...გავბედე და მისვალა გადავწყვიტე,მიუხედავად იმისა რომ ეს ყველაფერი ჩემს პრინციპებში არ ჯდებოდა...რაც უფრო ვუახლოვდებოდი მღელვარება იმატებდა მაგრამ უკან აღარ დავიხევდი.მივედი და მისგან საკმაოდ დიდი მანძილის მოშორებით დავჯექი.ვიგრძენი როგორ შემომხედა აშკარად არ ელოდა ჩემს იქ მისვლას თუმცა ბოლომდე მაინც არ შეიმჩნია.არაფერი უთქვამს,ძალიან ვნანობდი ჩეჰმს აქ მოსვლს და ბოლო მომენტში წასვლა გადავწყვიტე როცა მისმა სიტყვებმა ადგილზე გამაშეშა
-რაგინდა აქ თან ამდროს?-ხმაზეც ეტყობოდა რამდეად გაკვირვებული იყო
-ვვარიშობდი და დასასვენებლად სანაპიროზე ჩამოვედი-ვუთხარი ისე რომ თვალი ჰორიზონთისთვის არ მომიშორებია.არმინდოდა მისთვის შემეხედა და მის მწვანე თვალებს უფრო დავებნიე.
-ხოო?და დასასვენებლად ამხელა სანაპიროზე სხვა ადგილი ვერ იპოვე?-დამცინავად მეკითხებოდა მისმა ასეთმა შეკითხვამ საბოლოოდ მაგრძნობინა თავი დამცირებულად იმდროს მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა ოღონდ მის გვერდით არ ვმჯდარიყავი,ძლივს მოვეგე გონს თვალები ამიწყლიანდა თუმცა მასთან ახლა უკვე მეორედ თავს არ დავიმცირებდი და არ ვიტირებდი
-ასე გაწუხებ?-ვკითხე და საბოლოოდ შევხედე.ისიც არელოდა ჩემსგან ასეთ პასუხს და გაკვირვებული ვუყურებდით ერთმანეთს.ბოლოს თავი ჩახარა და თითქოს ისე ამოილაპარაკა რომ ვერ გამეგო
-არა უბრალოდ რადგან მოხვედი ცოტა ახლოს მაინც დაჯექი არ ვიკბინები
მეც აღარაფერი მითქვამ და მისკენ მივიწიე მაგრამ მაინც დისტანციას ვიცავდი.ჩემს ასეთ საქციელზე ჩაჩინა.მე მომწონდა მისი სიცილი მომწონდა ყველაფერი რაც მას ეხებოდა.ერთადერთი რასაც ვერ ვეგუებოდი და საშინლად არ უხდებოდა ცინიზმი იყო მითუმეტეს როცა ამას საერთოდ არ ვიმსახურებდი.უხერხული სიჩუმე იყო.ალბათ ორივეს გვინდოდა ერთმანეთთან საუბარი მაგრამ დუმილს არ ვარღვევდით.ვიყავით მე და ის და წყნარი ზღვა რომელიც ამ სიტუაციას ყველაზე მეტად შეესაბამებოდა.ბოლოს ძალიან მეუხერხულა ეს სიჩუმე და წასვლა დავაპირე არადა დარჩენა მაინც მინდოდა.წამოვდექი
-მე წავალ,სასიამოვნო იყო შენთან შეხვედრა-იმდენად უემოციოდ ვუთხარი საკუთარი თავი გამიკვირდა და მისი პაასუხი იყო ასჯერ უფრო ემოციური არანკლებ გამიკვირდა ის რაც მან მითხრა
-დარჩი რა.არ წახვიდე.
მეოგნა მესიზმრებოდა მაგრამ მივხვდი რომ ყველფერი ცხადი იყო ის და მეც ეს ზღვაც ცხადი იყო და მისი მზერაც ცხადი იყო პასუხიც და აბსოლიტურად ყველაფერი...
არც შევწინააღმდეგებივარ ისევ ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.ისევ ჩუმად ვიჯექით და ორივე უბრალოდ ვტკბებოდით ამ საუკეთესო წუთებით.საუკეთესო სიტუაციაში ვიყავით და ეს იდილია ჩემმა მობილურის ზარმა დაგვირღვია.ძალიან გამიკვირდა ის ფაქტი რომ ამდროს მარი მირეკავდა
-ჰო მარი
-ბარბარე მოდი რა გეხვეწები მოდი გთხოვრა-აშკარად ნამტირალევი იყო მაშინვე მღელვარებამ ამიტანა
-რამოხდა?სადხარ?
