ერთი კვირა ისე გავიდა ახალი ვერაფერი გაიგეს, ეჭვი რომ არავის აეღო ლილია ყოველ დღე მუშაობდა, გვიან ხან დაჩი აკითხავდა ხან დემნა, იმ დღეს აჯამებდნენ და ლილიაც სახლში მიყავდათ, ასე უფრო მშვიდად იყვნენ.
-ისე დაჩი, არ მეგონა ლილია ასეთი ჭკვიანი თუ იქნებოდა, უშიშრიც, მის ადგილას სხვა უბრალოდ ცხოვრებას გააგრძელებდა.
-ეგეც გააგრძელებს, უბრალოდ ჯერ დეტექტივობანას თამაშობს.
-კაი რა დაჩი რა უხეში ხარ, ის ხო გვეხმარება.
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ და წადი მოიყვანე.
ბიჭების მოკითხვით ჩაჯდა ლილია, დემნამაც გაუღიმა საპასუხოდ და უცებ მოუბრუნდა.
-გეხვეწები უარი არ მითხრა, ნატალის შენი გაცნობა უნდა და აქედან ჩემთან მივდივართ.
-კი ბატონო, იმედი მაქ ოჯახს გადაგირჩენ და ხელსაც დაგაფარებ _უცებ გაეცინა ლილიას და დემნას დაბღვერილ სახეს თვალი აარიდა.
-ოოოო, აი ეგ კარგი აზრიაა, ჩვენ მაინც ვუშველოთ ამ საცოდავს, თორემ ნატალისნაირ მეორეს მაინც ვერ ნახავს.
-ორივე გაჩუმდით რა, არავინ არ აპირებს ჩემ მიტოვებას._ჩაიბურდღუნა ბოლოს და ნაწყენი შებრუნდა დემნა. დაჩის და ლილიას ხითხითი დააიგნორა და ჯიუტად წინ გააგრძელა ყურება.
მანქანა დაჩიმ ერთ-ერთ ბინასთან გააჩერა და მეოთხე სართულიც მალევე გამოჩნდა. გოგონა თავჩახრილი მიუყვებოდა კიბეებს და თვალები მაშინ დააჭყიტა დემნას გინება რომ მოესმა და ბიჭებმა იარაღი რომ ამოიღეს.
-რახდება?
-არ ამოხვიდე, კარი ღიაა, ჩემი სამსახურის გადამკიდე ნატალი კარს არასდროს ტოვებს ღიად.
-ნააატ_მთელ ხმაზე ყვიროდა გაგიჟებული დემნა და ანგრეულ სახლში ცოლს დაეძებდა.
-აქ ვარ_ხრიალის მაგვარი ხმა გამოვიდა ჩაკეტილი სააბაზანოდან_დემნა ხომ შენ ხარ?
-გამო ნატ მე ვარ_მაშინვე ხელები მოხვია აკანკალებულ ცოლს და ჩაიხუტა.
-ხომ კარგად ხარ? ხომ არაფერი დაგიშავეს? იცოდე არ დამიმალო ჩემივე ხელით მოვკლავ_გამწარებული ლუღლუღებდა დემნა და ემოციებს ვერ იკავებდა.
-კარგად ვარ დემნა, კიდევ კარგი არ მეძინა და კარებს რომ ტეხდნენ ხმა გავიგონე და აბაზანაში ჩავიკეტე, სანამ მთელი სახლი გადააბრუნეს თქვენც მოხვედით. გავიგონე ერთმა თქვა მოვიდნენ წავედითო. სულ ეს იყო კარგად ვარ დემნა_კიდევ ერთხელ მოეხვია ქმარი და ცოტა დაწყნარდა.
-მარტო მე ვხვდები, რომ საქმე საკმაოდ სერიოზულია?_ხმადაბლა ჩაილაპარაკა დაჩიმ_აქამდეც გვქონია გადაკიდებული ნაბიჭვრები, მაგრამ ასე აშკარად ჯერ არავინ დაგვპირისპირებია.

