-დღესაც მოხვედი არაა?
-ჰმ, რა თქმა უნდა მოვედი, გეგონა ღამეს გამოვტოვებდი? _ ლაღი სიცილით მივუგე თითქოს არაფერი მქონდა სადარდებელი.
-კარგი, ნინელი, სასმელი ვიცი რომელიც, მაგრამ ისიც შეარჩიე უკვე რომელ ასოს შემოახტები ამაღამ?
-ღმერთო, როგორი ბინძური მოსაუბრე ხაარ.
-ხუმროობ? _ მანაც გამიცინა და დახლზე ორმაგი ვისკის ჭიქა გამოასრიალა.
ჩვეულებას არ ვუღალატე, ჩემი გრძელი ფეხები ერთმანეთს გადავადე და გვერდით გადმოვწიე, მკერდი ხელით ავიფუე და მსხვერპლის მოლოდინში ბარი გადავათვალიერე. მანამდე შევამჩნიე სანამ ვინმე მე შემამჩნევდა. ო როგორი სხეული ქონდაა, აი ამაღამ მისი ასოთი სიამოვნებით დავტკბებოდი, ლამის წარმოვიდგინე როგორ ვისრიალებდი ჩემში საკუთარი ხელით და წამოვიკვნესე. ფეხზე ცოცხლად წამოვხტი და მისი მაგიდისკენ გავეშურე, არც ის წარმოადგენდა ჩემთვის პრობლემას 4 ქალბატონი რომ ეჯდა ირგვლივ, ეს ბარი ლამის მე მეკუთვნოდა, ყველა მიცნობდა, ამიტომ არც განკვირვებია მაგიდას რომ მივუახლოვდი და გოგოებს გადავხედე მაშინვე რომ წამოდგნენ.
-ოჰოჰ, ვიღაც მნიშვნელოვანი მესტუმრა ალბათ_ ბოხი ხმით ჩაიცინა და ვისკი მოსვა. ჯანდაბა, მგონი პირველად დამაჟრიალა სასიამოვნოდ სხეულში მხოლოდ ხმის გაგონებისთანავე.
-არც ცდები_ თვალი ჩავუკარი და გვერდით მივუჯექი_ მაგრამ ბევრი ლაპარაკი არ მიყვარს, არ ჯობია პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ?_ვისკი ბოლომდე გადავკარი და ფეხზე წამოვდექი. გაუკვირდა, წარბებ აწეულმა გადმომხედა თუმცა წამოდგა და უკან გამომყვა.
-ჩემთან თუ შენთან?
-შენთან.
ლამის კარში შესვლა არ ვაცადე ისე ვეტაკე მის ტუჩებს. მთელი გზა თვალს არ ვაშორებდი და უკვე თავი ვეღარ შევიკავე. ოთახისკენ მიმათრევდა, ალბათ საძინებელი იქნებოდა, თუმცა იქ მისულებს ტანსაცმლის ნასახიც აღარ გვქონდა. რა თქმა უნდა დომინანტი მე ვიყავი, საწოლზე დავაგდე და ზევიდან მოვექეცი. სწრაფად არ დავმჯდარვარ, ასო ნელა შევასრიალე ხელის მოძრაობის დახმარებით და გავიგონე როგორ დაიგმინა. ჯერ სად იყო, კმაყოფილმა ჩავიცინე და მასზე ხტუნაობა დავიწყე. ნელი ბიძგები ჩემი საქმე არიყო, იმდენად მაგრად ვაწვებოდი ლამის ვგრძნობდი მისი სასქესო ორგანო მუცელს მინგრევსთქო. ჰმ სიდიდეს ნამდვილად ვერ დავუკარგავდი. პირველი ორგაზმი საკმარისი არ აღმოჩნდა და ამჯერად ტუჩებით ჩავუყევი მის გულმკერდს. ოჰოო როგორი გლუვი ქონდა, ოდნავ დაცვარული და საოცრად სურნელოვანი. სასიამოვნო ფიქრები მაშინვე სადღაც გადავკარგე და ტუჩები დანიშნულების ადგილთანაც მივიდა. კიდევ ერთხელ დაიგმინა როცა ენა მოხერხებულად დავატრიალე და რაც ძალა მქონდა მოკუმული ტუჩებით მოვ*ოვე.
-ჯანდაბა ეს სად ისწავლე_ ჯერ კიდევ არიყო ბოლომდე გამოფხიზლებული გვერდით გაოფლილი რომ დავვარდი.
-გამოცდილება და ინტერნეტი პატარავ_თვალი ჩავუკარი და ვერც კი ვიგრძენი როგორ ჩამეძინა.
როგორც ყოველთვის კანკალმა გამაღვიძა, მაგრამ ამჯერად მარტო არ ვიყავი, ღამის პარტნიორი მთელი ძალით მანჯღრევდა და ლამის ხელი დამარტყა გაიღვიძეო. გამეცინა ისეთი შეშფოთებული სახით დამყურებდა. ახლა დავაკვირდი რომ ბევრად ახალგაზრდა იქნებოდა.
-ჯანდაბა ახლა რა ვქნა, გაიღვიძე რა_ლამის პანიკაში ჩავარდა.
-მღვიძავს, ქალივით ნუ გაკივი_დაცვარულ შუბლზე ხელი გადავისვი და თვალები დავხუჭე._ჯანდაბა აქ რამ დამაძინა_ამოვიგმინე და წამოვდექი.
-შენ რა ახლა მიდიხარ? საერთოდ რომელი საათია, დაიძინე და დილით გაგიყვან სადაც მეტყვი._ჩამეცინა
-არა პატარავ, კაცთან არასდროს ვიძინებ და დროს რაც შეეხება ზუსტად 7ს უკლია 15 წუთი.
-ასე ზუსტად საიდან იცი?
-დამიჯერე ეგ არ შემეშლება_სიმწრით ჩამეცინა, თან ჩაცმა დავასრულე და წამოვდექი.
-მშვიდობით ბავშვო
-მომავალ შხვედრამდე_კართან მისულს მითხრა გაღიმებულმა.
-არა ბავშვო, მშვიდობით_მეც გავუღიმე და კარები გამოვაღე.
-კი მაგრამ, რატომ არ შეგიძლია დარჩე?
-ყველას ჩვენი მიზეზები გვაქვს ბავშვო_კოცნა გავუგზავნე და კარი მივკეტე. (1)
დილით ჩვეულებრივ სამსახური წავედი, არ გეგონოთ რომელიმე კომპანიის მფლობელი ან ცნობილი ვინმე ვიყო, უბრალო კომპანიის უბრალო ბუღალტერი ვარ. გზაში საცობში მოვხვდით, ამიტომ მინდოდა თუ არ მინდოდა ფიქრებმა გამიტაცეს... ფანჯრიდან ვიყურებოდი და გამვლელებს ვათვალიერებდი, ზოგი ისე ბედნიერი გამოიყურებოდა, ერთმანეთს უღიმოდნენ, ეფერებოდნენ, ზოგი თავჩახრილი მიიჩქაროდა, ზოგი სიცივიდან მობუზული სწრაფი ნაბიჯებით ცდილობდა დანიშნულების ადგილამდე მიეღწია, მათი მშურდა, წარმოიდგინეთ ლამის იმ მათხოვრისაც კი მშურდა მოწყალებას რომ ითხოვდა. ნეტა ბოლოს გულწრფელად როდის გავიღიმე? ალბათ 6 თვის წინ? ბოლოს მეგობარი როდის ვნახე? ალბათ 6 თვის წინ? ბოლოს ოცნებაში როდის ჩამეძინა? პასუხი ისევ იგივე ალბათ 6 თვის წინ... ნეტა გვერდიდან ჩემი ცხოვრება როგორი ჩანდა? პასუხი ისევ და ისევ იგივე, უკვე 6 თვეა აღარ მაინტერესებს ვინ რას ფიქრობს. ჩემივე დეპრესიულ აზრებზე გამეცინა და გამიხარდა სამსახურთან მისვლა, ქაღალდებში ფიქრებს კარგად ვმალავდი. უკვე რამდენიმე თვეა ჩემ ცხოვრებაში ახალი არაფერი ხდება, დილიდან დაღამებამდე დამატებითი საათებით მუშაობა, საღამოს ერთი საათი ჩემ დასთან წასვლა და ღამით როგორც ყოველთვის ბარში ხალი საკბილოს ძიება.
კარგი იქნებოდა იმდენი სამუშაო მქონოდა საღამოსაც ვერ მომეცალა, მაგრამ დას სულ ბოლომდეც ვერ მივატოვებდი. როგორც ყოველთვის სრულ 8 საათზე ჩანთას ხელი დავავლე და მისი ბინისკენ გავწიე.
-ნანო, დღეს როგორ ხარ?
-მე კარგად ნინელი შენ?
-როგორც ყოველთვის. ცოტა ხნით შენთან ვიქნები.
-ისევ იგივე? აღარ მოგბეზრდა? არ გინდა ძველი ნინელი დააბრუნო?
-რომელი ნინელი? მიწასთან რომ გაასწორეს? მე არაფერში მჭირდება.
-მე მჭირდება ნინელი მე, ასე როდემდე გიყურო როგორ ინგრევ ცხოვრებას? გამოფხიზლდი ბოლოსდაბოლოს.
-რაც ისედაც დანგრეულია მეორედ ვერ დავანგრევ ნანო, როგორც ჩანს დღეს საუბარი არ გამოგვივა, წავედი.
-ნინელი, ნინელი მოიცადე_უნდოდა დამწეოდა, მაგრამ ეტლში მჯდარს ნამდვილად გავასწრებდი. სადარბაზოდან გასულს ცივი ჰაერი ცრემლების გადაყლაპვაში დამეხმარა და სახლისკენ წავედი. ნანოსთან ჩხუბის შემდეგ აღარც ვინმეს აკიდების, აღარც სექსის და აღარც დალევის თავი მქონდა, დღეს ძილის დღე მექნებოდა. შხაპის შემდეგ საძილე აბიც გადავყლაპე და დავწექი. ყველა ექიმს უკვირდა, მაგრამ არცერთი დამაძინებელი მშველიდა, ყოველ გამთენიას 7ს რომ 15 დააკლდებოდა გაოფლილი ვიღვიძებდი და კოშმარსაც ვასრულებდი. არც დღევანდელი რიჟრაჟი იყო გამონაკლისი. ლოგინზე წამოვჯექი და ხელები სახეზე ჩამოვისვი, ნანოს სიტყვები ამომიტივდივდა „-ოდემდე უნდა გააგრძელო ასე?“ ღმერთო როგორ მშურდა ბედნიერი ადამიანების, ალბათ ჩემი წილი ბედნიერება ღმერთმა სხვას არგუნა, მაგრამ მე ვისგან მერგო ასეთი სიმწარე? წამოვდექი და სამსახურისთვის მოვემზადე, უკვე ერთი სული მქონდა ბარში განტვირთვას როდის მოვიწყობდი და ჩემ საშინელ თავსაც დავივიწყებდი... (2)
რამდენიმე საათში უკვე დამიანეს წინ ვიჯექი ბართან და ვუღიმოდი.
-როგორც ყოველთვის?
-არა დღეს არა, დღეს დეპრესიის ფონზე რაიმე უფრო მაგარი მინდა, დღეს კაცების სიძულვილი მაქვს_გავუცინე და მისი გაკვირვებული თვალები არ შევიმჩნიე. არვიცი რა ჩამომისხა მაგრამ პირველმა ჭიქამ ისე ამიწვა მუცელი მორეც მოვთხოვე.
-ნინელი კარგად ხარ?_როგორ გამეცინა.
-უკვე დიდი ხანია კარგად აღარ ვარ დამიანე_ალბათ სასმელი მალაპარაკებდა თორე როდის იყო ჩემს პრობლემებზე ოდესმე მესაუბროს.
-ხომ იცი რომ შეგიძლია მესაუბრო_გამეცინა
-ხო ვიცი შენი მეორე პროფესია ფსიქოლოგიაა, ბართან გჭირდება.
სასმელმა სასიამოვნოდ შემაბრუა, მესიამოვნა, ასე რაღაცას ისევ ვგრძნობდი და მიხაროდა ისევ ადამიანად ყოფნა. ღმერთო ჩემო ასეთი დეპრესიული როდის გავხდი. ჩემ ფიქრებზე გამეცინა და ვიგძენი გვერდით როგორ ამომიდგა ვიღაც.
-დღეს არაფერი გამოგივათ.
-მომესალმე მაინც დასაწყისისთვის_ნაცნობი ხმა მომესმა და რატომღაც ტანში გამცრა
-ოჰ, ბავშვო, პირადობას აყალბებ თუ აქ როგორ გიშვებენ?
-კარგი რა, 22ს ვარ_მართლა ბავშვივით ჩაიბუზღუნა, რასაც ჩემი გადაკისკისება მოყვა
-ვაიმე ახლა თავი პედოფილი მგონია
-რამდენის ხარ?
-მალე 28ს გავხდები_დავივიწყე ფრაზა ქალს რომ ასაკს არ ეკითხებიან.
-და ისე ლაპარაკობ ვითომ 40ს იყო. სულ რაღაც 6 წელია სხვაობა.
-შეგიძლია წახვიდე აქ რომ ჩამომიჯექი დღეს განწყობა არ მაქვს, ბავშვო.
-მაშინ როგორ დაგიმტკიცებ რომ ბავშვი არ ვარ?_ყურში ისე ნაზად ჩამჩურჩულა და კბილი ისე გამომდო ყურის ბიბილოზე, ლამის იქვე დავნებდი. გონს რომ მოვედი კარებისკენ მიდიოდა. დამიანეს სიცილიდან მხრები უთრთოდა. -მოკეტე_ჩავიღრინე და სასმელი ბოლომდე გადავკარი. ისევ მასთან ავედით და ისევ შიშვლებმა მივაღწიეთ საძინებლამდე. ჯანდაბა იმედია სასმელის გამო მქონდა ასეთი შეგრძნება, საოცრად მაჟრიალებდა ხელს მუცელზე რომ ვაყოლებდი, თითონ მკერდისკენ მიაცოცებდა. ჯანდაბა, ასეთი სხეული რომ ქონდა გუშინ როგორ გამომრჩა? თითოეული კუბიკი დავკოცნე მის პრესზე მაგრამ არ მაცალ, უცებ ამომაბრუნა და ზევიდან მომექცა -დაგავიწყდა? დღეს მე გიმტკიცებ ბავშვი როარ ვარ_და თითები საშოსკენ ჩააცურა. ჩემი კვნესა ალბათ მთელ ბინას ესმოდა, მემგონი მართლა აღარ დავუძახებ ბავშვს.
-ჯანდაბა, ჯვარედინი თითები საიდან მოიტანე_ასეთი სიამოვნებიდან გაგიჟებაც შეიძლებოდა. ჩემ კვნესას დამატებული მისი ოხვრა ოთახში სასიამოვნოდ იფრქვეოდა და მეც მავსებდა, პირველად ვგრძნობდი კაცთან სითბოს და ეს მაშინებდა.
უკვე მეორე ღამე იყო ამდენი ორგა*მს ერთად რომ განვიცდიდი, თუმცა უფრო ფხიზლად უნდა ვყოფილიყავი არ ჩამძინებოდა, სამწუხაროდ სასმელმა თავისი ქნა. ისევ სიბნელე, ისევ ოფლში ცურვა, ისევ წამოყვირება და ისევ დაცვარული შუბლი დილის 6:45 წუთზე. ამჯერად უფრო მალე დასრულდა რადგან ჩემი პარტნიორი მთელი ძალით ცდილობდა გამღვიძებოდა.
-ჯანდაბა, გაიღვიძე უბრალოდ სიზმარია, ნუ ტირი გთხოვ გაიღვიძე.
მომენტალურად წამოვჯექი და დაცვარულ სახეზე ხელები ჩამოვისვი. წამოვდექი და ჩაცმა დავიწყე.
-ხომ კარგად ხარ?_სიმწრით ჩამეცინა.
-მე მაგ შეკითხვას არ მისვამენ უკვე დიდი ხანია.
-სახელი მაინც მითხარი_ისევ კართან დამაწია_მე ალექსანდრე ვარ.
ჩავფიქრდი და კარებში თითქმის გასულმა დავუძახე-მე ნინელი ვარ ბავშვო.
არვიცოდი რატომ მაგრამ სახლისკენ გაღიმებული მივდიოდი...(3)
ამ ბიჭის გამოჩენამ ჩემი ცხოვრება შეცვალა, მაგრამ ჯერ ვერ ვხვდებოდი ეს კარგი იქნებოდა თუ ცუდი. ვხვდებოდი რომ გრძნობები მიბრუნდებოდა, მაგრამ კარგი იქნებოდა ეს თუ ცუდი? ერთ კაცთან ორჯერ არასდროს ვყოფილვარ, მათგან სითბო არასდროს მიმიღია, მხოლოდ გართობა, მის გარდა არავისთან ჩამძინებია, ჩემი კოშმარი არავის გაუზიარებია. ვინ მეტყოდა კარგი იყო ეს თუ ცუდი? ნანო მჭირდებოდა, ჩემ დასთან საუბარი მჭირდებოდა. არ დამიკაკუნებია, ასე ადრე ექთანი მისული არიქნებოდა და ეტლში თავად ვერ ჩაჯდებოდა. გასაღებით გავაღე და მისი ოთახისკენ წავედი. სწორად მივხვდი, რა თქმა უნდა ეღვიძა და წიგნს კითხულობდა. გაუკვირდა რომ დამინახა:
-ნინელი, ხომ კარგად ხარ?
-გთხოვ მაგ კითხვას ნუ დამისვამ რა_გვერდით მივუწექი და თავი კალთაში ჩავუდე, მანაც თმებში დამიწყო მოფერება
-მომიყევი რა ხდება
-სამი დღის წინ ერთი ბიჭი გავიცანი, ბავშვი, სულ რაღაც 22 წლისაა და იმდენი მოახერხა მასთან მეძინა.
-მეთქი რამე მოხდათქო, იმდენთან წვები ეგ უნდა გამკვირვებოდა? სულ აიღე ცხოვრებაზე ხელი.
-არა ნანო ცუდად გაიგე, მეძინა, პირდაპირი მნიშვნელობით მეძინა, მასთან, მისსავე საწოლში და იმის ნებაც კი მივეცი ჩემი კოშმარის მომსწრე გამხდარიყო_აი ახლა კი გაუფართოვდა თვალები.-გთხოვ მასე ნუ მიყურებ მეც არ ვიცი ეს როგორ დამემართა.
-ღმერთო ნინელი მოგწონს?
-ვინ მომწონს გოგო, ალექსანდრე? ის ბავშვი?_ნერვიულად წამოვხტი და წინ და უკან დავიწყე სიარული_უბრალოდ აურა აქვს ისეთი რა, აი რომ წყნარდები.
-დარწმუნებული ვარ მხოლოდ შენთვის, მასაც ექნება სიმპათიები, ნინელი იქნებ...
-რა იქნებ ნანო? გულახდილი ვიყო? ორი შეხვედრის შემდეგ მოვუყვე ჩემი ბნელი წარსული? რომ სინამდვილეში ასეთი არ ვარ და ასე მხოლოდ საკუთარი სასოწარკვეთილების დამალვას ვცდილობ? როგორ ვენდო კაცს მის მერე? მამრობით სქესს ნდობა როგორ გამოვუცხადო?