-ბარებარე თოკა ჩემი თოკა ცუდადაა მოდი რა გთხოვ რესპუბლიკურში ვართ გთხოვ რა-გავქვავდი თავბრუდამეხვა თუმცა ვიცოდი მარის ვჩირდებოდი და მაშინვე გავუთიშე სასწრაფოდ უნდა წავსულიყავი.
-რახდება?-მეკითხებოდა არანაკლებ შეშინებული სანდრო
-თორნიკეა ცუდად სასწრაფოდ უნდა წავიდე-ვეუბნებოდი და თან უკვე ვტიროდი.სანდროს მანქანით წაავედით არც შევწინააღმდეგებივარ.გზავში ვხედავდი თუ როგორ უჭირდა მართვა როგორ უჭერდა ხელებს საჭეს და რა სისწრაფით მივქროდით თუმცა ამ მომენტში ნამდვილად ვერ შევაჩერებდი,ჩვენ ძალიან გვეჩქარებოდა.როგორც კი მივედით მაშინვე გადმოვედი მნაქანიდან და შესასვლელისკენ გავიქეცი.გავარკვიეთ რომელ სართულზე იყო თორიკეს პალატა და იქით წავედით.ასვლისას კი დავინახე ის რაც არმინოდა რომ დამენახა.მარიამი იატაკზე იდო თავი კედლისთვის მიებჯინა და ერთ წერთილს უყურებდა,ნამტირალევი იყო.არაფრის თქმა არ დამჩირვებია უბრალოდ ავაყენე და რაც ძAლა მქონდა ჩავეხუტე.ეს ყველაფერს გამოხატავდა.ვიცოდი როგორც უჭირდა.ვიცდი რამდენად მძიმე იყო მისთვის.ამ მომენტში სიტყვას ფასი არ ჰქონდა.ახლა მას მე ვჭირდებოდი,მე კი ის.ჩვენ ასე ბევრი ტკივილი გადაგვიტანია და ახლაც გავუძლებდით.ახლაც ყველაფერს გადავიტანდით და ყველაფერი კარგად იქნებოდა მე ამის მჯეროდა.სანდრო ნერვიულად დადიოდა აქეთ იქით თან ბიჩებს ურეკავდა.მალე ბიჭებიც მოვიდნენ ყველა ძალიან ცუდად ვიყავითმარის თავი ჩEმ მხარზე ედო და ჩუმად ჩამჩურჩულა არ უნდოდა ვინმეს გაეგო
-ხომ არ დამტოვებს?-მკითხა თან პასუხის მოლოდინში თვალები მაგრად დახუჭა
მარიზე 1 წლით დიდი ვიყავი და მისთვის რაღAც უფრო იდდის სტატუსი მქონდა ეს ბავშვობიდან ასე იყო.ის მე მნდობოდა ჯეროდა ჩემი ყოველი სიტყვა და იცოდა რომ მას არასდროს ვეტყოდი არაფერ ცუდს.
