაიწყო და მის ნაცვლად სხვა წავიდა შეხვედრაზეც. უფროსისგან საყვედურიც აირტყა და ბოლოს კაბინეტში ამოჰყო თავი. ერთკვირიანი დასვენება ანასთან ერთად, შემდეგ საქორწილო სამზადისი, ქორწილი და ყველაფერი ეს სამსახურის ხარჯზე ხდებოდა. იმდენი დაგვიანება ჰქონდა უკვე , იმდენჯერ აურია საქმე ღამენათევმა და გამოუძინებელმა რომ ბოლოს სამსახურიდან გამოუშვეს. სრულიად ტვინარეულს აღარ ჰქონდა ხვერწნა მუდარის ნერვები, მაშინვე აკრიფა ნივთები და იქაურობას გაეცალა. მანქანის საჭესთან იჯდა , საცობში გაჭედილი სარკეში საკუთარ ანარეკლს რომ მოჰკრა თვალი. თითქოს იგივე ლუკა უყურებდა,მაგრამ მაინც სხვა იყო გადაღლილი, ღამენათევი, გაგიჟებული კაცი ,რომელსაც უკვე სამსახურიც აღარ ჰქონდა. საჭეს მუშტები დაუშინა და ღრმად ამოისუნთქა. შუა ქალაქში ღრიალს ვერ დაიწყებდა თორემ დიდი სიამოვნებით დაიცლებოდა . როგორც იქნა სახლამდე მიაღწია იმ იმედით რომ ცოტა ხნით მაინც დაისვენებდა,მაგრამ სახლში მშობლები დახვდნენ, შემდეგ გაახსენდა რომ ყველანი აპირებდნენ მისვლას და რა თქმა უნდა დრო საწოლთან მიახლოებისთვისაც არ ჰქონდა.
-ლუუკა დე მომეხმარე რა ...
-ხო ახლავე - სამზარეულოში გავიდა და კარიც მაშინვე მიიხურა-რა ხდება დედა?
-ვერ ხედავ რა ხდება? სოფელში წავედით ერთი კვირით და უკვე გადაწყდა ვინ ამშობიარებს ანას? ისიც დაგეგმეს საავადმყოფოდან გამოსვლის შემდეგ დედამისი რომ გადმოვა აქ? მე მეგონა ცოტა ხანს ჩვენთან იქნებოდით . მე ვარ დედაშენი თუ ის ქალი , რამდენი რამე უნდა მოვითმინო გავაფრენ მალე ...არაფერი დაგვიჯერე მე და მამაშენს და ახლა ჩვენი შვილიშვილიც ვერ უნდა ვნახოთ?
ცოტაც და თავი გაუსკდებოდა, უკვე ყველაფერი ყელში ჰქონდა ჯერ ცდილობდა თავი შეეკავებინა შემდეგ სკამზე ჩამოდებული ხელი ძლიერად მოიქნია და იატაკზე დაანარცხა ხის სკამი.დაცემის ხმა მთელს სახლში გავრცელდა ,მაგრამ მისაღებიდან გამოსვლას ვერ მოახერხებდნენ ისე უცებ მოჰყვა ლუკას ხმაც
-ყელში ამომიხვედით უკვე ... ჯერ სამი თვისაც არაა რა დროს მშობიარობაა, ისიც არ ვიცი ბიჭია თუ გოგო , ბუნებრივად იმშობიარებს თუ საკეისრო დასჭირდება...ვაფშე რატო უნდა შეიცვალოს ექიმი როცა ის ქალი კაგრი ექიმია .... ტვინი მომეტყ*** უკვე დედა ხო შეიძლება რო შემიცოდო და ერთხელ მაინც იფიქრო ჩემზე . ჯერ იყო და ვიღაცებს მირიგებდი , გულის წასვლები დაიწყე რომ გითხარი ანას ვნიშვან-თქო მერე ძლივს შეეგუე და ახლა რა გინდა რო ყველაფერთან ერთად შენც დაგვემატო პრობლემად? ნეტავ ჯანმრთელი დაიბადებოდეს და რა მნიშვნელობა აქ ჩემთვის შენთან წამოვა, ჩემთან ანას მშობლებთან თუ საერთოდ სოფელში. ახლა შენი აზრით ამაზე ფიქრი შემიძლია? მიპასუხე
-ლუკა რა ხდება? - ანამ რომ გააღო კარი და შევიდა მაშინვე შეწყვიტა ყვირილი . გაშეშებულ ქალს შეხედა და მისკენ დაიძრა-მასუნთე გთხოვ- თავზე აკოცა დედას და ანასთან ერთად გავიდა ოთახიდან-ნუ მიყურებ ასე, ხმამაღლა ვლაპარაკობ ხომ იცი
-ყვიროდი ლუკა ...
-ტირილი არ დაიწყო თორე გავაფრენ გეფიცები
-ისევ ჩემ გამო ეჩხუბე ხო? ვიცი რო არ მოვწონვარ , ტყუილად მალავს და დედაჩემს ისე კბენს თითქოს მას არ უყვარს ჩვენი შვილი
-მე რა გავაკეთო მითხარი და გავაკეთებ ... სადაც იგრძნობ ტავს მშვიდად, როგორც შენთვის იქნება კომფორტული იქ იქნები, ისე იქნება როგორც იტყვი და სხვა ყველაფერი რატომ არ გკიდია...მე ხომ გითხარი იქნება ისე როგორც გინდა . უბრალოდ უნდა მითხრა რა გინდა...ხომ არ დამესიზმრება არა?
-ჩვენ წავალთ... დაგირეკავთ დე - ანას დედა გამოჩნდა და ლუკას მხარზე ჩამოუსვა ხელი- მერე ვისაუბროთ შვილო სანერვიულო და მოუგვარებელი არაფერია ხომ იცი -თბილად გაუღიმა სიძეს და წავიდა.
