რთულია იცხოვრო ისეთ ქალაქში სადაც ყველა გიცნობს, იციან ვინხარ, რას წარმოადგენ, შენს ყოველ ნაბიჯს აკონტროლებენ და არიცი რომელ კედელს შასკდე. რა თქმა უნდა, ელენე ამ სირთულეს არ აწდებოდა. არ არის ისეთი გოგო თბილისს, რომ შეეფერება.ერთი ჩვეულებრივი მუქ ფერებში შემოსილი არსებაა სული რომ აქვს დამძიმებული.ახვლედიანი, როგორ ლამაზად ჟღერს ეს გვარი დააკვირდით. ისე წარმოთქვით „ხ“ „ვ“ „ლ“ „დ“ და „ნ“ მკვეთრად რომ გამოითქვას. მის შემთხვევაში არაა აუცილებელი უბრალოდ ახვლედიანი.

ღამის 12 საათია, ბნელ ქუჩას ისე მივუყვები, რომ თითოეულ ნაბიჯს გონებაში ვითვლი და ხმადაბლა, პირის მოძრაობით ვბუტბუტებ.გამვლელმა თვალი გამომაყოლა, დაიცა მეორემაც.მგონი ჯობია აღარ ვიბუტბუტო, ხალხხს ეგონება ჩემს თავს ველაპარაკები.თავი გავაქნიე და ნაბიჯ-ნაბიჯ ისევ გონებაში განვაგრძე თვლა.უინტერესო ცხოვება რომ მაქვს მაგიტო ვითვლი ნაბიჯებს. იმის მაგივრად რომ 22 წლის გოგომ ჩემს ცხოვრებაზე ვიფიქრო დავდივარ და ნაბიჯებს ვითვლი, პირდაპირ საცოდაობის პიკია.სახლამდე მისასვლელად რამდენიმე ქუჩა ისევ უნდა გავიარო, დამღლელია, მაგრამ რასვიზამთ.ყურსასმენები, რა თქმა უნდა, ყურსასმენები. სწრაფად ჩავაცურე ხელი ჩანთაში და დაგლეჯილი ყურსასმენები ამოვიღე. ჩემს ფლეილისთს თუ გადახედავთ წააწყდებით უამრავ თურქულ სიმღერას ჩემს ოთახხს თუ შეათვალიერებთ კი თურქი მწერლების წიგნებს. ფამუქი შაფაქი კიდევ რომელი ერთი ჩამოვთვალო. ყველა წიგნს დიდი სიმძაფრით ვკითხულობ, თითქოს მე ვიღებ იმ საოცარ რომანებში მონაწილეობას. უმანკოების მუზეუმი, თქვანწარმოიდგინეთ თეთრი შურით შემშურდა საწყალი ფუსუნის. მისი ტრაგიკული ცხოვრება ვერ შეედრება ჩემსას. სილამაზით ვერ შევედრები მას, მაგრამ წამით მინდება, რომ მევიყო მის ადგილას რადგან მისი ცხოვრება სავსეა სიყვარულით, თავგადასავლებით, ჯანსაღი ურთიერთობით, ვნებით და ხიფათით რაც მე ყველანაირად მაკლია. კარგი სჯობს ჩემს სულელურ გონებაზე აღარ გავამახვილო ყურადღება.ობოლი ვარ, აი კიდევ ჩემი საცოდაობის დამადასტურებელი ერთ-ერთი საბუთი.16 წლის ვიყავი როცა მშობლები დამეღუპა. ამის შემდეგ ბებომ გამზარდა 20 წლის ასაკში კი ისიც გარდაიცვალა.ამასთანავე უნდა ვაღიარო რომ დაწყევლილი ვარ. ამას დროთა განმავლობაში გაიგებთ.ჩემი ჭკუით სამედიცინო უნივერსიტეტში ვსწავლობდი, მაგრამ მესამე კურსი დავამთავრე თუარა მანდ დასრულდა ჩემი კარიერული ოცნებები მედიცინასთან დაკავშირებით.ახლა ვმუშაობ, ნუ ამას რა მუშაობა ქვია ,მაგრამ კაფე მაქვს ჩემს სახლთან ახლოს, ახლა გაგიკვირდებათ ახლოს თუარის რატომ უნდება გზას ამდენიხანიო, არც ისეთი ახლოა თქვენ რომ გგონიათ, ფანჯრიდან რომ გადაიხედავ და კაფის შესასვლელს რომ დაინახავ.ტელეფონმა უკვე 13 პროცენტს მიუკაკუნა ჯობია გამოვრთო მუსიკები,ტელეფონი ჯიბეში ჩავდე და ჩემი უბნისკენ შევუხვიე, როგორც იქნა ჩემი სახლის ჭიშკარი დავინახე, მაგრამ აქ რა ჯანდაბა ხდება ვინმე მეტყვის? 10 კაცი ურტყავს ერთს.საწყალი ის ერთი ბიჭი უეჭველი თავანი აქვს ჩასაბარებელი. ბოროტულად გავივლე გონებაში და უცნობის დაკეპილი სახეც წარმოვიდგინე,ჩამეცინა. რა ჯანდაბა გაცინებს ელენე ნუხარ სადისტი, საწყალ ბიჭს თუ კაცს თუ ღლაპს გამალებით ურტყავენ.გამომძახა ჩემმა ნამუსმა და უნამუსობის პროცენტულობა ნოლ პროცენტამდე ჩამოაქვეითა. გამწარებული გავვარდი ბიჭებისკეენ და ჩანთას ჩავებღაუჭე.
