...გონების დაკარგვამდე ორი წამი მაკლდა,თუმცა მარიამის მწარე ჩქმეტამ გამომაფხიზლა.და მარის აწყლიანებული თვალებით მივაჩერდი.კარისკენ გახედვას ვერ ვბედავდი
-მითხარი რომ კარში ალექსანდრე არ დგას და ეს ყველაფერი მესიზმრება!გთხოვ უბრალოდ მითხარი!-ვეხვეწებოდი მარის და თვალები მაგრად მქონდა დახუჭული
-კაი რა გთხოვ დამშვიდდი,ნუტირი რა ქორწილი მაქვს თუ გასვენება?ვხვდები როგორ მდბომარეობაში ხარ,მაგრამ შენც გამიგე რაა-მითხრა ვითომ გაბრაზებულმა-უბრალოდ არაფერი შეიმჩნიო ყველაფერი კარგად იქნება-დამამშვიდა და მეც დავუჯერე.არაფრის დიდებით არ ვიხედებოდი ბიჭებისკენ.გულის სიღმეში მაინც მჯეროდა რომ ჩემს სიახლოვეს არ გამოჩნდებოდა,ან ეს უბრალოდ თავის ფუჭი დაიმედება იყო...რავიცი...
მალე ჩვენთან თოკა მოვიდა და ჩემსა და მარის შორის ჩაჯდა.მარის ხელი გადახვია და ჩემსკენ მოიწია
-მარის თავს გეფიცები მართლა არვიცოდი,არინერვიულო რა თორე მაგრად გამიტყდება-მთხოვდა თოკა-ეხა აქ უნდა მოვიდეს,მარის უნდა მიულოცოს და არგინდა რა ნერვიულობა კაი?-მკითხა და თან ალექსანდრეს გახედა
-ჰო კაი კაი-ჩავიბურდღუნე უფრო ჩემთვის ვიდრე თოკას გასაგონად.არმინდოდა ალექსანდრესთან რაიმე კონტაქტი მქონოდა,უბრალოდ გამარჯობის თქმაც კი გამიჭირდებოდა და დავიბნეოდი რაც ნამდვილად არ მაწყობდა.უკვე საპირფარეშოში გასვლას ვაპირებდი როცა გიორგი მომიახლოვდა და გვერდით მომიჯდა.მაშინვე შევამჩნიე როგორი გამწარებული უყურებდა თოკა გიორგის.მართალია ეს პირველი შემთხვევა არიყო,მაგრამ ახლა რაღაც მეზედმეტა მისი ასეთი საქციელი.
-ხო არ მოიწყინე?-ჩამჩურჩულა გიორგიმ და თავი მხარზე დამადო-ოჰჰ ძველი ნაცნობებიც მოსულან-მითხრა და ირონიულად ჩაიცინა.აშკარად ახლა შეამჩნია სანდრო.
-არა არმომიწყენია...-ვუთხარი ყველანაერი ემოციის გარეშე
და სულ მალე ბატონი ალექსანდრეც დაიძრა ჩვენსკენარ ვუყურებდი თუმცა მის მწველ მზერას მაინც ვგძნობდი.წამოვხურდი და მოვლენების განვითარებას გულამოვარდნილი ველოდი.
-გილოცავ მარიამ,ბედნიერი ოჯახი მინდა გქონდეთ.ნუ ხოიცი როგორც მიყვარხართ რა(ჰოო მეც ესე ვუყარდი..გავიფიქრე ჩემთვის)-უთხრა მარის ალექსანდრემ და გადაკოცნა.თან მზერას ჩემსკენ აპარებდა
-მადლობა დიდი.ჩვენც გვიყვარხარ ძალიან.ისე სად დაგვეკარგე?რატო აღარ ჩანხარ?-ჰკითხა ინტერესით მარიმ
-რავი ეს საქმეები ხოიცი რაა-უთხრა სანდრომ-ჰო მისალმება სულ დამავიწყდა...გამარჯობათ...-თქვა და მკვლელი მზერა ჩემზე და გიორგიზე გადმოიტანა.
