ლილია იმ შუადღესვე დაბრუნდა ქუთაისში, ისედაც იმდენი გააცდინა, სამსახურს კიდევ ერთხელ ვეღარ გააცდენდა. ლამის ტელეფონზე იყო დაკიდებული, ძლივს გააგებიეს ბიჭებმა, რომ ამ ორ დღეში არაფერი მოხდებოდა, სანამ გემი არ ჩამოვიდოდა და რეალურად არ შეამოწმებდნენ ყუთების რაოდენობას. გემი შუაღამით უნდა ჩამომდგარიყო, ესეც სპეციალურად იყო დაგეგმილი, ღამე არ მუშაობდა იმდენი ადამიანი რამდენიც დღე და უფრო იოლად დამალავდნენ ტვირთს. ამითი გათამამებული ლილია საღამოს, სმენის დასრულებისას მარშუტში ჩაჯდა და ბათუმისკენ გაეშურა.
ბიჭების მოლოდინი გამართლდა, გემზე 56 ნაცვლად 60 ყუთი აღმოჩნდა, ერთ-ერთი ყუთი კი 16-21 წლამდე გოგონებით იყო სავსე, ყუთი იმდენად ყარდა, სანამ გოგონები გარეთ არ გამოვიდნენ, ვერ გაიგეს რა ხდებოდა, რა გასაკვირი იყო, ისინი კვირაობით იჯდნენ ვაგონში და გარეთ არავინ უშვებდა. ერთ-ერთმა ბავშვმა განსაკუთრებით გული მოუკლა ლილიას, როგორ ჩანდა პირდაპირ საწოლიდან ყავდათ მოტაცებული, რადგან გოგონა პატარა დათუნიათი და დაბინძურებული პიჟამოთი იდგა და ცრემლები დიოდა. ლილიას მოხვევამ ცოტა დააწყნარა და ყველა მათგანი ჯერ ბინაში გადაიყვანეს მოსაწესრიგებლად, შემდეგ განყოფილებაში წაიყვანდნენ ჩვენების ჩამოსართმევად. დანარჩენ ყუთებში როგორც ვარაუდობდნენ სათამაშო დათუნიების ქვეშ შეკრულ პაკეტებად იდო ნარკოტიკი.
-არ მოსულა_გიორგის აღელვებული ხმა გაიგონა უკნიდან დაჩიმ.
-როგორ თუ არ მოსულა? ის ხომ კაბინეტში იჯდა? ჯანდაბა ასე როგორ გავიდა, ერთი ადამიანი მაინც როგორ ვერ მივუჩინე, ამის დედაც, რომ გაიქცეს და საზღვარი გადაკვეთოს რაღას ვიპოვით. ფუ შენი... ჩემი ბრალია, უნდა მეფიქრა_ფეხი მიარტყა იქვე დაგდებულ ქაღალდის ყუთს და ნერვიულად მოისროლა წყალში.
-დაწყნარდი დაჩი, ჩვენ მხოლოდ 3 ვართ, დემნა და თამაზი აქ არაა, ყველაფერს ერთად მხოლოდ სამი ვერც გავაკეთებდით და ვერც ვუთვალთვალებდით. ამხელა საქმეში სამი კაცი ძალიან ცოტაა, განყოფილებაში წავიდეთ, შესაძლო ვარიანტები განვიხილოთ და ყველგან დავაგზავნოთ მანქანები, ახლა უკვე დამამტკიცებელი საბუთი გვაქვს, შეგვიძლია ღიად ვიმოქმედოთ.
-ამ, ისა, უკაცრავად, მაგრამ_ დიდი ნერწყვი გადაყლაპა ლილიამ,_უფრო მარტივადაც შეიძლება._თვალები დაეხუჭა დაჩის მზერაზე.
-აბა ქალბატონო, კიდევ რა გააკეთე ისეთი რაც იცოდი, რომ წყობიდან გამომიყვანდა მაგრამ მაინც გააკეთე?_ხელები გადაიჯვარედინა დაჩიმ და თან ბათუმის განყოფილებაში დაიწყო დარეკვა დაპატიმრების ორდერი რომ გაემზადებინათ.
-დაჩი, ამ... მე... მე არაფერი, უბრალოდ ჩვენ, ჩვენ რა... მოკლედ კესანეს დაურეკეთ._ საცოდავად შეხედა დაჩის თვალებში, მაგრამ მის დაწვრილებულ თვალებზე ამაყად გასწორდა წელში და მისი რეაქციის შიში ჯანდაბაში გადამალა.