-საძინებელში ავალ...წელი მტკივა და უნდა დავწვე - ანამ ზურგი აქცია და მეორე სართულისკენ დაიძრა. იდგა და უყურებდა არეულ სახლს, მაგიდაზე დაწყობილ კერძებს, კიბეზე მიმავალ ცოლს ,რომელიც ცუდად იყო და აშკარად ტიროდა. იმ წამს ისე უჭერდა თითზე მორგებული ბეჭედი როგორც არასდროს...
დივანზე დაწვა , ხელები მუცელზე დაიწყო და თვალები დახუჭა. სულ რამდენიმე წუთი სჭირდებოდა უბრალოდ რომ დამშიდებულიყო,გონებაში წარმოქმნილი ქაოსი დაელაგებინა და მოეფიქრებინა როგორ გამოსულიყო ამ მდგომარეობიდან. ნაბიჯების ხმა გაიგო და გაეღიმა, შემდეგ ნაცნობი სურნელი და სხეულზე აკრული საყვარელი ქალი. კანზე ტუჩების შეხება იგრძნო და შემდეგ კნუტივით მიეხუტა ცოლი
-ცუდად ხარ!
-ხოო
-არ მიკითხავს ...მაინტერესებს რატომ ხარ ცუდად
-სამსახური დავკარგე და ახალი უნდა ვიშოვო... ხვალიდანვე დავიწყო ძიებას
-რაა? სამსახურიდან გამოგიშვეს? ახლა უნდა მეუბნებოდე ამას? მე ვერ ვმუშაობ შენებიც პენსიაზე არიან და რა უნდა ვქნათ ...
-დანაზოგი ყველას გვაქ და არ ღირს ნერვიულობა , შიმშილი არ გვემუქრება...თავი მისკდება გთხოვ უკან დაბრუნდი
-ასე მარტივია? მე რომ დავბრუნდე /
-არც იფიქრო...სუსტად ხარ ისედაც და ვერ შელძებ მუშაობას შენც ხომ ხედავ არა?
-ასე მშვიდად ნუ საუბრობ! ორი სახლი შენს ხელფასზე იყო დამოკიდებული ახლა რა უნდა გააკეთო დანაზოგი ბავშვის გაჩენამდე გვეყოფა არც გვეყოფა მერე?
-6 თვე თუ სამსახური ვერ ვიპოვნე კარგად იქნება საქმე
-რატომ გამოგიშვეს
-ვიგვიანებდი, ვაცდენდი და დღეს საერთოდ ვერ მივედი შეხვედრაზე რა თქმა უნდა ის დანიშნეს ჩემს ადგილას ვინც სამსახურისთვის თავს სწირავს ... ყელში ამომივიდა ისედაც. მოვიფიქრებ რამეს უკეთესს
-ყველაფერი ჩემი ბრალია...შენზე აღარ ვფიქრობდი - უცებ აუწყლიანდა თვალები და ჩაეხუტა - ჩემი ბრალია
-უკვე მგონია რომ სხვა ქალი შევირთე ცოლად და მაგრად ვჭედავ-თავზე აკოცა და მკლავები შემოხვია-ყველაფერი კარგად იქნება, ამასაც გავუძლებთ
-გეუბნებოდი ქორწინება ყველაფერს ურევს-თქო და არ მიჯერებდი...არასდროს გესმოდა
-არ თქვა გთხოვ...არ გააგრძელო და არ თქვა რომ ცუდი აზრი იყო ახლა ბავშვის გაჩენა...მიყვარხარ,გიყვარვარ და სხვა ყველაფერი უმნიშვნელოა .ხომ გიყვარვარ
-ნწ...რა დროს სიყვარულია მე შენ ოთხი წლის წინაც მიყვარდი .უკვე ჟანგბადი ხარ , უშენოდ არსებობა არ შემიძლია
-ცუდი შედარებაა...ჟანგბადი რომ არ არის შენზე დამოკიდებული? რა გამოდის რო შენი გრძნობა უფრო ძლიერია ვიდრე ჩემი? მააა თუ გესმის დაიმახსოვრე დედაშენის სიტყვები ,პირველად მეუბნება ამას და არც ვაპირებ შევედავო
-ლუკაააააააა - ხელი დაარტყა და ტუჩები გაბუსხა - რა ცუდი ბიჭი ხარ
-ცუდი ბიჭი რომელსაც ეძინება,მოფერება უნდა და ცუდი ბიჭი უკვე უსაქმურიცაა .არადა ერთ დროს როგორ მინდოდა ამ დედა აფეთქებული საქმისგან თავის დახსნა .ახლა დრო თავზე საყრელად მექნება
-საძინებელში ავიდეთ და დავწვეთ...რამეს ვუყუროთ ან დავიძინოთ - ფრთხილად წამოდგა და ხელი გაუწოდა. ლუკამ ჯერ ტუჩები დაუკოცნა მერე კი მასთან ერთად გადაინაცვლა საძინებლისკენ.
ითმენ, უძლებ, ძალას იკრებ მანამ სანამ ზღვრამდე არ მიხვალ შემდეგ უბრალოდ ნებდები და არავინ იცის ზღვარი სად არის ან რამდენს დანებდები შექმნილ მდგოამრეობას....
..........................................................