-ნინელი, რადგან ბაღში ერთი ვარდი დაჭკნა, ყველა არუნდა მოჭრა.
-კარგი რა ისევ რომელიღაც წიგნიდან ციტირებ? არ გინდა რა ჩემთან არა. და რა ვუთხრა? თუ ახლა ოდნავ მაინც მოვწონვარ რაც მეეჭვება, ჩემი ულახდილობის შემდეგ შემომხედავს? მარტო იმის გაგონების შემდეგ რომ საკუთარ დას ცხოვრება დავუნგრიე? მომავალი წავართვი? ყველანაირი ოცნება რომ დაგიმახინჯე და ოჯახის შანსი დაგიკარგე? მაპატიე არუნდა მომეყოლა, ყველაფერი ჩემი ბრალია და იმის ნაცვლიდან მშვიდად ყოფნას გაცლიდე ჩემ პრობლემებს გიმატებ. პატიებასაც კი ვეღარ გთხოვ უკვე_სანამ ბოლო ხმით დავიწყებდი ღრიალს მანამდე გამოვვარდი და ქუჩაში სიცივეს შევაფარე თავი. ამ წუთას სამსახურიც აღარ მახსოვს დილის 11 საათზე ბარში რომ გავიქეცი.
-დამიანე მიშველე_ჩემს ამ მზერას იცნობდა, ის ერთადერთი იყო მამაკაცებს შორის რომელსაც იმ ამბის შემდეგ ვენდე და ყველაფერი ვუამდე, მხოლოდ მასთან მქონდა კონტაქტი და ახლო დამოკიდებულება.
-ახლავე ნინელი, ჩამოჯექი, ახლავე_მაშინვე დაწვდა დახლის ქვემოთ ჩემს „პირად ბოთლს და ჭიქა ბოლომდე შემივსო. მესიამოვნა მთელი გულ-მუცელი რომ ჩამეწვა, ტკივილი მსიამოვნებდა.
-ცოტა შემსუბუქდი?
-კიდევ ერთი და მერე გიპასუხებ._მანაც უსიტყვოდ შეასრულა. მეორე ჭიქამ უკვე სასიამოვნოდ დამიარა ძარღვებში.
-მადლობა დამიანე, უშენოდ არვიცი რა მეშველებოდა.
-ახლა ჯობია სახლში დაისვენო, გთხოვ რა, რამდენიმე დღე უბრალოდ დაისვენე.
-კარგი დამიანე, ამჯერად დაგიჯერებ, 2-3 დღეში შემოგივლი_თბილად მომეხვია და სევდიანი ღიმილით გამომიშვა.
სამსახურში დავრეკე, როგორც სანიმუშო თანამშრომელი, რამდენიმე დღე გამათავისუფლეს ვითომდა გაციების გამო, თუმცა როგორც კი თანხმობა მივიღე ქობულეთისკენ წავედი. ბათუმი ჩემთვის ზედმეტად ხმაურიანი იყ, მიყვარდა ქობულეთში წყნარად სანაპიროს ქვების გათელვა, თუმცა ამ ზამთარში ისედაც მარტო ვიქნებოდი.
მთელი დღეების მანძილზე სანაპიროზე ვიჯექი, მხოლოდ ნანოს მივწერე რომარ შეშინებოდა, ხმას ვერ გავიგონებდი. რამდენიმეჯერ ალექსანდრეც ამომიტივტივდა, ნეტავ საერთოდ თუ გავახსენდი? ან ბარში რომ ვერ მნახა თუ მომიკითხა? ალბათ ჩემი სახელიც არ ახსოვდა, ალბათ მისთვისაც რიგირთი კიდევ ერთი ერთჯერადი პარტნიორი ვიყავი, თუმცა უკვე ორჯერადი გამოვდიოდი. ჩემივე ფიქრებზე გამეცინა და მივხვდი რაც მაკლდა ამდენი ხნის მანძიზე. ძველი უდარდელი ნინელი.
მესამე დღეს ვეღარ გავძელი და უკვე ჩემოდნის ჩალაგებას ვასრულებდი დამიანეს მესიჯი რომ მომივიდა: „ნინელი ამაღამაც რომარ გამოჩნდე ალბათ ბარს გადამიწვავს, ორი დღეა დილიდან-საღამომდე აქ ზის და გელოდება. ეს თუარა მე შემიცოდე უკვე ყურები მატკინა“.
ღიმილით მოკიდა უკვე ჩალაგებულ ჩემოდანს ხელი და ოთახი დატოვა. თავში მხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა, მასაც ახსოვდა, არც მას დავიწყებია. (4)
საღამოს, ჩემოდნით პირდაპირ ბარში წავედი და დამიანეს შემოვუსკუპდი სკამზე ღიმილიტ.
-ეე, რა მალე ჩამოდი, გამოფრინდი?
-უკვე გზაში ვიყავი რომ მომწერე.რაიყო ასე უცებ მოგენატრე?
-მე არა მაგრამ, შენმა ბიჭმა მოიარა ყველაფერი შენს ძებნაში, ორი დღე გელოდა, ახალი გასულია რამდენიმე წუთით აცდი._ეს ცოტა არ მესიამოვნა მაგრამ არ შემიმჩნევია.
-კარგი რა დამიანე, ბავშვია, გადაუვლის დაივიწყებს, აბა რამე ახალი კოქტეილი გექნება და ნანოსთან წავალ, სამი დღეა არ მინახავს.
ვითომ ღიმილით გამოვედი, თუმცა არ მეღიმებოდა, სადღაც გულის მიბნელებულ, მივიწყებულ კუნჭულში, სხივს რომელსაც იმედი ერქვა, ეგონ ვნახავდი. არ გამიმართლა. ნანოსკენ წავედი და კარი ისევ ჩემი გასაღებით გავაღე. კომპიუტერთან იჯდა და ღიმილით წერდა ვიღაცას.
-ჩამოვედი.
-ნინელიიი, რა კარგია, როგორ ვინერვიულე, ასე დაუკითხავად მეორედ არ წახვიდე გთხოვ_ხელები გამოიწვდინა რომ ჩავხუტებოდი, მეც შევაგებე.
-აღარ წავალ ნანო არა.
-იმ ბიჭს გაექეცი არა? ხვდები რომ ნელნელა მოგწონს და გაიქეცი?
-რა სისულელეს ამბობ ნანო, შენ თვითონ გჯერა? აღარ გვინდა რა.
-კარგი_ ამობრუნებული ტუჩებით ჩაიბუზღუნა. ღმერთო ისევ 15 წლის პატარას გავდა ასე, გამეცინა და ისე ჩავეხუტე ლამის გავგუდე. ასე როგორ გავიმეტე, ან ღმერთმა ასე როგორ გაგვიმეტა ორივე, ოთხივე. არა ახლა ცუდზე ფიქრისთვის დრო არ მქონდა. გამოვიცვალე და ისევ ბარისკენ წავედი. ამჯერად ტრადიციას ვუღალატე და ლამის ჩემსიმაღლე ფეხსაცმელბი მოვირგე. დამიანეს წინ სკამზე იოლად მოვკალათდი და თვალი ჩავუკარი, იცოდა რაც უნდა ჩამოესხა, ვისკი ყინულით. 5 წუთიც არ გავიდოდა და გვერდითა სკამის გაჩოჩების ხმა გავიგონე. თვალები დავხუჭე და სანამ ხმას ამოიღებდა ვფიქრობდი მინდოდა თუ არა ეს ვიღაც ალექსანდრე ყოფილიყო.
-ერთიც გაგვიმეორეთ მე და ქალბატონს_ ცბიერი ღიმილით მიყურებდა საკმაოდ სიმპატიური 35 წლამდე ასაკის ახალგაზრდა. ოჰ, როგორი ცისფერი თვალები ქონდა, არაუშავდა ერთი ღამისთვის. თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვიოხრე ჩუმად, კიდევ ერთი ბინძური ღამე, კიდევ ერთი ასო შეემატებოდა ჩემს კოლექციას, კიდევ ერთხელ დავანახებდი ჩემ თავს როგორი ბინძური ვარ და კიდევ ერთხელ დავბლოკავდი ავადმოსაგონარ სიტყვებს ყურს რომ მიხურებდა „შენ ჩემი ძუკნა ხარ, მარტო ჩემი.
-აბა „ლ“ამაზო, სახელს მაჩუქებთ?_ ლამის პირი დავაღე ჯერ ვითომ დაკერვის მეთოდზე, შემდეგ შერბილებულ „ლ“-ზე და ბოლოს წარბები მაღლა ამეწია მისი ხელი ჩემს მუხლზე მოფათურე რომ ვიგძენი. ერთ ადგილას არ აჩერებდა, თითქოს ნელნელა მაპარებდა და ისე მიიწევდა საშოსკენ. ამას რა აქვე უნდოდა თუ ესეც დაკერვის მეთოდი იყო ერთგვარი? პირი დავაღე საპასუხოდ ნაცნობი სიცილი რომ გავიგონე. ცივად მივტრიალდი უკან და მაგიდასთან მიმავალ ალექსანდრეს გავხედე, მარტო არიყო, ბიჭები ახლდა. დასალევის შესაკვეთად აწეული სახე პირდაპირ ჩემსკენ გამოატრიალა და სიტყვები პირზე შეაშრა, ჯერ დამაკვირდა, შემდეგ კი ჩემს მუხლზე დადებულ ხელს დახედა, როგორ დააცოცებდა უცნობი მამაკაცი. წარბები შეჭმუხნა და მივხვდი წამოდგომას აპირებდა, უცებ რო წამოვხტი.
-დამიანე გავედით ჩვენ. იცოდე არაფერი წამოგცდეს _თავი დამიკრა და ბარიდან გამოვედით. ალექსანდრეს იმედგაცრუებული მზერა მიწვავდა ზურგს.
სამსახურში დროულად გამოვცხადდი, როგორც ყოველთვის. საბუთებში ჩავეშვი თავით და გასავლის ფურცლებზე ხელი გამეყინა. უცებ გამახსენდა ჩემი ცხოვრება 7 თვის წინ და ახლა. ან გუშინდელი ღამე რას ნიშნავდა. როგორც გარეთ გამოსულს ხელი გადამხვია ცისფერთვალებიანმა ისეთი ზიზღი ვიგრძენი მეც რომ გამიკვირდა, ზიზღი? როდის იყო რამეს ვგრძნობდი მითუმეტეს ზიზღს. ამ ბიჭმა სულ ამომიტრიალა ცხოვრება, მარტო მისი შეხება რატო მახსენდება? დახუჭული თვალებით შუბლი ფურცლებს დავადე და ცოტა ხნით დავისვენე. არც დღეს მქონდა ბარის ხმაურის თავი ამიტო პირდაპირ სახლში წავედი, ნანოსთან გვიან გვიდოდი, ახლა ცოტა დასვენება მინდოდა.
ის იყო აბაზანიდან პირსახოც შემოხვეული გამოვედი და ტელევიზორის პულტს ვეძებდი, კარზე ძლიერი ბრახუნი რომ ატყდა. გაღებული არ მქონდა ალექსანდრე რომ შემოვარდა და ოთახში დადგა. ჯერ განრისხებული თვალებით მიყურა, მერე კი გააზრებაც რომ ვერ მოვასწარი ტუჩებზე დამაცხრა. ისე მესიამოვნა მისი ხელების ჩემ კანზე შეხება ლამის ამოვიკვნესე. წამში გავათავისუფლე მაისურისგან, შარვლის ღილს დავწვდი თითონაც ერთი ხელის მოძრაობით რომ მოიშორა ჩემი პირსახოცი. ენა შემომიცურა პირში და ჩემი ენის დაგემოვნებას შეუდგა, აღარ ვიცოდი რა მეწოდებინა იმ სიამოვნებისთვის რასაც იმ დროს განვიცდიდი. ფეხი გამოვუდე იქვე იატაკზე რომ დაცემულიყო და მეც ზევიდან მოვექეცი. -დღეს აღარაფერი გაქვს დასამტკიცებელი ბავშვო_ნაზად ვუჩურჩულე და ტუჩებით დავუყევი მის სხეულს, ისეთი მკვრივი და სურნელოვანი კანი ქონდა. ჯანდაბა, რატომ უნდა გჭირდებოდეს ადამიანს ასეთ დროს ჰაერი, თორემ ასეთი სხეულიდან მოწყვეტა იქნებოდა? მოკუმული დავწვდი მონატრებულ ორგანოს და ისეთი ძალით მოვქაჩე ტუჩებით გავიგონე როგორ დაიგმინა, ამან უფრო გამათამამა და ენა ისე მოვუსვი და ისე მოვუტარე ასოს ძლივს შევიკავე თავი კბილებიც რომარ დამეხმარა. ვიგრძენი მალე გაა*ავებდა და ხელით მაშინვე საშოში დავაბინავე. რამდენიმე ნაზი ბიძგი და მისი თბილი ს*ერმაც ვიგრძენი როგორ გაიშალა ჩემს სხეულში.
-მეორედ ასე აღარ დამტოვო რა.
ჩემთან დარჩენის უფლება არ მივეცი, არ მინდოდა ჩემი კოშმარის მოწმე კიდევ გამხდარიყო. ლამის ძალით გავაგდე სახლში და მე სამზარეულოს შესასწავლად გავეშურე.
როგორც ყოველთვის სამსახურში პუნქტუალობით გამოვირჩევი, ამის გამო ერთხელ უფროსმა მისაბაძ მაგალითად მომიყვანა და იმ დღის შემდეგ ჩემზე მაღალი თანამდებობის პირებისთვის დაბრკოლებას წარმოვადგენდი, არადა მთელი დღე ფურცლებში თავჩარგული რას ვუშავებდი.
საღამოს ბარში სიარულს გადავეჩვიე, ალექსანდრე ყოველ საღამოს ერთსა და იმავე დროს მოდიოდა და ერთმანეთის გაოცებას ვახერხებდით ახალ ახალი ილეთებით. გამორჩეულ პოზად ალბათ პლაზმურს რომ შემომაჯინა და ორი დღე ბარძაყებზე ტელევიზორის ზედაპირის ხაზი მეტყობოდა, ამას დავასახელებ.
ერთ საღამოს კიდევ ერთი მხურვალე სექსის შემდეგ, პრეზერვატივი რომ მოიძრო და ლოგინში წამოჯდა უცებ გამომხედა.
-ნინელი იმ დღეს, გაქცეული რომ დაბრუნდი თავი არ დაგვიცვია და ტაბლეტებს ხო სვამ? თუ მოვემზადო მამობისთვის? _ზუსტად ვერ შევატყვე ამას როგორი ტონით ამბობდა. გამომხედა, აშკარად ჩემ პასუხს ელოდა, მე კი ფანჯარაზე შემომჯდარი სიგარეტით ხელში გული მეწურებოდა, აი ისე ხელს რომ შეყოფ, მთელი ძალით სულ ბოლომდე მოუჭერ და ელოდები ბოლო წვეთსაც როდის ჩამოცლის რომ მოისროლო. გამეცინა, თუმცა სიმწრის ღიმილს უფრო გავდა ეს ყველაფერი.
-ნუ ნერვიულობ, ჩათვალე არაფერი მომხდარა, არცერთი თავდაცვა არაა საჭირო, არც ღმერთი გაიმეტებს ჩემისთანა ქალისთვის შვილს და მითუმეტეს არც ჩემი ორგანიზმი.
-ნინელი....
-არა ალექსანდრე, უკვე შევეჩვიე ყველაფერს შევეჩვიე_მობეზრებულმა ჩავილაპარაკე და სიგარეტი საფერფლეში ჩავსრისე.
-მომიყევი_დავინახე ისიც ჩემ წინ რომ წამოჯდა ფანჯარაზე_ ვიცი არავისთვის გექნება მონაყოლი, მომიყევი და ამოისუნთქე.
თვალებში ვუყურებდი და რამეს ვეძებდი ისეთს რაც მაიძულებდა მეყვირა მისთვის და სახლიდან გამეგდო. ვერ ვიპოვე, სუფთა აბრჭყვიალებული თვალებით მიყურებდა და მელოდა. მეორე ღერს მოვუკიდე და თავი ოდნავ შესამჩნევად დავუქნიე.
-დროა ყველაფერი გაიგო და აქედან ჩემგან შორს გაიქცე. მოგიყვები... (5)
-ყველაფერი პირველი კურსიდან დაიწყო, პირველივე დღეს გავიცანი გაგა, თავიდანვე არ მომეწონა, რაღაცნაირი უხეში იყო და საოცრად ცივი თვალები ქონდა. ეტყობოდა ყურადღება რომ მომაქცია, მაგრამ რაში მაინტერესებდა, მაშინ ჩემთვის პრიორიტეტს კარგი სწავლა და მომავალი სამსახური წარმოადგენდა. ბევრჯერ ცადა იმ 4 წლის მანძილზე ახლოს ყოფილიყო, რამდენჯერმე პაემანზეც დამპატიჟა, მაგრამ ყოველთვის ზრდილობიანად ვიმიზეზებდი ან ნანოსთან ყოფნას ან სამეცადინოს. არც საბაბი მიმიცია ოდესმე მოწონების და არც უხეშად დავლაპარაკებივარ ოდესმე, გეფიცები ხმაც კი არ ამიმაღლებია. ალბათ უნდა მექნა._შემდეგ ღერს მოვუკიდე და შესასვენებლად ამოვისუნთქე, ალექსანდრე ჩემ წინ იჯდა, მუხლებზე შემოეხვია ხელები და მიშტერებოდა. არუნდოდა მზერით დავეძაბე. გამეღიმა და თხრობა გავაგრძელე_ ნანო აქამდე მემგონი არ მიხსენებია ჩემთან, ჩემი უმცროსი დაა, მე რომ უნივერსიტეტს ვამთავრებდი ის აბიტურიენტი იყო, ვცდილობდი ყველაფერში დავხმარებოდი, იდეალური, შესაშური დობა გვქონდა, ალბათ შეშურდა კიდევაც ვინმეს. მოკლედ ძალიანაც რომარ გამიგრძელდეს, მაგისტრატურაზე ცოტა მოგვიანებით ჩავაბარე, ნანომ რომ დაამთავრა მაშინ, მარტო მამა გვზრდიდა და არც იმდენად დიდი შემოსავალი ქონდა, ორი სტუდენტი გავეზარდეთ. რაოდენ გასაკვირიც არუნდა იყოს, გაგა მაგისტრატურაზეც კურსელი იყო, მე თან ვმუშაობდი და ხშირად ვერც დავდიოდი. ყველაფერი კი 6, ნუ უკვე თითქმის 7 თვის წინ მოხდა. მაგისტრატურა რომ დავამთავრეთ კურსმა კლუბში წასვლა აიჩემა, გაგიკვირდება, მაგრამ მანამდე არასდროს ვყოფილვარ და ნანოს წაყვანაც ავიჩემე, ნეტა საერთოდ არ გამხსენებოდა. მოკლედ, არ დაგვილევია ბევრი, მხოლოდ ორ-ორი ჭიქა არაყი, მამა გველოდებოდა და დაგვიანება არ გვინდოდა. იქედან სახლში ფეხით მივდიოდით გზაში გაგას ხმა რომ გავიგონე. როგორც ჩანს პათოლოგიური სიმთვრალე ქონდა, არყის სუნად ყარდა, ძლივს დადიოდა და ლაპარაკობდა, უცებ დაგვეწია და წინ გადაგვიდგა:- მიგაცილებთ გოგონებო ღამით საშიშია.