-გაგიმარჯოს-ჩავიბურდღუნე
-გამარჯობა,გამარჯობა.როგორ ხარ სანდროოო?-გაიწელა გიორგი და ალექსანდრეს ირონიულად გადახედა
-რავიცი ვარ რა თავად როგორ გიკითხოთ-,,თ''-ს განსაკუთრებით გაუსვა ხაზი და მზერა ჩემზე შეაჩერა
-მშვენივრად,ჩვენც ვემზადებით ქორწილისთვის-ამის გაგონება და ჩემი ხველის ხმა ერთი იყო.ძლივს დავწყნარდი.მაშინვე ალექსანდრეს გავხედე.მთელ სახეზე ალმური ედო.ის ის იყო აფეთქდებოდა.
-ძალიან სასიხარულო ამბავია-გამოსცრა კბილებში და ბიჭებთან წავიდა.როგორც კი გაგვეცალა მაშინვე გიორგის მოვკიდე ხელი და აივანზე გავიყვანე
-ეს რაიყო?!ამიხსენი!როდის შევთანხმდით ჩვენ ქორწილზე?საერთოდ ლაპარაკიც კი არ ყოფილა!-გამწარებული ვიყავი და ხელებს გაურკვეველი მიმართულებით ვაქნევდი.
-რას ვარდები ვერგავიგე?რაიყო არგვექნება ქორწილი?!თუ ის გაგიტყდა შენ ყოფილ სიყვარულს რო აეწვა?-მკითხა გაცეცხლებულმა გიორგიმ
-როგორ ხარ ასეთი შეუგნებელი?საერთოდ ამიხსნი რაგინდა?ჩემი თავის მიკვირს შენთან რომ ვარ რა-ვუთხარი და ცრემლების დასამალად თავი დავხარე
-რათქვი გოგო?!-მომვარდა გიორგი და მაჯაზე ხელი ჩამავლო
-გამიშვი ცხოველო მეტკინა ხელი!შემეშვი!გაეთრიე საერთოდ აღარ მინდა გხედავდე!-ვუღრიალე და ხელი გავაშვებინე,ისიც წამში გავარდა,უკან აღარც მოუხედია.მოაჯირს დავეყრდენი და თავი დავხარე.ცრემლებმაც როგორც ყოველთვის გზა გაიკვალეს ჩემს სახეზე.
-დავიღალე...აღარ მინდა აღარაფერი...ღმერთო რადაგიშავე...-ჩემთვის ვჩრუჩულებდი.კარის გაღების ხმა გავიგპნე.ისევ გიორგი მეგონა და აღარც შემიხედავს ისე დავუწყე საუბარი
-ხომ გთხოვე წადი მეთქი?!გამანებე თავი არმინდა გხედავდე გიორგი წადი!-ვუყვირე და თვალი ჰორიზონტს გავუსწორე,თან ცრემლები მომდიოდა.
-გიორგი ნამდვილად არვარ.მაგრამ ვფიქრობ არც ჩემი ნახვა გაგახარებს-მითხრა,გვერდით მომიდგა და თვითონაც მოაჯირს დაეყრდნო.თვალს აარ მაშორებდა,ელოდა ალბათ რას ვუპასუხებდი.მეკი დამუნჯებული ვიყავი:მონატრებისგან,სიყვარულისგან და ალბათ ტკივილისგანაც...ჰო ტკივილისგან...
-ისე როგორც ვხედავ არც ისე უბედური ხარ.რატო დაიტანჯე?შეყვარებული გყავს,აგერ თურმე დღე-დღეზე ქორწილიც გექნებათ.რა გაწუხებს?-მკიტხა ირონიულად და მომაჩერდა.ვეღარ მოვითმინე და შევხედე.
-აჰჰ...-ჩავიცინე მეც ირონიულად-და შენ ფიქრობ რომ ჩემს ცხოვრებაში რამე სასიხარულო და ბედნიერი კიდევ ხდება?!-განსაკუთრებით გამოვკვეთე ,,კიდევ"
-ჰო არვიცი...რავიცი..ალბატ ვერვხვდები-დაიბნა.დიდიხანი ვიდექით ასე უბრალოდ ვიყურებოდით სივრცეში.დუმილი კი ალექსანდრემ დაარღვია
-გიყვარს?-სევდიანად მეკითხებოდა.გული მეტკინა.იმდენად რომ თავი ვეღარ შევიკავე და ტირი დავიწყე.უბრალოდ ვეღარ მოვითმინე...