კონსტანტინე
კონსტანტინე მეტრეველი
სახელი და გვარი ,ხომ უბრალოდ სახელი და გვარი იყო ,მაგრამ ლილიას მათი გაგონებაც კი გულისცემას უჩქარებდა. ზუსტად შეიგრძნობდა ამ ცვლილებებს და ისე აკვირდებოდა თითქოს მეცნიერი იყო რომელიც ჯერ სიყვარულის მწვერვალისკენ მიიწევდა შემდეგ კი უფსკრულში გადაშვებისთვის ემზადებოდა. ყველაზე ლამაზი და ფერადი უფსკრული ჩანდა სადაც დიდხანს იფარფატებდა და ფსკერზე არასდროს დაეშვებოდა. აუხსნელი აზრები ჰქონდა, წიგნში წაკითხული ამბებიც კი ვერ ეხმარებოდნენ ისე გრძნობდა თავს როგორც არასდროს არცერთი გმირის სხეულში ყოფნისას...
საღამოს სახლში ატარებდა, სწავლა ერთი კვირის წინ დაიწყო და გვანცა ამ ხნის განმავლობაში ქალაქიდან არ გასულა. სამუშაოს ეძებდა და უკვე ნაპოვნ ბინაში გადასაბარგებლად ემზადებოდა.
მთელი დღე წვიმდა და ფანჯარასთან ჯდომა მოუხდა. ორანჟერეაში იყო ,შემდეგ სახლში გადანაცვლება გადაწყვიტა წიგნი აიღო და იქაურობას გაეცალა. წვრილი წვეთები ცვიოდნენ ციდან , იმდენად წვრილი რომ სასიამოვნო იყო მათი შეხება. ლილიას სვლა არც გაუგრძელებია სახლის წინ გაჩერდა და მანამ იდგა სანამ არ შესცივდა. ვახშმის მომზადებას შეუდგა ...მობილურიც ამღერდა, გაეღიმა სახელის დანახვისას ,მაშინვე უპასუხა ,სპიკერზე ჩართო და საქმე განაგრძო
-რომ მომენატრე თუ ხვდები-გაეცინა შესავლების გარეშე რომ გადავიდა საქმეზე კოსტა
-ვვარაუდობდი რომ შენც იგივეს გრძნობდი რასაც მე , ვფიქრობდი უფრო მძაფრადაც კი
-მიმოზები ნამდვილად არ არიან შენს ეზოში ხომ?
-კონსტანტინე - გული აუჩქარდა როგორც კი გაიფიქრა ,რომ ის იქ იყო მის ეზოში ან ჭიშკართან ან სულაც სახლის წინ იდგა და ელოდა
-აქაურობა იმაზე ლამაზია ვიდრე წარმომედგინა ... არადა მეშინოდა დამღლელი დღის შემდეგ ცემინებით მოვკვდებოდი შენს თოვლივით თეთრ მკლავებში- აღარ უსმენდა მის სიტყვებს სწრაფად დაიძრა კარისკენ , ეზოში მიმავალი სილუეტი რომ დაინახა პირდაპირ მისკენ გაიქცა და მალევე აღმოჩნდა ბიჭის მკლავებში მოქცეული. საოცარი შეგრძნება იყო,პირველი მონატრების შემდეგ შეხვედრა, აუხსნელი თავისუფლება რომელსაც მონატრებით შებოჭილი სული განიცდიდა...
-იცი ეს რა არის? ბედნიერება რომელიც შენ გამოიწვიე - ჯერ კიდევ ყელზე ჰქონდა ხელები შემოხვეული ისე უყურებდა ბიჭს და იღიმოდა
-ბედნიერების მარცვალი უფროა ...
-ნუთუ მხოლოდ ესაა შენთვის ჩემთან შეხვედრა-წამსვე მოაშორა მკლავები და უკან გადადგა ნაბიჯი. წვიმის წვეთები ისე გამსხვილდნენ თითქოს წყვილის შეხვედრას ალოდნენ
-ბედნიერება შენ ხარ ,სხვა ყველაფერი რასაც ერტად გავაკეთებთ მარცვლები იქნება ზოგი დიდი ზოგიც პატარა,მაგრამ მაინც ჩვენს მეხსიერებაში ჩაბეჭდილი კადრებად გადაიქცევიან და დიდი ხნის შემდეგ შვილიშვილებს მოვუყვებით
-საუბარი რომ არ გვიყვარს? - წამსვე მოდუნდა, ისევ მისცა ჩახუტების საშუალება
-როცა საჭირო იქნება შევიყვარებთ,მათთვის მოვინდომებთ მთავარია ბევრი ამბავი ჰვქონდეს- წვიმის წვეთებით დასველებულ ლოყაზე მიაწება ტუჩები და წამსვე დაუარა ჟრუანტელმა- წვიმის სუნი გაქვს ,პირველად რომ გნახე მზის მხურვალე სხივების სურნელი დაგყვებოდა თან ...რომ ვეღარ დაგინახე ,თითქოს მზეც დაბნელდა უცებ ჩაქრა და ისე ვეღარ ანათებდა როგორც ადრე - წარსულში განცდილმა შეგრძნებამ ყელი აუწვა, მაგრამ ლილიამ მალევე გააქრო ყოველგვარი ტკივილი . თითები მის თითებში ახლართა და სახლისკენ დაიძრა
-სურნელი წვიმის შემდეგაა ყველაზე კარგი, მიწისა და მცენარეების სუნები ერთმანეთს ერევა და ირგვლივ საოცარი არომატი ტრიალებს ...მზის ამოსვლისას უნდა დახუჭო თვალები და შეიგრძნო როგორ ერწყმის ერთმანეთს მზისა და წვიმის სურნელი ამ დროს თითქოს ადგილებს ცვლიან და შენ ამ უხილავ მომენტს უყურებ
-ბევრჯერ დაუფიქსირებია ჩემს მზერას ეს მომენტი , რამდენიმე ფოტოც მაქვს ,მაგრამ სურნელზ არასდროს მიფიქრია ...ვხედავდი ,მაგრამ ვერ შევიგრძნობდი
-შენ ხედავ მე კი შევიგრძნობ მათ სურნელს, სითბოსა და მათგან წამოსულ ემოციებს
კონსტანტინე სახლს უყურებდა , კიბეზე მიაბიჯებდა და თვალსაც კი არ ახამხამებდა. სიბნელის გამო ეზო ვერც კი დაათვალიერა .სიბნელეც რომ არა ლილიას დანახვა სურდა ყველაზე მეტად ახლა კი თითქოს პატარა სამოთხეში მიაბიჯებდა -უბრალო,ლამაზი,გრძნობებით სავსე სახლი სადაც ყოველი კუთხე თვით ანგელოზის შექმნილი იყო .
