აეროპირტის დერეფანში იდგა და სასტავთან ერთად ელოდა ბავშვობის ძმაკაცის გამოჩენას.
გულის სიღრმეში იმ სიხარულს, რომელსაც იმ წამს განიცდიდა ის ერთი დღე აბრკოლებდა, რამდენიმე დღის წინ, რომ გარდაქმნა მთლიანად გიკა ხიონაკის გონება და რაღაც ამოუცნობი გრძნობა, რომ ჩასახა მის გულში.
ისევ ბაბალე....
ისე ბაბალე ცვლიდა ყველაფერს.
ისევ ბაბალე აშორებდა ანდრიასა და მას.
ისევ და ისევ ბაბალე იყო დამნაშავე, იმ წარსულის გამო რომელშიც ანდრიას ბაბალე უყვარდა, აფანატებდა და გიჟდებოდა.
ნეტავ ახლაც თუ ქონდა რაიმე გრძნობა მის მიმართ?
არამგონია დავიწყებოდა წითური.
ან შესაძლებელი იყო სხვით ჩაენაცვლებინა.
ასე იყო თუ ისე გიკა ხიონაკს მაინც რაღაც უსიამოვნების გრძნობა ეუფლებოდა.
ბავშვობიდან არ მოსწონდა ანდრიას სიყვარული ბაბალეს მიმართ.
რატომ?
ეგ თავად ხიონაკმაც არ იცის.
ან შესაძლოა იცის კიდეც და აღიარებას ვერ ბედავს.
ერთადერთი რაც არის ის არის, რომ გიკა ხიონაკი ეგოისტობით გამოირჩეოდა და სწორედ ამიტომ აიძულა წითურიც.
აბა რა სასიამოვნო იყო ბაბალე, რომ ეცილებოდა მეგობრების, ნათესავების, მშობლების და ყველა მისი ახლობლის სიყვარულში?
სწორედ აქედან დაიწყო ყველაფერი და ჯერაც ვერ დამთავდა.
ეგოისტობით სავსე იყო ხიონაკი.
მხოლოდ ის უნდა ყოფილიყო და არავითარი სხვა.
ამ ეგოიზმმა ისე დააბრმავა, რომ ვერც აღიქვამდა სრულ ჭეშმარიტებას და იმ გრძნობასაც უგულებელყოფდა, რომელიც მის გულში უნდა დაბუდებულიყო.
ანდრია თორია..
ორი წლის მერე ?
სულ სხვა იყო.
სხვანაირი.
გაზრდილი.
დავაჟკაცებული.
შეცვლილი და სულ
სულ სხვანაირი..
მოკლედ შეჭრილი თმა, მოზრდილი წვერი, თბილი გამოხედვა და ის გულწრფელი ღიმილი ბავშვობიდან, რომ მოჰყვებოდა თან.
ძალიან..
ძალიან შეცვლილი იყო ანდრია თორია.
ხმაც კი სხვანაირი ქონდა.
სულ სხვა იყო თორია.
-ვა გიკა.. რა შორს დგახარ ბიჭო მოდი აქ გნახო ნორმალურად.
-არ მჯერა ტო.. რა შეცვლილი ხარ.. სიცილით გადაეხვია და ხელი ზურგზე რამოდენიმეჯერ დაარტყა.
-დრო გავიდა და ჩვენც გავიზარდეთ.
სასტავს თვალი მოავლო და კარგად შეათვალიერა..
დაჩი ონიანი
ზუკა კაკაშვილი
აბიბო იგივე აბო ბაქრაძე
ვახო მიქელაძე
და გიკა ხიონაკი.
ბავშვობის ძმაკაცები.
აი ისეთი ძმაკაცები
ძმობას, რომ ეფიცებოდნენ ერთმანეთს და დაფიცებული, რომ ქონდათ ერთმანეთის მეჯვარეობა ღვთის წინაშე.
დაჩი.
ქერა, ცისფერთვალება, საშვალო სიმაღლის, ყველაზე თავში ავარდნილი ტიპი იყო.
ზუკა.
ზე სიმპატიური.. თაფლისფერთვალება რომანტკოსი. როგორც ბიჭები იძახდნენ ქართველი მაჩო.
აბო.
ყველაზე ჯიგარი ტიპი..
