ბედნიერების პიკს, რომ მიაღწევ და რომ ჩერდები, რადგან უკან მოიხედო ,რათა სხვებსაც დაანახო შენი განცდილი ბედნიერება, მობრუნებულს ვიღაც ხელს გკრავს და უფსკრულში გადაეშვები.

დილას თვალები ჭყიტა ზეინმა , როცა ხმაური გაიგონა. გვერდითა კედელს მიაშტერდა და გონზე მოსვლას ცდილობა. შემდეგ ბალიშს დახედა, რასაც კეტრინის ყავისფერი თმები არ ამშვენებდა. ნელა გადმობრუნდა . დიდი სარკის წინ მდგარს მიაშტერდა და ოდნავ გაეღიმა. ისევ მისი მაიკა ეცვა. სარკიდან გამოხედა კეტრინმა და მანაც გაუღიმა.

-რაღაც არ მახსოვს, რომ ჩემზე ადრე გაგეღვიძოს. ჩვევად გექცა?!-ეტყობოდა ზეინს , რომ ბედნიერი იყო. იღიმოდა, მის ხმაშიც კი ის ბგერები იყო, რომელიც ბედნიერების სამყაროდან მოდის. უცებ დადარდიანდა კეტრინი. შეიშმუშნა, თავი ძირს დახარა. ზეინმა მაშინ იგრძნო , რომ კეტრინი მის გარეშე 4 წელი იყო.

-გეყოფა-მკაცრად დაიწყო ზეინმა, მაგრამ ხმაში მაინც შეეტყო, რომ გატყდა- როდემდე უნდა გახსოვდეს. ვიცი, რომ ძნელია შენთვის, მაგრამ გეყოფაა, მორჩა. მე აქ ვარ და წარსულის დავიწყება ჩვენ ერთად შეგვიძლია კეეტ- დაღლილიყო ამ ყველაფრით.

-შენ ისევ მიდიხარ-ამოიკრუსუნა კეტრინმა. ზეინმა თვალები ჭყიტა, წამოდგა.

-რას ქვია მივდი...-ზეინს მკაცრი სიტყვაა გააწყევტინა ოთახში შემოსულმა ბენმა.

-რა მოხდა ბენ?-ოდნავ დამშვიდებული მიუბრუნდა კეტრინი, მაგრამ ხმა ისევ უკანკალებდა.

-ვსაუზმობთ ყველა და თქვენ არ მოდიხართ?-თქვა და კეტრინი თავიდან ბოლომდე აათვალიერა. ზეინს არ გამოპარვია და ირონიულად გაიღიმა.

-ხო ჩამოვალთ-უხერხულად თქვა და ზეინის მაიკას ბოლოში მოკიდა ხელები რათა უფრო დაეგრძელებინა. ბენმა ოთახი დატოვა. ზეინმა შეხედა კეტრინს. მასთან ახლოს მივიდა.

-არ გაგეკაროს-ჩუმად უთხრა ყურთან, თმა გადაუწია, ნაზად აკოცა და ოთახი დატოვა. კეტრინმა ხმაურიანად გადაყლაპა ნერწყვი. ლოგინის ალაგება არ სურდა. კარები გამოაღო და ისიც დაბლა დაეშვა.

საუზმეზე, როგორც 4 წლის წინ ახლაც საუბრობდნენ. ხანდახან ნაილს გადასცდებოდა ყავა და ამაზე სიცილით იგუდებოდნენ. თვით ზეინიც ამდენი წლის მერე ისევ ისე საუზმობდა.

კეტრინმა გაიღიმა და თეფშზე დადებულ კვერცხს დახედა. გვერძე მჯდომმა ზეინმა თმა ყურს უკან გადაუწია და კვერცხის ჭამა განაგრძო.

-საიმონის დედაც-გაიცინა ნაილმა, რომელიც ახლა მოსულიყო გონს, რადგანაც უკვე გადასცდენობა ყავა.

-ეგრე კი,მაგრამ ზეინის კარიერა ხო ხვდები-დაიბნა ლიამი

- და ამდენი ხნის შემდეგ კიდევ უნდა მიგატოვოთ? ჩვენ კარიერას არაფერი არ ელის, პირიქით გაგვიგებენ ფანები-თქვა ზეინმა და კეტრინს გადახედა,რომელიც ისევ მისჩერებოდა კვერცხს.

-ფანები კი,მაგრამ ჯიჯი როგორ გაიგებს-თქვა უცებ, ჩანგალი დადო და ზეინს ამოხედა.- ხომ იცი არ მინდა ვიღაცას ჩვენს გამო გული ეტკინოს.

-სულ ჯიჯიზე ნუ ფიქრობ-მობეზრებულად თქვა ემამ. ზეინმა ნერწყვი გადაყლაპა და ქალს მიუბრუნდა.