დიდი ფანჯრის წინ ისხდნენ , იქვე ლილიას წიგნი იდო. სიჩუმეს შერწყმული წვიმის წვეთების ხმა საოცარ მელოდიას ქმნიდა
-აქედან წასვლას როგორ ახერხებ,როდესაც იცი იქ რა დაგხვდება
-სიმშვიდეც მიყვარს და ხმაურიც...სულ რომ აქ ვიყო მათი სილამაზის აღქმას შევასუსტებდი. როდესაც ქალაქის უფერულ შენობებსა და ხმაურს შორდები აქაურობა ერთი ორად აღმატებული გეჩვენება...
-მთელი ცხოვრებაა ვამტკიცებ ,რომ ასეთ ადგილას ყოფნა ჩემნაირი ადამიანისთვის არ არის
-მგონი ზედმეტად მცირე დროში შევცვალე შენი შეხედულებები
-არა,უბრალოდ შენთან ერთად ყოფნა ყველაფერს ცვლის
-უკვე ივახშმე თუ პირდაპირ სამსახურიდან მოდიხარ
-მაგრად მშია ,მაგრამ დაიგნორება სულ შემიძლია
-ვამზადებდი ვახშამს რომ მოხვედი და დამეწვევი ე.ი - სამზარეულოსკენ წავიდა და კოსტაც გაჰყვა
-სააბაზანო სად არის ...ხელებს დვაიბან და მოგეხმარები-ოთახში შესვლამდე გაჩერდა ,ლილიამ კარისკენ მიუთითა და ისიც წავიდა.
ლილიამ რამდენიმე პროდუქტი კიდევ გამოიღო მაცივრიდან და მზადება განაგრძო.
-აბაა რა გავაკეთო?
-სიმართლე გითხრა არ მიყვარს როდესაც სხვასტან ერთად ვაკეთებ კერძს,მირჩევნია თავად მოვამზადო ...მალე მომზადდება ასე რომ შეგიძლია უბრალოდ ჩამოჯდე , წვენი დაისხი მანამდე - მინის ბოთლზე ანიშნა და სახეზე ჩამოვარდნილ თმის ღერს სული შეუბერა . კონსტანტინეს ლილიას ცქერა უფრო სურდა ამიტომ წინააღმდეგობა არ გაუწევია,თითებზე აკვირდებოდა და იღიმოდა
-მეგონა აქ მეგობართან ერთად მოდიოდი...მარტო რომ ხარ არ გეშინია? ირგვლივ სულ აგარაკებია და არავინ იქნება ამ დროს
-ძირითადად გვანცასთან ერთად ვარ, მაგრამ უკვე სწავლაზეა გადართული და ახლა ვერ მოახერხა წამოსვლა ... საშიში არაფერია, აქ ყველაზე მშვიდად ვარ, თანაც წინა სახლში ცხოვრობენ
-მართლა? ვინ ცხოვრობს?
-ბიჭია ,რომელსაც ვიცნობ და თუ რამე დარწმუნებული ვარ დამეხმარება,თუმცა საჭიროება არასდროს ყოფილა
-დახმარებაზე ვინ გეტყვის უარს- ისე უცებ მოეღრუბლა სახე ლილიამ რომ შეხედა სიცილი ვარ შეიკავა-რა გაცინებს ჟღალო?
-სულ ასეთი ეჭვიანი იყავი ?
-არასდროს !
-ასე თუ შეიცვლები ვერ გავიგებ როგორი ხარ სინამდვილეში,რაც არ მომწონს
-არც მე მომწონს, მაგრამ მაინც ასე ხდება საკუთარ გრძნობებთან ჭიდილი დიდად არ მიყვარს ასე რომ ვერაფერს შევცვლი,ყველაფერი დალაგდება ბოლოს
-აჰაამ...კერძები წიწაკიანი გიყვარს თუ ნაკლებად მწარე
-საშუალოდ ... ცეცხლის ფრქვევაც არ მიყვარს ,მაგრამ არც პილპილის გარეშე
ლილია გაზქურისკენ შებრუნდა და უკვე გამზადებული მასალის მოთუშვა დაიწყო. მალევე დასხდნენ მაგიდასთან , ჭამის დროს ბევრი არ ულაპარაკიათ . უბრალოდ ერთმანეთს აკვირდებოდნენ. პირველი ვახშამი იყო რომელიც ლილიამ მოუმზადა და გემოს აღქმაც არ ჰქონდა , რომ გეკითხათ გემრიელია თუ არაო ვერაფერს გეტყოდათ.