-თავი გაანებეთ. შევძახე ომახიანად და 10 გაოცებული სახე მივიღე.შარო საიდან მოდიხარო ხომ გაგიგიათ, არსაიდან მოდის მეტიჩრობით რომხარ დაჯილდოებული ადამიანი აი მაიდან მოდის.
-გაიარე გოგონა.მომაძახა ამაზრზენმა ხმამ.
-გავივლიდი თქვენ რომ არ მიშლიდეთ ხელს.შევუბღვირე მოლაპარაკეს.
-გინდა ახლა შენც გაგიფინო?.რაო? გაგიფინოო? გონებამ უცებ გადახარშა და ტანში დამცრა.
-თუ ჩხუბი გინდოდათ რაღა ჩემი სახლის კარებთან მოინდომეთ.მხრები ავიჩეჩე. დაიცა ელენე ამდენი სიმამაცე საიდან?.
-შედი სახლში თუშედიხარ.შემომიღრიალა მეორემ.
-ისე რომიცოდეთ სანამ მოვიდოდი პოლიციაში დავრეკე, მადლობა არაასაჭირო.ამის თქმა და 10 კაცი გაქრობა ერთი იყო.ნეტა მართლა დამერეკა.სინდისიანობის პროცენტულობამ 50-ს რომ უჩვენა დაჟეჟილ მამაკაცთან მივედი და წამოვაყენე, ღმერთო რამძიმე ყოფილა. კუნთები ტყუილა გარგუნა ღმერთმა შე დალოცვილო? სახლში სულ ფორთხიალით შევიყვანე და დივანზე გავაგორე. მთელი სისწრაფით მოვიტანე ჭრილობისთვის შესაბამისი მედიკამენტები და სპირტიანი ბამბა ბრთხილად გადავუსვი გახეთქილ ტუჩზე, შემტვრეულ ცხვირზე, გახეთქილ წარბზე. სისხლი სულ რომ ჩამოვბანე მერეღა დავაკვირდი რასიმპატიური ყოფილა. ჩემს ფიქრებზე მეთვითონ გამეცინა.
-ასეთი ლამაზი ვარ?.დაბოხებული ხმით იკითხა და ადგილზე გამაქვავა.
-უბრალოდდ, არა არაფერი.თავი გავაქნიე და მაკრატელს ხელი დავავლე. ბრთხილად გავჭერი მაისური და სხეულზე დავაკვირდი. აშკარა იყო დანით მიაყენეს ჭრილობები, თუმცა ღრმა არ ყოფილა.მთელი სისწრაფით გავიქეცი სადღეღამისო აფთიაქში და სულ შიშისფეთებით ავბრუნდი სახლში ის მანიაკები ხომარსად არიანთქო. სხეულის დამუშავებას რომ მოვრჩი დამამშვიდებელი გავუკეთე და პლედი მოვაფარე.ჩემს ოთახში სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით შევიკეტე, სისხლიანი ტანსაცმელი გვერდით მოვისროლე დაა დავიძინე. დილას წვიმის ხმამ გამომაღვიძა. ფანჯრის რაფას მთელი ძალით ეხეთქებოდა და გამაყრუებლად ისმოდა. ნერვებმოშლილმა ფანჯარა გავაღე და წვიმის სურნელით გაბრუებულმა თავი გარეთ გავყავი. სანამ ცივმა წვეთმა არ დამასველა მანამდე არ შემოვყავი თავი. სარკეში რომ ჩავიხედე მაშინ გამახსენდა ჩემი გუშინდელი სტუმარი. ჩემი სასაცილო პიჟამოების ამარა გავვარდი და დავხედე, ეძინა. შუბლზე ხელი დავადე ტემპერატურა რომ შემემოწმებინა ჭრილობებს დავხედე და წამოსვლა დავაპირე მაჯაზე ძლიერი ხელი რომ ვიგრძენი.
