...გაგა...
თვალებს ვხუჭავ და ფიქრებით წარსულში ვინაცვლებ,მახსენდება სტუდენტობა,ოთხი გადარეული და ყველაზე მაგარი ძმაკაცი:მე,ნიკო,აკო და რატი.....მახსენდება ის დაწყევლილი დღე როცა ავარია მოხდა და რატის და ტყუპის ცალი ელენე დაიღუპა ,ყველა თავისებურად თავს ვიდანაშაულებდით იმიტომ,რომ ყველა ერთად ვიყავით მანქანაში,ჩვენ გადავრჩით ელენე კი დაიღუპა...რატიმ ამდენს ვერ გაუძლო და საზღვარგარეთ ნიორკში წავიდა....მე მთელი ცხოვრება თავს ვიტანჯავ იმის გამო,რიმ საჭესთან მე ვიჯექი და რული ვერ დავიმორჩილე.რატის არაფერი უთქვია მაგრამ საკუთარ თავს დამნაშავედ ვთვლი და უკვე 5 წელია სიმშვიდე არ მაქ.....ახლა კი მისი ზარი,ის ბრუნდება,რატი ბრუნდება ერთის მხრივ მიხარია ჩემი საუკეთესო ძმაკაცის დაბრუნდება ,ასევე ჩემი საქმიანი კომპანიონია,მაგრამ მეორე მხრივ ყველა მოგონებები იღვიძებს ის ტკივი ანხლდება ისევ მახსენდება ისევ ელენეს ტკივილისგან და ცრემლებით სავსე,ზღვასავით ლურჯი თვალები....მის ფოტოს უჯრიდან ვიღებ და დიდხანს ვუყურებ და ჩუმად ვიძახი:
"ამდენი წელი გავიდა ჩემო პატარა მაგრამ შენ ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული ხარ,შენ ჩემი პატარა გოგო ხარ,რომელმაც ბედნიერება მასწავლა და სულში უდიდესი ტკივი დამიტოვა,მეგონა ნია რახან გამოჩდა შევიყვარებდი მაგრამ არა ეს ილუზია რომელიც არ მოხდება,შენ ადგილს ჩემ გულში ვერავინ დაიკავებს რატის ზარით ის მოგონებები გაცოცხლდა რასაც ამდენი ხანია ვცდილობ დავივიწყო,ძალიან მენატრები ჩემო პატარავ ძალიან".
...ნია...
გაგასგან წამოსული თაკოსთან წავედი.
-სად წახვედი გოგო კლუბიდან იმ სიმპატიაგასთან ერთად?-მეკითხება სიცილით თაკო.
მე რაც მოხდა ვუყუვები,ვუყვები მის გრძნობებზე რაც მითხრა და შემომთავაზა....
-გოგო შენ სულ გაუბერე რატო არ აძლევ შანს?
-არ შემიძლია თაკო,არ ვიცი რატო მაგრამ რაღაც ძალა შინაგანი ხმა მკარნახობს,რომ ჩემი ბედი არა.არ ვუარყოფ მომწონს ,მიზიდავს მაგრამ ვერ ვრისკავ-ვეუბნევი მე.
-აუ გოგო ნუ სულელობ რა,მთავარია ორივეს მოგწონთ ერთმანეთი ცადე რას კარგავ,ხვალ რომ მიხვალ სამსახურში გამოიპრანჭე და დაელაპარაკე მიეცი ერთი შანსი თუ გამოვა რამე გამოვა თუ არა და ყველა თავის გზით წავა,ჰა რას იტყვი ცუნცულ?-მეკრიჭება საყვარლად თაკო.
-არ ვიცი ვიფიქრებ-მეცინება მის
ქცევაზე...კიდევ დიდხანს ვიჭორავეთ და გვაინ დავიძინეთ.
მეორე დღეს ადრე ავდექი,სახლში წავედი წყალი გადავივლე....გადავწყვიტე ძალიან სადად ჩამეცვა:თეთრი სადა ზედა ჩავიცვი,ვარდისფერი ოდნავ მომჯდარი ტანზე შარვალი,ასევე ფეხზეც ვარდისფერი კლასიკური ფეხსაცმელი ქუსლიანი,თმა დავისწორე და გავიშალე სახეზე ნაზი მაკიაჟი გავიკეთე,შარვლის შესაფერისი ვარდისფერი კოსტუმი მოვიცვი,საკუთარი თავი სარკეში შევათვალიერე და ძალიან მომეწონა შესანიშნავად გამოიყურები ვეუბნევი სარკეში მეორე მეს-და სიცილით გავდივარ და კომპანიაში მივდივარ გადავწყვიტე გაგას შანსი მივცე.
