ოთახში დაბრუნებულს აღარ დამხვდა, კარებთან ჩავიკეცე და სახეზე ხელები ავიფარე, არუნდა მომეყოლა, ძლივს შევეჩვიე ადამიანს და უკვე გავაქციე, როდის უნდა მივხვდე გულახდილობა რომარ გამომადგება? ახ ნინელი ერთი კვირაა რაც იცნობ ასე როგორ მიგიჯაჭვა. ჯანდაბა, თავი ხელში აიყვანა ხომ ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა. თავს წამოდგომა და ჩაცმა ვაიძულე, სამსახურში დაგვიანება არ მაწყობს.
მთელი დღე არ გამოჩენილა, არც ბარში, არც ჩემთან. ვერავის დავაბრალებ ჩემი ბრალია, ახლა ნანო მინდოდა, ნანო მიშველიდა, დამიანეს დასამშვიდობებლად ხელი დავუქნიე და წამოსასვლელად ამდგარმა შევამჩნიე ნაცნობი ბიჭი. წამით მანაც გამომხედა და უცებ თვალი ამარიდა, აშკარად მიცნობდა და მეც მეცნობოდა, ნეტავ საიდან? რა თქმა უნდა, ალექსანდრეს მეგობარი, იმ დღეს მაგიდასთან ამ ბიჭთან ერთად იჯდა, ალბათ ისევ გასართობად მოვიდნენ. აღარ დავრჩი და ნანოსკენ წავედი. ტელევიზორთან დამხვდა პულტით ხელში
-მომენატრე ნან
-მეც ჩემო ძვირფასო, მეც_ხელები გამომიწვდინა და მეც ჩავეხუტე, როგორ ვერ ვიტანდი ამ ეტლში რომ იჯდა. თავი კალთაში ჩავუდე და იატაკზე დავჯექი .
-მოვუყევი....
-რა... რა ქენიიი?_ინტონაციით მივხვდი როგორი გაფართოებული თვალები ექნებოდა.
-ყველაფერი მოვუყევი და წავიდა. ვერ აიტანა წარმოგიდგენია? ალბათ არც ასეთი ბინძური ვეგონე, წავიდა. ყველაფერი ვუთხარი, წარმოგიდგენია ისიც კი ვუთხარი სავარაუდოდ მოვკალი მეთქი. ოთახში აღარ დამხვდა, გაიპარა...
-ნინელი, შენ რა ტირი?
-ვტირი? მეე?_უცებ წამოვწიე თავი და ხელი თვალებზე მოვისვი, გაკვირვებული დავაჩერდი გამჭვირვალე სითხეს და ნანოს გავხედე. მასაც გაფართოებული ქონდა თვალები. მე ნინელი ჭანკვეტაძე ცხოვრებაში პირველად ვტიროდი, და რის გამო? რომ ვიღაც ღლაპმა მიმატოვა? ჯანდაბა, აი ახლა დამერ*ა.
-ნინელი შეგიყვარდა?
-არა არა ნან, რა შემიყვარდა. უბრალოდ, არვიცი უბრალოდ მასთან კარგი იყო, თავს კარგად ვგრძნობდი, მშვიდად, თბილად. ჰმ და რომიცოდე მასთან სექსი რა კარგია_ტუჩები დავიპრუწკე და ნანოს სიცილს ყურადღება არ მივაქციე_მე კაცი მენატრება ნანო წარმოიდგინე, კაცი კიარა პატარა ბავშვი, 6 წლით უნცროსია._დივანზე მოწყვეტით დავჯექი და ფეხები მოვკეცე._დღეს შენთან დავრჩები რა.
-დაწექი ნინელ დაწექი რას მეკითხები, ოღონდ ჩემ გვერდით რა, ბავშვობა გავიხსენოთ_აბრჭყვიალებულ თვლებში ჩავხედე და დანაშაულის გრძნობამ ყელში წამიჭირა, მე ის მივატოვე, აი ასე ადვექი და გავაგდე. იმის გამო რომ ჩემი თავი სიმშვიდეში მყოლოდა და ყოველდღე არ მეყურებინა რა დავუშავე მივატოვე.
-ოდესმე მაპატიებ?_კიდევ ერთი ცრემლი ვიგრძენი ლოყაზე.
ღიმილით მოაგორა ეტლი ნანომ ჩემთან, სახიდან ცრემლი მომწმინდა და მომხვია.
-უკვე გაპატიე.