-მადლობა გაგა, 5 წუთში მივალთ, ჩვენ გამო გართობა არ მოიკლო, არ გვინდა გაცილება, მიდი ისევ ბავშვებთან.
-აჰ, არ ნდომია ქალბატონს გაცილება, 8 წელია გოგო ლამის მზერით გაცილებ ყველგან და ახლა სახლშიც აღარ მიმაცილებინო თავი.
-გაგა მტკენ._ისე დახედა ჩემ მაჯაზე მოჭერილ ხელს თითქოს ვერც იგრძნო როდის მომიჭირა.
-ახლა ვტკენ თურმე. მე რომ მტკენდი? მთელი რვა წელი ნინი, მთელი 8 წელია მტკენ. ამ ტკივილს რა ვუყოთ?
-გაგა ხომ იცი რომ ჩემთვის მეგობარი და კურსელი ხარ მეტი არ შემიძლია, გულს ვერაფერს დააძალებ.
-ჩემ გულს შეეკითხე მერე? არა. თუ გგონია ასე იოლად გამოძვრები ცდები. რა გეგონა, დღეს ბოლოჯერ მნახავდი, როგორც ყოველთვის თავის დაკვრით გამეცილებოდი, მერე ერთ დღეს ვინმეს გაყვებოდი და ბედნიერად იცხოვრებდი? არა შენ ჩემი ხარ, ჩემი უნდა იყო სწორედ ასეთი სუფთა როგორიც ახლა ხარ._მაჯით მისკენ მიმწია და მეორე ხელი კეფაზე მომიჭირა, ალბათ კოცნა უნდოდა ნანო რომ ჩაერთო.
-ახლავე გაუშვი შე არანორმალურო, ჩემ დას შეეშვი_მუშტები დაკრა ზურგზე და ცალი ხელი მართლა. გააშვებინა. უკან გაგამ ისეთი სახით გაიხედა ნანო წამიერად შედგა ისე შეეშინდა. ჩასისხლიანებული მხეცის თვალები ქონდა.
-იცი რა შენ დას ისე გავხარ მასთან რომ მოვრჩები შენთანაც გადმოვალ_ამაზე ნანო გონს მოვიდა და მუშტის მოქნევას აპირებდა გაგა რომ გონს მოეგო.
-რა აბეზარი გოგო ხარ_ მეორე ხელიც გამიშვა, ორივე ხელი ნანოს გულ-მკერდზე მიარტყა და ჯერ ზურგით ნაგვის ყუთს მიაჯახა, შემდეგ კი ძირს უგონოდ დავარდა. მეგონა მოკლა, იმხელა ტკაცუნის ხმა გავიგონე, მეგონა კისერი მოტეხა, სანამ გონს მოვიდოდა მე დამაგდო ძირს, თავი დამარტყმევინა და თითქმის უუნარო გამხადა. როგორც შემდეგ მითხრეს ტვინის შერყევა მიმიღია, ვერ ვმოძრაობდი თორემ შეგრძნებით ყველაფერი ვიგრძენი._ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე, ალექსანდრეს ამოგმინვამ მანიშნა ორი წუთით შესვენება რომ გამეკეთებინა.პირველად გავხედე. თვალები დაეხუჭა და თავი კედელზე ქონდა მიდებული. ხელები ერთმანეთზე გადაეჯვარედინებინა და ნერვიულად ათამაშებდა._ მკაფიოდ მახსოვს მისი ხელები მთელ ჩემ სხეულზე, როგორ მიფათურებდა ხელებს მთელ სხეულზე და ყურში ახლაც რომ ჩამესმის ისე მწარედ ჩამძახოდა. „ჩემი ძუკნა ხარ, სუფთა ძუკნა რომელიც მხოლოდ ჩემია“. წარმოგიდგენია საშოც კი გახეული მქონდა_ჩამეცინა_მოტეხილობასთან და ტვინის შერყევასთან ერთად, იმდენად ცხოველურად მოიქცა ცალი საკვერცხე და საშვილოსნოს ერთი მილი მაკლია, ექიმი კი მოწყენილი სახით მეუბნება რომ 100 დან ერთი პროცენტია იმის შანსი რომ დედა გავხდე. მთელი ორი კვირა ჩამესმოდა მისი ბინძური სიტყვები. აი მერე კი გადავწყვიტე ისე ცხოვრება როგორც ახლა ვცხოვრობ, ალბათ ამით ვუმტკიცებ ჩემ თავს რომ ყველას ძუკნა ვარ მის გარდა, და არც სუფთა ვარ როგორიც მას სურდა. ასეთი შესაშური დობის შემდეგ კი ჩემ დას თვალებშიც კი ვერ ვუყურებ, მე რომ არა მთელ ცხოვრებას აიწყობდა, ოცნებებს აიხდენდა. მე წავიყვანე ძალით, ჩემი ბრალია, ის იდიოტიც მე გადავიკიდე._უკვე ნერვიულად დავაბიჯებდი და ღერს ღერზე ვეწეოდი_ მაგრამ აი შენ, შენ ყველაფერი არიე, საერთოდ რატომ გაგიცანი, ჯანდაბა, უკვე სისულელეებს ვლაპარაკობ, მთელი ცხოვრება ამომიბრუნე, ათასი კაცი გამოვიცვალე და რაც გაგიცანი სხვისკენ არც გამიხედავს, ბავშვმა დამაბა, ჯანდაბა.
-კი მაგრამ იმ დღეს?
-კარგი რა, გგონია მასთან ვიწექი? არ მინდოდა მეგობრებთან შემერცხვინე, რომ მივხვდი ჩემთან მოსვლას აპირებდი უბრალოდ გავყევი, სახლში წამოვედი და დავიძინე. ჯანდაბა, ასე როგორ დამაბი_თვალის კუთხით შევამჩნიე, რომ წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა. ხელები მომხვია და მეც თავი კისერში ჩავრგე, ნეტა რომელ სუნამოს იყენებს?
-ამდენი ხნით აღარ მიმატოვო რა_ლამის მუდარით ჩაილაპარაკა და უცებ წამოვყავი თავი, ეს რა მეუბნება რომ მოვენატრე? მეე? ბინძური კახპა? მომესმა? თუ მომესმა სახეს რატო მიახლოებს? ჯანდაბა ას ახლოს არ შეიძლება, არაააა, ჰო კაი ასეთ რბილ ტუჩებზე უარს ვერ ვიტყვი, ნინელი ხელები გააჩერე, ჯანდაბა ნინელი პერანგს ნუ უხსნი, ხო კარგი გულზეც სასიამოვნოდ მკვრივი და სურნელოვანი კანი აქვს. მოიცა, ეს ხელი შარვალს რომ უხსნის ჩემია? ჯანდაბა, თვითკონტროლს მაკარგინებს. ხელები დააწყნარე ნინელი ხელებიიი, არ გესმის? ტუჩები მაინც არაააა, ნუთუ ისევ მინე*ი? კარგი რა ნინელი ტუჩები მაინც დააწყნარე? ასე რომ სიამოვნებს როგორ? ეს ახლა მისი თთებია ჩემ საშოში? ჰმ, ეს .... ეს.... ვაიმე ეს ჯვარედინ თითებზე უარესია, ჯანდაბა საიდან მოაქვს ასეთი ილეთები, ოჰო ახლა ენასაც ახმარ ალექსანდრე ბატონო? ააააჰ, ეს ჩემმა ხმამ იკივლა ამხელა? ჯანდაბა არ მეგონა ასოზე მეტად ენის პარპაში თუ მესიამოვნებოდა ჩემ საშოში, ეს ბიჭი მგონი ჯადოქარია.
ცოტა ხანი ისევ იატაკზე ვეყარეთ და ღრმად ვსუნთქავდით, ისევ რომ დაილაპარაკა.
-რა მოუვიდა? ციხეშია?
გაგაზე მეკითხება ალბათ? არა ნინელი შენ ბიძაშვილზე აბა ვიზე შეგეკითხება, როგორ გამოგაშტერა. და რა გინდა უპასუხო? სიმართლე? რომ გაიქცეს? რომარ გაპატიოს? არა ახლა ტყუილი არ ივარგებს, ბოლომდე სიმართლე ნინელი.
-არ ვიცი, მოვკალი_ ამოვილაპარაკე, გაოცებული სახე დავაიგნორე და აბაზანისკენ წავედი. (6)
ოთახში დაბრუნებულს აღარ დამხვდა, კარებთან ჩავიკეცე და სახეზე ხელები ავიფარე, არუნდა მომეყოლა, ძლივს შევეჩვიე ადამიანს და უკვე გავაქციე, როდის უნდა მივხვდე გულახდილობა რომარ გამომადგება? ახ ნინელი ერთი კვირაა რაც იცნობ ასე როგორ მიგიჯაჭვა. ჯანდაბა, თავი ხელში აიყვანა ხომ ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა. თავს წამოდგომა და ჩაცმა ვაიძულე, სამსახურში დაგვიანება არ მაწყობს.
მთელი დღე არ გამოჩენილა, არც ბარში, არც ჩემთან. ვერავის დავაბრალებ ჩემი ბრალია, ახლა ნანო მინდოდა, ნანო მიშველიდა, დამიანეს დასამშვიდობებლად ხელი დავუქნიე და წამოსასვლელად ამდგარმა შევამჩნიე ნაცნობი ბიჭი. წამით მანაც გამომხედა და უცებ თვალი ამარიდა, აშკარად მიცნობდა და მეც მეცნობოდა, ნეტავ საიდან? რა თქმა უნდა, ალექსანდრეს მეგობარი, იმ დღეს მაგიდასთან ამ ბიჭთან ერთად იჯდა, ალბათ ისევ გასართობად მოვიდნენ. აღარ დავრჩი და ნანოსკენ წავედი. ტელევიზორთან დამხვდა პულტით ხელში
-მომენატრე ნან
-მეც ჩემო ძვირფასო, მეც_ხელები გამომიწვდინა და მეც ჩავეხუტე, როგორ ვერ ვიტანდი ამ ეტლში რომ იჯდა. თავი კალთაში ჩავუდე და იატაკზე დავჯექი .
-მოვუყევი....
-რა... რა ქენიიი?_ინტონაციით მივხვდი როგორი გაფართოებული თვალები ექნებოდა.
-ყველაფერი მოვუყევი და წავიდა. ვერ აიტანა წარმოგიდგენია? ალბათ არც ასეთი ბინძური ვეგონე, წავიდა. ყველაფერი ვუთხარი, წარმოგიდგენია ისიც კი ვუთხარი სავარაუდოდ მოვკალი მეთქი. ოთახში აღარ დამხვდა, გაიპარა...
-ნინელი, შენ რა ტირი?
-ვტირი? მეე?_უცებ წამოვწიე თავი და ხელი თვალებზე მოვისვი, გაკვირვებული დავაჩერდი გამჭვირვალე სითხეს და ნანოს გავხედე. მასაც გაფართოებული ქონდა თვალები. მე ნინელი ჭანკვეტაძე ცხოვრებაში პირველად ვტიროდი, და რის გამო? რომ ვიღაც ღლაპმა მიმატოვა? ჯანდაბა, აი ახლა დამერ*ა.
-ნინელი შეგიყვარდა?
-არა არა ნან, რა შემიყვარდა. უბრალოდ, არვიცი უბრალოდ მასთან კარგი იყო, თავს კარგად ვგრძნობდი, მშვიდად, თბილად. ჰმ და რომიცოდე მასთან სექსი რა კარგია_ტუჩები დავიპრუწკე და ნანოს სიცილს ყურადღება არ მივაქციე_მე კაცი მენატრება ნანო წარმოიდგინე, კაცი კიარა პატარა ბავშვი, 6 წლით უნცროსია._დივანზე მოწყვეტით დავჯექი და ფეხები მოვკეცე._დღეს შენთან დავრჩები რა.
-დაწექი ნინელ დაწექი რას მეკითხები, ოღონდ ჩემ გვერდით რა, ბავშვობა გავიხსენოთ_აბრჭყვიალებულ თვლებში ჩავხედე და დანაშაულის გრძნობამ ყელში წამიჭირა, მე ის მივატოვე, აი ასე ადვექი და გავაგდე. იმის გამო რომ ჩემი თავი სიმშვიდეში მყოლოდა და ყოველდღე არ მეყურებინა რა დავუშავე მივატოვე.
-ოდესმე მაპატიებ?_კიდევ ერთი ცრემლი ვიგრძენი ლოყაზე.
ღიმილით მოაგორა ეტლი ნანომ ჩემთან, სახიდან ცრემლი მომწმინდა და მომხვია.
-უკვე გაპატიე.
სახლში დილით ადრე წავედი, სადარბაზოში გასაღების ძებნით შევედი და მეორე სართულამდე ჩანთაში ქექვით ავედი. ლამის ძლივს ამოღებული გასაღები კინაღამ დამივარდა ჩემს კარებთან ჩაძინებული ალექსანდრე რომ დავინახე. რომ გითხრათ რა ვიგრძენი ჯერ ეს შეგრძნებები უნდა დავალაგო, პირველ რიგში გაკვირვება, შემდეგ გამეღიმა, სითბო შემომეპარა და ისევ გამეღიმა. გასაღების გადატრიალებისას გაეღვიძა და უკან შემომყვა:
-მაპატიე გუშინ სამსახურის გამო ვეღარ გნახე, ცოტა საქმე მქონდა და ლამის გათენება მომიწია. შემეშინდა სახლში რომ არ იყავი, თუმცა ბექამ მითხრა სადაც დარჩენილხარ
-კარგია რომ არ მენდობი, მაგრამ შენი ძმაკაცის გაცდენა არიყო საჭირო კაცების ხასიათზე ნამდვილად არ ვიყავი.
-ღმერთო რა ეჭვიანი კაცი გამოგყავარ_საყვარლად ჩაიცინა_გუშინდელი მონაყოლის შემდეგ თუ გგონია სადმე მარტო წახვალ მითუმეტეს მასეთ ბარებში ცდები. როცა სამსახურის გამო ღამე წასვლა მომიწევს რომელიმე ჩემიანი შენთან იქნება, ბევრი ვართ.ახლა მთავარზე გადავიდეთ, არ ვილაპარაკოთ?
-ახლა სამსახურში მეჩქარება ვერ დავიგვიანებ_თან ტანზე ვიცვლიდი და თან ვუყურებდი, რატომ შემცხვენოდა იმდენჯერ მნახა შიშველი. ისიც შევამჩნიე თვალებ მოჭუტული რომ ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეცინა. ჯერ კიდევ ლიფით ვიდექი და რომელი ზედა ჩამეცვა ვფიქრობდი.
-რატომ ცდი ჩემ მოთმინებას და ამდენი ხანი რას გადმომილაგე შენი სიმდიდრეები?_მართლა პატარა ბავშვივით მითხრა და ისე გამეცინა მთელი ხმით გადავიხარხარე. არ მაცადა. ტუჩებზე მეტაკა და ენა შემომისრიალა:-რამდენად გეჩქარება? ისე ამიჩქარდა გული წელზე რომ შემომიცურა ხელები და ტუჩები კისრისკენ ჩააცოცა ძლივს გავიგე რა მკითხა.
-მოვასწრებთ
-ძალიანაც კარგი, _კმაყოფილმა ჩააცოცა ხელები ბარძაყისკენ და იქვე დაგებულ ხალიჩაზეც ვიპოვეთ ჩვენი ადგილი. ხელი ვუკარი პრე*ერვატივის გაკეთება რომ სცადა, მაინც არ დავფეხმძიმდებოდი და ვერ ვიტანდი მის შეგრძნებას ეს სლიპინა რეზინა ოდნავ მაინც რომ აფერხებდა. მანაც მოისროლა და ჩემ ნებას დაყვა. ჯანდაბა, ერთი დღე იქნება ეს ბიჭი თავისი ასოთი გამაგიჟებს და ასე ვნებებ აშლილს დამტოვებს. ძლივს მოვწყდით ერთმანეთს, მაგრამ 9ის ნახევარი რომ შესრულდა თვითონაც წამოიწია.
-ვერც მე დავიგვიანებ_ჩაიბუტბუტა და საშოსკენ თითები ჩააცოცა.
-მასე თუ გააგრძელებ ვერცერთი წავალთ_თვალები მიმელულა, თუმცა შიგნით არ შესულა უბრალოდ ნაზად ეფერებოდა.
-ისე არც კი ვიცი სად მუშაობ_გასაღებს ვიღებდი და სახლიდან გასვლას აპირებდა რომ მომიბრუნდა.
-უმცროსი გამომძიებელი ალექსანდრე თაბაგარი_ოფიციალურად გამომიწოდა ხელი ჩამოსართმევად და ჩემ სახეზე ცალყბად ჩაეცინა- და სხვათაშორის მკვლელი არ ხარ_თვალი ჩამიკრა და კარებში გავიდა. (7)
მინდოდა თუ არა ძალაუნებურად მთელი დღე მის სიტყვებზე ვფიქრობდი... „გამომძიებელი... მკვლელი არ ხარ.... გამომძიებელი.... მკვლელი არ ხარ“ ეს სიტყვები გონებიდან არ ამომდიოდა და სხვაზე ვერაფერზე ვფიქრობდი. ანუ ჩემი საქმე წაიკითხა? მერე ყველაფერს ასე იოლად შეეგუა? თუნდაც იმას რომ ბო*ი ვარ? ან იმას რომ ღამე ვერ ვიძინებ? ჩემს კოშმარებს? დავიჯერო ჩემთან სექსი ამდენად უღირს? არა ბოლო ორ დღეში მხოლოდ ერთხელ გვქონდა ასე რომ საქმე მხოლოდ სექსში არაა. აბა? უფროსი ქალები მოწონს? ჯანდაბა ახლა ტვინი ამიფეთქდება. უცებ თვალი მოვკარი მზის ჩასვლას, უკვე ბინდდებოდა, მზის სხივები ბოლოჯერ ცდილობდნენ დედამიწის განათებას და ფანჯრის რაფას უხალისოდ ტოვებდნენ. სახურავისკენ გავიქეცი და ცხოვრებაში პირველად მომინდა ამ სანახაობით დავმტკბარიყავი, მწეველთათვის გამოყოფილ მოაჯირს მივადექი და მზეს თვალი გავუსწორე. ოქროსფერს უხვად აფენდა შერჩენილი ძალით დედამიწის ზოგიერთ ადგილს და გარემოს აფერადებდა. მომეწონა ჩასვლისას თითქოს ბოლოჯერ მაინც რომ გაიბრძოლა, ჩასვლის წინ ბრძოლიდან გაწითლდა კიდევაც და ჩემთვის სისხლისფერი ნათებით მოიტანა ღამე. უცებ გამეღიმა და გვერდით ცარიელ სივრცეს გავხედე, საოცრად მომინდა ახლა ჩემთან მდგარიყო ხელი მოეხვია, მე კი თავი მისი ბეჭისთვის დამეყრდნო და ამ საოცარი სანახაობისთვის ერთად გვეყურებინა. ტელეფონი მოვიძებნე, ახლა მისი ხმა რომარ გამეგონა და სიმშვიდე ჩემთვისაც არ გადმოედო გავგიჟდებოდი. ჯანდაბა, ოთახში დამრჩენია. სანამ გადავიფიქრებდი ოთახისკენ გავიქეცი, არ დამცალდა, ოთახთან სადაც ვმუშაობდი ალექსანდრე ნერვიულად მიმოდიოდა, ცელი ხელი წარბებზე მოეჭირა, მეორეთი ტელეფონი ეკავადა ნერვიულად ლამის ჩაყვიროდა:
-არა არა გიორგი რატომ არ გესმის? ტელეფონის გარეშე არსად დადის, უკვე 25 წუთია კართან ვდგავარ, არც ჩანთა წაუღია და არც საფულე, მანქანის გასაღებიც ადგილზეა, იმ ნაბი*ვართან წადი და უთხარი რამე ხოარ დაუშავა თორემ მე თუ მივედი ენას ამოვაცლი.