სამსახურში მისული პირდაპირ ჩემ კაბინეტში შევდივარ, მუშაობას ვიწყებ და ველოდები გაგასგან კიდევ შემდგომ ნაბიჯს.რამდენიმე საათი ისე გადის ვერც ვგებულობ პროექტის სარეკლამო მონახზს ვაკეთებ და გაგასთან გავდივარ თან მინდა,რომ გუშინდელზე დაველაპარაკო.მის კაბინტს ვუახლოვდები და ვაკაკუნებ,ნებართვის მერე შევდივარ და გაგას და ნიკოს ვხედავ,ვესალმები ისიც თბილი ღიმილით თავს მიკრავს და სალამს მიბრუნებს
-ბოდიში ბატონო გაგა ხელი ხომ არ შეგიშალეთ მინდოდა პროექტის მონახაზი მეჩვენებინა-ვიძახი და თან გაგას ვუყურებ რატომღაც ცივი მეჩვენება მისი გამოხედვა და სევდიანი.სანამ რამეს მეტყვის ნიკოს სმს მოსდის მობილურზე და ბოდიშს იხდის და გვტოვებს.
-დაჯექი ქალბატონია ნია გადავხედავ,ყავა ხომ არ მოვატანინო გვანცას?-მეკითხება საშინლად ცივად.
-არა გმადლობთ-მეც იგივენაირი ტონით ვუბრუნებ პასუხს,რასაც ამჩნევს თითონაც.
-იცი ნია მართალი იყავით გუშინ ჩვენ ერთად არ გვაქ მომავალი,ყველას თავის წარსული და ტკივილი აქვს რაც მომავალს ხელს უშლის-აგრძელებს საუბარს-მხოლოდ საქმიანი ურთიერთობით შემოვიფარგლოთ ქალბატონო ნია რაც იყო დავივიწყოთ კაი?
მე ვბრაზდები მის ტონზე თავხედი რა ურთიერთობაზე მელაპარაკება მე კიდევ დებილი თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი და მინდოდა გვეცადა ურთიერთობა,თავი ხელში ამყავს,და მშრალად ვპასუხობ:
-ბატონო გაგა პირველი შეგახსენებთ ჩვენ არ არსებობს,არც რამე ყოფილა ჩვენს შორის,რომ გული დამწყდეს,მეორე და მთავარი მე აქ თხვენი უაზრო კაპრიზის გამო ვარ,მოითხოვეთ კონტრაქტის დროს აქ თქვენ კომპანიაში მუშაობა ჩემი ახირება ნაღდად არ ყოფილა,ახლა კი კეთილი ინებეთ და გადახედეთ პროექტს,თუ რამე კითხვა და შენიშვნა გაქვთ მოგისმენთ და ჩავინიშნავ-მის პირდაპირ სკამზე ვჯდები და მობილურში ვიწყებ რაღაცეების თვალიერებას...გაგა გაკვირვებით შემომხედავს ამოიხრებს და პროექტის დათვალიერებას იწყებს...მთელი ნახევარი საათია მის კაბინეტში ვარ და ვერ ვხვდები რა მოხდა რატომ შეიცვალა ასე თუმცა ალბათ რა დიდი მიხვედრა უნდა მე მისი ახირება ვიყავი ვერ მიმიღო და შედეგიც...ჰმ....ჩემს სულში კვლავ სიმარტოვის და სიცივის კვალი ჩნდება და კვლავ მაიძულებს სიბნელეში გადანაცვლებას გაგას სახით ნათელი წერტილი ჩემი გონებიდან ქრება ჩემ გულში კვლავ სიცივე ისადგურებს...ფიქრებიდან კარების ხმას გაღების ხმას გამოვყავარ....გაგაც და მეც კარებისკენ ვიხედებით და ნიკო და ვიღაც ბიჭი შემოდის,მის დანახვაზე გაგას ფერი მისდის,მე კი მის თვალებში საშინელ სიცივეს და უკუნეთ სიცარიელეს ვხედავ რაც მაკრთობს...