"ეს რა გამიკეთა, ამას ვიმსახურებდი ალექსისგან?. უკვე მერამდენედ მივდივარ მისგან, მაგრამ ბოლოს ისევ მე, ისევ მე გავრბივარ შესარიგებლად, მიუხრდავად იმისა რომ, თვითონ მეუბნება ურთიერთობაზე უარს და ხაზს უსვმს ჩვენს ერთდ ყოფნას. არაა!! ეს უკვე მეტისმეტია, ვფიცავ მის სახელსაც კი აღარ ვახსენებ!!." გამაგრდი ანამარია შევსძახე ჩემს თავს და ჩქარი ნაბიჯებით გამოვედი საავადმყოფოდან. სანამ მანქანასთან მივიდოდი, ცრემლები მოვიწმინდე, არმინდოდა ენახათ რომ, ისევ მის გამო ვტიროდი, არ მინდოდა რომ მათ თვალში უსუსური არსება ვყოფილიყავი, რომელიც მიჯაჭვულია სხვაზე და არაფრის გაკეთება არ შეუძლია დამოუკიდებლად.
მანქანასთან მივედი, შიგნით ჩავჯექი და კარები მთელი ძალით მოვიქნიე, ალბად მთელი ემოცია ამ კარებში ჩავაქსოვე.
ნენე გაკვირვებული მიყურებს და მეუბნება.
-ანამარია ხომ ხარ კარგად?.
-მშვენივრად, ჯერ ასე კარგად თავი არ მიგვრძვნია.
-აჰაა, ანუ შენ და ალექსი შერიგდით. დაამთავრა თუარა ნენემ სიტყვები, თავს შევსძახე, "ანამარია გამაგრდი, არ იტირო."
-მე და ის უკვე აღარ ვარსებობთ. ვუთხარი მოკლედ. ნუ რათქმაუნდა მათი გაოცება ჩემს თვალს არ გამოჰპარვია, მაგრამ ეს პირველად არ მომხდარა, ალბად თვითონაც შეეჩვიეს ამ გარემოებას.
ცოტა ხანში იკვე სხლში ვიყავით. ნენე ჩემთან დარჩა. ლიზი კი მისვლის თანავე საძინებელში შევიდა, ხვალ მორიგე იყო და ძაან დამღლელი დღე ელოდა წინ. მე და ნენე კი წყნარად ვისხედით, უეცრად კი ტელევიზორს მივვარდი და კინოს არჩევა დავიწყე.
*
3 დღის შემდეგ.
*
უკვე სამი დღე ისე გავიდა, არაფერი გამიგია ალექსზე. თუმცა მე ის არ ვიყავი, გამწარებულ გულზე რომ ამბობდა, ალექსის სახელსაც აღარ ვახსენებო. ალბად უკვე ალექსი, ქუჩაში დაეხეტება მორიგი ხიფათისათვის. ანამარია კი ამ დროს ვის ახსოვს. ლიზი თავის კოლეგებთან ერთად ისვენებს. ნენე კი გუშინს მერე არ გამოჩენილა. ყველას დავავიწყდი. "ანამარია ადექი საწოლიდან და შენი თავი გაამხიარულე."
შევსძახე ჩემს თავს და ჩაცმას შევუდექი. საწოლი გადავალაგე და ოთახიდან გავედი. მალე სამზარეულოში შევუდექი ფუსფუს, როდესაც აქ ვიყავი დედა მახსენდებოდა, მასაც ძალიან უყვარდა სხვადასხვა საჭმლის მომზადება. მაცივარი გამოვაღე და უეცრად თვალები გამინათდა. ხინკალი იყო, ალბად ლიზი სანამ წავიდოდა მე დამიტოვა. ხინკალი ძალიან მიყვარდა, ძალიან არა უზომოდ. მის გასაკეთებლად, ყველაფერი მოვამზადე და მოსახარშად ჩავყარე. ცოტახანიც დაველოდე და ლანგარზე დავაწყვე. ალბად ძალიან ბევრის ჭამა გამომივიდა. სამზარეულოდან გავედი და მდივანზე წამოვწექი, ტელევიზორი ჩავრთე, საინტერესო არაფერი იყო. ცოტახანი ვიყურე და შემდეგ მალევე ჩამეძინა. გონება გათიშულს მეძინა, ისეთი შეგრძენა მქონდა თითქოს და ამქვეყანაზე არ ვიყავი. საათს დავხედე უკვე ექსი იყო დაწყებული. " ანამარია რა გაძინებს ამდენს". ვბუტბუტებ ჩემთვის და ტელეფონს ვიღებ. არავის მონაწერი არარის. ტელეფონის დადებას ვაპირებდი, როდესაც უეცრად ნენემ დარეკა.
-ანამარია, რვა საათზე სტარტზე იყავი. ხმამაღლა ყვირის ტელეფონში.
-ნენე რახდება?.
-მეგობრები მოდიან ჩემთან სახლში.
-არა მე არ მოვალ.
-ალექსი არ იქნებ გოგო.
