დემეტრე დავინახე და თავი დაბლა ჩავწიე, ვერ შევხედე თვალებში. ჩემთან ახლოს მოიწია კარი მიკეტა და თავი ამაწევინა, თვალებში ჩამხედა
-დემეტრე მე...-ვუთხარი დემეტრეს და გავწითლდი უცბად
-ნუციმ და გვანცამ მელაპარაკეს შენზე, გავიგე გუშინ ცუდად იყავი-თქვა დემეტრემ და უფრო ახლოს მოიწია
-ხო ოდნავ თავი მტკიოდა-ვიცრუე უეცრად თუმცა ეს ფაქტი ნამდვილად არ მაწუხებდა, რადგან დემეტრეს სიახლოვისგან გული მიმდიოდა
-დარწმუნებული ხარ რომ თავი გტკიოდა მხოლოდ?-თქვა და ჩემს ტუჩებთან მანძილი უფრო შეამცირა
-კი...ანუ...ისაა..ხო რა-უფრო დავიბენი
-კარგი-თქვა დემეტრემ და უცბად მომშორდა-მე წასასვლელი ვარ, კატოს უნდა შევხდე
სისხლი გამეყინა, სიბრაზისგან გავწითლდი, ეჭვიანობის წიკები დამეწყო ვინ ჯანდაბაა კატო?
იმდენად ვიეჭვიანე სახეზეც კი შემეტყო დემეტრე კი ამ დროს კვდებოდა სიცილით
-ანი რა მოხდა? სულ გაწითლდი-მითხრა ირონიულად
-არაფერი დემე პროსტა თოკა გამახსენდა და...-ვუთხარი და ნაგლად გავუღიმე. არაფრის თქმას აღარ ვაპირებდი როდესაც ხელზე მეცა და კედელზე მიმიმწყვდია
-რას ფიქრობ ეხლა რომ მაგ ვიღაც თოკას დავუთმობ შენს თავს?
-მე არაფერს არ ვფიქრობ, უბრალოდ რაც გაციფიქრე ის გითხარი
-რაღაც არ მგონია რომ ნამდვილად შენი მამიდაშვილი თოკა გიყვარდეს-თქვა და სიცილი ატეხა. დავიბენი...თურმე ცოდნია
-და რა იცი რომ ნამდვილად მაგ თოკაზე ვამბობ, იქნებ არსებობს სხვა ბიჭი რომელიც ალბათ ნახევარ საათში მომაკითხავს-ვთქვი და საათს გავხედე.
დემეტრეს არაფერი უთქვამს უბრალოდ სახე ახლოს მომიწია, იცის რაც არის ჩემი სისუსტე
-დემე..-მხოლოდ ერთხელ ვუჩურჩულე და მაშინვე ტუჩებზე მეცა. გააზრება ვერ მოვასწარი ისე შევიგრძენი მისი ტუჩბის გემო, მისი სურნელი შევისუნთქე და მისივე არომატით დავთვერი.
მაგრამ მაინც ვერაფერი გავაწყვე, მაინც მოვიშორე ტუჩებიდან
-დემე გთხოვ წადი-ვუთხარი და ზურგი ვაქციე. არაფერი უქნია ერთი ჩაიჩირჩულა
-ეს ყოველთვის მემახსოვრება-ო და კარი გაიხურა.
დავრჩი გაოცებული, ესეთი შეგრძნება ჯერ არასდროს არ მქონია...
მაშინვე ტელეფონს ვეცი და ნუცის დავურეკე
-ნუციიიიიიი-დავიწყე კივილი
-რა იყო ანი ხო ხარ კარგად-წამოიყვირა შეშინებულმა
-შენ რო იცოდე რა მოხდა-ვთქვი ანერვიულებულმა და ხელის კანკალით წყალი დავისხი-დემეტრემ მაკოცა-ამოვთქვი კივილით და წყალი მოვსვი. ცოტახანი სიჩუმე იყო ტელეფონში
-არ არსებობსსსსსსსსსსსსს-დაიწყო კივილი ნუციმ და გვანცამ ერთ ხმაში
-მაცა მემგონი წნევა მაქვს წავედი უნდა მოვსულიერდე-ვთქვი უფრო გაწითლებულმა და ტელეფონი გავთიშე.