-ვინხარ?.გაგუდული ხმით ამოილაპარაკა.შევკრთი, ტანში უცნაურმა ნათებამ გამკრა, თითოეულ უჯრედში ელვის სისწრაფით გაიარა და სისხლძარღვები გამიყინა.
-ელენე.ბორძიკით ამოვიფრუტუნე, უკან დავიხიე მისთვის კიდევ ერთხელ რომ შემეხედა.
-მადლობა ელენე.ცალყბად გამიღიმა და ხელი გამიშვა.სწრაფად მოვიმარჯვე სახვევები და მის წინ ჩავიმუხლე.ძველი მოვხსენი ბამბა სპირტით დავასველე და წამსკდარი სისხლი მოვწმინდე.
-ახლა აგეწვება.მორცხვად გავაბრთხილე და ჭრილობას ბამბა დავადე.სახე მოეჭმუხნა ტკივილისგან, მაგრამ ხმა არ ამოუღია. მისკენ დავიხარე და სული ნაზად შევუბერე.ღმერთო საიდან ეს სინაზე ელენუშკაა? ამომძახა ალტელეგრომ და წარბები მოვჭმუხნე.
-მწარე ხელი გაქვს.მითხრა მკაცრი ხმით.
-ხო პიმპილა მისვია.მე რა ახლა ვიხუმრე? ყოჩაღ ელენე.
-წყალი შეიძლება?,ხმაში სიმორცხვე გაეპარა და ზრდილობისგამო გამიღიმა.
-რა თქმა უნდა.სწრაფად წამოვვარდი ფეხზე და სამზარეულოში წყალი ავავსე.ფინია ძაღლივით მიველაქუცე და დალევაში მოვეხმარე.-ხვალ უკეთესად იქნები, ფეხზეც ადგები.დავაიმედე და გავუცინე.
-მერომ დღეს უნდა ავდგე?.
-არშეიძლება.
-ნომერი მომეცი შენი ოჯახის დავურეკავ.ტელეფონი მოვიმარჯვე და გავუცინე.
-არ არის საჭირო.თავი გააქნია და წამიერად ამოიკვნესა.
-რატომ დედაშენი ინერვიულებს, მამაშენიც.
-არინერვიულებენ.მკაცრი ბარიტონი გაისმა მთელს სახლში, თითქოს კედმლებმა ზანზარი დაიწყეს.
-კარგი.თავი დავხარე ჭრილობები შევუხვიე და ჩემს ოთახში შევიკეტე.სააბაზანოში რომ შევძვერი და წყლის ჭავლის ქვეშ დავდექი მერეღა ამომიტივტივდა თავში „ვინ ჯანდაბაა ეს ადამიანი?“ სახლში დაუფიქრებლად შემოვიყვანე, არცკივიცი საერთოდ რაქვია, რაგვარია ქართველია უცხოელია ნუ აშკარაა ქართველია სახელის, გვარის და ასაკის გამოცნობაში დროს არ დავხარჯავ აშკარაა უსახლკარო არიქნება დაფშვნილი აიფოუნ 7, შანელის ძვირადღირებული სუნამო და მოვლილი თითები აქვს. მაგრამ ვის რაში აინტერესებს როცა ვიცი რომ ჩემს სახლში უცხო მამაკაცია რომლის არც წარსული ვიცი, არც მომავალი და მიითუმეტეს არც აწმყო.ჩემს თავზე გავბრაზდი, სხვა რამე უნდა გემეკეთებინა, არუნდა მიმეცა იმის უფლება ჩემთან დარჩენილიყო, პოლიციაში უნდა დამერეკა, მაგრამ ღმერთმა იცის იქ რასუზავდნენ ამ საწყალს.დილით რომ გაიღვიძებ, „ჰკითხე შენს თავს – რა უნდა გავაკეთო? საღამოს ძილის წინ კი – რა გავაკეთე?“. ნეტავ საღამოს რატომ არ ვიფიქრე ეს რა ჯანდავა გავაკეთეთქო, ახლა აღარ მექნებოდა იმაზე ფიქრის დრო თუ რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო.პირსახოცში გახვეულმა ოთახში შევაბიიჯე და თავი მოვიწესრიგე. შუადღის 12 საათი იქნებოდა სამზარეულოში შესულმა ბულიონი რომ გავაკეთე და უცნობ მამაკაცს მივართვი.
-უნდა ჭამო,ცუდად გახდები.ლანგარი გვერდით სკამზე დავუდგი და თავზე დავადექი.