-შენრა მეხუმრები?საბოლოოდ გინდა არა ჩემი განადგურება?ამიხსენი რადაგიშავე უბრალოდ მითხარი სხვა არაფერს გთხოვ მითხარი რაგინდა?!რატომ გადამეკიდე?ხომ დაასრულე შენივე დაწყებული ურთერთობა,ისე როგორც შენ გინდოდა?მომკალი!შენს გამო სახლიდან აღარ გამოვდიოდი.ადამინაობა დავკარგე გესმის!-გამწარებული ვყვიროდი და ალექსანდრესთან ძალიან ახლოს ვიდექი.იმწამს მინდოდა მისთვის გამერტყა მაგრამ ვერშევძელი.უბრალოდ ყველაფერს ვამბობდი რაც პირზე მომადგებოდა-და ამყველაფრის მერე შენ...შენ ბედავ და მეკითხები მიყვარსს თუარა?სიმართლე გაინტერესებს?!გეტყვი!მიუხედავად იმისა რომ შენი წასვლა გიორგიმ გადამატანინა,მაინც ვერ გადაგიყვარე!ამის გაგება გინდოდა!?ჰოდა ხომ გესმის?!მორჩა შეგიძლია წახვიდე!ისე არ დარჩებოდი გეყოლება შენ ვინმე!უბრალოდ წადი რომ დამავიწყდე...და აღარასდროს აღარ გამოჩნდე!-დავასრულე და მივაჩერდი,თან ცრემლები მომდიოდა.ისკი ნაღვლიანად მიყურებდა და რომ არა სიამაყე ალბათ იტირებდა კიდეც.არაფერი არუთქვამს უბრალოდ მოოულოდნელად დაიხარა და მაკოცა.ვერაფერი მოვიმოქმედე უბრალოდ ვტიროდი,ვეღარ ვუმკლავდებოდი ამდენს.თავი შუბლეზედამადო და სახეზე ხელს მისმევდა
-ხომ მიცნობ?ვიცი რომ შენზე კარგად არავინ არმმიცნობს!ვიცი რომ ჩემს თვალებში წამში შეგიძლია ამოიკითხო რას ვგრძნობ...ხომ იცი უმიზეზოდ რომ არ დაგტოვებდი?!და ჩვენს ურთიერთობას ერთი ხელის მოსმით არ დავანგრევდი?!-მეკითხებოდა თან მიყურებდა მეკი ერთ წერთილს მივჩერებოდი და ვეღარ ვაზროვნებდი.მიხურდა სახის ყველა ის ნაწილი სადაც მეხებოდა...
-ახლა არა...წადი უბრალოდ დამტოვე..წადი...-შევეხვეწე
-წავალ,მაგრამ არინანო...რაცარუნდა იყოს მე ყველაზე და ყველაფერზე მეტად მეყვარები...-ამოიხვნეშა-სადაც არუნდა ვიყო-ეს ბოლო წინადადება კი უფრო ტავისთვის ჩაილაპარაკა მაგრამ მე მაინც გავიგე...ვერ ვხვდებოდი რას გულისხმობდა..
...იმ საღამოს ალექსანდრემ რესტორანი ისე დატოვა არავის დამშვიდობებია,ბიჭები დაედევნენ მაგრამ.მანქანაში ჩაჯდა და ადგილს მოსწყდა.ალექსანდრე...ეჰ ჩემი ალექსანდრე...
დიდი სიჩქარით მიქროდა,ფიქრებით კი ბარბარესთან იყო.მისი ყველა სიტყვა გულზე ლახვარივით ეცემოდა.ტიროდა...ხვდებოდა რამდენად დიდი შეცდომა დაუშვა...და როგორ ატკინა გული მის ბარბარეს...
ღამის 12 საათზე კი ,ჯერ კიდევ ქორწილში მყოფ ბარბარეს სანდრომ დაურეკა
-ხომ გახსოვს!გახსოვდეს რაც გითხარი...ყველაზე და ყველაფერზე მეტად ხომიცი!მაპატიე ბარბი-ეს სიტყვები და შეჯახების ხმა...ბარბარეს და მარიამის ტირილი,გამწარებული ბიჭებიდა და გაგიჟებული ქორწილის სტუმრები...მერე იყო საავადმყოფო და ტკივილით მოცული 21 დღე...


პ.ს იმედია მოგეწონებათ ♥ ველოდები შეფასებებს ♥ :*