-......................
-ახლავე გაჩერდი და ერთხელ მაინც გააკეთე რასაც გეუბნები_გაოგნებული მივჩერებოდი ჩემ ალექსანდრეს, ჯანდაბა ამ ჩემს ნაცვალსახელზე მერე ვიწუწუნებ როგორ წამომცდა, ახლა იმის დაკვირვება მინდა თურმე როგორია როცა ნერვიულობს და როგორი ხდება როცა სამსახურშია.
-ალექსანდრე_ჩუმად დავუძახე და მაშინვე ამოწია თავი
-დაივიწყე აქ ყოფილა_ტელეფონი მაშინვე მოიშორა და ჯერ თვალებში შვება დავუნახე, ანუ მიხვდა რომ კარგად ვარ, მერე გაცეცხლება, ანუ დავიღუპე და მომხვდება, მერე ისევ შვება და ეს ორი ემოცია 5 წუთის მანძილზე ერთმანეთს ენაცვლებოდა. ბოლოს ისევ მე გავბედე
-ჩანთას ავიღებ და წავიდეთ ხო?_ისევ გაბრაზებულმა დამიქნია უხმოდ თავი და გარეთ გავარდა. მის ნერვიულობაზე გამეღიმა, ისე მესიამოვნა ლამის ფრენით შევედი ოთახში და ნივთები ავიღე. ამჯერად მანქანაზე მიყუდებული დამხვდა.
-სამსახურისაა, შენი აქ დატოვე დილით მე მოგიყვან
-მიზეზს ეძებ ჩემთან რომ დარჩე არა? _ჩაეღიმა და ისე გამიქნია თავი.
-სად მივდივართ?
-ნანოსთან, საქმე გვაქვს.
მაშინვე ხელები ავწიე, -იმ ... იმ ცხოველზე არაფერი მაინტერესებს, წყნარად ვარ როცა ვფიქრობ რომ მოვკალი და გთხოვ შევწყვიტოდ.
-მე მაინც ნუ მატყუებ, თქვენი წამება 6 საათის შემდეგ დაიწყო, შენ კი ოფლში გაწუწულს კივილით 06:45 ზე გეღვიძება, ანუ როცა გგონია რომ მოკალი მაშინ და არ გინდა წყნარად ამოსუნთქვა შეძლო და სიმართლე გაიგო? _ჯანდაბა ჩვენი საქმე მართლაც წაუკითხავს.
-არ მინდა, მოვკალი და მორჩა, იმ წამს ღირსი იყო.
-არავინ გეწინააღმდეგება რომ ღირსი იყო. ისე ერთი კითხვა მაწუხებს, ჟანგიანი ლურსმნის პოვნის ისტორია გასაგებია, მაგრამ იმ მომენტში თავისი უხეშად რომ ვთქვათ საქმე დასრულებული ქონდა და რატო მაშინ?
ღრმად ამოვისუნთქე, ეს არავისთვის მითქვამს, ყველას თავდაცვა ეგონა და არც დროს დაკვირვებია ვინმე, ჯანდაბა, მისგან კარგი გამომძიებელი დადგება.
-არ მეტყვი?
-როცა ჩემთან მორჩა, ნანოსკენ გაიწია, არც ეს იქნება ცუდი ნადავლიო.
ხმა აღარ ამოუღია, გამწარება საჭეზე ხელის მოჭერით გამოხატა და გაზს მიაწვა.
ხუთ წუთში ნანოსთან ვიყავით და კარებს ვაღებდი, ხმაურზე ნანოც გამოგორიალდა სამზარეულოდან და ფაკვირვება მაშინვე აღფრთოვანებაში გადაუვიდა.
-ალექსანდრე არა?
-აჰა, ესეიგი ჩემზე უკვე მოგიყვა? ანუ უკვე იცი რომ ბავშვი ვარ და არამგონია ისიც დავიწყებოდა ეთქვა რომ საწოლშიც მოვახდინე შთაბეჭდილება. წარბები აათამაშა და ნანოს სიცილიც აუტყდა.
-ასე ზუსტად თუ გამოიცნობდი არ მეგონა.
-თითონ ვერ იჯერებს თორემ მე უკვე მემგონი მასზე კარგად ვხვდები როგორია._დივნისკენ წაგვიძღვა და სიარული დაიწყო. კიდევ ერთი დაკვირვება, ნერვიულობისას აქეთ-იქით დადის.
-მოკლედ, თქვენ საქმეს გადავხედე, ნუ ჯერ ვერ გამოვითხოვე, ორი კვირა კიდევ ამის უფლება არ მაქვს, ამიტომ მანამდე უბრალოდ დეტალებს გავეცანი, იქ ნანოს ჯამრთელობაზეც ყველაფერი ეწერა და ინგლისური ვერსია გერმანიაში გადავაგზავნე. ბევრი რომარ გელაპარაკოთ, ნანო გერმანიაში უნდა წახვიდე.
-კი მაგრამ შანსი არ არისო?
-გერმანიაში არის, 15მდე კლინიკაში დავაგზავნე და პასუხი მხოლოდ ერთიდან მოვიდა. ერთი საკმაოდ ცბიერი ნეიროქირურგია, რომელიც ასეთ შემთხვევებზე ნადირობს და მის კლინიკაში მიგიწვია.
-მაგრამ ეს ხომ დიდ თანხებთან იქნება კავშირში?_მის თვალზე ცრემლი შევამჩნიე და მაშინვე ჩავერიე.
-არა ნანო, თლად ვალებში ჩახჩობამ რომ მომიწიოს მაინც წახვალ. რა თანხებზეა საუბარი?
-საკმაოდ ბევრზე, დაახლოებით 50 000 ევრო.
-ჯანდაბა_ცოტა ხმამაღლა წამომცდა და ალექსანდრესავეთ სიარულს მოვყვი. -ფურცელი და კალამი მინდა_თავი ავწიე და მაგიდას ავხედე. ალექსანდრემ მომაწოდა და იქვე ჩამოვჯექი.
-კარგი დავიწყოთ, ჩემ ბინას გავყიდი, 35 000 დოლარს მაინც ავიღებ, კარგ უბანშია, 5000 დოლარამდე ბანკში მამას დანაზოგია, ეს 40, ეს ბინაც გავყიდოთ, სადმე ერთად ვიქირავებთ ან ბანკის სესხით ახალს ვიყიდით და ხელფასით გადახდას შევძლებ, ევრო არარის, მაგრამ 70000 დოლარი წესით 50 000 ევრომდე უნდა იყოს არა? ღმერთო ბუღალტრად ვმუშაობ და ახლანდელი ვალუტის კურსი დამავიწყდა ამ ნერვიულობაში.
-ცოტა დანაზოგი მეც მაქვს მაგრამ, მეორე შემოთავაზებაც მაქვს და ორივეს ერთად არ მიიღებთ, ამიტომ მეორეს ვარჩევ._გაოცებულმა ავხედე, კიდევ რა უნდა შემოეთავაზებინა, ჩემი დის ახალი სიცოცხლე მაჩუქა.
-ჩემი ოჯახი რეგიონში ცხოვრობს, ქუთაისიდან ვარ, აქ სასწავლებლად ჩამოვედი და ჩემებმა ბინა მიყიდეს. თუ ჩემთან ცხოვრებას შეეგუებით დროებით სანამ საყიდელის ფულს არ დააგროვებთ ჩემთან გადმოდით.
-გააფრინე?_გამეცინა
-რატო? ისედაც ორი კვირაა ერთად ვცხოვრობთ, მთელი დღეები სამსახურში ვართ, მხოლოდ დასაძინმებლად მივდივართ და დავიჯერო ჩემთან დაძინების წინააღმდეგი ხარ?_ თვალების ჟუჟუნით მომიახლოვდა და ტუჩზე იკბინა. მხოლოდ იმიტომ არ ვეცი იქვე და არ გავაშიშვლე, რომ ნანოს სიცილმა გამომაფხიზლა. ხელი ვკარი და ისევ დივანზე დავჯექი.
-კარგი, მხოლოდ იმიტომ, რომ სამსახურიდან რომ წამოვალ სანამ ახალს ვიპოვი ფული აღარ მეყოფა ქირაზე.
-კი მაგრამ, რატომ მოდიხარ, ასე მოგწონდა იქ და?_ გაოცებულმა გადმომხედა ნანომ
-ერთ თვიან შვებულებას არავინ მომცემს, მე კიდე შენ მარტო გაშვებას არ ვაპირებ. იქ დაგჭირდები.
-გაგიჟდი? არავითარ შემთხვევაში, მაშინ საერთოდ არ წავალ, უკვე 25 წლის ვარ, შენ კიდევ ძლივს მოხვედი ცხოვრების აზრზე, არ ვაპირებ კიდევ აგირიო, ხომ იცი მარიკო უკვე მე8 წელია იქ არის შაბათ-კვირას როცა შეძლებს მინახულებს, მე კი იმდენი მექნება გასაკეთებელი საჭორაოდ არ მეცლება ასე რომ არც კი შემეკამათო.
-ნანო...
-არა, ან მარტო მივდივარ ან საერთოდ არა, ისედაც ყველაფერს ყიდი ჩემ გამო.
-კარგი ჯანდაბას შენი თავი, მაგრამ ყოველ წუთს დამირეკავ.
-ჩემს საოცნებო ქვეყანაში მივდივარ_ტაში შემოკრა ნანომ და ბედნიერმა გაგვიღიმა. (8)
უკვე ერთი თვეა რაც ნანო გერმანიაშია, ანუ ერთი თვეა რაც ალექსანდრესთან ვცხოვრობ, სწორი იყო, რაც გამოცდები ჩააბარა და ოფიციალურად გახდა გამომძიებელი, სახლში მართლაც ღამე მოდის, ამჯერად ბარში მხოლოდ დამიანესთან საჭორაოდ მივდივარ, თუ ალექსანდრეს არ ცალია, მის რომელიმე მეგობარს მაინც ვხედავ ჩუმად კუთხეში მიყუჟელებს. რამდენი ვიჩხუბეთ ამ თემაზე ვერაფერი შევასმინე, მაგრამ ამ ბოლო დროს ხასიათი ისე შემეცვალა და ისეთი შიში დამჩემდა ხმასაც არ ვიღებ. ნანოს ერთი ოპერაცია გაუკეთდა, ორ დღეში მეორე უნდა გაიკეთოს და შემდეგ ვარჯიშს დაიწყებს. ახლაც ალექსანდრეზე მიხუტებული იატაკზე შიშვლები ვართ და გული უეცრად ისე ამეწვა ხელი მოვიკიდე. ალექსანდრეს შეშინება არმინდოდა, ამიტო წყალი მოვიმიზეზე და სამზარეულოში გავედი. მთელი სხეული მიცახცახებდა, ვერაფრით დავწყნარდი სანამ უკნიდან ალექსანდრე არ მომეხვია.
-უშენოდ შემცივდა.
-დღეს ორი თვე გახდა რაც ერთად ვართ.
-ერთად ვართ? რაღაცნაირად ჟღერს ერთად ვართ როცა ერთად ვცხოვრობთ.
-ვერ მივხვდი...
-რას ვერ მიხვდი ნინელი? მე რეგიონში გაზრდილი ვარ, თბილისური „სვეცკობები“ და შეყვარებულების ერთად ცხოვრება საჩემო არაა, როცა აქ გადმოსვლა გთხოვე ჩემთვის ეს შენთვის ცოლობის თხოვნის ტოლფასი იყო, სამსახურში ცოლიან კაცად მთვლიან და რადგან ოფიციალური საბუთი არ გვაქვს იმას არ ნიშნავს რომ ჩემთვის უბრალო შეყვარებული ხარ._პირი დავაღე ხმა რომ ამომეღო, მაგრამ არ მაცალა_ ხო ვიცი ახლა უნდა მითხრა რა დროს ცოლობაა ორი თვეა გიცნობ და ასეთი ცხოვრება მაქვსო, მაგრამ მხოლოდ ორ შეკითხვას დაგისვამ და რას მიპასუხებ დაფიქრდი... რას ხედავ როცა მიყურებ? განსაკუთრებით თვალებში და რას გრძნობ როცა გეხვევი?_მაგიდაზე შემოჯენილი დამტოვა და ოთახისკენ წავიდა.
ვა ი მე. მეთითონვ ვგრძნობდი ჩემს გაფართოებულ თვალებს ისე მტკიოდა. მე და ცოლი. ნინელი და ცოლი? მე გარყვნილი მე*ავობამდე მისული ქალი და ცოლი. გაბრაზებულმა შევიჭმუხნე წარბები და ოთახისკენ გავირბინე. კარადასთან იდგა და იცმევდა.
-რა უფლება გაქვს მითხრა ჩემი ცოლი ხარო, მერე გამოიქცე და ჩაცმა დაიწყო?_გაკვირვებულმა ამომხედა ჩემ ყვირილს არ ელოდა. არც მე
-ნინელი...
-რა ნინელი რა? ტვინი ამირიე, თავი შემაყვარე, შენს გარდა თუ კაცი არსებობს ვერც კი ვამჩნევ და მერე უცებ დგები და მიცხადებ ცოლი ხარო? სულ გინდა გამაგიჟო?
-მე რმ გამაგიჟე?_ნელა მომიახლოვდა და ცალ კუთხეში ჩაეცინა.
-ჯანდაბა, გვერდულად ნუ მიცინი._წუთის წინ ჩანაცვამი მაიკა წამში მოვაძვრე სხეულიდან და ხელები მოვხვიე. მე ისედაც შიშველი ვიყავი, ამიტომ თავისუფლად დამაგდო ლოგინზე და ზემოდან მომექცა. თითებით რომ მკერდზე წრეების მოხაზვა დაიწყო უკვე ვკრუტუნებდი. აი ხელები რომ ტუჩებით ჩაანაცვლა და *უძუს თავი კბილებში მოიქცია და ენით წაეთამაშა სრულიად გავითიშე. არვიცოდი ეს ახალ ახალი იდეები საიდან მოქონდა, მაგრამ ყოველდღე მიმტკიცებდა რომ მის ბავშვობაზე შევცდი.
რატომ ტოვებს ადამიანი კომპიუტერს ჩართულს როცა ქმართან ერთად მარტო ცხოვრობს? ხომ შეიძლება ვინმემ დაურეკოს უცხოეთიდან და ხელი შეუშალოს? ისე სიამოვნებით ვპასუხობდი ალექსანდრეს ბიძგებს ჩემს სხეულში სკაიპის ზარი მხოლოდ მაშინ გავიგეთ როცა ნანო თურმე უკვე მესამედ რეკავდა. ლამის გინებით წამოხტა ალექსანდრე ფეხზე ვინ არ ჩერდებაო, მაგრამ როგორც კი ნანოს სახელს მოკრა თვალი მაშინვე უპასუხა და საწოლისკენ წამოვიდა.
-ჰალოოო, როგორ ხართ?
-ოჰ გერმანულს ვსწავლობთ ქალბატონო? _გამეცინა. ალექსანდრემ კი ნანოს მშვიდი ხმა რომ გაიგონა მიხვდა საჭორაოდ რეკავსო და ამოიხვნეშა:
-ქალბატონო ცოლის დავ, როცა წყვილი ცალკე განმარტოებით ცხოვრობს და საჭორაოდ ურეკავ, იქნებ და ჯერ მესიჯი მიწერო, ზარით რაიცი რა დროს დარეკავ_ბუზღუნით გავიდა სააბაზანოსკენ და კარი მიიჯახუნა. სიცილით გადავიცვი პერანგი და ნანოს თვალი ჩავურთე. დამფრთხალი მიყურებდა.
-ეს ისაა რასაც მე ვფიქრობ?
-ხო ისაა, ზუსტად შუა პროცესში_მისი სახე რომ დავინახე ხარხარი დავიწყე და ცრემლებიც კი მოვიწმინდე. მერე უცებ თვალები გაუდიდდა და ხელები წინ გაასავსავა.
-მოიცა მოიცა, ალექსანდრემ წეხან რა დამიძახაა?
-ცოლის და.
-ისადა? როგორო? რა ხარო?
-მისი ცოლის და_გამეცინა. ხანდახან მე და ნანო ისე ვგავდით ერთმანეთს.
-გთხოვ დაო მითხარი რომ ჯვარი უჩემოდ არ დაიწერეთ რა_საცოდავად ამომხედა ნანომ.
-არა ნან, აქ რომ გადმოვედი ავტომატურად ცოლად მთვლის თურმე და მე ეს ყველაფერი დღეს გავიგე.
-ღმერთო ახლა მოვკვდები რა საყვარელიაა, ვინმე მისნაირი მეც მინდა რა, სანამ ჩამოვალ გამიმზადეთ._ჩემი გული მთელი პირით იღიმოდა ნანოს ბედნიერ სიცილს რომ ხედავდა.
-შენ როგორ ხარ? ოპერაციისთვის ემზადები?
-აღარ მჭირდება_ეშმაკურად გამიღიმა ნანომ
-ვერ გავიგე?
-დილით შეგრძნება დამიბრუნდა.
-რააა? შენ რა ხუმრობ? ვაიმე ნანოოოო, ალექსაანდრეეეეე_ბოლო ხმაზე გავკიოდიდა აბაზანის კარს ვუყურებდი. ისევ სიცილი ამიტყდა სულ სველი საპნიანი ალექსანდრე დაფეთებული რომ გამოვარდა და იარაღისკენ აპირებდა გაქცევას მოხარხარე რომ დამინახა და შედგა.
-მკლავ ნინელი?
-ნანოს შეგრძნება დაუბრუნდა ალექსანდრე, სიარულს შეძლებს_მთელი ძალით გავექანე და ალექსანდრეს წელზე შემოვახტი.
-თქვენ აღნიშვნა გააგრძელეთ ჩემთან ექიმი შემოვიდა და წავედიიიი_ბუნდოვნად ჩაგვესმა ნანოს ხმა.
-ნუ თუ აღნიშვნა უნდა გავაგრძელოთ გაწყვეტილი საქმის გაგრძელებაზე რა აზრის ხარ? მაგალითად სააბაზანოშიი?
