რამდენიმე საათში უკვე დამიანეს წინ ვიჯექი ბართან და ვუღიმოდი.
-როგორც ყოველთვის?
-არა დღეს არა, დღეს დეპრესიის ფონზე რაიმე უფრო მაგარი მინდა, დღეს კაცების სიძულვილი მაქვს_გავუცინე და მისი გაკვირვებული თვალები არ შევიმჩნიე. არვიცი რა ჩამომისხა მაგრამ პირველმა ჭიქამ ისე ამიწვა მუცელი მორეც მოვთხოვე.
-ნინელი კარგად ხარ?_როგორ გამეცინა.
-უკვე დიდი ხანია კარგად აღარ ვარ დამიანე_ალბათ სასმელი მალაპარაკებდა თორე როდის იყო ჩემს პრობლემებზე ოდესმე მესაუბროს.
-ხომიცი რომ შეგიძლია მესაუბრო_გამეცინა
-ხო ვიცი შენი მეორე პროფესია ფსიქოლოგიაა, ბართან გჭირდება.
სასმელმა სასიამოვნოდ შემაბრუა, მესიამოვნა, ასე რაღაცას ისევ ვგრძნობდი და მიხაროდა ისევ ადამიანად ყოფნა. ღმერთო ჩემო ასეთი დეპრესიული როდის გავხდი. ჩემ ფიქრებზე გამეცინა და ვიგძენი გვერდით როგორ ამომიდგა ვიღაც.
-დღეს არაფერი გამოგივათ.
-მომესალმე მაინც დასაწყისისთვის_ნაცნობი ხმა მომესმა და რატომღაც ტანში გამცრა
-ოჰ, ბავშვო, პირადობას აყალბებ თუ აქ როგორ გიშვებენ?
-კარგი რა, 22ს ვარ_მართლა ბავშვივით ჩაიბუზღუნა, რასაც ჩემი გადაკისკისება მოყვა
-ვაიმე ახლა თავი პედოფილი მგონია
-რამდენის ხარ?
-მალე 28ს გავხდები_დავივიწყე ფრაზა ქალს რომ ასაკს არ ეკითხებიან.
-და ისე ლაპარაკობ ვითომ 40ს იყო. სულ რაღაც 6 წელია სხვაობა.
-შეგიძლია წახვიდე აქ რომ ჩამომიჯექი დღეს განწყობა არ მაქვს, ბავშვო.
-მაშინ როგორ დაგიმტკიცებ რომ ბავშვი არ ვარ?_ყურში ისე ნაზად ჩამჩურჩულა და კბილი ისე გამომდო ყურის ბიბილოზე, ლამის იქვე დავნებდი. გონს რომ მოვედი კარებისკენ მიდიოდა. დამიანეს სიცილიდან მხრები უთრთოდა. -მოკეტე_ჩავიღრინე და სასმელი ბოლომდე გადავკარი. ისევ მასთან ავედით და ისევ შიშვლებმა მივაღწიეთ საძინებლამდე. ჯანდაბა იმედია სასმელის გამო მქონდა ასეთი შეგრძნება, საოცრად მაჟრიალებდა ხელს მუცელზე რომ ვაყოლებდი, თითონ მკერდისკენ მიაცოცებდა. ჯანდაბა, ასეთი სხეული რომ ქონდა გუშინ როგორ გამომრჩა? თითოეული კუბიკი დავკოცნე მის პრესზე მაგრამ არ მაცალ, უცებ ამომაბრუნა და ზევიდან მომექცა -დაგავიწყდა? დღეს მე გიმტკიცებ ბავშვი როარ ვარ_და თითები საშოსკენ ჩააცურა. ჩემი კვნესა ალბათ მთელ ბინას ესმოდა, მემგონი მართლა აღარ დავუძახებ ბავშვს.
-ჯანდაბა, ჯვარედინი თითები საიდან მოიტანე_ასეთი სიამოვნებიდან გაგიჟებაც შეიძლებოდა. ჩემ კვნესას დამატებული მისი ოხვრა ოთახში სასიამოვნოდ იფრქვეოდა და მეც მავსებდა, პირველად ვგრძნობდი კაცთან სითბოს და ეს მაშინებდა.
უკვე მეორე ღამე იყო ამდენი ორგა*მს ერთად რომ განვიცდიდი, თუმცა უფრო ფხიზლად უნდა ვყოფილიყავი არ ჩამძინებოდა, სამწუხაროდ სასმელმა თავისი ქნა. ისევ სიბნელე, ისევ ოფლში ცურვა, ისევ წამოყვირება და ისევ დაცვარული შუბლი დილის 6:45 წუთზე. ამჯერად უფრო მალე დასრულდა რადგან ჩემი პარტნიორი მთელი ძალით ცდილობდა გამღვიძებოდა.
-ჯანდაბა, გაიღვიძე უბრალოდ სიზმარია, ნუ ტირი გთხოვ გაიღვიძე.
მომენტალურად წამოვჯექი და დაცვარულ სახეზე ხელები ჩამოვისვი. წამოვდექი და ჩაცმა დავიწყე.
-ხომ კარგად ხარ?_სიმწრით ჩამეცინა.
-მე მაგ შეკითხვას არ მისვამენ უკვე დიდი ხანია.
-სახელი მაინც მითხარი_ისევ კართან დამაწია_მე ალექსანდრე ვარ.
ჩავფიქრდი და კარებში თითქმის გასულმა დავუძახე-მე ნინელი ვარ ბავშვო.
არვიცოდი რატომ მაგრამ სახლისკენ გაღიმებული მივდიოდი...
-------------------------------------
არვიცი რა გითხრათ,
დიიდიიი, უუღრმესი მადლობა თქვენი სიტყვებისთვის,
დიდი სტიმული მომეცით ამ თბილი სიტყვებით...
ვიცი რომ თავი ისევ პატარაა უბრალოდ მეტი დრო ფიზიკურად არ მქონდა...
აუცილებლად გამოვასწორებ ამას და კიდევ ერთხელ უღრმესი მადლობა თქვენ <3