იმდენად გაოცებული ვიყავი ამ ამბიდან მეტყველების უნარი მქონდა წართმეული. ისე უცბად შემოვარდა დემეტრე ჩემს ცხოვრებაში ვერც ვერაფერი გავიგე, აი ასე შემოაბიჯა ფეხი და აირია ყველაფერი. თითქის მეც შევიცვალე,სხვა ანი გავხდი. მეგონა რომ არ შემიყვარდებოდა, მეგონა რომ ამ დამიანს ახლოსაც კი არ გავეკარებოდი თუმცა ყველაფერი შეიცვალა, მე შემიყვარდა ის და გავხადე ჩემი ნაწილი, არ ვიცი როდის მოხდა როგორ მოხდა მაგრამ მიყვარს ისე მიყვარს,როგორც არავინ მყვარებია. გაგიკვირდებათ და ამ ასაკში სერიოზული ურთიერთობა არ მქონია, იყო რამდენიმე სოფლის რომანი რომელიც მუდამ ცუდად მთავრდევოდა მაგრამ დემეტრე სხვა არის...რაღაც სხვა...
სავარძელში ვიჯექი და სულს ვითქვამდი როდესაც კარზე ზარის ხმა გაისმა, თოკა იყო
-როგორ ხარ ჩემო სიცოცხლე?-მითხრა ღიმილით და იქვე დაჯდა
-კარგად თოკა შენ-შევეცადე არაფერი შეემჩნია ჩემს სახეზე
-რა გაფითრებული ხარ, რა მოხდა?-მკითხა შეშინებულმა
-მართლა? არ ვიცი-ვთქვი უცბად და შუბლზე ხელი მივიდე
-რამე ხომ არ...-ლაპარაკი ზარის ხმამ გააწყვეტინა. ნუციმ გადამარჩინა ამ საშინელ საუბარს, მაგრამ წინაც არ მელოდა კარგი ამბავი. ამაზე შემდეგ მოგიყვებით..
ტიტყინით შემოვარდა ნუცი სახლში
-ვაიმეე რა მაგარიააა.....როგორ მიხარიააა აიიიიი ძაააააან მაგარია, ძააააან ბედნიერი ვარ, გილოცააააააავ...-დაიწყო კივილი თუმცა თოკას დანახვისას მაშინვე ხმა დაიდუმა.
თოკას სახე შეეცვალა, გაფითრდა,იგივე დაემართა რაც ნუცის. იმის თქმა დამავიწყდა რომ ნუცი და თოკა ადრე შეყვარებულები იყვნენ, გაგიჟებამდე უყვარათ ერთმანეთი თუმცა..შემდეგ რაღაც მოხდა, მერე ნუცი ლონდონში წავიდა და დაიმსხვრა ყველაფერი
-ნუცი...-ამოიღო როგორც იქნა ხმა თოკამ და ნუცის თვალებში ჩახედა. არ მჯეროდა იმის რაც მის თვალებში დავინახე, ისევ ისეთივე სიყვარულით ძგერდა როგორც ადრე
-თოკა-თქვა ხმაჩამწყდარმა ნუციმ. სიჩუმე ჩამოვარდა, ვერც ერთი იღებდა ხმას და მეც ჩუმად ვიყავი
-ისა მე ავალ გამოვიცვლი-თქვა დიდი ხნის სიჩუმის შემდეგ ნუციმ და კიბეები აირბინა. თოკა იქვე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო
-რატომ არ მითხარი რომ ჩამოსული იყო?-თქვა აკანკალებულმა
-ვერ გითხარი თოკა, მე...უბრალოდ ვერ შევძელი-ვთქვი და მის გვერძე დავჯექი
ისევ სიჩუმე
-მე წავალ-თქვა თოკამ და ფეხზე წამოდგა
-კი მაგრამ..
-ანი არ შემიძლია აქ ყოფნა, გთხოვ-მითხრა მმუდარე თვალებით და კარი გაიხურა. მაშინვე მეორე სართულზე ავედი ნუცისთან რომელსაც ტირილისგან თვალები დასიებული ქონდა
-ნუცი საყვარელო-ვთქვი და გვერდით მივუჯექი
-ანი-მითხრა და მომეხუტა
-ნუ ღელავ საყვარელო
-როგორ არ ვიღელვო, ყველა მოგონება მომაწვა-თქვა ნუციმ და სლუკუნი დაიწყო
-ყველაფერი კარგად იქნება დამიჯერე-ვთქვი და უფრო კარგად მივიხუტე...
************
არ შეიძლება არ ვისაუბროთ ვაჩეზე და გვანცაზე, რომლებიც ჯერ კიდევ არ შერიგებულიყვნენ.
გვანცა გარეთ სეირნობდა და თან თავის ფიქრებში იყო გართული როდესაც იქვე მდგარი ვაჩე და დემეტრე შენიშნა.
