დაძაბული სახით მოგვიახლოვდნენ,ავნერვიულდი..სანდრომ იცოდა ეჭვიანობის გამოხატვა,ვაჩეს არასოდეს შეეძლო,მაგის შემეშინდა ახლაც..ისე მომიახლოვდა ჩამავლო ხელი და გამიყვანა გარეთ..
-გამიშვი მეტკინა
-გუშინ ეტყობა ვერ აგიხსენი კარგად,რომ მასთან აღარ გაჩენილიყავი ხო? აუცილებელია,მართლა ავაორთქლო?
-ვაიმეეე რა გინდა შენ ვაჩე? რამდენს ბედავ? ვინ მოგცა იმის უფლება,რომ ჩემს ცხოვრებაში ჩაყო ცხვირი და ამდენს მიბედავდე,შენთვის რამე იმედი მომიცია?
-მელანო ძალიან გაღიზიანებულივარ და უფრო ნუ შეეცდები ნერვები მომიშალო,არ მინდა გაწყენინო და იმას ნუ გამაკეთებინებ,რაც ძალიან არ მინდა ჯერ..წამავლო ხელი
-გამიშვი,რას აკეთებ?
-სახლში მიდიხარ,ცივი წყლით იბანავე,რომ გაიაზრო ცოტა როგორ მელაპარაკები
-ეგ შენ უნდა გაიაზრო ვაჩე..ამ დროს რეზი გამოვიდა..
-მელანო რამე პრობლემაა? მკითხა რეზიმ
-არა რეზიი არანაირი..
ვაჩემ სარკაზმულად ჩაიცინა და მუშტი გაუქნია რეზის,მელანოს გვერდით თუ დაგინახავ,განანებინებ შენს დაბადებას,ახლა აორთქლდი შე ა*ვარო,ჩასჩურჩულა ყურში..რეზის ისეთი დარტყმა ჰქონდა,ცხვირიდან სისხლი სდიოდა..
-შენ საერთოდ ნორმალური ხარ?
-ეს ჯერ არაფერია,წავედით მალე
ჩამკიდა ხელი და წამიყვანა..
-არაფერი? ეს არანორმალურობაა ვაჩე,რა გინდა? რას ცდილობ? უარესს აკეთებ ასეთი ქცევებით,გგონია შენნაირ მხეცთან ვიქნები?
-სიტყვები გაიაზრე და ისე მელაპარაკე გოგო!!აგრესიული,წარბებაწეული შემომხედა
-შემეშვი ვაჩე
-ჩემი ხარ.მარტო ჩემი გასაგებია? არავის მივცემ უფლებას მოგეკაროს,გოგო ხარ და ვერ მიხვდები შენ მაგას,მიამიტი ხარ ყველასი გჯერა და გგონია მეგობრულად შემოგხედავს ყველა..საჭიროა ასე,რომ ვიქცევი და შენც ანალოგიურად მოიქეცი
-ყველასი არ მჯერა,როგორ გეტყობა,რომ არ მიცნობ ვაჩიკო,ირონიულად გავუღიმე
-შენნ გგონია,რომ არ გიცნობ..რა ვაჩიკო,ჩაეცინა
-ხო ვაჩიკო ხარ..მეც გამეცინა
-მოგაძრობ ენას მელანო,აღარ დამიძახო მასე,ისევ იცინის
ჩემს სახლთან გავჩნდით..
-ადი სახლში და დაიძინე,ძილინებისა,მაკოცა შუბლზე..ვიდექი არ ვინძრეოდი ადგილიდან,საშინლად არ მინდოდა სახლში წასვლა..
-ევა უნდა ვნახო ვაჩე,ვერ ავალ სახლში..ტელეფონი ამოვიღე და ევასთან დავრეკე,არ მპასუხობდა..
-წამოდი ჩემთან მელანო,ევა სანდრისკასთან ერთად იქნება,აცადე,ჩაიცინა
-არა სახლში წავალ მაშინ..
-არ გინდა ჩემთან ყოფნა?
-ვაჩე ნუ სულელობ
კედელს მიმაყუდა და სწვდა ჩემს ტუჩებს..
-მაგიჟებ მელანო!
-არ გაგიჟდე,გამეცინა
-უკვე ვგიჟდები
-ნუ ცანცარებ
ჩამეხუტა,ძლიერ მომხვია ხელები,ისე,რომ ვეღარ ვსუნთქავდი..ერთი ჩვეულებრივი ჩახუტება შესაძლოა ყველანაირი უსიამოვნების წამალი გახდეს. მას შეუძლია გვიხსნას, მოგვარჩინოს და გვაჩუქოს იმედი.
- სიყვარული ერთადერთია, რასაც მართლა აზრი აქვს..ჩამჩურჩულა ვაჩემ
ჩამეღიმა,არაფერი არ მითქვამს მისთვის..