-კეტრინ რატომ არ ირგებ იმას რაც გაქვს?-ხმას აუწია ზეინმა

-იმიტომ, რომ ვიცი რასაც გრძნობს ახლა ჯიჯი-ბოლო ხმაზე კეტრინის დანაყვირებმა ზეინი გააცოფა. ხელები მომუშტა, ძარღვები დაეჭიმა.

-ტვინს რატომ ტყნავ ? რით ვერ გაიგე, რომ როცა შენხარ ჯიჯი არ არის- მუშტი დასცხო მაგიდას ზეინმა და ბოლო ხმაზე უღრიალა კეტრინს. კეტრინი არ დაძაბულა,მშვიდად ადგა მაგიდიდან და ოთახში ავიდა. ზეინი ღრმად სუნთქავდა.

-ზედმეტი მოგივიდა ზ...-დაიწყო ჯუდიმ,მაგრამ ზეინმა შეაწყვეტინა.

-ნუ მასწავლი ჩემს შეყვარებულთან როგორ მოვიქცე-დაიღრიალა ისევ ზეინმა და წამოდგა. კიბეებისკენ აიღო გეზი, მაგრამ ბენის სიტყვებმა გააშეშა.

-კეტრინი არ არის შენი შეყვარებული-თქვა მან. ნელა შემობრუნდა, ბენს მიაშტერდა და დაწყნარება სცადა.

-ბენ გეყოფა-შენიშნა ჯუდიმ ძმის აფორიაქება.

-რატომ ჯუდ?! ხომ უნდა გაიგოს, რომ 4 წლის მერე ასე უბრალოდ ვერ მოვა და კეტრინთან ვერ იქნება-თავი მიატრიალა ბენმა ჯუდისკენ.

-ბენ გეყოფა-ხმა გამკაცრებოდა ლუის.

-ღმერთო რატომ არ გესმით-დაღლილმა ამოილუღლუღა ბენმა და ხელები ცისკენ მიაპყრო. ზეინი მისკენ წავიდა, თან იღიმოდა. მის წინ ჩაიმუხლა და დაიწყო.

-4 წლის წინ კეტრინი ჩემი იყო, 4 წლის მერე კეტრინი ჩემია და დიდი ხნის მერეც ჩემი იქნება. შენ ნუ ღელავ-მხარზე ძლიერად დაჰკრა ხელი და კიბეები აირბინა.

-ამის მერე, დაფიქრდი რას იტყვი-შეუღრინა ბენს ლიამმა.

ფანჯარასთან მდგარ კეტრინს უკნიდან მოეხვია. ხელები წელზე შემოჭიდა და ნიკაპი მხარზე ჩამოსდო. უაზროდ მისჩერებოდა კეტრინი მისი ფანჯარიდან გაშლილ, მღელვარე ზღვას.

-ასე უნდა იყო დიდხანს?-თვალები გადაატრიალა ზეინმა და თითქოს რამოდენიმე წუთის წინ არაფერი მომხდარიყო , ბედნიერების ღიმილმა გადაჰკრა სახეზე.

-ზეინ არ გესმის ჩემი . ჩვენს გამო ხო ხედავ, რომ ჯიჯი იტანჯება.-ნაწყენი ხმით ამოილაპარაკა კეტრინმა.

-4 წლის მერეც, სხვაზე ფიქრობ-უთხრა ზეინმა და ქალი მისკენ მოაბრუნა, ტუჩებზე დაეწაფა. ქალმაც ხელები შემოჰხვია და მანაც კოცნითვე უპასუხა.-თავი დამნაშავედ ნუ მიგაჩნია. ჯიჯი, მართლაც კარგი ადამიანი და გაგვიგებს კეტ-დააწყნარა.

ზეინი სახლში, რომ მივიდა ჯიჯი არ დახვდა. დალაპრაკება, ხომ მასთანაც უნდოდა. ღრმად ამოიხვნეშა და დივანზე დაებერტყა. თვალები დახუჭა და ბედნიერების გადახარშვა დაიწყო.

-სახლში ხარ ზეინ? მოვედი- დაიყვირა შემოსასვლელიდან ჯიჯიმ. ზეინმა თვალები გაახილა და უკვე ოთახში შემომავალ ჯიჯის გაუღიმა. დაიხარა ჯიჯი და გადაკოცა.

-ჯიჯი უნდა დავშორდეთ-სახეზე ღიმილი შეახმა ჯიჯის.

-რა თქვი?- აკანკალებული ხმით თქვა

-დავიღალე, გთხოვ- დაღლილმა ამოილაპარაკა.

-ჯორჯს უთხარი უკვე?- დიდხნიანი დუმილის მერე თქვა ჯიჯიმ.

-არა, მაგრამ აცილებლად დაველაპარაკები-წამოდგა ზეინი. ჯიჯის შუბლზე აკოცა და სახლი დატოვა. მალევე მივიდა ჯორჯთან და კარებზეე დაუბრახუნა. ჯორჯმა გაუღო.ჰოლში, რომ შევიდნენ ზეინმა საუბარი დაიწყო.