-არ უნდა იყოს ბატონო გამომძიებელო ცუდი აზრი. კაბინამდე კოცნით მიმიყვანა, ზურგით გაყინულ კედელს ამაკრა დუშის ქვეშ და ფეხები მის თეძოზე შემომადებინა. ამ წუთებში გონებას ისე მაკარგვინებდა აღარაფერი მახსოვდა. მაშინ გამოვფხიზლდი პირსახოცი რომ შემომახვია და პატარა ბავშვივით რწევით გამიყვანა ოთახამდე.
-ისე შენი და რომ ჩამოვა ჯვარი არ დავიწეროთ?
-ჯერ ყველაფერმა კარგად ჩაიაროს და მერე ვიფიქროთ მაგაზე.
-უკვე წარმომიდგენია ჩვენი შვილი როგორ ირბენს ყოველ დილით ჩვენი საწოლიდან გთავის ოთახში_სიცილით გაწვა ლოგინზე და ვერ შეამჩნია როგორ გავშეშდი. ღმერთო მას ნორმალური ოჯახი, ცოლი და შვილები უნდოდა. მაგრამ მე? მე უკვე დიდი ხანია ამაზე არ მიფიქრია და მითუმეტეს მას შვილს ვერ გავუჩენდი, ეს ხომ თავიდანვე იცოდა?
-შვილები გინდა?
-რა თქმა უნდა მინდა ნინელი, რომელ კაცს არ უნდა შვილები? სამსახურიდან დაღლილი კარს რომ ცოლი გაგიღებს და შვილი ფეხზე შემოგეხვევა მამიკო რა მომიტანეს ძახილით. ეს ვის არუნდა?
-მე.
-ვერ გავიგე?_უცებ წამოჯდა ალექსანდრე და დამაკვირდა.
-ამაზე ხომ ვილაპარაკეთ?
-რაზე ნინელი? არცერთ დიალოგში გითქვამს შვილი არ მინდა.
-არ მინდასა და არ შემიძლიას შორის განსხვავებაა. შენ ჩემი ტრავმა იცი ალექსანდრე, იცი რომ შვილი არ გვეყოლება და ჯვრისწერაზე და საოცნებო ოჯახზე დამიწყე ლაპარაკი, როცა მეც მთელი ცხოვრება მაგაზე ვოცნებობდი და ერთ საათში წამერთვა ყველაფერი. იცი რა ეს ყველაფერი შეცდომა იყო, არაფერი გამოგვივა, რასაც შენ ეძებ მე იმას ვერ მოგცემ და სანამ ისე შეგვიტოპავს რომ უკან დასახევი გზა აღარ გვექნება ჯობია ახლა მოვრჩეთ._ხმის ამოღებაც არ ვაცალე ისე გავიქეცი დამიანესკენ. ახლა რომ არ დამელია არვიცი თავს რას ვუზამდი. ლამის მე დავჯექი ტაქსის მძღოლად სწრაფად რომ მივსულიყავი. ბარი როგორც ყოველთვის გადაჭედილი დამხვდა, მაგრამ დახლთან ჩემს ადგილს ყოველთვის ვიპოვიდი.
-დამიანე, რამე ძლიერი._გაუკვირდა მაგრამ უხმოდ შეასრულა.
-ოჯახი და შვილები უნდა წარმოგიდგენია? ღმერთო რა უიღბლო ვარ, დამიანე მითხარი რა მჭირს? ასე როგორ შემიყვარდა და თან ვშორდებით. ჯანდაბა ფხიზელი ვერ გავუძლებ, მეორეც დამისხი_ბევრი ვისაუბრეთ, ჩემი დამშვიდება ვერ შეძლო, თუმცა გულის გადაშლამ ცოტა მიშველა. დამიანემ ხელი ჩამჭიდა ტაქსამდე რომ მივეყვანე, მაგრამ კართან გახედვისას ისეთ ადამიანს მოვკარი თვალი, გავშეშდი, გონება გადამეკეტა, სისხლის სწრაფ მოძრაობას ვგრძნობდი ვენებში, მთელი სხეული გამეყინა და ბოლოს რაც მახსოვს მისი ირონიული გაღიმება და გვერდული ჩაცინება იყო. (9)
მართალია დილით ქუთუთოების გახელა არც მიფიქრია, მაგრამ მივხვდი, რომ ჩვენს საწოლში ვიწექი, მისი სურნელი არ მცემდა, ანუ მარტო ვიყავი. რატომღაც აი ის სიმღერა გამახსენდა ფიფქიაში, ჯუჯები რომ წერაქვებს იქნევენ და „ჰეი ჰოო“-ს მღერიან და წარმოვიდგინე რომ იმ წერაქვებს ჩემ თავში ურტყამდნენ. კი მაგრამ რამდენი დავლიე ნეტა, რომ ისეთი საუბრის შემდეგ ფიფქიას მურთფილმზე ვფიქრობ? ჯანდაბა, საუბარი. თვალების გახელა მომიწევს. ლოგინში წამოვჯექი და შუბლზე ხელი მოვისვი. ასე ცუდად ჯერ არ ვყოფილვარ. ნელნელა ვიხსენებდი გუშინ მომხდარ ამბებს და ვერ გავიხსენე აქ როგორ აღმოვჩნდი. ალექსანდრე შევამჩნიე, ფანჯარაზე შემომჯდარიყო და ეწეოდა. თავი არ მქონდა, მაგრამ მაინც გამიკვირდა. პირველად ეწეოდა. ნუთუ მე გავაბრაზე ასე?
-ალექსანდრე....
-ჩვეულებას არ ღალატობ, გინდ მთვრალი იყო გინდ გათიშული ზუსტ დროს იღვიძებ, არ გინდა სიმართლე მოგიყვე და დაისვენო?_მობეზრებული ხმით ჩაილაპარაკა და ფანჯარაში განაგრძო ყურება. ცივად გამცრა, ასეთი ტონით ჯერ არასდროს დამლაპარაკებია.
-ალექსანდრე...
-რამოხდა ნინელი რა? _ამჯერად შემოხედვა ინება, მაგრამ ისეთი ცივი თვალებით მიყურებდა ჯობდა არ შემოეხედა_აღარ მოგბეზრდა? ვეღარ გაიგე რომ პატარა გოგო აღარ ხარ? ახლა მე ვარ ბავშვი თუ შენ? ერთად ვცხოვრობთ, დაქორწინებას გთავაზობ და პირველივე ჩხუბის მერე სახლიდან გარბიხარ? ჯერ 30 წლამდეც არ მივსულვართ, წინ მთელი ცხოვრება გვაქ, და რა უნდა ვქნა? შენთან ჩხუბის მეშინოდეს, რომ გარეთ არ გავარდე, არ გაილეშო და გათიშული სახლში არ მოგათრიო? თუ ის ჯობია მე ადგილს რომ ვერ ვპოულობდი და ერთ-ერთი ბარის ბარმენი რომ მირეკავს გაითიშა და წაიყვანეო? და რისი გულისთვის? რომ გითხარი მიყვარხარ და შენთან ოჯახი მინდათქო? შენ არ გინდა? ვიცი რომ გინდა და ბავშვების არ ყოლას ნუ ჩააჯინდები, ვიცი რომ გეშინია, ჯერ კიდევ გეშინია კაცს ენდო მაგრამ ვფიქრობ საკმარისი დრო იყო ჩემს გასაცნობად. არავის უთქვამს შვილი 100% ით არ გეყოლებაო, გითხრეს ძნელი იქნებაო და არა შეუძლებელი, რამდენ ნაცნობს მოუყვანია სრულიად ჯამრთელი ქალი ცოლად მაგრამ ელემენტარული პრობლემის გამო არ ყავთ შვილები, მაგრამ ერთმანეთი ჯერ კიდევ უყვართ და ერთად არიან გასაგებია? ამიტომ მართლა ბავშვივით ნუ მექცევი და ნუ მიწყვიტავ რა მინდა და რა არა. ახლა გასაგებია შენთვის ჩემი პოზიცია?_ყვირილით დაამთავრა და ოთახიდან გავარდა. მე ლოგინზე მობუზული და ფიქრებში არეული დამტოვა. სწორი იყო, ახლა ვინ არის ჩვენ ორს შორის ბავშვი? რატო არ ვისვენებ და უბრალოდ რატომ არ ვტკბები იმითი რაც მაქვს? ჯანდაბა ნინელი, პრიზი გეკუთვნის ყველაფრის არევაში. ამ მონოლოგში მზეც ამოიწვერა და ელნელა ჩემი ლოგინის გათბობა მოინდომა, ლანდივით მოყვებოდა საწოლს და ფეხებზე ამოცოცებული შეჩერდა. ლანდივით. ლანდი. ჯანდაბა რატომ ვფიქრობ ლანდზე? რას მახსენებს? გაგა. ღმერთო მე რა წუხელი გაგა დავინახე? ლოგინიდან წამოვხტი და წინ და უკან დავიწყე სიარული, შეუძლებელია, ვერ იქნებოდა, თანაც გათიშული ვიყავი, აშკარად მომეჩვენა. ახლა გაგასთვის არ მცალია, ალექსანდრე უნდა შემოვირიგო, სააბაზანოში კბილები გამოვიხეხე და სამზარეულოსკენ წავედი. ჩაის იდუღებდა და ჭიქაში შაქარს იყრიდა. ვფიქრობდი ჩემი გადაწყვეტილება როგორ მექვა, მაგრამ ალბათ გამოხატვა უკეთესი იქნებოდა. ზურგზე ავეკარი და ხელები მუცელზე მოვხვიე, თავიდან არ შეიმჩნია და ჩაის კეთება განაგრძო, არა არა ბავშვო ასე ვერ გამოძვრები.
-მეც მიყვარხარ ბავშვო. _ვიგრძენი როგორ ჩაისუნთქა და შემობრუნდა. გამეცინა თვალებში ჭინკები რომ დავუნახე.
-გაიმეორე უფროსო ქალბატონო.
-მიყვარხარ ბავშ..._არ დამაცადა ისე დამეტაკა ტუჩებზე. არა ეს ბიჭი ერთ დღეს ბოლოს მომიღებს. ამოსუნთქვასაც არ მაცლიდა ისე მკოცნიდა, მაგრამ ბოლოს თვითონაც დაჭირდა ჰაერი და ოდნავ გაიწია.
-აბა რითი ავღნიშნოთ ქალბატონის დიდი აღიარება?
-ჰმ, ისე სამზარეულოს მაგიდაზე ჯერ არ გვქონია_წარბაწეულმა გავხედე და გაეცინა.
-მინიშნება მიღებულია._უცებ შემოცმული მისი პერანგი წამში მომაცილა და მაგიდაზე შემომაჯინა. რა თბილია, როგორი სასიამოვნო სუნი ასდის. რა სასიამოვნო ყოფილა ადამიანის სიყვარული, თანაც ეს სიყვარული თითებს თუ მიაცურებს შენი საცვალის შიგნით და ასოს მაგივრად ჯვარედინ თითებს აცურებს. ჯანდაბა, კიდევ ვიმეორებ ერთ დღეს მომკლავს. არა, ამჯერად არ გამოუვა, მისი შეგრძნება მინდა და არა თითების, ამიტომ ხელს ვკრავ, იატაკზე ვაგდებ და ზემოდან ვაჯდები, დღეს დომინანტი მე ვარ, ჩემი აღიარება იყო და ვერ წამართმევს. ხელით ვუძებნი ასოს მის ადგილს და იმდენად ვაწვები ზემოდან ლამის მგონია რომ საშოში ამივიდა. ერთმანეთის ოხვრას და კვნესას ყურადღებას არ ვაქცევთ და მეორე რაუნდზე თითქმის ეგრევე გადავდივართ. ამჯერად თითონ მოძვრება ზემოდან და ვხვდები რა უსიამოვნება შეიძლება მოყვეს სამზარეულოს იატაკზე სექსს. მეტლახი საშინლად ცივია, იმდენად რომ ალექსანდრეს სიმხურვალეც აღარ მყოფნის და მესამე რაუნდზე ჩემი ნებით ვამბობ უარს.
სასიამოვნოდ გაღიმებულ-გაბრუებული შევდივარ ლიფტში და სიამოვნება სახიდან მერეცხება. წინ ისევ გაგას აჩრდილი მიდგას და ცბიერად მიღიმის. თვალების გაფართოებას ვერ ვასწრებ კარი რომ იკეტება და ჩემს სართულზე მივყავარ. ჯანდაბა, თავის ტკივილი გამიორმაგდა. იქნებ ....? არა არა არ ვიფიქრებ. ხშირად ამბობენ მკვლელებს თავიანთი მსხვერპლის სული დასდევთო, მეც ალბათ მიწერია მთელი ცხოვრება გაგას სულს ვუყურო. თავის ტკივილს ვეღარ ვუძლებ, მუცლის ამოტრიალებასაც ვგრძნობ და ძლივს ვასწრებ სააბაზანოში უნიტაზთან მირბენას.
იქნებ ალექსანდრეს დავურეკო? ხო ჭკვიანო ნინელი და რა ვუთხრა? გაგას სული დამზდევს და ჟეტონი დაანახე შეეშინდესთქო? ღმერთო ხანდახან ფიქრის უნარი სულ მიქრება. კიდევ ერთ მუცლის ამოტრიალებას ვგრძნობ და ისევ დამეგობრებულ უნიტაზს ვეხვევი.
ამ რეჟიმში ერთი კვირაც გადის და მეორე კვირაც იწყება. არ მეგონა ადამიანს თუ შეეძლო ასეთი ბედნიერი ყოფილიყო. არც ის ვიცოდი ალექსანდრეს მსგავს კაცს თუ ვიმსახურებდი, მაგრამ ფაქტია გამომიგზავნეს. მე და დამეგობრებული უნიტაზი ჩვენს ურთიერთობას ალექსანდრეს ვუმალავთ, თუ გაიგო გაგას აჩრდილზე მოყოლა მომიწევს ამიტომ, ისევ ჩუმად მეგობრობა ჯობია. აი თავის ტკივილი კი აღარ ვიცი სად წავიღო, ამათ დამატებული უძილობა და მიიღებთ ჩემს საოცარ ხასიათს, რომელსაც ალექსანდრე გმირულად არ იმჩნევს. ნანო უკვე ფეხზე დგას და ორი კვირის გასვლის შემდეგ საზეიმოდ გვიცხადებს, რომ სამ დღეში აქ იქნება.
დილით ალექსანდრეს გამოსვლამდე ტრადიციად გვექცა საუზმის კეთება, შემდეგ ისიც მიერთდება, ამჯერად რატომღაც პატარაობიდან შეზიზღებული კვერცხი მინდება და რაოდენ გასაკვირიც არუნდა იყოს, ყიყლიყოსთვის ვამზადებ პურებს. ალექსანდრეს აწეულ წარბებს ყურადღებას არ ვაქცევ და კვერცხში ამოვლებულ პურებს ტაფაზე ვაწყობ. სუნი იმდენად მსიამოვნებს ლამის კრუტუნი დავიწყო.
-ამ საღამოს ჩემი მშობლები ჩამოდიან, შენი გაცნობა უნდათ_ფრთხილად ამომხედა და წყალი დაისხა ხელები რომ დაესაქმებინა. რატომღაც არ ავღელვებულვარ.
-რომელისთვის? თუ მოვახერხე ადრე წამოვალ და ვახშამს გავაკეთებ თუ არადა გამზადებულს მოვიტან.
-არიჩქარო იციან რომ მეც ვმუშაობ და ცოტა გვიან ჩამოვლენ. ქუთაისიდან აქამდე მაინც სამ საათნახევარი უნდა გზას, მეტი თუარა.
-კარგი, მაშინ დამირეკე და მითხარი როდის წამოვლენ და მეცოდინება._ჩემს ყიყლიყოებს დავწვდი, ამჯერად ალექსანდრეს არ გავუნაწილე სულ მე დავიდე და კიდევ ერთხელ დავაიგნორე მისი აწეული წარბები.
უკვე რვა საათი იყო სახლში ნერვიულად რომ მიმოდიოდა ალექსანდრე, ყოველ წუთში ერთხელ რეკავდა, მაგრამ ჯიუტად არავინ პასუხობდა, არც დედა არც მამა და არც მისი პატარა და. უკვე მოსაცმლის ასაღებად გაიწია ტელეფონი რომ აწკრიალდა. მეც ანერვიულებული წამოვდექი უკვე 5 საათი იყო რაც დაგვირეკეს წამოვედითო და რა აღარ ვიფიქრეთ. დემეტრე აღმოჩნდა, მისი მეწყვილე სამსახურში.
-აუ დემე, ჩემებს ველოდები თუ რამე სასწრაფო არაა მარტო ვერ მიხედავ?
-...............................
-ვერ გავიგე?
-.................................. _უცებ მივუახლოვდი რომ დავინახე როგორ ჩამოჯდა გათეთრებული სახით დივნის კუთხეში.
-რა ადგილზე?
-......................
-გამოვდივარ.
უხმოდ ჩაიცვა მოსაცმელი და მეც უხმოდ ავეკიდე უკან. ხმა არცერთს ამოგვიღია უსიტყვოდაც მივხვდი წინ კარგი რომარაფერი გველოდა. (10)
უკვე ორი კვირა გავიდა რაც ალექსანდრეს ოჯახი დავასაფლავეთ, უკვე ორი კვირაა ალექსანდრე სახლში არ მოსულა და ღამე არ გაუთევია. დამიანესგან ვიცი, რომ ჩვენს ბარშია. მთელი დღეები მაგიდასთან ზის და სვამს. რამდენჯერმე მეც ვიყავი, მაგრამ აშკარად მიმახვედრა მარტო რომ უნდოდა ყოფნა. მესმის, მის ადგილას მე ჭკუიდან გადავიდოდი, არაფრის გამო, უბრალო ავარიის გამო დაკარგა მთელი ოჯახი და ახლა მხოლოდ ერთმანეთი დაგვრჩა. ამ ყველაფრის გააზრებას დრო ჭირდება. ნანომ ხელი ამიქნია და დედამიწაზე დამაბრუნა, ერთი კვირაა დაბრუნდა, ხელჯოხს იყენებს, მაგრამ მთავარია თავის ფეხზე დგას, სიარული შეუძლია. ალექსანდრეზე ფიქრით მადა მეკარგება და თეფშს ხელს ვკრავ.
-ნინელი ბოლო დროს აღარ მომწონხარ, მურთაზს ხომარ შევუაროთ?
-კარგი რა ნანო, ასეთი ამბების შემდეგ როგორ დავდივარ ისიც მიკვირს.
-გეთანხმები მაგრამ შენ თავსაც ხომ უნდა მიხედო?
-ახლა ალექსანდრეს გარდა არაფერი მაინტერესებს, უკვე ისე მენატრება აღარ ვიცი რა ვქნა. ბალიშმაც დაკარგა მისი სუნი.
-არ ვიცი მაგ ბიჭს რა უნდა მოვუხერხოთ.
-არც მე ნანო.უკვე აღარც მე_ნაღვლიანად ჩავილაპარაკე.
-ხომ ელაპარაკე?
-ღმერთო ის საუბარი არც გამახსენო-ერთი კვირა იყო გასული დაკრძალვიდან ალექსანდრესთან საუბარი რომ დავიწყე. სახლში გალეშილი მოიყვანეს ბიჭებმა და დილით ვეღარ მოვითმინე:-ალექსანდრე როდემდე გააგრძელებ? შენ მშობლებს ასეთი მოეწონებოდი?