-და რატომ დავურეკო კესანეს?_კითხა ბიჭმა მაგრამ უკვე კრიბავდა ნომერს.
-დაჩი, გისმენ.
-მეტყვი კესანე რატომ უნდა დამერეკა და მომეკითხე ამ დროს?
-ამ, კი, მე დავითს ვუთვალთვალებ და ახლაც უკან მივყვები, ისე გამიგია საჭესთან საუბარი არ შეიძლებაო და რომ მივალთ ადგილზე მისამართს მოგწერთ._უცებ გაუთიშა სანამ ბიჭი ღრიალს დაიწყებდა და ტელეფონი გვერდითა სავარძელზე მოისროლა.
-აბა წამობრძანდი შენ ჩემთან ქალბატონო_გოგოების სითავხედით გაგიჟებული იყო დაჩი, მკლავში სტაცა ხელი და თავისი მანქანისკენ წააპორწიალა_აბა კომფორტულად მოკალათდით ქალბატონო გამომძიებელო_თითონ საჭეს მიუჯდა და ტელეფონს ყურსასმენი შეუერთა.
-დემნა, აბა ერთი ნომერს გიკარნახებ და მითხარი საით მიდის.....
-მოიცა დაჩი ჩავრთო პროგრამა და ახლავე.
ორ წუთში უკვე იცოდა საითაც მოძრაობდა კესანე და ისინიც იქეთ წავიდნენ . დაჩიმ გიორგისაც გააგებინა ადგილდებარეობა, მან კი მთელ განყოფილებას და 5 მანქანა წამოვიდა დავითის ასაყვანად.
-გინდოდათ არა ჯეიმს ბონდობა გეთამაშათ ქალბატონებს, ხოდა კარგი. თქვენივე თვალით ნახავთ როგორ ხდება დამნაშავის აყვანის სპეცოპერაცია.
-მართლა? შენ რა იქ მიგყავარ? ვაიმე რა მაგარია, მადლობააა._დაჩის მძვინვარე სახეზე უცებ გაჩუმდა, თუმცა ეშმაკური ღიმილით მაინც გადახედა ბიჭს._ ისე ჩვენნაირი მაგრები ჯეიმს ბონდის ცოლიც კი არ იქნებოდა_ თავმომწონედ ამოილაპარაკა ლილიამ, თუმცა დაჩის აღელვებულ სახეზე უცებ შეასწორა_ თანაშემწე, თანაშემწეც ვერ იქნებოდა ასეთი მაგარი.
ამჯერად უკვე დაჩის სახეზე თამაშობდა ეშმაკური ღიმილი.

5 წუთში მთელი სპეც დანაყოფი ადგილზე იყო და სახლიც ალყაში. ბიჭებმა ჯავშან ჟილეტები ჩაიცვეს და ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე გადაწყვიტეს სახლის ჩუმად აღება. დაჩი პირველი შევარდა, ეს მისი ოპერაცია იყო და მასზე წინ არავის მიუშვებდა, რამდენიმე წამში სროლა ატყდა და გოგონებს ეგონათ თავი აუფეთქდებოდათ, აი რატომ წამოიყვანა დაჩიმ, დასაჯა, პირველი ოპერაციის შემდეგ, მთელი ღამე თითქოს ისევ სროლა ესმოდა და თავის ორი დღე ტკიოდა.ფიქრობდა, ამათთვის კარგი გაკვეთილი იქნებოდა. რაციიდან ესმოდათ, რომ ვიღაც დაიჭრა, წინააღმდეგობას უწევდნენ და ერთიც დაიღუპა. ლილია უკვე კანკალს ვეღარ იკავებდა, ოღონდ ცოცხალი ყოფილიყო, ოღონდ ახლა ამ კარიდან ცოცხალი გამოსულიყო. ვერც მიხვდა თვალებდახუჭულმა როგორ ჩარგო მანქანის უკან ჩამალულმა თავი ხელებში და წინ და უკან რწევა. ოღონდ გადარჩეს, ღმერთო ძლივს ვიპოვე_ გულში იხვეწებოდა და ვერც მიხვდა სროლა როდის შეწყდა. მხოლოდ რაციის ხმა მოესმა, სადაც უცხო ხმა ამბობდა ყველა განვაიარაღეთო. უცებ წამოდგა და სახლის კარებს გახედა, დაინახა კიდევაც, მგონი თითონ დაჭრილი არიყო, გიორგიზე ქონდა ხელი მოხვეული და ორივე სისხლიანები იყვნენ. გიორგი სასწრაფოს მანქანაში დატოვა და თითონ გარემო მოათვალიერა ლილია რომ ეპოვა. ვინ აცადა? თავის გვერდით გამობრუნება ვერც მოასწრო ისე შეაფრინდა გოგო და ხელები მოხვია. მთელი ძალით უჭერდა ფეხებს წელზე და სულ ვერ აღიქვამდა ირგვლივ ყველა თუ მათ უყურებდათ.