-ჰო რა პრობლემაა, რვაზე მანდ ვარ. ვუთხარი და ტელეფონი გავუთიშე.
მომზადება დავიწყე, ჩემი გავის ამბავი რომ ვიცი ორი საათი არ მეყოფა. ერთი საათი მარტო აქეთ-იქით ბოდიალს მოვუნდი. ტანსაცმელი საქოლზე დამეწყო, ავიღე და ჩავიცვი. შავი ზედა, რომელიც მთლიანად სადა იყო, არანაირი ნახატებით, შავი ტყავის კაბა, რომლიც მხულამდე არც კი მწვდებოდა, და იმას ვერ ვიტყვი რომ ზედმეტად მაგრამ მოკლე კაბა იყო. თეთრი კეტები და შავი ჩანთა გადავიკიდე. თმები კი მაღლა აწეული მქონდა. სახლის კარები ჩავკეტე და ნენეს სახლისკენ წავედი. გზაში კი ნენემ დამირეკა.
-ანამარია სად ხარ ამდენ ხანს?.
-ახლა გამოვედი, ხუთ წუთში მანდ ვარ. ვუთხარი და მობილური ჩანთაში ჩავდე. მალევე მივედი. კარებზე დავაკაკუნე და ნენეს დაველოდე. უეცრად კი ნენე შემომეგება, მონატებულმა მაგრად ჩამეხუტა და ოთახისაკენ წამიყვანა საიდანაც ბავშვების ხმა გამოდიოდა. როგორც ჩანს ყველანი მოსულან. თან ნენეს ვესაუბრებოდი, როდესაც ბავშვები დავინახე მივესალმე.
-გამარჯობა.. ვთქვი და ყველამ მომესალმა. და უეცრდ ერთ პიროვნებას ვაკვირდები, რომელსაც აქ არც კი ველოდი. ეს ალექსი იყო. უეცრად მწარე მზერით ნენეს გავხედე, მივხვდი ეს ნენეს იდეა იქნებოდა. მაგრამ ჩაუვარდა ეს ნომერი.
რადგან ალექს თან ვიღაც გოგო ახლდა. ნენემ სკამისაკენ მიმითიდა და დავჯექი. გვერდით კი ნენე მომიჯდა.
-ეს თუ შენი იდეაა, მოგკლავ.
-ანამარია არ ველოდებოდი, არვიცოდი თუ მოვიდოდა. ამბობს და ნენეს ერთ-ერთი მეგობარი გოგო გვაწყვეტინებს.
-ნენე ეს ანამარიაა?.
-ჰო, სულ დამავიწყდა თქვენი ერთმანეთზე გაცნობა.
-აჰა, სასიამოვნოა, მე ლიკა ვარ ნენეს ამხანაგი.
-სასიამოვნოა. ვეუბნები და თავში ერთი კითხვა მებადება.
-ეს გოგო ვინ არის?, რაღაც არ მეცნო!.
-ვინ ალექსის გვერდით რომ ზის?. მეკითხება ლიკა.
-ხო აი ეგ.
-აა თქვენ ერთამანეთს არ იცნობთ ხო?. ამბობს ხმამაღლა ნენე.
-თეკლა ეს ჩემი დაქალია ანამარია. ეუბენა იმ გოგოს ნენე და ჩემზე უთითებს.
-ანამარია ეს კი თეკლაა, ალექსის შეყვარებული!. ამბობს და ადგილს ვეყინები. წარმოუდგენელი რამ ჩამესმა ყურებში. უეცრად ალექსმა ჩემსკენ გამოიხედა. ალბათ ჩემს ემოციებს აკვირდებოდა, თუმცა მე რაღაში ვაინტერესებ. ყველანაირად ვეცადე არ მეტირა. ამ მომენტში კი ყველაზე კარგი ბოლო ხმაზე დაღრიალება და ტირილი იქნებოდა.
ყველანი ერთმანეთში საუბრობდა.
ბოლოს კი სადღეგრძელო ალექსმა თქვა. სიყვარულის სადღეგრძელო. იწყებს თქმას და უეცრად ვამბობ.
-კარგად ბავშვებო, მე უნდა დაგტოვოთ. ვამბობ და გაქცევას ვაპირებ. რადგან ამ ყველაფრის ატანა ჩემთვის უკვე საშინელება იყო. ვდგები ჩანთას ვიკიდებ და სანამ სახლიდან გავალ მანამ ნენე სამზარეულოსკენ მიმათრევ.
-ანამარია სად მიდიხარ?
-სახლში და შენც ძალიან კარგად ხვდები რატომაც.
-კიმაგრამ, დარჩი ცოტა ხანს.
-არა კარგად იყავი. მერე დაგირეკავ.
ვეუბნები და კარებს ვხურავ.
კიბეებზე ჩავდივარ როდესაც, მახსენედება რომ ტელეფონი სამზეულოში დამრჩა. ოჰ ანამარია რაა, ვბუტბუტება და ისევ უკან ვბრუნდები.