-ნინელი ძალიან გთხოვ იმას ნუ იტყვი რაც არ იცი.
-რა არ ვიცი? ის რომ ახლა შენი ოჯახი გაკვირვებული დაგყურებს რა დღეშიც იგდებ თავს? მე და შენ ერთმანეთის მეტი აღარავინ დაგვრჩა გესმის? მარტო მე და შენ. ჩვენ ვართ ოჯახი რომელიც ერთმანეთის დანაკლისიდან უნდა ავინაზღაუროთ, შენს მშობლებსაც ეს ენდომებოდათ და არა შენი გალოთება.
-კარგი რა ნინელი ნუ გამაცინებ, როგორ ბედავ და ოჯახზე მელაპარაკები?_გაღიზიანებულმა მიყვირა.
-კი მაგრ....
-რა მაგრამ ნინელი ა? რა მაგრამ? დაქორწინება რომ გიხსენე სიცილი დამიწყე, რომ გითხარი ერთი ოჯახი ვიყოთთქო ზურგი მაქციე გავარდი და გაილეშე. შენ მელაპარაკები ოჯახზე? მაგ სიტყვის მნიშვნელობა იცი საერთოდ? ოჯახი რომ ვყოფილიყავით იმ შიშებს რაც გაგიჩნდა ჩემთან გაარკვევდი და ვილაპარაკებდით ამაზე და სასმელში არ ჩაახრჩობდი გასაგებია? ამიტომ ადამიანი რომელსაც ჩემთან ოჯახის შექმნა არუნდა და უბრალოდ სექსი სიამოვნებს ჭკუას არუნდა მასწავლიდეს._გაბრაზებულმა გაიჯახუნა კარები და წავიდა....
-ხომ იცი რომ გაბრაზებულ გულზე გითხრა ნინ ის ყველაფერი და იცის რომ გიყვარს?_თბილად მომეფერა ნანო.
-ვიცი ნანო ვიცი, მაგრამ მაინც მტკივნეული იყო, მითუმეტეს ახლა.
-ჩუმად გაიკეთე არა? დადებითია?_აცრემლებული თვალებით დავუქნიე თავი.
-ეს ჩემი შანსია გესმის? შეუძლებელი შანსი, ღმერთმა ახალი ცხოვრების შანსი მომცა. არვიცი ალექსანდრესთან როგორ იქნება საქმე მაგრამ, აქედან წავალ, საქართველოში ერთი კარგი მოგონებაც კი აღარ შემრჩა, რადგან შენც მიდიხარ და ალექსანდრესაც ვკარგავ აქ აღარაფერი მაკავებს. ამითი შევძლებ ცხოვრება თავიდან დავიწყო. ჯერ ალექსანდრეს დავუცდი, იქნებ კიდევ დაველაპარაკო, არმინდა გაჭირვებაში მივატოვო.
-ყველაფერი კარგად იქნება ნინელი აი ნახე._აცრემლებული მომეხვია და ცოტა მეც დავწყნარდი.
სამსახურში შემაგვიანდა, უკვე ბნელოდა რომ გამოვედი. ბარში მინდოდა წასვლა, ალექსანდრესთან კიდევ ერთხელ უნდა მეცადა. გზაზე გადავდიოდი იგივე ლანდს რომ მოვკარი თვალი. ტანში უსიამოვნო ჟრუანტელმა ვერც მოასწრო დავლა ლანდმა ხმა რომ ამოიღო.
-ნინელიი როგორ შეცვლილხარრ.
-გაგა_ძლივს ამოვიღე ხმა ისე რომ ძირს არ დავვარდნილიყავი.-შენ ხომ... შენ..
-მოვკვდი? არაა, ეგ თუ გინდოდა უფრო უნდა გეცადა, უფრო დიდი და უფრო ბინძური ლურსმანი უნდა გენახა.
-მეჩვენები... შენ... არა... მეჩვენები..
-კარგია რომ შენს საყვარელს ახლა ჩვენთვის არ სცალია, ცოტა კიდევ ვაპირებდი შენს გაგიჟებას, მაგრამ მისმა გვერძე გადგომამ და უუნარობამ ჩემი გეგმები დააჩქარა.
-გეგმები?
-რა თქმა უნდა, შენი მონატრებით ნამდვილად არ ვიწვოდი, აქ მოსვლისთვის სხვა საქმე მაქვს.
-რა გინდა გაგა
-ნანო.
-ნანო? ვერ გავიგე, ნანო რა შუაშია?
-ხომ იცი დაუმთავრებელ საქმეს ვერ ვიტან, იმ დღეს ნანოსთან გეგმები ჩამიშალე, ახლა შენვე დამეხმარები დავასრულო.
-ვერ ეღირსები.
-ანუ აქვე გესროლო?_ჯიბიდან იარაღი ამოიღო და მომიშვირა. სხვა გზა აღარ მქონდა, უკანა კარი გამოვაღე მანქანის და ჩავჯექი.
-მოდი, ახლა ჭკვიანი გოგოსავეთ მობილურიდან კარტა ამოიღე და ფანჯრიდან გადაყარე.
ჩანთას ვსტაცე ხელი და მობილური მოვიმარჯვე, სარკიდან მაკვირდებოდა, მაგრამ ვითომ ხელის კანკალით მაინც მოვახერხე ნანოსთვის ერთი სიტყვა მიმეწერა.
სამზარეულოში იყო ნანოს მობილური რომ აუციმციმა შეტყობინებამ და გაშრა ეკრანზე ამოვარდნილ ფანჯარაში ერთი სიტყვა „გაიქეცი“ რომ ამოიკითხა.
საერთოდ ვერ აქცევდა ფეხების ტკივილს ყურადღებას ბარისკენ რომ გარბოდა. სხვაგან ალექსანდრე არ იქნებოდა, ახლა მარტო ის უშველიდა. როგორც კი კარი შეაღო დამიანეს მივარდა და წასაღებად სწრაფად თხოვა მაგარი ყავის გაკეთება, ალექსანდრე ფხიზელი ჭირდებოდა.
-ალექსანდრე_როგორც ყოველთვის მარტო იჯდა მაგიდასთან ვისკით ხელში.
-ნანო შენმა დამ მოგაგზავნა?
-ალექსანდრე ჭიქა დადე და ნინელის მოძებნაში დამეხმარე._ერთი კი ახედა მაგრამ ისე იყო ნასვამი ვერც აზროვნებდა. ჩაიცინა და ისევ ჭიქას მიუბრუნდა.
-ნუ ნერვიულობ, გაქცევა კარგად ეხერხება, ალბათ ამჯერადაც ვინმე დამირეკავს და გალეშილი ცოლის წამოყვანას მთხოვენ.
-ალექსანდრე გამოფხიზლდი_ისეთი სიძლიერით დაარტყა ნანომ ხელი მაგიდას ტკივილიც კი იგრძნო, მაგრამ მთავარია ალექსანდრეს ყურადღება მიიქცია._ეს 15 წუთის წინ მივიღე_მობილური ამოიღო და ალექსანდრეს შეტყობინება წააკითხა. ახლა კი ინება ალექსანდრემ გასწორება და დასტაცა ხელი ტელეფონს.
-გაიქეცი? რატომ უნდა გაიქცე? ესეიგი საქმე შენ გეხება, ვინ გყავს მტერი?_წამში ჩაირთო მის გონებაში გამომძიებელი და შეკითხვები დააყარა ნანოს_ისეთი უნდა იყოს ორივეს რომ გიცნობთ ნანო იფიქრე. იმ შემთხვევამდე ან მერე ვინმე არი ისეთი ვიზეც იფიქრებ რომ რაიმეს დაშავება უნდა?
-ალექსანდრე_კანკალით ამოთქვა ნანომ და დამიანეს ახედა რომელიც ყავას უდებდა ბიჭს წინ-გაგა სად არი? მასზე რა იცი?
-გაგა? ჯანდაბა გაგა._ტელეფონი მაშინვე ამოიღო
-დემეტრე, გადარეკე კლინიკაში და გაგას მდგომარეობა გამიგე. ხო სასწრაფოა, არ გამითიშო გელოდები.
-......................
-რაა? დემეტრე სულ გამო**** თქვენ? და მე ამას ახლა უნდა ვიგებდე? სასწრაფოდ ძებნა გამოაცხადე მაგ *ლეზეც და ნინელიზეც უკვე მოვდივარ._გაცოფებულმა ჩაიდო ტელეფონი ჯინსის ჯიბეში და ყავით ხელში წამოხტა-წამოდი, მარტო ვერ დაგტოვებ ნანო, ამჯერად საქმე შენშია.
-მეც მოვდივარ._კარებში დაგვეწია დამიანეს ხმა და ისე ჩაგვიჯდა მანქანაში ალექსანდრეს ხმის ამოღებაც არ აცადა.
განყოფილებაში ალექსანდრე მეწყვილესთან და კიდევ ორ დეტექტივთან იყოფდა ოთახს. იქ რომ შევიდნენ ნანოს თავი ფილმის გადასაღებ მოედანზე ეგონა, დემეტრე ტელეფონში გამწარებით ხსნიდა რაღაცას, გიორგი კომპიუტერს მიჯდომოდა და მონაცემებს ამოწმებდა, მესამეს კი ნანო არიცნობდა თუმცა ისიც აღელვებული ლაპარაკობდა ტელეფონით.
-რა გვაქვს? _ხმამაღლა იკითხა ალექსანდრემ და ნანო და დამიანე თავის მაგიდასთან მივიდა. თვითონ უკვე ფოტოებით აჭრელებული სტენდისკენ წავიდა. სულ პირველი გაგას ფოტო იწონებდა თავს, ნანოს ყველაფერი თვალწინ დაუდგა და სკამს ხელი ჩასჭიდა თავბრუსხვევისგან რომ წონასწორობა არ დარღვეოდა. დამიანემ ხელი მოხვია და ძალით დასვა სკამზე. გაგას ფოტოს ქვემოთ ისრებით ათამდე კაცის ფოტო იყო გაკრული და მარკერით წარწერებსაც ამჩნევდა ნანო. ალბათ ესენი გაგას საკონტაქტო პირებია. ნანოს მხოლოდ დემეტრეს აღელვებული ხმა და „ჯერ ვერაფერი გავარკვიეთ“ მოხვდა ყურში. ალექსანდრე მომუშტული გაჰყურებდა სურათებს და კოლეგებს ტელეფონზე საუბარს აცდიდა. ამ სიმყუდროვეში იმდენად ცივად გაისმა ნანოს ტელეფონის ხმა ლამის ადგილზე შეხტა ისე შეეშინდა.
-უცხო ნომერია_შეშფოთებულმა ახედა პოლიციელებს.
-უპასუხე, მაგრამ ჩვენ არ შეგვიმჩნიო_წამში გადმოკვეთა ოთახი ალექსანდრემ და წინ დაუდგა. დანარჩენი სამიც მაშინვე შემოუერთდა.
-გისმენთ_ხმამაღალზე ჩართო ნანომ და ტელეფონი მაგიდაზე დადო.
-გამარჯობა საყვარელო_ნანოს თვალები დაეხუჭა ნაცნობი საზარელი ხმის გაგონებისას და ცრემლიც ვერაფრით შეაკავა
-გაგა....
-ღმერთო ჩემო, როგორი სასიამოვნოა რომ ერთი წლის შემდეგაც გახსოვარ, როგორ მიდის შენი მკურნალობის საქმე?
-არამონია ჩემთან საჭორაოდ დაგერეკა. რა გინდა?
-უი, შენი ხმის გაგონებამ ისე დამაბნია შენი და სულ დამავიწყდა. ნინელიმ მოკითხვა შემოგითვალა_და ამ სიტყვების ფონზე მოგუდული ზმუილიც გაისმა. მიხვდნენ, პირ აკრული ნინელი საუბარს უსმენდა.
-დამალაპარაკე.
-კარგი რა საყვარელო, ხომიცი რომ ვერა?
-გთხოვ_ნანო მიხვდა რაც უნდა გაეკეთებინა და რაც ხდებოა_ჩემი ხათრით, გთხოვ.
მეორე მხარეს ღრმა ამოსუნთქვის ხმა გაისმა_კარგი, მხოლოდ ერთი წუთით და ნინელი იცოდე როგორც კი გადაკრულ სიტყვას გავიგონებ განანებ._ალექსანდრეს ძარღვები ლამის შემოასკდა ხელებზე ისე დაეჭიმა მომუშტული ხელები. შემდეგ წამოკივლების ხმით მიხვდნენ რომ სკოჩი ერთიანად ააძრო გაგამ და ნინელიც გათავისუფლდა.
-მეტკინა ცხოვრელო.
-წყნარად თორემ ამ ტკივილს მოგანატრებ._ალექსანდრე ადგილზე ვეღარ ისვენებდა, ნინელის ტირილ შეპარულმა მოგუდულმა ხმამ სულ გადარია და ხელებით მაგიდას დაეყრდნო მძიმედ.
-ნანო, არც კი გაბედო მოსმენა.
-ღმერთო ჩემო ნინელი, როგორ ხართ? ხომარაფერი დაგიშავათ?
-არა არა ნანო, არ ინერვიულო გთხოვ, რაც გითხარი ის გააკეთე.
-რაზე ფიქრობ? ხომიცი რომ არა?
-და კიდევ ალექსანდრეს არაფერი უთხრა რა გთხოვ, როგორმე ჩვენთვის მოვგვარდებით, ახლა ჩემ გარდა ყოფნის პრობლემები დამატება საჭირო არ არის._კიდევ ერთხელ დაეჯახა ალექსანდრეს დანაშაულის გრძნობა, ამჯერად ისეთი სიძლიერით რომ დემეტრეზე მიყრდნობა გახდა საჭირო.
-ნანო გახსოვს პატარები რომ ვიყავით, ძილის წინ სულ როგორ ვოცნებობდით?_ ჩაფიქრებულ ნანოს ყველამ ინტერესით გადახედა. ყველა მიხვდა ნინელი რაღაცის მინიშნებას ცდილობდა.
-როგორ არა ნინელი, მახსოვს_დარწმუნებით დააქნია თავი ნანომ
-იცი აქ სულ მაგაზე ვფიქრო.....
-კარგით საკმარისია, გეყოთ უკვე_ხელიდან წაგლიჯა ტელეფონი ნინელის-ახლა მე მომისმინე, იმედია ხვდები რომ თქვენი საყვარელი ალექსანდრეს ამ საქმეში ჩარევა ნინელისთვის ძალიან, ძალიან ცუდად დასრულდება, ამიტომ ყურადღებით მომისმინე, ერთ საათში პატარა ჩემოდანით გქონდეს ბარგი მზად, არანაირია პოლიცია, არანაირი ალექსანდრე. ზუსტად ერთ საათში დაგირეკავ და შეხვედრაზე შევთანხმდებით. გასაგებია? იცოდე თუ რაიმე არ მომეწონა ერთი წლის წინანდელი შემთხვევა შენ დას სანატრელი გაუხდება.
-გასაგებია_ისევ ვერ დამალა ცრემლი ნანომ. ტელეფონი როგორც კი გაითიშა მაშინვე შეეჯახა ალექსანდრეს ფანქრების ყუთი კედელს.
-. ნანო რა მოხდა?_ყველა ორი წუთით ჩაფიქრებულ გოგოას უყურებდა, რომელსაც უცებ თვალები გაუბრწყინდა და ალექსანდრეს გახარებულმა შეძახა:-გაგას რომელ ნაცნობს აქვს ზღვაზე სახლი? (11)
-ნანო?
-პატარები რომ ვიყავით ალექსანდრე ძილის წინ იოლად რომ ჩაგვძინებოდა დაწოლილები ვოცნებობდით, როგორ გვექნებოდა სახლი სადმე ზღვასთან ან ოკეანესთან ახლოს, დილაობით გავიპარებოდით, ნიჟარებს შევაგროვებდით და საძებნელად გამოსულ მამას ვაწვალებდით, ახლა სწორედ ეს გაიხსენა, ისეთ ადგილზეა საიდანაც ზღვას უნდა ხედავდეს.
-კარგი_ჩაეღიმა ალექსანდრეს-ესეიგი ცუდად არ ექცევა, სადმე ბნელ იატაკზე მიგდებული არ ყავს და არც გალახულია, ეს შედარებით კარგია_სახეზე ჩამოისვა ხელი და პირდაპირ იატაკზე დაჯდა -ესეიგი იმედი მექნება რომ ცოცხალს მივუსწრებ._იმ წამს ალექსანდრე ისე შემეცოდა გვერეძე გამოვიხედე, ჩემ მზერაში ამხელა შეცოდება რომ დაენახა იქვე მომკლავდა. ყველა უკვე დაფასთან იდგა და შესაძლო ვარიანტებს ეძებდა. ალექსანდრემ დემეტრეს გადახედა:
-ნათია დაგვჭირდება.
-მეც ვიფიქრე ალექს ეგ, დავურეკავ.
5 წუთში კარი სასიამოვნო გარეგნობის ქალმა შემოაღო, მოგვესალმა და სკამზე დაჯდა.
-ნათი სანამ ადგილს ვეძებ ამ გამტაცებელს გაეცანი რა და უცებ დაგვიხასიათე რას ველოდოთ, შიზოფრენიის ერთ-ერთი ფორმა აქვს და ნინელი ყავს_ნათიამ შეშფოთებით გადახედა დაფასთან ნერვიულად მოსიარულე და მომუშავე ალექსანდრეს-ახლა კი დაგვირეკა და მისი და გვთხოვა_ჩემსკენ გამოიშვირა დემეტრემ ხელი.
-გასაგებია_უკვე კითხვაში გართულმა ამოილაპარაკა ნათიამ და სწრაფ-სწრაფად დაიწყო გადაფურცვლა.
-ვიპოვეთ_ლამის მთელი შენობის გასაგონად იყვირა ალექსანდრემ,-მოემზადეთ და გავდივართ, ბიჭები უკვე გავაფრთხილე.
-ალექსანდრე დაჯექი ერთი წუთით და მომისმინე.
-კარგი ნათი, რას გვეტყვი?
-მოკლედ, ეს შიზოფრენიის ყველაზე გავრცელებული ფორმაა და საკმაოდ ნაცნობია ჩემთვის, შეგიძლია ცოტა დაწყნარდე, მას ნინელი არაფერში არ ჭირდება, არც არაფერს დაუშავებს თუ არ შეეწინააღმდეგება, სანამ ნინელის აირჩევდა, სხვა არავინ აინტერესებდა, ასეთ ადამიანებს ამოჩემება ახასიათებთ, იქ იმ ღამით მისი სასურველი ნინელი უკვე მიიღო, მასთან მორჩენილია და აღარაფერი უნდა, მაგრამ როცა ნანო მოინდომა და ნინელის შეწინააღმდეგებით ვერ მიიღო, მას შემდეგ გულში ნანო ყავს. ანუ უფრო გასაგებად რომ ვთქვათ, იგი მონადირეა, მსხვერპლის არჩევის შემდეგ წყნარად ზის, დიდხანს გეგმავს,თუნდაც წლები გავიდეს და ბოლოს თავისას აღწევს. რაც შეეხება ნინელის, როგორი ხმა ქონდა საუბრისას?
-დიდად წყნარად არ საუბრობდა მაგრამ ნანოს ისეთი მინიშნებები მიცა სადმე გაკოჭილი და გალახული არამგონია იყოს_ფრთხილად არჩევდა სიტყვებს დემეტრე.