-მე და ჯიჯი ვშორდებით და მორჩა.-მიაყარა უცებ.

-ზეინ ჩვენ ხო..-არ დაასრულებინა

-მორჩა მეთქი. რაც არ უნდა მოხდეს თუნდაც ჩემი კარიერა დაინგრეს ჯიჯისთან არ ვიქნები-დაიღრიალაა ზეინმა და სახლის კარები გამოაჯახუნა.

სიგარეტიანი ხელით მიადგა ლუისის სახლს. კარები შეაღო.

-მოხვედი ლუუ?- სამზარეულოდან მოესმა საყვარელი ქალის ხმა. გასწია მისკენ. სამზარეულოში მდგარ კეტრინს უკნიდან მოეხვია და თავი ყელში ჩაუდო.

-ზეინ- შეხტა უცებ კეტრინი-აქ რას აკეთებ?

-შენთან მოვედი-გაეღიმა ზეინს-ჯორჯს ვუთხარი, რომ დავშორდით მე და ჯიჯი . ახლა ხომ შეგვიძლია ერთად ვიყოთ?- კეტრინი უცებ მოუბრუნდა.

-შენს კარიერას საფრთხეში ნუ აგდებ ჩემს გამო- ხელი ლოყაზე ჩამოუსვა- შენთან ყოფნა მინდა, მაგრამ არ მინდა შენი კარიერა დაინგრეს.

-რას გავს თქვენი საქციელი? რატომ არ გაფრინდით დღეს- ბოლო ხმაზე უყვიროდა საიმონი ოთახში მჯდარ ბიჭებს, რომლებისათვის ტყუილ უბრალოდ შეიძინა გუშინ ბილეთი. ბევრი ლაპარაკი დაიწყო. აქეთ მოჰყვა, იქით მოჰყვა. დაარიგა.

-მორჩა. საკმარისია. ჩვენ არ დავიშლებით. შენ რაც გინდა ის ქენი. ხმას დაუწიე. ჩვენ ვერ დაგვშლით. მორჩა და გათავდა- ბოლო ხმაზე დაუყვირა ჰარიმ საიმონს და ფეხზე წამოდგა. კარისკენ წავიდა და იქაურობა დატოვა. სხვებიც მის ქმედებას მიჰყვნენ.

-ჩვენ არ დავიშლებით- ჩაიჩურჩულა ნაილმა და საიმონის სახლის კარები დახურა.

სახლში იყვნენ ყველანი, როცა კეტრინის ტელეფონმა დარეკა. ხელი დაავლო და აივანზე გავიდა.

-გისმენთ- ღიმილიანი სახით უპასუხა. ხმაშიც შეტყობოდა ბედნიერება.

-ჯორჯი ვარ, ხვალ შემხვდი, სალაპარაკო გვაქვს. ადგილსამყოფელს მოგწერ- გაისმა ბოხი ხმა. კეტრინი წელში გასწორდა. ტუჩები, მოუდუნდა და უკვე ტირილს დაიწყებდა. ზეინის ხმა, რომ არ გაეგო

-კეტრინ დროზე მოდი უნდა ვითამაშოთ.

ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო და სახლში შევიდა. ზეინს გვერდით მიუჯდა. ცოტახანი კიდევ მოატყუა ყველა და ბოლოს თქვა

-დავიღალე. წავალ მე დავწვები- ზეინის უკოცნელად ავიდა მაღლა და თავი ბალიშში ჩარგო.

ნუთუ რამე მოხდა? რატომ იბარებდა ჯორჯი? რა საქმე ჰქონდა? კითხვები უტრიალებდა თავში.

შუა ძილის დროს, ვიღაცის ძლიერი ხელები იგრძნო წელზე. სითბოს საერთოდ არ დაურღევია ძილი, პირიქით უფრო გააძლიერა . ხელებმა ახლოს მიიზიდა და რაღაც მაგარზე ააკრო, რომელიც ადი ჩამოდიოდა.

-მიყვარხარ- ყურს უკან იგრძნო ჩურჩული და გააკანკალა. იმდენად იყო ძილში გახვეული, რომ სიტყვები ვერ გადახარშა. შემდეგ ყელში კოცნაც და ასე დაიძინა

დილით აივანზე ისხდნენ. საუზმეს მიირთმევდნენ და ერთმანეთი უხაროდათ. რომ დაამთავრეს ზეინი წამოდგა, კეტრინს თავზე აკოცა და სახლი დატოვა.

კეტრინს ესემესი მოუვიდა და ტელეფონს დახედა. ჯორჯი სწერდა. ჯერ ადრე იყო, ამიტომ თავისუფალი დრო კიდევ ჰქონდა. ინსტაგრამზე ძრომიალის დროს ჯიჯის მესიჯიც მოუვიდა.

-მადლობა, რომ ზეინი ამახიე <3