კარებს ვაღებ და ჩუმად შევდივარ სახლში, არ მინდოდა ვინმეს გაეგო. სამზარეულოსკენ ჩუმად გავდივარ. უეცრად კი რაღაც ხმა მომესმა ნენეს ხმა იყო. კარები ნელა შევაღე შეუმჩნევლად ისე რომ საუბარი მე გამეგო. და რას ხედავს ჩემი თვალები ნენე, ალექსი და თეკლა, ერთმანეთს ელაპარაკება.
-ანამარია სად წავიდა?. კითხულობს ალექსი.
-სახლში.
-რატო?. ეკითხება თეკლა.
-რა რატო! იცი რანაირად იყო თქვენ რომ ეგრე დაგინახათ?. თან მითუმეტეს მან არიცის რომ მოვატყუეთ.
-აუ სულ ყველაფერი ჩაშალეთ რა. ყვირის ალექსი. ამყველაფერის გაგონებაზე კი ბოღმა მომაწვა. მინდოდა სუყველანი იქნვე დამენაკუწებინა. ვეღარ მოვითმინე და ითახში შევედი.
-ხალხო თქვენ რას აკეთებთ?, სულ გადაირიეთ?, ალექს შენ რას აკეთებ ჩემს გრძნობებზე ასე ძალინ მოგწონს თამაში?. ვყვირი გამწარებული და ახლა კი ნენეს ვუყვირი.
-ნენე შენზე კი აღარაფერს ვამბობ, ყველაფერი წინასწარ დაგეგმეთ ხო?.
-ანამარია რატო მობრუნდი?. მეკითხება ნენე.
-ტელეფონი დამრჩა, ამ მომენტში კი თქვენი სახეების დანახვა არ მინდა იდიოტებო. ვამბობ და კარებს მთელი სიმწარით ვაჯახუნებ.
უკან კი ნაბიჯების ხმა მესმოდა. ვიღაც მომყვებოდა. მე კი ჩქარი ნავიჯებით მივაბიჯებ კიბებზე, უკვე პირველ სართულზე ჩამოვედი, გარეთ უნდა გავსულიყავი როდესაც მკლავში ვიღაც მწვდა, ეს ვიღაც ალექსი იყო. მთელი ძალით ხელებში მწვადა მაგრად მომიჭირა და მისკენ მიმიბრუნა.
-რას აკეთებ?, შენთან სალაპარაკო აღარაფერი დამრჩა გაიგე?!.
-ანამარია მომისმინე, ჯერ შენ კიდევ ყველაფერი არიცი.
-კარგი გისმენ, ძალიან მაინტერესებს რა უნდა მითხრა ისეთი რაც ჩემთვის არ გითქვი, მიდი გელოდები.. ვეუბნები გამწარებული და თვალებში დაჟინებით ვაჩერდები.
-ანამრია იმ დღედ სავადმყოფოში ივას გამო ვიწექი. იმდ დღეს როდესაც მე გითხარი, რომ შენთან ურთიერთობა აღარ მინდოდა, ესეც ივას გამო გითხარი.
-და ივა რა შუაშია ამ ყველაფერთან?.
-მომისმინე და მოგიყვები!.. ამბობს მკაცრი ტონით და დაწვრილებით მოყოლად იწყებს. როდესაც ყველაფერი დაამთავრა არაამქვენიური ფერი მქონდა. არვიცოდი რა გამეკეთებინა. გაშეშებული ვიდექი ადგილზე. ალექსი კი თვალებში მიყურებდა და ჩემს პასუხს ელოდებოდა.
-ანამარია, იმედია ყველაფერი გაიგე და იმედია მაპატიებ.
-იცი ალექს მე არ ვიცოდი. ვამბობბ და თან ალექსი მაჩუმებს.
-კიდევ რაღაც მაქვს შენთვის სათმელი პატარავ!.
-ახლა კიდევ უნდა მითხრა წადიო?. ვეკითხები დამცინავად.
-მიყვარხარ ანამარია. ამაბობს და ჩემს გამომეტყველებას აკვირდება. მე კი ამ სიტყვას რამდენი ხანი ველოდი. გაშტერებული ვუყურებდი ალექს, სახე კი მთლიანად ამწითლებოდა. უეცრად ალექს ვითხარი.
-მეც მიყვარხარ. დავამთავრე, ჩავეხუტე და მის კისერში ჩავყავი თავი. რადგან მისი თავლების მზერა ვეღარ ავიტანე. მან კი კისეში ნაზად მაკოცა და მაგრად ჩამიხუტა.
-პატარავ, ანუ მე რა გამოვდივარ შენი?.
-მომავალი ბედნიერება. ვეუბნები და ღიმილით ვკოცნი მას.


ესეც ჩემი ისტორიის დასასრული❤️მადლობა იმათ ვინც კითხულობდით და სულმოუთქმენლად ელოდით ჩემს თითოეულ ახალ თავს.❤️ისტორიას დავდებ ასევე სტულადაც..❤️❤️მალე კი სხვა ახალი ისტორიით შემოგიერთდებით❤️❤️