გაჭირვებაშიც და ლხინშიც, რომ გიძმობდა და მხარში, რომ დაგიდგებოდა აი ეგ ტიპი იყო ჩვენი აბიბო.
დედა და მამა არ ყავდა.
ბებია ზრდიდა ობლად დარჩენილ ბიჭს 14 წლამდე მერე ბებიაც დაკარგა და ასე დარჩა ცხოვრების პირისპირ.
ბიჭები იყვნენ მისთვის ის ოჯახი მთელი ცხოვრება, რომ ნატვრად ქონდა.
ვახო.
ეს ის ტიპი იყო ყველა სიტუაციიდან მშრალი, რომ გამოვიდოდა. სასტავის ტვინი იყო მიქელაძე. ერთხელ ისეთ ჩხუბში მოყვა ლამის მოკვდა. მაგრამ სიკვდილსაც დაუსხლტა ხელიდან .. გვარისა და ამ სიტუაციის გამო მიქელა შეარქვეს და დღემდე შერჩა ეს "კლიჩკა."
ანდრიაზე კი იცით მცირედად.
გიკაზე აბა რაღამაქვს სათქმელი?
გიკა ხომ გიკაა და მანდ ვსო.
თორიას ჩამოსვლას ისე ხომ არ დატოვებდნე?
რა თქმა უნდა არა..
კლუბში გადაინაცვლეს და ასე სმასა და ძველი დროის გახსენებაში გაატარეს მთელი ღამე. გამთენია იყო, რომ დაიშალნენ.
მზე ჩადიოდა გიკამ თვალის გახელა რო ინება.
წყალი გადაივლო, სწრაფად გადაიცვა ტანსაცმელი და აბოსთან გავიდა.
-მარტო ხარ?
-ხო..
-რას გიგავს ბიჭო სახლი. დამლაგებელი არ გყავს?
-აუ დაეგდე რა და გაჩუმდი. თავი მისკდება ისედაც. შენ პახმელიაზე არ ხარ?
-არ ვიცი მე პახმელია. წარბები აათამაშა და ფარდები გადაწია.
-ნეტა შენ. ნაბეღლავის ცივი ბოთლი შუბლზე მიიდო. -შენ რაღაც ვერ ხარ ეს ორი დღე ხასიათზე. მზერა გიკაზე გააშეშა. -რა იყო ნიას ეჩხუბე?
-დავშორდი.
-რააა? იმხელა ხმაზე იყვირა ხიონაკს ხელში დაჭელილი სიგარეტი ლამის ხელიდან გაუარდა.
-რა გაყვირებს შ*ჩემა.. გამისკდა გული.
-რატო დაშორდი?
-მიზეზ გარეშე.
-ვის აბოლებ? ასე უმიზეზოდ მიატოვე ქორწილის წიინ?
-ოოო რა.. მივქარე..
-ხო და რა მიქარე?
-ბაბალესთან ვიყავი.
-ვინ ბაბალე? ანდრიას ბაბალე?
-როდიდან იყო ანდრიას ბაბალე ერთი ეგ მითხარი? ნერვები აეშალა.
-ნუ ვარდები ერთწამს მაცადე გავაანალიზო სიტუაცია.
-გაანალიზე?
-გართობის პონტში თუ?
-რა თუ?
-გიყვარს?
-ეეე რა.. რა მიყვარს ბიჭო ვერ ვიტან მაგ გოგოს რაც თავი მახსოვს.
-აბა რა ჯანდაბა გინდოდა მაშინ?
-რაღაც ამოუცნობი ძალა იყო. რა გაცინებს?
-სასაცილოა.. ვერ ხვდები იმას რასაც წესით უნდა ხვდებოდე.
-ნუ მელაპარაკები "ჩორნი ხოდებით".
-რა უნდა ქნა?
-არაფერი.
-რას ქვია არაფერი?
-იმას რომ არაფერს არ გავაკეთებ. მე ჩემთვის ის თავისთვის.
-გჯერა შენ მაგის?
-რატომ არ უნდა მჯეროდეს?
-ეჰ გიკა.
-ნუ იქნევ მაგ ხელს თორე მოგტეხავ.
-აუ რა ნერვებზე ხარ.. შარზე ვარ და შარს ვეძებო შენზეა.
-ანდრიას ისევ უყვარს?