-ლილია იმათგან გადარჩენილს შენ მგუდავ?_სიცილით გადაუყარა გოგოს გვერძე თმა და სახეზე მოეფერა_დამშვიდდი.
-ახლა შეიძლება _ტუჩებზე გადაუტარა ცერები ბიჭს და თვალებში ჩახედა.
-ღმერთო ჩემო, ყველაფერს შენ ჭკუაზე აკეთებ დაუკითხავად და ყველაზე მნიშვნელოვანს მეკითხები? სენსაცია.
-ვინ გითხრა რომ გეკითხები თავხედო_ ღიმილით დაწვდა დაჩის ტუჩებს და მთელი ძალით მოხვია ხელები. ისე ჩაიკარგნენ ერთმანეთსი სსულაც არ გაუგიათ გიორგის და კესანეს აღფრთოვანებული შეძახილები.


განყოფილებაშიც და მიმდებარე ტერიტორიაზეც უამრავი ხალხი ირეოდა, ყველას სურდა დეტალები გაეგოთ, გოგონებს უკვე ართმევდნენ ჩვენებას, გაირკვა რომ სხვადასხვა ეროვნების იყვნენ და ბათუმში, გავლით მხოლოდ ორი დღით აჩერებდნენ, შემდეგ კი თურქეთში უნდა გადაეყვანათ, სახლი ბუნაგი აღმოჩნდა საიდანაც ცოცხალი 5 ადამიანი აიყვანეს, ორი მკვდარი, ასევე ამოიღეს ლეპტოპი და რამდენიმე კილო ჰეროინი. დაჩი სიხარულიდან ჭკუაზე არიყო, რამდენიმე თითონვე დაკითხა, მხოლოდ ერთმანეთი და რამდენიმე თბილისში მოღვაწე ჩაუშვეს, მაგრამ არა მთავარი. იძახდნენ უფროსი არ ვიცით ვინაა, არასდროს გვინახავსო. თბილისში სასწრაფოდ გაიგზავნა მოთხოვნები მითიებული პირების დასაკავებლად. მთელი ღამე უცდიდნენ ბიჭები გოგოებთან ერად. მხოლოდ დილით დაურეკეს, შედეგი ნოლი, მათაც მხოლოდ ერთმანეთზე ქონდათ სალაპარაკო, უფროსი არ ვიცითო. ყველა თითქოს ერთნაირ დაზეპირებულ სიტყვებს ყვებოდა. ახალი გეგმის მოფიქრებაზე გადავიდა დაჩი მათ ოთახში ბათუმელი თანამშრომელი რომ შემოვარდა:
-ვიპოვე, ბატონო დაჩი, ვიპოვე.
-დამშვიდდი გეგა რა იპოვე?_ახალგაზრდა ბიჭი მხოლოდ მეორე წელია რაც მუშაობდა და ჯერ გამოცდებიც არ ქონდა ჩაბარებული, ძლივს იქნებოდა 20 წელს გადაცილებული.
-მთელი ღამეა ბიჭები თქვენ მოცემულ საბუთებს ვსწავლობდით და ორი საბუთია სადაც ტვირთის შემოტანაზე თანხმობას მინისტრის მოადგილე აწერს.
-ყოაღ გეგა ყოჩაღ, მაგრამ ეგ ჩავლილი საქმეა, ახლა ვერ დავამტკიცებთ ერთი წლის წინ ჩამოსულ გემზე ზედმეტი ყუთები თუ იდო, თუმცა მოიცა_უცებ შემოტრიალდა და ბიჭს ხელი დრა ბეჭზე_გამომყევი იდეა მაქვს. გაოცებული დატოვა დანარჩენები ოთახში და იმ დასაკითხი ოთახისკენ გაემართა სადაც დავითი იჯდა.