სამზარეულოდან ისევ მისაღებში გადაინაცვლეს, ყავის ფინჯნებით ხელში უცქერდნენ ნახევრად განათებულ ეზოს
-და მაინც როგორ მოხვდი ამ ადგილას, როგორ შექმენი შენი პირადი სამოთხე
-პაპა ცხოვრობდა ამ სახლში, ბებოს გარდაცვალების შემდეგ ქალაქში აღარ დარჩა და აგარაკზე გადმოცხოვრდა. ყვავილები რომ უყვარდა დედას სახელსაც ეტყობა -გაეღიმა და წამით თვალები აუწყლიანდა-ეს მიწები იყიდა და ხეები დარგო, ძალიან ბევრი ხილის ხეა , ასევე მუხა და ნაძვები . საკუთარი ბაღჩა ჰქონდა,მაგრამ არა ყვავილები . ბავშვობაში კვირაში რამდენიმე დღეს მასთან ვატარებდით, ხშირად ვრჩებოდით კიდევაც, მე სულ მიყვარდა მცენარეები ბაბუ კი მიყვებოდა მათზე და წიგნებს მათვალიერებინებდა, შემდეგ უკვე კითხვა რომ ვისწავლე ვიჯექი და მცენარეებზე ვკითხულობდი ყველაფერს. ბაბუ მასწავლიდა ყვავილების მოვლის წესებს და პირველი ვარდიც ერთად დავრგეთ, ვუვლიდი და მიხაროდა თითოეული ყვავილის დანახვა...პაპა ოთხი წლის წინ გარდაიცვალა და აქაურობა მე დამიტოვა, მითხრა შენი ლამაზი ხელებით დაამშვენე აქაურობაო... აიი ასეე შეიქმნა ჩემი პირადი სამოთხე
-კარგია მოგონებები რომ გაქვს, ეს სახლიც სულ გაგახსენებს მას.მე არცერთი მახსოვს, ჩემი მშობლები რომ დაქორწინდნენ უკვე მოხუცებულები იყვნენ .ჩემს ძმას ახსოვს მხოლოდ ,მაგრამ ბუნდოვნად კარგი იქნებოდა მეც რომ მქონოდა პირადი მოგონებები მათთან
-მამას მშობლები სოფელში ცხოვრობენ, ჯერ კიდევ ახალგაზრდები არიან. 17 წლისები იყვნენ რომ დაქორწინდნენ მგონი ... მალე პირველი შვილთაშვილიც ეყოლებათ
-ლუკას და ანას შვილს გულისხმობ ხომ?
-აჰაამ, პირველი ბავშვი იქნება ჩვენს ოჯახში და ყველანი ველოდებით - გაეღიმა ისევ და თვალები გაუბრწყინდა
-ნეტავ ოდესმე თუ გამიქრება ეს სურვილი ...სურვილი რომ სულ ,ყველა შენი ემოცია ფოტოზე აღვბეჭდო. თავს ძლივს ვიკავებ ფოტო რომ არ გადაგიღო
-პროფესიული ჩვევაა ალბათ
-სულაც არა , არ მიყვარს ყველას და ყველაფერს რომ ვუღებ. სამსახურის გარეთ რომ მომინდეს ფოტოს გადაღება რაღაც საოცრად ლამაზს ან ემოციურს უნდა ვხედავდე შენში კი ყველაფერი ერთადაა
-ფოტოებს რაც შეეხება...როდის მაჩვენებ ქორწილის ფოტოებს?
-ხომ გავუგზავნე ანას და ლუკას?
-ვითომ არ ვიცი რომ იმ რამდენიმეს გარდა ჩემი ათობით ფოტო გაქვს
-შენი არა, ისინი ჩემებია
-ნუთუ
-დიახ !
-გვანცამ რომ გადაგვიღო ცეკვის დროს ისიც შენია?
-გავყოთ... რომელ მახერას მე ვარ შენ მოგცემ
-მკითხე იქნებ არ მინდა
-თუ არ გინდა მე მაქვს და არც გამოგიგზავნი-ყავა მოსვა და ისევ ხედს გახედა- ორანჟერეა სად არის?
-სახლის უკან ... აქედან არ ჩანს
-რამე ისეთი არის იქ რაც დამახრჩობს ან ცემინებას დამაწყებინებს?
-არამგონია, მე ხომ არ ვიცი ზუსტად რაზე გაქვს ალერგია
-სხვა არაფერზე,მხოლოდ იმ ყვითელ ყვავილზე ... მითხარი რომ შენც ვერ იტან იმ საშინელ ყვავილს
-მძაფრი სუნი აქვს ,ვერ ვიტყვი რომ ჩემი ფავორიტია ,მაგრამ ლამაზია
-ლამაზი იყოს ,ოღონდ ჩემგან შორს .კიდევ კარგი თბილისში არაა გავრცელებული და ქალაქიდან გასვლისას ბევრი არ მხვდება. ძირითადად დასავლეთშია და სულ ორჯერ მქონდა მისი სურნელით „ტკბიბის“ ბედნიერება
-მოეწონა წიგნი შენს დას?
-კითხულობს სულ ...დადის და დააქ წიგნი ყველგან. გუშინ ველაპარაკებოდი თურმე არ მისმენს ,შენც ასე იცი ხოლმე?
-მარტო რომ ვარ მხოლოდ მაშინ ვკითხულობ ასე რომ
-მე არ წამიკითხავ ხოლმე?
-არ ვიცი ,ვნახოთ
-მათესაც ძალიან მოეწონა ზღაპრები რძალი წაუკითხავს ჯერ-ჯერობით
-ის სამი ტომი სად არის? თაროსთვის გაიმეტე ?