ორ წუთიანი სიჩუმე ლილიას ტელეფონმა დაარღვია, გაკვირვებულმა დახედა უცხო ნომერს და მაშინვე უპასუხა.
-გისმენთ
-გამარჯობა საყვარელო ლილია.
-ვინ ხართ? _ ირონიულ ჩახლეჩილ ხმაზე ტანში გაცრა და ბიჭებს გადახედა, დაინახა დაჩიმ როგორ ანიშნა ხმამაღალზე ჩართეო.
-მე მიხვედრილი და ჭკვიანი გოგო მეგონე, შენ კიდე როგორ კითხვებს მისვამ?_ჩაიხითხითა და კიდევ ერთხელ გაცრა
-კარგი მაშინ რა გნებავთ?
-ეგ სხვა საქმეა, შეყვარებული როგორ გყავს ძვირფასო? ხომ არ ვაეჭვიანებთ?_ბიჭებმა გაოცებულმა ახედეს ლილიას
-ვერ გავიგე?
-იგივეს ნუ გამამეორებინებ, სცენებს კარგად გიწყობს და შეყვარებულსაც აღარ ეძახი?_დაჩი.
-საქმეზე გადადი.
-ოოო, აი ეს მომწონს, საქმოსანი გოგოს იმიჯი, მოკლედ თუ არ გინდა შენი საყვარელი ადამიანები დაზარალდნენ, შენი დაქალის ნივთებს კარგად გადაჩიჩქნი და მეხსიერების ბარათს მომიტან, თუ ამაზე სიტყვაც დაგცდება იცოდე კარგი დღე არ დაგადგება.
-საყვარელი ადამიანები? მეხუმრებით ალბათ ხო? ერთადერთი ნია მყავდა და მოკალით, თქვენი აზრით ვის გამო შევიწუხებ თავს? აღარავინ დამრჩა, ასე რომ ტყუილ მუქარას შეეშვით.
-როგორი გაბრაზება გცოდნიაა, მოდი მაშინ გითარგმნი, საყვარელ ადამიანებში ჯერ შენი შეყვარებული ვიგულისხმე, მერე კიდევ საყვარელი გამომძიებელი, რომელსაც ზარებით იკლებდი და დაუმეგობრდი, ბოლოს კი მომავალი მეგობარი ალბათ ნატალი, თუმცა გადაეცი, რომ მასპინძლობა დავუწუნეთ, როცა სტუმარი მოგივა სააბაზანოში არ უნდა ჩაიკეტო._სიცილით გათიშა ტელეფონი და ოთახშიც სამარისებური სიჩუმე ჩამოწვა.

-ფაქტია, ბარათზე ფოტოებია, ამიტომ აწამეს ნია, ამიტომ გადააქოთეს ჩემი სახლი, ისიც ფაქტია ეს ფოტოები კაფეშია გადაღებული, მაგრამ ყველაზე საინტერესო რა არის ამ ფოტოებზე მოკვლას რომ არ ერიდებიან?
-ლილია, ახლა მომისმინე, კარგად დაფიქრდი, როცა შენ ან ნიას რაიმეს დამალვა გინდოდათ, ისე საიდუმლოდ, რომ თქვენს მეტს ვერავის ენახა სად დებდით?
-რა თქმა უნდა, ღმერთო რა სულელი ვარ, კარმა.
-რა კარმა მოგინდა ადამიანო ამ პაპანაქებაში.
-სახლში წამიყვანეთ რა სწრაფად, აგიხსნით.
სახლში როგორც კი შევიდა, მაშინვე კარმას მივარდა, წინა მხარე გადაწია და ხელი შიგნით ასანთებთან მოაფათურა.
-ხუმრობ? ეგ სამალავია? რამე ეტევა?_დაჩი ლამის პირდაღებული უყურებდა,
-არის, რაღაც არის, ვიპოვე, აი_მუჭი გახსნა და ორი მეხსიერების ბარათის კოლოფი გამოაჩინა. ერთი ცარიელი, მეორე კი ბარათით. მაშინვე მოიტანა ლეპტოპი და შეაერთა.
არც გაკვირვებიათ, მთელი ჩიპი ბარმენი ლაშასა და ბენდის „კომპიუტერშიკის“ ფოტოებით იყო სავსე.
-ანუ ბენდიდან ამ ბიჭს ვეძებთ.
-კი, მაგრამ ეს ხომ უბრალოდ ფოტოებია?
-სამაგიეროდ მეორე კოლოფია ლილია. ანუ ის ბარათი აქ არაა. მათ რომ ქონდეთ არ დაგირეკავდნენ. ჯანდაბა, ისევ გავიჭედეთ.
-მოიცადეთ, ლაშაც ჩვეულებრივია ბიჭია ხომ ასეა?_ლილია ოთახში დადიოდა და თან ფიქრობდა.
-ხო რავიცი ლილია, ლოგიკურად ბიჭი უნდა იყოს.
-დაჩი_იმხელა ხმით იყვირა ახალი იდეით სახეგაბრწყინებულმა, ლამის ჭიქა გააგდებია ბიჭს ხელიდან-ხო და თუ ის ერთი ჩვეულებრივი ბიჭია, მაშინ გეგმა მაქვს. ნუ არ მოგეწონებათ, მაგრამ მე მაინც გავაკეთებ ასე რომ ტყუილა არ შემეწინააღმდეგოთ.
-რა გეგმაა ამჯერად ქალბატონო?
წარბშეკრული და მკაცრი დაჩის მზერა დააიგნორა და:
-ხვალ საღამოს ბარში სკანდალით გშორდები_საზეიმოდ გამოაცხადა ლილიამ და აფხუკუნებულ ნატალიზე თითონაც გაეცინა.




-------------------------------------------------------------------

დიდი მადლობა ვინც ასე თბილ სიტყვებს მეუბნებით, მაგრამ გამიხარდება უფრო მეტი თუ გამოხატავთ ან მოწონებას ან პირიქით უკმაყოფილებას....
ესეც ახალი თავი შემიფასეთ :)))) <3