ისე ჩაუარა გვერდი არაფერი უთქვამს, არა და გული ვაჩესთან დარჩა.
ყურსასმენებში ჩართო მუსიკა და იქვე კაფეში დაიკავა ადგილი. ერთი ყავა შეუკვეთა, ყურსასმენები შეინახა და თავისი ნახატების რვეული ამოიღო. რამდენი ხანია ერთ და იგივე ნახატს ხატავს, ვაჩეს თვალები. მუდამ თავში უტრიალებს მისი მწვანე, სიყვარულით სასვსე თვალები რომლის დავიწყება ალბათ შეუძლებელია.
ხატვაში იყო გართული როდესაც წინ ვიღაც დაუჯდა. აიხედა და ვაჩე დაინახა
-აქ რა გინდა?-უთხრა გაღიზიანებულმა გვანცამ, შიგნით კი გული სიხარულით უძგერდა
-შენთან საუბარი მინდა-თქვაა ვაჩემ და ერთი "ჯეკ დენიელსის" ვისკი შეუკვეთა
-მე გიმეორებ რომ არ მსურს შენთან საუბარი-თქვა გვანცამ და ნახატს მიუბრუნდა
-რას ხატავ?-ინტერესით იკითხა ვაჩემ და მისი მწვანე თვალები გვანცას შეანათა
-მე...არაფერს-დაიბნა უცბად გვანცა და ნახატები დამალა
-გვანცა გთხოვ, უბრალოდ დალაპარაკებას გთხოვ აღარ შემიძლია შენს გარეშე სუნთქვა მიჭირს
-ჩემს გარეშე არა? როცა სხვა გოგოს სიყვარულს უხსნი-ხმის ტონს აუწია გვანცამ
-ის გოგო...
-რა ის გოგო
-მომისმინე, მე იმ გოგოსთვის არაფერი არ ამიხსნია,ის ჩემი ყოფილი შეყვარებულია და უბრალოდ იქ ჩამოვიდა არც კი ვიცი საიდან გვიპოვა
-კარგი რა ვაჩე გეყოს-თქვა გვანცამ და ყავა მოსვა-მე რომ ეგრე ვინმემ მაკოცოს მოგეწონება?
-აი შენ ვერავინ ვერ გაკოცებს ჩემს გარდა-თქვა ვაჩემ და ძარღვები დაჭიმა
-შემეშვი
-არ შეგეშვები-თქვა ვაჩემ. გვანცამ ვეღარ მოითმინა და გაეღიმა. ამის დანახვაზე ვაჩეს სიხარულით უძგერდა გული, აი ასე იჯდნენ ერთმანეთსი პირისპირ ორი სიგიჟემდე შეყვარებული ადამიანი...
**********
როგორც იქნა ნუცი დაწყნარდა და ჩემს ხელებში ჩაეძინა. იქვე მივაწვინე ლოგინზე და მე სასეირნოდ გავედი, მართალია გვიანი მაგრამ ძალიან მომინდა უბრალოდ ფიქრებთან მარტო ვყოფილიყავი.
ჩემს სახლთან მდებარე პარკში გავედი დაა სკამზე დავჯექი. ცოტახანი თვალები დახუჭული მქონდა როდესაც ვიღაცის ხმამ გამომაფხიზლა
-შეიძლება ჩამოვჯდე?-ვიღაც უცნობი ბიჭი წარმისდგა წინ
-კი, თუ მანიაკი არ ხარ-ვთქვი და გავიცინე
-მანიაკის რა მეტყობა-თქვა ბიჭმა და გვერძე მომიჯდა
-მე ანი ვარ
-მე სანდრო-თქვა ბიჭმა და სიგარეთი ამოიღო
-ნუ ეწევი!-ვუთხარი მკაცრად
-კარგი ხო-გაიცინა და სიგარეტი გადააგდო
-აჰ სახლში უნდა დავბრუნე და მეზარება-ვთქვი და თავი უკან გადავწიე
-რა ზარმაცი ადამიანი ხარ-თქვა და გაიცინა
-აბა აბა-ვთქვი და მეც გამეცინა.
კიდევ ცოტახანი ვილაპარაკეთ შემდეგ კი სახლში დავბრუნდი.
ნუცის ისევ ეძინა, მეც ძილის წინ დედიკის და მამიკოს დავურეკე და ლოგინში მოვკალათდი. მაშინვე გადავეშვი სიზმრებში...


პს. ბოდიში დაგვიანებისთვის, უბრალოდ ამ ბოლო დროს ძალიან გადარბენაზე ვარ... იმედია მოგეწონებათ <3