*

-ახალ კურსელს რა მალე დაუახლოვდით,ამოიღო ხმა სანდრომ
-კი ძალიან კონტაქტურები ვართ და გვიყვარს ახალ-ახალი ურთიერთობების დაწყება,ახალი მეგობრების შეძენა..ირონიულად უპასუხა ევამ
-კი ნამდვილად შეგატყეთ
-რამე პრობლემაა სანდრო?
-არაა ევა რა პრობლემა უნდა იყოს,ირონიულად ჩაიცინა
-აუ სად დაიკარგნენ ესენიც რა,ჩაიბუზღუნა ევამ და ტელეფონი ამოიღო,ვაიმე მელანოს ჰქონდა დარეკილი,ვერ გავიგე
-არ დაურეკო,ნუ შეუშლი ხელს,ვაჩესთან ერთად იქნება
-ხო მართალიხარ
-წამოდი სახლამდე მიგაცილებ,უთხრა სანდრომ და გზას გაუყვნენ..

.
.




-ხო არ ჩაგეძინა? გაეცინა ვაჩეს
-თითქმის,ამოვილუღლუღე
-ადი სახლში გვიანია უკვე
-ასე ძაან გინდა,რომ წავიდე ვაჩე?
-ნუ ხარ სულელი,დედაშენმა არ ინერვიულოს
მისი თქმა და ლიზას დარეკვა ერთი იყო,შევხტი,არ ველოდებოდი მის ზარს
-მელანო სად ხარ? გამკაცრებული ტონით მკითხა
-მოვდივარ უკვე
-და საიდან მოდიხარ,საათი არ გაქვს მელანო?
შემრცხვა ვაჩესი,იმხელაზე მიყვიროდა ლიზა, გავწითლდი
-დედა მოვდივარ მეთქი
გამითიშა..ასეთი მკაცრი ლიზა არასდროს არ მინახავს,ავნერვიულდი,რაც ვაჩეს არ გამოპარვია
-არაუშავს,მიდი ადი სახლში,მაკოცა და მომეხვია
-კაი წავედი ვაჩე..
უცბად ავირბინე კიბეები და სახლში შევედი..
-რამდენიც თვალები დავხუჭე,იმდენჯერ განაგლდი მელანო
-რა მოხდა დედა მერე?
-რას ქვია რა მოხდა? საათს დახედე,ვაჩესთან იყავი ხო?
-კაფეში
-რა მნიშვნელობააქვს? ვაჩესთან ერთად ხო იყავი
-ლიზა ნუ მიყვირიხარ,2წლის ბავშვი აღარ ვარ
-ლიზა გავხდი? რაც ამ ბიჭთან დაიწყე სიარული,ვეღარ გცნობ მელანო,ვეღარ..ისე ნუ იზავ რაჭაში გაგაგზავნო,ბებიაშენთან,არ გაწყენდა მარტო დარჩენა
-მემუქრები დედა? ახლავე წავალ,არ გამიჭირდება,მძიმე ტვირთად გაზივარ რაც მამა გარდაიცვალა..ამის თქმა და ლიზას შემორტყმა ერთი იყო..თვალები ცრემლებით ამევსო,ავირბინე საძინებელში,ბარგი ჩავალაგე და სახლიდან წამოვედი..ტაქსი გამოვიძახე..
-სად მივდივართ?
-არვიცი განაგრძე გზა და გეტყვი
ისეთი არეული ვიყავი,ლიზა პირველად დავინახე ასეთი,ძალიან მეტკინა გული..არასდროს მაგრძნობინებდა ლიზა უმამობას,პირველად ვიგრძენი ახლა და ავქვითინდი..

.
.




ევას დავურეკე
-რამ გაგახსენა ამ დროს ჩემი თავი?
-ევა სახლიდან წამოვედი,ლიზას ვეჩხუბე
-რააააააააააააა?ისე დაიღრიალა,ყურის ბარაბანი გამიღიზიანდა
-რა მოხდა ევა,გავიგე ვაჩეს და სანდროს ხმა
-ევა მარტო არხარ? გთხოვ ვაჩესთან არ შეიმჩნიო
-სად ხარ მოვალ ახლავე
-დღეს შენთან დავრჩები ევა და ხვალე რაჭაში წავალ რამდენიმე დღით ბებიასთან..
-კაი მოვდივარ მეც,კაფეში ვიყავი..

*
-ევა რა მოხდა? დაიწყო კითხვა ვაჩემ
-არა არაფერი ისეთი
-ევა ამოღერღე რა დაემართა მელანოს,ვერ გამომაპარებ შენს რეაქციას
-ლიზასთან უჩხუბია და სახლიდან წამოსულა,დღეს ჩემთან დარჩება და ხვალე რაჭაში მიდის რამდენიმე დღით ბებიასთან..
-ფუ ბლ**ად!!წავედით მანქანით გაგიყვან და მელანოსაც ვნახავ..თქვა ვაჩემ