-გასაგებია, ანუ ის ფაქტი რომ ნანოს მიღებაში ნინელიმ შეუშალა ხელი ან აღარ ახსოვს, ან ყურადღება არ მიუქცევია და ნინელის უბრალოდ სატყუარად იყენებს. _თავი დაუქნია ალექსანდრემ და იარაღი ამოიღო ტყვიები რომ შეემოწმებინა.
-აბა წარმატებები,_ გასვლის წინ დაიძახა ნათიამ და კარიც მიიკეტა. მე და ალექსანდრე ოთახში მარტო დაგვტოვეს, მითითბები უნდა მოეცა.
-ალექსანდრე...
-არაფრის თქმა არ მჭირდება ნანო, ნინელი მთელი ჩემი ცხოვრებაა, ერთადერთია ვინც დამრჩა, მის მეტი აღარავინ მყავს, ყველაფერს, აბსოლიტურად ყველაფერს გავაკეთებ რომ უნაკაწრო დავაბრუნო. უბრალოდ ტელეფონთან ყურადღებით იყავი, ერთ-ერთ ჩვენგანს დაგიტოვებთ შენ და დამიანეს, როგორც კი დაგირეკავს და ადგილს გეტყვის გაგვაგებინე, შეხვედრაზე ნინელის არ წამოიყვანს, როცა შენთან წამოვა ნინელის გამოვიყვანთ, შენ კი შეხვედრაზეც არ მიხვალ.
თავი დავუქნიე და ვუყურებდი იარაღს როგორ ტენიდა, იყო ეს ჩემი სათქმლი ან ჩემი საქმე საერთოდ? უნდა ჩავრეულიყავი? მაგრამ ნინელის რომ სწორი გადაწყვეტილება არ მიეღო? ან ალექსანდრეს მოსვლოდა რამე?
-ვიპოვეთ_ლამის მთელი შენობის გასაგონად იყვირა დემეტრემ,-გავდივართ, ბიჭები უკვე გავაფრთხილე.

-ალექსანდრე..._გამოვფხიზლდი როცა გადატენის ხმა გავიგონე._იმაზე მეტად მოუფრთხილდი ვიდრე ოდესმე. _თავი დამიქნია და კარებისკენ წავიდა, სადაც იყო გამოაღებდა და წავიდოდა, მე კი არც დავფიქრებულვარ ისე გამომიფრინდა პირიდან სიტყვა_ორსულადაა.

მთელი გზა ისე არაკომფორტულად ვმგზავრობდი უკვე ცუდად ვიყავი, მაინც სად მივყავდი 4 საათიანი გზა რომ გვქონდა გასავლელი, მთელი გზა მხოლოდ იმას ვფიქრობდი მიხვდა ჩემი შეტყობინების შინაარს თუ ვერათქო. კიდევ რამდენიმე საათის შემდეგ ფანჯრიდან ზღვა დავინახე. მალე სადღაც სახლშიც მიმიყვანა. მარტო ვიყავით, მაგრამ ირგვლივ სხვა სახლებიც ჩანდა. სანამ მანქანიდან გადმოსვლას მომასწრებდა გაქცევა ვცადე. წამაქცია და ისე გამარტყა მაშინვე ვიგრძელი სისხლის გემო პირში. არა ასე არ მაწყობდა, ახლა ფრთხილად უნდა ვყოფილიყავი. სახლში შემაგდო და კიდევ ერთი სილა ვიგემე.
-არც კი გაბედო მეორედ გაქცევა, თუ ჩემი მოფერება მოგენატრა ისედაც აგისრულებ, შენნაირი ბოზები არ მხიბლავს, აი შენი და კი გამოდგება. ამ სკამზე დაჯექი და ხმაც კი არ გაიღო.
-ბინძურო ღორო ჩემ დას ხელიც არ ახლო. არც გაბედო.
-აშკარად დამღლი, ამიტომ ჯობია ჩემებურად ვიმოქმედო._სკამზე დამაბა პირიც ამიკრა და ოთახიდან გავიდა. ასეთი დაღლილი არასდროს ვყოფილვარ, თვალებს რომ ვხუჭავდი ალექსანდრე მიდგებოდა წინ და აცრემლებული ვახელდი. ნეტავ ნანომ თუ უთხრა, ან იქნებ მართლაც გაიქცა? უფრო მშვიდად ვიქებოდი, გაურკვევლობა ბოლოს მიღებდა. ვერ მივხვდი როდის ჩამეძინა სკამზე გაკოჭილს, მაგრამ როგორც ყოველთვის იმავე დროს გამეღვიძა და ფეხზე ამოცოცებულ მზის სხივს დავაკვირდი. კოშმარიდან გაოფლილს გული ჯერ კიდევ საშინლად მიცემდა, მწყუროდა და ნელნელა მშივდებოდა. კიდევ კარგი არ მეტყობოდა ჯერ ორსულობა თორე წარმოდგენაც არ მინდა გაგა რას მიზამდა. კარი ხმაურით შემოგლიჯა და თავი დავხარე, არ მივცემდი უფლებას აცრემლებული ვენახე.
-საჭმელი მოგიტანე, არ ვაპირებ შიმშილით მოგკლა_საკვები და წყალი მაგიდაზე დადო და ტელეფონი ამოიღო. -დროა დაიკოს დავურეკოთ.
გულმა გაორმაგებული ძალით დამიწყო ძგერა და ზმუილი დავიწყე. ნანოს ხმა რომ გავიგონე ცრემლები თავიდან წამომივიდა. ისე გამოზომილად და დაკვირვებით საუბრობდა მივხვდი მარტო არ იყო, სანამ გაგა ტელეფონით ერთობოდა ირგვლივ მიმოვიხედა და ფანჯარაში დანახულმა ზღვამ ერთი იდეა გამიჩინა, ალექსანდრეს ჩემი მდებარეობა უნდა ცოდნოდა მალე რომ ვეპოვე, ამიტომ ბავშვობისდროინდელ მოგონებას მოვიშველიებდი. ყველაფერი ისე გამოვიდა როგორც დავგეგმე, გაგას ჩემი სიტყვები უბრალო დამშვიდობება ეგონა. ბოლოს მიხვდა და რომ მეჭამა ხელები გამიხსნა, ისე მადიანად მივირთვი მეც კი გამიკვირდა.
-კარგიი, შენი და ნახევარ საათში ზარს ელოდება, ამიტომ დიდი ბოდიში , მაგრამ შენთვის დრო არ მაქვს_ხელებით ლოყაზე ფერება დამიწყო რომ გავარტყი. შებარბაცდა და ჩაწითლებული თვალებით ამომხედა:
-უხ შე ბო*ო_ თმებში მწვდა და ძირს დამაგდო, ვერ მოვზომე და ფეხზე ისე დავეცი ტკივილიდან წამოვიკივლე. ალბათ მოვიტეხე ისე მტკიოდა კივილს ვერ ვწყვეტდი, ვინ მაკმარა, გამწარებულმა სახეში კიდევ ერთი ჩამარტყა და ზურგზე დამაწვინა.
-არა როგორც ჩანს მაინც მოგენატრა ჩემი მოფერება, არადა მე არ მინდოდი. უ რადგან არ იშლი ძველი ნაცნობობის ხათრით კიდევ ერთხელ გასიამოვნებ_კაბა გადამიხია და ზედას დაწვდა. მკერდისკენ ხელები ააცურა და კისერში ტუჩებიც ვიგრძენი. ფეხის ტკივილი ვიღას ახსოვდა, როცა მისი ბინძური ხელები და სუნთქვა ასე ახლოს ვიგრძენი. ბავშვს რომ რამე დამართნოდა ამჯერად არ ვაცოცხლებდი.მაშინ როგორ სასწაულით გადარჩა არვიცი, მაგრამ ახლა არ შევარჩენდი. ხმის ჩახლეჩამდე ვკიოდი, ვცდილობდი სახე ჩამომეფხაჭნა მისთვის, ფეხი *ვერებში ამომეცხო, მაგრამ ძლივს ვფართხალებდი. ცალი ხელით შარვალს რომ დაწვდა და გახსნა დაიწყო აი მაშინ კი ამოვუშვი ყელიდან დაჭრილი ცხოველივით ღრიალი და გაორმაგებული ძალით დავიწყე ბრძოლა. შედეგად იმ სკამს მივუახლოვდი რომელზეც მაბამდა, ხელი ვსტაცე და მთელი ძალით მოვუქნიე. ჩემდა საუბედუროდ ვერ გავთიშე, მაგრამ თავი აშკარად ვატკინე. ფეხზე წამოხტა და გახეთქილ წარბზე ხელი მიიდო. გაცხოველებული ჩემსკენ გადმოდგა ნაბიჯი ქვედა სართულიდან ხმაური რომ ამოვიდა.
-ბედი შენი რომ ბიჭები მოვიდნენ _თითი დამიქნია და მკლავში ხელი მსტაცა. მოტეხილი ფეხით ვერ დავდექი და მეორე ოთახში მდგარ კარადასთან თმით მიმათრია, პირი ისევ კადამიკრა და შიგნით შემოგდო._ჩემი ალერსის ნაცვლად უჰაერობით მოკვდი. ამ პატარა ღრიჭოებიდან საკმარისი ჰაერი არ შემოგივა ამიტომ, ნელნელა გამოილევა და გაითიშები. არ ინერვიულო, შენს დაიკოსთან მთელ ჩემს სინაზეს გამოვიყენებ. ბოროტული ხითხითით გავიდა ოთახიდან და კარებიც გაიკეტა, რატომღაც ისევ ფიფქია გამახსენდა, ზუსტად ასეთი ბოროტული ხარხარით გადის დედინაცვალი ოთახიდან და ფიფქიას მოსაწამლად მიემართება. ჩემ უაზრო ფიქრებზე მწარედ გამეცინა, მაგრამ რომ დავფიქრდი რა სიტვაციაში ვიყავი დაუკითხავად ამივარდა ტირილი. ფეხი საშინლად მწიწკნიდა, სკოჩი სუნთქვაში უარესად ხელს მიშლიდა და ნელნელა ვგრძნობდი კარადაში სიცხე როგორ იმატებდა.არვიცი ასე რამდენ საათს ვიყავი, ძილბურანში ვიყავი, არც მეძინა არც მეღვიძა, ჰაერს ისე კარგად ვეღარ ვისუნთქავდი და ნელნელა ხრიალსაც დავიწყებდი ხმაური რომ გავიგონე. ვერ მივხვდი რაიყო, ალბათ რამე გატყდა. შორიდან რამდენიმე ხმაც ჩამესმა და სანამ ბოლომდე გავითიშებოდი სახეში უცებ დამეტაკა საშინელი ნათება.
არ ახსოვს ალექსანდრეს მანქანამდე როგორ მივიდა, საჭესთან არავინ დასვამდა, ამიტომ გვერდითა სკამს მიაკითხა გიორგისთან. დემეტრე ნანოსთან რჩებოდა, ასე ალექსანდრე უფრო მშვიდად იყო, დემეტრე და დამიანე დაიცავდნენ. ისეთი სიჩქარით იარეს დასავლეთს 3 საათში მიადგნენ. მალევე იპოვეს სახლი სად იყო და არავისთვის დაუცდია ალექსანდრეს შიგნით ისე შევარდა. მთავარი იყო ნინელი ცოცხალი ეპოვა. მთელი სახლი გადაჩხრიკეს მაგრამ ვერაფერი ნახეს. გიორგი და ანდრეა ოთახებში დარბოდნენ ალექსანდრე კი დიდი ოთახში დამტვრეულ სკამს და სისხლის ლაქებს მიჩერებოდა. მათი ხმა შორიდან ჩესმოდა.
-არა, აქ უნდა იყოს. ბიჭებმა გვითხრეს რომ სახლიდან მარტო გაგა გავიდა ერთი საათის წინ, ნინელი აქ არის უბრალოდ სადღაც დამალული ყავს.
-მოდი ანდრეა კიდევ ერთხელ დავათვალიეროთ, ალექსანდრე_ახლა ბიჭს მოუბრუნდა, ფრთხილად დაადო ხელი ბეჭზე და ეცადა გამოეფხიზლებინა-ალექსანდრე გამოფხიზლდი, ცოცხალი იქნება, უნდა იყოს, უბრალოდ შენი დახმარებაც გვჭირდება.
-კარგი_ძლივს დაუქნია თავი ბიჭმა და წვალებით მოაშორა მზერა სისხლს.
კიდევ ერთხელ მოიარეს დიდი სახლი და ალექსანდრე უზარმაზარ ჭურჭლის კარადასთან შედგა.
-ბიჭებოო_ხმამაღლა შესძახა-ნახეთ ამ კარადასთან იატაკზე რამდენი ფხაჭებია, ხშირად ატრიალებდა, მაგრამ ჭურჭლის კარადას რად უნდოდა გაწევ გამოწევა, მომეხმარეთ.
მათდა გასაკვირად არც ისე მძიმე აღმოჩნდა და მის უკან დამალული კარებიც გამოჩნდა. მაშინვე გამოაღო ალექსანდრემ და რამდენიმე წუთში იქედან გონება დაკარგულ ნინელისთან ერთად დაბრუნდა. ბიჭებმა ერთმანეთს გადახედეს, ასეთ სანახაობას არ ელოდნენ, სახე სულ დაბეჟილი ქონდა ნინელის, სისხლი ჯერ კიდევ დიოდა, ბეჭი გადატყაული ფეხი გვერდულად ედო ანუ მოტეხილი ქონდა. ალექსანდრეს სახეზე აღარც შეუხედავთ. არც ხმა ამოუღიათ. მხოლოდ ბიჭის დაბალი ბუტბუტი ესმოდათ „უნდა გაუძლოთ რა“, „ცოტაც გაუძელით ნინელი“.
თვალების გახელა არც დამჭირვებია სუნით მივხვდი სადაც ვიყავი, ჩემი საძულველი საავადმყოფო. ახლა გავიხსენოთ რა მოხდა. გაგას მოლანდება ნამდვილი ყოფილა, ანუ არ ვგიჟდები, ეს კარგია. გამიტაცა, ეს ცუდია. ნანო უნდოდა ეს საერთოდ საშინელება. ჯანდაბა, ნეტავ რა გამიკეთა, იმედია ბავშვი ცოცხალია თორე მარტო იმიტომ ავდგები ამ დაწყევლილი საწოლიდან რომ ამჯერად ორ ან 80 ლურსმანს მიიღებს და ვეღარ გადაარჩენენ. ვიღაც ოთახში დადიოდა, თავბრუ არ დაეხვა ამდენი კრუგის რტყმით? ალექსანდრეა ვითომ? ღმერთო ნინელი იკადრე თვალის გახელა და ბავშვის ამბავი კითხე, სხვას ვინ დაიძებს.
ასე რთულიც არ ეგონა, რატომ დაკიდეს თვალებზე ასე მძიმე გირები? არაუშავს ბავშვისთვის ამასაც გავახელთ. ესეც ასე, ახლა მიმოვიხედოთ, სწორი ვყოფილვარ ალექსანდრეა, მაგრამ რა სახე აქვს? უძინარე, შეშლილი, ნანერვიულები, მოიცა ეს რა არი ტირის? ჯანდაბა იმედია ბავშვი კარგადაა თორე აქედან მამა ზეციერიც ვეღარ ამაყენებს.
-ალექს...._ნინელიმ ბოლომდე ვეღარ თქვა ისე წართვა ხმა. საკმარისი იყო ბიჭის გამოსახედად.
-როგორც იქნა იკადრე გაღვიძება მძინარე მზეთუნახავო_კარებისკენ წავიდა_ექიმს დავუძახებ.
-არც მაკოცებ?_ლამის ამოისლუკუნა ნინელიმ, ეგონა ისევ გაბრაზებულია და აღარც ვუყვარვარო, ნუ ჰო ჰორმონები უტევდა.
ალექსანდრემ ღიმილი ვერ შეიკავა, შუბლზე მიაწეპა ტუჩები და წამლების დანამატიანი ნინელის სუნითაც აივსო ფილტვები.
-დავბრუნდები და მერე ვიჩხუბოთ, გასწავლი თავს როგორ მიხედო_სიცილით ჩაუკრა თვალი და ისევ კარებისკენ წავიდა.
-ალექსანდრე_ამჯერად სერიოზულად ჟღერდა ნინელის ხმა. ბიჭიც მიხვდა რა აინტერესებდა და სახე დაუსერიოზულდა. მძიმედ მოუტრიალდა და ძლივს ამოთქვა.
-ჯერ-ჯერობით ცოცხალია.
-ჯერ-ჯერობით?
-ექიმს მოვიყვან ნინელი._აღარ შეეძლო ნინელის ცრემლიანი თვალების ყურება და გარეთ გავარდა. ნანო აცრემლებული უცდიდა დერეფანში დემეტრესთან და დამიანესთან ერთად.
-ექიმს მოვიყვან_მათაც იგივე უთხრა და ნანოს ჩახუტებაც იგრძნო.
-ანუ გონს მოვიდა ალექს, ეს კარგია, ექიმმა თქვა რომ ეს კარგი იქნებოდა, ყველაფერი კარგად იქნება.
ექიმი ჩქარი ნაბიჯებით გაყვა უკან და ამოიხვნეშა ატირებული რომ დახვდათ ნინელი.
-ასე არაფერი გამოვა, ვინ გითხრა რომ შენთვის ნერვიულობა შეიძლება?
-მურთაზი ექიმო თქვეენ? მოიცა თბილისში ვარ?
-ჰო, ნინელი ბევრი გამოტოვე, მაგრამ ახლა პირველი რასაც შეასრულებ ტირილს შეწყვეტ.
-მაგრამ...
-მთავარია რომ ცოცხალია ნინელი, რისკი დიდია, მაგრამ თუ ზუსტად შეასრულებ რასაც გეტყვი დიდი შანსია რომ სრულიად ჯამრთელი დაიბადოს. ახლა კი ცრემლები მოიწმინდე, ტირილი შეწყვიტე და ორივე ცოლ-ქმარმა მომისმინეთ._აღარ შიუმჩნევია ნინელის როგორ ესიამოვნა ალექსანდრეს ქმრით მოხსენიება. ცრემლებიც ბიჭმა მოწმინდა, წამოაჯინა და ხელი ჩაკიდა. ორივე ყურადღებით უსმენდა, ალექსანდრე ჩართვებსაც აკეთებდა, ყველაფერს დეტალურად კითხულობდა და ნინელის კითხვას აღარ უტოვებდა. ბოლოს ექიმიც გავიდა და მარტო დარჩნენ. თავზე აკოცა ცოლს და ფანჯრისკენ წავიდა. ჯიბეებში ხელებ ჩაწყობილი გადაყურებდა ეზოს და ვერაფერზე ფიქრობდა.
-მიგვატოვებ?_შორიდან ჩაესმა ნინელის ხმა და სიმწრისგან ჩაეცინა.
-არადა აკონომისტი ქალი ხარ ჭკვიანი უნდა იყო_გაღიმებულმა გამოხედა.