-ჩემ დას მივუტანე ,წაიკითხავს სავარაუდოდ
-16 წლის გოგონას წასაკითხი მთლად არ არის,მაგრამ არც ისეთია როგორიც ჩანს
-თვითონ გადაწყვეტს როდის წაიკითხოს, ან არ წაიკითხოს ... წიგნი ვრაფერს შეცვლის თათას აზროვნება უკვე ჩამოყალიბებული აქვს
-ძალიან დაღლილი ხარ ხომ?- საუბრის მანერაზეც კი შეატყო ლილიამ და ლოყაზე თითები ჩამოუსვა
-მივეჩვიე ამ გრაფიკს და უარესი დღეებიც მქონია ,ცუდი დასასრულით ახლა კი შენთან ვარ - თითები ტუჩებთან მიიტანა და აკოცა .ხელისგულზე მიაწება ტუჩები და თვალები დახუჭა-თბილი ხარ ,თბილი და არა ცხელი
-კონსტანტინეე
-ჰოო- ჩუმად თქვა და თითები დაუკოცნა,ისე ნელა და ნაზად ახებდა ტუჩებს კანზე რომ ლილიას გონება ერეოდა
-კოცნას თუ არ შეწყვეტ მალე ცუდად გავხდები - ისეთი ხმა ჰქონდა კოსტას გაეღიმა, ხელი არ გაუშვია თვალები გაახილა და წელში გაიმართა ისე რომ ლილიას მისი სუნთქვა სახეზე ეფრქვეოდა
-იცი რა ძნელია შეჩერება? ჩემი ნება რომ იყოს საერთოდ არ წავიდოდი, აქ ვიქნებოდი შენთან ერთად
-ნუ წახვალ, აქ იყავი ჩემთან ერთად - თავი მხარზე დაადო ,ლოყაზე აკოცა
-ნწ, რომ დავრჩე მერე მართლა ვეღარ წავალ ...ჩემი მდგომარეობა გართულებას აღარ საჭიროებს-ტუჩები შუბლზე მიაწება ,ლოყაზე ეფერებოდა და იღიმოდა- რომ მოვდიოდი ვფიქრობდი ვნახავ და მალევე წამოვალ-თქო, მოსვლაც არ მქონდა დაგეგმილი უცებ მივხვდი რომ მჭირდებოდი
-რომ წახვიდე ვიცი აღარ დამეძინება შენზე და შენს სიტყვებზე უნდა ვიფიქრო
-და რომ დავრჩე დაგეძინება?
-ვილაპარაკოთ ,მიყვარს შენთან საუბარი ...
განა კონსტანტინეს შეეძლო მისი მიტოვება? მასთან დროის გატარებას არაფერი ერჩია და სულ რომ ყველა საქმე გაეფუჭებინა არაფერზე იდარდებდა. აი ასე ისხდნენ და საუბრობდნენ სანამ ლილიას არ ჩაეძინა. კონსტანტინე კი თვალს არ აშორებდა, ბოლოს საძინებელში გაიყვანა და პლედი დააფარა. წასვლა არ უნდოდა, მაგარამ არც დარჩენა შეეძლო, ამიტომ აკოცა და იქაურობას გაეცალა.
.......................................
გვანცა წინ მიკუსკუსებდა ლილიას ესაუბრებოდა უკან კი ილია მიჰყვებოდა ჩემოდნებით ხელში და გამწარებული სახით
-მოკლედ ავეჯი მივალაგე და ყველაფერი მზადაა...დავწმენდთ,დავასუფთავებთ და ამ ნივთებს ამოვალაგებთ
-იქნებ ეს ჩანთა მაინც გამომართვა თორემ გმირულად დავეცემი და მერე მეც ასაყვანი გავხდები და ეს ჩანთებიც ასათრევი იქნება
-ნუ წუწუნებ ამხელა აშენებული კაცი ხარ...ორი ჩანთა ვერ მოგაქვს?
-ჯერ ეს ერთი ოთხია ...მერე მეორეც უკვე მესამე წრეზე მივდივარ სულ არ გიყვარვარ გოგო?
-შენზე მეტად ვინ მიყვარს ილიკო? უბრალოდ შენ რო ჯენტლმენი ხარ და მე ხომ არ მათრევინებ ჩემოდნებს არა?- უცებ შებრუნდა და ბიჭს გაუღიმა
-მომე ამას მე წამოვიღებ- ყელზე ჩამოკიდებული პატარა სპორტული ჩანთა გამოართვა ლილიამ და მერე გვანცაც აბუზღუნდა
-კარგი ხოოო ...მე ამას გავაგორებ-ერთი ჩემოდანი აიღო და წინ წავიდა ისევ
როგორც იქნა ბინაშიც შევიდნენ. ილიკო მაშინვე დივანზე დაეცა და ისე მოავლო ბინას თვალი
-მაინც ვერ გავიგე როგორ დაითანხმე ბინის ყიდვაზე
-არ დავითანხმე,უბრალოდ ფული წავართვი ,რადგან საერთოდ არ მაქვს სინდისი და ნამუსი ,თანაც მეტს მაინც არაფერს აკეთებენ მხოლოდ ფუუულს
-მეც მასწავლე როგორ ახერხებ
-ჩემო კარგო შენი მშობლები მხოლოდ ფულზე არ ფიქრობენ და ძალიან გთხოვ არც იფიქრო მათ რაიმე მოსთხოვო .ჩემები იმსახურებენ
-სამსახურში პირველი დღე როდის გაქვს? -ლილიამ თემა შეცვალა და პირველი ყუთი გახსნა
-ორშაბათს ვიწყებ ,მანამდე ვისვენებ
-გადასარევია...საქმიანი გოგო გახდები ჩემო მომავალო დეტექტივო
-მე არ მინდა ადვოკატი, მოსამართლე არა ადვოკატი... მოსამართლე გავხდები აი ნახავ და ჩემი მშობლების მსგავს ადვოკატებს არ მივცემ უფლებას საქმეები მოაყომარონ და თავის ნებაზე ატრიალონ სასამართლო სისტემა
-შენ ყველაფერს შეძლებ ჩემო გვანცაცოო და კიდევ კარგი დანაშაულისკენ მიდრეკილი არ ვარ თორემ ხომ გამიშვებდი პირდაპირ სროკზე
-ეეჰ ჩემო ძმაოოო ნეტავ შენნაირი წესიერი იყოს ყველა, ხომ აშენდებოდა ჩვენი ქვეყანა- არეული თმა უარესად აურია და შუბლზე აკოცა
-აუ რა მრავლისმნახველი ბრძენივით მითხრა ჟღალო ხედავ? გვანცაცოს ყოველი სწავლის დაწყებისას რატო ეძალება ეს სიდასტოინე,სიმშვიდე და სიჭკვიანე?
