მომავალი ბედნიერება {7 თავი}
როდესაც თვალები გავახილე, მხოლოდ ალექს ვუყურებდი. თვალებს ვისრისავდი, მეგონა რომ რაღაც მელანდებოდა, მაგრამ ალექსი აშკარად ჩემს წინ იდგა. თან იმ ამბავს ვიხსენებ რომლის გამოც ახლა ასეთ მდგომარეობაში ვარ. მინდოდა ალექსი იქვე მომეკლა.. ჩემი მშობლების სიკვდილში ხომ მისი ოჯახის ხელი ურევია. -აქ რას აკეთებ? გაეთრიე!. ძლივს მოვაბი თავი სიტყვებს, რადგან ცრემლები მახრჩობდა. -ანამარია მომისმინე. -გთხოვ! გეხვერწები! ლიზის დაუძახე! ვეუბნები და ბოლო ხმაზე ვიწყებ ტირილს. თავს ვერ ვიკავებ. ამ მდგომარეობაში გვერდით მხოლოდ ლიზი თუ დამიდგებოდა. ჩემი სიტყვების დამთავრებისას, ალექსი გავიდა და ლიზის დაუძახა. -ანამარია, როგორ ხარ?. შემოდის ლიზი ოთახში და მეხვევა. -ლიზი მისმინე. ვამთავრებ და ვცდილობ არ ვიტირო. -გისმენ ჩემო გოგო. -რაც მე გავიგე სიმართლეა ხო? -ჰო ივა მეტრეველმა მოკლა დედა და მამა. ამბობს და ხელს ხელზე მაგრად მკიდებს. -ივა ალექსის მამაა?! ვეკითხები და ცრემლები უმისამართოდ იკვლევენ გზას. -იცი ანამარია... კი ივა ალექსის მამაა!. "ვიცოდი, ვიცოდი, ასე რომ იქნებოდა" ვფიქრობ ჩემთვის და ლიზის ვუბრუნდები. -მალე წავალ აქედან? -დღეს გაგწერენ, მანამდე ექიმი გაგსინჯავს. მეუბნება და ოთახიდან გადის. მალევე გამომწერა ექიმმაც, როდესაც პალატიდან გამოვედი ალექსი აღარ დამხვდა, "როგოც ჩანს ჩემმა სიტყვებმა გული ატკინა. მაგრამ მას ან მის ოჯახს ნეტავ გული აქვთ? მათმა ოჯახი წამართვეს. საყვარელი ადამიანები დამაკარგვინეს. ნეტა ალექსი რას ფიქრობს. მასაც ძალიან კარგად ეცოდინებოდა ყველაფერი. ეცოდინებოდა მამამისმა რომ მოკლა ჩემი მშობლები. მაგრამ მერე რა?? მკვლელის შვილი რა იქნება?.." ვფიქრობ და სახლისაკენ გზას გავყურებ. ნელი ძალიან ნერვიულიბდა ჩემზე, როგორც კი მივედი იმწამსვე ოთახში, ამიყვანა და საჭმელი ძალით მაჭამა. რის შემდეგაც მალევე ჩამეძინა. უეცრად კი ტელეფონზე შეტყობინების ხმამ გამაღვიძა. -"ანამარია, მე არაფერი არ ვიცოდი". ვკითხულობ და ვხვდები რომ ეს შეტყობინება ალექსმა გამოაგზავნა. "ნეტა ნერვიულობს მაინც?, ან რაში ვადარდებ. ან რაში აინტერესებს რას ვფიქრობ, საერთოდ დანახვაც არ მინდა". მაგრამ ამ ყველაფერს გულის გადასაშლელად ვამბობ, თორე ახლა გვერდით ყველაზე მეტად მინდა რომ ალექსი მყავდეს, მაგრამ მას არც კი ვაინტერესებ. ამიტომ ტელეფონს გვერდზე ვდებ და ტირილს ვიწყებ. რაცარუნდა კარგ ხასიათზე ვიყო, როდესაც ნათია და დათა მახსენდება თავს ვეღარ ვიკავებ და მთელი დღეები ვტირი. მაგრამ ტირილი უბრალოდ მეხმარება, რომ დარდი და ემოცია შევიმსუბუქო. ამ მდგომარეობიდან კი არც წიგნის კითხვა და არც სხვა რაიმე ხერხი არ გმომიყვანს. და აი