-ხომ იცი რომ შეგიძლია? არაფერს დაგაძალებ, ყველაფერი ჩემი ბრალია, შეგიძლია ისიც მითხრა რომ დაზუსტებით არიცი შენია თუ არა. არვიცი შეიძლება მართლა გინდოდეს წასვლა და ვერ შეგაჩერებ, მაგრამ გთხოვ ეჭვი არ შეგეპაროს რომ შენია, არ მინდა მამამის არ იცნობდეს და .........._ალექსანდრეს ღრმად ამოოხვრამ შეაწყვეტინა.
-მოდი ახლა მე გარეთ გავალ, კიდევ ერთხელ შევუტევ ყავის აპარატს და როცა მიხვდები რომ ეგ უაზრო ფიქრები აღარ გაწუხებს ნანო დამიძახებს.
-ანუ მიდიხარ...
-ღმერთო ნინელი საერთოდ ჩემი ხმა გესმის რას ვლაპარაკობ?_კარებიდან მობრუნდა გაცხარებული და თავი ვეღარ შეიკავა ისე აუწია ხმას._რატო ვერაფერს გებულობ? გითხარი მივდივართქო? შენი აზრით მიგატოვებ? შენგან განსხვავებით მე გენდობი, ვიცი რომ ჩემს მერე არავინ გყოლია, ისიც ვიცი რომ ჩემი შვილია, რაც მასზე გავიგე წამითაც კი არ გამიფიქრებია რომ სხვისია, გაიგე რომ ახლა ისიც არაფერ შუაშია, მე შენ მიყვარხარ, შენ, ისეთი შეგიყვარე როგორიც იყავი, შეიგნე რომ არსად წავალ, არ მიგატოვებ, ვერც მიგატოვებ, რატო ვერ ხვდები რომ მხოლოდ შენ დამრჩი და შენს მეტი მთელ ქვეყანაზე აღარავინ მყავს? ეს ბავშვი სასწაულია, შენც ხვდები როგორი სასწაული ჩვენი პირადი სასწაული, ამიტო ჭკუას მოუხმე და ბავშვს მიხედე ისედაც ძლივსაა ცოცხალი და მინდა დარჩენილი 7 თვეც ასე იყოს._გაბრაზებული გავარდა გარეთ და ნანოს სახით მიხვდა რამხელა ხმაზე ყვიროდა, კიდევ ერთხელ შეაწუხა სინდისმა რომ თავი ვერ მოთოკა, გამწარებულმა ამოაბრუნა ფეხით დერეფანში მდგარი სკამი
-ამის დედაც მოვ**ან._კედელზე ჩასრიალდა და სახეზე ხელები აიფარა. მალევე იგრძნო ბეჭზე ნანოს ხელი.
-გთხოვ რა ალექსანდრე სახლში წადი, გადაივლე ნორმალური საჭმელი ჭამე და ცოტა ხნით დაიძინე, ერთი კვირაა არ გიძინია და უკვე ნერვებსაც ვერ აკონტროლებ, უკვე კარგად არიან, მათთან მე დავრჩები. მიდი თუ რამე დაგირეკავ.
ხვდებოდა, რომ ნანო მართალი იყო, ამიტომ ბევრი ფიქრი აღარ დაჭირვებია და წასასვლელად წამოდგა. გარეთ გამოსულს გზაზე დამიანე და დემეტრე შეხვდა, ახლა უფრო მშვიდად იქნებოდა, ორივე დაპირდა შენ მოსვლამდე არსად წავალთო და ბევრად მშვიდად წავიდა სახლისკენ.
-ნინელიიი_ატირებული დახვდა ოთახში და-არიტირო რა ალექსანდრე მომკლავს
-თავი მოვაბეზრე ნან, იმდენს ვიზამ თითონ მიმატოვებს_ისევ გააგრძელა ტირილი.
-ვსო გეყოფა, შენთვის ნერვიულობა არ შეიძლება და ჩემზე უკეთ იცი, რომ მასე არ იქნება. წარმოდგენაც არ გაქვს ეს ერთი კვირა როგორ იყო. უნდა გენახა შენზე როგორ საუბრობდა, მთელი განყოფილება აქ იყო მოსული, ალექსანდრე უყვართ და პატივს ცემენ, უნდა გენახა როგორ კითხულობდნენ როგორ არის შენი ცოლიო, ის კარგი ადამიანია ნინელი და უყვარხარ. თუ ასე მოიქცევი მიგატოვებს, მაგრამ დაანახე რომ გიყვარს. სულ გულგრილად ექცევი, ერთხელაც არ გაქვს წესიერად მიყვარხარ ნათქვამი. მისი ნდობა უკვე ნასწავლი გაქვს ახლა უბრალოდ ეს დაანახე.
ნანო მართალი იყო, ამჯერად ჩემზე იყო ოჯახის შენარჩუნება დამოკიდებული და რადაც არუნდა დამჯდომოდა ეს უნდა გამეკეთებინა. ცოტა ხნით ჩამთვლიმა, გამოღვიძებულს ალექსანდრე უკვე სკამზე დამხვდა. ტელეფონში იყო ჩამძვრალი და სანამ ხმა არ ამოვიღე ვერ ვანიშნე რომ მეღვიძა.
-ცოტა ხანი ისევ დარჩენილიყავი სახლში, ალექსანდრე რამდენი დღეა ალბათ არც გიძინია_მეშინოდა თვალები ისე ქონდა ამოშავებული.
-ალბათ ერთი კვირაა, რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია კარგად ხარ.
-მაგრამ აღარ ვიქნები კარგად თუ შენ ასე მუმიასავეთ ივლი. ძალები შენც გჭირდება, თუნდაც ჩვენს მოსავლელად_გამეცინა თვალები ისე გაუნათდა.
-მაგისი ძალა სულ მექნება_მასაც გაეღიმა ჩემ სიცილზე_ისე ცოტათი გეტყობა, სახლში რომ ვყოფილიყავი მივხვდებოდი ისე გაქვს ფორმები შეცვლილი, თუმცა არ ვყოფილვარ_ჩუმად ჩაილაპარაკა და დავინახე ცალი ხელი როგორ მოემუშტა.
-ხოო განსაკუთრებით მკერდი ორი ზომით დიდი გამიხდა ლამის, ეს გესიამოვნება_თვალი ჩავუკარი და გამეცინა. ხასიათზე უნდა მომეყვანა.
-მოიცა ანუ ახლა ჩემი გოგოები უნდა დავთმო?_ვითომ დამწუხრებით დამხედა მკერდზე და ტუჩის კუთხეში მაინც გაეცინა.
-შენი გოგოები?_ისეთი სიცილი ამიტყდა ლამის ფეხის ტკივილიც ვიგრძენი_ახლა არ მითხრა სახელებიც დავარქვიო.
-არა არა მასე შორსაც არ წავსულვარ_მასაც გადავადე სიცილი, თუმცა ეშმაკობაც მოუნდა და მკერდთან ხელი ამისრიალა._მომენატრე
-მეც მომენატრე, მაგრამ სხვათაშორის 12 კვირამდე ვერაფერს მიიღებ.
-რატომ?_ისეთი შეძრწუნებული სახით გადმომხედა თითქოს ვინმეს სიკვდილი შეატყობინეს.
-ექიმმა არარი რეკომნდირებული ბავშვისთვისო.
-დამანებე თავი სანამ არ გააჩენ არ მოგეკარები._მკერდზე თამაშს შეეშვა და შუბლზე მაკოცა.
-ეს იმას არ ნიშნავს რომ მოფერება არ შეიძლება_შუბლიდან სახე შორს არ გავაწევიე ისე დავიჭირე და მკლავზე თითები ისე ავუცურე ბოლოს ლავიწის ძვალთან მომიწია გაჩერება.
-ნამიოკი მიღებულია_ჩეცინა და ტუჩებს დაწვდა. ამჯერად ჩემი ცხოველური ჟინით ატანილი ალექსანდრე არსად ჩანდა და ისე ნაზად მკოცნიდა კვნესა ვერ შევიკავე. ამაზე გაეღიმა და ხელი წელზე ამისრია, მკერდისკენ წავიდა და საავადმყოფოს ხალათში ისე შეყო მოსაფერებლად ვერაფერი გავიგე, სიამოვნებისგან გატრუნული ვიწექი და მონატრებას ვინაზღაურებდი.
ჩახველების ხმაზე გამოვფხიზლდით და კარებთან მორცხვად აწურულ ნანოს, დამიანეს და დემეტრეს მოვკარით თვალი, სიცილს ძლივს იკავებდნენ ისე შემოიძურწნენ. დამიანე ღიმილით გადამეხვია და ლოყაზე მაკოცა, დემეტრემ ალექსანდრეს ბეჭზე დაკრა ხელი და მანაც გამოხედა და თავი გადააქნია, დავინახე დემეტრეს მოწყენილი სახე, მაგრამ ვერ მივხვდი რა მოხდა.
-ბოლოსდაბოლოს როდის ვიქეიფებთ ქორწილში?_დამიანემ ჯერ ნანოს მერე ალექსანდრეს გადახედა. ეს უკანასკნელიც მოიღუშა და ფანჯრისკენ შებრუნდა, მივხვდი ალბათ ისევ გონია რომ ეს არმინდა და სათქმელიც არაფერი ქონდა, მაგრამ არაფერიც.
-როგორც კი ავდგები_ალექსანდრეს გაკვირვებული სახე დავაიგნორე და დამიანეს ავხედე_ამ ერთხელ წესებს დავარვევ და ბიჭი მეჯვარე მეყოლება.
-კარგი გადაწყვეტილებაა_თვალი ნანოსკენ გაექცა დემეტრეს და ალექსანდრეს უცებ გადახედა_ამ ყმაწვილის მე უნდა ვიყო.
-როდის შევძლებ ადგომას?
-არვიცი ექიმმა ჯერ ადრეა მაგაზე ლაპარაკიო_საწოლზე ჩამომიჯდა ალექსანდრე და ხელი ჩამკიდა_თავს როგორ გრძნობ?
-მსხალი მინდა_მანამდე წამომცდა სანამ ენაზე კბილის დაჭერას მოვასწრებდი და ოთახში ოთხივემ ისე გადაიხარხარა უცებ შემეშინდა.
-მოგიტან, თან ექიმსაც ვნახავ და გავიგებ როდის გამოგწერენ, წასვლამდე გლუკოზაც მივიღოთ_დამსწრეების დაიგნორებით ტუჩებზე დამწვდა და მხოლოდ შემდეგ წავიდა კარებისკენ.
ორი კვირა გავიდა და სახლშიც გამომწერეს, ალექსანდრეს სამსახურში ყოფნისას ნანო მივლიდა, საღამოს ალექსანდრე. ერთ დღესაც ცოტა აღელვებული მოვიდა და ორივე დებს დაჯდომა გვთხოვა.
-ერთ კვირაში გაგას სასამართლოა და მინდა ორივე იქ იყოთ._ყოველგვარი შესავლის გარეშე თქვა და ფრთხილად გადმომხედა.
-რა თქმა უნდა_არც დაფიქრებულა ნანო.
-ნინელი...
-ვიცი ალექსანდრე რაც უნდა მითხრა. ამჯერად წინა შეცდომას არ გავიმეორებ.
-იმედი მქონდა მაგას მეტყოდი, იქ დამჭირდები, შენი ჩვენება მნიშვნელოვანია, მინდა 20 წლიანი მაინც მიიღოს და საგიჟეთი ვეღარ გამოძვრეს, მაგრამ არის რაღაც რაც არიცი._ნანოს გადახედა და მანაც მარტო დაგვტოვა.
-მინდა რაღაც მოგიყვე, მაგრამ მეშინია, რომ არ მოგეწონება და არვიცი იმისიც მეშინია საერთოდ არ მიმატოვო_ამოისუნთქა და ლოგინზე ჩამომიჯდა.
-ჯერ მომიყევი_ხელზე დავადე ხელი და მოვეფერე.
-როგორც კი ნანოს შენი შეტყობინება მოუვიდა ჩემთან გამოიქცა, მაშინ გავარკვიე გაგას საგიჟესთვის თავი რომ ქონდა დაღწეული და გამომრჩა. განყოფილებაში ვიყავით და გეძებდით რომ დარეკეთ. ნანო მაშინვე მიხვდა შენ მინიშნებას, მაგრამ მასთან ერთად რომ დამეჭირე მხოლოდ 3-4 წელს მიცემდნენ გატაცებისთვის და მორჩა, არ გეგონოს შენი ასეთ მდგომარეობაში ჩაგდების უფლებას მივცემდი, მეტი ადრე ფიზიკურად ვერ ჩამოვედით, უბრალოდ გაგვიმართლა რომ სახლიდან გამოგვასწრო. ნანოს დავურეკე და გავაფრთხილე შესახვედრად რომ დაურეკავდა უარი არ ეთქვა და შეხვედროდა. დემეტრე გაყვა და კიდევ ორი სანდო ბიჭი. გაგამ არიცოდა უკვე ნაპოვნი რომ მყავდი და ნანოს შენი მოკვლით დაემუქრა. ისიც ვითომ შეშინდა და მანქანაში ჩაუჯდა, კივილი რომ დაიწყო სკოჩი გადააკრა და სწორედ მაშინვე აიყვანეს მანქანიდანვე. მაპატიე მე შენი და სატყუარად გამოვიყენე, რომ გაგა შესაბამისად დაესაჯათ, წინააღმდეგ შემთხვევაში რამდენიმე წელიწადში ისევ დაბრუნდებოდა და იგივეს ცდიდა, ნათიამ გვითხრა რომ ასეთი ადამიანისთვის 4 და 5 წელი არაფერს ნიშნავს და ნადირობას ბოლომდე აგრძელებენ. მაპატიე, ასე არ მინდოდა მაგრამ დარწმუნებული რომარ ვყოფილიყავი ნანოს უსაფრთხოებაში და დემეტრეში არც ვიფიქრებდი, თითოეული წამი გათვლილი გვქონდა, თანაც მოკვდებოდა და დემეტრე ნანოს არაფერს დაუშავებდა, უკვე ერთი თვეა მალულად ხვდებიან ერთმანეთს. მაპატიე გთხოვ. ახლა გაგას ორი ადამიანის გატაცება, შენი მკვლელობის მცდელობა და 20 წლიდან სამუდამომდე ელის. ასე ყველა მშვიდად ვიქნებით._ერთი ამოსუნთქვით ამოილაპარაკა და მზერა ამარიდა. მუხლებზე დავდექი და მოვეხვიე. არ ელოდა წამით დაიბნა, თუმცა მისი ხელებიც მალევე ვიგრძენი.
-მთავარია ახლა ყველა კარგად ვართ და მე შენ მიყვარხარ.
სასამართლომ კარგად ჩაიარა, გაგას სამუდამო მისცეს და გაქცევის გამო გასაჩივრებაზე უარი გამოუცხადეს. იმ დღეს თავს ბედნიერად ვგრძნობდი, როგორ იქნა გაგას მოვიცილებდით და მშვიდად გვექნებოდა ცხოვრების უფლება. მეორე დღეს ექიმთან ვიზიტი გვიწევდა უკვე მე13 კვირაში ვიყავი და იმ დღეს გავიგებდით გავხდებოდით მშობლები თუ არა. ვერცერთი ვცნობდით თავს ექიმის კაბინეტს რომ ვაღებდით. მაშინვე ეხოს გადაღება დააპირა და დამაწვინა. რამდენიმე წუთი ჩუმად დაატარებდა ხელსაწყოს მუცელზე და შეკრული წარბებით ყურადღებით მიჩერებოდა ეკრანს. ბოლოს ისევ ალექსანდრემ ვეღარ მოითმინა:
-ნუ გაგვიხეთქე ექიმო გული რა ხდება?
-რა ხდება და გადასარევი ბიჭის მშობლები ხართ.

სახლში ვიყავით წამოწოლილები სიჩუმე ალექსანდრემ რომ დაარღვია
-სახელი მოფიქრებული გაქვს?
-ჯერ არა, გაქვს რამე იდეა?
-კი მაგვს, მაგრამ საკმაოდ ძველებური სახელია და არ ვიცი როგორ მოგეწონება. თეოდორეს ვფიქრობ.
-რატო მაინდამაინც თეოდორე?
-ბერძნულია და ქართულად ღვთის ნაჩუქარს ნიშნავს. ჩვენი კიდევ ზუსტად შეესაბამება.
-მაშინ უფლება არ მაქვს უარი გითხრა. თეოდორე იყოს თან უცხოდ ჟღერს.კიდევ მინდა რაღაც გითხრა. ოღონდ არვიცი თუ დამთანხმდები.
-გისმენ პატარა.
-მინდა რომ აქედან წავიდეთ.
-სად? სხვა ბინაში? ერთის მხრივ სწორია აქ ოთახები არ გვეყოფა.
-არა ალექსანდრე, თბილისიდან მინდა წასვლა, შენი გაცნობის გარდა აქ ერთი ბედნიერი მომენტიც არ მქონია, სამსახურს თავი დავანებე, მხოლოდ შენი სამსახურია ცოტა დასაფიქრებელი, გავიგებ თუ უარს მეტყვი.
-მაინც სად? საზღვარგარეთ? ხომიცი რომ ამას ფინანსურად ვერ შევძლებთ, ეს ბინაც რომ გავყიდოთ მაინც.
-არა მინდა რომ ქუთაისში გადავიდეთ, შენს მშობლებს იმხელა კერძო სახლი აქვთ, არ მინდა ჩაკეტილი დიდხანს იყოს, თან გაუხარდებოდათ.
-მეტყვი სიმართლეს გადასვლა რატომ მოინდომე?
-არ მინდა ბავშვით სეირნობისას რომელიმე ყოფილი შემხვდეს გზაში და დამცინონ, მაპატიე, მაშინ ვერც კი გავიფიქრებდი, რომ ოდესმე ოჯახი და შვილი მეყოლებოდა, იქ არავინ მიცნობს, ჩემი წარსული არავინ იცის, თავს უფრო თავისუფლად ვიგრძნობ. გთხოვ.
რამდენიმე წამი ალექსანდრე გაკვირვებული მიყურებდა, თუმცა შემდეგ გამიღიმა და მომეხვია: -ხომ იცი რომ უარს ვერ გეტყვი? უფროს ვთხოვ იქნებ ქუთაისის რომელიმე განყოფილებაში ადგილი იყოს და გადამიყვანოს.
-მადლობა.
-ქმარს რომ მადლობას მაგის გამო ეუბნები სირცხვილია, ჩვენ ოჯახი ვართ და გადაწყვეტილებასაც ერთად მივიღებთ, გეტყოდი რომ სასირცხვილო არაფერია, ყველას აქვს წარსული და მთავარია მომავალს როგორ ხედავ, მაგრამ რადგან აზრი არ ექნება უბრალოდ ჩემი ტუჩებით დავტკბები_მაკოცა და ლოგინზე გადამაწვინა.
-სხვათაშორის უკვე დიდი ხანია 12 კვირის აღარ ვარ_ეშმაკუნები ამითამაშდა თვალებში.
-ქვეტექსტი ნათარგმნია_ სიცილით გამათავისუფლა ალექსანდრემ სარაფნისგან და საკმაოდ გამობზეკილ მუცელს დაყვა ფერებით_მთელი ძალით ვეცდები არ შეგაწუხო მა, მაგრამ დედიკო ისეთი მადისაღმძვრელია სავარაუდოდ გამიჭირდება.