სახლში დილით ადრე წავედი, სადარბაზოში გასაღების ძებნით შევედი და მეორე სართულამდე ჩანთაში ქექვით ავედი. ლამის ძლივს ამოღებული გასაღები კინაღამ დამივარდა ჩემს კარებთან ჩაძინებული ალექსანდრე რომ დავინახე. რომ გითხრათ რა ვიგრძენი ჯერ ეს შეგრძნებები უნდა დავალაგო, პირველ რიგში გაკვირვება, შემდეგ გამეღიმა, სითბო შემომეპარა და ისევ გამეღიმა. გასაღების გადატრიალებისას გაეღვიძა და უკან შემომყვა:
-მაპატიე გუშინ სამსახურის გამო ვეღარ გნახე, ცოტა საქმე მქონდა და ლამის გათენება მომიწია. შემეშინდა სახლში რომ არ იყავი, თუმცა ბექამ მითხრა სადაც დარჩენილხარ
-კარგია რომ არ მენდობი, მაგრამ შენი ძმაკაცის გაცდენა არიყო საჭირო კაცების ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი.
-ღმერთო რა ეჭვიანი კაცი გამოგყავარ_საყვარლად ჩაიცინა_გუშინდელი მონაყოლის შემდეგ თუ გგონია სადმე მარტო წახვალ მითუმეტეს მასეთ ბარებში ცდები. როცა სამსახურის გამო ღამე წასვლა მომიწევს რომელიმე ჩემიანი შენთან იქნება, ბევრი ვართ.ახლა მთავარზე გადავიდეთ, არ ვილაპარაკოთ?
-ახლა სამსახურში მეჩქარება ვერ დავიგვიანებ_თან ტანზე ვიცვლიდი და თან ვუყურებდი, რატომ შემცხვენოდა იმდენჯერ მნახა შიშველი. ისიც შევამჩნიე თვალებ მოჭუტული რომ ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეცინა. ჯერ კიდევ ლიფით ვიდექი და რომელი ზედა ჩამეცვა ვფიქრობდი.
-რატომ ცდი ჩემ მოთმინებას და ამდენი ხანი რას გადმომილაგე შენი სიმდიდრეები?_მართლა პატარა ბავშვივით მითხრა და ისე გამეცინა მთელი ხმით გადავიხარხარე. არ მაცადა. ტუჩებზე მეტაკა და ენა შემომისრიალა:-რამდენად გეჩქარება? ისე ამიჩქარდა გული წელზე რომ შემომიცურა ხელები და ტუჩები კისრისკენ ჩააცოცა ძლივს გავიგე რა მკითხა.
-მოვასწრებთ
-ძალიანაც კარგი, _კმაყოფილმა ჩააცოცა ხელები ბარძაყისკენ და იქვე დაგებულ ხალიჩაზეც ვიპოვეთ ჩვენი ადგილი. ხელი ვუკარი პრე*ერვატივის გაკეთება რომ სცადა, მაინც არ დავფეხმძიმდებოდი და ვერ ვიტანდი მის შეგრძნებას ეს სლიპინა რეზინა ოდნავ მაინც რომ აფერხებდა. მანაც მოისროლა და ჩემ ნებას დაყვა. ჯანდაბა, ერთი დღე იქნება ეს ბიჭი თავისი ასოთი გამაგიჟებს და ასე ვნებებ აშლილს დამტოვებს. ძლივს მოვწყდით ერთმანეთს, მაგრამ 9ის ნახევარი რომ შესრულდა თვითონაც წამოიწია.
-ვერც მე დავიგვიანებ_ჩაიბუტბუტა და საშოსკენ თითები ჩააცოცა.
-მასე თუ გააგრძელებ ვერცერთი წავალთ_თვალები მიმელულა, თუმცა შიგნით არ შესულა უბრალოდ ნაზად ეფერებოდა.
-ისე არც კი ვიცი სად მუშაობ_გასაღებს ვიღებდი და სახლიდან გასვლას აპირებდა რომ მომიბრუნდა.
-უმცროსი გამომძიებელი ალექსანდრე თაბაგარი_ოფიციალურად გამომიწოდა ხელი ჩამოსართმევად და ჩემ სახეზე ცალყბად ჩაეცინა- და სხვათაშორის მკვლელი არ ხარ_თვალი ჩამიკრა და კარებში გავიდა.
-----------------------------------------------------

დიდი მადლობა თქვენი თბილი კომენტარებისთვის...
ვერც წარმოიდგენთ რამდენს ნიშნავს ჩემთვის <3