-დავით, მემგონი ჩვენ შეთანხმებას მივაღწიეთ დაკითხვისას არა?
-დიახ ყმაწვილო და იცოდე არ დაივიწყო, შენ მე სასჯელის შემსუბუქებას დამპირდი დანარჩენების ჩაშვების სანაცვლოდ.
-მახსოვს დავით მახსოვს, ერთი პრობლემაა, აი ამ საბუთებში ვერ გავარკვიეთ რეალურად რამდენი ყუთით ზედმეტი იყო და თუ ჩამოგვიწერ და გაუყალბებელი საბუთების ადგილმდებარეობას გვეტყვი, გეფიცები მინიმუმის მოსჯას კიარა, იმასაც ვეცდები საერთოდ გირაოთი გამოგიშვან_ მთავაი მოადგილის დაჭერა იყო, დავითი ერთ-ერთი პაიკი იყო და დაჩი დიდად არ ჯავრობდა მხოლოდ 2 ან 3 წელს თუ მიუსჯიდნენ. წინ ათამდე ფურცელი დაულაგა, არუნდოდა მიხვედრილიყო სინამდვილეში რა უნდოდა და რის გაგებას ცდილობდა და დავითმაც ყველაფერი გადმოულაგა.
ისე გამოფრინდა დაჩი ოთახიდან, ეგონა მიწაზე ფეხს არ ვადგამო, მაშინვე დარეკა მის უფროსთან და საქმის ვითარება მოახსენა, ამხელა საქმის გახსნის შემდეგ პირველად თხოვა ახალ უფროს უფლება მიეცა პირადად დაეკავებინა მინისტრის მოადგილე და თანხმობაც მიიღო. მაშინვე ჩაჯდა მანქანაში და თბილისისკენ წავიდა. თან გიორგი და გეგა ახლდა, გზიდან დემნას დაურეკა, რომელიც ნატალის გამო ქუთაისში იყო დარჩენილი და ამბის გაგებისთანავე ისიც თბილისისკენ გზას გაუდგა. კაცის სახლთან ორი პატრულის მანქანა უცდიდა რომ არ გაქცეულიყო და დასაკავებლად მხოლოდ დაჩის და დემნას უცდიდნენ. დიდი სიამოვნებით აბრახუნებდა დაჩი გამთენიის 5 საათზე კარზე და გაღებას უცდიდა. კარში ჯერ კიდევ მძინარე, თმა აბურძგნული კაცი გამოჩნდა.
-თქვენ რა სულ გააფრინეთ? ამას განანებთ._განრისხებული უყურებდა დაჩის სახეზე ღიმილს.
-გიორგი ჯაჭვლიანი?
-დიახ და მე.....
-თქვენ დაკავებული ხართ. ბრალი გედებათ ნარკოტიკის უკანონო შემოტანა-გაყიდვაში, ასევე ინტერნაციონალური პროსტიტუციისთვის, საბუთების გაყალბებაში და საზღვრის უკანონო გადაკვეთაში და ორი ადამიანის მკვლელობაში. თქვენ გაქვთ დუმილის უფლება და რასაც იტყვით გამოყენებული იქნება თქვენს წინააღმდეგ_სიამოვნებით იმეორებდა დაზეპირებულ ფრაზებს ბიჭი და ბორკილებ დადებულ კაცს მანქანისკენ მიათრევდა. ახლა შეეძლო მშვიდად ამოესუნთქა.



-ლილია, რატომ არ მთანხმდები?
-კარგი რა დაჩი, ერთ წელზე მეტია ერთად ვცხოვრობთ, იმისთვის რომ მიყვარდე რაღაც ფურცელი არ მჭირდება.
-არც კი მჯერა,ჯერ ის რომ მე დაჩი თაბაგარი გოგოს ცოლობას ვეხვეწები და არც ის უარს რომ მეუბნები.