-მე რავი. არ გვილაპარაკია მაგ თემაზე, მარა არამგონია ამ ორ წელში დაევიწყებინა. მეოთხე ღერს ეწევი..
-ხო
-დაიხრჩობი შე საცოდაო დაასტოპე მაინც.
-ასე უფრო ვიხრჩობი
-მოგვარდება.
-იმედია.
-ანდრიას დაელაპარაკე. ჯობია იცოდეს.
-არ ვიცი.. ვაფშე არ ვიცი რას ვაკეთებ და რას ველი ამ მოქმედებების მერე. ვერც ვფიქრობ, ვერც ვაზროვნებ. ერთ წერტილზე ვარ.
-მიხვდები. რაღაცნაირად გაიღომა.
ღამის სამი საათი იყო აბოს სახლი, რომ დატოვა. კორპუსთან გააჩერა ავტომობილი და გადავიდა.
-გიკა ხიონაკი?.. აგდებულად ნათქვამი მისი სახელი და გვარის გაგონებაზე უკან შებრუნდა.
სიბნელეში ვერც გაარჩია წინ მდგომის სახე, მაგრამ მის ხელში დაკავებული იარაღი მაშინვე შენიშნა .
-ხო მერე? თვალები დააწვრილა.
-მერე? ვააა. შენ რა მამაცი ყოფილხარ.
-შენი აზრით მაგით შემაშინებდი? ჩაიცინა.
-ჰმ..
-რა გინდა ?
-რა მინდა? ჩემი ღირსება მინდა.. საკმარისი არაა? ის გათელილი ორი წელი მინდა ამოვიღო ერთ ღამეში, რომ გააქრეთ.
-პირდაპირ თქვი.
-ბაბალე ქებურია მინდა.ხო კონკრეტული მიზეზია?
-ბაბალე?
-ხო ბაბალე.. აი ბაბალე მე რომ მყავდეს მაშინ შენ უნდა გაქრე.. ხო და...
-ერთი შენი შეშლილი დედაც *****.. მისკენ წავიდა რასაც გასროლა მოჰყვა.
ხიონაკმა ერთი ამოიოხრა და ჩაიკეცა.
მუცლიდან სისხლი მოსდიოდა.
ხელი მაგრად მიიდო და წინ მდგომს ახედა..
-რომც მოვკვდე ბაბალე შენი ვერ იქნება.
-წადი შენი..
კიდევ აპირებდა სროლას, მაგრამ ერთ ერთი მეზობლის ყვირილზე გასროლა ვერ მოახერხა.
სიბნელეში მიიმალა..
ღამის წყვდიადში გაქრა.
ხიონაკი უგონო მდგომარეობაში მყოფი იმყოფებოდა რეანიმაციაში.
ოპერაცია გაუკეთეს და ტყვია ამოუღეს.
მდგომარეობა არც თუ ისე რთულად იყო.
ლიკა გაფითრებული იჯდა დერეფანში მდგომ სკამზე და ლუკას აშლილი სახის დანახვაზე სისხლი ეყინებოდა.
იმის გაფიქრებაც არ უნდოდა რაც შეიძლება მომხდარიყო მეზობლის რამდენიმე წუთის დაგვიანების შემდგომ.
-ლიკუ..ცოლს მიუახლოვდა და სახეზე მოეფერა.
-მოვკვდებოდი.. მე ნამდვილად მოვკვდები გიკას გარეშე.
-ჩუ.. დამშვიდდი..გინდა წყალი მოგიტანო?
-არ მინდა.. გიკას ნახვა მინდა..
-ჯერ არ შეიძლება. ცოლი გულზე მიიხუტა.
-ვინ იყო? რა უნდოდა გიკასგან?
-არ ვიცი.. ეს ბავშვი მთლიანად შარია.. ვიდეოკამერებშიც არ ჩანს არაფერი. ან რისთვის აყენია ის კამერები ვაფშე.
-მეშინია.
-კარგად იქნება
-მაგის არა.. მე იმის მეშინია რაც ამის მერე მოხდება.
ლუკამ თავზე აკოცა ქალს და დერეფანში მათკენ მიმავალ ბიჭებს შეხედა.
-როგორაა? მიქელაძემ ჩუმი ხმით იკითხა.