-უსმინეთ რა აიი უსმინეთ...როდის იყო მე მშვიდი და ჭვიანი არ ვიყავი
-იქნებ შეწყვიტოთ საუბარი და საქმეს მიხედოთ...მე ხომ არ გადავწყვეტ რა სად დავალაგო
-ჩემო ჩიტუნიააა ჩემოო გვრიტუნიააააა
-რატომ მიმღერის იილიკოოო რა უნდააა ვითომ?
-ჟღალოო რ ამენდომება? შენი აზრით ამ ოთახში ეს კედელი რატომაა ცარიელი? იმიტომ ხომ არა რომ ყვავილებს ელოდება?
-რომელ ყვავილებს?
-ჟღალო თავს ნუ ისულელებ ,როდის დახატავ ამ კედელზე რამეს?
-არ ვიცი ვნახოთ ... მე ხომ მხატვარი არავარ ცუდი რომ გამომივიდეს?
-გადავღებავ , თანაც რაღა ჩემი ბინის კედელი გამოვა ცუდი
-რომ დავასრულებთ ყველაფერს მერე დავხატავთ მე და ილიკო
-ოოოჰ მეც ჩამრთო ახლა...რა დროს ხატვაა ამხელა სტუდენტ კაცს ხატვისთვის მცალია?
-ორივე და-ძმა მაბრაზებთ და მოგცხებთ იცოდეთ
-პროსტა ვის ემუქრება, ეს პატარა ხულიგანი აპირებს მოსამართლე გახდეს? რა სამყაროში ვცხოვრობთ ღმერთოოო ჩემოო
-ილიკო ყურებს დაგაჭრი იცოდე
-საზიზღარო ,როგორ მაშინებდა პატარა ბავშვს...ბოროტო ქალო. მე კაცი არ ვიყო მოსამართლის ქუდი თუ არ წაგართვა...გიჩივლებ და ბულინგში დაგადანაშაულებ
-ღმერთო რა არანორამლურები ხართ ორივენი - ლილია იცინოდა და ის ორი არანორმალური კი ყუთებიდან ნივთებს ალაგებდა .
კარი რომ გაიღო და ახალდაქორწინებულები გამოჩნდნენ სამივე გაჩერდა
-აბაა უჩვენოდ აპირებდით ბინის მოწესრიგებას?
-ეეე გვრიტებოოო როგორ ხართ?
-თავისუფლები და უსაქმურები როგორ ვიქნებით..თქვენ კიდე საქმეს აგვარიდეთ
-აჰა ბატონო აქაა ყველაფერი მიბრძანდით და იტრიალეთ...მე დავიღალე მაინც - ილიკომ მაშველი გროლი ნახა და ისევ დაუბრუნდა დივანს- აი რა კარგი ვქენი ეს დივანი რომ გაყიდინე...ამას ჩემის ახელი უნდა დავაწერო
-სამსახურზე რას შვები ლუკა?
-არაფერს...სივები დავგზავნე და ველი პასუხს.დაიკიდეთ, ახლა მითხარით როგორ დაგეხმაროთ
-მაგაზე უარს არ გეტყვით...რაც მეტი დამხმარე იქნება მით მალე დასრულდება საქმეც
ნამდვილად მალე დაასრულეს საქმე. ბინა მოაწესრიგეს და შემდეგ ერთად ივახშმეს. საუბრობდნენ, იცინოდნენ, სიმღერას უსმენდნენ.ბოლოს ყველანი წავიდნენ და დარჩა მარტო გვანცა. შხაპი მიიღო და საწოლზე დაწვა. ყველა კუნთი ტკიოდა , სრულიად გამოფიტული იყო . ის იყო უნდა ჩასძინებოდა მობილური რომ ამღერდა, მაშინვე უპასუხა
-გისმენთ
-როგორ მოეწყვე ახალ ბინაში?
-მიშო? საიდან გაიგე ბინის ამბავი?
-საიდუმლო იყო?
-მიშიკოო
-იქნებ მითხრა რატომ არ მოდიხარ ლილიას სახლში?
-სწავლა დაიწყო და საქმეები მაქვს .არ იცოდი?
-ანუ რომ შევხვდეთ აუცილებლად მე უნდა აღმოვჩნდე შენი ბინის კართან ...კარგი ხედია მეშვიდედან?
-შესანიშნავი ხედია,მაგრამ მეეჭვება რომ მნახავ ხედით ტკბობა დაიწყო
-დღეს მძიმე დღე იყო...ლექციები ,შემდეგ გასაუბრება ,ბოლოს ჩემოდნები და უამრავი ნივთი
-ნამდვილად დამღლელი პროცესია ... ხვალიდან შეეჩვევი ახალ გარემოს
-უკვე მომწონს აქაურობა, ყველაფერი ისეა როგორც მინდოდა
-გეძინება ხომ?
-ასე მეტყობა?
-დაიძინე...ტკბილი ძილი. იმედია სიზმარში მაინც მნახავ- ისე გაუთიშა როგორც დაურეკა. გვანცამ ერთი ამოიხვნეშა და ბალიშში ჩარგო თავი.