-არმინდა.ერთი გამომხედა ლურჯი უძირო თვალებით და კვლავ ფანჯარასგაუსწორა თვალი.
-არმაინტერესებს, მემინდა რომ ჭამო!.მთელი სიმკაცრით ვუთხარი, მის გვერდით დავჯექი, კოვზს ხელი დავავლე და პირთან მივუტანე.-პირს თუ არ გააღებ ძალას გამოვიყენებ.დიდხნიანი წვალების შემდეგ ბრძანებით ვუთხარი და ამაზე გაეცინა.პირი ოდნავ გაეღო და ელვისებური სისწრაფით ჩავატენე წვნიანი.გაბრაზებულმა ერთი გამომხედა დაწარბაწეულმა მრავლისმეტყველი მზერა ვტყორცნე.როგორც იქნა შეჭამა ნუ რამდენიმე კოვზი მეტი აღარ იკადრა.სამზარეულოში გასულმა ტელეფონზე შემოსულ ზარებს ყურადღება არ მივაქციე და თეფში ნიჟარაში ჩავაგდე.რაზე ვბრაზობდი არვიციი, იმაზე რომ უცხო კაცი სახლში შემოვუშვი თუ იმაზე, რომ არცკი ჭამა.აშკარა იყო სიბრაზის ტალღამ ბოლო მომიღო და რეცხვისას წვენისჭიქა ხელში შემატყდა. იარებს გადავურჩი ხელები სწრაფად გავიწმინდე და მორიგ ზარს ვუპასუხე.
-რაგინდა?.შევყვირე.
-სად აგდიხარ?.გამომძახა ირინამ.
-სახლში.
-რაგინდა სახლში?.
-ჯანდაბა.
-რაგჭირს? დღეს არ მოხვალ?.ხმა ოდნავ დაათბო.
-არა არც დღეს და არც ხვალ.
-ხოგაქ მშვიდობა?.
-კი დაო მშვიდობაა მერე მოგიყვები.ამოვიხვნეშე და ჩემს დაქალს ტელეფონი გავუთიშე.ისევ მასთან დავბრუნდი.-როგორხარ გტკივა?.შედარებით წყნარად ვკითხე.
-შენიაზრით?.ისევ წამიერად მომანათა ზღვისფერი თვალები.
-გამაყუჩებელს გაგიკეთებ და დაგეძინება.სწრაფად მოვიძიე ნემსი და დაკუნთულ ხელზე ვენის ძებნა დავიწყე.
-არგინდა გავუძლებ.კუშტად მკრა ხელი ხელზე.
-მაზოხისტი ხარ? თუ მაგარი ბიჭი? აუცილებელია.ხელი დავუჭირე და ძლიერი სითხე მის ვენებში შევუშვი.-ტკბილი ძილი.თვალი ჩავუკარი და მის მონაბულ თვალებს კმაყოფილმა დავხედე.მთელ დღეს ეძინა გავივლიდი, ერთს დავხედავდი მის საყვარელ სახეზე ჩავიხითხითებდი და უკან ვბრუნდებოდი. საღამოს სიცხემ აუწია, სიცხის დამწევიც მივამატე გამაყუჩებელს და მის გვერდით იატაკზე დავჯექი. თან სიცხეს ვუკონტრლებდი თანკი წიგნს ვკითხულობდი.-ადამიანზე თუ გამუდმებით ფიქრობ, აუცილებლად დაგესიზმრება. ყველაფერი ასეა. მთავარი სურვილის სიძლიერეა. რომელი უფრო სასწაულია, როცა ადამიანები გიქრებიან, თუ როცა გრძნობები? ალბათ არცერთს არ ვუბრთხილდებით.ხმამაღლა ამოვიკითხე უკვე მეათასეჯერ ეს ნაცნობი სიტყვები და თავი დივანს დავადე.ერთმა კინკილა ცრემლმა სწრაფად გაიკვალა გზა ღაწვებისკენ და აწითლებულ ლოყებს ბოლომდე ჩაუყვა.გულში ნახევრად შეხორცებულმა იარებმა კვლავ დაიწყეს ნაკერების ახსნა და ერთიანად შემომაწვა საშინელი შეგრძნება. მედიცინა რატომ არ კურნავს ასეთ ტკივილს? ხომ შეიძლება როგორც სიმსივნე ისე ამოკვეთონ და ერთხელდასამუდამოდ დაისვენოს ადამიანის გულმაც. ცხოვრება მხოლოდ დიდ სატანჯველს გვარგუნებს უიღბლო დაწყევლილ ადამიანებს, აი ისეთებს როგორიც მე ვარ.