-არაუშავს გამოძვრება. თქვენ რამე ხო არ იცით? ეჭვისთვალით გადახედა ბიჭებს და მზერა აბოზე შეაჩერა.
-არა ლუკა ბიძია.. რო გვცოდნოდა ასე იყო საქმე მარტო არც დავტოვებდით. ზუკამ ნერვიულად გადაისვა კეფაზე ხელი.
-ვინც არ უნდა იყოს ვიპოვით.. აბომ მტკიცედ თქვა და დაჩის რაღაც ანიშნა.
-თქვენ არ ჩაერიოთ.. მკაცრი ტონით უბრძანა ბიჭებს -გიკას საქმეა და მან მიხედოს. თუ ჩასარევი იქნება მე ჩავერევი.
სად იყო ამ დროს ბაბალე?
ანასტასიასთან ერთად იყო წასული რაჭაში.
ყველაზე მეტად თბილისიდან გაქცევა უნდოდა..
ხო და ტასიკომ მოკიდა ხელი და წაიყვანა.
იმისდა მიუხედავად, რომ დაქალის ჩადენილ საქციელს არ ამართლებდა, ახლა მაინც ვერ მიატოვებდა და ვერ გაიმეტებდა მარტოსულობისთვის.
უყვარდა ბაბალე..
მართლა დასავით უყვარდა.
-ანდრია ჩამოსულა
-საიდან გაიგე?
-მთელი ჩვენი სასტავი მაგაზე ჭორაობს ფბში.
-მეტი საქმე არ აქვთ რა.
-ბაბი..
-რა იყო?
-გიკა გიყვარს?
-რა სისულელეს მეკითხები ტასო?
-თქვენი ვერაფერი ვერ გავიგე. აბუზღუნდა.. -ისე ისიც დაშორდა ნიაკოს.
-რატო?
-არ ვიცი. ალბათ შენს გამო.
-კაი რა.
-უაზროები ხართ ორივე. თქვენი ნერვები აღარ მაქ . გაბრაზებულმა აქცია ზურგი ქებურიას და დასაძინებლად წავიდა.
დილით ანასტასიას სლუკუნმა დაურღვია იდილია. თავი ძლივს წამოწია ბალიშიდან და თვალები ნაძალადევად გაახილა.
-რა ხდება ტას? ფეხზე წამოხტა მაშინვე.
-გიკა..
-რა გიკა?
-დაჭრეს. მაქსიმემ მითხრა ცუდად არისო. ატირებული ჩაეხუტა ბაბის.
ეტკინა..
იმაზე მეტად ეტკინა გიკას ცუდად ყოფნა ვიდრე უნდა სტკენოდა..
იცოდა..
განა არ იცოდა ყველაფერი იმ ერთი ღამის ბრალი, რომ იყო?
ყველაფერი მისი..
მისი ბრალი.
ისიც იცოდა ვინ იყო დამნაშავე.
იცოდა
კი.. იცოდა
ლაშა, რომ არ შეარჩენადა..
-ბაბ უნდა წავიდე.. გიკა უნდა ვნახო.. ბაბალე გესმის?
-ჩემი ბრალია.. ყველაფერი ჩემი ბრალია.. არ უნდა გამოვჩენილიყავი.. გიკა მართალი იყო.. იმ ორ წელს მიღმა უნდა ვყოფილიყავი.. საერთოდ უნდა გავმქრალიყავი..
-ნუ ამბობ მასე.
-მასეა. ჩემი ბრალია.. ლაშამ ლამის მოკლა.. გესმის? გიკა ლამის მოკლა..
-ლაშა? ლაშამ ესროლა? შენ რა იცი?
-ვიცი.. არავის უთხრა.. გთხოვ ტასო.
-მე...
-ტასო დამპირდი.. არავინ არ უნდა გაიგოს.. ლაშას ვერ გავიმეტებ ციხისთვის.. არ იმსახურებს. შენც ხომ იცნობ არა? ის არ არის ასეთი. ყველაფერი ჩემი ბრალია. მე ვაქცია ასეთად.
-ბაბალე..
-გთხოვ.
-გიკაზე რას იტყვი ბაბი? რომ მომკვდარიყო? მერე რა იქნებოდა?
-მეც მოვკვდებოდი.
გიკას გარეშე..