-შენღა მაკლდი ... ახლა ამ ძილის წინ რომ არ აგეფორიაქებინა ჩემი ტვინი ისე როგორ- დამპალო ...რატომ ხარ ასეთი საზიზღრად სიმპათიური .დამპალო- საკუთარ თავთან საუბრობდა , აბა ვის ესმოდა მისი ლანძღვა .შენ რო არ დაგერეკა კი არ მინდოდა მენახე. მოიცა მოვალ და მე შენ გაჩვენებ...
მეორე დღეს მაქსიმალურად ჭიმავდა დროს, მაგრამ მაინც ვერ გაუძლო და წავიდა. პირველად გაჩერდა სხვა ჭიშკართან,მანქანიდან გადავიდა თუ არა მაშინვე გააღო რკინის კარი და ეზოში შევიდა. რომ არ გადაეფიქრებინა მაშინვე სახლისკენ დაიძრა. არავინ ჩანდა ,ისეთი სიმშვიდე იყო ისიც კი იფიქრა რომ გასული იყო. კარი გააღო და სახლში შევიდა
-მიშოოოო ....მიშოოო აქ ხარ? - ხმაური რომ გაიგო მაშინვე სამზარეულოსკენ წავიდა და ადგილზე გაქვავდა .მაგიდაზე დასკუპული კიკნებიანი გოგონას დანახვისას, ნუთელას ქილა ფეხებშორის ედო და თითებს ილოკავდა. პირიც მოთხვრილი ჰქონდა და დიდ თაფლისფერ თვალებს საყვარლად აცეცებდა
-მიშო ზემოთაა...- უცებ თქვა და ქილა გადადო - მააააააააააა მამააა...მამუციიი სტუმარიაა შენთაან- მაგიდიდან ჩამოხტა მოკლე კაბა გაისწორა და ისე ჩაუქროლა გვანცას თითქოს იქ არც იდგა .კიბესთან დადგა და ხელები თეძოებზე შემოიწყო- მიშოოო სად დაიკარგე
-მოვდივააარ ...
მიშო გამოჩნდა გვანცამ კი სწრაფად დატოვა სახლი. არ გარბოდა, არც ბრაზობდა, ან რა იყო საწყენი ,უბრალოდ იქ ყოფნა არ შეეძლო . შუა ეზოში იყო მკლავში რომ სწვდა მიშო და შეაჩერა
-სად გარბიხარ?
-ხელი გამიშვი ,გთხოვ
-მოხვედი.ე.ი ჩემი ნახვა გინდოდა დამინახე და გარბიხარ?
-მაპატიე ,მაგრამ რატომაც მოვედი აშკარად ვერ და არ გამოვა. შესაძლოა ბავშვთან ერთად შენი ცოლიც იყოს სადმე მეორე სართულზე .აბა მე რა ვიცი- ირონიულად უღიმოდა ,შემდეგ ხელი გაინთავისუფლა - აშკარად არ ვყოფილვარ უბრალო გასართობი ... ღმერთო ჩემო რა საჭირო იყო ის დიალოგი
-შენ რა გგონია ასეთი ვარ ცოლიც მყავს და აქვე გავიგულავე?
-კი არ მგონია ნაყოფს ვხედავ...სხვათაშორის ძალიან ლამაზი ბავშვია , აშკარად კარგი გამოგივიდა . კარგად ბრძანდებოდე
-კაცმა რომ გკითხოს პატარა იმპულსური გოგო არ ხარ და როგორ იქცევი
-ღმერთო ჩემო სითავხედეც ასეთი უნდა რაა ...
-იქნებ მიხვდე რომ აქ მარტო არ ვიცხოვრებდი ცოლი რომ მყავდეს !
- არ ვიცი ვერაფერს ვხვდები... შენი თვალებხატულა შვილი გვიყურებს ,ისე თითქოს გვითვალთვალებს
-სალიოს შეეშვი...ცოლი არ მყავს და არც არავისთვის მიღალატია
-ჯანდაბა ! შენ რა სულ თავაცვის გარეშე გაქვს სექ*ი? მაშინაც როცა დაუგეგმავად არ ხდება? ეს ერთი გყავს თუ კიდევ რამდენიმე
-სალიოოო სახლში შედიი და ეგ მოთუთხნუული პირი დაიბანე- ბავშისკენ გაიხედა და ისიც წამსვე აორთქლდა- ფანჯრიდან ნუ იყურები !
-ტერორში გყავს შვილი?
-არა უბრალოდ ამას ვერ ვაყურებინებდი - ისევ ისეთი გაბრაზებული სახე ჰქონდა. ხელი წელზე შემოხვია გაკაპასებულ გვანცას და ტუჩებზე დააცხრა ,წინააღმდეგობის მიუხედავად არ შეეშვა და შემდეგ სულ ოდნავ მოშორდა- ახლა შეგიძლია წახვიდე, გავბრაზდი შენი ასეთი უაზრო დასკვნების გამო, რომ დამშვიდდები დაბრუნდი ან მე მითხარი როდის და სად მოვიდე ,მერე მოგიყვები ყველაფერს
-დიახაც რომ წავალ...არც დაგირეკავ და არც მოვალ!
-მაგასაც ვნახავთ - ხელი შეუშვა და გაიცინა.გვანცამ კი ზურგი აქცია და სწრაფად გაეცალა იქაურობას-არანორმალური! კიდე რამდენი გყავსო ...ცოლს ღალატობო ,გიჟი !


დაგვიანებული მეოთხე თავი ,ვფიქრობ მგეწონებათ ახალი გმირები და მათი ემოციები
ველი შეფასებებს