-ვინ გესმიზმრება?.ნამძილარებმა ხმამ გამომაფხიზლა. სწრაფად მოვიწმინდე სველი სახე და წიგნი გვერდით გადავდე.
-გაიღვიძე?.გახარებულმა გადავხედე.
-ვინ გესმიზმრება ხოლმე?.ჩემი კითხვა დააიგნორა და კვლავ განმეორდა.
-არაა შენი საქმე.ფეხზე წამოვდექი ოთახში შევიმალე და დავიძინე.
დილით რომ გამეღვიძა საათს დავხედე და თურმე შუადღე ყოფილა, შხაპის შემდეგ ისევ უცნობს დავხედე და საჭმელი მივუტანე.
-ჭამე გული წაგივა.დამრიგებლურად ვუთხარი, მაგრამ სულ ტყუილად.
-არმშია.თავი ისევ გვერდით გააქანა.
-მერომ წავიდე და საღამოს დავბრუნდე?.ისე ვკითხე თითქოს ვალდებული ვიყავი მის წინაშე.
-ისედაც შეგაწუხე მეც წავალ.ამის თქმა და გულის ბაგაბუგი ერთი იყო.
-არა დღესაც შეგხედავ და მერე წადი.სწრაფად ვიუარე.
-არა უნდა წავიდე.წამოდგომა ცადა თუარა ჭრილობიდან სისხლი წასკდა.
-სახლში დაეტიე. სწრაფად შევუცვალე საფენი და თავზე დავადექი.-საჭმელი აქ არის, გუშინ ვერხედავ ჩვეულებრივ დადიოდი საპირფარეშოში ახლა თუგინდა გავლა მე მიგაცილებ, იმას ვერშეგპირდები მოფსმაში დაგეხმარებითქო, მაგრამ კარამდე მიგგიყვან, თურამე სახლის ტელეფონი და ნომერი აქ არის დამირეკე ,ახლაკი უნდა წავიდე სამსახური მიხმობს. კარი გადავკეტე და მამაკაცის ყვირილს ყურადღება არ მივაქციე. სამსახურში ირინას ყველაფერი მოვუყევი 8 საათზე კი სახლში წამოვედი.კარი შევაღე თუარა საოცარი სურნელი მეცა. ესრა ომლეტის სუნია? მისაღებში არავინ იყო დივანზე არავინ იწვა სწრაფად მოვისროლე ფეხსაცმელები და ჟაკეტი, სამზარეულოში გავვარდი და რასხედავს ჩემი თვალები.ხელები ამიკანკალდა, კარის სახელურს მთელი ძალით ჩავებღაუჭე ღრმად სუნთქვა დავიწყე პულსი რომ შემენელებინა, თვალწინ წარმომიდგა 3 წლისწინ ასახული სანატრელი მოვლენა, გონებაში ელვისებური სისწრაფით გამირბინა ტკბილმა მოგონებამ ,მაგრამ მალე გავაანალიზე ,რომ ეს უცხო სილუეტი იყო.ქურასთან მდგარი უცნობი მამაკაცი რომ დავინახე ეს კიარი იყო იმის მიზეზი ასეთი შეტევა რატომაც დამემართა, არამედ მაისური, რომელიც მას ეცვა.
-ეს მაიკა შენს კარადაში ვიპოვე ვიფიქრე ჩავიცვამთქო.ჰოლივუდის ღიმილით გადდმომხედა და სახე გაუშეშდა.-კარგადხარ?/მომიახლოვდა, უკან დავიხიე და ჩემს თახში გავიქეცი საწოლთან მისულმა თავ ბალიშში ჩავრგე და გადმოვტრიალდი. ჭერს ისეთი ინტერესით მივაშტერდი, როგორც არასდროს, მაშინ მივხვდი რომ ესყველაფერი არ გაივლიდა, მაშინ მივხვდი, რომ ჩემს ცხოვრებაში დიდი შავი ლაქაა, რომელიც სიცოცხლეს დამიმმახინჯებდა.
-რა დაგემართა?.იმწამსვე მოვლანდე ზღვისფერი უძირო თვალები ამჯერად შიშს და გაოცებას რომ ასხივებდა და მაისური ასეთ დიდ ტკივილს რომ მაყენებდა.
-გაიხადე.ხმადაბლა ამოვიფრუტუნე.
-ვერგავიიგე.თვალებში ჭინკები აუთამაშდა გაიხადეს ხსენებაზე.
-გაიხადე ეგ წყეული მაიკა ახლავე.მაიკაზე ხელი დავავლე და ჩემსკენ მთელი ძალით გამოვქაჩე.