-კარგი რა, ხომ იცი რომ მიყვარხარ, მამა მე არ მიშლის და ძმა არც შენს სიყვარულს და არც შენთან ცხოვრებას. ერთი უბრალო სიტყვა ქმარი ვერ განსაზღვრავს რასაც შენდამი ვგრძნობ, თანაც ვიცი ასე რატომაც ჩააჯინდი, გინდა ოფიციალურად ქმრის სტატუსი გქონდეს, რომ გამოძიებისას რამე რომ ამიკრძალო წამომაძახებ, ქმარი ვარ და დამიჯერეო.
-მაბრაზებ, მიყვარხარ და მინდა ჩემი ცოლი გერქვას, ნერვები მეშლება როცა ვინმეს გაცნობისას ვიბნევი და ხან შეყვარებულს გიწოდებ, ხან ერთად ვცხოვრობთს, რომ ვინმემ ზედმეტი არ გაბედოს, მინდა ჩემი ნაჩუქარი ბეჭედი გეკეთოს და მშვიდად ვიყო. ჯანდაბა, რომანტიული გამხადე ამხელა კაცი რეებს ვლაპარაკობ და ნუ ხო კარგი საქმის დროსაც მჭირდება ხანდახან რამეზე უარი გათქმევინო ისეთ სარისკო დავალებებს თანხმდები. იქნებ მაინც დაფიქრდე, არ უნდა ჩემ გოგოს გათხოვება?_წარბების თამაშით მიუახლოვდა ლილიას. მანაც კისერზე შემოხვია ხელები და ყურში ჩაჩურჩულა
-როდის უნდა მიხვდე, რომ ერთი ტიპიური გოგო არ გყავს?
საუბარი ტელეფონის ხმამ შეაწყვეტინათ.
-გისმენ ნათი_ნათიას გაგონებაზე ლილიამ ტაში შემოკრა და მომლოდინე თვალებით ახედა დაჩის-როდის იპოვეს? კარგი ნათი გასაგებია, მადლობა.
-აბა? მკვლელობა? ნარკოტიკი?
-ღმერთო ლილია ისევ არ ისვენებ. ნარკოტიკი..
-აბა? ამჯერად რომელ კაფეში ვიწყებ მუშაობას?
-არცერთში, გეყოს, ეს ჩვენი საქმეა.
-კარგი რა დაჩი, ხომიცი რომ მაინც დაგითანხმებ და ბარემ პირდაპირ დამთანხმდი_ კისერზე შემოხვეული ხელები ლოყებზე ჩამოუსვა და ტუჩები მიუახლოვა.
-მაგრამ დათანხმების პროცესი იმდენად სასიამოვნოა უარს ვერ ვამბობ_ ღიმილით დაწვდა ლილიას ტუჩებს და მაშინვე დატკბა_ჯანდაბა, იოლად ახერხებ დამითანხმო. ასე როგორ შეგიძლია ყველაფერი დამავიწყო?
-ჰაჰ, დემეტრე სწორი ყოფილა_ძმის ხსენებაზე გაკვირვებულმა ამოხედა გოგოს_ ჩვენს ერთმანეთისთვის გაცნობას აპირებდა, ამბობდა დარწმუნებული ვარ შენ ხარ ვინც სამსახურს დაავიწყებს და აჩვენებს მკვლელობების გარდა რამდენი რამე არსებობსო.
-ჰმ, ყოველთვის ვიცოდი რომ დემეტრეს კარგი ინტუიცია ქონდა_ჩაიხითხითა ბიჭმა_ცუდია, რომ ვერ შეხედა კიდევ ერთხელ, რომ მართალი იყო_სევდიანმა გადააქნია თავი და ლილიას ხელი ჩაკიდა-კარგი, ისევ მომიგე, წავედით.
ლილიას ნასროლი ჟეტონი ქამარში ჩაიმაგრა, იარაღი შეიმოწმა, ლილიას ღიმილით გადმოხედა როგორ ამოწმებდა სახლში რამე ჩართული არ დარჩენოდა და სახლის კარებიც გამოიკეტეს. წინ კიდევ ერთი საქმე ელოდათ.



------------------------------------------------------------------------

ესეც ასე, დასასრულიც დავწერე და იმდენად დამწყდა გული არ ველოდი.
იმედი მაქვს მოგეწონებათ და ბანალურად არ ჩამითვლით, უბრალოდ ამ ისტორიისთვის სხვანაირი დასასრული ვერ წარმომიდგენია....
დიდი მადლობა თქვენი თბილი სიტყვებისთვის, იმედი მაქვს მალე დავბრუნდები... <3