კიდევ ერთი შეტყობინება. მალევე დავწვდი ტელეფონს რადგან მართლაც მინდოდა რომ ეს შეტყობინება ალექსისგან ყოფილიყო. -"შენს სახლთან ვარ, გარეთ გამოდი". წაკითხვის თანავე, ავდექი ფეხზე ჩავიცვი და გარეთ გავედი. გული ლამისაა და ამომვარდნოდა რადგან ვიცოდი რომ ალექს ვნახავდი. მაგრამ მისთვის რა უნდა მეთქვა, იქნებ მართლაც არიცოდა არაფერი. ყველანაირად ვაჯერებ თავს კარგისკენ. ვცდილობ რომ მასზე ცუდი არ ვიფიქრო. გარეთ გავედი სახლს ცოტა ოდენი მანძილით გამოვედი და აქეთ-იქით დავიწყე, თვალების ცეცება. უეცრად კი ვიღაც მკლავში მწვდა და მისკენ მიმიბრუნა. რათქმაუნდა ეს ალექსი იყო. მისი დანახვისთანავე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, მაგრამ რც კი შევიმჩნიე, რადგან არ მინდოდა გაეგო თუ როგორ მოქმედებდა ჩემზე. -ანამარია, აქ სალაპარაკოდ დაგაიბარე და იმედია მომისმენ, რადგან შენ ყველაფერი არ იცი. ამბობს და ლოყაზე ხელს მისმევს. -და დარჩა კიდე რაიმე გასაგები? ვეუბნები ცივად, მაგრამ ისიცი არ მინდოდა რომ ამით ჩემზე გაბრაზებულიყო და წყენოდა. -ივა მეტრეველი, ჩემი ნამდვილი მამა არ არის, მან მიშვილა, მაგრამ მისგან მას შემდეგ წამოვედი, რაც გავიგე მის საქმიანობებზე, გაიგე?. ამთავრებს და ჩემს პასუხს ელოდება. -და ეგ რას ცვლის? ვეუბნები უტეხად და ცივად. -ანამარია, ჩემთან ეგეთი საუბარი არ გამოგადგება. -ეგ შენი აზრები, შენთვისვე შეინახე. ვეუბნები და მის ხელებს ვიშორებ. რაზეც ალექსმა მისკენ მიმიბრუნა და უეცრად მაკოცა. არვიცი ასეთი გრძობა რაცარუნდა იყოს არაფრის მიმართ არ მიჩნდება გარდა ალექსისა. ის მე ძალიან მჭირდებოდა. თავი ვეღარ მოვყოკე და კოცნაში ავყევი. ხელები კისერზე შემოვხვიე, რაზეც ალექს გაეცინა და უფრო მეტან მიმიკრა სხეულზე. მინდოდა დრო გაჩერებულიყო მაგრამ, უეცრად მოწყდა ჩვენი ბაგეები ერთმანეთს. მე კი სიხარულის და ტკივილის გრძობით გაჟღენთილს რა გამეკეთებინა ვერ ვხვდებოდი, სანამ ტირილი არ დვიწყე. რაზეც თავი ვეღარ შევიკავე და ალექსი ძალიან მაგრად ჩავეხუტე. ახლა ყველაზე მეტად ეს მჭირდებოდა. მანაც მომხვია ხელები და მისკენ მიმიწება. -ნუ ტირი პატარავ. მეუბნება და ცრემლებს ვიწმენდ. მე კი ისევ მასზე ვარ მიწებებული და ხელსაც კი არ ვუშვებ. -ალექს, არ წახვიდე, გთხოვ. ვამბობ და ვხვდები რომ ალექსი იცინის ჩემს სიტყვებზე, რაზეც არ მყოვნებს და მეუბნება. -კი პატარავ, სულ შენთან ვიქნები. მეუბნება და კისერში სველ კოცნას მიტოვებს. რაზეც უეცრად ჟრუანტელმა გამიარა. სწორედ ამით მიხვდა ალექსი თუ რაოდენ დიდი ადგილი ეჭირამას ჩემში. ველოდები თქვენს შეფასებებს❤️❤️მადლობა თითოეულ მკითხველს❤️მიყვარხართ❤️✌️ |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.