-კარგი რაა რასქვია დაგტოვებს ხომიცი როგორც უყვარხარ ეგ მეორედ აღარ გაიმეორო იცოდე-ვუთხარი თითქოს ნაწყენმა
-ხო ხო ვუყვარვარ და არ დამტოვებს...არ დამტოვებს-იმეორებდა თითქპს საკუთარ თავს აჯერებდა.მარი ცოტა დამშვიდდა ახლა კი დრო იყო გაგვეგო რა დაემართა თოკას.მარიმ მოყოლა დაიწყო-გუშინ ღამე მე და თოკა სასეირნოდ ვიყავით.მერე მომაცილა,ცოტა ნასვამი იყო და ვთხოვე არ დამჯდარიყო საჭესთან მაგრამ მითხრა ფხიზელი ვარო და მაინც წავიდა0ამბობდა თან ცრემლები მოსდიოდა ვიცოდი რამდენად რთული იყო მისთვის ამის ახსნა მაგრამ მაინც აგრძელებდა-მერე ჩამეძინა.დილით კი თოკასგან უამრავი გამოტოვებული ზარი ვნახე.მობილურზე ხმა მქონია დაწეული დავერგავიგე.გული ცუდს მიგრძნობდა და მაშინვე გადავურეკე.არმპასუხობდა. ბოლოს კი მედდამ მიპასუხა და მიტრა რომ თოკა ნასვამ მდგომარეობაში ავარიაში მოყვა და ბოძს შეასკდა.მეკი მაშინვე აქ გამოვვარდი.ახლა ოპერაცია უკეთებენ-ისევ ჩავეხუტე ძალიან დასუსტებულიიყო ნერვიულობისგან და მალევე ჩაეძინა.გვერდით ალექსანდრე მომიჯდა
-ცოდოა დაიღალა სახლში რომ წავიყვანოთ?-მკითხა და შემომხედა
-არა გაგიჟდება თოკას ასე არ დატოვებს და არ წამოვა
-კარგი და შენ ყავა არგინდა?შენც ხო დაიღალე?-მის მზრუნველობაზე და ყურადღებიანობაზე გამეღიმა და მესიამოვნა
-არა მაადლობა-ვუთხარი ისკი უბრალოდ ადგა და წავიდა.ძალიან მეცოდებოდა თოკა.მშობლები უცხოეთში ყავდა და მათთვის ამ ამბის შეტყობინება არავის უფიქრია.ჯერ საჩიროც არ იყო.გაავიდა 1 საათი 2 3 4 და როგორც იქნა ექიმიც გამოვიდა.მარისაც უკვე ეღვიძა და მაშინვე ექიმს მივარდა.
-როგორაა თორნიკე როგორაა ყველაფერი მითხარით გთხოვტ-ისევ ტიროდა
-ყველაფერმა კარგად ჩაიარა ახლა სძინავს და მალე მისი ნახვა შეგეძლებათ.ყველას ძალიან გაგვიხარდა.მარისთან მივედი და ვუთხარი
-ხომ გეუბნებოდი არა ის არასდროს დაგტოვებს-თან ვიცინოდი
-ვიცი ვიცი-ახლა უკვე სიხარულის ცრემლებმა გაიკვალეს გზა მის სახეზე
მობილურმა დამირეკა თან ჰაერზე მინდოდა გასვლა და გარეთ გავედი.დედაჩემი იყო.
-ხო დედა რაიყო?
-შენ გოგო გადაირიე სადხარ ამდენხანს თან არც დარეკე გამისკდა გული,საერთოდ არ ფიქრობ შენ ჩემზე-აშკარად ბრაზობდა
-კარგად ვარ დედა 1 საათში მოვალ-უკვე ლაპარაკის თავიც კი აღარ მქონდა
-1 საათში ზუსტად 1 საათში სახლში იყავი თორემ გავგიჟდები-მითხრა და გამითიშა
დავიღალე ჩავიბურდღუნე ჩემთვის და მოაჯირს დავეყრდენი უკვე ფეხზე ძლივს ვიდექი.გვერძE ალექსანდრე დამიდგა.2 წუთით მიყურა და შემდეგ მითხრა
-რითი დაიღალე?
-ყველაფრით აღAრაფრის ძალა აღარ მაქვს არვიცი რავქნა
-ძაან პესიმისტი ყოფილხარ.წამოდი სახლში გაგიყვან დაისვენე და მორჩი ამ სევდიან ლაპარაკს.ოღონდ არ შემეწინააღმდეგო რა მეც დავიღალე და არმინდა რამე უხეშად გითხრა.
-კარგი-აღარ შევწინააღმდეგებივარ,მართალი იყო მაგრამ მარი გამახსენდა მას ასე ვერ დავტოვებდი
-არა არა მარის ვერ დავტოვებ-შევჩერდი და შევხედე
-მარი უკვე თოკასთან შეუშვეს და სენთვის საერთოდ აღარ სცალია-მიტხრა და გაიცინა მეც გამეღიმა იმ მომენტში ცემზე ბედნიერი ადამიანი ალბათ არ არსებობდა.გზაში ვაკვირდებოდი ალექსანდრეს.მაინც როგორ განსხვავდებოდა სხვა ადამიანებისგან,მართლაც არავი არ ჰგავდა,ის იყო ერთადერთი და რადიკალურად განსხვავებული ყველასგან,ყველაფრით....

იმედია მოგეწონებათ