*
როგორც კი მანქანამ გამიჩერა,შევნიშნე ეგრევე ვაჩე..
-რა მოხდა მელანო? მომიახლოვდა შუბლზე მაკოცა და მომეხვია
-არაფერი ვაჩე..ხო გთხოვე ევა არა?
-ისე შევიმჩნიე ამათ რას გამოაპარაბდი მელანო?
-რაიყო უნდა დაგემალა ჩემთვის?
-არა ვაჩე უბრალოდ,ტირილი დავიწყე,თავი ვერ შევიკავე
-გთხოვ ნუ ტირი,ყველაფერი კარგად იქნება,ცრემლები არ დამანახო გთხოვ..მომწმინდა ცრემლები და სახლში ავედით
სანდრო და ევა სამზარეულოში გავიდნენ ყავის გასაკეთებლად..მე და ვაჩე დივანზე ვისხედით,მეხუტებოდა, თმებზე მეფერებოდა..
-მელანო არ მომიყვები რა მოხდა?
-გაბრაზდა,რომ ამ ბოლო დროს ვაგვიანებ სახლში,მეტი არაფერი
-და ვერ დამაჯერებ,რომ მარტო ამის გამო დატოვე სახლი,ეს რაარის? გაოცებული შემხედა
-არაფერი ვაჩე,ნუ მაქცევ ყურადღებას
-რაიყო ჩაგარტყა? შეამჩნია,ლოყაზე გაწითლებული თითის ადგილი
-არაფერია ვაჩე გითხარი უკვე,გთხოვ ნუღარ მეკითხები ნურაფერს
-მე დაველაპარაკები დედაშენს,არავის ვაპატიებ შენთან ასეთ მოქცევას,ადგა და კარისკენ გაიწია
-გთხოვ ვაჩე არ წახვიდე,შევაჩერე და მოვხვიე ხელები
-კაი დამშვიდდი მელანო,ნუღარ ნერვიულობ..მაკოცა შუბლზე და ღრმად ჩამიკრა გულში..

.
.




-ევა..
-ხო სანდრი
-რაღაც აზრი მაქვს
-გისმენ აბა
-ჩვენც გავყვეთ მელანოს რაჭაში,ყველას მოგვიხდება დასვენება ცოტა,ვაჩესაც ვეტყვი
-ეე კაი აზრია,ხოიციი შენ..სიხარულისგან ლოყაზე ვაკოცე სანდროს,გაოგნებული შემომხედა
აღარ შევიმჩნიე,გვიან გავიაზრე ჩემი საქციელი და გავწითლდი..
-წამო გავიდეთ მათთან..როცა გავედით ვაჩესთან და მელანოსთან,ისე ტკბილად ეძინათ ჩახუტებულებს აღარ გავაღვიძე..
-კაი ევა წავალ მე და ხვალე შევხმიანდეთ
-დარჩი..შევძახე სანდროს და ჩავეხუტე
-მაქვს ადგილი და დაგაძინებ სადმე ნუ ნერვიულობ,გამეცინა..სანდროსთან ჩაეცინა
-აი დაიძინე აქ დივანზე
-მეღადავები?
-რატო სანდრო?
-დივანზე წელი მომტყდება და ვერსად ვეღარ წამოვალ ხვალე,შენთან დამაძინე,დიდი საწოლი გაქვს და რა გინდა მეტი,კი არ შეგჭამ,გაიცინა
საწოლი ბალიშებით გავყავი ორად..ჩემს საქციელზე სანდროსაც გაეცინა
-რას აკეთებ ევა?
-აი მაინც ჩემს მხარეს,რომ არ მოხვდე,თავი დავიზღვიოთ,ჩამეცინა..ძილინებისა სანდრი
-ტკბილი ძილი ევა..

*

დილით ვაჩეს კოცნამ გამაღვიძა..
-დილამშვიდობისა
-დილამშვიდობისა ვაჩე..ნაზად გავუღიმე
-უკეთ ხარ?
-კი,შენ?
-შენით იწყება დღე და კარგად,როგორ არ ვიქნები? გამიღიმა და მაკოცა


*
თვალები,როგორც კი გავახილე,სანდროს ჩახუტებული ვყავდი,ისე წამოვხტი მასაც გაეღვიძა..
-რაიყო ევა,რა შეშინებული ხარ?
-არა არაფერი სანდრო,გამეცინა

*
სანდრო და ევა ჩვენთან გამოვიდნენ..
-ბავშვებო უნდა წავიდე,გავხედე ნაწყენი მათ
-მარტო არსად არ გაგიშვებთ,მითხრა ევამ და ვაჩეს გახედა.
-კი კი ნამდვილად,დაეთანხმა სანდრო..
-ვერ ვხვდები,იქნებ ამიხსნათ ნორმალურად?
-ჩვენც მოვდივართ რაჭაში შენთან ერთად..
გახარებული გავხედე მათ,მანქანისკენ მივეშურეთ და დავიწყეთ ჩაბარგება..რათქმაუნდა ვაჩეს გვერდით დავიკავე ადგილი წინ,ხელი ხელზე მივადე და გზა გავაგრძელეთ..


-------------------------
ბავშვებო დიდი მადლობა,რომ კითხულობთ!! ბოდიში დაგვიანებისთვის,ფოტოზე სანდროს და ევას ფოტოა :დდ <3 კომენტარებს ველოდები!!